ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଦୁଇଭଉଣୀ ସେମାନଙ୍କର ଗପର ପସରା ମେଲେଇ ଦେଇଥିଲେ |ହସଖୁସିରେ ଘର ଫାଟି ପଡ଼ୁଥିଲା |ନିର୍ମଳା ଚମକି ପଡିବାପରି କହିଲେ,ଆରେ, ଖାଲିପେଟରେ ଆମେ ଏମିତି ଗପୁଥିବା ନାଁ କଣ ?ବାହାଘର ପାଇଁ ହୃଷିକେଶ ଅସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ଏକ ରୋଷେଇଆ ରଖିଥିଲେ |ଏହାଦ୍ୱାରା ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ରୋଷେଇ କାମରୁ ରିହାତି ମିଳିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ ଅନ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟରେ ମନୋନିବେଶ କରି ପାରୁଥିଲେ |ସେ ସେଠାରୁ ଯାଉ ଯାଉ ନନ୍ଦିନୀକୁ କହିଲେ,ତୁ ଅକି ସାଙ୍ଗରେ ଗପୁଥା,ମୁଁ ଆସୁଛି | ନନ୍ଦିନୀ ତା ରୁମକୁ ଆସିବା ବେଳକୁ, ଅଙ୍କିତ ବିଛଣାରେ ଶୋଇ, କାନରେ ଇଅର ଫୋନ ଦେଇ,ଗୀତ ଶୁଣୁଥିଲା | ନନ୍ଦିନୀ ତା ପାଖରେ ବସି ପଡି କହିଲା,ମୁଁ ଏତେବେଳୁ ଆସିଲିଣି,ତୁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମତେ ଦେଖା କରିନୁ ?ମୋ ଉପରେ ରାଗିଛୁ ନାଁ କଣ ?
ନନ୍ଦିନୀ କଥା ଶୁଣି ଅଙ୍କିତ ତତକ୍ଷଣାତ ବିଛଣାରୁ ଉଠି ପଡି ତାର ପାଦ ଛୁଇଁ ପ୍ରଣାମ କଲା |କହିଲା,ନାଇଁ ସେମିତି କିଛି ନୁହେଁ, ତମେ ତ ମୋ ମାମାଙ୍କର ଅତି ପ୍ରିୟ ସାନ ଭଉଣୀ,ତମ ଉପରେ ମୁଁ କାହିଁକି ରାଗିବି ?ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,ତାର ସାନ ଭଉଣୀ ହେଲେ,ତୋର ମାଉସୀ ନାଁ ?ଅଙ୍କିତ କିଛି ନକହି ନିରୁତ୍ତର ରହିଲା |
ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,ମୁଁ ଗତ ଥର ତତେ ଯେମିତି ଦେଖିଥିଲି,ଏବେ ଆହୁରି ବେଶି ଶୁଖି କଳାକାଠ ପଡି ଗଲୁଣି !ତୋର ବାହାଘର ହେଉଛି,ତୁ ଏତେବେଳକୁ ଚୁଡାରେ ପାଣି ପଡିବା ପରି ଫୁଲି ଉଠିବା କଥା,ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଓଲଟା |ଡ଼ାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଟୋଟାଲ ଚେକ ଅପ କରା |ଏଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ଚେହେରା ,ଏବେ ଚାହିଁ ହେଉନି |କଣ ହୋଇଛି କହିଲୁ ??
ଅଙ୍କିତ କହିଲା,ତମକୁ କହି ଲାଭ କଣ ?ତଥାପି ପଚାରିଲଣି ଯେତେବେଳେ ମୋ କଥା ଶୁଣିବ ?ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,କି କଥା କହୁଛୁ,ତୋ କଥା ଶୁଣିବିନି ତ ଆଉ କାହା କଥା ଶୁଣିବି ?ଅଙ୍କିତ କାନରୁ ଇଅର ଫୋନ କାଢି କହିଲା,ମୁଁ ପ୍ରଣବ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଗୋଟିଏ ଗୀତ ବୋଲିବି,ତମେ ସେଥିରୁ ଯାହା ବୁଝିବ |ନନ୍ଦିନୀ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,ଏମିତି କଥା ?ଆଚ୍ଛା କହ |
ଅଙ୍କିତ ଆବୃତ୍ତି କଲା,"ମାଟିର ଦେହରୁ ପ୍ରାଣ ଚାଲିଗଲେ,ସିଏ ତ ମରଣ ନୁହେଁ |ଏ ମଣିଷ ମରେ ଜୀବନରେ ଯେବେ,ନୂତନତା ଚାଲିଯାଏ |ବାକି ରହିଯାଏ ଜୀବନର ବୋଝ,ଯାହା ଅତି ଦୂରୁବହ ||"
" ଅନ୍ତରେ କାନ୍ଦେ ବାହାରେ ହସେ ମୁଁ ଏଇ ମୋର ପରିଚୟ,ମରି ସାରିଛି ମୁଁ ,ତେବେ ବି କରୁଛି,ବଞ୍ଚିବା ଅଭିନୟ ||"ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,ଆରେ ବାଃ,ବଢିଆ ତ |ଅଙ୍କିତ କହିଲା,ସରିନି,ଆଉ ଅଛି |ସେ ପୁଣି ଆବୃତ୍ତି କଲା,"ମୋର ଏଇ ଜନ୍ମେ ଭାଗ୍ୟ ମୋ ପାଇଁ,ଅଦିନ ଝଞ୍ଜା ହୋଇ,ଅଧରରୁ ହସ,ଆଖିରୁ ସପନ,ଗଲା ତ ଉଡାଇ ନେଇ |କରିଦେଇଗଲା ଦୁନିଆଁରେ ମତେ,ଚିରଦିନ ଅସହାୟ,ଏଇ ମୋର ପରିଚୟ ......... ||"
ନନ୍ଦିନୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଅଙ୍କିତ ଉପରେ ଗଭୀର ଦୃଷ୍ଟି ନିକ୍ଷେପ କଲା |ସେ ଦେଖିଲା,ଅଙ୍କିତ ଆଖିରେ ଲୁହ ଟଳମଳ ହେଉଛି |ସେ ପଚାରିଲା,ତୁ କାନ୍ଦୁଛୁ ?ଅଙ୍କିତ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛିଦେଇ କହିଲା,କାଇଁ ନାଁ ତ |ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,ତୁ କଣ ମତେ ଏତେ ହୁଣ୍ଡୀ ବୋଲି ଭାବିଛୁ ନାଁ କଣ ?ତୁ ଯଦି ଆଉ କାହାକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲୁ , ବାହାଘର ପାଇଁ ସଫା ସଫା ମନା କରି ଦେଲୁନାହିଁ କାହିଁକି ?କାହିଁକି ଏତେ ନାଟକ ଚାଲିଛି ???
ଅଙ୍କିତ କହିଲା,ତମେ ବୁଝିନ ମାଉସୀ,ବାବାଙ୍କର ପ୍ରମୋଶନ ଦରକାର ଥିଲା,ଆଉ ମାମାଙ୍କର ଦରକାର ଥିଲା ବଂଶ ମର୍ଯ୍ୟାଦା |ଏଇ ଦୁଇଟା ଭିତରେ ବଳି ପଡ଼ିଗଲି ମୁଁ |ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,ଆଜିକାଲି ପୁଅଝିଅ ପ୍ରେମ ପାଇଁ କେତେ କଣ କରି ପକାଉଛନ୍ତି,ତୁ ଏମିତି କେଉଁଠୁ ଆସିଲୁ କି ?ତତେ ଧମକ ଦେଇ ଆସିଲାନି ?ଅଙ୍କିତ କହିଲା,ମୁଁ ଧମକ ଦେବା ଆଗରୁ ମାମା ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଦେବେ ବୋଲି ଧମକ ଦେଲେ |ତାପରେ ବି ମୋ ପାଖରେ ବାଟ ଥିଲା,କିନ୍ତୁ ସେ ଝିଅ ଦୁଇ ପରିବାର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯିବାପାଇଁ ମନାକରି ମୋ ସାଙ୍ଗେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ସମ୍ପର୍କ କାଟିଦେଲା,ଆଉ ବାହା ହୋଇଯିବା ପାଇଁ ମତେ ବାଧ୍ୟ କରି, ଟ୍ରାନ୍ସ୍ଫର ନେଇ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଛାଡି ଚାଲିଗଲା |
ନନ୍ଦିନୀ କହିଲା,ଦୁନିଆଁରେ ଏମିତି ପୁଣି ଝିଅ ଅଛନ୍ତି ? ଏମିତି ଝିଅକୁ ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ ପାଇ ଅପା ହାତଛଡ଼ା କରିଦେଲା କେମିତି ?ଅଙ୍କିତ କାଠ ପରି ବସିଥିଲା,ଆଉ କିଛି କହୁ ନଥିଲା |ଏଇ ସମୟରେ ନିର୍ମଳା ଆସି କହିଲେ,ମାଉସୀ ପୁତୁରାଙ୍କ ଗପ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସରିନି ?ଶୀଘ୍ର ଆସ ଖାଇବ |
କିନ୍ତୁ ନନ୍ଦିନୀର ଉତ୍ସୁକତା ବଢି ଯାଇଥିଲା |ମନେ ମନେ ନିଜକୁ ଦୋଷ ଦେଇ ଭାବୁଥିଲା,ସେ ଏତେଥର ଆସିଲାଣି,ଅଥଚ ଅଙ୍କିତକୁ ତା ପସନ୍ଦ ବିଷୟରେ ପଚାରି ପାରିଲାନି ??ଏମିତି ଅଵିଵେକୀ,ହୃଦୟହୀନା ସେ ହୋଇପାରିଲା କେମିତି ? ଅଙ୍କିତକୁ ରାଣ ପକାଇ,ବାଧ୍ୟ କରି,ସେ ଲିପି ବିଷୟରେ ସବୁ ତଥ୍ୟ ଆଦାୟ କଲା |ଯେତେବେଳେ ଅଙ୍କିତ ତାକୁ ବାରିପଦା ଗାର୍ଲସ ସ୍କୁଲରେ ଲିପି ଟିଚର ଅଛି ବୋଲି କହିଲା,ସେତେବେଳେ ତାର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ,କାରଣ ସେହି ସ୍କୁଲ ତାଙ୍କ ଘର ଠାରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ଥିଲା |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment