ସୁବ୍ରତ କହିଲେ,ହଁ ଆପଣ ଠିକ କହିଛନ୍ତି |ଆପଣମାନେ ଅନେକ ବେଳୁଁ ଆସି କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇ ପଡିଥିବେ ,,ଏଥର ଆପଣମାନେ ଯାଆନ୍ତୁ ,ମୁଁ ଝିଅ ପାଖରେ ରହିବି |ଯିବାବେଳେ ନିର୍ମଳା ସୁବ୍ରତଙ୍କୁ କହିଲେ,ଝିଅ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭଲ ହେବାପରେ ତାକୁ ଆମ ଘରକୁ ପଠେଇବେ |ସୁବ୍ରତ ହାତଯୋଡ଼ି କହିଲେ,ହଁ ସମୁଦୁଣୀ ମୁଁ ଜାଣିଛି |ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ହଇରାଣ କରିବିନି |
ଘରକୁ ଫେରିବାପରେ ନିର୍ମଳା ହୃଷୀକେଶଙ୍କୁ କହିଲେ,ସେ ତା ବାପଘରେ ଥାଉ, ଆମେ ତାକୁ ଆଉ ଆମ ଘରକୁ ଆଣିବା ନାହିଁ |ହୃଷୀକେଶ କହିଲେ,ଇଏ ପିଲାଖେଳ ହୋଇଛି ନାଁ କଣ ?ଆମେ ସେମିତି କିଛି ବି କରି ପାରିବାନି |ଯଦି କରିବାକୁ ଚାହିଁବା,ତାହେଲେ ଧୂର୍ତ୍ତ ସମୁଦୀ ଆମକୁ ବରବାଦ କରିଦେବ |ନିର୍ମଳା କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲେ,ଯୌତୁକ ଲୋଭ ଦେଖାଇ ସେ ବଦମାସ ତାର ରଦ୍ଦିଆ ମାଲକୁ ଆମ ବେକରେ ବାନ୍ଧିଦେଲା |ସାରା ଜୀବନ ଆମେ ଅଖା ଧୋଉଥିବା,ଗୁଣ ଗାଉଥିବା !ମତେ ସେତେବେଳେ ଗର୍ବ,ଅହଙ୍କାର ଆଉ ଲୋଭର ନିଶା ଘାରି ଯାଇଥିଲା | ନନ୍ଦିନୀ ମତେ କେତେ ବୁଝେଇଲା |ମୁଁ କଣ ତା କଥା ଶୁଣିଲି ?ଭାବିଲି,ସେ ମୋ ଶିରୀ ଦେଖି ସହି ପାରୁନାହିଁ |ଏବେ ମୁଁ ଭୋଗିବିନି ତ ଆଉ କିଏ ଭୋଗିବ ??ଆହାଃ !ମୁଁ କେତେ ପାପ କଲି !ମୋ ଦୋଷର କ୍ଷମା ନାହିଁ |
ହୃଷୀକେଶ କହିଲେ,ଥାଉ,ଥାଉ |ଆଉ ବୃଥା ନାଟକ କରନି |ତମକୁ କି ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଘୋଟିଲା କେଜାଣି,ହୀରା ପରି ଝିଅଟିକୁ ପାଦରେ ଆଡେଇ ଦେଲ,କହିଲ କଣ ନାଁ,ପିଅନର ଝିଅ !!ମୁଁ ବି ଆଗ ପଛ ନ ବିଚାରି ତମ କଥାରେ ମାତିଗଲି |ଏବେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପି.ଏସ.ଙ୍କ ପାଗଳୀ ଝିଅ ଆଉ ତାଙ୍କ ଯୌତୁକକୁ ସାରା ଜୀବନ ଚାଟୁ ଥା !ନିର୍ମଳା ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରାଗିଯାଇ କହିଲେ,ଏମିତି କଥା କହୁଛ,ଯେମିତି ତମେ ପୂରା ସାଧୁ |ଏଥିରେ ତମର କିଛି ଦୋଷ ନାହିଁ ନାଁ ?ନିଜେ ତ ପ୍ରମୋଶନ ପାଇଁ,ପାଗଳ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା,ଏବେ ମତେ କଣ ଦୋଷ ଦେଉଛ ?ଯେତେ ବେନାମୀ ଚିଠି ଆସିଲା,ସତ ମିଛ ନ ପରଖି,ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚିରି ଫୋପାଡ଼ି ଦେଲ !ଆମେ ସିନା ପରସ୍ପରକୁ ଦୋଷ ଦେଇ ଖସିଯିବା,ହେଲେ,ସାରା ଜୀବନ ମୋ ପୁଅ ଭୋଗିବ |
ଏହି ସମୟରେ ଅଙ୍କିତ ସେଠାକୁ ଆସି ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ କହିଲା,ମାମା,ରୋଷେଇ କରିବ ନାଁ ମୁଁ ବାହାରୁ ଆଣିବି ?ନିର୍ମଳା ଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁ କହିଲେ,ନଅଟା ବାଜିଲାଣି ?ମୁଁ ଯାଏ ରୋଷେଇ କରେ |ସେ ଧୁଆଧୋଇ ହୋଇ ନିଜ ଲୁଗା ବଦଳେଇ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଗଲେ |କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଅନ୍ତରରୁ କୋହ ଉଠୁଥିଲା |ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି, ରୋଷେଇଘର କାନ୍ଥରେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିଦେଇ ସେ କହିଲେ,ଏ ମୁଁ କଣ କଲି?ନିଜ ହାତରେ ମୋ ସୁନା ମୁଣ୍ଡା ପରି ପୁଅର ଜୀବନ ନଷ୍ଟ କରିଦେଲି !!(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment