ପ୍ରାୟ ଦୁଇଘଣ୍ଟାପରେ ସେମାନେ ଆସି ଘରେ ପହଂଚିଗଲେ |ବନହଂସୀକୁ ଲାଗିଲା,ସତେ ଅବା ଯୁଗଟେ ଗଲା |ସେ ଧୀରେ ଉଠି ପର୍ସରୁ ଚାବି କାଢି ଘରର ତାଲା ଖୋଲି ଭିତରକୁ ଗଲା |ଅନୁପମ ଜିପ ଲକ କରି ଆସି ଦେଖିଲା,ବନହଂସୀ ଘର ଓଳାଉଛି |ସେ କହିଲା,ବୁନୁ,ମୋ ଦେହ ଭଲ ଲାଗୁନି |ମୁଁ ଏବେ ଟିକେ ଶୋଇବି |ତମେ ରୋଷେଇ କରିବନାହିଁ,ଆମେ ହୋଟେଲରେ ଖାଇଦେବା |ନୀରବରେ ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇ,ବନହଂସୀ ପୁଣି ଘର ଓଳାଇବାରେ ମନଦେଲା |ଅନୁପମ ବିଛଣାଚାଦର ଓ ତକିଆ ଝାଡି ବେଡରେ ପକାଇଲା |ତାପରେ ପୋଷାକ ବଦଳାଇ,ଗୋଡହାତ ଧୋଇ ବିଛଣାରେ ଲୋଟିପଡିଲା |ବନହଂସୀ କଣେଇ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ସତକୁ ସତ ଅନୁପମ ଶୋଇଗଲାଣି |ସେ ମଧ୍ୟ ନିଜ କାମ ଶେଷକରି ଆସି ଅନୁପମ ପାଖରେ ଶୋଇପଡିଲା |
ଏମିତି କେତେ ସମୟପରେ ସେ ହଠାତ୍ ଚମକିପଡି ଉଠିବସିଲା |ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ତାକୁ ଜୋରରେ ହଲାଇ ଉଠାଉଛି |ଅନୁପମ କହିଲା,ଦିନ ଦୁଇଟା ବାଜିଲାଣି,ମୁଁ ସିନା ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇଥିଲି ,ତମେ କଣ ସମୁଦ୍ରରେ ନିଆଁ ଲିଭାଉ ଥିଲ ?ଭୋକରେ ପେଟ ଜଳିଲାଣି,ଶୀଘ୍ର ବାହାର,ଯିବା |ବନହଂସୀ ଅଳସ ପଦକ୍ଷେପରେ ଉଠି,ମୁହଁହାତ ଧୋଇ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲା |କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଚାବି ଦେବାବେଳକୁ,ତା ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଇଲା ଓ ସେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ସେଠାରେ ବସିପଡିଲା |ତାପରେ ଗଳ ଗଳ ହୋଇ ଗୁଡାଏ ବାନ୍ତି କରି ପକାଇଲା |ଅନୁପମ ତା ପିଠି ଆଉଁସି ତାକୁ ଭିତରକୁ ଟେକି ନେଇଗଲା |ତା ମୁହଁଧୋଇ ,ପିଇବା ପାଇଁ ପାଣିଦେଲା |କହିଲା,ତମ ବଳ ଜଣା ପଡିଗଲା |ତମେ ଆଉ ଯିବା ଦରକାର ନାହିଁ |ମୁଁ ଯାଉଛି,ଖାଇବା ନେଇ ଆସିବି |ବନହଂସୀ କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲା ନାହିଁ |ଅନୁପମ ଚାଲିଗଲା |କିଛି ସମୟପରେ ବନହଂସୀ ଉଠି ଦେଖିଲା,ଦରଜା ଖୋଲା ଅଛି,ବାନ୍ତିରେ ମାଛି ଉଡୁଛନ୍ତି ଓ ଦୁର୍ଗନ୍ଧରେ ନାକ ଫାଟି ଯାଉଛି |ସେ ଫିନାଇଲ ପକାଇ ସେ ସ୍ଥାନ ପରିଷ୍କାର କଲା |ମୁଣ୍ଡ ତାର ସେମିତି ବୁଲାଉଥିଲା |ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଯାଇ ଦରଜା ଆଉଜାଇ ଦେଲା ଓ ବିଛଣାରେ ଶୋଇବାକୁ ଯିବା ବେଳକୁ ପୁଣି ବାନ୍ତି ମାଡିଲା |ଏଥରକ ସେ ଯାଇ ବେସିନରେ ବାନ୍ତି କଲା ;ଅନର୍ଗଳ ବାନ୍ତି |ମୁହଁ ଧୋଇବା ବେଳକୁ ଅନୁପମ ଆସିଗଲା |ବନହଂସୀକୁ ଦେଖି ଆଶଂକାରେ ତା ହୃଦୟ ଥରିଗଲା |କହିଲା,ମନା କରୁଥିଲି,ଗାଁକୁ ଯିବାପାଇଁ,ଏବେ ମଜା ପାଅ |ମୁଁ ଖାଇବା ନେଇ ଆସିଛି,ଖାଇକରି ଶୋଇପଡ଼ |କିନ୍ତୁ ବନହଂସୀକୁ ଭୋକ ଲାଗୁନଥିଲା |ସେ କେବଳ ପାଣି ପିଇ ଶୋଇପଡିଲା |ଅନୁପମ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଅଳ୍ପ କିଛି ଖାଇ ଉଠିଗଲା |ବନହଂସୀ ନିରୁପାୟ ଥିଲା |ଅନ୍ୟ ସମୟ ହୋଇଥିଲେ,ସେ ନିଜ ଅନିଚ୍ଛାସତ୍ତ୍ବେ ଓଠରେ ହସ ଫୁଟାଇ ଖାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥାନ୍ତା |କିନ୍ତୁ ଆଜି ସେ ଭିନ୍ନ ମଣିଷଟିଏ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା ଯେପରି |ଏମିତି ଆଖି ବୁଜି ତାକୁ ନିଦ ହୋଇଗଲା |ନିଦ ଭାଂଗିବାବେଳକୁ ଦେଖିଲା,ପାଖରେ ଅନୁପମ ଚିନ୍ତାମଗ୍ନ ହୋଇ ବସିଛି |ସେ ଆଖି ଖୋଲିବା ଦେଖି,ଅନୁପମ ତା କପାଳରେ ହାତ ବୁଲାଇ ଆଣିଲା |ପଚାରିଲା,ଭଲ ଲାଗୁଛି ?ସ୍ମିତ ହସିଲା ସେ |ଅନୁପମ ସବୁ ଜିନିଷ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ସଜାଡି ରଖି ,ଘର ପରିଷ୍କାର କରି ଦେଇଥିଲା |ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉଠି ବସିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ଚାଲ,ଯିବା |
ବନହଂସୀ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ପଚାରିଲା,କୁଆଡେ ?
ଅନୁପମ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ଡକ୍ଟରଂକ ପାଖକୁ,ଆଉ କୁଆଡେ ?
ଲେଡି ଡକ୍ଟର ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ,ବ୍ୟବହାର କୁଶଳୀ ଓ ମିଷ୍ଟ ଭାଷିଣୀ ଥିଲେ |ଭଗବାନ ତାଂକଠାରେ ରୂପ ଗୁଣର ସଂଯୋଗ କରି ଦେଇଥିଲେ |ସେ କହିଲେ,ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର କିଛି ନାହିଁ,ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଆପଣ ବାପା ହେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି |ଏହା ଶୁଣି ଅନୁପମ ଆକାଶରୁ ଖସି ପଡିଲା ଯେମିତି |ସେ ଯେ ଏ ସମ୍ବାଦରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୁହେଁ,ତା ମୁହଁରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଜଣା ପଡୁଥିଲା |ଡକ୍ଟର କହିଲେ,ମେଡିସିନ ଲେଖି ଦେଉଛି,ଦିନେ ଦୁଇଦିନ ଭିତରେ ଭଲ ଲାଗିବ |କିନ୍ତୁ ରେଗୁଲାର ଚେକଅପ କରାଇବେ,ଠିକ ସମୟରେ ମେଡିସିନ ଖାଇବେ,ରେଷ୍ଟ ଈଶ୍ବରଂକ ଇଚ୍ଛା |
ଡକ୍ଟରଂକଠାରୁ ଫେରିବାପରେ ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁନୁ,ଏବେ ମୋ ପ୍ରୋବଲେମ ବଢ଼ିଗଲା,ଜାଣିପାରୁନି,କଣ କରିବି |ବନହଂସୀ ଜାଣି ପାରିଲା,ତା ମାତୃତ୍ତ୍ବ,ଅନୁପମକୁ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ କରି ପକାଇଛି |ସେ କହିଲା,ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ତମେ ମତେ ଯାହା କରିବାକୁ କହିବ,ମୁଁ ସବୁ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି |ମୁଁ ଚାହେଁନା ତମେ ମୋପାଇଁ ହଇରାଣ ହୁଅ ବୋଲି |ଅନୁପମ କହିଲା,ମତେ ଭୁଲ ବୁଝନା ବୁନୁ,ଆକଚୁଆଲି ମୁଁ କଣ କରିବି ବା ମତେ କଣ କରିବା ଉଚିତ,ମୁଁ କିଛି ସ୍ଥିର କରି ପାରୁନି |
ଘରେ ପହଂଚି ସବୁଦିନ ପରି ସେ ଗାଡି ବାହାରେ ରଖିଲାନାହିଁ |ଭିତରକୁ ଗାଡି ନେଇ ଆସିଲା |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ଆଉ କୁଆଡେ ଯିବନି ?ଅନୁପମ ମନା କଲା |ଲୁଗା ପାଲଟି ସେ ବିଛଣାରେ ଶୋଇପଡିଲା |ଅନୁପମ ମଧ୍ୟ ଆସି ଛୋଟ ଶିଶୁଟିଏ ପରି ତା ପାଖରେ ଗୁଂଜିହୋଇ ଶୋଇପଡିଲା |ବନହଂସୀ ଆଖିରେ କିନ୍ତୁ ନିଦ ନଥିଲା |ସେ ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ମୁହଁମାଡି ଶୋଇ ପାଦ ହଲାଉଛି |ନଶୋଇ ଗଭୀର ଭାବରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର ଲକ୍ଷଣ ଇଏ |ସେ ଅନୁପମ କାନ ପାଖରେ ମୁହଁ ରଖି କହିଲା,କାଲି କେତେ ତାରିଖ ମନେ ଅଛି ?ଅନୁପମ ବନହଂସୀ ଆଡକୁ ଚାହିଁଲା |ପଚାରିଲା,କେତେ ତାରିଖ ?ବନହଂସୀ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,ଏପ୍ରିଲ କୋଡିଏ,ଆମ ପ୍ରଥମ ବିବାହ ବାର୍ଷିକୀ |ଅନୁପମ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ବାହାଘର କେତେବେଳେ ହେଲା ଯେ ତାର ବାର୍ଷିକୀ ପାଳନ ହେବ ?ତା କଥା ଶୁଣି ବନହଂସୀର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ ଚକ୍ଷୁ ବିସ୍ଫାରିତ ହୋଇଗଲା |ଅନୁପମ ସଂଗେ ସଂଗେ ତା ବାକ୍ୟକୁ ସଜାଡି ନେଇ କହିଲା,ଆରେ ତମେ ଡରିଗଲ ନାଁ କଣ ?ମୁଁ ଏମିତି ଜୋକ୍ କରୁଥିଲି |ବନହଂସୀ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା,ତମେ ଜମାରୁ ଜୋକ୍ କରୁନଥିଲ;ତମେ କଣ ଜାଣିଥିଲ,ଟାଇମ ପାସ ପାଇଁ ଯାହାକୁ ଉଠାଇ ଆଣିଥିଲ,ସେ ତମ ଗଳାରେ ନାଗସାପ ପରି ଝୁଲି ତମକୁ ଦଂଶନ କରିବ ବୋଲି ??(କ୍ରମଶଃ)
ଏମିତି କେତେ ସମୟପରେ ସେ ହଠାତ୍ ଚମକିପଡି ଉଠିବସିଲା |ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ତାକୁ ଜୋରରେ ହଲାଇ ଉଠାଉଛି |ଅନୁପମ କହିଲା,ଦିନ ଦୁଇଟା ବାଜିଲାଣି,ମୁଁ ସିନା ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇଥିଲି ,ତମେ କଣ ସମୁଦ୍ରରେ ନିଆଁ ଲିଭାଉ ଥିଲ ?ଭୋକରେ ପେଟ ଜଳିଲାଣି,ଶୀଘ୍ର ବାହାର,ଯିବା |ବନହଂସୀ ଅଳସ ପଦକ୍ଷେପରେ ଉଠି,ମୁହଁହାତ ଧୋଇ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲା |କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଚାବି ଦେବାବେଳକୁ,ତା ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଇଲା ଓ ସେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ସେଠାରେ ବସିପଡିଲା |ତାପରେ ଗଳ ଗଳ ହୋଇ ଗୁଡାଏ ବାନ୍ତି କରି ପକାଇଲା |ଅନୁପମ ତା ପିଠି ଆଉଁସି ତାକୁ ଭିତରକୁ ଟେକି ନେଇଗଲା |ତା ମୁହଁଧୋଇ ,ପିଇବା ପାଇଁ ପାଣିଦେଲା |କହିଲା,ତମ ବଳ ଜଣା ପଡିଗଲା |ତମେ ଆଉ ଯିବା ଦରକାର ନାହିଁ |ମୁଁ ଯାଉଛି,ଖାଇବା ନେଇ ଆସିବି |ବନହଂସୀ କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲା ନାହିଁ |ଅନୁପମ ଚାଲିଗଲା |କିଛି ସମୟପରେ ବନହଂସୀ ଉଠି ଦେଖିଲା,ଦରଜା ଖୋଲା ଅଛି,ବାନ୍ତିରେ ମାଛି ଉଡୁଛନ୍ତି ଓ ଦୁର୍ଗନ୍ଧରେ ନାକ ଫାଟି ଯାଉଛି |ସେ ଫିନାଇଲ ପକାଇ ସେ ସ୍ଥାନ ପରିଷ୍କାର କଲା |ମୁଣ୍ଡ ତାର ସେମିତି ବୁଲାଉଥିଲା |ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଯାଇ ଦରଜା ଆଉଜାଇ ଦେଲା ଓ ବିଛଣାରେ ଶୋଇବାକୁ ଯିବା ବେଳକୁ ପୁଣି ବାନ୍ତି ମାଡିଲା |ଏଥରକ ସେ ଯାଇ ବେସିନରେ ବାନ୍ତି କଲା ;ଅନର୍ଗଳ ବାନ୍ତି |ମୁହଁ ଧୋଇବା ବେଳକୁ ଅନୁପମ ଆସିଗଲା |ବନହଂସୀକୁ ଦେଖି ଆଶଂକାରେ ତା ହୃଦୟ ଥରିଗଲା |କହିଲା,ମନା କରୁଥିଲି,ଗାଁକୁ ଯିବାପାଇଁ,ଏବେ ମଜା ପାଅ |ମୁଁ ଖାଇବା ନେଇ ଆସିଛି,ଖାଇକରି ଶୋଇପଡ଼ |କିନ୍ତୁ ବନହଂସୀକୁ ଭୋକ ଲାଗୁନଥିଲା |ସେ କେବଳ ପାଣି ପିଇ ଶୋଇପଡିଲା |ଅନୁପମ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଅଳ୍ପ କିଛି ଖାଇ ଉଠିଗଲା |ବନହଂସୀ ନିରୁପାୟ ଥିଲା |ଅନ୍ୟ ସମୟ ହୋଇଥିଲେ,ସେ ନିଜ ଅନିଚ୍ଛାସତ୍ତ୍ବେ ଓଠରେ ହସ ଫୁଟାଇ ଖାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥାନ୍ତା |କିନ୍ତୁ ଆଜି ସେ ଭିନ୍ନ ମଣିଷଟିଏ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା ଯେପରି |ଏମିତି ଆଖି ବୁଜି ତାକୁ ନିଦ ହୋଇଗଲା |ନିଦ ଭାଂଗିବାବେଳକୁ ଦେଖିଲା,ପାଖରେ ଅନୁପମ ଚିନ୍ତାମଗ୍ନ ହୋଇ ବସିଛି |ସେ ଆଖି ଖୋଲିବା ଦେଖି,ଅନୁପମ ତା କପାଳରେ ହାତ ବୁଲାଇ ଆଣିଲା |ପଚାରିଲା,ଭଲ ଲାଗୁଛି ?ସ୍ମିତ ହସିଲା ସେ |ଅନୁପମ ସବୁ ଜିନିଷ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ସଜାଡି ରଖି ,ଘର ପରିଷ୍କାର କରି ଦେଇଥିଲା |ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉଠି ବସିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ଚାଲ,ଯିବା |
ବନହଂସୀ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ପଚାରିଲା,କୁଆଡେ ?
ଅନୁପମ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ଡକ୍ଟରଂକ ପାଖକୁ,ଆଉ କୁଆଡେ ?
ଲେଡି ଡକ୍ଟର ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ,ବ୍ୟବହାର କୁଶଳୀ ଓ ମିଷ୍ଟ ଭାଷିଣୀ ଥିଲେ |ଭଗବାନ ତାଂକଠାରେ ରୂପ ଗୁଣର ସଂଯୋଗ କରି ଦେଇଥିଲେ |ସେ କହିଲେ,ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର କିଛି ନାହିଁ,ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଆପଣ ବାପା ହେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି |ଏହା ଶୁଣି ଅନୁପମ ଆକାଶରୁ ଖସି ପଡିଲା ଯେମିତି |ସେ ଯେ ଏ ସମ୍ବାଦରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୁହେଁ,ତା ମୁହଁରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଜଣା ପଡୁଥିଲା |ଡକ୍ଟର କହିଲେ,ମେଡିସିନ ଲେଖି ଦେଉଛି,ଦିନେ ଦୁଇଦିନ ଭିତରେ ଭଲ ଲାଗିବ |କିନ୍ତୁ ରେଗୁଲାର ଚେକଅପ କରାଇବେ,ଠିକ ସମୟରେ ମେଡିସିନ ଖାଇବେ,ରେଷ୍ଟ ଈଶ୍ବରଂକ ଇଚ୍ଛା |
ଡକ୍ଟରଂକଠାରୁ ଫେରିବାପରେ ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁନୁ,ଏବେ ମୋ ପ୍ରୋବଲେମ ବଢ଼ିଗଲା,ଜାଣିପାରୁନି,କଣ କରିବି |ବନହଂସୀ ଜାଣି ପାରିଲା,ତା ମାତୃତ୍ତ୍ବ,ଅନୁପମକୁ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ କରି ପକାଇଛି |ସେ କହିଲା,ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ତମେ ମତେ ଯାହା କରିବାକୁ କହିବ,ମୁଁ ସବୁ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି |ମୁଁ ଚାହେଁନା ତମେ ମୋପାଇଁ ହଇରାଣ ହୁଅ ବୋଲି |ଅନୁପମ କହିଲା,ମତେ ଭୁଲ ବୁଝନା ବୁନୁ,ଆକଚୁଆଲି ମୁଁ କଣ କରିବି ବା ମତେ କଣ କରିବା ଉଚିତ,ମୁଁ କିଛି ସ୍ଥିର କରି ପାରୁନି |
ଘରେ ପହଂଚି ସବୁଦିନ ପରି ସେ ଗାଡି ବାହାରେ ରଖିଲାନାହିଁ |ଭିତରକୁ ଗାଡି ନେଇ ଆସିଲା |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ଆଉ କୁଆଡେ ଯିବନି ?ଅନୁପମ ମନା କଲା |ଲୁଗା ପାଲଟି ସେ ବିଛଣାରେ ଶୋଇପଡିଲା |ଅନୁପମ ମଧ୍ୟ ଆସି ଛୋଟ ଶିଶୁଟିଏ ପରି ତା ପାଖରେ ଗୁଂଜିହୋଇ ଶୋଇପଡିଲା |ବନହଂସୀ ଆଖିରେ କିନ୍ତୁ ନିଦ ନଥିଲା |ସେ ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ମୁହଁମାଡି ଶୋଇ ପାଦ ହଲାଉଛି |ନଶୋଇ ଗଭୀର ଭାବରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର ଲକ୍ଷଣ ଇଏ |ସେ ଅନୁପମ କାନ ପାଖରେ ମୁହଁ ରଖି କହିଲା,କାଲି କେତେ ତାରିଖ ମନେ ଅଛି ?ଅନୁପମ ବନହଂସୀ ଆଡକୁ ଚାହିଁଲା |ପଚାରିଲା,କେତେ ତାରିଖ ?ବନହଂସୀ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,ଏପ୍ରିଲ କୋଡିଏ,ଆମ ପ୍ରଥମ ବିବାହ ବାର୍ଷିକୀ |ଅନୁପମ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ବାହାଘର କେତେବେଳେ ହେଲା ଯେ ତାର ବାର୍ଷିକୀ ପାଳନ ହେବ ?ତା କଥା ଶୁଣି ବନହଂସୀର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ ଚକ୍ଷୁ ବିସ୍ଫାରିତ ହୋଇଗଲା |ଅନୁପମ ସଂଗେ ସଂଗେ ତା ବାକ୍ୟକୁ ସଜାଡି ନେଇ କହିଲା,ଆରେ ତମେ ଡରିଗଲ ନାଁ କଣ ?ମୁଁ ଏମିତି ଜୋକ୍ କରୁଥିଲି |ବନହଂସୀ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା,ତମେ ଜମାରୁ ଜୋକ୍ କରୁନଥିଲ;ତମେ କଣ ଜାଣିଥିଲ,ଟାଇମ ପାସ ପାଇଁ ଯାହାକୁ ଉଠାଇ ଆଣିଥିଲ,ସେ ତମ ଗଳାରେ ନାଗସାପ ପରି ଝୁଲି ତମକୁ ଦଂଶନ କରିବ ବୋଲି ??(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment