ଅନୁପମର କଥାର ସ୍ରୋତ ଅଟକିଗଲା |ସେ କହିଲା,ମାନେ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମୁଁ ସବୁ ବୁଝିଛି |ମତେ ସେକଥା ଆଗରୁ କହିଥିଲେ,ମୁଁ ରୁବିଅପାଂକ ଘରକୁ ଯାଇନଥାନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏଇଠି ଏକୁଟିଆ ,ଅସୁବିଧାବେଳେ ମୋ ପାଖରେ କେହି ନାହାନ୍ତି |ଚାଲ,ଏଇଠୁ ପଳେଇବା |ଅନୁପମ କହିଲା,ସେକଥା ମୁଁ ଭାବିସାରିଛି ;ଘର ବି ଖୋଜୁଛି |ଦେଖାଯାଉ କଣ ହେଉଛି |ବନହଂସୀ କହିଲା,ହଉ ଠିକ ଅଛି |ତମେ ଖାଇଛ ?ଅନୁପମ କହିଲା, ଖାଇଲି ଆଉ କେତେବେଳେ ?ସକାଳୁ ମୁଠାଏ ଭାତ ପେଟରେ ପଡିନି |
ବନହଂସୀ ନୀରବରେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଚାଲିଗଲା |ଗ୍ୟାସ ଷ୍ଟୋଭ ଲଗାଇଲାବେଳକୁ ପଛେ ପଛେ ଆସି ଅନୁପମ ପହଂଚିଗଲା |ପଚାରିଲା,କଣ କରୁଛ ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ବେଶୀ ସମୟ ଲାଗିବନି |ପ୍ରେସର କୁକରରେ ଖେଚଡି,ଡାଲମା ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ହୋଇଯିବ |ଅନୁପମ କହିଲା,ରାତି ଆସି ବାରଟା ବାଜିଲାଣି,ଏତେବେଳେ ମୁଁ ଭାତ ଖାଇବି ?ତମ ମୁଣ୍ଡରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ ଦେଖୁଛି |ତାର ରୁକ୍ଷ କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଣି ବନହଂସୀର ହୃଦୟ ପୁଣି ଦୋହଲିଗଲା |ସେ କେବଳ ଅନୁପମକୁ ଚାହିଁରହିଲା |ଅନୁପମ ବାହାରକୁ ଯାଇ ସଂଗେ ସଂଗେ ଫେରିଆସିଲା |ହାତରେ ତାର ପଲିଥିନରେ ଗୁଡା ହୋଇଥିବା ଖାଦ୍ୟ ପ୍ୟାକେଟ ଥିଲା |କହିଲା,କେତେବେଳୁ ଆଣିଥିଲି,ଥଣ୍ଡା ହୋଇଯିବଣି |ବନହଂସୀ ପ୍ୟାକେଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ତନ୍ଦୁରୀ ରୋଟି ଓ ଚିଲି ଚିକେନ |ସେ ତାକୁ ଗରମ କରି ଦୁଇଟା ପ୍ଲେଟରେ ନେଇଆସିଲା |ପରମ ଆଗ୍ରହରେ ଅନୁପମ ତାକୁ ଉଦରସ୍ଥ କରିବାରେ ଲାଗିଲା |ପଚାରିଲା,କେମିତି ଲାଗୁଛି ?
ବନହଂସୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ଭଲ |
ଅନୁପମ କହିଲା,ଭଲ ଲାଗିବନି ?କେଉଁଠୁ ଆଣିଛି,ଜାଣିଛ ?ସତରେ ବୁନୁ,ତମକୁ ଜମା ରୋଷେଇ କରି ଆସେନା,ଅଥଚ ମୁଁ ହେଉଛି,ଖାଇବାରେ ଓସ୍ତାଦ |କଥା କହୁ କହୁ ଅନୁପମ ଅଟକିଗଲା |କହିଲା,ଖାଉନ କାହିଁକି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମୋ ରୋଷେଇ ତମକୁ ଭଲ ଲାଗେନା ?ଅନୁପମ କହିଲା,ନାଁ |ବନହଂସୀର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |ଅନୁପମ ତାକୁ ଚାହିଁ କହିଲା,ଦେଖ ବୁନୁ,କାହାକୁ ଖୁସି କରିବାପାଇଁ ମତେ ବନେଇ ଚୁନେଇ,ତେଲ ମାରି ମିଛକଥା କହି ଆସେନା |ମୁଁ ସବୁବେଳେ ସତକୁ ସତ ଆଉ ମିଛକୁ ମିଛ କହେ |ସେଥିପାଇଁ ମୋର ବହୁତ ଶତ୍ରୁ |ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଭଲ ଖାନା ଖାଇ ଆସିଛି,ମତେ ଆଭେରେଜ ଖାନା ଭଲ ଲାଗେନା |ବନହଂସୀର ଆଖି ଲୁହ ଛଳ ଛଳ ହୋଇଉଠିଲା |ସେ କହିଲା,ମୁଁ ଆଗରୁ ରୋଷେଇ କରିନଥିଲି ,ଏଇଠି ଆସି ପ୍ରଥମକରି ରାନ୍ଧୁଛି |
ଅନୁପମ କଥା ଛଡାଇ ନେଇ କହିଲା,ତେଣୁ କିଛି ଭୁଲ ଭାଲ ରହିବା ସ୍ବାଭାବିକ |କିନ୍ତୁ ଚତୁର ଗୃହିଣୀ କଣ କରେ ଜାଣିଛ ?ନିତି ନୂଆ ନୂଆ ଖାଦ୍ୟ ପରଷି,ସ୍ବାମୀର ମନ କିଣି ନିଏ |ବନହଂସୀର ଚକ୍ଷୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଅନୁପମର ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଫୋପାଡିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଭାସି ଉଠିଲା |ସେ ନିଜ କୋହକୁ ଚାପି ଖାଇବାରେ ମନଦେଲା |ଅନୁପମ ପଚାରୁଥିଲା,ତମେ ଖାଉନ କାହିଁକି ?
ବନହଂସୀ ଚାମଚ ଭର୍ତ୍ତି କରି ପାଟିରେ ପୁରାଇ ସଂଗେ ସଂଗେ ପାଣି ଗ୍ଲାସେ ପିଇଦେଇ କହିଲା,ମୋ ପେଟ ଫୁଲ୍ ହୋଇଗଲା |ସେ ଅନୁପମ ଉତ୍ତରକୁ ଅପେକ୍ଷା ନକରି ଯାଇ ବେସିନରେ ମୁହଁ ଧୋଇଲା |ଅନୁପମ ଖାଇବା ଶେଷକରି ପାଣି ପିଇଲା | ସେ ଚେୟାରରୁ ଉଠିବାପରେ ବନହଂସୀ ପ୍ଲେଟ ଉଠାଇ, ଧୋଇଦେଇ ରୋଷେଇଘରେ ରଖି କବାଟ ବନ୍ଦ କଲା ଓ ଆଲୋକ ଲିଭାଇ ଦେଲା |
ଅନୁପମ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ଶୋଇବାକୁ ରେଡି ନାଁ ?
ଅନୁପମକୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କଲା ବନହଂସୀ |କିଛି ଘଣ୍ଟା ପୂର୍ବର ଘଟଣାକୁ ସେ ଭୁଲିଯାଇଥିଲା ଯେମିତି |ନିଜର ଅବଶ ଦେହକୁ ବିଛଣାରେ ଲୋଟାଇ ସେ ଭାବୁଥିଲା,ଅନୁପମର ସ୍ବଭାବ ସେମିତି |ଶତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ସେଥିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣି ପାରିବନି |ତା ଠାରୁ ବରଂ ଭଲ,ତା ଖୁସି ପାଇଁ ନିଜକୁ ତିଳ ତିଳ କରି ଜାଳିଦେବା |ନିଜର ଶେଷ ଭାବନା ପଂକ୍ତିକୁ ମନେପକାଇ ସେ ଶିହିରୀ ଉଠିଲା |ନାଁ !!!ସେ ଯାହା କରିବ,ଖୁସି ମନରେ କରିବ |ନିଜକୁ ଦୁଃଖଦେଇ,ନିଜ ମନରେ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରି କାହାକୁ ସୁଖୀ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଅର୍ଥ ,ପରୋକ୍ଷରେ ନିଜ ମନ ଭିତରେ ଅନ୍ୟ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଘୃଣାଭାବ ସୃଷ୍ଟି କରିବା |ସିଏତ ସେଇଦିନୁ ମରି ସାରିଛି,ଯେଉଁଦିନ ଅନୁପମ ତାକୁ ହରଣଚାଳ କରି ଆଣିଛି |ଏଇ ଯେଉଁ ବନହଂସୀ ଚଳପ୍ରଚଳ ହେଉଛି,ସେ ଅତୀତର ସେଇ ହାସ୍ୟମୟୀ ,ଲାସ୍ୟମୟୀ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିବା ବନହଂସୀ ନୁହେଁ,ତାର କବର ଉପରେ ଛିଡା ହୋଇଥିବା ଅନ୍ୟ ଏକ ନାରୀ,ଯେ ଅନୁପମର ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଥିବାବେଳେ ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହେଁ ,ସହଧର୍ମିଣୀ,ଅର୍ଦ୍ଧାଂଗିନୀ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇ ନପାରେ |ଆଉ ପ୍ରେରଣାଦାୟିନୀ ???ତାର ହୃଦୟ ମଧ୍ୟରେ କମ୍ପନ ସୃଷ୍ଟି ହେଲ |ଯେଉଁ ରାଜନୀତି ପାଇଁ ଅନୁପମ ତାର ସବୁକିଛି ଉତ୍ସର୍ଗ କରିଦେଇଛି,ତା ପ୍ରତି ଅନେକ ଦିନରୁ ତାର ଘୃଣାଭାବ ରହିଛି |ଖବରକାଗଜରେ ଏମାନଂକ ଅପକର୍ମ,ଦୁର୍ନୀତି ଓ ମିଥ୍ୟା ଭାଷଣ ଆଦି ପଢି ତା ମନରେ ସେହି ମୁଖାଧାରୀ ଲୋକଂକ ପ୍ରତି ଏକ ବିରାଗ ଭାବ ରହିଯାଇଛି |ଅନୁପମକୁ ସେ ଚିହ୍ନିଥିଲା,ଏକ ସୁନ୍ଦର ,ସୁପୁରୁଷ ହିସାବରେ |ତା ଭିତରଟାକୁ ପରଖିବାକୁ ସେ ଆଦୌ ସମୟ ପାଇନଥିଲା |ନିଜର ଦୁର୍ବଳ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସେ ଅନେକ ସମୟରେ ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରିଛି ଓ ନିଜର ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଘୃଣା କରିଛି |ସେ ଯଦି ନିଜକୁ ସଂଯମର ଆବରଣ ଭିତରେ ଘୋଡାଇ ରଖି ପାରିଥାନ୍ତା,ତାହାଲେ ଆଜି ତାର ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ଭିନ୍ନ ମୋଡ଼ ନେଇଥାନ୍ତା |କିନ୍ତୁ ଯାହା ଭାବି ନଥିଲା,ତାହା ହୋଇଯାଇଛି |ଆଜି ସେ ସବୁଦିଗରୁ ଉପେକ୍ଷିତା |ନାଁ ବାପା ମାଆଂକ ସ୍ନେହ ପାଇଲା,ନାଁ ତଥାକଥିତ ସ୍ବାମୀ ଅଥବା ଶାଶୁ ଓ ଶ୍ବଶୁର !!!
'କଣ ଏତେ ଭାବୁଛ ?' ଅନୁପମର କଥା ଶୁଣି ତା ଭାବନାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ପଡିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ)
ବନହଂସୀ ନୀରବରେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଚାଲିଗଲା |ଗ୍ୟାସ ଷ୍ଟୋଭ ଲଗାଇଲାବେଳକୁ ପଛେ ପଛେ ଆସି ଅନୁପମ ପହଂଚିଗଲା |ପଚାରିଲା,କଣ କରୁଛ ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ବେଶୀ ସମୟ ଲାଗିବନି |ପ୍ରେସର କୁକରରେ ଖେଚଡି,ଡାଲମା ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ହୋଇଯିବ |ଅନୁପମ କହିଲା,ରାତି ଆସି ବାରଟା ବାଜିଲାଣି,ଏତେବେଳେ ମୁଁ ଭାତ ଖାଇବି ?ତମ ମୁଣ୍ଡରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ ଦେଖୁଛି |ତାର ରୁକ୍ଷ କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଣି ବନହଂସୀର ହୃଦୟ ପୁଣି ଦୋହଲିଗଲା |ସେ କେବଳ ଅନୁପମକୁ ଚାହିଁରହିଲା |ଅନୁପମ ବାହାରକୁ ଯାଇ ସଂଗେ ସଂଗେ ଫେରିଆସିଲା |ହାତରେ ତାର ପଲିଥିନରେ ଗୁଡା ହୋଇଥିବା ଖାଦ୍ୟ ପ୍ୟାକେଟ ଥିଲା |କହିଲା,କେତେବେଳୁ ଆଣିଥିଲି,ଥଣ୍ଡା ହୋଇଯିବଣି |ବନହଂସୀ ପ୍ୟାକେଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ତନ୍ଦୁରୀ ରୋଟି ଓ ଚିଲି ଚିକେନ |ସେ ତାକୁ ଗରମ କରି ଦୁଇଟା ପ୍ଲେଟରେ ନେଇଆସିଲା |ପରମ ଆଗ୍ରହରେ ଅନୁପମ ତାକୁ ଉଦରସ୍ଥ କରିବାରେ ଲାଗିଲା |ପଚାରିଲା,କେମିତି ଲାଗୁଛି ?
ବନହଂସୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ଭଲ |
ଅନୁପମ କହିଲା,ଭଲ ଲାଗିବନି ?କେଉଁଠୁ ଆଣିଛି,ଜାଣିଛ ?ସତରେ ବୁନୁ,ତମକୁ ଜମା ରୋଷେଇ କରି ଆସେନା,ଅଥଚ ମୁଁ ହେଉଛି,ଖାଇବାରେ ଓସ୍ତାଦ |କଥା କହୁ କହୁ ଅନୁପମ ଅଟକିଗଲା |କହିଲା,ଖାଉନ କାହିଁକି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମୋ ରୋଷେଇ ତମକୁ ଭଲ ଲାଗେନା ?ଅନୁପମ କହିଲା,ନାଁ |ବନହଂସୀର ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା |ଅନୁପମ ତାକୁ ଚାହିଁ କହିଲା,ଦେଖ ବୁନୁ,କାହାକୁ ଖୁସି କରିବାପାଇଁ ମତେ ବନେଇ ଚୁନେଇ,ତେଲ ମାରି ମିଛକଥା କହି ଆସେନା |ମୁଁ ସବୁବେଳେ ସତକୁ ସତ ଆଉ ମିଛକୁ ମିଛ କହେ |ସେଥିପାଇଁ ମୋର ବହୁତ ଶତ୍ରୁ |ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଭଲ ଖାନା ଖାଇ ଆସିଛି,ମତେ ଆଭେରେଜ ଖାନା ଭଲ ଲାଗେନା |ବନହଂସୀର ଆଖି ଲୁହ ଛଳ ଛଳ ହୋଇଉଠିଲା |ସେ କହିଲା,ମୁଁ ଆଗରୁ ରୋଷେଇ କରିନଥିଲି ,ଏଇଠି ଆସି ପ୍ରଥମକରି ରାନ୍ଧୁଛି |
ଅନୁପମ କଥା ଛଡାଇ ନେଇ କହିଲା,ତେଣୁ କିଛି ଭୁଲ ଭାଲ ରହିବା ସ୍ବାଭାବିକ |କିନ୍ତୁ ଚତୁର ଗୃହିଣୀ କଣ କରେ ଜାଣିଛ ?ନିତି ନୂଆ ନୂଆ ଖାଦ୍ୟ ପରଷି,ସ୍ବାମୀର ମନ କିଣି ନିଏ |ବନହଂସୀର ଚକ୍ଷୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଅନୁପମର ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଫୋପାଡିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ଭାସି ଉଠିଲା |ସେ ନିଜ କୋହକୁ ଚାପି ଖାଇବାରେ ମନଦେଲା |ଅନୁପମ ପଚାରୁଥିଲା,ତମେ ଖାଉନ କାହିଁକି ?
ବନହଂସୀ ଚାମଚ ଭର୍ତ୍ତି କରି ପାଟିରେ ପୁରାଇ ସଂଗେ ସଂଗେ ପାଣି ଗ୍ଲାସେ ପିଇଦେଇ କହିଲା,ମୋ ପେଟ ଫୁଲ୍ ହୋଇଗଲା |ସେ ଅନୁପମ ଉତ୍ତରକୁ ଅପେକ୍ଷା ନକରି ଯାଇ ବେସିନରେ ମୁହଁ ଧୋଇଲା |ଅନୁପମ ଖାଇବା ଶେଷକରି ପାଣି ପିଇଲା | ସେ ଚେୟାରରୁ ଉଠିବାପରେ ବନହଂସୀ ପ୍ଲେଟ ଉଠାଇ, ଧୋଇଦେଇ ରୋଷେଇଘରେ ରଖି କବାଟ ବନ୍ଦ କଲା ଓ ଆଲୋକ ଲିଭାଇ ଦେଲା |
ଅନୁପମ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ଶୋଇବାକୁ ରେଡି ନାଁ ?
ଅନୁପମକୁ ନିରୀକ୍ଷଣ କଲା ବନହଂସୀ |କିଛି ଘଣ୍ଟା ପୂର୍ବର ଘଟଣାକୁ ସେ ଭୁଲିଯାଇଥିଲା ଯେମିତି |ନିଜର ଅବଶ ଦେହକୁ ବିଛଣାରେ ଲୋଟାଇ ସେ ଭାବୁଥିଲା,ଅନୁପମର ସ୍ବଭାବ ସେମିତି |ଶତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ସେଥିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣି ପାରିବନି |ତା ଠାରୁ ବରଂ ଭଲ,ତା ଖୁସି ପାଇଁ ନିଜକୁ ତିଳ ତିଳ କରି ଜାଳିଦେବା |ନିଜର ଶେଷ ଭାବନା ପଂକ୍ତିକୁ ମନେପକାଇ ସେ ଶିହିରୀ ଉଠିଲା |ନାଁ !!!ସେ ଯାହା କରିବ,ଖୁସି ମନରେ କରିବ |ନିଜକୁ ଦୁଃଖଦେଇ,ନିଜ ମନରେ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରି କାହାକୁ ସୁଖୀ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଅର୍ଥ ,ପରୋକ୍ଷରେ ନିଜ ମନ ଭିତରେ ଅନ୍ୟ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଘୃଣାଭାବ ସୃଷ୍ଟି କରିବା |ସିଏତ ସେଇଦିନୁ ମରି ସାରିଛି,ଯେଉଁଦିନ ଅନୁପମ ତାକୁ ହରଣଚାଳ କରି ଆଣିଛି |ଏଇ ଯେଉଁ ବନହଂସୀ ଚଳପ୍ରଚଳ ହେଉଛି,ସେ ଅତୀତର ସେଇ ହାସ୍ୟମୟୀ ,ଲାସ୍ୟମୟୀ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିବା ବନହଂସୀ ନୁହେଁ,ତାର କବର ଉପରେ ଛିଡା ହୋଇଥିବା ଅନ୍ୟ ଏକ ନାରୀ,ଯେ ଅନୁପମର ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଥିବାବେଳେ ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହେଁ ,ସହଧର୍ମିଣୀ,ଅର୍ଦ୍ଧାଂଗିନୀ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇ ନପାରେ |ଆଉ ପ୍ରେରଣାଦାୟିନୀ ???ତାର ହୃଦୟ ମଧ୍ୟରେ କମ୍ପନ ସୃଷ୍ଟି ହେଲ |ଯେଉଁ ରାଜନୀତି ପାଇଁ ଅନୁପମ ତାର ସବୁକିଛି ଉତ୍ସର୍ଗ କରିଦେଇଛି,ତା ପ୍ରତି ଅନେକ ଦିନରୁ ତାର ଘୃଣାଭାବ ରହିଛି |ଖବରକାଗଜରେ ଏମାନଂକ ଅପକର୍ମ,ଦୁର୍ନୀତି ଓ ମିଥ୍ୟା ଭାଷଣ ଆଦି ପଢି ତା ମନରେ ସେହି ମୁଖାଧାରୀ ଲୋକଂକ ପ୍ରତି ଏକ ବିରାଗ ଭାବ ରହିଯାଇଛି |ଅନୁପମକୁ ସେ ଚିହ୍ନିଥିଲା,ଏକ ସୁନ୍ଦର ,ସୁପୁରୁଷ ହିସାବରେ |ତା ଭିତରଟାକୁ ପରଖିବାକୁ ସେ ଆଦୌ ସମୟ ପାଇନଥିଲା |ନିଜର ଦୁର୍ବଳ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସେ ଅନେକ ସମୟରେ ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରିଛି ଓ ନିଜର ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଘୃଣା କରିଛି |ସେ ଯଦି ନିଜକୁ ସଂଯମର ଆବରଣ ଭିତରେ ଘୋଡାଇ ରଖି ପାରିଥାନ୍ତା,ତାହାଲେ ଆଜି ତାର ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ଭିନ୍ନ ମୋଡ଼ ନେଇଥାନ୍ତା |କିନ୍ତୁ ଯାହା ଭାବି ନଥିଲା,ତାହା ହୋଇଯାଇଛି |ଆଜି ସେ ସବୁଦିଗରୁ ଉପେକ୍ଷିତା |ନାଁ ବାପା ମାଆଂକ ସ୍ନେହ ପାଇଲା,ନାଁ ତଥାକଥିତ ସ୍ବାମୀ ଅଥବା ଶାଶୁ ଓ ଶ୍ବଶୁର !!!
'କଣ ଏତେ ଭାବୁଛ ?' ଅନୁପମର କଥା ଶୁଣି ତା ଭାବନାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ପଡିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment