ବାପାଙ୍କ ଝିଅ

              ଯିଏ ,ଦିନସାରା ଖେଳୁଥିଲେ ବି,କ୍ଲାନ୍ତ ହୁଏନା ,ଦୁନିଆଯାକର ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ଡାକି ଆଣି ଯିଏ  ଘରେ ପୁରାଏ,ଶ୍ରେଣୀରେ ଶିକ୍ଷକ/ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀ ପଚାରୁଥିବା ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଯାହାପାଖରେ ଥାଏ, ଯାହାକୁ ଥରେ ଦେଖିଲେ ନଜର ହଟେଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୂଏନାହିଁ ଓ ଯିଏ କଥା କଥାକେ,"ମୁଁ ବାପାଙ୍କ ଝିଅ,କାହାକୁ ଡରେନି" ବୋଲି କହେ,ସେହି ଝିଅର ନାଁ ଥିଲା ପରୀ |ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଯାହାକୁ ସେ ଭଲ ପାଉଥିଲା ସେ ହେଲେ ତାର ବାପା ,ପୁଣି ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଯାହାକୁ ସେ ଭୟ କରୁଥିଲା,ସିଏ ବି ତାର ବାପା ଥିଲେ |ତୁ କାହାର ଝିଅ ବୋଲି ପଚାରିଲେ ତାର  ଉତ୍ତର ଥିଲା,ମୁଁ ବାପାଙ୍କ  ଝିଅ |

:"ଆଉ ମାଆଙ୍କର ?"

:"ମାଆଙ୍କର ପୁଅ "|ସେ ତତ୍କ୍ଷଣାତ ଉତ୍ତର ଦେଉଥିଲା |

   ଉତ୍ତର ତାର ସବୁବେଳେ ଏମିତି ଚଟାପଟ ଥିଲା ଯେ,ବେଳେବେଳେ ପ୍ରଶ୍ନକର୍ତ୍ତା ହରଡ଼ଘଣାରେ ପଡି ଯାଉଥିଲେ |

            ବାପା ଅଫିସରୁ ଫେରିଲେ ତାଙ୍କ ଆଗରେ ଦିନଯାକର ଘଟଣା ଅବିକଳ ବର୍ଣ୍ଣନା ନ କରିବାପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ବାପାଙ୍କ ପିଛା ଛାଡ଼ୁନଥିଲା |ସେଥିରେ ତାର ମାଆ ପଡୋଶୀଙ୍କ ସହିତ କରିଥିବା ଚୁଗୁଲି ମଧ୍ୟ ବାଦ ଯାଉନଥିଲା |

        ବୟସ ବଢିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ କ୍ରମେ ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇ ଉଠିଲା ଆଉ ତା ପଛରେ ଲାଇନ ଲଗାଇବା ଟୋକାଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବଢି ଚାଲିଲା  |କିନ୍ତୁ ତା ଭାଷାରେ ସେ ଥିଲା,ବାପାଙ୍କ ଝିଅ,ତେଣୁ ତାକୁ ଫସେଇବା ପାଇଁ,ଅବାଟରେ ନେବାପାଇଁ କେଉଁ ବାପାଙ୍କ ପୁଅ ଜନ୍ମ ହୋଇ ନାହାନ୍ତି |

        ତାର ଏହି ଔଦ୍ଧତ୍ୟ ଦେଖି ବଗୁଲିଆ ଟୋକା କୁହାକୁହି ହେଉଥିଲେ,ହଉ କୋଉ କନ୍ଦର୍ପ ଶେଠକୁ ବାହାହେବୁ ଆମେ ଦେଖିବୁନି କି !!

         ପରୀ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରିବାପରେ ଚାକିରୀ ପାଇଁ ମନୋନୀତ ହେଲା |କିନ୍ତୁ ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେବା ପୂର୍ବରୁ ତାର ବାପାଙ୍କ ପସନ୍ଦର ଯୁବକକୁ ବାହାହେଲା |ପିଲାଟି ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ ଥିଲା ଓ ବିଦେଶରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲା |ଦୁହେଁ ବିବାହ ପରେ ବିଦେଶ ଚାଲିଗଲେ |ସେଠାରେ ପରୀକୁ ତା' ମନ ପସନ୍ଦର ଚାକିରୀ ମିଳିଗଲା |ଏଥର ସମାଲୋଚକମାନଙ୍କ ମୁହଁ ବନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା  |

          କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚକିତ କରିଦେଇ,ଦୁଇବର୍ଷ ପରେ ଦୁହେଁ  ନିଜ ଦେଶ ମାଟିକୁ ଫେରିଆସିଲେ |ଭିତରି  କଥା କିଛି ଜଣା ପଡିଲା ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଜଣା ପଡିଲା ଯେ ପରୀ ତା' ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସହିତ ମିଶି,ଶାଶୁଘର  ଗାଆଁରେ ଥିବା  ବିସ୍ତୃତ ଚାଷ ଜମିରେ ଉନ୍ନତ ପ୍ରଣାଳୀରେ ଚାଷକାର୍ଯ୍ୟ କରିବାର ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛି  |ତାର ଏପରି ନିଷ୍ପତ୍ତିରେ କମ ଲୋକ ଖୁସିହେଲେ,ବେଶି କହିଲେ,ଆଚ୍ଛା ହୋଇଛି,ପାନେ ପାଇଛି |ଦୁଇଦିନରେ ମନ ଘର ଧରିଯିବ ଯେ ,ସେତେବେଳେ ବାପାକୁ ମଉସା ବୋଲି ଡାକିବ |

         କିନ୍ତୁ ସେମିତି କିଛି ହେଲାନାହିଁ | ଏବେ ପରୀ ତାଙ୍କ ଚାଷ ଜମିରେ ଥିବା ଗଛରୁ ସତେଜ ପନି ପରିବା ତୋଳି ଓ ଗାଡ଼ିଆରୁ ଜିଅନ୍ତା ମାଛ ଧରି , ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆଣୀ ବେଶରେ ନିଜେ  ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର  ଓଡ଼ିଆ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବାର ଭିଡିଓ ୟୁ ଟ୍ୟୁବ ରେ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇ ଦର୍ଶକଙ୍କୁ ବେଶ ମୋହିତ କରିଛି ଓ ଦିନକୁ ଦିନ ତାର ଅନୁଗାମୀଙ୍କୁ ସଂଖ୍ୟା ବଢି ଚାଲିଛି |ଏଇ ସଫଳତା ପଛରେ ତାର ବାପାଙ୍କ ପ୍ରେରଣା ରହିଛି ବୋଲି କହିବାକୁ ପରୀ ଭୁଲିନାହିଁ |ଅନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ବାପା କାଳେ ତାକୁ ନିଜ ଦେଶକୁ ଫେରି, ମାଟି ମାଆ ପାଇଁ କିଛି କରିବାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରିଥିଲେ !!!

           

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 29)

                 ଲକି ଡାକ୍ତରଖାନା ଯିବା କଥା ଶୁଣି ବସୁଧା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲା |କହିଲା,ସକାଳେ ଜ୍ୱର ଥିଲା ବୋଲି କହୁଥିଲା,ଖରାରେ ସାଇକେଲ ଚଲାଇ ପେଟ ଗରମ ହୋଇ ବୋଧେ ସେମିତି ହୋଇଛି,ଡାକ୍ତରଖାନା ଯାଇଛି ମାନେ ସେମାନେ ଚିକିତ୍ସା କରି ଭଲ କରିଦେବେ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ପିଙ୍କି ଆଣ୍ଟି ଗୋଟେ ମହିଳା ଗୃପ ର ପ୍ରେସିଡେଣ୍ଟ ହୋଇଛନ୍ତି,ଅଙ୍କଲ ବି ତାଙ୍କ ଅଫିସ ଆସୋସିଏସନର ଜଣେ  ବଡ଼ ନେତା |ଦୁଇଜଣଯାକ ତାଙ୍କ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଇ ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅକୁ ଆଦୌ ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ |କେବେଠାରୁ ଶୁଣୁଛି ତାକୁ ଜ୍ୱର ହେଉଛି,ସେମାନେ ମେଡ଼ିସିନ ଦୋକାନୀକୁ ପଚାରି ଔଷଧ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି,ଜ୍ୱର ପୂରା ଭଲ ନହୋଇ କିଛିଦିନ ପରେ ପୁଣି ବାହାରୁଛି |

               ବସୁଧା ମନଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଅକ୍ଷର କଥା ଶୁଣିଲା,କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲାନାହିଁ |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କଣ ହେଲା ,କିଛି କହିଲନି ଯେ ?ବସୁଧା କହିଲା,ଭାବୁଛି ,ଆମକୁ ସବୁବେଳେ ଖାଲି ଏମିତି ଖରାପ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ମିଳୁଛି |ଆଉ କଣ ଆମର ଭଲଦିନ ଆସିବନି ? ଅକ୍ଷର ମୁହଁ ଶୁଖେଇ କହିଲା,ଆମେ ଯେଉଁ କାଣ୍ଡ କଲୁ  ,ସେଥିପାଇଁ ସାରା ଦୁନିଆ ଆମ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଛିଡା ହୋଇଛି,ଏଥିରେ ଆମର ଭଲଦିନ ଆସିବ କେମିତି ?ବସୁଧା ଅକ୍ଷରକୁ ଚାହିଁଲା |ସେ ଅତି ଦୁଃଖରେ ଶୂନ୍ୟକୁ ଚାହିଁରହିଥିଲା |ସେ ତାର ଦୁଇହାତ ଅକ୍ଷର ଗଳାରେ ବେଢ଼ାଇ କହିଲା,ଯାହା ଯାଇଛି ଯାଇଛି,ସେଥିପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରି କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ |ତମର ଅଫିସ ଟିକେ ନର୍ମାଲ କୁ ଆସିଯାଉ,ନୂଆବର୍ଷରେ ବୁଲିବାକୁ ଯିବା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ନୂଆବର୍ଷରେ ଛୁଟି କାହିଁ ଯେ ଯିବା ?ଏଇ ଦଶହରାରେ ଯିବାର କଥା ଥିଲା,କିନ୍ତୁ ଗାଆଁକୁ ନଗଲେ ଅସୁନ୍ଦର ହେବ |ବସୁଧା କହିଲା,କିଛି ନହେଲେ ଆମେ ପୁରୀ ଯାଇ ବୁଲି ଆସିବା |ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ଠିକ କହିଛ,ପୁରୀ ଯିବା କଥା ତମେ ମତେ ମନେ ପକେଇ ଦେଲ,ମୁଁ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି |ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପାଖରେ ପୁରୀ ଯିବି ବୋଲି କେତେ ମାନସିକ କରିଥିଲି,ଗଣ୍ଡଗୋଳିଆ ପରିସ୍ଥିତିରେ ସେକଥା ପୂରା ପାସୋରି ଯାଇଥିଲି |ଏଇ ରବିବାର ଭୋରରୁ ପୁରୀ ଯିବା |

              ପରଦିନ ଅକ୍ଷର ଅଫିସ ଯିବାପରେ ବସୁଧା ବହି ଖଣ୍ଡେ ଧରି ପଢୁଥିବାବେଳେ ଗାଆଁରୁ ଦୀପାର ଫୋନ ଆସିଲା |ସେ କହିଲା,ତମେମାନେ ବଢିଆ  ଶାଢ଼ୀ ଆଉ ଡ୍ରେସ ପଠେଇଛ |ସମସ୍ତଙ୍କ ମନକୁ ପାଇଛି |ଏଥରକ ଜାଣ ,ପୂରା ଦଶହରା ପରି ଲାଗୁଛି |ତୁମ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ବହୁତ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ବୋଉଙ୍କ ମନକୁ ଶାଢ଼ୀ ପାଇଲା ?ଦୀପା କହିଲା,ଖୁଡିଙ୍କୁ କଣ ଭଲ ଲାଗେ ନଲାଗେ ସେକଥା ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ବି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ |ତାପରେ ସେ ଚାପା ଗଳାରେ କହିଲା,ତୁ  ଯାହା ରାନ୍ଧିଥିଲୁ,ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଲା,କିନ୍ତୁ ଖୁଡୀ କଣ କହିଲେ ଜାଣିଛୁ ? କହିଲେ,ଭୋକ ବେଳେ ଆମ୍ବିଳା ତୋରାଣି ସୁଆଦ |ବସୁଧା ହସି ହସି କହିଲା,ଶାଶୁ ବୋହୂକୁ ବେଶି ପ୍ରଶଂସା କଲେ,ବୋହୂର  ମୁହଁ ବଢିଯାଏ ବୋଲି ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି,ତେଣୁ ବୋଉ ଯାହା କହିଲେ,ଠିକ କହିଲେ |ଦୀପା କହିଲା,ଆରେ,ତୁ ତ ଭଲ କଥା କହୁଛୁ  !ଆଚ୍ଛା ,ଦଶହରାରେ ଗାଆଁକୁ ଆସିବ ଟି ?ବସୁଧା କହିଲା,ତମେମାନେ ଚାହିଁଲେ ଯିବି,ନହେଲେ କାହିଁକି ଯିବି ?ଦୀପା କହିଲା,କାହାପାଇଁ ନହେଲା ନାହିଁ,ତମେମାନେ ମୋ ପାଇଁ ଆସ,ଭଲ ଲାଗିବ | ବସୁଧା କହିଲା,ନିଶ୍ଚୟ ଅପା,ମୁଁ ତୁମପାଇଁ ଯିବି |ଏଇଠୁ ଆଉ କଣ ନେବାର ଅଛି କହିଲେ,ମୁଁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଯିବି |ଭଲ ଭଲ ରୋଷେଇ କରି ଖାଇବା ଆଉ ମଜା କରିବା |ଦୀପା କହିଲା,ତୁ ତ ମୋ ମନକଥା କହିଦେଲୁ |ହଉ ଫୋନ ରଖିଲି,ପରେ କଥା ହେବା |

    ଫୋନ ରଖୁ ରଖୁ କଲିଂ ବେଲ ବାଜିଲା |ବସୁଧା କବାଟ ଖୋଲି ଯାହାକୁ ଦେଖିଲା,ନିଜକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରିଲାନାହିଁ |ବାହାରେ ସାନ ଭଉଣୀ ଅମୃତା ଦୋଷୀଙ୍କ ପରି ଛିଡା ହୋଇଥିଲା |ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ତୁ ଏକୁଟିଆ ଆସିଛୁ ?ଅମୃତା ଟିକିଏ ଘୁଞ୍ଚିଗଲା |ତା ପଛରେ ସୁଦୀକ୍ଷା ଲୁଚିଥିଲା |ବସୁଧା କୁ ଦେଖି ସେ ଖିଲି ଖିଲି ହୋଇ ହସି ଉଠିଲା |ତା ହାତରେ ବୋଝେ ବହି ଓ ନୋଟ ବୁକ ଥିଲା |ତଳେ ମଧ୍ୟ ଆହୁରି ଦୁଇଟି ଥାକ ରହିଥିଲା |ବସୁଧା କିଛି ପଚାରିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ କହିଲା,ତୋର ସବୁ ବହି ଖାତା ଆମେ ନେଇ ଆସିଛୁ ,ତୁ ଭଲରେ ପଢି ପରୀକ୍ଷା ଦେବୁ |ଦୁଇ ଭଉଣୀ  ମିଶି ସବୁ ବହି ଖାତା ଭିତରକୁ ନେଇ ଆସିଲେ |ବସୁଧା କହିଲା,ତମେ ଏଠିକି ଆସିଛ ବୋଲି ବାବା ମାମା  ଜାଣିଛନ୍ତି ?ଅମୃତା କହିଲା,ବାବା କହିବାରୁ ଆମେ ତତେ ତୋର ଅମାନତ ଦେବାକୁ ଆସିଲୁ |ନହେଲେ କେମିତି ଆସିଥାନ୍ତୁ ?ଦୈତାରୀ ଅଟୋରେ ଆସିଛୁ ,ତାରି ଅଟୋରେ ଫେରିଯିବୁ |ଏହା କହି ସେମାନେ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ | ବସୁଧା ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କୁ ଘର ଭିତରକୁ ଭିଡି ଆଣି କହିଲା,ସେମିତି କେମିତି ହେବ ?ଟିକେ ବସ,ଉପରବେଳା ଯିବ |ସୁଦୀକ୍ଷା କହିଲା,ବାବାଙ୍କର କଡା  ଆଦେଶ ଅଛି, ବେଶି ସମୟ ଆମେ ରହି ପାରିବୁ ନାହିଁ,ଆମକୁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଯିବାକୁ ପଡିବ  |ବସୁଧା ଆଖିରୁ ଟପ ଟପ ହୋଇ ଅବିରତ ଲୁହଧାର  ଝରି ପଡିଲା |ସେ ଅଭିମାନରେ କହିଲା,ତାହାଲେ କାହିଁକି ଆସୁଥିଲ ?ଏମିତିରେ ମତେ ତ କୋରାପୁଟ ପଠେଇ ସାରିଥିଲ !!ଅମୃତା କହିଲା,ବାବାଙ୍କୁ ନପଚାରି ମାମୁଁ ସେମିତି କରିଥିଲେ  |ଆଉ କିଛି ନକରିବା ପାଇଁ ବାବା ତାଙ୍କୁ ତାଗିଦ କରିଛନ୍ତି |ସେଥିପାଇଁ ମାମୁଁ ରାଗିଯାଇ ଆମ ଘରକୁ ଆସୁନାହାନ୍ତି |ତୁ ଜାଣିଛୁ ?ତୁ ଗଲାଦିନୁଁ ବାବା ଆଉ ଘରକୁ ଆମିଷ ଆଣୁନାହାନ୍ତି |ତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ହସ କୁଆଡେ ଚାଲି ଯାଇଛି !!ତାଙ୍କ ଚେହେରା ଶୁଖି କଳାକାଠ ପଡ଼ିଗଲାଣି |ଏତେଗୁଡାଏ କଥା ବସୁଧା ହଜମ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ |ସେ କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦି କୋହଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ମୁଁ ବଡ଼ ଭୁଲ କରିଦେଇଛି,ବାବା ମାମାଙ୍କୁ କହିବୁ,ମତେ କ୍ଷମା କରିଦେବେ |ଅମୃତା କହିଲା,ଯାହା ନ କରିବା  କଥା କରି ସାରିଲୁଣି, ଏବେ ଆଉ କ୍ଷମା ମାଗିଲେ  କଣ ହେବ ?ସୁଦୀକ୍ଷା କହିଲା,ନା ,ମ ଦେଇ,ତୁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଛୁ ?ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଭଲରେ ପାଶ କର,ଆଉ ପରୀକ୍ଷାଫଳ ଦେଖାଇ ବାବା ମାମାଙ୍କୁ କ୍ଷମା ମାଗ ,ସେମାନେ ନିଶ୍ଚୟ କ୍ଷମା କରିଦେବେ | ବସୁଧା କହିଲା,ମତେ ଏତେଦିନ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡିବ ?ଯଦି ମୁଁ ପାଶ ନକରେ ,ତାହାଲେ ?ଅମୃତା କହିଲା,ସେଇଟା ତୋ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ |ସତକୁ ସତ ସେମାନେ ଆଉ ରହିଲେନି ,ଦୈତାରୀ ଅଟୋରେ ଚାଲିଗଲେ |

           ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଅକ୍ଷର ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ ତାର ଖୁସି ମୁହଁକୁ ଦେଖି, ସବୁକିଛି ଭଲ  ବୋଲି ବସୁଧା ଅନୁମାନ କଲା |ତଥାପି ଦିନଟି କେମିତି କଟିଲା ବୋଲି ସେ ଅକ୍ଷରକୁ ପଚାରିଲା |ଅକ୍ଷର କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ  ଟେବଲ ଉପରେ ଥିବା ବହି ଓ ନୋଟ ବୁକରେ  ତାର ନଜର ପଡିଗଲା |ସେ ସେଗୁଡିକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ଏସବୁ  କୁଆଡୁ ଆସିଲା ?ବସୁଧା ତାକୁ ସବୁ କଥା କହିଲା ଓ ଅମୃତା କିପରି ତାକୁ ପରୀକ୍ଷାଫଳ ସହିତ ବାବା ମାମାଙ୍କୁ କ୍ଷମା ମାଗିବାକୁ କହିଛି ,ସେକଥା ମଧ୍ୟ କହିଲା |ଅକ୍ଷର କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା,ଯଦି କ୍ଷମା ମାଗିବାର ଅଛି,ତାହାଲେ ପରୀକ୍ଷା ଦେବା ପୂର୍ବରୁ କ୍ଷମା ମାଗି ତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ନିଅ |ଏମିତିକି ମୁଁ ଚାହୁଁଛି,ତମେ ତାଙ୍କର କ୍ଷମା ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ସହ  ପାଠପଢା ଆରମ୍ଭ କଲେ ଆହୁରି ଭଲ ହେବ |(କ୍ରମଶଃ)   

                 

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 28)

                   କାଞ୍ଚନ ଓ ବିପ୍ଳବ ଯିବାପରେ ଅକ୍ଷର ବସୁଧାକୁ କହିଲା,ବହୁତ ରାତି ହେଲାଣି,ଏଥର ଆମର ଖାଇବା ବାଢି ଦିଅ |କାଲି ପୁଣି ଅଫିସ ଯିବାର ଅଛି |ବସୁଧା ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇ ରୋଷେଇଘରକୁ ଗଲା |କିନ୍ତୁ ଖାଇବା ଆଣିବାରେ ଡେରି ହେବାର ଦେଖି ଅକ୍ଷର ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା,ବସୁଧା ଅଣ୍ଡା ଆମଲେଟ କରୁଛି |ଅକ୍ଷର କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ବସୁଧା କହିଲା,ଭଜା ସରିଯାଇଛି,ଡାଲମା ଅଳ୍ପ ଅଛି,ସେଥିପାଇଁ ଅଣ୍ଡା ଭାଜିଲି |ଅକ୍ଷର ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ରୁଟି ଅଛି ନା ସିଏ ବି ସରିଯାଇଛି ?ବସୁଧା କହିଲା,ରୁଟି ଅଳ୍ପ ଅଛି |ସକାଳର ଭାତ,ତରକାରୀ  ଅଛି,ସବୁ ମିଶେଇ ଖାଇଦେବା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ ଯାହା ଆଣୁଛ ଆଣ ,କିନ୍ତୁ ଶୀଘ୍ର ଆଣ ,ଦିନସାରା କିଛି ଖିଆ ହୋଇନି,ଭୋକରେ ପେଟ ଜଳିଲାଣି  |ବସୁଧା ତା ଷ୍ଟାଇଲରେ ପିଆଜ,କଞ୍ଚାଲଙ୍କା,ଧନିଆପତ୍ର ଓ ଅଣ୍ଡା ମିଶାଇ ସକାଳର ଭାତରେ ଫ୍ରାଏଡ ରାଇସ ତିଆରି କଲା |ତା ସହିତ ବଳିଥିବା ରୁଟି,ଡାଲମା ଓ  ତରକାରିରେ ମସଲା ଛୁଙ୍କ ଦେଇ ନେଇ ଆସିଲା |ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ବାଃ ! ପୁରା ଜମାଣିଆ ହେଲା |ବଦଳି ଆଦେଶ ବାତିଲ ହେବା ଖୁସି ସହିତ  ଉପବାସ ଜନିତ କ୍ଷୁଧା ସେମାନଙ୍କ ରାତ୍ରି ଭୋଜନକୁ ଅଧିକ ସୁସ୍ୱାଦୁ କରି ଦେଇଥିଲା !!

           ଖାଇବା ମଝିରେ ବସୁଧା କହିଲା,ବୋଉ ଆମପାଇଁ ଆଜି ସାକ୍ଷାତ ଦୁର୍ଗା ମାତା ପାଲଟିଗଲେ |ଏତେବଡ଼  ଅସମ୍ଭବ କାମକୁ ସେ କେମିତି ସମ୍ଭବ କରି ପାରିଲେ,ସତରେ ତାଙ୍କୁ ମାନିବାକୁ ପଡିବ  !!ବାହାରକୁ ସେ ଯେତେ କଠୋର ଦିଶୁଥିଲେ ହେଁ,ଅନ୍ତର ତାଙ୍କର ଅତି କୋମଳ !ଦୟା,କ୍ଷମା,କରୁଣାର ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ସେ | ତାଙ୍କୁ ଯେତେ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ବି,କମ ହେବ   |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମାଆର ହୃଦୟ ସବୁବେଳେ ତାର ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ବିଗଳିତ ହୁଏ  |ପିଲାର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ସେ ସବୁକିଛି କରିପାରେ |ଆଜି ସେ ଯାହା କଲା,ତା ନିଜ ପୁଅ ପାଇଁ କଲା,ତା ସ୍ଥାନରେ ଯେ କେହି ଥିଲେ ବି,ବୋଧେ ସେଇଆ କରିଥାଆନ୍ତା |

         ବସୁଧା କହିଲା,ଏମିତି କହି ତାଙ୍କ ବିରାଟ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଗୌଣ କରି ଦିଅନା |ସେ ମତେ ମାରନ୍ତୁ,ହାଣନ୍ତୁ ,କାଟନ୍ତୁ,ଯାହା କିଛି ବି  କରନ୍ତୁ, ମୋ ପାଇଁ ସେ କିନ୍ତୁ ଜଣେ ମହିୟସୀ ନାରୀ,ମୋ ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ମାଆ , ତାଙ୍କର ସ୍ଥାନ ସବୁବେଳେ ମୋ ମଥା ଉପରେ ରହିବ  | ଦେଖିବ,ଆଜି ନହେଲେ କାଲି,ସେ ନିଶ୍ଚୟ ମତେ କୋଳେଇ ନେବେ |

          ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତାହାଲେ ତମକୁ  ନିରାଶ ହେବାକୁ ପଡିବ |କାରଣ ବୋଉ ଭାରି ଏକଜିଦ୍ଦିଆ ,ସେ କେବେହେଲେ ତାର ନିଷ୍ପତ୍ତି ବଦଳାଏ ନାହିଁ |ବସୁଧା କହିଲା,ଯଦି ଏମିତି କଥା,ତାହାଲେ ମୁଁ ବି ମୋର ନିଷ୍ପତ୍ତି ବଦଳାଇବି ନାହିଁ |ଅକ୍ଷର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ମାନେ ?ବସୁଧା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ମାନେ ଆଉ କଣ ?ମୁଁ ବି ସେମିତି ତାଙ୍କୁ ଆପଣେଇବାର ଚେଷ୍ଟା ଚାଲୁ ରଖିବି,ଦେଖିବା କାହାର ଜିଦ୍ଦି ରହୁଛି ?ତା କଥା ଶୁଣି ହୋ ହୋ ହୋଇ ଅକ୍ଷର ହସି ଉଠିଲା ଓ ହସୁ ହସୁ ତା ତଣ୍ଟିରେ ଖାଦ୍ୟ ଅଟକି କାଶ ହେଲା |ବସୁଧା ତାକୁ ପାଣି ପିଇବାକୁ ଦେଇ ମୁଣ୍ଡ ଥାପୁଡେ଼ଇଲା |କିଛି ସମୟ ପରେ କାଶ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା |ବସୁଧା କହିଲା,ଏଥର ଖାଇବା ବେଳେ କଥା ବନ୍ଦ ,ଚୁପ ହୋଇ ଖାଅ | 

            ଶୋଇବାବେଳେ ବସୁଧା କହିଲା,ଏଥର ତମକୁ ଅଫିସରେ ବହୁତ ହୁସିଆରିରେ ଚଳିବାକୁ ପଡିବ |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କାହିଁକି ?ବସୁଧା କହିଲା,ତାଙ୍କ କଥା ରହିଲା ନାହିଁ,ତମେ ଉପରୁ ଚାପ  ପକେଇ ବଦଳି ବାତିଲ କରିଦେଲ,ଏଇଟା ତାଙ୍କପାଇଁ ବହୁତ ବଡ଼ ଅପମାନ ଓ  ତାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ବାଧିଥିବ |ତେଣୁ ସେମାନେ ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ଦୋଷ କାଢି,ତମକୁ ହଇରାଣ କରିବାପାଇଁ  ଚେଷ୍ଟା କରିବେ |ଅକ୍ଷର ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲା,ହଁ,ମୁଁ ଜାଣିଛି |ସେମାନଙ୍କୁ ସେ ସୁଯୋଗ ନଦେବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବି |ଅକ୍ଷରର କଥା ଶେଷ ନହେଉଣୁ,ବାହାରେ ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସ ଆସିବାର ହର୍ନ ଶୁଭିଲା |ସେ କହିଲା,ଏତେ ରାତିରେ କାହାର ଦେହ ଖରାପ ହେଲା ?କୌତୁହଳ ବଶତଃ  ଘଟଣା କଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ କବାଟ ଖୋଲି ବାହାରକୁ ଗଲା |କିଛି ସମୟ ପରେ ଫେରିଆସି ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ବସୁଧାକୁ କହିଲା,ବସୁ ,ଜାଣିଛ ?ଲକିର  ଦେହ ବହୁତ ଖରାପ,ତା ନାକରୁ ରକ୍ତ ବୋହିବା ବନ୍ଦ ହେଉନି,ତେଣୁ ସେମାନେ ତାକୁ ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସ ରେ ନେଇ ଡାକ୍ତରଖାନା ଗଲେ |(କ୍ରମଶଃ)

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 27)

                  ବସୁଧା ଦୁଇଟି ପ୍ଲେଟରେ ଖାଇବା  ଆଣୁଥିବାର ଦେଖି ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାହିଁକି ଖାଇ ନଥିଲ ?ବସୁଧା କହିଲା,ମୋ ମନ ଯାହା ହେଉଛି ନା,ଖାଇବା କଥା ଛାଡ଼,ପାଣି ପିଇବାକୁ ବି ଇଚ୍ଛା ହେଉନି  |ତମେ ଯଦି ଖାଇ ସାରିଥାଆନ୍ତ ,ତାହାଲେ ମୁଁ ,ଖାଇ ସାରିଛି ବୋଲି ତମକୁ ମିଛ କହିଥାନ୍ତି |କିନ୍ତୁ  ତମେ ନଖାଇବା କଥା ଶୁଣି ମୋର ଖାଇବାକୁ ମନ ହେଲା,ସେଥିପାଇଁ  ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ନେଇ ଆସିଲି  |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ,ଜୀବନ ବଞ୍ଚେଇବା ପାଇଁ ଟିକେ ଟିକେ ଖାଇଦେବା,କଣ କରିବା ?

               କିନ୍ତୁ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ବସୁଧା ଯେତିକି ଖାଦ୍ୟ ଆଣିଥିଲା,ତାର ଅଧା ମଧ୍ୟ ଦୁହେଁ ଖାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ |ବସୁଧା ବଳି ପଡିଥିବା ଖାଦ୍ୟ ଟିଫିନରେ ରଖି, ଦୁଇଗ୍ଲାସ ପାଣି ପିଇ ଶୋଇପଡ଼ିଲା |ସବୁଦିନ ଖାଇ ସାରିବାପରେ ସେ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ବାସନ ମାଜି ରୋଷେଇଘର ସଫା ସୁତୁରା କରିବା ପରେ ଅନ୍ୟ କାମରେ ହାତ ଦିଏ  |ସେଦିନ କିନ୍ତୁ ତାର ହାତରେ କାମ ଲାଗୁନଥିଲା  |ଅକ୍ଷର ଖାଇ ସାରିବାପରେ ସୋଫାରେ ବସି ଟିଭି ଦେଖୁ ଦେଖୁ ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇ ପଡିଲା |

             ବସୁଧାର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବା ବେଳକୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଗତ ପ୍ରାୟ |ସେ ତର ତର ହୋଇ ଉଠି ପ୍ରଥମେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ ବଳିଥିବା ଖାଦ୍ୟକୁ ଫ୍ରିଜରେ ରଖିଲା ଓ  ସବୁ ବାସନ ମାଜି ରୋଷେଇଘର ପୋଛି ପରିଷ୍କାର କରିଦେଲା |ତାପରେ ଧୂପ ଦେଇ ଚା ତିଆରି କରି ଅକ୍ଷରକୁ ଉଠାଇଲା |ଅକ୍ଷର ପରେ ଚା ପିଇବ କହି ପୁଣି ଶୋଇ ପଡିଲା |ଏକୁଟିଆ ଚା ପିଇବାକୁ ବସୁଧାର ଇଚ୍ଛା ହେଲାନାହିଁ |ସେ ତିଆରି କରିଥିବା ଚା' ଫ୍ଲାସ୍କରେ ରଖି ପୁଣି ବିଛଣାରେ ତାର ଅବଶ ଶରୀରକୁ ଲୋଟାଇ ଦେଲା |ତାର ଆଖି ଟିକେ ଲାଗି ଆସିବା ବେଳକୁ ଘନ ଘନ କଲିଂ ବେଲ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସେ ଚମକି ପଡି ଉଠି ବସିଲା ଓ  ଦୌଡ଼ି ଯାଇ କବାଟ ଖୋଲିଦେଲା |ତାକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଚକିତ କରି ବାହାରେ କାଞ୍ଚନ ଓ ବିପ୍ଳବ ଛିଡା ହୋଇଥିଲେ |ସେ  ସେମାନଙ୍କୁ ଘର ଭିତରକୁ ଆସିବାକୁ କହି, ଭୂମିଷ୍ଠ ପ୍ରଣାମ କଲା  |କଲିଂ ବେଲ  ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ ଉଠି ପଡିଲା ଓ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଚାନକ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି  ଶଙ୍କିତ ହୋଇ ପଚାରିଲା ,କଣ ହେଲା ଭାଇ ?ବୋଉ ବି ଆସିଛି,କଥା କଣ ?ବିପ୍ଳବ କହିଲା,ଆମକୁ ବସିବାକୁ କହିବୁ ନା ଏମିତି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରି ଚାଲିଥିବୁ ?ଅକ୍ଷର ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ କହିଲା,  ବଦଳି ଅର୍ଡର ପାଇବା ପରଠାରୁ ମୋର ମୁଣ୍ଡ କାମ କରୁନି,ମତେ କ୍ଷମା କରିଦେବ |ଏହା କହି ସେ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ନେଇ ସୋଫାରେ ବସାଇ ପଚାରିଲା,ବୋଉ,ଚା ପିଇବୁ ?କାଞ୍ଚନ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ନାହିଁ କରି ତାଙ୍କ ବ୍ୟାଗରୁ ଏକ କାଗଜ କାଢି ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଇ କହିଲେ,ନେ ୟାକୁ ପଢ଼ |ଅକ୍ଷର ହାତ ପଛକୁ କରି କହିଲା,କଣ ନକହିଲେ ମୁଁ ନେବିନି |କାଞ୍ଚନ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲେ,ତୁ ଆଗେ ପଢ଼,ୟା ଭିତରେ ବାଘ ଭାଲୁ କିଛି ନାହିଁ |ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି କାଗଜଟି କାଞ୍ଚନଙ୍କ ହାତରୁ ନେଇ ସେ ଖୋଲି ପଢିଲା |କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ଆଦେଶ ଅନୁସାରେ ଅନ୍ୟାଦେଶ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାର ଟ୍ରାନ୍ସ୍ଫର ଅର୍ଡର ବାତିଲ ହୋଇଥିବା କଥା ସେଥିରେ ଲେଖାଥିଲା |ସେ ଖୁସିରେ ଡେଇଁପଡ଼ି କାଞ୍ଚନଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ କହିଲା,ବସୁ ଦୌଡ଼ି ଆସ,ଦେଖ ବୋଉ ଆମପାଇଁ କଣ ସପ୍ରାଇଜ ଆଣିଛି |ରୋଷେଇଘରେ ଚା ତିଆରି କରୁଥିବା ବସୁଧା ଅକ୍ଷର କଥା ଶୁଣି ଦୌଡ଼ି ଆସିଲା |ଅକ୍ଷର ତା ହାତକୁ ବାତିଲ ଆଦେଶନାମା ବଢ଼େଇ  କାଞ୍ଚନଙ୍କ ପାଦତଳେ ଲମ୍ବା ହୋଇ ଶୋଇ ପଡିଲା ଓ  ତାଙ୍କ ଦୁଇ ପାଦକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ବାରମ୍ବାର ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ଚାଲିଲା  | ବସୁଧା  ଅଫିସ ଆଦେଶନାମା ପଢିବା ପରେ ,ତାର ମଧ୍ୟ ଆନନ୍ଦର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ |ସେ  ଅକ୍ଷର ସହିତ ତାଳ ଦେଇ, କାଞ୍ଚନଙ୍କ ପାଦତଳେ ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗ ପ୍ରଣିପାତ କରୀ କହିଲା,ବୋଉ,ଆପଣଙ୍କୁ ଆମର କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଣାମ  |ଏହି ଅଭୂତପୂର୍ବ ଘଟଣାକ୍ରମରେ ଆଖିରୁ ତାର  ଅନର୍ଗଳ ଆନନ୍ଦାଶୃ ଝରି ଯାଉଥିଲା |କାଞ୍ଚନ କହିଲେ,ଆଉ ଯାତ୍ରା କରନି,ଉଠ ,ଚା ସିଆଡେ ପୋଡି ଯିବଣି |ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ବସୁଧା ଧଡପଡ ହୋଇ ଉଠି ପଡିଲା ଓ କହିଲା,ବୋଉ ଆଜି ରହିଯାଆନ୍ତୁ |ତା କଥା ଶୁଣି କାଞ୍ଚନ କହିଲେ,ସେମିତି କହିଲେ,ମୁଁ ଏଇ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚାଲିଯିବି |ବସୁଧା ହାତଯୋଡ଼ି କହିଲା,ଭୁଲ ହୋଇଗଲା,ଆଉ କହିବିନି,ମୁଁ  ଆସୁଛି |ଏହା  କହି ସେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଗଲା ଓ ପୂର୍ବରୁ ତିଆରି କରିଥିବା ଚା ଏକାଠି ମିଶାଇ ସମାନ କରି ଚାରିଟି କପରେ ଛାଣିଦେଲା |ନିଜ କପଟି  ରଖି ବିସ୍କୁଟ ସହିତ ବାକି ତିନିଟି କପ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ଆସି ଯୁଦ୍ଧକାଳୀନ ଭିତ୍ତିରେ  ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ରୋଷେଇ ଆରମ୍ଭ କଲା |

             ଚା ପିଉ ପିଉ କାଞ୍ଚନ କହିଲେ,ଆମର ଡେରି ହୋଇଯିବ,ଡ୍ରାଇଭର ଆସିବାକୁ ରାଜି ହେଉ ନଥିଲା |ତାକୁ ଆଜି ଫେରିବାର ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ଆଣିଛୁ |ଡ୍ରାଇଭର  କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷର ବସୁଧା ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲା,ବସୁ,ଆଉ ଚା ଅଛି ?ଡ୍ରାଇଭର କଥା ମୋର ମନେ ନଥିଲା |ବସୁଧା ତା ପାଇଁ ରଖିଥିବା ଚା କପ ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଇ କହିଲା,ୟାକୁ ଦେଇଦିଅ,ମୁଁ ପରେ ମୋ ପାଇଁ ବନେଇ ଦେବି |ହଉ କହି ଅକ୍ଷର ଚା କପ ନେଇ ଚାଲିଗଲା |ଗୋଟିଏ  ମିନିଟ ପରେ ଫେରିଆସି ନିଜ କପରୁ ଅଧା ଚା ବସୁଧାକୁ ଦେଇ କହିଲା,ୟାକୁ ପିଇଦିଅ | 

              ବିପ୍ଳବ କହିଲା,ଆମର ଡେରି ହୋଇଯିବ,ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ଆମେ ଏଠାରୁ ବାହାରିବୁ,ଆମପାଇଁ ସେତେ ଭଲ |ଅକ୍ଷର    କହିଲା,ହଉ ଯିବ ତ,ମତେ ଆଗେ କୁହ,ଏତେ ବଡ଼ ଅସମ୍ଭବକୁ  କେମିତି ସମ୍ଭବ କରିପାରିଲ ? ବିପ୍ଳବ କହିଲା,ବସୁ ଯେତେବେଳେ ବୋଉକୁ ଫୋନ କରିଥିଲା,ସେଇ ଫୋନ ଖୁଡି ଉଠାଇଥିଲେ |ତୋର କୋରାପୁଟ  ବଦଳି ହୋଇଥିବା ଖବର ଶୁଣି ସେ  ଭାରି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ ଓ ସେଇକ୍ଷଣି  ଭୁବନେଶ୍ୱର ଆସିବା ପାଇଁ ଜିଦ୍ଦି କଲେ |ଅଫିସରେ ଆମ କଥା କେହି ଶୁଣିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ଆମେ ଜାଣିଥିଲୁ |ତେଣୁ ସିଧା ଆମେ ସେକ୍ରେଟେରୀଙ୍କୁ ଭେଟି  ତାଙ୍କୁ ସବୁକଥା କହିଲୁ |ଖୁଡି ତାଙ୍କର ସବୁ ଔଷଧ ପ୍ରେସକ୍ରିପସନ,ବିଲ ଇତ୍ୟାଦି ଦେଖାଇ ପୁଅ ଚାଲିଗଲେ ସେ କେମିତି ଅସହାୟ ହୋଇ ପଡିବେ,ସେକଥା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ତାଙ୍କୁ କହିଲେ |ସେକ୍ରେଟେରୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଜ୍ଞ,ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ଓ ଦୟାଳୁ ବ୍ୟକ୍ତି ବୋଲି ଆମେ ତାଙ୍କର ବ୍ୟବହାରରୁ ଜାଣିପାରିଲୁ | ସେ ନିମିଷକେ ସବୁକଥା ବୁଝିପାରି ଆମକୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ ବାହାରେ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ କହିଲେ |କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଆମକୁ ଡାକି ତୁମ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକଙ୍କୁ ଦେଖା କରିବାକୁ କହିଲେ |ଆମେ ତୋ ଅଫିସରେ ପହଞ୍ଚିବା ବେଳକୁ ତୁ ଘରକୁ ଚାଲିଆସିଥିଲୁ |ନିର୍ଦ୍ଦେଶକଙ୍କୁ ଭେଟିବାରୁ ସେ  ଆମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ କହିଲେ ଓ  ତାଙ୍କ ପି.ଏ ଙ୍କ  ଦ୍ୱାରା ବଦଳି ବାତିଲ ଆଦେଶ ଈଶୁ କରି ଆମ ହାତରେ ଧରାଇଦେଲେ |ବିପ୍ଳବ ବନେଇ ଚୁନେଇ ବିସ୍ତୃତ ଭାବରେ ତାଙ୍କର ବିଜୟ କାହାଣୀ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରୁଥିଲା |ସେ ଯେଉଁଠି ଛାଡି ଯାଉଥିଲା,କାଞ୍ଚନ ତାକୁ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଥିଲେ |ସେମାନଙ୍କ ଗପ ସରି ନଥିବା ବେଳେ ବସୁଧା କାଞ୍ଚନ,ବିପ୍ଳବ ଓ ଡ୍ରାଇଭରଙ୍କ ପାଇଁ ଡାଇନିଂ ଟେବଲରେ ଖାଇବା ବାଢ଼ିଦେଲା |ଅକ୍ଷର ନେହୁରା ହୋଇ କହିଲା,ବୋଉ ତୋ ଗୋଡତଳେ ପଡୁଛି,ଟିକେ କଣ ଖାଇଦେଇ ଯାଆ |ବିପ୍ଳବ କହିଲା,ହଁ ଖୁଡି ଆମେ ଖାଇଦେଇ ଯିବା,ବିଚରା ଡ୍ରାଇଭର କେତେବେଳୁ ଆସିଲାଣି,ସିଏ ବି ଆମ ସାଙ୍ଗରେ ଉପାସ ଅଛି |କାଞ୍ଚନ ଆଉ ମନା କଲେ ନାହିଁ |ବସୁଧା ରୁଟି ଡାଲମା ସହିତ ଭଜା ତିଆରି କରିଥିଲା |ତିନିଜଣ ଖୁସିରେ ପେଟପୁରା ଖାଇଲେ |ବିପ୍ଳବ କହିଲା,ଯାହା କୁହ ପଛକେ,ଖାନା ଏକଦମ ଅମୃତ ପରି ଲାଗୁଛି |ତା କଥାକୁ ଡ୍ରାଇଭର ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ସମର୍ଥନ କରିବାର ଦେଖି କାଞ୍ଚନ ହସିଦେଲେ |

             ସେମାନେ ଖାଇସାରି ବାହାରିବା ବେଳକୁ ରାତି ଦଶଟା ପାଖାପାଖି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା |ସମସ୍ତେ ଗାଡ଼ିରେ ବସିବା ବେଳକୁ ବସୁଧାର କଣ ମନେ ପଡିଯିବାରୁ ସେ ଡ୍ରାଇଭରକୁ କହିଲା,ଗୋଟିଏ ମିନିଟ ରୁହନ୍ତୁ,ମୁଁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଆସୁଛି |ଏହାକହି ସେ ଭିତରକୁ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ଦଶହରା ଉପଲକ୍ଷେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ କିଣିଥିବା ଲୁଗାପଟା ଆଣି କାଞ୍ଚନଙ୍କୁ ଦେଇ କହିଲା,ବୋଉ,ଏସବୁ ଦଶହରା ପାଇଁ |ଏଥିରେ ଥିବା ଘନନୀଳ ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ ଟି  ଆପଣଙ୍କର | ବାଇକରେ ଏତେ ଗୁଡ଼ା ଜିନିଷ ନେବାପାଇଁ ଅସୁବିଧା ହେବ,ଗାଡି ଯାଉଛି ତ ସେଥିପାଇଁ ଦେଇଦେଲି | କାଞ୍ଚନ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ବିପ୍ଳବ କହିଲା,ହଉ ଠିକ ଅଛି |ଏଥର ଆମେ ଆସୁଛୁ ,ବହୁତ ଡେରି ହେଲାଣି |(କ୍ରମଶଃ)

             

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 26)

             ଅକ୍ଷରର କୋରାପୁଟ ବଦଳି ହୋଇଯିବା କଥା ଶୁଣି ବସୁଧାର ସବୁ ସୁଖ ସ୍ୱପ୍ନ କ୍ଷଣକେ ଯେପରି ଭାଙ୍ଗି ଚୁରମାର ହୋଇଗଲା |ଯେତେ  ଖରାପ ପରିସ୍ଥିତି ଆସୁନା କାହିଁକି ,ଆମେ ଦୃଢତାର ସହ ତାର ମୁକାବିଲା କରିବା କଥା ଆଗରୁ ସେ ଯେତିକି  ଦମ୍ଭରେ କହୁଥିଲା , ସେ ସବୁ  କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଯାଇଥିଲା | ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ବଡ଼ବୋଉଙ୍କୁ   ଫୋନ କଲା |କିନ୍ତୁ ଫୋନ ନୋ ରିପ୍ଲାଏ ଆସିଲା | ସେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ସେମିତି  ଲଗାତାର ଫୋନ କରି ଚାଲିଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଉଭୟ ସୁବାସିନୀ ଓ ଦୀପା ବାହାରେ କାର୍ଯ୍ୟବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ |ବାରମ୍ବାର ଫୋନ ଆସିବାର ଦେଖି ଘରେ ଥିବା କାଞ୍ଚନ ଚଞ୍ଚଳ ପଦକ୍ଷେପରେ ଆସି ଫୋନ ଉଠାଇ ହ୍ୟାଲୋ କହିବା ମାତ୍ରେ ସେପଟୁ ବସୁଧାର କାନ୍ଦୁରା ସ୍ୱର ଶୁଭିଲା,ସେ କହୁଥିଲା,ବଡ଼ବୋଉ,ୟାଙ୍କର କୋରାପୁଟ ବଦଳି ହୋଇ ଯାଇଛି |ଆଗକୁ ଆଉ କିଛି କହି ନପାରି ସେ କେବଳ କାନ୍ଦି ଚାଲିଥିଲା |ସେତେବେଳେ ସେଠାକୁ ସୁବାସିନୀ ଆସି ପଚାରିଲେ,କିଏ ଫୋନ କରିଛି ? କାଞ୍ଚନ କିଛି ନକହି ତାଙ୍କ ହାତକୁ ମୋବାଇଲ ବଢ଼େଇ ଦେଲେ   |କିନ୍ତୁ ସୁବାସିନୀ ଯେତେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ ବି,ବସୁଧା ତାଙ୍କୁ କିଛି ନକହି କେବଳ କାନ୍ଦି ଚାଲିଥିଲା |ଏହାପରେ ସେ ଫୋନ କାଟିଦେଲା |ସୁବାସିନୀ କାଞ୍ଚନଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, ତାର କଣ ହେଲା ?ସେ କାନ୍ଦୁଛି କାହିଁକି ?"ଅଖି ର କୋରାପୁଟ ବଦଳି ହୋଇ ଯାଇଛି"ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରରେ ଏତିକି କହି କାଞ୍ଚନ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ  |ତାପରେ ସୁବାସିନୀ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଅକ୍ଷରକୁ ଫୋନ ଲଗାଇଲେ |କିନ୍ତୁ ତାର ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ ଆସୁଥିଲା |

            ଏପଟେ  ବସୁଧା ଅକ୍ଷରର ବଦଳି ସମ୍ବାଦରେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ,ବିଛଣାରେ ମୁହଁ ମାଡି ଶୋଇ କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦି କେତେ କଣ ଭାବି ଯାଉଥିଲା  | ବାପା  ମାମୁଁ ରାଗିଯାଇ ତାକୁ ଏପରି ଶାସ୍ତି ଦେବେ  ବୋଲି ,ସେ କଳ୍ପନା ସୁଦ୍ଧା କରି ପାରିନଥିଲା |ମନେ ମନେ ସେ କହିଲା,ବାପା,ମୁଁ ବଡ଼ ଭୁଲ କରିଥିଲି,ସେଥିପାଇଁ ତମେ ମତେ ଶାସ୍ତି ଦେଇ ଭଲ କରିଛ |କିନ୍ତୁ  ତମକୁ ମୋର ଏତିକି  ମିନତି,ଆଉ ମୋ ଉପରେ ରାଗ ନରଖି,ତମର ଅତି ଆଦରର ବସୁ କୁ ଏଇ ଜନ୍ମ ପାଇଁ କ୍ଷମା କରିଦେବ  |କେତେ ସମୟ ଏହିପରି ଦୁଃଖୀ ରହିବା ପରେ ସେ ତା ମନକୁ ଦୃଢ଼ କଲା ଓ ବେସିନରେ  ମୁହଁ ଧୋଇ ଆସି ନିଜ ଭାବନାର ଦିଗ ବଦଳାଇ ଦେଲା |କାରଣ ସେ ଭଲଭାବେ ଜାଣିଥିଲା,ସେ ଭାଙ୍ଗି ପଡିଲେ,ତାକୁ ଦେଖି ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ ଭାଙ୍ଗି ପଡିବ |କବାଟ ଖୋଲି ସେ ବାରଣ୍ଡାରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ ବାହାରେ ବିଛାଡ଼ି ହୋଇ ପଡିଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତେଜକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା |ମାଆ କହୁଥିଲେ,କୁଆଁର ପୁନେଇ ଡାଲାରେ କାଳେ ଶୀତ ଆସେ |କିନ୍ତୁ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୀତ ଆସିବା ଦୂରର କଥା,ଖରାର ପ୍ରକୋପ କମିନାହିଁ |

           ଏହି ସମୟରେ  ହଠାତ ଲକି ଉପରେ ତାର ନଜର ପଡିଲା | ସେ ତା ସାଇକେଲଟି ଧରି ଏ ମୁଣ୍ଡରୁ ସେ ମୁଣ୍ଡ ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲା | ମଝିରେ ମଝିରେ ପାଖରେ ଥିବା ଟ୍ୟାପରୁ ପାଣି ପିଇ ପୁଣି ସାଇକେଲ ଚଲାଉ ଥିଲା |ବସୁଧା ତାକୁ ଅଟକାଇ ଦେଇ  ପଚାରିଲା,ତୁ ଆଜି ସ୍କୁଲ ନଯାଇ ଖରାରେ ଅମୁହାଁ ବୁଲୁଛୁ,ପୁଣି ଏ ଗନ୍ଧିଆ ପାଣି ପିଉଛୁ ?କଣ ପାଇଁ ସ୍କୁଲ ଯାଇନୁ ?ଲକି କହିଲା,ମତେ ଜ୍ୱର ହୋଇଛି,ସେଥିପାଇଁ ମାମା ସ୍କୁଲ ଯିବାକୁ ମନା କଲେ |ବସୁଧା କହିଲା,ଜ୍ୱରରେ ଏମିତି ଖରାରେ ବୁଲନ୍ତି ?କୁଆଡେ ତୋ ମାମା ଗଲେ ?ଲକି କହିଲା,ମାମା ଘରେ ନାହାନ୍ତି,ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀପୂଜା ମିଟିଂ କୁ ଯାଇଛନ୍ତି |ବସୁଧା ଲକି କପାଳରେ ହାତ ଦେଇ ଦେଖିଲା,ପ୍ରକୃତରେ ତା ଦେହରେ ଜ୍ୱର ଥିଲା |ସେ କୋମଳ କଣ୍ଠରେ  କହିଲା,ଲକି ବାବା,ଏମିତି ଖରାରେ ବୁଲିଲେ ତୋ ଜ୍ୱର ଆହୁରି ବଢ଼ିଯିବ,ପୁଣି ବାହାର ଟ୍ୟାପ ପାଣି ପିଉଛୁ ,ଜାଣିଛୁ ,ତୋ ଦେହ ପାଇଁ ସେ କେତେ କ୍ଷତିକାରକ ?ଲକି କହିଲା,ହଁ ମୁଁ ଜାଣିଛି,ଆମଘର  ଉପର ମହଲାରେ | ଶୋଷ ହେଲେ କେତେ ଥର ମୁଁ ଉପରକୁ ଯିବି ?ବସୁଧା କହିଲା,ତାହାଲେ ଆସ,ଆମ ଘରେ ବସିବୁ ,ମାମା ଆସିଲେ ଯିବୁ |ଲକି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲା,ନା ,ମୁଁ ତମ ଘରକୁ ଯିବିନି,ମାମା ଆସିଲେ ମୁଁ ଜାଣି ପାରିବିନି |ଏତିକି କହୁ କହୁ ସେ ଜୋରରେ ସାଇକେଲ ଚଲାଇ ଚାଲିଗଲା |

           ବସୁଧା ନିରାଶ ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବା ବେଳକୁ ଅକ୍ଷର ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲା |ମୁହଁଟି ତାର ଶୁଖି ଯାଇଥିଲା |ସେ  ଏତେଶୀଘ୍ର ଅଫିସରୁ ଫେରିବାର ଦେଖି ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା |ଅକ୍ଷର ଭିତରକୁ ଆସି କବାଟ ବନ୍ଦ କଲା ଓ ଫ୍ୟାନ ତଳେ ବସି ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ଛାଡିଲା |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଆସିଗଲ ଯେ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆଉ କଣ କରିଥାନ୍ତି ?ସେମାନେ ମୋ ପୋଷ୍ଟ ସହିତ ମତେ କୋରାପୁଟ ପଠେଇଛନ୍ତି |କାଳେ ପ୍ରେସର ପକେଇ  ବଦଳି ବାତିଲ କରିଦେବି ସେଥିପାଇଁ ଆଜି  ରିଲିଭ ବି  କରିଦେଇଛନ୍ତି |ମୋ ଟ୍ରାନ୍ସ୍ଫର ଅର୍ଡ଼ରରେ ହିଁ ମୋ  ରିଲିଭ ଅର୍ଡର ଅଛି   |ପକେଟରୁ ଅଫିସ ଅର୍ଡର କାଢି ଅକ୍ଷର ବସୁଧାକୁ ଦେଲା |ତାକୁ ପଢୁ ପଡୁ ବସୁଧା ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସିଲା ଓ ସେ ନିଜକୁ ରୋକି ପାରିଲା ନାହିଁ |ସେ କାନ୍ଦିବା ଦେଖି,ଅକ୍ଷର ଆଖିକୁ ମଧ୍ୟ ଲୁହ ଚାଲି ଆସିଲା |ସେ ବାଷ୍ପାରୁଦ୍ଧ କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ଦେଖିଲ,ସେମାନେ କେମିତି ପ୍ରତିଶୋଧ ନେଲେ ?ବସୁଧା ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା,ତମେ ମନଦୁଃଖ କରନା  ,ଆମେ କୋରାପୁଟ ଯିବା |ସେଠିକି ଥରେ ଗଲେ,ଆଉ ଆସି ପାରିବା ନାହିଁ,ନହେଲା ନାହିଁ,ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ଯେମିତି ରହୁଛନ୍ତି,ଆମେ ସେମିତି ରହିବା |

             ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେହି ପ୍ରୋଜେକ୍ଟରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କୁ ସେଠାରେ ନିଯୁକ୍ତି ଦେବାକୁ  ସରକାର ଆଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି  |ତା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି  ସେମାନେ କାରସାଦି କରି ମୋ ପୋଷ୍ଟ ସହିତ ମତେ ସେଠିକି ପଠେଇ ଦେଲେ !!

           ବସୁଧା କିଛି ନକହି  ଅକ୍ଷରର ବ୍ୟାଗ ଖୋଲି ସେଥିରୁ ତାର ଲଞ୍ଚ ବକ୍ସ କାଢିଲା |କାରଣ ସେ ଭଲଭାବେ ଜାଣିଥିଲା ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ  ଅକ୍ଷର କଦାପି ଲଞ୍ଚ ଖାଇ ନଥିବ |ତାର ଅନୁମାନ ସତ୍ୟ ଥିଲା |ସେ ପଚାରିଲା,ଏବେ ଖାଇବ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ନା ବସୁ ,ଖାଇବାକୁ ଜମା ଇଛା ହେଉନି,ଯଦି ପାରିବ ,ଚା' ଟିକେ ଦିଅ,ପିଇବି  |ବସୁଧା କହିଲା,ସେମିତି କେମିତି ହେବ ?ଲଞ୍ଚ ଖାଇବା ସମୟରେ ତମେ ଚା' ପିଇବ ?ଇଚ୍ଛା ନହେଉ ପଛକେ,ଅଳ୍ପ କିଛି  ଖାଇଦିଅ |ଏହା କହି ସେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯାଇ  ଲଞ୍ଚ ବକ୍ସରେ ଥିବା ଖାଦ୍ୟକୁ ଗରମ କରି  ଦୁଇଟି ପ୍ଲେଟରେ ନେଇ ଆସିଲା |କାରଣ ମନ ଅଶାନ୍ତି ଯୋଗୁ ତାର ମଧ୍ୟ  ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉନଥିଲା |

              ବସୁଧାକୁ ଦୁଇଟି ପ୍ଲେଟରେ ଖାଦ୍ୟ ଆଣିବାର ଦେଖି ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖାଇ ନଥିଲ କାହିଁକି ? ବସୁଧା ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ମତେ ବିଲକୁଲ ଭୋକ ନାହିଁ, ତମେ ଯଦି ଖାଇ ସାରିଥାନ୍ତ,ତାହାଲେ ମୁଁ ଜମା ଖାଇ ନଥାନ୍ତି ,ମିଛରେ ଖାଇ ସାରିଛି ବୋଲି ତମକୁ କହିଥାନ୍ତି |   (କ୍ରମଶଃ)

              

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 25)

                   ଚିକେନ କିଣି ଅକ୍ଷର ଘରକୁ ଫେରୁଥିବାବେଳେ ଲକିକୁ ସ୍ନାକ୍ସ ସେଣ୍ଟରରେ ପିଜା ଖାଉଥିବାର ଦେଖିଲା |ଅକ୍ଷର ତା ପାଖରେ ଗାଡି ଅଟକାଇ କହିଲା,ତୁ ପରା ଏବେ ରୋଲ ଖାଇଥିଲୁ, ଏତେ ଶୀଘ୍ର ପୁଣି ଭୋକ ହେଲା ?ଲକି କହିଲା,ମାମା ପିଜା ଖାଇବାକୁ ଟଙ୍କା ଦେଇଛନ୍ତି ?ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,ମାମା କାହାନ୍ତି ?ଲକି କହିଲା,ମାମା ମିଟିଂ କୁ ଗଲେ |ଅକ୍ଷର ପୁଣି ପଚାରିଲା,ବାବା ??ଲକି ବେପରୁୱା ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ବାବାଙ୍କର ଆଜି ଅଫିସରେ ଭୋଜି ଅଛି,ସେ ସେଇଠିକି ଗଲେ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଓହୋଃ ,ସେଥିପାଇଁ ତତେ ଲାଞ୍ଚ ଦିଆଯାଇଛି,ନୁହେଁ ? ଲକି କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ଖାଇବାରେ ମନ ଦେଲା |ଅକ୍ଷର ତା ପାଖକୁ ଯାଇ କହିଲା,ମୁଁ ଚିକେନ ଆଣିଛି,ଆମ ଘରକୁ ଚାଲ,ସମସ୍ତେ ମିଶିକରି ଖାଇବା |

                   ଚିକେନ ନାଁ ଶୁଣି ଲକିର ମୁହଁ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୋଇ ଉଠିଲା |କିନ୍ତୁ ପରମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସେ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ କହିଲା,ନା ମୁଁ ତମ ଘରକୁ ଯିବିନି |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କାହିଁକି ?ଲକି ଅତି ସରଳ ଭାବରେ ଉତ୍ତର ଦେଲା, ଦିଦି ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ଯେଉଁ ରୋଲ ଦେଇଥିଲେ,ତାକୁ ଦେଖି ବାବା ବହୁତ ରାଗିଲେ,ଆଉ ତାକୁ ନେଇ ଡଷ୍ଟବିନରେ ଫୋପାଡ଼ି ଦେଲେ |ନିଜେ ନ ଖାଇଲେ ନାହିଁ,ମତେ ହେଲେ ଦେଇଥାନ୍ତେ,ସେକଥା ବି କଲେନି |ତମ ଘରେ ଆଉଥରେ କିଛି ଖାଇଲେ,ମତେ ମାଡ଼ ଦେବେ ବୋଲି କହିଛନ୍ତି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆମେ କି ଦୋଷ କଲୁ ଯେ ?ଲକି କହିଲା,ମତେ ଏବେ ଜ୍ୱର ହୋଇଥିଲା ତ,ସେଥିପାଇଁ ବାହାର ଜିନିଷ ଖାଇବାକୁ ଡାକ୍ତର ମନା କରିଛନ୍ତି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତାହାଲେ ତୁ ପିଜା କେମିତି ଖାଉଛୁ ?ଲକି କହିଲା,ଏମିତି ଥରେ ଥରେ ଖାଇଲେ କିଛି ହେବନି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ ତାହାଲେ,ତୁ ପିଜା ଖାଇ ମାମାଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥା,ସେ ଯେତେବେଳେ ଆସିବେ,ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଘରକୁ ଯିବୁ  |ଲକି ପକେଟରୁ ଚାବି  କାଢି ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଖାଇ କହିଲା,ମୋ ପାଖରେ ଚାବି ଅଛି ,ମୁଁ ଟିକେ ଖେଳିବି,ତାପରେ  ଘରକୁ ଯାଇ ଖାଇବି ,ମାମା ଆଜି ମୋପାଇଁ ବିରିୟାନୀ ରାନ୍ଧିଛନ୍ତି  |ଏହା କହି,ସେ ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ ସାଏଁ କରି ତା ସାଇକେଲ ଚଲାଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |

             ଅକ୍ଷରର ମନଦୁଃଖ ହୋଇଗଲା,ସେ ଭାରି ମନରେ ଘରକୁ ଫେରିଲା |ଘରେ ପହଞ୍ଚି  ଚିକେନ ବ୍ୟାଗଟି ବସୁଧା ହାତକୁ ବଢାଇବାବେଳେ ସେ  ପଚାରିଲା,କଣ ହୋଇଛି,ମୁହଁ ଏମିତି ଶୁଖିଲା ଦିଶୁଛି କାହିଁକି ?ଲକି କହିଥିବା କଥା ବସୁଧାକୁ ନ କହିବାକୁ ଅକ୍ଷର ଭାବିଥିଲା ||କିନ୍ତୁ ବସୁଧାର ପ୍ରଶ୍ନ ଆଗରେ ହାର ମାନି ସେ ସବୁକଥା କହିଦେଲା ଓ ଶେଷରେ କହିଲା,ବସୁ ,ବଡ଼ ଲୋକ କହିଛନ୍ତି,ନିଜକୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ,କାହାକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବ ନାହିଁ,,ତା ନହେଲେ ତୁମ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶାର ସୀମା ରହିବ ନାହିଁ |ଦେଖ,ତମେ ନିଜେ ନଖାଇ,ତାଙ୍କୁ ରୋଲ ଦେଲ,ଅଥଚ ସେମାନେ ତାକୁ ଫୋପାଡ଼ି ଦେଲେ |ଏକରେ ଶ୍ରମ ନଷ୍ଟ,ଦୁଇରେ ଖାଦ୍ୟ ନଷ୍ଟ,ତିନିରେ ତମର ଅଧା ପେଟ ରହିଲା |ବସୁଧା କହିଲା,ସେ ମତେ ଅଙ୍କଲ ଙ୍କୁ ଦେବେ ବୋଲି କହି ମାଗିଲେ,ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କେମିତି ନ ଦେଇଥାନ୍ତି କହିଲ ?ମାଆ ପୁଅ  ମନଖୁସିରେ ଖାଇଥିବାରୁ ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି |ତାପରେ ଯାହା ହେଲା ସେ ତାଙ୍କ ଘର କଥା,,ଆମେ ସେଥିରେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳାଇବା ନାହିଁ |ଆମେ ଏବେ ଧମାକାଦାର ଚିକେନ ଖାଇବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଆରମ୍ଭ କରିଦେବା,ନହେଲେ ସବୁ ପାଣି ଫାଟି ଯିବ |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,ତମେ ମସଲା ତିଆରି କରି ସାରିଛ ତ ?ବସୁଧା କହିଲା,ହଁ,ସେ ସବୁ କାମ କେବେଠାରୁ ସରିଛି,ତମର ଏବେ  ଚା' ପିଇବାର ଅଛି କି  ?

         ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆଉ ପଚାରିବାକୁ ଅଛି ?ତମେ ଚା' ଆଣ ,ମୁଁ ଡ୍ରେସ ଚେଞ୍ଜ କରି ,ଧୋଇ ଧାଇ ହୋଇ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଆସୁଛି |ବସୁଧା ଚା' ତିଆରି କରି ସାରିବା ବେଳକୁ ଅକ୍ଷର  ରୋଷେଇ ଘରେ ପହଞ୍ଚି ,ଟ୍ରେ ରେ ଦୁଇଟି କପ ସଜାଡି ରଖିଦେଲା |ବସୁଧା କହିଲା,ତମେ ଯାଅ,ମୁଁ ଚା' ନେଇ ଯାଉଛି |ଅକ୍ଷର ,ହଉ ଆସ କହି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |

         ଦୁହେଁ ଚା' ପିଇବା ସମୟରେ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ବସୁ,ମୁଁ ଚିକେନ ଅଧିକା ଆଣିଛି, ରାତି ପାଇଁ  ରଖିଦେବ |ଭାତ ବି ରାତି ପାଇଁ ଅଧିକ ରାନ୍ଧି ଦେଇଥିବ | ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ରାତିରେ କୁଆଡେ ଯିବାର ଅଛି କି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ନାଇଁ,କୁଆଡେ ଯିବାନି ,ଏମିତି କହିଲି |ବସୁଧା କହିଲା,କାଲି ପାଇଁ ଚିନ୍ତା ଲାଗୁଛି ନା ?ଅକ୍ଷର ମୁହଁ ଶୁଖାଇ କହିଲା,ହଁ ସେହିଭଳି |ବସୁଧା କହିଲା,ଯାହା ହେବାର ଥିବ ହେବ,ଆମେ ସାହସ ଓ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ତାର ସାମ୍ନା କରିବା ଛଡା ଆମ ପାଖରେ ଆଉ କିଛି ବାଟ ନାହିଁ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ଠିକ  କହିଛ,ଚାଲ ଯିବା,ରୋଷେଇ କରିବା |

           ବସୁଧା ଭାତ ରାନ୍ଧି ସାଲାଡ଼ ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲା,ଏପଟେ ଅକ୍ଷର ଚିକେନ ତରକାରୀ କଲା |ଖାଇବାବେଳେ ଅକ୍ଷର ନିରବ ରହି,ଅନେକ କଥା ଚିନ୍ତା କରି ଚାଲିଥିଲା |କାଲି ଦିନଟି ଭଲରେ କଟିଗଲେ ,ଆଉ ତେଣିକି ବିପଦର ସମ୍ଭାବନା କମ ବୋଲି ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା |

             ପରଦିନ ଅକ୍ଷର ଅଳ୍ପ କିଛି ଜଳଖିଆ ଖାଇ, ସାଙ୍ଗରେ ଲଞ୍ଚ ବକ୍ସ ନେଇ ଠିକ ନଅଟା ବେଳକୁ ଅଫିସ ବାହାରିଲା  |ଯିବାବେଳେ ବସୁଧା ତାକୁ ମନେ ପକାଇ ଦେଇ କହିଲା,ଅଫିସରେ କଣ ହେଲା,ମତେ ଫୋନ କରି ଜଣାଇବାକୁ ଭୁଲିବ ନାହିଁ | ହଁ କହି ଅକ୍ଷର ଚାଲିଗଲା | ସେ ଯିବାପରେ ବସୁଧା ଜଳଖିଆ ଖାଇଲା ଓ  ତାର ସବୁ କାମ ଶେଷ କରି, ଅକ୍ଷର ଫୋନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ଲାଗିଲା |ବାରଟାବେଳେ  ଅକ୍ଷରର  ଫୋନ ଆସିଲା  |ସେ ବିଚଳିତ ହୋଇ  କହୁଥିଲା,ବସୁ ,ସେମାନେ ମତେ କୋରାପୁଟ ଟ୍ରାନ୍ସ୍ଫର କରି ଦେଇଛନ୍ତି,ମୁଁ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଛି,ପରେ କଥା ହେବି |ଏତିକି କହୁ କହୁ ତାର ଫୋନ କଟିଗଲା ଓ ପରେ ପରେ ସୁଇଚ ଅଫ ହୋଇଗଲା |(କ୍ରମଶଃ)

       

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 24)

                     ଅକ୍ଷର ଭାବବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ଆଉ କଣ କହି ଆସୁଥିବାବେଳେ କଲିଂ ବେଲ ବାଜିଲା |ବସୁଧା ତୁରନ୍ତ ଉଠି କବାଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ବାହାରେ ପିଙ୍କି ଆଣ୍ଟି ଓ ତାଙ୍କ ଦଶ ବର୍ଷର ପୁଅ ଲକି ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି |ଲକିର ହାତକୁ ପିଙ୍କି ଆଣ୍ଟି ଜୋରରେ ଜାବୁଡି ଧରିଥିବାବେଳେ ଲକି ତାଙ୍କ ହାତରୁ ମୁକୁଳି ଯିବା ପାଇଁ ଟାଣି ଓଟାରି ହେଉଥିଲା |ବସୁଧା କବାଟ ଖୋଲିବାକ୍ଷଣି ପିଙ୍କି ଲକିର ହାତ ଟାଣି ଭିତରକୁ ନେଇ ଆସି  କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ |ତାଙ୍କର ଏପରି ଆଚରଣରେ ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା,କଣ ହୋଇଛି ?ପିଙ୍କି ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲେ,ଏଇ ଦୁଷ୍ଟକୁ ଦେଖୁଛ,କେମିତି ହେଉଛି ? ଛକ ପାଖରେ ନୂଆ ସ୍ନାକ୍ସ ସେଣ୍ଟର ଆରମ୍ଭ ହୋଇନି ଯେ,ଆମ କାଳ ଦିନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି !ଘରେ ଯାହା ଖାଇବାକୁ ଦେଲେ,ତା ମନକୁ ପାଉନି,ସେଇ ପିଜା,ବର୍ଗର,ପେଟିସ ଉପରେ ତାର ମନ |ସମୟ ଅସମୟ କିଛି ନାହିଁ,ଯେତେବେଳେ ସୁଯୋଗ ପାଉଛି,ସେଇଠିକି  ଦୌଡୁଛି !ଦିନେ ଅଧେ ଖାଇଲେ ଚଳିବ ,ୟା ବୋଲି ସବୁଦିନ ?ତାକୁ ଖାଇ ଖାଇ  ଭାତ ,ରୁଟିକୁ ବି ସେ ଛିଃ କରି ସାରିଲାଣି |ଏବେ ତାକୁ ଦୋକାନ ପାଖରୁ ଧରି ଆଣିଲି |ତମ ପାଖକୁ ଆଣିଛି,ତାକୁ ଟିକେ ବୁଝାଇ ଦେବ ତ !

                ବସୁଧା ଲକି ପାଖକୁ ଯିବା କ୍ଷଣି ସେ ପିଙ୍କିଙ୍କ ପଛରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ଦେଲା |ବସୁଧା ବେସିନରେ ହାତ ଧୋଇ ଆସି,ତା କାନରେ ଫୁସ ଫୁସ ସ୍ୱରରେ  କହିଲା,ମୁଁ ତୋ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ବଢିଆ ଜିନିଷ ରଖିଛି,ଆସ,ଦେଖିବୁ |ସେ ତା ହାତ ଧରି ରୋଷେଇଘରକୁ ନେଇଗଲା ଓ ପଚାରିଲା,ଏଗ ରୋଲ ଖାଇବୁ ?ଲକି ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ହଁ କହିଲା |ବସୁଧା ତାକୁ ରୋଷେଇଘରେ ପଡିଥିବା ଷ୍ଟୁଲ ରେ ବସାଇ ଷ୍ଟୋଭରେ ଦୁଇଟା ତାୱା ବସାଇ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଦୁଇଟି ରୋଲ ତିଆରି କଲା | ରୋଲ ଦୁଇଟି ପ୍ଲେଟରେ ରଖି ପଛକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ସେଠାରେ ଲକି ନାହିଁ |ସେ ପିଙ୍କିଙ୍କ ପାଖରେ ବସିଥିଲା |ମାଆ ପୁଅଙ୍କୁ ଦୁଇଟି ପ୍ଲେଟ ଧରାଇ କହିଲା,ଖାଆନ୍ତୁ,ଆଉ କୁହନ୍ତୁ କେମିତି ଲାଗୁଛି |ପିଙ୍କି ଗୋଟିଏ ପ୍ଲେଟ ଫେରାଇ ଦେଇ କହିଲେ ,ଆମେ ଗୋଟିଏ ଖାଇଦେବୁ,ତମେ ଅନ୍ୟଟି ନେଇଯାଅ |ବସୁଧା ସେହି ପ୍ଲେଟ ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଇ କହିଲା,ତମେ ଖାଇଦିଅ |ଅକ୍ଷରର ଆଉ ଗୋଟିଏ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା,ତେଣୁ ସେ ଖୁସିରେ ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲା |ବସୁଧା ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ,ଶେଷ ଦୁଇଟି ରୋଲ ତିଆରି କରିବାକୁ ଲାଗିଲା |ଏତିକିବେଳେ ଲକି ତା ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା,ଦିଦି,ମୁଁ ଆଉ ଗୋଟେ ଖାଇବି |ବସୁଧା ହସିଦେଇ କହିଲା,ହଉ ତୁ ମାମା ପାଖରେ ବସିଥା,ମୁଁ ନେଇକରି ଯାଉଛି |

                ସେ ଲକିକୁ ରୋଲ ଦେବାବେଳେ ପିଙ୍କି କହିଲେ,ତମେ ତ ବଢିଆ ବନାଉଛ,ୟୁ ଟ୍ୟୁବ ଦେଖି କରୁଛ କି ?ବସୁଧା କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେ ନିଜେ ଗୋଟେ ୟୁ ଟ୍ୟୁବ,ତାର କେଉଁଠୁ ଶିଖିବା ଦରକାର ନାହିଁ |ପିଙ୍କି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,ମାନେ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମାନେ କିଛି ନାହିଁ,ଅତି ସାଧାରଣ ଜିନିଷକୁ ଅସାଧାରଣ କରି ବନେଇବାର କଳା ତାକୁ ଈଶ୍ୱର ଦେଇଛନ୍ତି !

           ପିଙ୍କି କହିଲେ,ଭଲ କଥା ତ !!ଆଜିକାଲି ଯୁଗରେ ଝିଅମାନେ ରୋଷେଇ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିବାବେଳେ ଏପରି ରୁଚି ଓ ଆଗ୍ରହ ଅତି ବିରଳ !ବସୁଧା କହିଲା,ନା ସେମିତି କିଛି ନୁହେଁ ଆଣ୍ଟି,ମୁଁ ଟିକେ ଭଲ ଖାଇବାକୁ ଭଲ ପାଏ,ତେଣୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରଣାଳୀରେ ଭଲ ଭଲ ଆଇଟମ ତିଆରି କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ |ଆପଣଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଲା,ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ |

             ପିଙ୍କି କହିଲେ,ଅଙ୍କଲ ଭାରି ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରିୟ,ଆମେ ଏତେ ଭଲ ଜିନିଷ ଖାଇଛୁ ବୋଲି ଜାଣିଲେ ..........ତାଙ୍କ କଥା ନ ସରୁଣୁ ବସୁଧା ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ,ତା ନିଜପାଇଁ ରଖିଥିବା ରୋଲ କୁ ଯତ୍ନରେ ପ୍ୟାକ କରି ପିଙ୍କିଙ୍କୁ  ଦେଇ କହିଲା,ନିଅନ୍ତୁ ଆଣ୍ଟି,ମନଖୋଲି କହିଦେଲେ ,ମତେ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା |ପିଙ୍କି ସୌଜନ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିରୁ କହିଲେ,ତୁମ ପାଇଁ ରଖିଛ ନା ,ଆମକୁ ସବୁ ଖୁଆଇ ଦେଲ |ବସୁଧା କହିଲା,ବହୁତ ଅଛି,ଆପଣ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ |

             ପିଙ୍କି ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇ ଯିବାପରେ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଭଲ ଦେଶ ସେବା କରୁଛ !ତାଙ୍କ ପାଇଁ ତମେ ଆଜି ଉପାସ ରହିଲ ,କଣ ଦରକାର ଥିଲା,ଏତେ ବଦାନ୍ୟତା ଦେଖାଇବା ?ବସୁଧା ଆକଟ କରି କହିଲା,ସେମିତି କୁହନା,ଜଣଙ୍କୁ କିଛି ଜିନିଷ ଦେଇସାରି ତାଙ୍କ ସଦିଛା  ମିଳିବାପରେ ପଛରେ ଏମିତି କହିବା ଭଲ ନୁହେଁ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ ବାବା,ମୋର ଭୁଲ ହୋଇଯାଇଛି  |ଆସ ସାଙ୍ଗହୋଇ ରୋଲ ଖାଇବା |ବସୁଧା ମନା ନକରି ଅକ୍ଷର ସହିତ ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲା |

            ଖାଇସାରି ପ୍ଲେଟ ନେବାବେଳେ ବସୁଧା  କହିଲା,ଆଜି ଲଞ୍ଚରେ କଣ ଖାଇବ ? ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମୁଁ ଯାଉଛି ଚିକେନ ଆଣିବି,ଆଜିର  ଚିକେନ ମୁଁ ତିଆରି କରିବି |ବସୁଧା ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ମୋର ପରମ ସୌଭାଗ୍ୟ  |ଆଜି ତାହାଲେ ମୁଁ ଖୁସିରେ ପେଟେ ଖାଇବି  |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ କିନ୍ତୁ ମସଲା ଓ ଆଉ ଯାହା ଦରକାର,ସବୁ ରେଡି କରି ରଖିଥିବ|ବସୁଧା ହସି ହସି କହିଲା,ଓକେ,ନୋ ପ୍ରବ୍ଲେମ |ତମ ଆଦେଶ ପାଳନ କରିବାପାଇଁ,ମୁଁ ସବୁବେଳେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ରହିଛି |(କ୍ରମଶଃ)

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଭାଗ 23)

                      ସବୁଦିନ ଦୁଇଟି ରୁଟି ଖାଉଥିବା ଅକ୍ଷର ଆଜି ଏକାବେଳକେ ଚାରିଟି ରୁଟି ଅସୀମ ତୃପ୍ତିରେ ଖାଉଥିବାର ଦେଖି ବସୁଧାର ମନ ଆନନ୍ଦରେ ଭରିଗଲା  |ସେ  ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇ,ବଳିଥିବା ଶେଷ ଦୁଇଟି ରୁଟିରୁ ଗୋଟିଏ ଅକ୍ଷର ପ୍ଲେଟରେ ଓ ଅନ୍ୟଟି  ନିଜ ପ୍ଲେଟରେ ରଖି କହିଲା, ଖାଇଦିଅ,ସରିଯିବ,ଆଉ କାହିଁକି ସକାଳକୁ ରଖିବା ?ଅକ୍ଷର ପ୍ରତିବାଦ କରି କହିଲା,ତମେ ଖାଅ,  ମତେ କଣ ସବୁ ଦେଇ ଦେଉଛ ?ବସୁଧା ତାର ପ୍ଲେଟକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରି କହିଲା,ଦେଖୁନ,ମୁଁ ବି ଗୋଟେ ନେଇଛି |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,ସବୁ ସରିଲା ନା ଆଉ ଅଛି ?ବସୁଧା ମୁରୁକି ହସି କହିଲା,ସବୁ ସରିଗଲା ,ଆଉ ନାହିଁ | କାଲି ବ୍ରେକଫାଷ୍ଟରେ କଣ ଖାଇବ ଏବେଠାରୁ କହିଦିଅ  |

            ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଯାହା ତମ ଇଚ୍ଛା ,ଏମିତିକା ଟେଷ୍ଟି ଯାହା ବି ରାନ୍ଧି ପାରିବ  |ବସୁଧା କହିଲା,ତଥାପି,ଦୁଇ ତିନିଟା ଅପ୍ସନ ଦିଅ |ଅକ୍ଷର ବିନା ଦ୍ଵିଧାରେ କହିଲା,ମୋର ଏଗ ରୋଲ ଦରକାର |ସେଥିପାଇଁ ଯାହା ଜିନିଷ ଦରକାର ଘରେ ଅଛି ନା ନାହିଁ,ଦେଖିଦିଅ,ନଥିଲେ,ମୁଁ କାଲି ସକାଳେ ନେଇ ଆସିବି |ହଉ କହି ବସୁଧା ଦୁଇଜଣଙ୍କ ବାସନ ନେଇ ଚାଲିଗଲା |

              ପରଦିନ ବଡି ଭୋରରୁ ବସୁଧା ଉଠି ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ତାର ନିତ୍ୟକର୍ମ ଶେଷ କରି ଅକ୍ଷର ବରାଦ ଦେଇଥିବା ଜଳଖିଆ ତିଆରି କରିବାପାଇଁ ତାର ପ୍ରସ୍ତୁତି ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା |  ନୂଆ ପ୍ରଣାଳୀରେ ଭିନ୍ନ ସ୍ୱାଦର ଏଗ ରୋଲ ବନେଇବା ପାଇଁ ସେ ରାତିରୁ ଯୋଜନା କରି ସାରିଥିଲା |ରବିବାର ଛୁଟିଦିନ ଥିବାରୁ ଦଶଟା ପୂର୍ବରୁ ନ ଉଠିବାପାଇଁ ଅକ୍ଷର ମନ ସ୍ଥିର କରିଥିଲା |କିନ୍ତୁ ରୋଷେଇଘରୁ ଆସୁଥିବା ମସଲାର ବାସ୍ନା ତାକୁ ଅଧିକ ସମୟ ଶୋଇବାକୁ ଦେଲାନାହିଁ |ସେ ସେହି ଅପୂର୍ବ ସୁଗନ୍ଧ ଆଘ୍ରାଣ କରି ବସୁଧା ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା,ବସୁ ,ଆଜି ରବିବାର,ଏତେ ଶୀଘ୍ର ବ୍ରେକଫାଷ୍ଟ ତିଆରି କରିବା କଣ ଦରକାର ଥିଲା ?ମୋ ଆଖିରେ ଆଜି ବହୁତ ନିଦ,ମୁଁ ଆଉ ଟିକିଏ ଶୋଇଥାନ୍ତି  |ବସୁଧା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ଜମା ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ଏବେ ଏଗ ରୋଲ ତିଆରି କରୁନି, କେବଳ ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଚାଲିଛି ,ତମେ ଯେତେବେଳେ ଖାଇବାକୁ କହିବ,ମୁଁ ଫଟାଫଟ ତିଆରି କରିଦେବି |ଏବେ ଯାଅ ,ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ,ସେତେ ଶୁଅ  |ବସୁଧା କଥା ଶୁଣି,ଅକ୍ଷର ଯନ୍ତ୍ରଚାଳିତ ପରି ଶୋଇବାକୁ ଚାଲିଗଲା |ବସୁଧା ମଧ୍ୟ ତାର ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଶେଷ କରି ,ରୋଷେଇଘର କବାଟ ଆଉଜାଇ ଦେଇ ବିନା ଶବ୍ଦରେ  ଟିଭି ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲା |କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ଟିଭି ଦେଖିବାପରେ ତା ଆଖିକୁ  ତନ୍ଦ୍ରା ଘାରି ଆସିଲା ଓ ସେ  ଢୁଳାଉ ଢୁଳାଉ ସୋଫାରେ ଶୋଇପଡ଼ିଲା |

             ହଠାତ ଖଡଖଡ ଶବ୍ଦରେ ତାର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା | ସେ ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲା ଅକ୍ଷର କେତେବେଳୁ ଉଠି ଦାନ୍ତ ବ୍ରସ କରୁଛି |ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଉଠି,ମୁହଁ ଧୋଇ ,ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ ତାର କାମରେ ଲାଗିପଡ଼ିଲା |  ଦଶ ମିନିଟ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଅକ୍ଷର ସାମ୍ନାରେ ପ୍ଲେଟରେ ଗୋଟିଏ  ରୋଲ ରଖି କହିଲା,ୟାକୁ ଚାଖ ଓ ଲୁଣ ଠିକ ଅଛି ନା ନାହିଁ କୁହ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସବୁ ଠିକ ଥିବ, ତୁମପାଇଁ ବି ଆଣ ,ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖାଇବା |ବସୁଧା କହିଲା,ସେମିତି ହେଲେ ଥଣ୍ଡା ହୋଇଯିବ,ତମେ ଆଉ ଟେଷ୍ଟ ଜାଣି ପାରିବନି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ନ ଜାଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ,ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ଖାଇ ପାରିବି ନାହିଁ |ବସୁଧା ଆଉ ଯୁକ୍ତି ନ କରି ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ନେଇ ଆସିଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ପ୍ରଥମେ ଚାଖିକରି କୁହ,କେମିତି ଲାଗୁଛି ?ବସୁଧା କହିଲା,ଇଏ କି ଓଲଟା କଥା ?ବରାଦ ତମର,ଚାଖିବି ମୁଁ ?ହଉ ଠିକ ଅଛି,ଏହା କହି ସେ ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ କଲା |ତା ସହିତ ତାଳ ଦେଇ,ଅକ୍ଷର ଖାଉ ଖାଉ କହିଲା,ବଢିଆ ଲାଗୁଛି ବସୁ ,ଯାହାକୁ କୁହନ୍ତି,ଏକଦମ ସୁପର !!ତମେ ଏଗ ରୋଲ ଅଟାରେ କରିଛ,ବାହାରେ ମଇଦାରେ କରୁଛନ୍ତି,ଅନେକ ଲୋକ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପାଇଁ ମଇଦା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅଟାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁଛନ୍ତି |ଏଇଟା ହିଁ ତମ ରନ୍ଧାର ବିଶେଷତ୍ତ୍ୱ !ମୁଁ କଣ ଭାବିଛି ଜାଣିଛ ?ଆମେ ଗୋଟେ ଅନଲାଇନ ଘର ତିଆରି ଖାଦ୍ୟ ହୋମ ଡେଲିଭରି ବିଜିନେସ କରିବା | ତମେ ଯେମିତି ରାନ୍ଧୁଛ ନା,ରାତାରାତି ସେଲିବ୍ରିଟି ପାଲଟିଯିବ  ! 

          ବସୁଧା କହିଲା,ଶେଷରେ ଏଇ ଖାଇବା ବିଜିନେସ ତମ ମନକୁ ଆସିଲା ?ଏଇଟା କଣ ଚାଲିବ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଚାଲିବ ମାନେ ?ଦୌଡିବ କୁହ |ସାରା  ପୃଥିବୀରେ ଏକମାତ୍ର  ଖାଦ୍ୟ ଏମିତି ଗୋଟିଏ ଜିନିଷ ଯାହା ସମସ୍ତଙ୍କର ଦରକାର ଏବଂ ଯେଉଁଥିରେ ଆବାଳ ବୃଦ୍ଧ ବନିତା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରାଯାଇ ପାରିବ |ତାପରେ ବାହାର ଖାଦ୍ୟ ଅପେକ୍ଷା ଘର ରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟର ଚାହିଦା ବେଶୀ |ମୁଁ ଏମିତି ବହୁତ ଲୋକଙ୍କୁ ଜାଣିଛି,ଯେଉଁମାନେ ରାତିରେ କ୍ଲାନ୍ତ ଶ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ଅଫିସରୁ ଫେରି ଖାଇବାକୁ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ |କାରଣ ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ ବି ସେମାନଙ୍କୁ ଅଫିସ କାମ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ |ସେହିଭଳି ଲୋକ ଅନଲାଇନ ଖାଦ୍ୟ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରିଥାନ୍ତି |ସେମାନେ ଯଦି ତମ ହାତରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟର ସ୍ୱାଦ ଥରେ ପାଇଯିବେ,ଆଉ ଅନ୍ୟ ଖାଦ୍ୟରେ ମନ ବଳାଇବେ ନାହିଁ |

         ବସୁଧା ଲାଜୁରା ହୋଇ କହିଲା,ମୋ ଉପରେ ତମର ଏତେ ବିଶ୍ୱାସ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ବିଶ୍ୱାସ ନଥିଲେ,ମୁଁ କଣ ତମକୁ ଭଣ୍ଡେଇବା ପାଇଁ ଏତେ କଥା କହୁଛି ?ସୁଦୁ ପାଗଳୀ !!ବସୁଧା କହିଲା,ତାହାଲେ ତମେ କଣ ଚାକିରୀ ଛାଡ଼ିଦେବ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଉହୁଁ,ଚାକିରୀ ଛାଡିବା ଦରକାର ନାହିଁ |ଆମେ ଆରମ୍ଭରୁ କେବଳ ଚାରି ପାଞ୍ଚଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ରାତ୍ରିଭୋଜନ ତିଆରି କରିବା | ତମେ ରାନ୍ଧିବ ଆଉ ମୁଁ ଅଫିସରୁ ଫେରିବା ପରେ,ହୋମ ଡେ଼ଲିଭରୀ କରିବି |ମୁଁ କାହିଁକି ଏଥିରେ ଏତେ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଉଛି ତାର କାରଣ  ମତେ ପଚାର |

"କାହିଁକି ?"ବସୁଧା ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ପଚାରିଲା |

"କାହିଁକିନା,ମୁଁ ଚାହେଁ ମୋ ବସୁର ଏହି ବିରଳ ପ୍ରତିଭାର ବିକାଶ ହେଉ,ସମସ୍ତେ ତାର ଗୁଣକୁ ଚିହ୍ନନ୍ତୁ ,ଜାଣନ୍ତୁ, ବଣମଲ୍ଲୀ ପରି ସେ ଅକାଳରେ ବଣରେ ଫୁଟି ମଉଳି ନ ଯାଉ,ଭାବବିହ୍ୱଳ କଣ୍ଠରେ ଅକ୍ଷର ଉତ୍ତର ଦେଲା  |(କ୍ରମଶଃ)

             

    

           

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (22)

                  ଅକ୍ଷର ଖୁସି ମନରେ ହୋଟେଲ ଆଡକୁ ବାଇକ ମୋଡ଼ିବାକୁ ଯାଇ ଅଟକିଗଲା |ବସୁଧା କହିଲା,କଣ ହେଲା ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ଠିକ କହୁଥିଲ,ଚାଲ,ଘରେ ଯାଇ ଖାଇବା |ବସୁଧା ବିସ୍ମିତ ହୋଇ କହିଲା,ପୁଣି କଣ ହେଲା ?

                 ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଦେଖ,ଏବେ ଦଶଟା ବାଜିଲାଣି |ଆମେ ଖାଇବା ଅର୍ଡର ଦେଇ,ଅଧଘଣ୍ଟାଏ ଅପେକ୍ଷା କରିବା |ଖାଇସାରି ଘରକୁ ଫେରିବାବେଳକୁ ଅତି କମରେ ବାରଟା ରୁ କମ ହେବନି |ତାପରେ ଆମ ହାତରେ କେତେଟା ବ୍ୟାଗ ଅଛି ଦେଖୁଛ ?ସମୁଦାୟ ଆଠଟା |ତାକୁ ବୋହି ବୋହି ନେବା,ପୁଣି ଆଣିବା,ଆମପାଇଁ କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର ହୋଇ ପଡିବ  |ତେଣୁ ଉଚିତ ହେବ,ସୁନାପିଲାଟି ପରି ଘରକୁ ଯାଇ ଯାହା ରାନ୍ଧିଛ,ଖାଇ ଦେବା |

         ବସୁଧା କହିଲା,ତମେ କେତେ ଖୁସିରେ ଖାଇବାକୁ ମନ କରିଥିଲ ,ବ୍ୟାଗ ପାଇଁ ମନ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା,ମତେ ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ |ତମେ ଗୋଟିଏ କାମ କର,ମୁଁ ଏଇଠି ଅଛି,ତମେ ଯାଇ ଖାଲି ତମ ପସନ୍ଦର ଆମିଷ ତରକାରି ନେଇଆସ,ରୁଟି ସାଙ୍ଗେ ଖାଇବ |ଅକ୍ଷର ଆଖି ବଡ଼ ବଡ଼ କରି କହିଲା,କଣ କହିଲ ?ତମକୁ ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ମୁଁ ଯିବି ?ଯଦି ପୁଣି ତମକୁ ତମ ଘର ଲୋକ ଆସି ନେଇଯିବେ,ମୁଁ କଣ କରିବି ?ପାଖରେ ଥିବା କିଛି ଲୋକ ଅକ୍ଷର କଥା ଶୁଣି ହସୁଥିଲେ |ଅକ୍ଷରର କିନ୍ତୁ ସେଥି  ପ୍ରତି ନଜର ନଥିଲା |ବସୁଧା ଲାଜେଇଯାଇ ଆସ୍ତେ କରି କହିଲା,ଏଠାରେ ଏତେ ଗହଳି ହୋଇଛି,ଏମିତି ସାହସ କାହାର ହେବ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମତେ ଆଉ ଜ୍ଞାନ ଦିଅନା,ସେ ଭୁଲ ମୁଁ ଆଉଥରେ ଦୋହରାଇବାକୁ ଚାହେଁନା |ଏହା କହି ସେ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ବାଇକ ଛୁଟାଇ ଅଧଘଣ୍ଟାରେ ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲା |

         ବସୁଧାର  ମନ ଦୁଃଖ ହୋଇଗଲା |କେତେ ଖୁସିରେ ହୋଟେଲରେ ଭଲ ଜିନିଷ ଖାଇବାକୁ ମନ କରିଥିଲେ,ଏବେ ସାଧା ଖାଦ୍ୟରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବାକୁ ପଡିବ |ତଥାପି ତା ମନ ବୁଝୁ ନଥିଲା |ଅକ୍ଷର ବ୍ୟାଗରୁ ଲୁଗାପଟା କାଢି ସଜାଡି ରଖୁଥିବାବେଳେ ସେ ଫ୍ରୀଜରୁ ଅଣ୍ଡା ଆଣି ତା ପସନ୍ଦର ମସଲାଦାର ଆମଲେଟ ତିଆରି କଲା ଓ ତରକାରି ଗରମ କରି ସେଥିରେ ପିଆଜ,ଲଙ୍କା ଓ ଧନିଆପତ୍ର ଚୁନା ଚୁନା କରି କାଟି ପକାଇଦେଲା |ଏତିକିବେଳେ ଅକ୍ଷର  ରୋଷେଇଘରକୁ ଆସି କହିଲା,ଏତେ ବାସନା ହେଉଛି,କଣ ରାନ୍ଧୁଛ ?ବସୁଧା କହିଲା,କିଛି ନାହିଁ,ତରକାରି ଗରମ କରୁଥିଲି,ଚାଲ ଖାଇବା |

           ଖାଇବା ଟେବଲରେ ଅଣ୍ଡା ଆମଲେଟ ଦେଖି,ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇଗଲା ଓ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେଥିରୁ ଅଳ୍ପ ନେଇ ପାଟିରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି କହିଲା,କେତେ ବଢିଆ ବନେଇଛ ବସୁ ,ବେକାରଟାରେ ମୁଁ ହୋଟେଲରେ ଖାଇବାକୁ କହୁଥିଲି |ଆଉ ତମର ନିରାମିଷ ତରକାରି ବି' ଅପୂର୍ବ ,ବାଃ ବାଃ ,ସତରେ ତମ ହାତରେ ଯାଦୁ ଅଛି |ବସୁଧା ଅବିଶ୍ୱସନୀୟ କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ସତରେ କହୁଛ ନା ମଜା କରୁଛ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସତ କହିଲେ ତମକୁ ବିଶ୍ୱାସ ହେଉନି ?ତମେ ନିଜେ ଚାଖି ଦେଖ,ସତ କହୁଛି କି ମିଛ କହୁଛି,ଜାଣି ପାରିବ !ମୁଁ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଇ କହୁଛି, ଯଦି ରାନ୍ଧଣା ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ତମେ ଭାଗ ନେବ, ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରିବ |

    ବସୁଧା କହିଲା,ମତେ ତମେ ଭଲପାଅ ,ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଯାହା ରାନ୍ଧିଦେଲେ,ତମକୁ ଭଲ ଲାଗୁଛି,ଏହାର ମାନେ ନୁହେଁ ଯେ,ମୋ ରାନ୍ଧଣା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିବ !ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମୋ ମନ କହୁଛି,ତମକୁ ସେମିତି ପ୍ଲାଟଫର୍ମ ମିଳିଲେ,ତମେ ନିଶ୍ଚୟ ତମର ଦକ୍ଷତା ପ୍ରତିପାଦନ କରିପାରିବ |

        ବସୁଧା କହିଲା,ସକାଳର ଖାଦ୍ୟ ରାତିରେ ଖାଇବାକୁ ଭଲ ଲାଗିବନି ବୋଲି ମୁଁ ମନ ଦୁଃଖରେ ଥିଲି,କିନ୍ତୁ ତମେ ଓଲଟା ମତେ ଫାର୍ଷ୍ଟ କ୍ଲାସ ଫାର୍ଷ୍ଟ କରିଦେଲ !କିନ୍ତୁ ଏମିତି ପ୍ରଶଂସା କଲେ ତମର କ୍ଷତି ହେବ |ଅକ୍ଷର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,କାହିଁକି ?ବସୁଧା ହସି ହସି କହିଲା,କାହିଁକିନା ,ମୁଁ ଅତି ଖୁସିରେ ଅଧିକ ପ୍ରକାର ଆଇଟମ ରାନ୍ଧିବି,ତମେ ମତେ ଜିନିଷ ଯୋଗେଇ ଯୋଗେଇ ଥକି ଯିବ |

       ତା କଥା ଶୁଣି,ଅକ୍ଷର ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଉଠି କହିଲା,ଓଃ ଏଇକଥା ?ହୋଟେଲଠାରୁ ଭଲ ଜିନିଷ ଯଦି ଘରେ ଖାଇବାକୁ  ମିଳିଯାଏ ,ତାହାଲେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାରେ ଅସୁବିଧା ରହିଲା କେଉଁଠି ??

         କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ହୋଟେଲରେ ଖାଇବାକୁ ମନ କରି ନିରାଶ  ହୋଇଥିବା ଅକ୍ଷରକୁ ଖୁସି ମନରେ ଖାଉଥିବାର ଦେଖି ବସୁଧାର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ନଥିଲା |ଏମିତିରେ ଅତି ସାଧାରଣ ଜିନିଷକୁ ଅସାଧାରଣ କରି ରାନ୍ଧିବାରେ ତାର ଦକ୍ଷତା ଥିବା କଥା ଅନେକଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଶୁଣିଥିଲା  | କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର ମୁହଁରୁ ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିବା ତା ପାଇଁ ନିଆରା ଥିଲା |ନିଜର ପ୍ରିୟ ମଣିଷକୁ ହାତ ରନ୍ଧା ରୋଷେଇରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାର ସୌଭାଗ୍ୟ କେତେଜଣଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ ?କିନ୍ତୁ ଏକାବେଳକେ ଏତେ ପ୍ରଶଂସା ସେ ହଜମ କରିପାରୁନଥିଲା |କଥାର ଦିଗକୁ ବଦଳାଇ ସେ କହିଲା,କାଲିର ପ୍ରୋଗ୍ରାମ କଣ ରଖିଛ ?

          ଅକ୍ଷର କହିଲା,କିଛିନାହିଁ,ତମେ କୁହ,ତମେ ଯାହା କହିବ,ତାହା କରିବା |ବସୁଧା କହିଲା,ଛାତ ଉପରେ କିଛି ଗଛ ଲଗାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି |ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଇଁ ତୁଳସୀ ଗଛ ଓ ଅଳ୍ପ କିଛି ଫୁଲ ଗଛ ରଖିବା,ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢାଇବା ,କଣ କହୁଛ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଭଲ କଥା କହୁଛ,କିନ୍ତୁ ଏବେ ନୁହେଁ |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,କାହିଁକି ?

          ଅକ୍ଷର  କହିଲା,ଆମେ ଯେତେବେଳେ ବାହାରକୁ ବୁଲିଯିବା,ଗଛରେ କିଏ ପାଣି ଦେବ ?କାହାକୁ ଆମେ ଖୋସାମତ କରିବା ?ବସୁଧା କହିଲା,ଆଚ୍ଛା !ଏମିତି କଥା ?କେଉଁଠିକି ଯିବାପାଇଁ ଯୋଜନା କରିଛ ,କହିବ କି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେକଥା ଆମେ ଦୁଇଜଣ ମିଶି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ,ଏବେ ଆଉ ଗୋଟେ ରୁଟି ଦିଅ |(କ୍ରମଶଃ)

           

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (21)

                      ଅକ୍ଷର ଆଉ ଖଣ୍ଡେ ଇଡ଼ିଲି ବସୁଧା ପାଟିରେ ଦେବାକୁ ଯିବାବେଳେ ଘରେ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବା ପ୍ୟାକର ଓ ମୁଭର ର ଦୁଇ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ଉପରେ ତାର ନଜର ପଡିଗଲା |ସେ ବସୁଧାକୁ ଠାରି ଦେଇ,ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଇଡ଼ିଲି ଦେବାପାଇଁ କହିଲା |ବସୁଧା ତୁରନ୍ତ ଯାଇ ଦୁଇଟି ପ୍ଲେଟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଇଡ଼ିଲି ଦେବାବେଳେ ସେମାନେ ବିନମ୍ରତାର ସହ ମନା କରି କହିଲେ,ନାଇଁ ମାଡାମ,ଆମେ ସକାଳୁ ପେଟେ ପଖାଳ ଖାଇ କାମକୁ ଆସିଛୁ,କାମ ସରିଲେ,ଘରକୁ ଯାଇ,ଗରମ ଭାତ ଖାଇବୁ,ଏସବୁ ହୋଟେଲ ଖାଦ୍ୟ ଆମର ପସନ୍ଦ ନୁହେଁ  | ବସୁଧା ଫେରି ଆସି ଅକ୍ଷରକୁ କହିଲା,ଶୁଣିଲ ତ,ସେମାନେ କଣ କହିଲେ ?ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ଆମର ବହୁତ କିଛି ଶିଖିବାର ଅଛି,ଆମେ ସିନା ଲୋଭରେ ବାହାର ଜିନିଷ ଖାଉଛୁ,ସେମାନେ କିନ୍ତୁ ପୁଷ୍ଟିକର ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ସୁସ୍ଥ ରହିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ପଇସା ବଞ୍ଚାଉଛନ୍ତି  |ତା ନହେଲେ,ହାଡଭଙ୍ଗା ଖଟଣି କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ଦେହରେ ବଳ ଆସୁନଥାନ୍ତା |  ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେମାନେ ଯାହା ଭଲ ଭାବୁଛନ୍ତି,କରୁଛନ୍ତି ,ଆମେ ଯାହା ଭଲ ଭାବିବା,ସେଇଆ କରିବା  |

                      କାମ ସାରି ସେମାନେ ଯିବାପରେ ବସୁଧା ଭଲକରି ଘର ଝାଡ଼ି ,ଘର ଓଳାଇ ପୋଛି ଦେଲା |ତାପରେ ଗ୍ୟାସ ଲଗାଇ ପ୍ରଥମେ ମାପି କରି ଏକ କପ ଚା' ତିଆରି କଲା | ସେଇ ସମୟରେ ଅକ୍ଷର ଦୁଇ ରୁମରେ ଥିବା ଖଟରେ ବିଛଣା ଚାଦର ପକାଇ ଦେଲା |ବସୁଧା ତିଆରି କରିଥିବା କପେ ଚା' ଦୁହେଁ ଭାଗ ବାଣ୍ଟି ପିଇଲେ |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,ଏବେ କଣ କରିବ ?ବସୁଧା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ଏବେ ରୋଷେଇ କରିବି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆଜି ଲଞ୍ଚ ବାହାରେ ଖାଇଦେବା,ରାତିରେ ପଛେ ରୋଷେଇ କରିବ |ବସୁଧା କହିଲା,ନା ବାବା ନା,ଆଉ ବାହାରେ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ |ମୁଁ ଚଟାପଟ ଭାତ ଡାଲମା କରି ଦେବି |ଘରେ ପରିବା ,ଗ୍ରୋସରି ସବୁ ଅଛି,କାହିଁକି ବାହାରେ ଖାଇବା ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ ଠିକ ଅଛି,ଯାହା ତମର ଇଚ୍ଛା |

                 ବସୁଧା ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ ଗୀତ ଗାଇ ରୋଷେଇଘରକୁ ଚାଲିଗଲା |ସେ ଜାଣିଥିଲା,ଅକ୍ଷରର ଡାଲମା ପସନ୍ଦ ନୁହେଁ |ତେଣୁ ସେ ଭାତ ଡାଲି ସହିତ ତାର ପ୍ରିୟ ଆଳୁ ଭର୍ତ୍ତା ,କଲରା ଭଜା ଓ କାକୁଡି,ପିଆଜ,ଲେମ୍ବୁ,ଲଙ୍କା ମିଶାଇ ସାଲାଡ଼ କଲା |ରାତି ପାଇଁ ଅଟା ଦଳି,ପରିବା କାଟି ଫ୍ରିଜରେ ରଖିଦେଲା |ସେତିକି ସମୟ ଭିତରେ ଅକ୍ଷର ଶୋଇ ପଡିଥିଲା |ତାକୁ ଉଠାଇ ଡାଇନିଂ ଟେବଲରେ ଗରମ ଗରମ ଖାଦ୍ୟ ପରଷି ଦେଲା |ଅକ୍ଷର ବଢା ଯାଇଥିବା ଖାଦ୍ୟ ଦେଖି ଖୁସି ହୋଇ ରୋଷେଇଘରକୁ ଗଲା ଓ ଗୁଆଘିଅ ଆଣି ଭାତରେ ପକାଇ କହିଲା,ଏଇଟା ବୋଧେ ବାକି ରହି ଯାଇଥିଲା |

                ପେଟେ ଖାଇବା ପରେ ବସୁଧାର ବ୍ୟାଟେରୀ ଡାଉନ ହୋଇଯାଇଥିଲା |ସେ ବାସନ ମାଜି ,ରୋଷେଇଘର ପରିଷ୍କାର କରି,ସିଧା ଯାଇ ବିଛଣାରେ ଗଡି ପଡିଲା ଓ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ତା ଆଖିକୁ ନିଦ ଚାଲି ଆସିଲା |

          ସଂଧ୍ୟାରେ ସେମାନଙ୍କର ବାହାରେ ବୁଲିବା କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଥିଲା |ତେଣୁ ଚା' ପିଇବା ପରେ ବସୁଧା ଜଲଦି ଜଲଦି ରୁଟି ତରକାରି  କରିଦେଲା  |ଘର ପାଇଁ ଯାହା ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ତାର ଗୋଟିଏ ମୋଟାମୋଟି ଲିଷ୍ଟ ସେ  ବନେଇ ଥିଲା |ସେହି ଅନୁସାରେ ସେମାନେ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନ ବୁଲି ସପିଂ କଲେ |ଅକ୍ଷର ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ଡ୍ରେସ କିଣିଲା |ବସୁଧା ଅକ୍ଷରକୁ ମନେ ପକାଇ ଦେଲା,ଆଗକୁ ଦଶହରା ଆସୁଛି,ତେଣୁ ପରିବାରର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟଙ୍କ ପାଇଁ ଲୁଗାପଟା କିଣିବା |ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ସତ କଥା ତ,ମୁଁ ସେକଥା ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି |ଦୁହେଁ  ସମସ୍ତଙ୍କ ମନକୁ ପାଇବା ଭଳି ପୋଷାକ ଇତ୍ୟାଦି କିଣିଲେ |ଏସବୁ କାମ ସରୁ ସରୁ ଦଶଟା ବାଜି ଯାଇଥିଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଏତେ ଡେରି ହେଲାଣି,ଚାଲ ଖାଇଦେଇ ଘରକୁ ଯିବା |ବସୁଧା କହିଲା,ନା,ମୁଁ ରୋଷେଇ କରି ଆସିଛି,ସେସବୁ କଣ ହେବ ?ତା କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷରର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |ବସୁଧା ତାର ମନୋଭାବକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି କହିଲା.ହଉ ଠିକ ଅଛି,ଚାଲ ଖାଇବା |କିନ୍ତୁ ଯାହା ରାନ୍ଧିଛି,ତାକୁ ସକାଳେ ଖାଇବାକୁ ପଡିବ |ଅକ୍ଷର ହସି ହସି ହାତଯୋଡ଼ି କହିଲା,ତଵ ଆଜ୍ଞା ଶିରୋଧାର୍ଯ୍ୟ |(କ୍ରମଶଃ)

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (20)

                     ସକାଳେ ବସୁଧାର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବା  ବେଳକୁ ସାତଟା ବାଜି ଯାଇଥିଲା |ସେ ଧଡପଡ ହୋଇ ବିଛଣାରୁ ଉଠି ଦେଖିଲା,ଅକ୍ଷର ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଏପଟ ସେପଟ ହେଉଛି ଓ ବାରମ୍ବାର କାହାକୁ ଫୋନ କରୁଛି |ସେ ତାକୁ ପଚାରିଲା,କାହାକୁ ଫୋନ କରୁଛ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେ ପ୍ୟାକର ଆଣ୍ଡ ମୁଭର ପିଲା ଛଅଟା ବେଳେ ଆସିବ ବୋଲି କହିଥିଲା,ଆସି ସାତଟା ବାଜିଲାଣି,ଆସୁନି,ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ କରି ବସିଛି !!ବସୁଧା କହିଲା,ସେ କଣ ଜଣେ ଅଛି?ଆଉ କାହାକୁ ଡାକ |ଏହା କହି ସେ ତା ମୋବାଇଲ ଦେଖି ଏକ ନମ୍ବରକୁ କଲ କରିବାକୁ ଅକ୍ଷରକୁ କହିଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ଏଇ ନମ୍ବର କେଉଁଠୁ ପାଇଲ ?ବସୁଧା ତାର ମୋବାଇଲ କାଢି ସେମାନେ ଉଠାଇଥିବା ଏକ ସେଲ୍ଫି କୁ ଜୁମ କରି ଦେଖାଇଲା |ସେମାନଙ୍କ ପଛପଟେ ଏକ ମୁଭର ଓ ପ୍ୟାକର ସଂସ୍ଥାର ବିଜ୍ଞାପନ ଦିଆ ଯାଇଥିଲା ଯେଉଁଥିରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଯୋଗାଯୋଗ କରିବାପାଇଁ ଦୁଇଟି ମୋବାଇଲ ନମ୍ବର ଦିଆଯାଇଥିଲା |ଅକ୍ଷର ଫୋନ କଲା ଓ ସେମାନେ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଆସୁଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଲେ |ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇଗଲା କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ନ  ଆସିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ପାରୁନଥିଲା |

                  ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ ପରେ ଯେତେବେଳେ ସଂସ୍ଥାର କର୍ମଚାରୀ ଆସି କଲିଂ ବେଲ  ଚିପିଲେ ,ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇଗଲା | କହିଲା,ଏଥିରୁ ଜାଣୁଥା,ମୁଁ କାହିଁକି ତମପାଇଁ ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଥିଲି!ତମପରି ଝିଅ ଦୁନିଆରେ ମିଳିବା ମୁସ୍କିଲ  |ବସୁଧା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ସେତିକି ଥାଉ,ପ୍ରଶଂସା କରିବାର ଗୋଟିଏ ସୀମା ଥାଏ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମକୁ ମିଛ ପ୍ରଶଂସା ଲାଗୁଛି ?ଜାଣିଛ,ତମେ ମୋର କେତେବଡ଼ ବୋଝକୁ ହାଲୁକା କରିଦେଲ !!ବସୁଧା କହିଲା,ହଉ ହେଲା,ଏଥର ଭଲରେ ଯାଇ ଭଲରେ ଆସ |ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଅକ୍ଷର  ଟେବଲ ଉପରେ ଥିବା ପ୍ୟାକେଟକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରି କହିଲା,ତମପାଇଁ ଇଡ଼ିଲି ଆଣିଛି,ମୋ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା ନକରି ଖାଇଦେବ |ମନେ ରହିଲା ?ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ତମେ ଖାଇଛ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଗୋଟେ ଖାଇଛି,ଏତେ ସକାଳୁ ଭୋକ ନାହିଁ |ହଉ,କବାଟ ଦିଅ,ମୁଁ ଆସୁଛି |

                  ଅକ୍ଷର ଯିବାପରେ ବସୁଧା କବାଟ ଦେଇ ଆଉ ଟିକେ ବିଛଣାରେ ଗଡି ପଡିଲା |ଆହୁରି ଘଣ୍ଟାଏ ଶୋଇ ପଡିବାପାଇଁ ତାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ନିଜ ଇଚ୍ଛାକୁ ଦମନ କରି ,ସେ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ତାର  ନିତ୍ୟକର୍ମ ଶେଷ କରିବା ପାଇଁ  ବାଥରୁମକୁ ଯିବାବେଳେ,କଲିଂ ବେଲ ବାଜିଉଠିଲା |ସେ ଫେରିଆସି କବାଟ ଖୋଲିଲା |ଆଗନ୍ତୁକା ସେହି ଦୁଇଜଣ ଭଦ୍ରମହିଳାଙ୍କ  ଭିତରୁ ଜଣେ ଥିଲେ,ଯିଏ ସେମାନଙ୍କୁ ପାର୍କରେ ଭେଟି ଲକ୍ଷ୍ମୀପୂଜା ଚାନ୍ଦା ଆଦାୟ କରିଥିଲେ |ବସୁଧା କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଭଦ୍ରମହିଳା କହିଲେ,ମର୍ଣ୍ଣିଙ୍ଗ ୱାକରୁ ଫେରୁଥିଲି ,ଭାବିଲି,ତମକୁ ରିସିଟ ଦେଇଯିବି |ଏହାକହି ସେ ତାଙ୍କ ଛୋଟ ପର୍ସରୁ ରସିଦ କାଢି ତା ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ ଓ  ଚେୟାରରେ ବସି ପଡି କହିଲେ,ଶୋଷ ହେଉଛି,ଟିକିଏ ପାଣି ଦେବ ?ହଁ କହି ବସୁଧା ପାଣି ବୋତଲରୁ ପାଣି ଢାଳି ତାଙ୍କୁ ଦେଲା |ସେ ଢକ ଢକ କରି ପିଇ ସାରିବା ପରେ ଆଉ ଏକ ଗ୍ଲାସ ପାଣି ପିଇଲେ |ପଚାରିଲେ,ଅଖି ଏତେ ସକାଳୁ କୁଆଡେ ଗଲା ?ବସୁଧା ଉତ୍ତର ନଦେଇ ନୀରବ ରହିବା ଦେଖି ସେ କହିଲେ,ପୁରୁଣା ଘରୁ ଜିନିଷ ପତ୍ର ଆଣିବାକୁ ବୋଧେ ଯାଇଛି,ସେ ମୁଭର ଆଣ୍ଡ ପ୍ୟାକର ପିଲା ସାଙ୍ଗରେ ତାକୁ ଯିବାର ଦେଖିଲି |

          ବସୁଧା କହିଲା,ହଁ,ଆପଣଙ୍କ ଅନୁମାନ ଠିକ |ଆଣ୍ଟି,ଆପଣଙ୍କ ନାଁ ମୁଁ ଜାଣି ପାରିଲିନି |ଭଦ୍ରମହିଳା କହିଲେ,ପିଙ୍କି ନାନୀ କହିଲେ  ସମସ୍ତେ ଜାଣିଯିବେ |ତୁମ ନାଁ କଣ ?

"ବସୁଧା" |ବସୁଧା ଉତ୍ତର ଦେଲା |ତାପରେ ସେ ଅନର୍ଗଳ କଲୋନୀ ଲୋକଙ୍କ ବିଷୟରେ ଗପି, ଶେଷରେ ବସୁଧାର  ଘର,ପିତାମାତା,ଭାଇ ଭଉଣୀ ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ତଙ୍କ ବିଷୟରେ ଗୋଟି ଗୋଟି ପଚାରି ଚାଲିଲେ |ବସୁଧାର ଧୈର୍ଯ୍ୟଚ୍ୟୁତି ଘଟିଲା |ସେ କହିଲା,ଆଣ୍ଟି ,ମତେ ଜୋରରେ ଦୁଇ ମାଡ଼ିଲାଣି,କିଛି ଖରାପ ଭାବିବେନି,ଆପଣ ଗଲେ ମୁଁ କବାଟ ଦେଇ,ଲାଟ୍ରିନ ଯିବି |ତା କଥା ଶୁଣି ପିଙ୍କି ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲେ,ହଉଲୋ ମା,ମୁଁ ଯାଉଛି |ସେ ଯିବାପରେ ବସୁଧା କବାଟ ବନ୍ଦ କରି,ଶାନ୍ତିର ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରିଲା |ସେତେବେଳକୁ ଆଠଟା ବାଜି ସାରିଥିଲା  |ପିଙ୍କି ଆଣ୍ଟି ତାର  ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନ ବିଷୟରେ  ଅଯଥା ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇ ଏତେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିଥିବାରୁ ସେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ମନେ ମନେ ଭୀଷଣ ବିରକ୍ତ ହେଲା |ଭାବିଲା,ଝମେଲା ଛାଇ ପରି ତାର ପିଚ୍ଛା ଧରିଛି,ଛାଡିବାର ନାମ ନେଉନାହିଁ,କେବେ ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବ କେଜାଣି !

          ଗାଧୋଇ ସାରି ସେ ଶୁନ୍ୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲା ଓ  ପୁଣି ବେଡ଼ ଉପରେ ତାର ଶରୀରକୁ ଲୋଟାଇ ଦେଲା |ରହି ରହି ପିଙ୍କି ଆଣ୍ଟିଙ୍କ କଥା ତାର ମନେ ପଡୁଥିଲା |ଅନ୍ୟର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନରେ ଅନଧିକାର ଭାବେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ଓ  ତାର ଦୁର୍ବଳତା ଜାଣି ସେ ବିଷୟରେ ମସଲା ପକାଇ ଚର୍ଚ୍ଚା କରିବାକୁ  ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ  |ସେ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ନେଲା |ଟେବଲ ଉପରେ ଇଡ଼ିଲି ସମ୍ବର ପ୍ୟାକେଟ ସେମିତି ଥୁଆ ହୋଇଥିଲା, ଅକ୍ଷରର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ତାକୁ ଆଦୌ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉନଥିଲା |ବାରଟା ପାଖାପାଖି ଅକ୍ଷର ଫେରିଲା |ତାର ମୁହଁ ଶୁଖି କଳାକାଠ ପଡି ଯାଇଥିଲା |ବସୁଧା ଜାଣିଲା,ଅକ୍ଷର ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ଖାଇନି |ସେ କହିଲା,ତମକୁ ଭୋକ ଲାଗୁଛି  ନା ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଁ,କିନ୍ତୁ କାମ ସରିଲେ ସିନା ଖାଇବା |ବସୁଧା କହିଲା,ସେମାନେ ପ୍ୟାକିଂ ଖୋଲି ଜିନିଷ ରଖୁ ରଖୁ ଆମେ ଚଟାପଟ ଖାଇଦେବା,ମତେ ବି ଭାରି ଭୋକ ଲାଗୁଛି  |

       ଅକ୍ଷର କହିଲା,ବାରଟା ବାଜିଲାଣି,ତମେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖାଇନ ?ବସୁଧା ତା ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ନଦେଇ,ପ୍ୟାକେଟ ଖୋଲି,ପେପର ପ୍ଲେଟରେ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ନେଇ ଆସିଲା |ଅକ୍ଷର ଆଉ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ,ସମ୍ବରରେ ଇଡ଼ିଲି ବୁଡେଇ ଅକ୍ଷର ପାଟିରେ ପୁରେଇ ଦେଇ ବସୁଧା କହିଲା,ଗୋଟିଏ ଇଡ଼ିଲି ଖାଇଛ ବୋଲି ତମେ ମତେ ମିଛ କହିଥିଲ ନା ?ମୁଗ୍ଧ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଅକ୍ଷର ତାକୁ ଚାହିଁ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ଇଶାରାରେ କହିଲା,ହଁ |(କ୍ରମଶଃ)

         

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (19)

                ସରକାରୀ କ୍ୱାର୍ଟରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଅକ୍ଷରଙ୍କ ପରିବାର ହାଉସିଂ କଲୋନୀରେ ବେଶ କିଛିବର୍ଷ ରହିଥିଲେ |ତେଣୁ ସେଠାକାର ବାସିନ୍ଦା ତାକୁ ଚିହ୍ନିବା ସ୍ୱାଭାବିକ ଥିଲା |ଅକ୍ଷର ଏହି କଥାକୁ ପାସୋରି ଯାଇଥିଲା |ଭଦ୍ରମହିଳା ଦୁଇଜଣ ଯିବାପରେ,ସେ ଆଉ ସେଠାରେ ରହିବାକୁ ଚାହିଁଲା ନାହିଁ |ପ୍ରଥମତଃ ତା ମୁଣ୍ଡରେ  ଚିନ୍ତାର ପାହାଡ଼ ଲଦି ହୋଇ ରହିଥିଲା ,ଦ୍ୱିତୀୟରେ, ପରିଚିତ ଲୋକମାନଙ୍କର ଅଯଥା ପ୍ରଶ୍ନବାଣର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା |ସେ ବସୁଧାକୁ ନେଇ ତାର ପ୍ରିୟ ଢାବା ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିଲା |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ଏଠିକି କାହିଁକି ଆସିଲ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଭୋକ ହେଲାଣି,ଗରମା ଗରମ ଡିନର ଖାଇ ଯିବା |

     ବସୁଧା କହିଲା,କିନ୍ତୁ ତମେ ତ ରାତି ଖାଇବା ନେଇ ଆସିଥିଲ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଭୁଲରେ ନେଇ ଆସିଥିଲି,ଥଣ୍ଡା ଖାନା ଏତେ ବେକାର ଲାଗିବ ବୋଲି ମତେ ଜଣା ନଥିଲା |

:ତାହାଲେ ସେ ଖାନା କଣ ହେବ ?ବସୁଧା ପଚାରିଲା |

:ଯେଉଁଟା ଆମେ ଖାଇବାନି,ସେଇଟା ଯାହା କରିବା କଥା , ସେଇଆ କରିବା |ଏତିକି କହୁ କହୁ ଅକ୍ଷର ଢାବାରେ ପ୍ରବେଶ କରି କୋଣ ସିଟଟି  ଅକ୍ତିଆର କଲା |ବସୁଧା ତାକୁ ଅନୁସରଣ କରି ତା ପାଖରେ ବସିପଡିଲା |ନିଜ ମନପସନ୍ଦର ଭାତ ଓ ମାଛ ତରକାରୀ  ଅର୍ଡର କରିବା ବେଳେ ବସୁଧା କହିଲା,ପୁଣି ଭାତ ଖାଇବା ? ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆଜି ଖରାବେଳେ ମୁଁ ଭାରି ଅଶାନ୍ତିରେ ଖାଇଥିଲି  |  ଆମ ବୈବାହିକ ଜୀବନର ଅୟମାରମ୍ଭରେ ଥଣ୍ଡା ଜିନିଷ ଖାଇ ଆମ ସ୍ୱପ୍ନର ଭବିଷ୍ୟତକୁ  ଖରାପ କରିବାକୁ ମୋର ଆଦୌ ଇଚ୍ଛା ହେଉନି  |ତାପରେ ଆମେ ତ ଡାଏଟିଂ  କରୁନୁ,,ତେଣୁ ଯାହା ମନ ତାହା ଖାଇବା  |ବସୁଧା ତା କଥାରେ  ତାଳ ଦେଇ କହିଲା,ଭଲ ଖାଇବା,ଭଲ ପିନ୍ଧିବା ଆଉ ମନଖୁସିରେ ବୁଲିବା |ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ଏକଦମ ଠିକ କଥା କହିଛ,ଶୁଣ,ତମେ ଯଦି ରୁଟି ଖାଇବାକୁ ଚାହୁଁଛ ,ଏବେ କହିଦିଅ,ମୁଁ ଅର୍ଡର କରିବି |ବସୁଧା କହିଲା,ନା ଦରକାର ନାହିଁ ,ତମେ ଯାହା ଖାଇବ,ମୁଁ ତାହା ଖାଇବି ,ଖାଦ୍ୟ ମେଳକ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମେଳକ |ତା କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷର ଖୁସି ହୋଇ ହସିଲା   |

            ଖାଇବା ପରେ ଅକ୍ଷର ଟଙ୍କା ପୈଠ କରିବାପାଇଁ କାଉଣ୍ଟରକୁ ଯାଇ,ସେଠାରେ  ତାଙ୍କ ଅଫିସ ର ଶୁଭ୍ରାଂଶୁକୁ ଦେଖିଲା |ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ତାକୁ ଦେଖି  କହିଲା,ବହୁତ ଦିନ ପରେ ଦେଖାହେଲା,ତତେ ଆମେ ଶାନ୍ତ ଶିଷ୍ଟ ପିଲା ବୋଲି ଭାବିଥିଲୁ,କିନ୍ତୁ ତୁ ତ ବିରାଟ ବୋମା  ବିସ୍ଫୋରଣ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚମକେଇ ଦେଲୁ !!ଅକ୍ଷର କିଛି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପ୍ରକାଶ ନକରି କହିଲା,ଅଫିସ ଖବର କଣ କହ |ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଅନୁଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ  କହିଲା,ତୋ ମାମୁଁ ଶ୍ୱଶୁର ଦୁଇ ତିନିଥର ଅଫିସ ଆସିଲେଣି |ଡ଼ାଇରେକ୍ଟରଙ୍କ ରୁମରେ ବସି ଫୁସୁର ଫାସର ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି |ତୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ ରୀତିମତ  ଷଡଯନ୍ତ୍ର ଚାଲିଛି ବୋଲି ସମସ୍ତେ କୁହାକୁହି ହେଉଛନ୍ତି !!ତା କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷରର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |କହିଲା,ତାପରେ ଆଉ କଣ ?ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ କହିଲା,ତୁ ସୋମବାର  ଜଏନ କରିବୁ ,ନା ଛୁଟି ବଢ଼େଇବୁ ??ଅକ୍ଷର କଥା ଆଉ ଆଗକୁ ନ ବଢ଼ାଇ କହିଲା,ନା,ଆଉ ଛୁଟି ବଢେଇବିନାହିଁ | ସୋମବାର ଦିନ ଅଫିସରେ ଦେଖା ହେବ,  ମୁଁ ଆସୁଛି |

           ପଛରେ ଛିଡା ହୋଇ ବସୁଧା ସବୁକଥା ଶୁଣି ସାରିଥିଲା |ସେ  ଆତଙ୍କିତ ହୋଇ କହିଲା,ଏବେ କଣ ହେବ ?ଅକ୍ଷର  ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ନଦେଇ,ତା ହାତ ଧରି ବାହାରକୁ ଚାଲି ଆସିଲା |ବାଇକ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବା ପରେ ବସୁଧା ପୁଣି ତା ପ୍ରଶ୍ନର ପୁନରାବୃତ୍ତି କଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମୁଁ ଶୁଣା କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରେ ନାହିଁ |ସୋମବାର ଡେରି ଅଛି ,ଆମେ ସୋମବାର କଥା ଚିନ୍ତା କରି ଆଜିର ଦିନକୁ  କାହିଁକି ନଷ୍ଟ କରିବା ?ଏଥର କୁହ,ଆଇସକ୍ରିମ ଖାଇବ ନା ଘରକୁ ଫେରିଯିବ ?ବସୁଧା କହିଲା,ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଆଇସକ୍ରିମ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରିବି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଏଇଥର ଠିକ ମୋ ବସୁ ପରି କଥା କହିଲ |

          ଦୁହେଁ ଆଇସକ୍ରିମ ଖାଉ ଖାଉ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଯେଉଁମାନେ ପରିବାର ଓ ସମାଜ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯାଇଥାନ୍ତି,ତାଙ୍କୁ ଅନେକ ବାଧା ବିଘ୍ନ ଓ ପ୍ରତିବନ୍ଧକର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡେ  | ଇଏ ତ ଦୁନିଆର ନିୟମ |ଆମେ ସେହି ନିୟମରୁ କେମିତି ବାହାରିଯାଇ ପାରିବା ?ଭଲ ଲାଗୁ କି ନ ଲାଗୁ,ଆମକୁ ତାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡିବ |ବସୁଧା ବୁଝିଗଲା,କିନ୍ତୁ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ |

           ଆଇସକ୍ରିମ ଖାଇ ଘରକୁ ଫେରିବାବେଳକୁ ବସୁଧା ମନ ଆନନ୍ଦରେ ଭରି ଯାଇଥିଲା ଓ ସେ ବାଇକ ପଛରେ ଅକ୍ଷର ପିଠିରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ ଗୀତ ଗାଉଥିଲା,"ଏଇ ଝୁମା ଝୁମା ଗୋଲାପି ବେଳାରେ ..........."|(କ୍ରମଶଃ)

           

               

      

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (18)

                          ଅକ୍ଷର ଓ ବସୁଧା ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିବାବେଳେ ଅଚାନକ କଲିଂ ବେଲ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଉଭୟେ ଡରିଗଲେ |କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର ନିଜକୁ ସ୍ୱାଭାବିକ କରିନେଇ କବାଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ତାଙ୍କ ଅଫିସ ଚପରାଶି ବଳରାମ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି |ଅଫିସରେ ସେ ବଳରାମ ପରିବର୍ତ୍ତେ "ପେଚା" ନାମରେ ବେଶ ପରିଚିତ |କାରଣ ଦୁଃସମ୍ବାଦ ଯେଉଁଠି,ବଳରାମ ସେଇଠି |ତାକୁ ଦେଖିଲେ,କିଛି ଗୋଟେ ଅଶୁଭ  ଖବର ମିଳିବାର ଆଶଙ୍କା ଥାଏ |ସେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ବାସନା ଶୁଙ୍ଘି ଶୁଙ୍ଘି ତମେ ଶେଷରେ ଆସି ଏଇଠି ପହଞ୍ଚିଗଲ ?ଏଥରକ କଣ ଅଶୁଭ ଖବର ନେଇ ଆସିଛ ?ବଳରାମ  ଅଣ୍ଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନଇଁ ଲମ୍ବା ଜୁହାର ପକାଇ କହିଲା,ସାର,ଏଇ ବାଟେ ଯାଉଥିଲି ,ଘର ଖୋଲା ଦେଖି ଚାଲି ଆସିଲି,ଆପଣ ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣିନଥିଲି  |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ, ଜାଣିଦେଲ ତ ,ଯାଅ,ଚାରିଆଡେ ପ୍ରଚାର କରିଦେବ,ସେଇ କାମରେ ତ ତମେ ଧୁରନ୍ଧର !ବଳରାମ କାନ କୁଣ୍ଡେଇ କହିଲା,ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା,ମୁଁ କାଇଁକି କାହାକୁ କହିବି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମ କଥା ସରିଲା ?ଏଥର ଯାଅ |ବଳରାମ କହିଲା,ହଁ ,ସାର ଯାଉଛି,ଆପଣ ତ ସୋମବାର ଆସିବେ |

                ବଳରାମ ଯିବାପରେ ଅକ୍ଷର ବିରକ୍ତ ହୋଇ ହୋଇ ଧଡ଼ କରି କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା |କ୍ଷଣକ ପୂର୍ବରୁ ତା ମନରେ ଥିବା ଅଫୁରନ୍ତ ଆନନ୍ଦ କୁଆଡେ ଉଭେଇ  ଯାଇଥିଲା  |ତାର ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ ମୁଖମଣ୍ଡଳକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ବସୁଧା କହିଲା,କଣ ଅସୁବିଧା ହେଲା ?କିଏ ଆସିଥିଲା ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ନା ସେ କିଛି ନୁହେଁ,ତମେ ଖାଅ  |

             ବସୁଧା କହିଲା,କଣ ହୋଇଛି ନ କହିଲେ,ମୁଁ ଜମା ଖାଇବିନି | ମୁହଁରେ ଶୁଖିଲା ହସ ଫୁଟେଇ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆରେ କିଛି ହୋଇନି,ବିଶ୍ୱାସ କର |ଘର ଭଡା ଦିଆଯିବକି ନାହିଁ ବୋଲି ଜଣେ ଆସି ପଚାରୁଥିଲା |ଅକ୍ଷର ସେଇଠି କଥା ଶେଷ କରିଦେବା ପାଇଁ ଜାଣିଶୁଣି ମିଛ କହିଲା |ବସୁଧା କିନ୍ତୁ ଛାଡିବାର ପାତ୍ରୀ  ନଥିଲା |କହିଲା,ତାହାଲେ ତମେ ଏତେ ଚିନ୍ତିତ ହେବାର କାରଣ କଣ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,କାହିଁକି ନା,ଅପରାହ୍ନ ଚାରିଟା ବାଜିଲାଣି,ଆମେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖାଇନୁ,ଲୋକ ପରେ ଲୋକ ଆସି ଚାଲିଛନ୍ତି,ସମସ୍ୟା ପରେ ସମସ୍ୟା ଚାଲିଛି,ଆମ ଦୁଃଖ କଥା ବୁଝିବାକୁ କେହି ନାହାନ୍ତି | |ବସୁଧା ପ୍ରାଣଖୋଲା ହସି କହିଲା,ଓଃ ,ଏଇକଥା କୁ ଏମିତି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଛ ?ଆସ,ଚଟାପଟ ଖାଇଦେବା |ଅକ୍ଷରର ଭୋକ ମରି ଯାଇଥିଲା |ନ ଖାଇଲେ ବସୁଧା ଫେଣେଇ କରି ପଚାରିବ ,ତେଣୁ ସେ ଇଚ୍ଛା ନ ଥାଇ ବି ତାର ଭାଗ ଖାଦ୍ୟ ଶେଷ କଲା |ବସୁଧା କିନ୍ତୁ ଖୁସିରେ ଖାଉଥିବାର ଦେଖି ତାର ମନ ଆନନ୍ଦରେ ଭରିଗଲା |

               ଖାଇସାରି ବସୁଧା ଟେବ୍ଳ ପୋଛିବା ବେଳେ ଅକ୍ଷର ଖଟରେ ବେଡ଼ସିଟ ଓ ତକିଆ ପକେଇ ଆରାମରେ ଗଡି ପଡିଲା |କିନ୍ତୁ ପରମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତାର ବଳରାମ କଥା ମନେ ପଡିଲା |ବଳି କାହିଁକି ଆସିଥିଲା ?ବିନା କାରଣରେ ସେ କେଉଁଠିକି ଯାଏ ନାହିଁ |ଅଫିସକୁ ଯାଇ ବସୁଧାର ମାମୁଁ ପୁଣି କିଛି ଚକ୍ରାନ୍ତ କଲେ କି ?ବସୁଧା ସହିତ ଆଲୋଚନା କଲେ ହୁଏତ କିଛି ପରିମାଣରେ ମନ ହାଲୁକା ହୋଇ ଯାଆନ୍ତା, କିନ୍ତୁ ସେସବୁ କଥା ବସୁଧାକୁ କହି ତାକୁ ଅଯଥା ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ କରିବାକୁ ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲା |

            ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ  କେତେବେଳେ ତା ଆଖିକୁ ନିଦ ଘାରି ଆସିଛି,ସେ ଜାଣିନି,ଯେତେବେଳେ ତାର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା,ସେ ଦେଖିଲା,ଚାରିଆଡ ଅନ୍ଧକାର |ପାଖରେ ବସୁଧା କୁନି ପିଲାଟିଏ ପରି ଶୋଇ ପଡିଥିଲା |ସେ ଉଠିପଡ଼ି ଲାଇଟ ଅନ କଲା ଓ ମୁହଁ ଧୋଇ ପାଣି ପିଇଲା |ବସୁଧାକୁ ଉଠାଇବ କି ନାହିଁ ଭାବୁ ଭାବୁ ବସୁଧା ଉଠିପଡ଼ିଲା |ତାକୁ ଉଠିବାର ଦେଖି ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଶୀଘ୍ର ରେଡି ହୁଅ,ଯିବା |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,କୁଆଡେ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା, ଘେରାଏ ବୁଲି ଆସିବା,ଚା'ପିଇବାକୁ ମନ ହେଲାଣି ,ଚା' ପିଇବା |

           ବସୁଧା କହିଲା,,ମୋର  ବି ଚା' ପିଇବାକୁ ମନ ହେଉଛି ,କିନ୍ତୁ କ୍ୱାର୍ଟର ଘରେ ଆମର ସବୁ ଜିନିଷ ରହିଗଲା, ନହେଲେ ମଜାରେ ଚା' ପିଇ ତାପରେ ବୁଲିବାକୁ ଯାଇଥାନ୍ତେ |କେତେବେଳେ ଆମ ଜିନିଷ ଆଣିବାକୁ ଯିବା ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଭାବୁଛି କାଲି  ଯିବି |କିନ୍ତୁ ସବୁ ଜିନିଷ ନଆଣି ,ଯେତିକି ଆମର ଦରକାର କେବଳ ସେତିକି ଆଣିବା | ବାକିତକ ଛାଡ଼ିଦେବା ,କଣ କହୁଛ ? ବସୁଧା କହିଲା,ଠିକ କହିଛ,ଅଯଥା ଜିନିଷ ଆଣି ଘରେ ଗଦେଇଲେ,ନିଃଶ୍ୱାସ ନେଇ ହେବନି |ତାହାଲେ କାଲି ଆମେ କେତେବେଳେ ଯିବା ?

       ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ ଯିବନି,ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ସକାଳେ ଯାଇ ନେଇ ଆସିବି | ବସୁଧା କହିଲା,ଯଦି କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହେଲେ ହେବ,ଚୋରକୁ ମାନ କରି ଆମେ କଣ ଖପରାରେ ଖାଇବା ?ବଡ଼ଲୋକ ପରା କହିଛନ୍ତି,ଭୟାନକ ପରିସ୍ଥିତିର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୁଅ ଓ ସାହସର ସହ ମୁକାବିଲା କର  !ତାହାଲେ ମୁଁ କାହିଁକି ଡରିବି ? ତମେ କହୁଥିଲ ନା ,ଈଶ୍ୱର ଆମ ସହିତ ସବୁବେଳେ ଅଛନ୍ତି,ସବୁ ଅଶୁଭକୁ ଶୁଭ କରିଦେବେ !ମୁଁ କହୁଛି,ସବୁ ଶୁଭ ହେବ ,ଅଶୁଭର ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ନାହିଁ |ଚାଲ ଯିବା |ବସୁଧା ବୁଝିଗଲା ଓ ତା' ମୁହଁରେ ହସ ଫୁଟି ଉଠିଲା |

        ଅକ୍ଷର ତାଙ୍କ ଘରର ଅନତି ଦୂରରେ ଥିବା ପାର୍କ ନିକଟସ୍ଥ ଏକ ଚା' ଦୋକାନ ପାଖରେ ବାଇକ ଅଟକାଇଲା |ଦୁହେଁ ସେଠାରେ ଚା' ପିଇଲେ ଓ ଅନେକ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାର୍କରେ ଚଲାବୁଲା କଲେ |ବୁଲି ବୁଲି ଅତିଶୟ କ୍ଲାନ୍ତ ହେବାପରେ ଥକା ମେଣ୍ଟାଇବାପାଇଁ ଦୁହେଁ ଏକ ସିମେଣ୍ଟ ବେଞ୍ଚରେ ବସିପଡିଲେ |କିଛିସମୟ ପରେ ଦୁଇଜଣ ଭଦ୍ରମହିଳା ସେମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଁଚିଲେ |ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଖି ଦୋ ଦୋ ଚିହ୍ନା ହୋଇ କହିଲେ,ଆରେ ତୁ ଅଖି ନା ?ତାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ଅକ୍ଷର ହଡ଼ବଡେ଼ଇ ଯାଇ କହିଲା,ନମସ୍କାର ଆଣ୍ଟି |ଅକ୍ଷର ନମସ୍କାର କରିବା ଦେଖି,ବସୁଧା ମଧ୍ୟ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲା  |

      ଭଦ୍ରମହିଳା ପ୍ରତି ନମସ୍କାର ଜଣାଇ କହିଲେ,ଏଇ ଝିଅଟି କିଏ ?ଚିହ୍ନି ପାରିଲିନି |

:ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ |ଅକ୍ଷର ଉତ୍ତର ଦେଲା  |

:କେବେ ବାହାହେଲ ?ରହୁଛ କେଉଁଠି ?ଭଦ୍ରମହିଳା ପଚାରିଲେ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମାସେ ତଳେ ବାହା ହୋଇଛି,ଗାଆଁରେ ବାହାଘର ହେଲା,ଆମେ ଆମ ଘରେ ରହୁଛୁ  |ଆଉ କଣ ପଚାରିବେ ପଚାରନ୍ତୁ |

      ତା କଥା ଶୁଣି ଭଦ୍ରମହିଳା ହସିଲେ |କହିଲେ ,କଥା କଣ କି,ଆମେ ଆମ କଲୋନୀରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀପୂଜା କରୁଛୁ |ଘର ପିଛା ହଜାରେ ଟଙ୍କା ଚାନ୍ଦା  ଆଦାୟ କରୁଛୁ | ତମେ ଯଦି ମିଶିବାକୁ ଚାହୁଁଛ,ତାହାଲେ ମିଶିପାରିବ,କିଛି ବାଧ୍ୟବାଧକତା  ନାହିଁ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆମ କଲୋନୀରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀପୂଜା ହେବ,ଆମେ  ମିଶିବୁନି ?ୟେ କି କଥା !! ଏହା କହି ସେ ତା ପର୍ସରୁ ଟଙ୍କା କାଢ଼ିବା ବେଳକୁ ଭଦ୍ରମହିଳା କହିଲେ,ଆମ ପାଖରେ ଏବେ ରସିଦ ବହି ନାହିଁ,ତେଣୁ  ଆମେ ଏବେ ଟଙ୍କା ନେବୁନି |ତମ ଘରକୁ ଯିବୁ,ରସିଦ ଦେଇ ଟଙ୍କା  ଆଣିବୁ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆପଣ ଯିବାବେଳକୁ ଆମେ ଥିବୁ କି ନଥିବୁ,ଆପଣ ଏବେ ଟଙ୍କା ରଖିଥାନ୍ତୁ,ପରେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ରସିଦ ନେଇ ଆସିବି  |ପ୍ରକୃତ କଥା ହେଲା,ସେମାନେ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତୁ ବୋଲି ଅକ୍ଷର ଚାହୁଁ ନଥିଲା ଓ ତୁରନ୍ତ  ଚାନ୍ଦା  ଦେଇ,ସେମାନଙ୍କର ପିଛା ଛଡ଼ାଇବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା |ଅକ୍ଷର କଥା ଶୁଣି ଭଦ୍ରମହିଳା ଦୁଇଜଣ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଆଲୋଚନା କଲେ ଓ ଶେଷରେ ରାଜି ହୋଇ ଅକ୍ଷର ପାଖରୁ ଟଙ୍କା ନେବା ସହିତ ତାର ଫୋନ ନମ୍ବର ଲେଖି ରଖିଲେ |

                 ସେମାନେ ଯିବାପରେ ଅକ୍ଷର ବସୁଧାକୁ ଚାହିଁ ହସିଲା ଓ  କହିଲା,ଦେଖିଲ ,ମୁଁ କଣ କହୁଥିଲି ?ଆଉ ଏଠାରେ ବସି ହେବନି,ଚାଲ ଘରକୁ ଯିବା |(କ୍ରମଶଃ)

         

           

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ,ଭାଗ 17)

                    ଅକ୍ଷର ବସୁଧାକୁ  ପାଖରେ ବସାଇ ତା କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି,ସ୍ନେହବୋଳା କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ଆଜି ଏଇ ଘରେ ତମର ପ୍ରଥମ ଗୃହ ପ୍ରବେଶ ବୋଲି ତମେ କହୁଥିଲ,  ତେଣୁ  ତମ ମନ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲାନାହିଁ  |ସେଥିପାଇଁ ରିସ୍କ ନେଇ ଅତି କମରେ ଚଳିଲା ପରି ଯାହା ଦରକାର କ୍ୱାର୍ଟର ଘରୁ ନେଇ ଆସିଛି |ବାକି  ଯାହା ଦରକାର ହେବ,ଧୀରେ ଧୀରେ ନେଇ ଆସିବି ,ନହେଲେ ଏଇଠୁ କିଣିଦେବା |ଏଥରକ ଖାଇବାକୁ ବାଢ ,ଭୋକ ହେଲାଣି |ବସୁଧା ଅକ୍ଷରର କଥା ମନ୍ତ୍ର ମୁଗ୍ଧ ପରି ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ଅକ୍ଷର ଭୋକ ହେବା  କଥା କହିବାରୁ,ତାକୁ ବି ଭୋକ ଲାଗିବା ପରି ଜଣା ପଡିଲା |ସେ ଉଠି ଯାଉ ଯାଉ କହିଲା,ତମର ଅମୃତ ବୋଳା କଥାରେ ମୋ ପେଟ ପୁରିଗଲା,ଆଉ ଖାଇବି କଣ ?

                    ଅକ୍ଷର ଆଣିଥିବା ପ୍ୟାକେଟ ଅଳ୍ପ  ଖୋଲି ବସୁଧା ଦେଖିଲା ,ଦମ ବିରିୟାନୀ ସହ ରୁଟି, ତଡକା ଓ ଚିଲି ଚିକେନ ଅଛି |  ରାତି ପାଇଁ ରୁଟି ତଡକା ରଖି,ସେ ପେପର ପ୍ଲେଟରେ ବିରିୟାନୀ,ରାଇତା ଓ ଚିଲି ଚିକେନ ଆଣି ଡାଇନିଂ ଟେବ୍ଳ ରେ ସଜେଇ ରଖିଲା |ସେଇ ସମୟରେ ଅକ୍ଷର ବ୍ୟାଗ ଖୋଲି ସେଥିରୁ ପାଣି ବୋତଲ ଓ ଗ୍ଲାସ କାଢି ଟେବ୍ଳ ରେ ରଖିଲା ଓ ଚେୟାରରେ ବସି ମୃଦୁ ହସି ବସୁଧାକୁ କହିଲା,ରାଣୀମା ,ଏଥର ବସନ୍ତୁ ଓ ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତୁ  | ବସୁଧା ଚେୟାରରେ ବସି,ସେହିଭଳି ଭାବଭଙ୍ଗୀ କହିଲା,ମହାରାଜ,ଖାଇବା ପୂର୍ବରୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରନ୍ତୁ ଓ ଏମିତି କିଛି କଥା କୁହନ୍ତୁ ଯାହା ଶୁଣି ମନ ଖୁସି ହୋଇଯିବ |ଅକ୍ଷର ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା,ପ୍ରଥମେ ତମେ କୁହ,ତାପରେ ମୁଁ କହିବି |

                  ବସୁଧା ହସିଲା ଓ ସଜାଡି ହୋଇ ବସି କହିଲା,ଆଜିର ଦିନ ତମ ହାତ ତିଆରି ସୁସ୍ୱାଦୁ ଚା' ପିଇ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା |ମଝିରେ କେତେ ଅଘଟଣ ଘଟିଗଲା |କିନ୍ତୁ ସବୁଥର ଈଶ୍ୱର ଆମ ପାଖେ ପାଖେ ରହି  ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟର ହାତ ବଢ଼େଇ  ଦେଲେ ଓ ସବୁ ବିପଦରୁ  ଆମକୁ ରକ୍ଷା କଲେ |ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷତି ପଛରେ କିଛି ନା କିଛି ଲାଭ ଲୁଚି ରହିଥାଏ |ମୋ ପାଇଁ ଆଜିର ଲାଭ ହେଲା,ଏଇ ଘରେ ମୋର ପ୍ରଥମ ଗୃହ ପ୍ରବେଶ |ମତେ ଲାଗୁଛି,ଏଠିକି ମତେ ଆଣିବା ପାଇଁ ବୋଧହୁଏ ଏତେ ସବୁ ଘଟଣା ଘଟିଗଲା |ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି,ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଯେମିତି ଆମର  ପାଖେ ପାଖେ ଥାଇ,ଆମକୁ ସବୁ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି,ସେମିତି ସାରା ଜୀବନ ସେ ଆମ ପାଖେ ପାଖେ ଥାଇ ଆମକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ,ଆମର କଣ୍ଟକିତ ଚଲାପଥକୁ କୁସୁମିତ କରିଦେବେ    |

             ଏକା ଧ୍ୟାନରେ ଅକ୍ଷର ବସୁଧାର ପ୍ରତିଟି ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ଏଇ ଘରକୁ ଆସି ସେ ଯେ କେତେ ଖୁସି ହୋଇଛି,ତାହା ସେ ମର୍ମେ ମର୍ମେ ଅନୁଭବ କରି ପାରୁଥିଲା |ବସୁଧାର କଥା ଶେଷ ହେବାପରେ ସେ ତା ଚେୟାର ନେଇ ବସୁଧା ଚେୟାରକୁ ଲାଗିକରି ପକାଇ ଦେଲା ଓ ତା କାନ୍ଧରେ ହାତ ପକାଇ କହିଲା,ଥ୍ୟାଙ୍କ ୟୁ ବସୁ |ତମ କଥା ଶୁଣି ମତେ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିଲା |ବସୁଧା ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ  କହିଲା,ନା ନା ,ସେମିତି ହେବନି,ଏଥର ତମ ପାଳି,ତମକୁ କିଛି କହିବାକୁ ପଡିବ |

               ଅକ୍ଷର ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ  କହିଲା,ତମକୁ ଜୀବନସାଥୀ ରୂପେ ଚୟନ କରି ଭୁଲ କରିଛି କି ଠିକ କରିଛି ସେକଥା ସମୟ କହିବ |କିନ୍ତୁ ତମ ସହିତ କଟାଇଥିବା ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ  ମୁଁ ମୋ ହୃଦୟରେ ସାଇତି ରଖିଛି | ଈଶ୍ୱର କରନ୍ତୁ,ତମର ଭଲପାଇବା ସବୁଦିନ ଏହିପରି ଅତୁଟ ଥାଉ  |ଆଜି ମୋର ତମକୁ ଗୋଟିଏ ଅନୁରୋଧ,ମୋର ଯେଉଁ କଥା ତମକୁ ଭଲ ଲାଗିବନି,ମନ କଥା ମନରେ ନ ରଖି ମନଖୋଲି  ମତେ କହିଦେବ,ତାହେଲେ ମୁଁ ନିଜକୁ ସଂଶୋଧନ କରି ପାରିବି |

              ବସୁଧା ଅକ୍ଷର ପାଟିରେ ହାତ ରଖି କହିଲା,ସେମିତି କୁହନା,ଆଜିର ଦିନରେ ଖାଲି ଭଲ କଥା କୁହ,ବାକି ସବୁ ପାଇଁ, ଠାକୁର ଆମ ସହିତ ଅଛନ୍ତି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମର ଠାକୁରଙ୍କ ଉପରେ ଏତେ ବିଶ୍ୱାସ ?

            ବସୁଧା କହିଲା,ହଁ,ତାଙ୍କଠାରେ ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣ କଲେ,ସେ ସବୁ ଅସୁବିଧାକୁ ସୁବିଧା ,ସବୁ ଅଶୁଭକୁ ଶୁଭ ଓ ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ସୁଖରେ ପରିଣତ କରି ଦିଅନ୍ତି |ତାଙ୍କଠାରେ ଆସ୍ଥା ରଖିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିର କିଛି ନ ଥାଇ ବି ସେ ସର୍ବୋତଭାବେ ସୁଖୀ ହୋଇପାରେ |ଅକ୍ଷର ବିରିୟାନୀରୁ ଗୋଟିଏ ଗୁଣ୍ଡା ନେଇ ବସୁଧା ପାଟିରେ ପୁରେଇ କହିଲା,ଏଥର ଖାଅ ଆଉ  କେମିତି ହୋଇଛି କୁହ  |ବସୁଧା "ବହୁତ ଟେଷ୍ଟି "କହି ଅକ୍ଷର ପାଟିରେ ଏକ ଗୁଣ୍ଡା ଦେବା ବେଳକୁ କଲିଂ ବେଲ ବାଜିଲା |କଲିଂ ବେଲ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଉଭୟେ ଶଙ୍କିତ ହୋଇ ପରସ୍ପରକୁ ଚାହିଁଲେ |କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର ନିଜକୁ ସ୍ୱାଭାବିକ କରି,ବସୁଧା ତା ପାଟିରେ ଦେଇଥିବା ଗୁଣ୍ଡା ଖାଉ ଖାଉ କହିଲା,ତମେ ଖାଉଥା,ମୁଁ ଆସୁଛି |(କ୍ରମଶଃ)

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ,ଭାଗ 16)

                         ଅକ୍ଷର ଆନନ୍ଦ ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ବସୁଧାକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ କହିଲା,ତମେ ସତ କହୁଛ ବସୁ ?ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ତମେ କେବେ ବି ତମ ବାପଘରଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିବାକୁ ଚାହିଁବନି,କିନ୍ତୁ ତମଠାରୁ ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ମୋର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ନାହିଁ , କଣ କହି ତମକୁ ମୋର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇବି,ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁନି,ଅତ୍ୟଧିକ ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ ତା' ଆଖିରୁ ଦୁଇଟୋପା ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା  |

                        ବସୁଧା କହିଲା,ଏମିତି କଣ କହୁଛ ?କେତେଟା ବାଜିଲା ଦେଖିଲ ?ଆଜି ଆମେ ଆଉ ଖାଇବା ନାହିଁ ?ଭୋକରେ ପେଟ କଁ କଁ ହେଲାଣି |ଅକ୍ଷର ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ କହିଲା,ସରି |ଏତେ ବଡ଼ ଦୁର୍ଘଟଣା ପରେ ମୋର ଆଉ ହୋସ ନାହିଁ,ସବୁ ଭୋକ ଶୋଷ ମୁଁ ଭୁଲି ଯାଇଛି |ଏଇ ପାଖରେ ଗୋଟେ ବଢିଆ ଢାବା ଅଛି,ଚାଲ ଖାଇବା |

                       ବସୁଧା କହିଲା,ଉହୁଁ,ମୁଁ ଜମା ଯିବିନି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଭୋକ ହଉଛି କହିଲ ,ଏବେ କହୁଛ ଯିବନି,ଶୀଘ୍ର ନ ଗଲେ ଖାଇବା ସରିଯିବ,ଶେଷରେ ହୋଟେଲର ଅଖାଦ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ପଡିବ | ବସୁଧା ଆଖି ନଚେଇ କହିଲା,ଆଜି ତମ ଘରେ ମୋର ପ୍ରଥମ ଗୃହ ପ୍ରବେଶ |ଛୋଟିଆ ହେଉ ପଛକେ,ଏଇଟା ମୋର ସ୍ୱପ୍ନର ଘର,ଆଜିଠାରୁ ଇଏ ତମ ଘର ନୁହେଁ,ଆମ ଘର |ମୋ ନିଜ ହାତରେ ମୁଁ ମୋ ମନ ମୁତାବକ ଆମ ଘରକୁ  ସଜେଇବି, ଆଉ ମୋର ସ୍ୱପ୍ନର ଦୁନିଆରେ ହଜି ଯିବି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,   ତମେ ହଜିଗଲେ,ମୁଁ ଆକାଶ ପାତାଳ ଏକାକାର କରି,ତମେ ଯେଉଁଠି ଥାଅ ନା କାହିଁକି ତମକୁ ଖୋଜି କରିବି  | |ବସୁଧା ଜୋରରେ ହସି ଉଠି କହିଲା,ନା ,ମୁଁ ହଜିବିନି,ତମକୁ ନେଇ ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜରେ ସୁଖର ସଂସାର ଗଢିବି  |ଏଥର ଯାଅ ,ଯାହା ମିଳିବ ନେଇ ଆସିବ |ଖାଲି ମତେ ଝାଡୁ କେଉଁଠି ଅଛି,କହିଦିଅ,ମୁଁ ଘର ସଫା କରିବି | 

                    ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆଜି ଆମେ ଏଇଠି ରହିବା ନା କଣ ?ବସୁଧା କହିଲା,ହଁ ,ମୁଁ ଏତେ କଥା କହିଲି,ତମେ ବୁଝି ପାରିଲନି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,କିନ୍ତୁ ଆମ ଜିନିଷପତ୍ର ସବୁ ସିଆଡେ ରହିଲା,ଲୁଗାପଟା କିଛି ନାହିଁ ,ଖଟ ଉପରେ ପକେଇବା ପାଇଁ ବେଡ଼ସିଟ ବି ନାହିଁ |ଆଜି ରହିବ କେମିତି ?ବସୁଧା କହିଲା,ସତ କଥା ତ ,ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଏତେକଥା ପଶି ନ ଥିଲା |ଅକ୍ଷର କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା,ଖଟ ତଳେ ଝାଡୁ ଅଛି,ତମେ ଘର ସଫା କରୁଥାଅ ,ମୁଁ ଆଗେ ଖାଇବା ନେଇ ଆସୁଛି,ତାପରେ କଣ କରିବା ଆରାମରେ ବସି ଚିନ୍ତା କରିବା |ଏଥର କବାଟ ଦିଅ,ମୋ ସ୍ୱର ଶୁଣିଲେ କବାଟ ଖୋଲିବ |ଏତିକି କହି ସେ ଚାଲିଗଲା |

                 ଅକ୍ଷର ଯିବାପରେ ବସୁଧା ଚିନ୍ତାରେ ପଡିଗଲା |ଆଜିଠାରୁ ଏଠାରେ ରହିବା ଅର୍ଥ ଲୁଗାପଟା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଟୁଥ ବ୍ରସ ଓ ପେଷ୍ଟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ନୂଆ କିଣିବାକୁ ପଡିବ,କିନ୍ତୁ ସେ ଅକ୍ଷରକୁ  ଅଯଥା ଖର୍ଚ୍ଚାନ୍ତରେ ପକେଇବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲା |ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ  କ୍ୱାର୍ଟରକୁ ଯାଇ ପୁଣି ସେଇ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିକୁ ମନେ ପକେଇବାକୁ ଓ ନିତି  ନୂଆ ନୂଆ ସମସ୍ୟାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ତାର ଆଦୌ ଇଚ୍ଛା ହେଉ ନଥିଲା | ଭାବି ଭାବି ସେ  ସମାଧାନର ସୂତ୍ର ପାଇ ପାରୁନଥିଲା |ଦୀର୍ଘନିଃଶ୍ବାସ ଛାଡି ସେ ଖଟ ତଳୁ ଝାଡୁ ଆଣି ସବୁ କୋଠରୀ ପରିଷ୍କାର ପରିଚ୍ଛନ୍ନ କରି ଓଳେଇ ଦେଲା |ତାପରେ ମପରେ ଘର ପୋଛିଦେଲା |ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅକ୍ଷର ଫେରି ନଥିଲା |ତା ମନକୁ ପାପ ଛୁଇଁଲା ଓ ଏକ ଅଜଣା ଭୟ ତାକୁ ଗ୍ରାସ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା,ପୁଣି କିଛି ଅଘଟଣ ଘଟି ନାହିଁ ତ !!ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ସେ ଅକ୍ଷରକୁ ଫୋନ କଲା |ଫୋନ ନୋ ରିପ୍ଲାଏ ଆସୁଥିଲା |ହଠାତ ତାର ମୁଣ୍ଡବ୍ୟଥା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ଓ ସେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ବସି ପଡିଲା |

          ଏତିକିବେଳେ କଲିଂ ବେଲ ଆବାଜ ଶୁଭିଲା |ବସୁଧା ଶଙ୍କିତ ସ୍ୱରରେ ପଚାରିଲା,କିଏ ?ସେପଟୁ ଶୁଭିଲା,ମୁଁ ଅଖି |ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବସୁଧା କବାଟ ଖୋଲିଦେଲା |ପଚାରିଲା,ଏତେ ଡେରି କାହିଁକି କଲ  ?ଅକ୍ଷର କିଛି ନକହି ବସୁଧା ହାତକୁ ଖାଇବା ପ୍ୟାକେଟ ବଢ଼େଇ ଦେଇ କହିଲା,ଏକାବେଳକେ ରାତି ପାଇଁ ନେଇ ଆସିଛି |ବସୁଧା ପ୍ୟାକେଟ ନେବାବେଳେ  ଅକ୍ଷରର ଅନ୍ୟ   ହାତରେ ଏକ ବଡ଼ ବ୍ୟାଗ ଦେଖି କୌତୂହଳୀ ହୋଇ ପଚାରିଲା,ସେଥିରେ କଣ ଅଛି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେଇଥିପାଇଁ ତ ଏତେ ଡେରି ହେଲା,ନିଅ,ଦେଖ କଣ ଅଛି |ବସୁଧା ବ୍ୟାଗ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ସେଥିରେ ସେମାନେ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା  ଲୁଗାପଟା ,ବେଡ଼ସିଟ , ଟୁଥ ପେଷ୍ଟ,ବ୍ରସ ଇତ୍ୟାଦି ନିତ୍ୟ ବ୍ୟବହୃତ ଜିନିଷ ଅଛି |ବସୁଧା କହିଲା,ତା ମାନେ ତମେ କ୍ୱାର୍ଟର କୁ ଯାଇଥିଲ ?ଯଦି କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଥାଆନ୍ତା ?

           ଅକ୍ଷର ତାକୁ ପାଖରେ ବସାଇ ତା କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି,ସ୍ନେହବୋଳା କଣ୍ଠରେ ବୁଝାଇ କହିଲା,ଆଜି ଏଇ ଘରେ ତମର ପ୍ରଥମ ଗୃହ ପ୍ରବେଶ ବୋଲି ତମେ କହୁଥିଲ ନା , ତମ ମନ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ମୋର ଇଚ୍ଛା ହେଲାନାହିଁ  |ସେଥିପାଇଁ ରିସ୍କ ନେଇ ଅତି କମରେ ଚଳିଲା ପରି ଯାହା ଦରକାର କ୍ୱାର୍ଟର ଘରୁ ନେଇ ଆସିଛି |ବାକି  ଯାହା ଦରକାର ହେବ,ଧୀରେ ଧୀରେ ନେଇ ଆସିବା,ନହେଲେ ଏଇଠୁ କିଣିଦେବା |ଏଥରକ ଖାଇବାକୁ ବାଢ ,ଭୋକ ହେଲାଣି |ବସୁଧା ଅକ୍ଷରର କଥା ମନ୍ତ୍ର ମୁଗ୍ଧ ପରି ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ଅକ୍ଷର ଭୋକ ହେବା  କଥା କହିବାରୁ,ତାକୁ ବି ଭୋକ ଲାଗିବା ପରି ଜଣା ପଡିଲା |ସେ ଉଠି ଯାଉ ଯାଉ କହିଲା,ତମର ଅମୃତ ବୋଳା କଥାରେ ମୋ ପେଟ ପୁରିଗଲା,ଆଉ ଖାଇବି କଣ ? (କ୍ରମଶଃ)   

               

ହିନ୍ଦୁ ଏକତା

         ସମ୍ରାଟ ପୃଥ୍ୱୀରାଜ ଚୌହାନ ଜଣେ ପରାକ୍ରମୀ ଯୋଦ୍ଧା ଥିଲେ |ସେ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ସହିତ ଗଣିତ,ଇତିହାସ,ବେଦାନ୍ତ,ସାମରିକ କୌଶଳ ,ସଂସ୍କୃତ ଆଦି ଅନେକ ବିଦ୍ୟାରେ ପାରଦର୍ଶିତା  ହାସଲ କରିଥିଲେ |ପ୍ରାୟ ତିନିଶହ ହାତୀ ଓ ତିନି ଲକ୍ଷ ଯୋଦ୍ଧାଙ୍କୁ ନେଇ ତାଙ୍କର ବିଶାଳ ସେନାବାହିନୀ ଥିଲା |ତାଙ୍କର ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଦିଲ୍ଲୀ ,ରାଜସ୍ଥାନ ଓ ହରିୟାଣା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟାପିଥିଲା |

         ତାଙ୍କର ଏହି ବିଶାଳ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଉପରେ ମହମ୍ମଦ ଘୋରୀଙ୍କ ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟି ପଡିଲା ଓ ସେ ତାଙ୍କର ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ସହ ଦିଲ୍ଲୀ  ଆକ୍ରମଣ କଲେ  |କିନ୍ତୁ ପୃଥ୍ଵୀରାଜଙ୍କ ଅସୀମ ବୀରତ୍ୱ ନିକଟରେ ତାଙ୍କୁ ହାର ମାନିବାକୁ ପଡିଲା ଓ ସେ ଶୋଚନୀୟ ଭାବେ ପରାସ୍ତ ହେଲେ |ଏହିପରି ଥରେ ନୁହେଁ ସତର ଥର ସେ ବୀର ପୃଥ୍ଵୀରାଜଙ୍କଠାରୁ ପରାସ୍ତ ହୋଇଥିଲେ |

         ବାରମ୍ବାର ପରାସ୍ତ ହେବାରୁ ଘୋରୀଙ୍କ ମନରେ ପରାଜୟର ଗ୍ଲାନି ଆସିଲା |ସେ ପୃଥ୍ଵୀରାଜଙ୍କୁ କଳେ ବଳେ କୌଶଳେ ହରାଇବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ |ତେଣୁ ସେ ତାଙ୍କର ଗୁପ୍ତଚରମାନଙ୍କୁ ଡାକି ପୃଥ୍ଵୀରାଜଙ୍କ ସେନାବାହିନୀରେ ଥିବା ଦୁର୍ବଳତା ବିଷୟରେ ବୁଝି ଆସିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ |ଗୁପ୍ତଚର ଚାରିଆଡେ ଖେଦିଗଲେ ଓ ଫେରିଆସି ଘୋରୀଙ୍କୁ କହିଲେ,ମହାରାଜ,ସେମାନେ ବୀର  ସତ,କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରବଳ ଜାତିପ୍ରଥା ରହିଛି |ସେମାନେ କେହି କାହା ଚୁଲୀରେ ଖାଆନ୍ତି ନାହିଁ ଓ ଜାତି ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ଅଲଗା ରୋଷେଇ କରି ଖାଆନ୍ତି |ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ସେଠାରେ ସହସ୍ର ଚୁଲି ଜଳୁଥିବାର ଆମେ ଦେଖିଲୁ  |ଘୋରୀ ସବୁକଥା ବୁଝିଗଲେ ଓ ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ  ସେମାନେ  ରୋଷେଇ କରୁଥିବାବେଳେ ସେ  ଆକ୍ରମଣ କଲେ | ପୃଥ୍ଵୀରାଜଙ୍କ ସୈନିକ ମାନେ ଏକାଠି ହୋଇ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାପାଇଁ  ସମୟ ପାଇଲେ ନାହିଁ ଓ ଘୋରୀ ଅକ୍ଳେଶରେ ବିଜୟ ହାସଲ କଲେ |

         ଏହା 1192 ମସିହାର ଘଟଣା ଓ ଏବେ 2022 ମସିହା ଚାଲିଛି |ଏହା ଭିତରେ ଭାରତ ଅନେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଗ୍ରଗତି ଲାଭ କରି ବିଶ୍ୱ ଦରବାରରେ ପ୍ରଶଂସିତ ହୋଇଛି ସତ କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଜାତିପ୍ରଥା ପାଇଁ ଏତେକଥା,ତା କବଳରୁ  ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ମୁକ୍ତ କରି ପାରିନାହିଁ |ଏବେ ହିନ୍ଦୁ ମାନଙ୍କର ଏକତା ବିଷୟରେ ସର୍ବତ୍ର ଚର୍ଚ୍ଚା ଚାଲିଛି ଓ ଏଥିପାଇଁ କେତେକ ହିନ୍ଦୁ ସଙ୍ଗଠନ ମଧ୍ୟ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଘୃଣ୍ୟ ଜାତିପ୍ରଥା ଆମ ଭିତରେ ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଛି ,ସେତେବେଳେ ହିନ୍ଦୁ ଏକତା କିପରି ସମ୍ଭବପର ହୋଇପାରିବ ?ଆମେ ଯାହାକୁ ଦଳିତ ବା ହରିଜନ ବୋଲି ମନେକରୁ ଓ ପୂଜା ଆଦି ସମୟରେ "ଛୁଆଁ ହୋଇଯିବ"କହି  ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଉପସ୍ଥିତିକୁ ବର୍ଜନ କରୁ ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ଯେ  ହିନ୍ଦୁ ସମାଜର ଏକ ବଳିଷ୍ଠ ଅଙ୍ଗ ଓ ସେମାନଙ୍କ ବିନା ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ମାତ୍ର ଚଳିବା ଯେ ଆମ ପକ୍ଷରେ ଅସମ୍ଭବ,ସେକଥା ଭୁଲିଯାଉ  |ଏବେ ବି ଅଧିକାଂଶ ଲୋକ "ମୁଁ ହିନ୍ଦୁ" କହିବା ଅପେକ୍ଷା ମୁଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ,କରଣ,ଖଣ୍ଡାୟତ ,କ୍ଷତ୍ରୀୟ ,ରାଜପୁତ ଇତ୍ୟାଦି କହିବାକୁ ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି |

           ଜାତିପ୍ରଥା ଓ ଜାତି ଭିତ୍ତିକ ସଂରକ୍ଷଣ ଆମ ସମାଜକୁ ନଷ୍ଟ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରି ଦେଇଛି ଓ "ହିନ୍ଦୁ ଏକତା" ଆଣିବା ପାଇଁ ଏହାର ମୂଳୋତ୍ପାଟନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଜରୁରୀ | ସେଥିପାଇଁ ରାଜନୈତିକ ଷଡଯନ୍ତ୍ରର ଶିକାର ନ ହୋଇ,ଆମ ମନୋଭାବ ଓ ଚିନ୍ତାଧାରାରେ ବ୍ୟାପକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିବା ନିହାତି ଆବଶ୍ୟକ | 

          

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ,ଭାଗ 15)

             ଅକ୍ଷର ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ବାଇକ ଚଳାଇ ହାଉସିଂ ବୋର୍ଡ କଲୋନୀର ଏକ ଦୁଇ ବଖୁରିଆ ଘର ପାଖରେ ଅଟକିଲା  |ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ଇଆଡ଼େ କୁଆଡେ ଆସିଲ ?ଇଏ କାହା ଘର ?ଅକ୍ଷର ମୃଦୁ ହସି ଘର ଉପରେ ଥିବା ନାମ ଫଳକକୁ ଇଙ୍ଗିତ କଲା |ସେଠାରେ "କାଞ୍ଚନ ନିବାସ" ଲେଖାଥିଲା |ବସୁଧା ତଥାପି କିଛି ବୁଝି ନପାରି କହିଲା,ତା ମାନେ କଣ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତା ମାନେ ଏଇଟା ଆମ ଘର |ଉପରେ ବୋଉ ନାଁ ଲେଖା ହୋଇଛି,ଜାଣି ପାରୁନ ?ଏହା ଭିତରେ ଅକ୍ଷର ଘରର ତାଲା ଖୋଲି ଦେଇଥିଲା |ଦୁହେଁ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ |ଅକ୍ଷର ଫ୍ୟାନ ଅନ କରି,ସମସ୍ତ କୋଠରୀର କବାଟ ଝରକା ଖୋଲିଦେଲା | ଘର ଭିତରେ ମୁକ୍ତ ବାୟୁ ପ୍ରବେଶ କରିବାରୁ ବସୁଧାକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା |ସେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା,ଘର ଭିତରଟି ବେଶ ପରିଷ୍କାର ପରିଚ୍ଛନ୍ନ , ଦୁଇଟି ରୁମରେ ଦୁଇଟି ଡବଲ ବେଡ଼ ଖଟ, କୌଣସିଥିରେ ବେଡ଼ସିଟ ପଡ଼ିନଥିଲା |

           ଖଟ ପାଖରେ ପଡିଥିବା ଚେୟାରରେ ବସି ବସୁଧା କହିଲା,କିନ୍ତୁ ତମେ ତ ମତେ କେବେହେଲେ ଏଇ ଘର ବିଷୟରେ କହିନଥିଲ  ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,କାରଣ ତମେ ମତେ କେବେ ବି ମୋ ଦରମା,ଘର ବାଡ଼ି ,ସମ୍ପତ୍ତି ବିଷୟରେ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇନଥିଲ  କିମ୍ବା ପଚାରିନଥିଲ ,ତେଣୁ ମୁଁ ସେ ବିଷୟରେ ଆଗତୁରା କେମିତି କହିଥାନ୍ତି ? ବସୁଧା ପୁଣି ପଚାରିଲା,ହେଲେ,ନିଜ ଘରେ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବରେ  ନ ରହି,  କ୍ୱାର୍ଟର୍ସରେ ରହିବାର  କାରଣ କଣ  ?

             ଅକ୍ଷର କହିଲା, କ୍ୱାର୍ଟର ରେ ବାଡ଼ି ବଗିଚା ପାଇଁ ପ୍ରଶସ୍ତ ଜାଗା ଥିଲା,ଆଉ ବାପାଙ୍କର ବାଡ଼ି ବଗିଚାରେ ବହୁତ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା | ଏଇଠି ମୁଣ୍ଡା ମୁଣ୍ଡି ଘର,ତୁଳସୀ ଗଛଟିଏ ବି ଲଗାଇବାକୁ ଜାଗା ନାହିଁ  |କେବଳ  ଛାତ ଉପରେ ଯାହା ଗଛ ଲଗାଇବା କଥା |ସେଥିପାଇଁ କ୍ୱାର୍ଟର ମିଳିବା ପରେ ବାପା ଆଉ ଏଇଠି ରହିବାକୁ ରାଜି ହେଲେ ନାହିଁ |ଏଇ ଘର ଛାଡିବାକୁ ବୋଉର ଜମା  ଇଚ୍ଛା ନ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ବାପାଙ୍କ ଜିଦ୍ଦି ଆଗରେ ତାକୁ ନଇଁବାକୁ ପଡିଲା |ବୋଉ ସେଠାରେ ଅଳ୍ପଦିନ ରହିବାପରେ ଗାଆଁକୁ ଚାଲିଗଲା |ବାପା ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାକେ ଆମ ବାଡ଼ିରେ ଫୁଲ ଫଳର ସମ୍ଭାର ଥିଲା,ସବୁ ସେ ନିଜେ କରୁଥିଲେ |ସେ ଯିବାପରେ ମୁଁ ଏସବୁରେ ମନ ଦେଲିନାହିଁ |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ଘର ତ ଏବେ ଖାଲି ଅଛି,ଘର ଭଡା କାହିଁକି ଦେଇନ ?

           ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଏବେ ମାସେ ହେବ,ଘର ଖାଲି ପଡିଛି |ଗୋଟେ ମଜା କଥା ଜାଣିଛ ?ଏଇ ଘରର ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ ଗୁଣ ଅଛି,ଏଇଠି ଛଅ ମାସରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ କେହି ରହି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ |ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ବଡ଼ ଅଜବ କଥା,ଏହା  କେମିତି ସମ୍ଭବ ?  ଅକ୍ଷର ହସି ହସି କହିଲା,କେହି ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତୁ କି ନ କରନ୍ତୁ,ମୋ ହିସାବରେ ଆମ ଘର ଭାରି ଲକ୍ଷ୍ମୀବନ୍ତ |ଏଠାରେ ଯିଏ ରହେ,ତାର ଚାକିରୀ ହୋଇଯାଏ କିମ୍ବା ପ୍ରମୋଶନ ପରେ ଟ୍ରାନ୍ସ୍ଫର ହୋଇଯାଏ କିମ୍ବା  ନୂଆଘର ମିଳିଯାଏ କିମ୍ବା ଆଉ କଣ ଭଲ କାମ ହୋଇଯାଏ,ଯାହା ଫଳରେ ସେ ଘର ଛାଡିବା ପାଇଁ ବାଧ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି   | ପୁଣି ଘର ଛାଡି ଯିବାବେଳେ  ଅନେକ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ଯାଆନ୍ତି |ବସୁଧା କହିଲା,ତାହେଲେ ଏମିତି ଶୁଭ ଘରେ ନ ରହି,ସେ ସରକାରୀ ଘରେ କାହିଁକି ରହୁଥିଲ ?ସେଇଠି ପୁଣି ଅଙ୍କଲ ଚାଲିଗଲେ |ଅକ୍ଷର ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡି କହିଲା,ଶୁଭ ଅଶୁଭ କଥାକୁ ବାପା ସବୁବେଳେ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ କହୁଥିଲେ | ଅନେକ ଦିନ ସରକାରୀ ଘରେ ରହିବା ପରେ ସେଠିକାର ପରିବେଶ ,ପଡୋଶୀ ଓ  ବାତାବରଣ ପ୍ରତି ମୋର ମଧ୍ୟ ମମତା ଆସି ଯାଇଥିଲା  |ତା'ପରେ ତମେ ମୋ ଜୀବନକୁ ଆସିଲ |ମୁଁ ଭଲରେ ଜାଣିଥିଲି,ତମେ କେବେହେଲେ ବାପଘର ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିବାକୁ ଚାହିଁବ ନାହିଁ |ତେଣୁ ନିଜ ଘରେ ରହିବା ଇଚ୍ଛାକୁ ସବୁଦିନପାଇଁ ମନରୁ କାଢ଼ିଦେଲି |ମାସେ ହେଲା,ପୁରୁଣା ଭଡାଟିଆ ଘର ଛାଡି ଦେଇଛନ୍ତି,ନୂଆ ଭଡାଟିଆ ଠିକ କରି ସାରିଛି,ଏଇ ପହିଲାରେ ଆସିବେ ବୋଲି କହିଛନ୍ତି |

           ତା' କଥା ଶୁଣି ବସୁଧାର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |ସେ  ମିନତି ଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ଆଉ ସେମାନଙ୍କୁ ମନା କରି ହେବନି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,କାହିଁକି ?କଣ ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ମନା କରିବି ?ବସୁଧା ସେମିତି ସ୍ୱରରେ କହିଲା,କାହିଁକିନା ମତେ ଏଇ ଘର ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି ,ଆମେ ଆଜିଠାରୁ ଏଇଠି ରହିବା ,ତମେ ପ୍ଲିଜ ମନା କରନା |

           ଅକ୍ଷର ଆନନ୍ଦ ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ବସୁଧାକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ କହିଲା,ତମେ ସତ କହୁଛ ବସୁ ?ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ତମେ କେବେ ବି ବାପଘରଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିବାକୁ ଚାହିଁବନି,କିନ୍ତୁ ତମଠାରୁ ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ମୋର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ନାହିଁ , କଣ କହି ତମକୁ ମୋର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇବି,ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁନି,ଅତ୍ୟଧିକ ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ ତା' ଆଖିରୁ ଦୁଇଟୋପା ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା  |(କ୍ରମଶଃ)

ଦୀର୍ଘାୟୁ ଯୋଗ

                   ରବିବାବୁ ଓ ଦାଶବାବୁ ଏକା ଅଫିସରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ | ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର ପ୍ରବଳ ବିରୋଧୀ ଥିଲେ |ନିନ୍ଦୁକ କହୁଥିଲେ,ଦାଶବାବୁ କାଳେ ତାଙ୍କ ଉପରିସ୍ଥ ଅଫିସରଙ୍କୁ ଧରାଧରି କରି ରବିବାବୁଙ୍କର ସାମାନ୍ୟ ଏକ ଭୁଲ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡିତ କରାଇବାରେ ସଫଳ ହୋଇଥିଲେ ଯେଉଁଥିପାଇଁ ସେ ରବିବାବୁଙ୍କ ଠାରୁ ସିନିଅର ହୋଇ ପଦୋନ୍ନତି ପାଇଥିଲେ |ରବିବାବୁ ଏଥିପାଇଁ କେବେହେଲେ ଦାଶବାବୁଙ୍କୁ କ୍ଷମା କରି ପାରିପାରି ନଥିଲେ | ସମୟ ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ତାଙ୍କୁ ସେ କଡା ଭାଷାରେ ଗାଳି ଦେଉଥିଲେ |ଦାଶବାବୁ ବି କେଉଁ ଛାଡିବା ଲୋକ,ସେ ବି ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କରି ଭାଷାରେ ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର ଦେବାକୁ ଭୁଲୁ ନଥିଲେ |

                  ଦିନେ ରବିବାବୁ ଅଫିସକୁ ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ଆସିଲେ |ପଚାରିବାରୁ ତାଙ୍କର ଅଜାଗା ସ୍ଥାନରେ ବଥ ହୋଇଛି ବୋଲି  କହିଲେ |ଦାଶବାବୁ ଏକଥା ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ କହିଲେ,ତୁ ମରିବୁରେ ଧନ,ଆଉ ତତେ କେହି ରକ୍ଷା କରି ପାରିବେନାହିଁ |ରବିବାବୁ ଗଭୀର ଆତ୍ମବିଶ୍ଵାସର  ସହ କହିଲେ,ଜ୍ୟୋତିଷ କହିଛି,ମୁଁ ଶହେ ଏକ ବର୍ଷ ବଞ୍ଚିବି,ତୁ ମରିବୁ,ମୁଁ ତୋ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟାକୁ ଯିବି |

                 କିନ୍ତୁ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ରବିବାବୁଙ୍କର ବଥଟି  କର୍କଟ ବୋଲି ଚିହ୍ନିତ ହେଲା,ଓ ତାହା ଶେଷ ପର୍ଯାୟରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥିଲା | ମାତ୍ର ଦଶ ଦିନର ଚିକିତ୍ସା ପରେ ରବିବାବୁ ଜ୍ୟୋତିଷ ଗଣନାକୁ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରମାଣିତ କରି,ପରଲୋକ ଗମନ କଲେ  |

               ଉଚ୍ଚ ପଦବୀରେ ଅଧିଷ୍ଠିତ,ସୋହନ ଏକ ବିଜ୍ଞ,କୁଶଳୀ ,ପରୋପକାରୀ ଓ ନମ୍ର ସ୍ୱଭାବର ଯୁବକ ଥିଲା |ଜୀବନରେ ସେ କାହାକୁ ନା କହିବା ଶିଖି ନ ଥିଲା |ଯେ କୌଣସି  କାମ କରିବାପାଇଁ ସେ ଯାହାକୁ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଉଥିଲା,ନିଜ ଜୀବନକୁ ବାଜି ଲଗାଇ ସେ କାମ ସମ୍ପନ୍ନ  କରିବାପାଇଁ ସେ ଅବଶ୍ୟ ସମର୍ଥ ହେଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାର ଏକ ବଦଗୁଣ ଥିଲା |ସେ କାମଚାପରେ ବୁଡିରହି ଭୋକ ନ ଲାଗିବାପାଇଁ,ସବୁବେଳେ ପାଟିରେ ପାନ ରଖି ଚୋବାଉଥିଲା |ଦିନେ ତାଙ୍କ ଅଫିସର ଯେତେବେଳେ ଏହାକୁ ପସନ୍ଦ କଲେନାହିଁ,ସେ ପାନ ଛାଡି,ତା ବଦଳରେ ଗୁଟଖା ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲା |ପରେ ସଙ୍ଗ ଦୋଷରେ ପଡି ମଦ୍ୟପାନ ମଧ୍ୟ କଲା |ନିଜ ଶରୀର ପ୍ରତି କାହିଁକି ଏତେ ଅତ୍ୟାଚାର କରୁଛୁ ବୋଲି ତାକୁ ପଚାରିଲେ ସେ କହୁଥିଲା,ମୋର କିଛି ହେବନି |ମୁଁ ଦୁଇ/ତିନିଜଣ ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କୁ ମୋର ଜାତକ ଦେଖାଇଥିଲି ,ସମସ୍ତେ ମତେ ଶତାୟୁ ହେବି ବୋଲି କହିଛନ୍ତି |ଜଣେ ସିନା ମିଛ କହିବ,ସମସ୍ତେ କଣ ମିଛ କହିବେ ?

             କିନ୍ତୁ ସେହି ମିଷ୍ଟଭାଷୀ ଓ ପରୋପକାରୀ ସୋହନ ଦିନେ ମୁଖ ଗହ୍ୱର କର୍କଟ ରୋଗରେ ପୀଡିତ ଥିବା ଜଣା ପଡିଲା |ସୋହନର ଜ୍ୟୋତିଷ ବାଣୀ ଉପରେ ଭରସା ଥିଲା  ଓ ସେ କର୍କଟ ରୋଗରୁ ଆରୋଗ୍ୟ ଲାଭ କରିବ ବୋଲି ମଧ୍ୟ ତାର ଦୃଢ଼ ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଚିକିତ୍ସା ବିଜ୍ଞାନ ସୋହନ ଉପରେ ଯାଦୁ ଦେଖାଇ ପାରିଲାନାହିଁ ଓ ସେ ସବୁଦିନପାଇଁ ଦୁନିଆଁରୁ ବିଦାୟ ନେଲା |

               ଅବସର ଗ୍ରହଣପରେ ପ୍ରକାଶ ବାବୁ ନିଜ ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କ ମେଳରେ ଖୁବ ଖୁସିରେ ଥିଲେ |ସହଧର୍ମିଣୀଙ୍କ ଅସମୟ ତିରୋଧାନ ତାଙ୍କୁ ଅନେକ ସମୟରେ ବ୍ୟଥିତ କରୁଥିଲେ ହେଁ,ସେ ତାହା ଭୁଲି ଲେଖାଲେଖିରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରୁଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ସେ  ନାନା ପ୍ରକାର ରୋଗରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ହେଲେ,ଆଉ ଚଲାବୁଲା କରିବାକୁ ସକ୍ଷମ ହୋଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ |ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ଅଶୀ ବର୍ଷ ଉପରେ ବୟସ ହେଲାଣି |ସମସ୍ତେ ଜାଣିଲେ,ସେ ଆଉ ବେଶୀ ଦିନ ବଞ୍ଚିବେ ନାହିଁ |ଘରେ ଗୀତା ଭାଗବତ ପଢା ଚାଲିଲା |ଏକଥା ତାଙ୍କ ସାନପୁଅକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ସେ ବାପାଙ୍କୁ ନେଇ ନିଜ ପାଖରେ ରଖିଲା |ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପରାମର୍ଶ ଅନୁଯାୟୀ ତାଙ୍କୁ ଔଷଧ ଦେବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ, ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ମାନଙ୍କପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ନିକଟସ୍ଥ ଯୋଗ  କେନ୍ଦ୍ରରେ ତାଙ୍କ ନାମ ରେଜିଷ୍ଟ୍ରି କରାଇଲା | ପ୍ରକାଶ ବାବୁ ସେଠାରେ ସବୁଦିନ ଯୋଗ କଲେ ଓ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚମତ୍କୃତ କରି,ଦିନକୁ ଦିନ ତାଙ୍କ ସ୍ୱାସ୍ଥାବସ୍ଥାରେ ଆଖିଦୃଶିଆ ଉନ୍ନତି ଆସିବାରେ ଲାଗିଲା  |

               ଏବେ ପ୍ରକାଶ ବାବୁ ଶହେ ଦୁଇ ବର୍ଷରେ ପଦାର୍ପଣ କରିଛନ୍ତି |ନିକଟରେ ସେ ତାଙ୍କ ଜନ୍ମ ଶତବାର୍ଷିକୀ ମହା ସମାରୋହରେ ପାଳନ କରିଛନ୍ତି |ତାଙ୍କ ଦୀର୍ଘାୟୁ ଜୀବନର ରହସ୍ୟ କଣ ବୋଲି ପଚାରିଲେ ସେ  ସମସ୍ତ ଶ୍ରେୟ "ଯୋଗ"କୁ ଦିଅନ୍ତି |ତାଙ୍କ ଭାଷାରେ ଏହାକୁ "ଦୀର୍ଘାୟୁ ଯୋଗ" କୁହାଯାଏ |

            

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ,ଭାଗ 14)

             ସରୋଜ ପ୍ରଶ୍ନ ପରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରି ଚାଲିଥିଲା କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର କିଛି ଉତ୍ତର ନ ଦେଇ କେବଳ କାନ୍ଦି ଚାଲିଥିଲା |ତା କାନ୍ଦ ଦେଖି ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୋକଙ୍କ ଗହଳି ଜମିବାରେ ଲାଗିଲା,କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର ଉପରେ ଏ ସବୁର କିଛି ପ୍ରଭାବ ପଡୁ ନଥିଲା |ଏହି ସମୟରେ ତା ମୋବାଇଲରେ ଟୁଙ୍ଗ କରି ଶବ୍ଦ ହେବାରୁ ସେ ସଚେତନ ହୋଇ ମେସେଜ ପଢିଲା,ବସୁଧା ତାର ମେସେଜରେ  ମାମୁଁଙ୍କ  ଘର ଠିକଣା ପଠେଇଥିଲା |ଅଚାନକ ଅକ୍ଷର ଶରୀରରେ ଯେପରି ଶତସିଂହର ବଳ ଆସିଗଲା |ଉପସ୍ଥିତ ଲୋକଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟାନ୍ୱିତ କରି ସେ ତତକ୍ଷଣାତ ବାଇକ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |ତାର ଯିବା ବାଟକୁ ସରୋଜ ବୋକାଙ୍କ ପରି ଚାହିଁ ରହି  ଭାବୁଥିଲା,ଗଗନ ଘଟଣା ପରେ ଅକ୍ଷର  ବୋଧେ ତାକୁ ଆଉ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ !1

            ଏଣେ ବସୁଧାର  ମାମୁଁଙ୍କ ଘରେ ଜୋରଦାର ଆଲୋଚନା ଚାଲିଥିଲା |ଆଲୋଚନାରେ ମାମୁଁ ମାଇଁଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କରୁଣାକର ଓ ଇନ୍ଦିରା ମଧ୍ୟ ଉପସ୍ଥିତ ଥିଲେ |ବସୁଧା ଚୁପଚାପ ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି ବସିଥିଲା |ଏତେବଡ଼ ସଫଳତାର ନାୟକ ମାମୁଁ ଗର୍ଜନ କରି କହୁଥିଲେ,ସେଇଟା ଚାକର ପରି ଘରେ ଆମର ବୋଲହାକ କରୁଥିଲା,ତାର ଏତେ ହିମ୍ମତ, ବାମନ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ହାତ ବଢ଼େଇବାର ପରିଣାମ ତାକୁ ଖୁବ ଶୀଘ୍ର ଭୋଗିବାକୁ ପଡିବ,ପୁଅ ଅଖା ଧୋଉଥିବ,ଆଉ ଗୁଣ ଗାଉଥିବ  !!ଛୋଟିଆ ଚାକିରୀ,ସେ ପୁଣି ଅନୁକମ୍ପା ମୂଳକ,କଣ ଭାବି ତୁ ତା ସାଙ୍ଗରେ ପଳେଇଲୁ ?ସେ କଣ ,ତାର ଚଉଦ ପୁରୁଷ ହଜାରେ ବର୍ଷ ତପସ୍ୟା କଲେ ବି ଆମର ସମକକ୍ଷ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ | ଛୋଟ ଲୋକ,କୁକୁର ,ଅଇଁଠା ପତ୍ର ଚାଟିବା ଯାହାର ଅଭ୍ୟାସ,ତା'ର ପୁଣି ଏତେ ବହପ  !!!ହଉ,ଯାହା ଅନିଷ୍ଟ ହେବାର ଥିଲା,ହୋଇଗଲା,ସେକଥା ଭାବି କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ,ଏବେ ବି ସମୟ ଅଛି' ତୁ ତା ସାଙ୍ଗେ ସମ୍ପର୍କ କାଟି ଘରକୁ ଫେରିଆସ ,ଆମେ ଭଲ ପାତ୍ର ଦେଖି,ଧୂମଧାମରେ ତୋ ବାହାଘର କରିବୁ | 

             ଅନେକ ସମୟ ଧରି ନୀରବ ହୋଇ ବସିଥିବା ବସୁଧା ଏଥର  ମୁହଁ ଖୋଲି କହିଲା,ଯେମିତି ବଡ଼ ଘର ଦେଖି ଦିଦି ବାହାଘର କରିଛ,ସେଇଭଳିଆ ?କରୁଣାକର କହିଲେ,ଖାନଦାନୀ ଘରେ ତୋ ଦିଦି ବାହାଘର କରିଛି,ସମସ୍ତେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ,କଣ ଅସୁବିଧା ହୋଇଛି ?ବସୁଧା କହିଲା,ହଁ ଏମିତି ଖାନଦାନୀ ଘର ଯେ,ମୋଟା ଅଙ୍କର କ୍ୟାଶ ନେବା ସତ୍ତ୍ୱେ ରାତି ପାହିଲେ,ଭିକାରୀ ପରି ଏଇଟା ଦିଅ,ସେଇଟା ଦିଅ କହୁଛନ୍ତି |ଦିଦି ସବୁବେଳେ କାନ୍ଦୁଛି,ତମକୁ ସେକଥା ଦେଖା ଯାଉନି ନା ?ମାମୁଁ କହିଲେ,ଚୁପ କର,କିଛି ନ କହିଲାରୁ ମୁହଁ ବଢି ଯାଉଛି !ଭଲ ଭଲ କହି ସମସ୍ତେ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବସେଇ ଥିଲେ,ଭଲ ପଣିଆ ଭଲକରି ଦେଖେଇ ଦେଲୁ !ଲାଜ ଲାଗୁନି,ଆହୁରି ମୁହେଁ ମୁହେଁ ଜବାବ ଦେଉଛୁ ?ହଉ ଏଥରକ କେମିତି ଯିବୁ ଦେଖିବା,ତତେ ଘରେ ଚାବି ପକାଇ ରଖାଯିବ,କେମିତି ବାହାରିବୁ,ଆମେ ଦେଖିବୁ !

        ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଭୟରେ ବସୁଧାର ଆପାଦମସ୍ତକ ଥରିଗଲା |ଦେହ ତାର ଧୀରେ ଧୀରେ ଯେପରି ବରଫ ପାଲଟି ଯାଉଥିଲା !!!ସେ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ତାର ପର୍ସ ମାମୁଁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଟେବ୍ଳ ଉପରେ ରହିଛି  |ସେ ତାର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ସଞ୍ଚୟ କରି ତାର ପର୍ସକୁ ଖପ କରି ଉଠାଇ କବାଟ ଖୋଲି ଅମୁହାଁ ଦୌଡିବାକୁ ଲାଗିଲା ଓ ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ଦର ଆଉଜା ଗେଟ ଖୋଲି ସେ ରାସ୍ତା ଉପରକୁ ଚାଲି ଆସିଲା |ହଠାତ ତାକୁ ଲାଗିଲା,କେହି ଯେମିତି ତାର ହାତ ଧରି ଭିଡି ନେଉଛି !ବିକଳ ଓ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ଅକ୍ଷର ହାତରେ ତା ହାତ ରହିଛି |ଅକ୍ଷର  ତାକୁ କହିବାକୁ ସୁଯୋଗ ନ ଦେଇ , ଏକ ପ୍ରକାର ଟେକି ନେଇ ବାଇକରେ ବସାଇଦେଲା ଓ ପଛକୁ ନ ଚାହିଁ,ବାଇକ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ ଚାଲିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ)

         

            

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ,ଭାଗ 13)

              ପଥର ପଡ଼ିବାର ଆବାଜ ଏତେ ତୀବ୍ର ଥିଲା ଯେ,ବୋମା ମାଡ଼ ହେବାପରି ଲାଗୁଥିଲା |ଭୟରେ ବସୁଧା ଅକ୍ଷରକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଲା  |ଅକ୍ଷର କବାଟ ଖୋଲି ଘଟଣା କଣ ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା |କିନ୍ତୁ ବସୁଧା କହିଲା,ରାତି ଗୋଟାଏ ହେଲାଣି,ଏବେ କବାଟ ଖୋଲନାହିଁ,ସକାଳ ହେଲେ ଦେଖିବା |ଅକ୍ଷର କହିଲା, ଏମିତି ଆଉ ଗୋଟେ/ଦୁଇଟା ପଥର ମାଡ଼ରେ  ଯଦି କବାଟ ଭାଙ୍ଗିଯିବ,ତାହେଲେ କଣ କରିବା ?ବସୁଧା କହିଲା,ଏବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିବା କଣ ହେଉଛି,ତାପରେ କଣ କରାଯାଇ ପାରିବ,ଭାବିବା |କିନ୍ତୁ ଆଉ ସେପରି କିଛି ହେଲାନାହିଁ |ବଡ଼ ମୁସ୍କିଲରେ ଦୁହେଁ ଶୋଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ,କିନ୍ତୁ ସେମିତି ଚାହିଁ ଚାହିଁ  ରାତି ପାହିଗଲା |ଭୋର ବେଳକୁ ଦୁହେଁ କବାଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲେ,କବାଟ ପାଖରେ ଏକ ଇଟା ଭାଙ୍ଗି ପଡିଛି |ପଥର ନୁହେଁ କେହି ବୋଧହୁଏ ଇଟା ଫିଙ୍ଗିଥିଲା |ଇଟା ମାଡ଼ରେ କବାଟରେ  ଫାଟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା |ବସୁଧା କହିଲା,ବଢ଼େଇକୁ ଡାକି ପରେ ମରାମତି କରିବା,ଏବେ ଚାଲ ଟିକେ ଶୋଇ ପଡିବା |

              ବିଛଣାରେ ପଡୁ ପଡୁ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଦ ଘାରି ଆସିଲା ଓ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ  ଦୁହେଁ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ପଡିଲେ |ପ୍ରଥମେ ଅକ୍ଷରର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା |ସେ ଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ସାଢେ ନଅଟା ବାଜିଛି |ସେ ବସୁଧାକୁ ଚାହିଁଲା |ବସୁଧା ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା |ଅକ୍ଷରର ବି ଆଉ ଟିକେ ଶୋଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା କିନ୍ତୁ ସେ  ଆଉ ନ ଶୋଇ ଉଠିପଡ଼ିଲା |ତାପରେ ସେ ପାଣି ପିଇଲା ଓ ମୁହଁ ଧୋଇ, ଚା' ତିଆରି କଲା |ଟ୍ରେ ରେ ଦୁଇ କପ ଚା' ଓ ଏକଗ୍ଲାସ ପାଣି ଆଣି ସେ ବସୁଧାକୁ ଉଠାଇଲା |ବସୁଧା ହାଇ ମାରି ଉଠିଲା |କହିଲା,ଆଉ ଟିକେ ଶୋଇଥାନ୍ତି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତମେ କଲେଜ ଯିବ ପରା,ଶୀଘ୍ର କାମ ସାର,ମୁଁ ତମକୁ ନେଇ କଲେଜରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆସିବି |ବସୁଧା କୁଣ୍ଠିତ ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ଆଜି ନ ଗଲେ ଚଳନ୍ତାନି ?|ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଯିବ ବୋଲି କହିଛ ମାନେ ଯିବା |ଆଉ ଦ୍ୱିତୀୟ ଚିନ୍ତା ମନକୁ ଆଣନା |ବସୁଧା ଉଠିପଡ଼ି ତାର ସାମ୍ନାରେ ଚା' ଦେଖି ଖିସି ହୋଇ କପ ଉଠାଇ ନେବା ବେଳକୁ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆଗେ ପାଣି ପିଅ,ତାପରେ ଚା' ପିଇବ |ବସୁଧା ତା କଥା ମାନି ପାଣି ପିଇଲା  ଓ  ଚା' ପିଉ ପିଉ କହିଲା,କେତେ ବଢିଆ ବନେଇଛ ,ମନ ଖୁସି ହୋଇଗଲା,ଆଜି ଦିନଟା ନିଶ୍ଚୟ ଭଲରେ କଟିବ |

             ଅକ୍ଷର ମୁରୁକି ହସି କହିଲା,ରାଣୀ ମା ,ଆଜି ପ୍ରାତଃଭୋଜନରେ କଣ ଖାଇବାକୁ ମନ କରିଛ  ?ବସୁଧା ଅକ୍ଷରର କଥା ଶୁଣି  ହସିଦେଇ କହିଲା,ଚୁଡା ଅଛି ,ପାଚିଲା କଦଳୀ ଅଛି,ଭୁରି ଭୋଜନ ହେବ,ତାକୁ ଖାଇବା |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କିଛି ଭଲ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉନି ?ବସୁଧା କହିଲା,ୟା ଠାରୁ ଆଉ କଣ ଭଲ ଜିନିଷ ଅଛି ଯେ ମୁଁ କହିବି ?ଆମେ ଓଡ଼ିଆ,ଓଡ଼ିଆ ଭଳି ଓଡ଼ିଆ ଖାଦ୍ୟ  ଗର୍ବରେ ଖାଇବା |ଅକ୍ଷର ତା କଥା ଶୁଣି ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଉଠିଲା |

              ବସୁଧାକୁ କଲେଜରେ ଛାଡି ଅକ୍ଷର ତାକୁ ମନେ ପକାଇ ଦେଲା,ବସୁ,ତମେ ଅଟୋରେ ଯିବନି,ମତେ ଫୋନ କଲେ,ମୁଁ ଆସି ତମକୁ ନେଇଯିବି |ହଁ କହି ବସୁଧା ଚାଲିଗଲା |ଫେରିବାବେଳେ ବାଟରେ ସରୋଜ ଦେଖାହେଲା |ସେ ତାକୁ ହାତ ଦେଖାଇ ରହିବାପାଇଁ କହୁଥିଲା  |ବାଇକ ନ ଅଟକାଇ ଚାଲିଯିବ ବୋଲି ଅକ୍ଷର ଭାବିଥିଲା ,କିନ୍ତୁ ପରମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଜଣକର ଦୋଷ ପାଇଁ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ଦଣ୍ଡିତ କରିବାକୁ ,ତାକୁ ଠିକ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ସେ ସରୋଜ ପାଖରେ ବାଇକ ରଖିଲା |କଥାବାର୍ତ୍ତା ଭିତରେ ସେ ତାକୁ ଗଗନର କାରନାମା ବିଷୟରେ କହିଲା ଓ ତା ସହିତ ଇଟା ଫୋପଡ଼ା କଥା ମଧ୍ୟ କହିଲା |ସରୋଜ କହିଲା,ଯେଉଁଦିନ ତୁ ଆମକୁ ଘର ଛାଡିବା କଥା କହିଲୁ,ସେହିଦିନଠାରୁ ସେ ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଛି |ପାଗଳ ନ ହୋଇଥିଲେ,ଏମିତି ବେଇମାନୀ କାମ କରିବାକୁ ସାହସ କରିନଥାନ୍ତା  |ମୁଁ ବି ସ୍ଥିର କରିଛି,ଏଠାରେ ନ ରହି,ଗାଆଁକୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ପିଲାଙ୍କୁ ଟ୍ୟୁସନ କରିବି ଓ ତା ସହିତ ବାପାଙ୍କୁ ଚାଷ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି  |

           ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଇଏ କଣ ତୋର ଚୂଡାନ୍ତ ନିଷ୍ପତ୍ତି ?ସରୋଜ କହିଲା,ହଁ,ମୁଁ ଖାଲି ମୋର ଜିନିଷପତ୍ର ନେବାପାଇଁ ଆସିଥିଲି,କାଲି ଯିବି ବୋଲି ଭାବିଥିଲି,କିନ୍ତୁ ତୋ କଥା ଶୁଣି ଆଜି ଚାଲିଯିବି ବୋଲି ଭାବୁଛି  |ଦୁହେଁ ଆନେକ ସମୟ କଥା ହେଲେ |ଶେଷରେ ସରୋଜ ବିଦାୟ ନେଇ ବାହାରିବା ବେଳକୁ ବସୁଧାର ଫୋନ ଆସିଲା |ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଭାଷାରେ ଯାହା କହୁଥିଲା,ସେଥିରୁ ଅକ୍ଷର  ବୁଝିଲା,କଲେଜରୁ ଫେରି ସେ ଗେଟ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବାକ୍ଷଣି,ତାର ମାମୁଁ କେଉଁଠି ଲୁଚିଥିଲେ ,ତା ପାଖକୁ ଆସି ତାଙ୍କ ଗାଡ଼ିରେ ତାକୁ ଜବରଦସ୍ତି ନେଇଗଲେ  |ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତାଙ୍କ ଘରେ ଅଛି | ମାମୁଁ ତାକୁ ଗୋଟିଏ ରୁମରେ ବନ୍ଦ କରି ବାପାଙ୍କୁ ଡାକିଛନ୍ତି  |ଯେ କୌଣସି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବାପା ଆସି ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚିଯିବେ |ତା କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହରାଇ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା |ସରୋଜ ଫେରି ଯାଉ ଯାଉ ଅକ୍ଷରର ଅସ୍ୱାଭାବିକ କାନ୍ଦ ଶୁଣି ଅଟକିଗଲା |ସେ ତା ପାଖକୁ ଆସି ଘଟଣା କଣ ବୋଲି ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲା |କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର କିଛି ନ କହି କେବଳ କାନ୍ଦୁଥିଲା ଆଉ କାନ୍ଦୁଥିଲା |(କ୍ରମଶଃ)

           

              

              

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ,ଭାଗ 12)

              ଅକ୍ଷର ଯିବାପରେ ବସୁଧା ଚିନ୍ତାରେ ପଡିଗଲା  |ଅକ୍ଷର ରାଗିକରି ଘରୁ ଯାଇଥିଲା,କାଳେ କିଛି ଅଘଟଣ ଘଟିବ,ସେହି ଆଶଙ୍କାରେ ତାର ମନ ଅସ୍ଥିର ହେଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ପନ୍ଦର ମିନିଟ ଭିତରେ ଅକ୍ଷର ଚାଲିଆସିଲା  |ବସୁଧା ତାକୁ ଭଲକରି ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା, ମୁହଁଟି ତାର ଶୁଖି ଯାଇଥିଲା  |ସେ ବସୁଧାକୁ କିଛି ନକହି ସିଧା ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା ଓ ତାର ପୋଷାକ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଆସି ବାରମ୍ବାର ବିଭିନ୍ନ ଚାନେଲ ବଦଳେଇ,ଟିଭି ଦେଖିବାରେ ଲାଗିଲା |ବସୁଧା ତା ପାଖରେ ବସିଲା,କିନ୍ତୁ ପଚାରିବ ପଚାରିବ ହୋଇ କିଛି ପଚାରି ପାରିଲାନାହିଁ |ସେ ସେଠାରୁ ଯିବାପାଇଁ ବାହାରିବାବେଳେ ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କୁଆଡେ ଯାଉଛ ?ବସୁଧା କହିଲା,ତମେ ତ କିଛି କହୁନ ....|ତା କଥା ଶେଷ ହେବା  ପୂର୍ବରୁ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ମୁଁ କିଛି କହୁନି ବୋଲି ତମେ ମତେ କିଛି ପଚାରିବନି ?ପଚାର,ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା ପଚାର,ଏମିତି ସାଙ୍ଗ କାହିଁକି କଲି ବୋଲି ମତେ ଗାଳିଦିଅ !!କଥା ଶେଷ କରି ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲା,ଯେଉଁ ସାଙ୍ଗକୁ ମୁଁ ଏତେ ଭଲ ପାଉଥିଲି,ସେ ମତେ ଏତେ ବଡ଼ ଧୋକା ଦେବ ବୋଲି ମୁଁ କେବେହେଲେ କଳ୍ପନା କରିପାରିନଥିଲି !!

             ବସୁଧା ଚେୟାର ଅକ୍ଷର ପାଖକୁ ଟାଣିନେଇ ତା ପାଖରେ ବସିଲା ଓ ତା ପିଠିରେ ହାତ ରଖି କହିଲା,ପର ଲୋକେ ଧୋକା ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ  ,ନିଜର ଅତି ଆପଣାର ଲୋକହିଁ  ସବୁବେଳେ ଧୋକା ଦିଅନ୍ତି ,ଯେମିତି  ଆମେ ଆମ ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ଧୋକା ଦେଲୁ !!ତା କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷର ଚମକି ପଡି ବସୁଧାକୁ ବିସ୍ଫାରିତ ନେତ୍ରରେ ଚାହିଁ କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ଏମିତି କଣ କହୁଛ ?ଆମେ କେମିତି ଧୋକା ଦେଲୁ?ଆମେ ତ ଭଲ ପାଉଥିଲୁ,ସେମାନେ ବରଂ ଆମ ପ୍ରେମ ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ !

           ବସୁଧା କହିଲା,ଧୋକା ସବୁବେଳେ ଧୋକା |ଆମେ ଆମ ଭଲପାଇବାକୁ ଅଗ୍ରାଧିକାର ଦେଲୁ, ସେମାନଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ଘର ଛାଡି ବାହା ହୋଇଗଲୁ,ଆମେ ଏମିତି କରିବୁ  ବୋଲି ଆମ ବାବା ମାଆ କଣ କେବେ ଭାବିଥିଲେ ?ଏଇଟା  ଧୋକା ଓ ବିଶ୍ଵାସଘାତକତା ନୁହେଁ ତ ଆଉ କଣ ?

          ଅକ୍ଷର ଆହତ ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ତା ମାନେ ଆମେ ଭୁଲ କରିଛୁ ?ଗଗନ ଯେଉଁ ଭୁଲ କଲା,ଆମେ କଣ ସେଇ ଭୁଲ କରିଛୁ ?ସିଧା ସିଧା କହୁନ,ମୁଁ ତମକୁ ଫସେଇ  ନେଇ ଆସିଛି ବୋଲି  !!ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ତା ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ କହିଲା,ଏମିତି ତ ମୁଁ କହିନି ,ମୋ କଥା ଟିକେ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର |କିନ୍ତୁ ଅକ୍ଷର କିଛି ବୁଝୁ ନଥିଲା,ସେମିତି ଗୁମସୁମ ହୋଇ ବସିଥିଲା |

        ବସୁଧା ଅକ୍ଷରର କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ଗୋଟିଏ କଥା ଭୁଲି ଯାଆନା ଡିଅର ,ପ୍ରେମ ଓ ଯୁଦ୍ଧରେ ସବୁକିଛି ନ୍ୟାୟସଙ୍ଗତ ଅଟେ |ଆମେ ଯଦି ଆଜି ଆମ ଚଲାପଥରେ ପଡିଥିବା ସବୁ କଣ୍ଟା କାଢି,ନାନା ବାଧା ବିଘ୍ନ ସତ୍ତ୍ୱେ ଆଗେଇ ଯିବା,ତାହେଲେ,କାଲି ସମସ୍ତେ ଆମକୁ କ୍ଷମା କରି,ଆମ ସହିତ ଛିଡା ହେବେ,କିନ୍ତୁ ଗଗନ ତାର ଅକ୍ଷମଣୀୟ ଅପରାଧ ପାଇଁ,ନିଜେ ଖୋଳିଥିବା ଗାତରୁ ଆଉ ବାହାରି ପାରିବନାହିଁ |ତା କଥା ଶୁଣି ଅକ୍ଷରର ସବୁ ଅଭିମାନ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା ଓ ସେ ଫିକ କରି ହସିଦେଇ କହିଲା,ତମେ ଭାରି ଚାଲାକ ଅଛ |ଆଚ୍ଛା ,ଏଥର କୁହ,ତମେ ଗଗନର ଷଡଯନ୍ତ୍ର କଥା କେମିତି ଜାଣିପାରିଲ ?

          ବସୁଧା କହିଲା,ତମେ ବି ଜାଣି ପାରିଥାନ୍ତ,ଯଦି ତମ ମନରେ ତା ପ୍ରତି ଟିକିଏ ବି ସନ୍ଦେହ ଥାଆନ୍ତା |କିନ୍ତୁ ତମେ ଆଖିବୁଜା ତାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲ,ଯାହାର ଫାଇଦା ଉଠାଇବାର ସାହସ ସେ କରିପାରିଲା |ମତେ କିନ୍ତୁ ତାର ଚାହାଣୀ ,ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଅଧିକ ନମ୍ରତା ଓ ଜିଦ୍ଦିଖୋର ପ୍ରବୃତ୍ତି ଦେଖି ମୂଳରୁ ତା ପ୍ରତି ସନ୍ଦେହ ଆସୁଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ସେ ଜାଣିଶୁଣି ଡେରିକରି ଆମ ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ତା ଘରେ ରହିବାକୁ ବାଧ୍ୟକଲା ,ସେଥିରେ ମୋ ସନ୍ଦେହ ଆହୁରି ବଢିଗଲା |ଆମ ଶୋଇବା ପାଇଁ ରଖିଥିବା ରୁମରେ ବଡ଼ ଲାଇଟ ପାଇଁ ପଏଣ୍ଟ ଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ,ତାକୁ କାଢି  ଜିରୋ ପାୱାର ବଲ୍ବ ଲଗାଇବା ,ମୋ ସନ୍ଦେହକୁ ଆହୁରି ଦୃଢ଼ୀଭୂତ କଲା,ଆଉ ପରିଣାମ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ |ଛାଡ଼ ସେକଥା,ମୋର କାଲି କଲେଜକୁ ଯିବାର ଅଛି |ତମର କିଛି କାମ ନଥିଲେ,ମତେ ନେଇ କଲେଜରେ ଛାଡ଼ିଦେବ ?

           ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସତ କଥା ତ ,ମୁଁ ସେକଥା ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି,କିନ୍ତୁ ବହି ନାହିଁ,ସବୁ ତମ ଘରେ ରହିଲା,ପଢିବ କେମିତି ?ବସୁଧା ମୁହଁ ଶୁଖେଇ କହିଲା,ମୁଁ ଆଗ କଲେଜ ଯାଏ,ତାପରେ ଦେଖିବା,କଣ କରାଯାଇ ପାରିବ |ତା କଥା ନ ସରୁଣୁ ମୁଖ୍ୟ ଦରଜାରେ ଏକ ଭାରି ପଥର ପଡ଼ିବାର ଆବାଜ ଶୁଣି ଦୁହେଁ ଚମକି ପଡିଲେ |(କ୍ରମଶଃ)

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ,ଭାଗ 11)

             ଗୁପ୍ତ କ୍ୟାମେରା ଦେଖି ରାଗରେ ବସୁଧାର ଦେହ ଜଳୁଥିଲା |ବିଶ୍ୱାସରେ କିପରି ବନ୍ଧୁକୁ ବିଷ ଦିଆଯାଇପାରେ,ଗଗନ ବୋଧହୁଏ ତାର ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଉଦାହରଣ ଥିଲା |ସେ ମୋବାଇଲରେ କ୍ୟାମେରାର ଫଟ ଉଠାଇଲା |ତାପରେ ନିଜକୁ ଯଥାସମ୍ଭବ ସହଜ ଓ ସ୍ୱାଭାବିକ କରି ବାହାରକୁ ଆସିଲା |ସେତେବେଳେ ଦୁଇବନ୍ଧୁ ଖାଇବାର ଶେଷ ପର୍ଯାୟରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥିଲେ |ଅକ୍ଷର ତା ମୁହଁର  ଭାବଭଙ୍ଗୀ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ପଚାରିଲା,କଣ ହୋଇଛି  ??ବସୁଧା ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ଜାଣିଲ,ମୁଁ ବଡ଼ ଭୁଲ କରି ଦେଇଛି ,ଶୀଘ୍ର ଘରକୁ ଚାଲ |ଅକ୍ଷର ବିସ୍ମିତ ହୋଇ କହିଲା,କଣ ଏମିତି କରି ପକେଇଛ ଯେ ?ବସୁଧା କହିଲା,ଗ୍ୟାସରେ କ୍ଷୀର ବସେଇ ଥିଲି,ଅଫ କରିବା ପାଇଁ ଭୁଲି ଯାଇଛି |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କ୍ଷୀର କେତେବେଳେ ବସେଇଲ ,ମୁଁ ତ ଦେଖିନି !

         ବସୁଧା କହିଲା,ତମେ ଆଉ କେମିତି ଦେଖିବ ,ତମେ ତ ଏକ ଧ୍ୟାନରେ ଜିନିଷ ସଜାଡୁ ଥିଲ ,ଫ୍ରିଜରେ କ୍ଷୀର ପ୍ୟାକେଟ ଥିଲା,ଭାବିଲି କାଳେ କ୍ଷୀର ଛିଣ୍ଡିଯିବ,ସେଥିପାଇଁ,ଗ୍ୟାସରେ ବସେଇ ଦେଇଥିଲି |ଅକ୍ଷର ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ କହିଲା,ଆଉ ସେ କ୍ଷୀର  କଣ ଥିବ ?ଜଳି ପୋଡି ଅଙ୍ଗାର ହୋଇ ଯାଇଥିବ ,ରୋଷେଇଘରେ ବି ନିଆଁ ଲାଗିଯିବଣି ,ଦମକଳ ଡାକିବାକୁ ପଡିବ !!ବସୁଧା କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ,ଦୋଷୀ ପରି ଛିଡା ହୋଇଥିଲା  |ଅକ୍ଷର ତାକୁ କହିଲା,ଆଉ ଛିଡା ହେଲ କଣ,ଶୀଘ୍ର ଘରକୁ ଚାଲ |ସେମାନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଗଗନର ମୁହଁ କଳାକାଠ ପଡିଗଲା |ସେ କହିଲା,ସତରେ କଣ ତୁମେମାନେ ଚାଲିଯିବ ?ଭାଉଜ ଥାଆନ୍ତୁ,ତୁ ଯାଆ ,କଣ ହୋଇଛି, ଦେଖି ଆସିବୁ |ଅକ୍ଷର ତା କଥା ଶୁଣି ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଖି କରି ତାକୁ ଚାହିଁଲା ଓ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ତୋ ମୁଣ୍ଡ ଠିକ ନାହିଁ |ଏତିକି  କହି ସେ ଝଡ଼ ବେଗରେ ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲା,ତା ପଛେ ପଛେ ବସୁଧା ମଧ୍ୟ ଦୌଡିବା ପରି ତାକୁ ଅନୁସରଣ କଲା   | |

         ବାଟସାରା ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ ଅକ୍ଷର କେତେ କଣ କହି ଚାଲିଥିଲା |ବସୁଧା ତାର ବ୍ୟସ୍ତତାକୁ ଅନୁଭବ କରି,ବିନା ପ୍ରତିବାଦରେ ସବୁ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ଅଳ୍ପ ସମୟପରେ  ସେମାନେ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଶୀଘ୍ର  ଯାଇ ଦେଖ ଘର ଜଳିଛି ନା ଅଛି  !ବସୁଧା କୌଣସିମତେ ତା ହସକୁ ଚାପି, ଚାବି ଖୋଲି ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରି  ଆରାମରେ ଚେୟାରରେ ବସି ଶାନ୍ତିର ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରିଲା |ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଅକ୍ଷର ଭିତରକୁ ଆସି ବସୁଧାକୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ଓ ନିର୍ବିକାରଭାବେ ବସିଥିବାର ଦେଖି ପଚାରିଲା ,ଏମିତି ଚୁପଚାପ ହୋଇ ବସି ପଡ଼ିଲ କଣ ?ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ ଦେଖ,କଣ ହୋଇଛି |ବସୁଧା ଅକ୍ଷରକୁ ଚାହିଁ କହିଲା,ସବୁ ଠିକଠାକ ଅଛି,କିଛି ହୋଇନି |ଅକ୍ଷର ତା କଥା ବିଶ୍ୱାସ ନ କରି ରୋଷେଇଘରକୁ ଗଲା |ବସୁଧା ତା ପଛେ ପଛେ ଯାଇ,ତାକୁ ପଛପଟୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ କହିଲା,ସରି,ମତେ ବାଧ୍ୟହୋଇ ମିଛ କହିବାକୁ ପଡିଲା  |

           ଅକ୍ଷର ନିଜକୁ ବସୁଧାର ହସ୍ତ ବନ୍ଧନୀରୁ ମୁକ୍ତ କରି କହିଲା,ପିଲାଟା ଏତେ ସରାଗରେ ଡାକିଥିଲା,ତମେ ତାକୁ ଏତେବଡ଼ ଧୋକା ଦେଲ ?ବସୁଧା କହିଲା,ଏ ମିଷ୍ଟର,ଶୁଣ,ଧୋକା ମୁଁ ନୁହେଁ,ସେ ଆମକୁ ଦେଇଛି ,ଭାଗ୍ୟ ଭଲ ଥିଲା ବୋଲି ଆମେ ବଞ୍ଚିଗଲୁ ,ନ ହେଲେ ଆମର ଇଜ୍ଜତ ବିଚ ବଜାରରେ ନିଲାମ ହୋଇଥାନ୍ତା !1ଏହା କହି ସେ ସବୁ କଥା ଆମୁଳଚୁଳ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲା ଓ ପ୍ରମାଣ ସ୍ୱରୂପ ମୋବାଇଲରେ ଉଠାଇଥିବା ଗୁପ୍ତ କ୍ୟାମେରାର ଫଟ ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଖାଇଲା |

         ଅକ୍ଷର ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲା,ନା,ମୁଁ କଦାପି ଏକଥା ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରିବିନି |ବସୁଧା କହିଲା,ମୁଁ ଜାଣେ,ତମେ ଏକଥା କହିବ |ଯଦି ବିଶ୍ୱାସ ହେଉନି,ତାହେଲେ ଏଇ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଯାଅ ,ସେ ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରମାଣ ନଷ୍ଟ କରିବାପାଇଁ କ୍ୟାମେରା ଖୋଲୁଥିବ |ଅକ୍ଷର କିଛି ନକହି ବାଇକ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ଚାଲିଗଲା ଓ ଗଗନ ଘରଠାରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ବାଇକ ରଖିଲା |ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗଗନ ରୁମରେ ଆଲୋକ ଜଳୁଥିଲା |  ସେ ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ଯାଇ  ମୁଖ୍ୟ ଦ୍ୱାରରେ ହାତ ମାରୁ ମାରୁ ତାହା ଖୋଲିଗଲା  | ଭିତରକୁ ଯାଇ ଯାହା ଦେଖିଲା,ତାର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲାନାହିଁ |ଗଗନ ଚେୟାରରେ ଚଢି ଗୁପ୍ତ କ୍ୟାମେରା ଖୋଲୁଥିଲା |ଅକ୍ଷର ତାଳି ମାରି କହିଲା,ୱେଲ ଡନ ଗଗନ,ତତେ ସତରେ ମାନିବାକୁ ପଡିବ | ଚମକି ପଡି ଗଗନ ପଛକୁ ଚାହିଁଲା ଓ ଅକ୍ଷରକୁ ଦେଖି ହତବାକ ହୋଇଗଲା | ତାକୁ କିଛି କହିବାକୁ ସୁଯୋଗ ନ ଦେଇ ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତୁ ଏମିତି ବିଶ୍ଵାସଘାତକତା କରିବୁ ବୋଲି ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ସୁଦ୍ଧା ଭାବି ନଥିଲି |ଏତିକି କହିବା କ୍ଷଣି ଆଖିକୁ ତାର ଲୁହ ଚାଲି ଆସିଲା |ସେ ଆଉ ସେଠାରେ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ମାତ୍ର ନ ରହି,ଯେମିତି ଆସିଥିଲା,ସେମିତି ଚାଲିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ)  

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ,ଭାଗ 10)

                     ଏକ ଭୟଙ୍କର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି,ହଠାତ ବସୁଧାର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା |ସେ ବିଛଣାରୁ ଉଠି,ଚାରିଆଡ଼କୁ ବଲ ବଲ କରି ଚାହିଁଲା |ଭୟରେ ତା ଦେହରୁ ଗମ ଗମ ହୋଇ ଝାଳ ବୋହି ଯାଉଥିଲା |ଏହି ସମୟରେ ଅକ୍ଷର କବାଟ ଖୋଲି ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କଲା |ବ୍ୟାଗ ଦୁଇଟି ତଳେ ରଖି,ସେ ବସୁଧା ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲା,କଣ ହୋଇଛି ?ବସୁଧା ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ କହିଲା,ବହୁତ ଖରାପ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲି |ଅକ୍ଷର ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରରେ କହିଲା,ଅବେଳରେ  ଶୋଇଲେ,ସେମିତି ଖରାପ ସ୍ୱପ୍ନ ଆସେ |ସେ ବସୁଧାକୁ ପାଣି ଗ୍ଲାସେ ଦେଇ କହିଲା,ପାଣି ପିଇ ମୁହଁ ଧୋଇ ଆସ,ଆଠଟା ବାଜିଲାଣି,ଆଉ ଘଣ୍ଟାକ ପରେ ଆମେ ବାହାରିବା |ବସୁଧା ଅକ୍ଷର ହାତରୁ ଗ୍ଲାସ ନେଇ,ଢକ ଢକ କରି ସବୁ ପାଣି ପିଇଲା ଓ ମୁହଁ ଧୋଇ ଆସି ଦେଖିଲା,ଅକ୍ଷର ରୋଷେଇ ଘରେ ଆଣିଥିବା ଜିନିଷ ସଜାଡି ରଖୁଛି |ସେ ସେଠାକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା,ରୋଷେଇଘର ଛୋଟ ହେଲେ ବି ,ଅକ୍ଷର ଅତି ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ତାକୁ ସଜାଇ ରଖିଛି |ସବୁ ଡବାରେ ଜିନିଷର ନାମ ଲେଖା ହୋଇଛି ଓ ସେହି ଅନୁସାରେ ସେଥିରେ ଜିନିଷ ରହିଛି |ଫ୍ରିଜରେ ପରିବା ବି ସେମିତି ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ସଜାଇ ହୋଇ ରହିଥିଲା |ସେ ଅକ୍ଷରର ପିଠି ଥାପୁଡ଼ାଇ କହିଲା,ଆରେ ବାଃ!ଘର ସିନା ଅସନା ,ରୋଷେଇଘର ତ ବେଶ ଚକାଚକ !!ଅକ୍ଷର କିଛି ଉତ୍ତର ନ ଦେଇ ନିଜ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା  |

               ବସୁଧା ସେଠାରୁ ଚାଲି ଆସିଲା  |ତାକୁ ଭୀଷଣ ଭୋକ ଲାଗୁଥିଲା |ତାର ମନେ ପଡିଲା,ସେମାନେ  ଆସିବା ବେଳେ ବଡ଼ବୋଉ  ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଧଳା ବ୍ୟାଗ ଦେଇ,ସେଥିରେ ଖାଇବା ଜିନିଷ ଅଛି ବୋଲି କହିଥିଲେ |ଘର ଓଳାଇବାବେଳେ ସେ ଗାଆଁରୁ ଆଣିଥିବା  ଜିନିଷ ସବୁ ଏକାଠି କରି ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ରଖିଦେଇଥିଲା | ସେଠାରୁ ଧଳା ବ୍ୟାଗ ଆଣି ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ସେଥିରେ ଚୁଡା ଭଜା,ମୁଢି, ଉଖୁଡା,ଆରିସା ପିଠା,ନଡ଼ିଆ,କଦଳୀ  ଓ ପାଚିଲା ଅମୃତଭଣ୍ଡା ଅଛି  |ସେ ଆରିସା ପିଠାରୁ ଗୋଟିଏ ଆଣି ଖାଇଲା |ତାହା ବହୁତ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଥିଲା |ଗୋଟିଏ ଖାଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଖାଇବା ବେଳକୁ ଅକ୍ଷର ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚିଲା |ତାକୁ ଦେଖି,ବସୁଧା ତା ହାତରେ ଏକ ପିଠା ରଖି କହିଲା ,ଖାଅ,ବଢିଆ ଲାଗୁଛି |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଆମେ ପରା ଏବେ ଖାଇବାକୁ ଯିବା,ପୁଣି ୟାକୁ କାହିଁକି ଖାଇବା  ?ବସୁଧା କହିଲା, ମୁଁ ଆଉ ଭୋକ ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନି |ଗାଆଁରେ ସେମାନେ ଏତେ ଭଲ ଜିନିଷ ଖାଉଛନ୍ତି,ଆମ ପାଇଁ, ଏସବୁ ସାତ ସ୍ୱପ୍ନ |ତମେ ନ ଖାଅ,କିନ୍ତୁ ମତେ ମନା କରନି |ବଡ଼ ଲୋକ ପରା କହିଛନ୍ତି,ଘରୁ କେବେହେଲେ ଖାଲି ପେଟରେ ବାହାରିବନି !!ଅକ୍ଷର କହିଲା,ହଉ,ଖାଅ,ଖାଇସାରି ଶୀଘ୍ର ଡ୍ରେସ ଚେଞ୍ଜ କଲେ ଯିବା |

               ଅକ୍ଷର କଥା ଶୁଣି ବସୁଧା କହିଲା,ଆଉ କାହିଁକି ଡ୍ରେସ ଚେଞ୍ଜ କରିବି ?ଏଇ  ପାଖକୁ ତ ଯିବା,କେଉଁ ପାର୍ଟିକୁ ଆମେ ଯାଉନୁ  |ବସୁଧାକୁ ଅକ୍ଷର ଚାହିଁଲା,ସେ ଆରାମରେ ଆରିସା ପିଠା ଖାଇ ଚାଲିଥିଲା |ଏତିକିବେଳେ ଗଗନର ଫୋନ ଆସିଲା |ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ଶୀଘ୍ର ଆସିବାକୁ କହୁଥିଲା |ଅକ୍ଷର କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ବସୁଧା କହିଲା,ମୁଁ  ବାହାରି ସାରିଛି ,ତମେ ଚାଲ,ମୁଁ ଚାବି ପକାଇ ଯାଉଛି |

               ମାତ୍ର ପାଞ୍ଚ ମିନିଟରେ ସେମାନେ ଗଗନର ଭଡ଼ାଘରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ |ଗେଟ ପାଖରେ ଗଗନ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା |ଭିତରୁ ମାଂସ ତରକାରୀର ସୁଗନ୍ଧ ଭାସି ଆସୁଥିଲା | ଗଗନ କୋଟିନିଧି ପାଇବା ପରି,ସେମାନଙ୍କୁ ଘର ଭିତରକୁ ପାଛୋଟି ନେଲା | ଘରଟି ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଛୋଟ ଥିଲା |ଦୁଇଟି କୋଠରୀ ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରଥମଟି ଉଭୟ ଶୋଇବା ତଥା ଡ୍ରଇଂ ରୁମ ଥିଲା |ରୁମରେ ଗୋଟିଏ ଜଣିକିଆ ଖଟ ଓ ଦୁଇଟି ଚେୟାର ପଡିବା ପରେ ଆଉ ଚଳପ୍ରଚଳ କରିବାପାଇଁ ସୁବିଧା ନଥିଲା |ଗଗନ ଖଟରେ ବସିଲା ଓ ସେମାନେ ଦୁଇଜଣ ଚେୟାରରେ ବସିଲେ |ଗଗନ ମାଂସ ରାନ୍ଧିଥିଲା ଓ ରୁଟି ହୋଟେଲରୁ ଆଣିଥିଲା |ଗପୁ ଗପୁ ଯେତେବେଳେ ସାଢେ ଦଶଟା ବାଜିଲା,ବାଧ୍ୟହୋଇ ବସୁଧା କହିଲା,ଆମେ ଏଥର ଖାଇଦେଲେ ଭଲହେବ |

            ତା କଥା ଶୁଣି,ଗଗନ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଗଲା ଓ ତିନିଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଇବା ନେଇ ଆସିଲା |ରୋଷେଇଘର ପାଖରେ ଥିବା ବାରଣ୍ଡାରେ  ସେମାନେ ଆସନ ପକାଇ ଖାଇଲେ |ବସୁଧା ଶୀଘ୍ର ଖାଇ ଉଠିଗଲା, କିନ୍ତୁ ଦୁଇ ସାଙ୍ଗ ଅଳ୍ପ ଖାଇ ବେଶୀ ଗପୁଥିଲେ |ବସୁଧା ଅକ୍ଷରକୁ କହିଲା,ଶୀଘ୍ର ଖାଇବା ଶେଷ କର ,ଏଗାରଟା ବାଜିଲାଣି,ଆମକୁ ପୁଣି ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି  |ଗଗନ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ  ମିନତି  ଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ଏତେ ରାତିରେ ଆଉ କାହିଁକି ଯିବ ଭାଉଜ,ତମ ଗୋଡତଳେ ପଡୁଛି,ଆଜି ରାତିଟା ରହିଯାଅ |ତା କଥା ଶୁଣି,ବସୁଧା ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଅକ୍ଷରକୁ ଚାହିଁଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଏତେ କରି କହୁଛି ଯେତେବେଳେ,ଆଜି ରାତିଟା ରହିଯିବା,ତମେ ଆଉ ମନା କରନି |

            ବସୁଧା କିଛି ନକହି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଗଗନ ସଜାଇ ରଖିଥିବା ରୁମରେ ପ୍ରବେଶ କଲା |ରୁମରେ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ଜିରୋ ପାୱାର ବଲ୍ବ ଜଳୁଥିଲା ଓ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଏକ ଅପୂର୍ବ ସୁଗନ୍ଧରେ ଭରି  ଯାଇଥିଲା |ବସୁଧା ସୁଇଚ ବୋର୍ଡ ତନଖି କଲା |ସେଠାରେ ବଲ୍ବ ପାଇଁ ଦୁଇଟି ଓ ଫ୍ୟାନ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ସୁଇଚ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଦ୍ୱିତୀୟ ବଲ୍ବ  ଲାଗିବା ସ୍ଥାନ ଫାଙ୍କା ପଡିଥିଲା | ଏଥର ବସୁଧାର ସନ୍ଦେହ ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା |ସେ ଭିତରୁ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ନିଜ ପର୍ସରୁ ଛୋଟ ଟର୍ଚ୍ଚ କାଢି ଚାରିଆଡେ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ଖୋଜିବାକୁ ଲାଗିଲା |ତାର ଅନୁମାନ ସତ୍ୟ ଥିଲା |କାନ୍ଥରେ ଥିବା ଏକ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ପାଖରେ ଏକ ଅତି ଛୋଟ  ଗୁପ୍ତ ମ୍ୟାଗନେଟଯୁକ୍ତ  କ୍ୟାମେରା ଫିଟ କରାଯାଇଥିଲା |ଏହାକୁ ଲୁଚାଇବା ପାଇଁ ବୋଧହୁଏ ସେ ଜାଣିଶୁଣି ବଡ଼ ଲାଇଟ ଦେଇ ନଥିଲା !ସେ  ମନେ ମନେ ଭାବିଲା,ଏହା ତାହେଲେ ସେମାନଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଡାକି ରାତିରେ ରହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିବାର କାରଣ !!ବନ୍ଧୁତାର  ଚରମ ପରାକାଷ୍ଠା !!!(କ୍ରମଶଃ) 

                

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ,ଭାଗ 9)

              ଅକ୍ଷରର ଦୁଇ କୋଠରୀ ବିଶିଷ୍ଟ କ୍ୱାର୍ଟର ବିଶେଷ ବଡ଼ ନଥିଲା |ଅବିନାଶ ଥିବାବେଳେ ବାପପୁଅ ଦୁଇଜଣ ଦୁଇଟି କୋଠରୀରେ ଆରାମରେ ଚଳି ଯାଉଥିଲେ |ଅଵିନାଶଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ପରେ ସେ ରହୁଥିବା ଦ୍ୱିତୀୟ କୋଠରୀରେ ଗଗନ ଓ ସରୋଜ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିଲେ  |ବସୁଧାର ଆଗମନ ପରେ ସେମାନଙ୍କୁ ବାଧ୍ୟହୋଇ ଅନ୍ୟତ୍ର ଭଡାଘର ନେଇ ରହିବାକୁ ପଡିଲା |ଅକ୍ଷର ସେମାନଙ୍କର ଆର୍ଥିକ ଦୁରାବସ୍ଥା କଥା ଭଲଭାବେ ଜାଣିଥିଲା |ତେଣୁ  ସେମାନେ ମୁହଁଖୋଲି କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ସେମାନେ ଦୁଇଜଣ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା  ଥିବା ଖଟ ,ଟେବଲ,ଚେୟାର ସହ ଅଧାରୁ ଅଧିକ ରୋଷେଇ ସରଞ୍ଜାମ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଇଥିଲା |ତା ସହିତ ପ୍ରତିମାସରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କାର ଆର୍ଥିକ ସହାୟତା ଦେବାକୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଥିଲା |

             ପ୍ରାୟବେଳେ ଅକ୍ଷରର ଘର ଅପରିଷ୍କାର ହୋଇ ପଡିଥାଏ,ଓଳା ପୋଛା କରିବାକୁ କାହାର ସମୟ ନଥାଏ,ଇଚ୍ଛା ବି ନଥାଏ  |ମାତ୍ରାଧିକ ଅପରିଷ୍କାର ହେଲେ, କେତେବେଳେ କେମିତି ଅକ୍ଷର ଅଳନ୍ଧୁ ଝାଡ଼ି,ଘର ଓଳାଇ ଦିଏ |ଭାବିଥିଲା,ବସୁଧାକୁ ଘରକୁ ଆଣିବା ପୂର୍ବରୁ ଘର ପରିଷ୍କାର ପରିଚ୍ଛନ୍ନ କରିଦେବ,କିନ୍ତୁ ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ ସେ ଗାଆଁକୁ ଗଲା ଯେ, କୋଠରୀ ପରିଷ୍କାର କରିବାକୁ ସମୟ ପାଇଲା ନାହିଁ  |

            ବସୁଧା ତାଲା ଖୋଲି  ଘରେ ପ୍ରବେଶ କରି,କ୍ଷଣକ ପାଇଁ,ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇଗଲା \ପରମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତାର ହୃଦୟ ଭେଦ କରି,ଏକ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ବାହାରିଗଲା  |ସେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ଭାବିଲା,ଏଇ ଘରେ ସେ ତାର ନୂତନ ସଂସାର ଆରମ୍ଭ କରିବ !!କିଛିସମୟ ପରେ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ସେ  ଅପରିଷ୍କାର କୋଠରୀ ଓ ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ ପଡିଥିବା ଜିନିଷ ଉପରେ ନିଜ କ୍ଲାନ୍ତ ନୟନ ଘୁରାଇ ଆଣିଲା |ଘର ନୁହେଁ ତ ଅଳିଆଗଦା !! ଆଉ ଭାବିବାକୁ ସମୟ ନଥିଲା |ସେ ସବୁ ଜିନିଷ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ସଜାଡି ରଖି,ପରିଷ୍କାର କରି  ଘର ଓଳାଇ ଆଣିଲା |ତାପରେ ବିଛଣା ଚାଦର ଭଲକରି ଝାଡ଼ି ଖଟ ଉପରେ ପକାଇ ଧୋଇଧାଇ ହୋଇ ଆସି ପୋଷାକ ପରିବର୍ତ୍ତନ କଲା ଓ  ଖଟ ଉପରେ ନିଜ କ୍ଲାନ୍ତ ଶରୀରକୁ ଲୋଟାଇ ଦେଲା |ତାର ଆଖିପତା ଲାଗି ଆସୁଥିଲା |ଏତିକିବେଳେ ଅକ୍ଷରର ଡାକ ଶୁଣି ସେ ଉଠିପଡ଼ିଲା |ଅକ୍ଷର ପ୍ଲେଟରେ କିଛି ବିସ୍କିଟ ଓ ଦୁଇଟି କପରେ ଚା' ଆଣି ତା ପାଖରେ ବସିଥିଲା |ବସୁଧାର ସେତେବେଳେ ଚା'ପିଇବାକୁ ଭାରି ମନ ହେଉଥିଲା |ସେ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଉଠିପଡ଼ି ଚା' ପିଇବାକୁ ଲାଗିଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଚା' ସାଙ୍ଗରେ ବିସ୍କିଟ ଖାଅ,ଭଲ ଲାଗିବ  |ବସୁଧା ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ମନା କଲା,କହିଲା,ନା, ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ |

             ଅକ୍ଷର ଚା' ପିଉ ପିଉ କହିଲା,ଗଗନ କଥା କଣ କରିବା ?ସେ ବହୁତ ବାଧ୍ୟ  କରିବାରୁ,ମୁଁ ହଁ କହିଦେଇଛି |ବସୁଧା କହିଲା,ମୁଁ ଯିବିନି ବୋଲି ଆଗରୁ କହି ସାରିଛି,ତମେ ଏକୁଟିଆ ଯାଅ |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ସେମିତି କେମିତି ହେବ ?ଏତେ ଆଗ୍ରହରେ କହିଛି,ତା ମନ ଭାଙ୍ଗିଦେବା ପାଇଁ ମୋ ଅନ୍ତର ଡାକୁନି |ବସୁଧା କହିଲା,ଆରେ,ତମର ଏଇ ସାଙ୍ଗ ତ ବଡ଼ ଅଜବ ମଣିଷ !!ମୋ ଦେହ ଭଲନାହିଁ ,ଆମର ବିଶ୍ରାମ ଆବଶ୍ୟକ  ଜାଣି ସୁଦ୍ଧା,ଏତେ ବାଧ୍ୟ କରିବାର କାରଣ କଣ ମୁଁ ଆଦୌ ଜାଣି ପାରୁନି |ତା ଛଡ଼ା ,ତମର ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗ ସରୋଜ ନାହିଁ,ସେ ଆସୁ,ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ କାହିଁକି ?

            ଅକ୍ଷର ହାତଯୋଡ଼ି କହିଲା,ପ୍ଲିଜ ବସୁ ,ମୁଁ ତାକୁ ହଁ କହି ସାରିଛି, କମସେ କମ ,ମୋ କଥା ଟିକେ ଚିନ୍ତା କର |ଏଇ  ପାଖରେ ତାର ଘର,ଆମେ ଯିବା,ଖାଇଦେଇ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚାଲିଆସିବା ,କଣ କହୁଛ ?ବସୁଧା ଅକ୍ଷରକୁ ଚାହିଁଲା,ସେ ତାର ଆସ୍ତିବାଚକ ଉତ୍ତରକୁ ଆତୁର ହୋଇ  ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା |ବସୁଧା କହିଲା,ହଉ,ତମ କଥା ରହିଲା ,ମୁଁ ଯିବି |ଆମେ କେତେବେଳେ ଯିବା ?ଅକ୍ଷର ତା କଥା ଶୁଣି ଖୁସି ହୋଇଗଲା ,କହିଲା,ଆମେ ନଅଟା ବେଳେ ଯିବା | ବସୁଧା କହିଲା,ମୁଁ ତାହେଲେ ଏବେ ଟିକେ ଶୋଇପଡୁଛି |ଏକଥା କହିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇପଡ଼ିଲା |

             ଅକ୍ଷରର  ମଧ୍ୟ ଶୋଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା,କିନ୍ତୁ ଘରେ କିଛି ପରିବା ନଥିଲା ଓ ତେଜରାତି ଜିନିଷ ବି ଶେଷ ହେବା ଉପରେ ଥିଲା |ସେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯାଇ ଯେଉଁ ଜିନଷ ନିହାତି ଦରକାର ଥିଲା,ତାର ଏକ ତାଲିକା ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲା |ବସୁଧା ଶୋଇ ପଡ଼ିଥିବାରୁ ଆଉ ତାକୁ ନିଦରୁ ନ ଉଠାଇ ସେ ବାହାରୁ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି, ତାଲା ପକାଇ, ମାର୍କେଟ ଚାଲିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ)

             

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ,ଭାଗ 8)

                        (ପୂର୍ବାଭାସ -- ମିଠୁ ଖୁସି ହୋଇ ଚାଲିଯିବାପରେ ବସୁଧାର ମନେପଡ଼ିଗଲା,ମାଆ ତାର ମାଛ ଭାଜୁଥିବା ବେଳେ ବାବା  କେମିତି ବାସନା ବାରି,ରୋଷେଇଘରକୁ ପ୍ଲେଟ ନେଇ ଚାଲି ଆସନ୍ତି,ଓ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଭଜା ମାଛ ନେଇ,ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଖାଆନ୍ତି !ମାଆ ଯେତେ ରାଗିଲେ ବି ତାଙ୍କ କଥା ସେ ଆଦୌ ଶୁଣନ୍ତି ନାହିଁ |ଏକଥା ମନେ ପଡି଼ବାକ୍ଷଣି ତା ହୃଦୟ ଭିତରୁ ଏକ ପ୍ରଚଣ୍ଡ କୋହ କାୟା ବିସ୍ତାର କରି ବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କଲା  |ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରି ସେ ନିଜକୁ ରୋକିଦେଲା |ଏହି ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ତା ଆଖିର ଦୁଇ ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ଅନର୍ଗଳ ଲୁହଧାରା ଝରିଗଲା,ଇଚ୍ଛା କରି ବି ସେ ତାକୁ ରୋକି ପାରିଲା ନାହିଁ | |ତାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା,ଜୋରରେ ପାଟି କରି କାନ୍ଦିବା ପାଇଁ ଓ କହିବା ପାଇଁ,ମୋର ଭୁଲ ହୋଇ ଯାଇଛି ବାବା,ମତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ |ତାପରେ ......)

                          ବସୁଧା ଡାହାଣ ହାତରେ ମାଛ ଭାଜୁଥିବାବେଳେ ବାମ ହାତରେ ତାର ଲୁଗାକାନି ପାଟିରେ ଚାପିଧରି,କୋହ ଚାପିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା  |ଏହି ସମୟରେ ଦୀପା ସେଠାକୁ ଆସି,ତା ମୁହଁକୁ ଝୁଙ୍କି ପଡି ଭଲଭାବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା.ତୁ କାନ୍ଦୁଛୁ କାହିଁକି ?କଣ ହୋଇଛି ? ଦେହ  ଭଲ ଲାଗୁନି ?ପାଖରେ ଦୀପାକୁ ଦେଖି,ବସୁଧା ଚମକି ପଡି ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ପାଟିରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ରଖି ଈଶାରାରେ ତାକୁ ଚୁପ ରହିବାପାଇଁ କହିଲା |ଦୀପା କହିଲା,ବୁଝିଲି,ଘର କଥା ମନେ ପଡୁଛି ନା ??ଠିକ ଅଛି,ତୋ କାମ ନୁହେଁ,ମୁଁ ତରକାରି  କରିଦେବି,ତୁ ଯାଆ  |ବସୁଧା କହିଲା,ନା ଅପା,ତମେ ଯାଅ,ଆଉ ଅଳ୍ପ ଅଛି,ମତେ ରାନ୍ଧିବାକୁ ଦିଅ,କାହାକୁ କିଛି କୁହନି,ପ୍ଲିଜ  |ଦୀପା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ହଉ ହେଲା ,କିନ୍ତୁ ଏ ଥରକ ଗଡ଼ବଡ଼ କଲେ,ତୋ ହାତରୁ ଚଟୁ ଛଡେଇ ନେବି,ଆଉ ତୋ କଥା ମାନିବିନି |ବସୁଧା ତା କଥାରେ ନୀରବ ସମ୍ମତି ଜଣାଇ,ନିଜକୁ ସ୍ୱାଭାବିକ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି, ପୁଣି ମାଛ ଭାଜିବାରେ ମନ ଦେଲା |

                         ସେଦିନ ମାଛ ତରକାରି  ଖୁବ ସୁସ୍ୱାଦୁ ହୋଇଥିଲା ,ଖାଇବା ବେଳେ ସମସ୍ତେ ବସୁଧାର ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା କରୁଥିଲେ |କାଞ୍ଚନ କିନ୍ତୁ ମାଛ ତରକାରି ନଖାଇ ସନ୍ତୁଳା ଖାଇଲେ |ବସୁଧା ଆମିଷ ତରକାରି ରାନ୍ଧୁଥିବା ଜାଣି ସେ ଆଗରୁ ଦୀପାକୁ ସନ୍ତୁଳା ପାଇଁ ବରାଦ କରିଥିଲେ |

                         ଖାଇସାରି ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ବାହାରିବାବେଳକୁ,ଅପରାହ୍ନ ଚାରିଟା ପାଖାପାଖି ହୋଇଥିଲା |କାଞ୍ଚନ ସେତେବେଳେ କବାଟ ଦର ଆଉଜା କରି ଶୋଇଥିଲେ |ସେଇ ଦୁଆରମୁହଁ ପାଖରେ ତାଙ୍କୁ ଭୂମିଷ୍ଠ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ ଦୁହେଁ ଚାଲିଆସିଲେ |ବାଟରେ ଅକ୍ଷର ବସୁଧାକୁ  କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥଲା ,ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ବୋଉ ବୁଝିବାପାଇଁ କିଛି ସମୟ ଲାଗିବ,କିନ୍ତୁ ତା ପାଟିରୁ ସେକଥା ବାହାରିଲାନାହିଁ ,ସେ ଚୁପ ରହିଗଲା |ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସମସ୍ୟାର ପାହାଡ଼ ଛିଡା ହୋଇଥିଲା |କିପରି ସେସବୁର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବେ,ଦୁହେଁ ସେକଥା ଭାବୁ ଭାବୁ ବାଟ ସରି ଯାଇଥିଲା |

                  କ୍ୱାର୍ଟର ପାଖରେ ବନ୍ଧୁ ଗଗନ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଥିଲା |ପୂର୍ବରୁ ଗଗନ ଓ  ସରୋଜ, ଅକ୍ଷର କ୍ୱାର୍ଟରରେ ଏକାଠି ରହୁଥିଲେ |ବସୁଧା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସେ ଘର ଛାଡି ସବଲେଟିଙ୍ଗରେ ଆଉ ଏକ ଘର ଭଡା ନେବାକୁ ପଡିଲା |ଗଗନ ଏକ ଛୋଟ ଘରୋଇ ସଂସ୍ଥାରେ ସ୍ୱଳ୍ପ ବେତନରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିବାବେଳେ ସରୋଜ ଟ୍ୟୁସନ କରୁଥିଲା |ଚାକିରୀ ପାଇଁ ଦୁହେଁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରତିଯୋଗିତାମୂଳକ ପରୀକ୍ଷା ଦେଉଥିଲେ |ଏବେ ଅକ୍ଷର ଜୀବନରେ ବସୁଧାର ପ୍ରବେଶ ହେବାପରେ,ମାଗଣାରେ ମିଳିଥିବା ଘର ସେମାନଙ୍କ ହାତରୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା |କିନ୍ତୁ କିଛି ଉପାୟ ନଥିଲା |

                     ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଗଗନ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ମୁଁ ତତେ ଘଣ୍ଟାଏ ହେଲାଣି ଅପେକ୍ଷା କରିଛି |ଅକ୍ଷର ପଚାରିଲା,କଣ ହୋଇଛି,ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ କାହିଁକି ?ଗଗନ କହିଲା,ଚାଲ ଆମ ଘରକୁ ଯିବା,ସେଇଠି ଚା' ଜଳଖିଆ ଖାଇବ,ତାପରେ  ଡିନର ଖାଇ ଆମ ଘରେ ରହି ସକାଳକୁ ଫେରିବ |ବସୁଧା ଗଗନ କଥାକୁ ସିଧା ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କରିଦେଇ କହିଲା,ଆଜି ମୁଁ କେଉଁଠିକି ଯାଇ ପାରିବି ନାହିଁ |ଏହା କହି.ସେ ଅକ୍ଷର ପାଖରୁ ଚାବି ନେଇ ଚାଲିଗଲା |ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତୁ ଏବେ ଯାଆ ,ମୁଁ ପଛରେ କଥା ହେବି,କିନ୍ତୁ ଗଗନ ନଛୋଡବନ୍ଧା ଥିଲା  |ଅକ୍ଷର ଯେତେ ବାହାନା କଲେ ବି ସେ ଆଦୌ ମାନୁନଥିଲା |ଶେଷରେ ଅକ୍ଷର ହାର ମାନି କହିଲା,ହଉ ଠିକ ଅଛି,ଆମେ ରାତିରେ ଅଧଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଯିବୁ,ଖାଇଦେଇ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚାଲି ଆସିବୁ,ତୁ ଡେରି କରିବୁନି  |ତା କଥା ଶୁଣି ଗଗନ ଖୁସି ହୋଇ,ସେମାନେ ରହୁଥିବା ଘରର ଠିକଣା ଅକ୍ଷର ମୋବାଇଲକୁ ପଠାଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ )

                      

.
 

ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ (ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ,ଭାଗ 7)

                      ଦୁଇଦିନ ପରେ ବସୁଧା ସ୍ୱାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାକୁ ଆସିଗଲା |ଚତୁର୍ଥ ଦିନ ରବିବାର ଥିଲା |ସେଦିନ ସେମାନେ ମଧ୍ୟାନ୍ନ ଭୋଜନ ଖାଇ ସାରିବାପରେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରିଯିବା ପାଇଁ,ଅପାତତଃ ସ୍ଥିର ହେଲା |ଶନିବାର ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଧୂପ ଦେଇ ରାତିପାଇଁ ରୁଟି ତରକାରୀ ତିଆରି କରି ସାରିବାପରେ ଦୀପା ହାତରେ ଆଉ କିଛି କାମ ନଥିଲା  |ସେ ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ୁଥିବା ତାର  ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ର  ମିଠୁର ପାଠପଢା ଦେଖିବାକୁ ଗଲା | ବିପ୍ଳବ ଓ ଅକ୍ଷର ସେତେବେଳେ  ସେମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହିତ ଖଟିରେ ଗପ ଜମେଇଥିଲେ |ବସୁଧାର ଜ୍ୱର ଛାଡ଼ିଯାଇଥିଲା କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ବଳତା ଯାଇ ନଥିଲା |ସେ ବିଛଣାରେ ଶୋଇ ୟାଡୁ ସାଡୁ ଅନେକ କଥା ଭାବି ଚାଲିଥିଲା  |

                      ସୁବାସିନୀ ଆସି ତା ପାଖରେ ବସି କହିଲେ,କଣ ଏତେ ଚିନ୍ତା କରୁଛୁ ମାଆ ??ତାଙ୍କୁ ଦେଖି,ବସୁଧା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଉଠିପଡ଼ିଲା |ସୁବାସିନୀ ତାକୁ ରୋକିଦେଇ କହିଲେ,ଶୋଇଥା ମା' ,ଉଠୁଛୁ କାହିଁକି ?ବସୁଧା କହିଲା,ନାଇଁ,ଆଉ ଶୋଇବିନି,ମୋ ଦେହ ଏବେ ଭଲ ଟିକେ ଲାଗୁଛି |ସୁବାସିନୀ କହିଲେ,ତୁ ତ କାଲି ଚାଲିଯିବୁ,ସେଥିପାଇଁ ଆଜି ତୋ ସାଙ୍ଗେ ଟିକେ କଥା ହେବାକୁ ଚାଲି ଆସିଲି |ତତେ ମୋର କିଛି  କଥା କହିବାର ଅଛି |ବସୁଧା ଉତ୍ସୁକ ହୋଇ କହିଲା,କୁହନ୍ତୁ ବଡ଼ବୋଉ,ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ସବୁକଥା ମାନିବି |

                ସୁବାସିନୀ କହିଲେ,ତୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଯାଇ ତୋର ପାଠପଢା ପୁଣି ଜାରି ରଖିବୁ |କାରଣ ଶିକ୍ଷା ମଣିଷର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଅସ୍ତ୍ର |ସମସ୍ତେ ଭାବନ୍ତି,ନାରୀ ହେଉଛି ପୁରୁଷ ହାତର କଣ୍ଢେଇ |କିନ୍ତୁ ଏକଥା ସବୁବେଳେ ମନେ ରଖିବୁ,ଦୁନିଆରେ ସଫଳ ହୋଇଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାରୀ ହେଉଛନ୍ତି,ଜଣେ ଜଣେ "ଅଭଙ୍ଗା କଣ୍ଢେଇ" |ଦୁର୍ବଳମନା ନାରୀ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ଓ ଅଭିଶପ୍ତ ଜୀବନ ନେଇ ବଞ୍ଚି ରହେ |ସେପରି ବଞ୍ଚିବାର ମାନେ କିଛି ନଥାଏ,ତାଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁ ବରଂ ଶ୍ରେୟସ୍କର  | କିନ୍ତୁ ନାନା ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ ଓ ପ୍ରତିକୂଳ ପରିସ୍ଥିତି ଭିତରେ ଗତିକରି, ଅବିରତ ସଂଘର୍ଷ କରି,ଯିଏ ହାରୁ ହାରୁ ଜିତିଯାଏ ଓ ନିର୍ଭୟରେ ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ଛିଡା ହେବାର ସାହସ ଅର୍ଜନ କରି ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କପାଇଁ ଉଦାହରଣ ସୃଷ୍ଟି କରେ,ତାର ଜୀବନ ଧନ୍ୟ |

                ମୋର ଶେଷକଥା ହେଲା,ତୁ କେବେ ବି ତୋ ଶାଶୁ ଉପରେ ରାଗ ରଖିବୁନି |କାରଣ ସେ ସବୁବେଳେ ସେମିତି |କୌଣସି କଥା ସେ ଭାବିଚିନ୍ତି କହେ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ତାର ମନ ସଫା ଓ ସେ ବହୁତ ସ୍ନେହୀ |ପରିସ୍ଥିତି ତାକୁ ଏମିତି ରୁକ୍ଷ କରିଦେଇଛି |ତୋ ଶ୍ୱଶୁର ଅବିନାଶ ବହୁତ ମେଳାପୀ, ବନ୍ଧୁପ୍ରେମୀ ଓ ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ପ୍ରତି ରବିବାର ଦିନ ସେ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଭୋଜି କରୁଥିଲେ | ଭୋଜିରେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି କେବେ କେମିତି ସେ ମଦ ପିଇ ଦେଉଥିଲେ  |ଯେଉଁଦିନ ମଦପିଇ ସେ ଘରକୁ ଆସୁଥିଲେ,ସେଦିନ କାଞ୍ଚନ ଘରେ ମହାଭାରତ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା  |ଅବିନାଶ  ମଦ ନ ପିଇବା ପାଇଁ ଶପଥ କରୁଥିଲେ ,କିନ୍ତୁ ଭୋଜି ଦିନ ଆସିଗଲେ, ଶପଥ କଥା ଭୁଲି ଯାଉଥିଲେ  |ଏମିତି ବାରମ୍ବାର ହେବାରୁ କାଞ୍ଚନ ରାଗିକରି ଗାଆଁକୁ ପଳାଇ ଆସିଲା |ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଅଖି ବାପା ବୁଝାଇବାକୁ ଆସୁଥିଲେ ଓ  ସେ ଅଭିମାନ ଭାଙ୍ଗି ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଫେରି ଯାଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଦୁଇ ତିନିଥର ଏପରି ହେବାରୁ, ସେ ଆଉ ଗଲାନାହିଁ |ଅଖିକୁ ପାଖରେ ରଖିବାକୁ କାଞ୍ଚନର ଇଚ୍ଛା ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ସ୍କୁଲରେ ତାର ନାମ ଲେଖା ହୋଇଥିବାରୁ,ଅଖିକୁ ଅବିନାଶ ଛାଡିଲେ ନାହିଁ  |ଏତେ ଘଟଣା ଘଟିବା  ପରେ ବି,ଅବିନାଶ ମଦ ପିଇବା ଛାଡି ପାରିଲେ  ନାହିଁ, ଶେଷରେ ମଦ ତାଙ୍କୁ ଖାଇଦେଲା !!!ଅଵିନାଶଙ୍କ ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ କାଞ୍ଚନ ଅନୁତାପ କରି ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଝୁରିହୋଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଭୁବନେଶ୍ୱରର ସେ ସ୍ମୃତି ବିଜଡିତ କ୍ୱାର୍ଟରକୁ ଆଉଥରେ ଯିବାପାଇଁ ମନ କରିନଥିଲା | ସବୁ ମାଆଙ୍କ ପରି  ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅକୁ ନିଜ ପସନ୍ଦରେ ବାହା ଦେବାପାଇଁ,ତାର ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା |ସେ ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ  ନହେବାରୁ ସେ ଭାଙ୍ଗିପଡି,ଏମିତି ପ୍ରତିକ୍ରିୟାଶୀଳ ହୋଇ ଯାଇଛି |ମୋ ଜାଣିବାରେ ଅଧିକାଂଶ ପ୍ରେମବିବାହ  ସଫଳ ହୁଏନାହିଁ, କାରଣ ସେଥିରେ ପିତାମାତା ଓ ଗୁରୁଜନମାନଙ୍କର ସମ୍ମତି ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ  ନଥାଏ |ସାଧାରଣତଃ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମନୋମାଳିନ୍ୟ ହେଲେ, ଗୁରୁଜନମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟସ୍ଥତାରେ ତାର ସମାଧାନ ହୋଇଯାଏ | ପ୍ରେମ ବିବାହରେ ସେସବୁ ନଥାଏ,ତେଣୁ ପ୍ରାୟତଃ ବିବାହର ଅଳ୍ପଦିନପରେ ମନାନ୍ତର ଓ ମତାନ୍ତର ହୋଇ ଛାଡପତ୍ର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ  କଥା ଯାଏ  |ଏସବୁ ମୁଁ ତତେ କହିବାର କାରଣ ହେଲା,,ଯେମିତି ଭାବପ୍ରବଣତାରେ ଭାସିଯାଇ ତୁ ଏକ ବଡ଼ ଅଘଟଣ କରିବାକୁ ଯାଉଥିଲୁ,ଭବିଷ୍ୟତରେ ସେମିତି କିଛି ବି କରିବୁ ନାହିଁ |ନିଜ ବୁଦ୍ଧି ବଳରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି,ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ |ଭଗବାନ ତତେ ଯାହା ଦେଇଛନ୍ତି,ତାଠାରୁ ଅଧିକ ଆଶା ନକରି,ବରଂ ଯାହା ତୋ ପାଖରେ ଅଛି,ତାକୁ ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଭାବି ଯତ୍ନରେ ସାଇତି ରଖିବୁ  |କେବଳ ଜଣେ ବୁଦ୍ଧିମତୀ ଓ ସମଝଦାର ନାରୀ  ସବୁବେଳେ ପରିବାରରେ ଶାନ୍ତି ରଖେ,ଓ ସେହି ଶାନ୍ତି ହିଁ  ପରିବାରକୁ ଉନ୍ନତି ପଥରେ ଆଗେଇ ନେବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ  |

           ସୁବାସିନୀ ଆହୁରି ଅଧିକ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ,କବାଟ ପାଖରେ ଦୀପାକୁ ଛିଡା ହୋଇଥିବାର ଦେଖି ପଚାରିଲେ,କଣ ହେଲା ମା'  ?ଦୀପା କହିଲା,ସମସ୍ତେ ଆସିଗଲେଣି,ଖାଇବାକୁ ବାଢ଼ିବି ?ସୁବାସିନୀ ଘଣ୍ଟା ଦେଖି,ଜିଭ କାମୁଡି କହିଲେ,ଆରେ,ଏତେ ସମୟ ହେଲାଣି ?ଚାଲ ଖାଇବା |ଏହା କହି,ସେ ବସୁଧାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଦୀପା ପଛେ ପଛେ ଗଲେ |

               ପରଦିନ ସକାଳେ,ବିପ୍ଳବ ଉଭୟ ବଡ଼ ଓ ଛୋଟ ନଈ ମାଛ ଆଣିଥିଲା |ମାଛ ଦେଖି,ବସୁଧା ଖୁସି ହୋଇ ନିଜେ ରାନ୍ଧିବ ବୋଲି କହିଲା |ତା କଥା ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ |ଦୀପା ମାଛ ବାଛି, ହଳଦୀ ଲୁଣ ଗୋଳେଇ ମସଲା ବାଟି ଦେଇ ଅନ୍ୟ କାମରେ ଚାଲିଗଲା  |ବସୁଧା ମାଛ ଭାଜୁଥିବାବେଳେ କାହାର ଉପସ୍ଥିତି ଅନୁଭବ କରି ପଛକୁ ଚାହିଁଲା |ମାଛ ଭଜା ଖାଇବା ପାଇଁ,ମିଠୁ ଗୋଟିଏ ପ୍ଲେଟ ଧରି ଛିଡା ହୋଇଥିଲା,କିନ୍ତୁ ସଙ୍କୋଚବଶତଃ କିଛି କହିପାରୁନଥିଲା |ବସୁଧା ମିଠୁକୁ ଆଦରରେ ଗେଲ କଲା ଓ ତା ହାତରୁ ପ୍ଲେଟ ନେଇ ସେ ଯେଉଁଟା ନେବାକୁ କହିଲା,ସେଥିରୁ ଆଉ ଦୁଇ ତିନିଟି ଅଧିକ କରି ତା ପ୍ଲେଟରେ ରଖିଦେଲା |

                 ମିଠୁ ଖୁସି ହୋଇ ଚାଲିଯିବାପରେ ବସୁଧାର ମନେପଡ଼ିଗଲା,ମାଆ ତାର ମାଛ ଭାଜୁଥିବା ବେଳେ ବାବା  କେମିତି ବାସନା ବାରି,ରୋଷେଇଘରକୁ ପ୍ଲେଟ ନେଇ ଚାଲି ଆସନ୍ତି,ଓ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଭଜା ମାଛ ନେଇ,ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଖାଆନ୍ତି !ମାଆ ଯେତେ ରାଗିଲେ ବି ତାଙ୍କ କଥା ସେ ଆଦୌ ଶୁଣନ୍ତି ନାହିଁ |ଏକଥା ମନେ ପଡି଼ବାକ୍ଷଣି ତା ହୃଦୟ ଭିତରୁ ଏକ ପ୍ରଚଣ୍ଡ କୋହ କାୟା ବିସ୍ତାର କରି ବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କଲା  |ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରି ସେ ନିଜକୁ ରୋକିଦେଲା |ଏହି ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ତା ଆଖିର ଦୁଇ ପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ଅନର୍ଗଳ ଲୁହଧାରା ଝରିଗଲା,ଇଚ୍ଛା କରି ବି ସେ ତାକୁ ରୋକି ପାରିଲା ନାହିଁ | |ତାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା,ଜୋରରେ ପାଟି କରି କାନ୍ଦିବା ପାଇଁ ଓ କହିବା ପାଇଁ,ମୋର ଭୁଲ ହୋଇ ଯାଇଛି ବାବା,ମତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ |(କ୍ରମଶଃ)