ଧମାକାଦାର ବାଦ୍ୟ ରୋଷଣୀ ଓ ବରଯାତ୍ରୀଙ୍କ ମତୁଆଲା ନୃତ୍ୟ ସହ ପ୍ରସେସନ ଆଗେଇ ଚାଲିଥିଲା |ବିବାହମଣ୍ଡପ ଆଉ ଅଧ କିଲୋମିଟର ପାଖାପାଖି ଥିବାବେଳେ ଖବର ଆସିଲା,ମନ୍ତ୍ରୀ ମହୋଦୟ ମଣ୍ଡପକୁ ଡେରିରେ ଆସିଲେ ଓ ଯେହେତୁ ସେ ଯାଇନାହାନ୍ତି ,ତାଙ୍କର ଯିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରସେସନକୁ ଟିକିଏ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡିବ | ଘଟଣା କଣ ବୁଝିବାପାଇଁ,ହୃଷିକେଶ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ |ସେତେବେଳେ ମନ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କୁ ଦେଖା କରିବାକୁ ଆସିଥିବା କିଛି ପରିଚିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସହ ଆଲୋଚନାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ |ସେ ସୁପ ପିଉଥିଲେ,କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଚେଲା ଚାମୁଣ୍ଡା ଆକଣ୍ଠ ଭୋଜନରେ ମଗ୍ନ ଥିଲେ |ପ୍ରାୟ ଅଧଘଣ୍ଟାପରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ବିଦାୟ ନେଲେ |କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳକୁ ଦଶଟା ବାଜି ଯାଇଥିବାରୁ,ଆଉ ଜାକଜମକ ପ୍ରସେସନ ହୋଇ ପାରିଲାନାହିଁ |
ମଣ୍ଡପରେ ପହଞ୍ଚିବାପରେ, ବିଧି ମୁତାବକ କନ୍ୟାକର୍ତ୍ତା ବରକୁ ଗାଡ଼ିରୁ ପାଛୋଟି ନେଇ ତାଙ୍କୁ ସମ୍ମାନର ସହ ଶୂନ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟେ ଭିତରକୁ ଟେକି ନେଇଯିବା କଥା |କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ସେପରି କିଛି ବନ୍ଦୋବସ୍ତ ହୋଇନଥିଲା |ଏପରିକି ବରଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରିବା ପାଇଁ ଓ ହୁଳହୁଳୀ ପକାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କନ୍ୟାପକ୍ଷର କେହି ଉପସ୍ଥିତ ନଥିଲେ |ପଛରେ ଜଣା ପଡିଲା,ସମସ୍ତେ ଫଟ ଉଠେଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ |କଥା ଏତିକିରେ ସରି ନଥିଲା | ବରଯାତ୍ରୀମାନେ ଡାଇନିଂ ହଲରେ ଖାଇବାକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲେ,ଷ୍ଟାର୍ଟରରେ ଚିକେନ ପକୋଡା,ଚିକେନ ଲଲିପପ,ପନିର ଟିକା ସରିଯାଇଛି |ସେମିତି ମେନ କୋର୍ସର ଚିକେନ,ମଟନ ,ଫିସ ଫ୍ରାଏ ଆଦି ସମସ୍ତ ନନ ଭେଜ ଆଇଟମ ବି ସରିବା ଉପରେ | ଅଙ୍କିତର ବନ୍ଧୁ ସମ୍ବିତ ରାଗିଗଲେ ତାର ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ରହେନାହିଁ |ସେ ରାଗ ତମତମ ହୋଇ ଆସି ଅଙ୍କିତ କୁ କହିଲା,ପୁଳାଏ ଡାଉରୀ ନେଇ ଆମକୁ ଏଠିକି ବେଜ୍ଜିତ କରିବାକୁ ଆଣିଛୁ ?ଯାହାତ ସ୍ୱାଗତ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ଜଣେଇଲେ,ଖାଇବାକୁ ମୁଠାଏ ବି ଦେଲେନି ?ଭାରି ମନ୍ତ୍ରୀପଣିଆ ଦେଖେଇ ହେଉଛନ୍ତି !ଛିଃ !ଧିକ !ଏକଥା ଆଗରୁ ଜାଣିଥିଲେ,ଆମେ କଦାପି ଏଠିକି ଆସି ନଥାନ୍ତୁ |ପରିସ୍ଥିତି ଖରାପ ଆଡକୁ ଯାଉଥିବାର ଦେଖି ସୁବ୍ରତ ଓ ସିଦ୍ଧାର୍ଥ କୁଆଡେ ଲୁଚିଗଲେ,ତାଙ୍କ ପତ୍ତା ମିଳିଲା ନାହିଁ |
ସୁବ୍ରତଙ୍କ ଏପରି ଆଚରଣ ଦେଖି, କ୍ରୋଧ ଓ ଅପମାନରେ ହୃଷିକେଶ ଜଳି ଯାଉଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ଅବାଞ୍ଛନୀୟ ପରିସ୍ଥିତି ଏଡ଼ାଇବାକୁ ସେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ଜଣ ଜଣ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇ କନ୍ୟାଘର ତରଫରୁ କ୍ଷମା ମାଗି କହିଲେ,ଆମେ ଫେରିଗଲେ,କଥାଟା ବହୁତ ଅସୁନ୍ଦର ହୋଇଯିବ |ଏବେ ଯାହା ଖାଇବା ଜିନିଷ ଅଛି,ଭଦ୍ରାମି ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଖାଇଦିଅ,କାଲି ମୁଁ ତମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ପେଶାଲ ଲଞ୍ଚ ପାର୍ଟି ଦେବି |ପ୍ଲିଜ,ମୋ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ଟିକେ ଆଡ଼ଜଷ୍ଟ କରିନିଅ |ବିଶେଷ କରି ସମ୍ବିତକୁ ସେ ବହୁତ ଅନୁରୋଧ କଲେ |
ସମସ୍ତେ ବୁଝିଗଲେ,କିନ୍ତୁ କେହି ଆଉ ଖାଇବା ମୁଡ ରେ ନଥିଲେ | ନଖାଇ ସମସ୍ତେ ଫେରିଗଲେ |ସବୁ ଆନନ୍ଦ ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଯାଇଥିଲା |ସବୁବେଳେ ସମୁଦୀଙ୍କ ପ୍ରଶଂସାରେ ଶତମୁଖ ହେଉଥିବା ହୃଷୀକେଶଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା |ବାହାଘର ଆରମ୍ଭ ହେବା ବେଳକୁ ସୁବ୍ରତ କେଉଁଠି ଥିଲେ,ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲେ |କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁବାକୁ ହୃଷୀକେଶଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ହେଉନଥିଲା | ଯେନ ତେନ ପ୍ରକାରେଣ ବାହାଘର ସାରି ପୁଅ ବୋହୂକୁ ନେଇ ସେମାନେ ଯେତେବେଳେ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ,ସୁବ୍ରତବାବୁ,ହୃଷୀକେଶଙ୍କ ହାତ ଧରି ଲୁହ ଛଳଛଳ ଆଖିରେ କହିଲେ,ସମୁଦୀ,ମୋ ଝିଅକୁ ମୁଁ ଅତି ଗେଲବସରରେ ବଢେଇଛି,ତାକୁ କଡ଼ା କଥା କହିବେ ନାହିଁ |ସେଇଠି ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରିଲେ,ଏଇଠି ମୋ ଆଖିରୁ ରକ୍ତ ଝରିବ |ଏହା ଯେ ପ୍ରକାରାନ୍ତରେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ସୁବ୍ରତବାବୁଙ୍କ ଧମକ ଥିଲା, ହୃଷିକେଶ ବୁଝିପାରୁଥିଲେ |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment