ନନ୍ଦିନୀ ଫୋନ କରି ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ସବୁ ଘଟଣା ଜଣାଇ ଦେଇଥିଲା ଓ ଆଉ ମଧ୍ୟ କହିଥିଲା ଯେ,କେହି ଖାଇ ନାହାନ୍ତି,ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ରୋଷେଇ ହେଲେ,ଖାଇବେ |ନନ୍ଦିନୀର କଥା ଶୁଣି ନିର୍ମଳାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ଆଉ କାମ କରୁନଥିଲା |ଭାବିଥିଲେ,ଦୁଇଘଣ୍ଟା ବିଶ୍ରାମ ନେଇଯିବେ ବୋଲି,କିନ୍ତୁ ଆଉ ତାହା ସମ୍ଭବପର ହେଲାନି |ରୋଷେଇଆଙ୍କୁ ନିଦରୁ ଉଠାଇ ପୁରି ତରକାରୀ କରିବାକୁ କହି,ସେ ନିଜେ ସେମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ |ମନେ ମନେ ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ହେ ଭଗବାନ,ମୁଁ ବୃଥା ଅହଙ୍କାରରେ ମାତି ନିଜ ଗୋଡ଼କୁ ଯାହା ନିଜେ ହାଣିଲି |ଯେଉଁମାନେ ମତେ ଏତେ ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିଲେ,ତାଙ୍କୁ ନୀଚ ସ୍ତରର କହି,ପାଦରେ ଆଡେଇ ଦେଲି |ଅଥଚ ସବୁଦିନପାଇଁ ଯାହାସଙ୍ଗେ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧିଲି ସେ ବନ୍ଧୁ ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିବା ଦୂରେ ଥାଉ,ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଆହୁରି ଖରାପ କରିଦେଲେ |କିନ୍ତୁ ଏତେଶୀଘ୍ର ମନ ତାଙ୍କର ହାର ମାନିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥିଲା |ସେ ତାଙ୍କ ନିଜ ଲୋକଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେଇ ଭାବୁଥିଲେ,ଆକଳନ ଠାରୁ ଲୋକ ଅଧିକା ହୋଇଗଲେ,ତେଣୁ କିଛି ଆଇଟମ ସରିଯିବା ସ୍ୱାଭାବିକ ,ତା ବୋଲି ନଖାଇ,ଭୋଜି ବର୍ଜନ କରିବା କଣ ଉଚିତ ହେଲା ?
ବରଯାତ୍ରୀ ଧୀରେ ଧୀରେ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲେ |ତାଙ୍କଠାରୁ କନ୍ୟାଘର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ କଥା ଶୁଣି ନିର୍ମଳା ତାର ଜୋରଦାର ବିରୋଧ କରୁଥିଲେ ଓ କନ୍ୟାଘରକୁ ସମର୍ଥନ କରି,ଓଲଟା ସେମାନଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେଉଥିଲେ |ଭୋର ଚାରିଟା ବେଳକୁ ପୁଅବୋହୂଙ୍କ ସହିତ ହୃଷିକେଶ,ନନ୍ଦିନୀ,ତାର ସ୍ୱାମୀ ସମର ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ତେ ଆସି ଘରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ |ଶଙ୍ଖ ,ହୁଳହୁଳି, ବନ୍ଦାଣ ପରେ ସେ ବୋହୂକୁ ଘର ଭିତରକୁ ନେଇଗଲେ |ସମସ୍ତେ ଫ୍ରେଶ ହୋଇ ଲୁଗା ବଦଳେଇ,ଅଳ୍ପ ଟିକେ ଖାଇ ଶୋଇ ପଡିଲେ |ଚତୁର୍ଥୀ ହୋମ ପରେ ପୁଅ ବୋହୂ ଏକାଠି ଶୋଇବା କଥା |ତେଣୁ ବୋହୂ ନନ୍ଦିନୀ ପାଖରେ ,ତାର ପିଲାମାନେ ଯେଉଁଠି ଶୋଇଥିଲେ ସେଇଠି ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୋଇପଡିଲା |
କିନ୍ତୁ ଶାଶୁଘରେ ଏଇ କେତେଦିନ କେହି ବୋହୂକୁ ଭଲରେ ଶୁଆଇ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ |ଆଖପାଖର ସମସ୍ତେ ଦଳ ଦଳ ହୋଇ ବୋହୁ ଦେଖିବାକୁ ଆସୁଥିଲେ |ସୌମ୍ୟା ଉଠୁଥିଲା,ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢଣା ଦେଉଥିଲା,ସେମାନେ ବୋହୂ ଦେଖି ଯିବାପରେ ସେ ପୁଣି ଶୋଇ ପଡୁଥିଲା | ଆଉ ଦଳେ ଆସିଲେ,ତାକୁ ପୁଣି ଉଠିବାକୁ ପଡୁଥିଲା |ସୌମ୍ୟା ଟିକିଏ ନିଦ୍ରାପ୍ରେମୀ ଥିଲା |ତେଣୁ ଏଇ ଅଦିନିଆ ଅନିଦ୍ରା ,ଓ ବାରମ୍ବାର ଶୋଇ ବାରମ୍ବାର ଉଠିବା,ତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା |ଶେଷରେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ସେ ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ କହିଲା,ମୋ ଦେହ ଭଲ ଲାଗୁନି,ମତେ ଆଉ ଉଠେଇବେ ନାହିଁ ,ମୁଁ ଟିକିଏ ଶୋଇବି |ନିର୍ମଳା ହଁ କହି,କବାଟ ଆଉଜାଇ ଦେଲେ |ତାପରେ ଯିଏ ବୋହୂ ଦେଖିବାକୁ ଆସିଲେ,ସେମାନଙ୍କୁ ନିରାଶ ହୋଇ ଫେରି ଯିବାକୁ ପଡିଲା |
ନନ୍ଦିନୀ ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ କହିଲା,ବୋହୂ ଶୋଇ ପଡିଲା ନାଁ କଣ ?ନିର୍ମଳା କହିଲେ,ହଁ ଶୋଉ,ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇଛି,ଟିକେ ବିଶ୍ରାମ ନେଲେ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗିବ |ନନ୍ଦିନୀ ହସି ହସି କହିଲା,ଆଚ୍ଛା !ହୁସିଆର ଥିବୁ ଲୋ ଅପା ,ମୁଣ୍ଡରେ ବସିଲେ,ଆଉ ଓହ୍ଲେଇବ ନାହିଁ |ନିର୍ମଳା କହିଲେ,ନ ଓହ୍ଲାଉ |ସେ ବୋହୂ ନୁହେଁ,ମୋ ଝିଅ |ତାକୁ ଏମିତି ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ଦେବି ଯେ,ସେ ତା ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ଭୁଲିଯିବ |ନନ୍ଦିନୀ ହସି ହସି କହିଲା,ହଉ ତୋ ପାରିଲାପଣିଆ ଅତି ଶୀଘ୍ର ଜଣା ପଡ଼ିଯିବ ଯେ !(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment