ପରଦିନ ସକାଳେ ଯେତେବେଳେ ନିର୍ମଳା ସୌମ୍ୟାକୁ ଉଠାଇବାକୁ କବାଟରେ ମୃଦୁ କରାଘାତ କଲେ, ଆଉଜା ଥିବା କବାଟଟି ମନକୁ ମନ ଖୋଲିଗଲା |ସେ ଦେଖିଲେ,ସୌମ୍ୟା ପଲଙ୍କରେ ଓ ଅଙ୍କିତ ସୋଫାରେ ଶୋଇଛନ୍ତି |ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କବାଟ ଆଉଜାଇ ଦେଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ |ସମୟ ଉଣ୍ଡି,ନନ୍ଦିନୀ ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା,ସେ ସୌମ୍ୟାକୁ ଆଦର କରି ଏ ବିଷୟରେ ପଚାରିଲେ |ଅଙ୍କିତ ଗତ ରାତିରେ ତାକୁ ଯାହା କହିଥିଲା,ସୌମ୍ୟା ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ନିର୍ମଳାଙ୍କ ଆଗରେ ବଖାଣି ଗଲା ଓ କହିଲା,ତାଙ୍କର ତ ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା,ଆପଣ କାହିଁକି ବାହାଘର କଲେ ?ନିର୍ମଳା ତାର ପିଠି ଥାପୁଡ଼େଇ କହିଲେ,ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା କି କାହାକୁ ଏକଥା କହନା,ମୁଁ ଅକିକୁ ବୁଝାଇ ଦେବି |ଦିନକ ପରେ ନନ୍ଦିନୀ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା |ନିର୍ମଳା ମନଦୁଃଖ କରି ତାକୁ କହିଲେ,ତୁ ମୋ ପାଇଁ ଏତେ କଲୁ,,ଅଥଚ ମୁଁ ତତେ ପାଟଶାଢ଼ୀ ଖଣ୍ଡେ ଦେଇ ପାରିଲି ନାହିଁ |ନନ୍ଦିନୀ ତାର ସେଇ ପୁରୁଣା ସଂଳାପ ଦୋହରାଇ କହିଲା,ଏକା ମାଘକେ କଣ ଶୀତ ଯାଉଛି ?ମୋ ବାକି ଖାତାରେ ଲେଖି ରଖିଥା ,ଏତେ ଶୀଘ୍ର ମୁଁ ତତେ ଛାଡ଼ୁନି ବା |
ସେଦିନ ରାତିରେ ସମସ୍ତେ ଖାଇସାରିବା ପରେ ଅଙ୍କିତ ସବୁଦିନ ପରି ଟିଭି ଦେଖୁଥିଲା |ନିର୍ମଳା ତା ପାଖରେ ବସିପଡି କହିଲେ,ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି,ଆମେ ସୌମ୍ୟାକୁ ବୋହୂ କରି ଆମ ଘରକୁ ଆଣି ସାରିଛୁ |ଏବେ ସୌମ୍ୟା ତୋର ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ସାରିଛି |ଆଉ କଣ ଆମେ ତାକୁ ବଦଳେଇ ଦେଇ ପାରିବା ?ତୁ ତାକୁ ସ୍ତ୍ରୀ ଭାବେ ଆଦରି ନେଲେ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ମଙ୍ଗଳ ହେବ |ପଛ କଥାକୁ ଗଣ୍ଠି କରି ଧରି ବସିଲେ,କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ,ବରଂ ବେଶି କ୍ଷତି |
ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଅଙ୍କିତ ଚିହିଙ୍କି ଉଠି ଖଣ୍ଡେ ଦୂରକୁ ଘୁଞ୍ଚିଯାଇ କହିଲା,ତମର ବୋହୂ ଦରକାର ଥିଲା,ବୋହୂ ଆସିଲା |ଏଥର ବୋହୂକୁ ନେଇ ତମେ ଚଳ,ମୋର ଏଥିରେ କିଛି ମତଲବ ନାହିଁ |ଆଜି ଯାହା କହିଲ,ସେତିକି |ଆଉଦିନେ ଏ ବିଷୟରେ ମତେ କିଛି କହିବ ନାହିଁ |ନହେଲେ,ତମେ ମତେ ଯେଉଁ ଧମକ ଦେଉଥିଲ,ମୁଁ ତାକୁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ପରିଣତ କରି ଦେଖେଇ ଦେବି |ନିର୍ମଳା ଅଙ୍କିତର ଏପରି ରୁଦ୍ର ମୂର୍ତ୍ତି କେବେହେଲେ ଦେଖି ନଥିଲେ | 'ହଉ ତୋ ଇଚ୍ଛା' କହି,ସେ ସେଠାରୁ ଉଠି ଚାଲିଗଲେ |
ଶାଶୁଘରକୁ ବାପଘର ବୋଲି ମନେକରି,ଚଳିବାକୁ ସୌମ୍ୟାକୁ ନିର୍ମଳା କହିଥିଲେ |ସେହି ଅନୁସାରେ ସୌମ୍ୟା ଶୀଘ୍ର ନ ଉଠି ଆରାମରେ ଆଠଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୋଉଥିଲା |ନିର୍ମଳା ମଧ୍ୟ ତାକୁ ନଉଠାଇ, ନିଜ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହୁଥିଲେ |ଆଠଟା ବେଳକୁ ସୌମ୍ୟା ଉଠି,ପାଣି ପିଇବା ପରେ,ଚା' ପିଏ |ନିର୍ମଳା ତା ପାଇଁ ଫ୍ଲାସ୍କରେ ଚା' ରଖିଥାନ୍ତି |କୁଣିଆମାନେ ଚାଲିଯାଇଥିବାରୁ ରୋଷେଇଆକୁ ବିଦା କରି ଦିଆଯାଇଥିଲା |ସେ ସୌମ୍ୟାକୁ କହିଲେ,କୁକ ନାହିଁ,ଏଥର ଆମେ ଦୁହେଁ ମିଶି ରୋଷେଇ କରିବା |ସୌମ୍ୟା କହିଲା,ମାମା ,କୁକ ଥିଲା,ଭଲ ଥିଲା,କାହିଁକି ଆମେ ଏତେ କଷ୍ଟ କରିବା ?ନିର୍ମଳା ହସି ହସି କହିଲେ,ପାଗଳୀ ଟା |ମାସେ ହୋଇନି,ଦଶ ଲିଟର ତେଲ ସାରିଦେଲା |ସବୁଥିରେ ଗୁଣ୍ଡ ମସଲା ପକେଇ ଆମ ପେଟ ଖରାପ କରିଦେଲା |ଏମିତି ସବୁଦିନ ଖାଇଲେ,ଆମର ପାଞ୍ଚବର୍ଷର ଆୟୁଷ ପାଞ୍ଚ ଦିନରେ ଶେଷ ହୋଇଯିବ | ଆମେ ତ ଚାରିଜଣ ମଣିଷ,ନିଜ ପାଇଁ ଗଣ୍ଡେ ରାନ୍ଧି ପାରିବା ନାହିଁ ଯେ,ରୋଷେଇଆ ରଖିବା!!ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସୌମ୍ୟାର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |ସେ ଆଉ ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ କିଛି ନ କହି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |
ସୁବ୍ରତବାବୁଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରୀ ବହୁତ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ ଓ ଭଲ ପାଉଥିଲେ |ଅନେକ ସମୟରେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଖକୁ ବଡ଼ ବଡ଼ ଭି.ଆଇ .ପି. ଆସୁଥିଲେ | ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନାମକରା ହୋଟେଲରୁ ଖାଦ୍ୟ ଆଣିବା ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ସୁବ୍ରତ ବାବୁଙ୍କ ଉପରେ ନ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା | ଯେଉଁଦିନ ଏହିପରି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ହେଉଥିଲା,ସୁବ୍ରତବାବୁ ଅଧିକ ଖାଦ୍ୟ ଅର୍ଡର କରି, ନିଜ ଘରକୁ ସେଥିରୁ କିଛି ପ୍ୟାକେଟ ନେଇ ଆସୁଥିଲେ |ସୌମ୍ୟା ଓ ସିଦ୍ଧାର୍ଥଙ୍କୁ ଏହି ଖାଦ୍ୟ ବହୁତ ପସନ୍ଦ ଥିଲା | ସେମାନେ ଏହି ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଏପରି ଅଭ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ଯେ,ଘର ତିଆରି ଖାଦ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଆଉ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା | ଜନ୍ମଦିନ ଆଦି ଯେ କୌଣସି ଭଲଦିନ ଆସିଲେ, ହୋଟେଲରୁ ଖାଦ୍ୟ ଅର୍ଡର କରିବା କଥା ପ୍ରଥମେ ସେମାନଙ୍କ ମନକୁ ଆସୁଥିଲା |
ଏହାର ଠିକ ବିପରୀତ ହୃଷୀକେଶଙ୍କ ଘରେ ସମସ୍ତେ ଅଳ୍ପ ତେଲ ମସଲାଯୁକ୍ତ ଖାଦ୍ୟ ଖାଉଥିଲେ |ରାତିରେ ରୁଟି ସହିତ ସନ୍ତୁଳା ସେମାନଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଏହି ଖାଦ୍ୟ ସୌମ୍ୟାକୁ ଆଦୌ ରୁଚୁ ନଥିଲା |ତା ମନ ସବୁବେଳେ ସେହି ହୋଟେଲ ଖାଦ୍ୟକୁ ଝୁରି ହେଉଥିଲା |ତା ମନ ଜାଣିଲା ପରି ଶନିବାର ରାତିରେ, ସୁବ୍ରତ ହୃଷୀକେଶଙ୍କୁ ଫୋନ କରି କହିଲେ,କାଲି ରବିବାର,ଛୁଟିଦିନ |ଆପଣ ଲଞ୍ଚ ପାଇଁ କିଛି ରାନ୍ଧି ନଥିବେ,ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ,ଏଠିକାର ଫେମସ ମଟନ ବିରିୟାନୀ ନେଇକରି ଯିବି |ହୃଷୀକେଶ କହି ଆସୁଥିଲେ,ନାଁ,ସେସବୁ କଣ ହେବ,କିନ୍ତୁ ହଠାତ ତାଙ୍କ ନଜର ସୌମ୍ୟା ଉପରେ ପଡିଗଲା |ସେ ତାଙ୍କ କଥା ଆଗ୍ରହ ସହକାରେ ଶୁଣୁଥିଲା |ହୃଷିକେଶ କଥା ବଦଳାଇ କହିଲେ,ହଉ ଠିକ ଅଛି,ଆପଣ ଏତେ ଆଗ୍ରହରେ କହୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ,ମୁଁ କଣ ମନା କରି ପାରିବି ?
ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି,ଆନନ୍ଦରେ ସୌମ୍ୟାର ମୁହଁ ଝଲସି ଉଠିଲା |ସେ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ଏହି ସମ୍ବାଦ ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ଜଣାଇଦେଲା |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment