ଅକ୍ଷର ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ବାଇକ ଚଳାଇ ହାଉସିଂ ବୋର୍ଡ କଲୋନୀର ଏକ ଦୁଇ ବଖୁରିଆ ଘର ପାଖରେ ଅଟକିଲା |ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ଇଆଡ଼େ କୁଆଡେ ଆସିଲ ?ଇଏ କାହା ଘର ?ଅକ୍ଷର ମୃଦୁ ହସି ଘର ଉପରେ ଥିବା ନାମ ଫଳକକୁ ଇଙ୍ଗିତ କଲା |ସେଠାରେ "କାଞ୍ଚନ ନିବାସ" ଲେଖାଥିଲା |ବସୁଧା ତଥାପି କିଛି ବୁଝି ନପାରି କହିଲା,ତା ମାନେ କଣ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,ତା ମାନେ ଏଇଟା ଆମ ଘର |ଉପରେ ବୋଉ ନାଁ ଲେଖା ହୋଇଛି,ଜାଣି ପାରୁନ ?ଏହା ଭିତରେ ଅକ୍ଷର ଘରର ତାଲା ଖୋଲି ଦେଇଥିଲା |ଦୁହେଁ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ |ଅକ୍ଷର ଫ୍ୟାନ ଅନ କରି,ସମସ୍ତ କୋଠରୀର କବାଟ ଝରକା ଖୋଲିଦେଲା | ଘର ଭିତରେ ମୁକ୍ତ ବାୟୁ ପ୍ରବେଶ କରିବାରୁ ବସୁଧାକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା |ସେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା,ଘର ଭିତରଟି ବେଶ ପରିଷ୍କାର ପରିଚ୍ଛନ୍ନ , ଦୁଇଟି ରୁମରେ ଦୁଇଟି ଡବଲ ବେଡ଼ ଖଟ, କୌଣସିଥିରେ ବେଡ଼ସିଟ ପଡ଼ିନଥିଲା |
ଖଟ ପାଖରେ ପଡିଥିବା ଚେୟାରରେ ବସି ବସୁଧା କହିଲା,କିନ୍ତୁ ତମେ ତ ମତେ କେବେହେଲେ ଏଇ ଘର ବିଷୟରେ କହିନଥିଲ ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,କାରଣ ତମେ ମତେ କେବେ ବି ମୋ ଦରମା,ଘର ବାଡ଼ି ,ସମ୍ପତ୍ତି ବିଷୟରେ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇନଥିଲ କିମ୍ବା ପଚାରିନଥିଲ ,ତେଣୁ ମୁଁ ସେ ବିଷୟରେ ଆଗତୁରା କେମିତି କହିଥାନ୍ତି ? ବସୁଧା ପୁଣି ପଚାରିଲା,ହେଲେ,ନିଜ ଘରେ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବରେ ନ ରହି, କ୍ୱାର୍ଟର୍ସରେ ରହିବାର କାରଣ କଣ ?
ଅକ୍ଷର କହିଲା, କ୍ୱାର୍ଟର ରେ ବାଡ଼ି ବଗିଚା ପାଇଁ ପ୍ରଶସ୍ତ ଜାଗା ଥିଲା,ଆଉ ବାପାଙ୍କର ବାଡ଼ି ବଗିଚାରେ ବହୁତ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା | ଏଇଠି ମୁଣ୍ଡା ମୁଣ୍ଡି ଘର,ତୁଳସୀ ଗଛଟିଏ ବି ଲଗାଇବାକୁ ଜାଗା ନାହିଁ |କେବଳ ଛାତ ଉପରେ ଯାହା ଗଛ ଲଗାଇବା କଥା |ସେଥିପାଇଁ କ୍ୱାର୍ଟର ମିଳିବା ପରେ ବାପା ଆଉ ଏଇଠି ରହିବାକୁ ରାଜି ହେଲେ ନାହିଁ |ଏଇ ଘର ଛାଡିବାକୁ ବୋଉର ଜମା ଇଚ୍ଛା ନ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ବାପାଙ୍କ ଜିଦ୍ଦି ଆଗରେ ତାକୁ ନଇଁବାକୁ ପଡିଲା |ବୋଉ ସେଠାରେ ଅଳ୍ପଦିନ ରହିବାପରେ ଗାଆଁକୁ ଚାଲିଗଲା |ବାପା ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାକେ ଆମ ବାଡ଼ିରେ ଫୁଲ ଫଳର ସମ୍ଭାର ଥିଲା,ସବୁ ସେ ନିଜେ କରୁଥିଲେ |ସେ ଯିବାପରେ ମୁଁ ଏସବୁରେ ମନ ଦେଲିନାହିଁ |ବସୁଧା ପଚାରିଲା,ଘର ତ ଏବେ ଖାଲି ଅଛି,ଘର ଭଡା କାହିଁକି ଦେଇନ ?
ଅକ୍ଷର କହିଲା,ଏବେ ମାସେ ହେବ,ଘର ଖାଲି ପଡିଛି |ଗୋଟେ ମଜା କଥା ଜାଣିଛ ?ଏଇ ଘରର ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ ଗୁଣ ଅଛି,ଏଇଠି ଛଅ ମାସରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ କେହି ରହି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ |ବସୁଧା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ବଡ଼ ଅଜବ କଥା,ଏହା କେମିତି ସମ୍ଭବ ? ଅକ୍ଷର ହସି ହସି କହିଲା,କେହି ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତୁ କି ନ କରନ୍ତୁ,ମୋ ହିସାବରେ ଆମ ଘର ଭାରି ଲକ୍ଷ୍ମୀବନ୍ତ |ଏଠାରେ ଯିଏ ରହେ,ତାର ଚାକିରୀ ହୋଇଯାଏ କିମ୍ବା ପ୍ରମୋଶନ ପରେ ଟ୍ରାନ୍ସ୍ଫର ହୋଇଯାଏ କିମ୍ବା ନୂଆଘର ମିଳିଯାଏ କିମ୍ବା ଆଉ କଣ ଭଲ କାମ ହୋଇଯାଏ,ଯାହା ଫଳରେ ସେ ଘର ଛାଡିବା ପାଇଁ ବାଧ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି | ପୁଣି ଘର ଛାଡି ଯିବାବେଳେ ଅନେକ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ଯାଆନ୍ତି |ବସୁଧା କହିଲା,ତାହେଲେ ଏମିତି ଶୁଭ ଘରେ ନ ରହି,ସେ ସରକାରୀ ଘରେ କାହିଁକି ରହୁଥିଲ ?ସେଇଠି ପୁଣି ଅଙ୍କଲ ଚାଲିଗଲେ |ଅକ୍ଷର ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡି କହିଲା,ଶୁଭ ଅଶୁଭ କଥାକୁ ବାପା ସବୁବେଳେ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ କହୁଥିଲେ | ଅନେକ ଦିନ ସରକାରୀ ଘରେ ରହିବା ପରେ ସେଠିକାର ପରିବେଶ ,ପଡୋଶୀ ଓ ବାତାବରଣ ପ୍ରତି ମୋର ମଧ୍ୟ ମମତା ଆସି ଯାଇଥିଲା |ତା'ପରେ ତମେ ମୋ ଜୀବନକୁ ଆସିଲ |ମୁଁ ଭଲରେ ଜାଣିଥିଲି,ତମେ କେବେହେଲେ ବାପଘର ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିବାକୁ ଚାହିଁବ ନାହିଁ |ତେଣୁ ନିଜ ଘରେ ରହିବା ଇଚ୍ଛାକୁ ସବୁଦିନପାଇଁ ମନରୁ କାଢ଼ିଦେଲି |ମାସେ ହେଲା,ପୁରୁଣା ଭଡାଟିଆ ଘର ଛାଡି ଦେଇଛନ୍ତି,ନୂଆ ଭଡାଟିଆ ଠିକ କରି ସାରିଛି,ଏଇ ପହିଲାରେ ଆସିବେ ବୋଲି କହିଛନ୍ତି |
ତା' କଥା ଶୁଣି ବସୁଧାର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |ସେ ମିନତି ଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ଆଉ ସେମାନଙ୍କୁ ମନା କରି ହେବନି ?ଅକ୍ଷର କହିଲା,କାହିଁକି ?କଣ ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ମନା କରିବି ?ବସୁଧା ସେମିତି ସ୍ୱରରେ କହିଲା,କାହିଁକିନା ମତେ ଏଇ ଘର ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି ,ଆମେ ଆଜିଠାରୁ ଏଇଠି ରହିବା ,ତମେ ପ୍ଲିଜ ମନା କରନା |
ଅକ୍ଷର ଆନନ୍ଦ ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ବସୁଧାକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ କହିଲା,ତମେ ସତ କହୁଛ ବସୁ ?ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ତମେ କେବେ ବି ବାପଘରଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିବାକୁ ଚାହିଁବନି,କିନ୍ତୁ ତମଠାରୁ ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ମୋର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ନାହିଁ , କଣ କହି ତମକୁ ମୋର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇବି,ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁନି,ଅତ୍ୟଧିକ ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ ତା' ଆଖିରୁ ଦୁଇଟୋପା ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment