ବାଟରେ ସେମାନଂକ ସାଂଗେ କଥାହୋଇ ଅନୁପମ ଜାଣିଲା,ମହାରଣା ସାରଂକ ଉପରେ ରାଗରଖି କୁସୁମପୁରର ଯୁବକସଂଘ ତାଂକୁ ପାନେ ଦେବାପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଖୋଜୁଥିଲେ |କାଲି ମହାରଣା ସାର୍ ସ୍କୁଲ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହି ରାତି ହୋଇଗଲା |ସ୍କୁଲରୁ ଫେରିବାବେଳେ ଦଳେ ପିଲା ଛୁରୀ,ଲାଠି ଓ ରଶି ସହ ତାଂକୁ ଆକ୍ରମଣ କଲେ |ସମସ୍ତଂକ ମୁହଁରେ ମୁଖା ଥିଲା ଓ ସେମାନେ କେବଳ ଅଂଡରୱେର ପିନ୍ଧିଥିଲେ |ପ୍ରଥମେ ସାର୍ ଭୁତ ଭାବି ବେହୋସ ହୋଇଗଲେ |ଏଇ ଅବସରରେ ସେମାନେ ତାଂକ ମୁହଁରେ ଚୂନ,କଳା ବୋଳି ତାଂକର ଅଧା ନିଶ କାଟିଦେଲେ |ଚୁଟି କାଟିବାବେଳେ ସାରଂକ ହୋସ ଆସିଗଲା | ସେ ପାଟି କରିବାରୁ,ସେଇବାଟେ ଯାଉଥିବା କେତେଜଣ ଦୌଡି ଆସିବାରୁ ସେମାନେ ନଦୀ ପହଁରି ଚାଲିଗଲେ |ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କ ସହ ଆଲୋଚନା ବିଫଳ ହେବାରୁ ସେମାନେ ଥାନାରେ ଏତଲା ଦେବାକୁ ଯାଉଥିଲେ |
ଅନୁପମକୁ ହସ ମାଡୁଥିଲେ ବି କୌଣସିମତେ ନିଜକୁ ରୋକିନେଲା |ସେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲା,ବାସ୍ତବିକ,ବଡ଼ ଦୁଃଖର କଥା |ହେଲେ କୁସୁମପୁର ଯୁବକସଂଘ ପିଲା କଦାପି ଏ କାମ କରିନଥିବେ |ତାଂକ ନାଁ ନେଇ କେତେଜଣ ଅସାମାଜିକ ଦୁବୃର୍ତ୍ତ ଏ କାମ କରିଥିବେ |ଆପଣମାନେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ |ସତ୍ୟ କେବେ ଲୁଚି ରହେନା |ସବୁକଥା ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଜଣା ପଡିଯିବ |ହେଲେ ଆପଣମାନେ ପୁଲିସ ପାଖକୁ କାହିଁକି ଯାଉଥିଲେ ?
ଲଣ୍ଠନଧାରୀ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ,ଯାହାଂକ ନାମ ଭଜମନ ,କହିଲେ,ଏଇଟା ଆମ ଗାଁର ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ପ୍ରଶ୍ନ,ଆମେ ନଯିବୁ କିଆଁ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଏଇଥିପାଇଁ ମୁଁ କହେ,ଆପଣମାନଂକ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋବର ଅଛି |କିଓ, ପୁଲିସ କଣ କରିବ ?ଅସଲ ନାଟର ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ହେଉଛି,ପୁଲିସ |ଏପଟେ କଳି ଲଗାଇ ସେପଟେ ମୀମାଂସା କରିବ, ଫାଣ୍ଡିକୁ ଦୌଡାଇ ଖର୍ଚ୍ଚାନ୍ତ କରାଇ ପ୍ରାଣ ନେବ |
ଭଜମନ କହିଲେ,ତାହେଲେ ଏବେ କରିବା କଣ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଆମେ ଆମ ଭିତରେ ଆଲୋଚନା କରିବା,ଯଦି ଆମ ଭିତରେ କିଛି ଭୁଲ ବୁଝାମଣା ହୋଇଥିବ,ତାକୁ ସୁଧାରି ,ଦୁଇ ପକ୍ଷକୁ ସୁହାଇବା ଭଳି କିଛି ଗୋଟାଏ ବାଟ ବାହାର କରିବା ;କଣ କହୁଛନ୍ତି ?ଭଜମନ ନିଜ ଅନ୍ୟ ସାଥୀମାନଂକ ସହ ଆଲୋଚନା କଲେ ଓ ଏଥିରେ ରାଜି ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ସଂକେତ ଦେଲେ |ସମାଧାନର ରାସ୍ତା ମିଳି ଯିବାରୁ ଅନୁପମ ଖୁସି ହେଲା |
କୁସୁମପୁରରେ ପହଂଚିବାପରେ,କେତେଜଣ ମହିଳା ବନହଂସୀକୁ ଆଦରର ସହ ପାଛୋଟି ନେଲେ |ସେଠାରେ ସେ ଜଣଂକ ଘରେ ରହିବାର ବନ୍ଦୋବସ୍ତ ହେଲା |ରାତିରେ ଗରମ ଭାତ,ଡାଲମା,ଖଟା ଓ ଆଚାର |ବନହଂସୀକୁ ତାହା ଅମୃତ ପରି ଲାଗୁଥିଲା |ଭୋରରୁ ଉଠିବା ବନହଂସୀର ଅଭ୍ୟାସ |କିନ୍ତୁ,ଯେଉଁ ସମୟରେ ସେ ଉଠେ,ତାର ଯଥେଷ୍ଟ ପୂର୍ବରୁ ଘରର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟ ଉଠି ସାରିଥିଲେ ଓ ଅତି ଶୃୃଂଖଳାର ସହ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ କାମ ସୁରୁଖୁରୁରେ କରି ଚାଲିଥିଲେ |ଗୃହ ମାଲିକ ଗ୍ରାମର ସରପଂଚ ଥିଲେ |ତାଂକର ଦୁଇଝିଅ ଓ ଦୁଇ ପୁଅ |ସ୍ତ୍ରୀ କୁନ୍ତଳା ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ |ସେ ବନହଂସୀକୁ ପଚାରିଲେ,ତୁ ଆମ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘର ଝିଅଟି ?ତୋ ଭାଇ ଭଉଣୀ କଣ ?ପୁଣି କହିଲେ,ଆମେ କଣ ନେତ୍ରୀ ଦେଖିନୁ ନାଁ ଭାଷଣ ଶୁଣିନୁ ?ହେଲେ ତତେ ଦେଖିଲେ ତ ସେମିତି ନେତ୍ରୀ ପରି ଜଣା ପଡୁନି |ବୟସ ବି କମ ଜଣା ପଡୁଛି |ଏ ବାଟ ବଡ଼ କଣ୍ଟା ଝଣ୍ଟା,ତୁ ଏ ବାଟରେ ଆସିଲୁ କାଇଁକି ?
ବନହଂସୀ ଚୁପଚାପ ତାଂକ କଥା ଶୁଣୁଥିଲା,କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଉନଥିଲା |ସେ ପୁଣି କହିଲେ,ଲୋକଂକ ମୁହଁରେ ନିଆଁ |ସୋରିଷ ଫୁଟିଲେ କହିବେ,ତାଳ ଫୁଟିଲା |କଥା କଣ କି ,ତୁ କାଳେ ଅନୁଂକୁ ବାହା ହୋଇନୁ ,ସିଏ ତତେ ସେମିତି ଉଠେଇ ଆଣିଛି |ବାପା,ମା ,କୋଟିପତି,କେତେ ଜାକଜମକରେ ପୁଅ ବାହାଘର କରିଥାନ୍ତେ,ଏକାଥରକେ,ଆଠ ଦଶଖଣ୍ଡ ଗାଁ ଉଠୁଥାନ୍ତା,ପଡୁଥାନ୍ତା |ହେଲେ,ଇଏ କଣ କଲେ ?ଏ ଭଳିଆ ଲୋକ ନେତାହେଲେ,ତାଂକୁ କିଏ ମାନିବେ ?ଅନର୍ଗଳ କଥା କହୁ କହୁ,ସେ ବନହଂସୀର ଶୁଖିଲା ମୁହଁ ଦେଖି ଅଟକି ଗଲେ |କହିଲେ,ମୋ କଥାରେ ମାନ କଲୁ କି ?ତୁ ପରା ନେତ୍ରୀ ହେବାକୁ ମନ ବଳାଇଛୁ ?ଲୋକଂକ କଥାକୁ ଧରି ବସିଲେ ଚଳିବୁ କେମିତି ?ସେ ଏହା କହି ବନହଂସୀର ହାତଧରି ଭିତରକୁ ନେଇଗଲେ ଓ ପିଢାଟିଏ ପକାଇ କହିଲେ,ବସ ଏଇଠି |କହୁ କହୁ,ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ,ପଖାଳ ଓ ଶାଗଭଜା ନେଇଆସିଲେ |ଆଗ କରି ବନହଂସୀକୁ ଗୋଟାଏ ଗୁଣ୍ଡା ଖୁଆଇ,ପାଟିରେ ଟିକିଏ ଶାଗ ମାଡିଦେଇ କହିଲେ,ୟେ ଯେତେବେଳେ ସରପଂଚ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥୀ ହେଲେ,ସେତେବେଳେ ମୁଁ ନିଜେ ଘର ଘର ବୁଲି ମାଇପି,ମରଦ ସମସ୍ତଂକୁ ଭୋଟ ଦେବାପାଇଁ କହିଥିଲି |ଟିକିଏ ରହି ବନହଂସୀକୁ କହିଲେ,ତୁ ଖାଉନୁ କାହିଁକି |ବନହଂସୀ ଏଥର ପାଟି ଖୋଲିଲା |କହିଲା,ଆପଣ ଖାଇଲେଣି ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ଆଉ ଟିକିଏ ପରେ ଖାଇବି,ମତେ କଣ ଏଇନା ଭୋକ ଲାଗୁଛି ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଆପଣ ତ ଅନେକବେଳୁ ଗାଧୋଇ ସାରିଲେଣି,ନଖାଇଲେ,ଦେହ ଖରାପ ହେବନି ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ପାଟିରେ ଟିକିଏ ଲୁଣ ମାରିଦେଇ,ଗିଲାସେ ପାଣି ପିଇଦେଲେ ଆଉ ଭୋକ ନଥାଏ |ଏ ବୟସରେ କଣ ଏତେ ଭୋକ ଥାଏ ?ବନହଂସୀ ନିଜ ସୁକ୍ଷ୍ମ ନୟନରେ କୁନ୍ତଳାଂକୁ ପୁଣିଥରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା |କେତେ ବୟସ ହେବ ତାଂକର !ତାଂକର ଘନକୃଷ୍ଣ କେଶ,ମୀନ ନୟନର ଜ୍ୟୋତି ଓ ଛୋଟ ଛୋଟ ଡାଳିମ୍ଵ ସଦୃଶ ଦନ୍ତପଂକ୍ତିର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି କିଏ କହିବ,ତାଂକର ବୟସ ତିରିଶ ଟପି ଯାଇଛି ବୋଲି !!ସେ ପଚାରିଲା,ମଉସା କୁଆଡେ ଯାଇଛନ୍ତି ?
କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ସକାଳୁ ଗାଧୋଇ କୁଆଡେ ଚାଲି ଯାଇଛନ୍ତି |ନାଁ ଦିଅଁ ପୂଜା ହୋଇଛି ନାଁ ଖିଆ |ଘରୁ ଖାଇ ଘୋଡା ଆଗରେ ଦୌଡିବାକୁ କଣ ଭଲ ଲାଗୁଛି,କେଜାଣି !!ବନହଂସୀ ଏଥର କୁନ୍ତଳାଂକ ନଖାଇବା ରହସ୍ୟ ଜାଣିପାରିଲା |ସେ ଚୁପଚାପ ଖାଇବାରେ ମନଦେଲା |କୁନ୍ତଳା କହି ଚାଲିଥିଲେ,ଲୋକଂକ ପାଇଁ ଏତେ ଖଟି ଲାଭ କଣ ?ଗୋଟାଏ ଲୋକକୁ ନେତା କରିବା ଆଗରୁ ଖାଲି ତାର ସୁଗୁଣଗୁଡା ଦେଖା ଯାଉଥିବ |ନେତା କରିଦେଲା ପରେ ସବୁ ଓଲଟି ପଡିବେ |ପରଶମଣି ପରି ସଭିଂକ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାକୁ ପଡିବ,ତାନହେଲେ ନେତା ହୋଇଯିବେ,ତାଂକର ଘୋର ଶତ୍ରୁ |ଲାଂଚୁଆ,ମିଛୁଆ ଆଦି କେତେ କଣ ଉପାଧିରେ ପୋତି ଦେବେ |ୟାଂକୁ ସରପଂଚ କରିବାପାଇଁ ଗାଁ ସାରା ଲୋକେ ଲାଗି ପଡିଥିଲେ |ୟାଂକ ମୁହଁରୁ ହଁ ପଦୁଟିଏ ଶୁଣିବା ପାଇଁ କମ ଖୁସାମଦ କରୁନଥିଲେ |ହେଲେ ଦେଖ,ସରପଂଚ ହେବାର ଦୁଇମାସ ନଯାଉଣୁ କହିଲେ କଣ ନାଁ କଲେଜ ପଇସା ଖାଇ,ଝିଅ ବାହାଘର କଲା |ଶେଷୋକ୍ତ ବାକ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବାହାରେ କାହାର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଭିଲା,ନନା ଅଛନ୍ତି ?ଭିତରୁ କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,କିଏ ??
ବାହାରୁ ଶୁଭିଲା,ମୁଁ ସୁରେଶ |ନାଁ ଟା ଶୁଣି ବନହଂସୀର ଖାଦ୍ୟ ତଣ୍ଟିରେ ଅଟକି ଗଲା |କୁନ୍ତଳା ଉଠିଯିବା ବେଳେ ସେ ଠାରିଦେଇ ତାଂକୁ କହିଲା,ସେ ଅଛି ବୋଲି ଯେମିତି ସେ ନକହନ୍ତି |କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ତୁ କଣ ପାଗଳ ହେଲୁ ?ସେ ଚାଲିଗଲେ |କିଛିସମୟପରେ ଫେରିଆସି କହିଲେ,ଲୋକଟାକୁ ଦେଖିଲେ ମୋ ହାଡ ଜଳେ |ତାଂକ ନାଁରେ କଣ ସେ ନକହିଛି !!ଏବେ ଭଲେଇ ହୋଇ କହୁଛି କଣ ନାଁ ନାନୀ !
ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ମଉସାଂକୁ ଖୋଜୁଥିଲେ ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ତାଂକରି ପାଖରୁ ଶୁଣିକରି ଆସିଲା,ତୁ ଏଇଠି ଅଛୁ ବୋଲି |ଆସିଥିଲା,ତତେ ଦେଖା କରିବାପାଇଁ |ତତେ ଭାଉଜ ବୋଲି ଡାକୁଛି ତ !ହେଲେ ଆଗରେ ଭାଉଜ ଡାକି ପଛରେ କିଳା ମାରିବାରେ ଏ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ଧୂରନ୍ଧର |ବନହଂସୀ ନୀରବରେ ଖାଇବାରେ ମନ ଦେଲା |କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ହଁ,ମୁଁ କଣ କହୁଥିଲି ଟି ?ପଇସା ଖାଇବା କଥା |ୟେ କଣ ହଟିଯିବା ଲୋକ ?ହିସାବପତ୍ର ସବୁ ଆଣି ଦେଖେଇଦେଲେ |ସମସ୍ତେ ଚୁପ ,କହିବେ କଣ !ବନହଂସୀ ପଖାଳ ଖାଇ ତୋରାଣି ପିଇଲା |ଏହି ସମୟରେ ବାହାରୁ କୁନ୍ତଳାଂକ ସ୍ବାମୀ ନୀଳକଣ୍ଠ ଓ ଅନୁପମର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଭିଲା |ସେମାନେ ଘରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ବନହଂସୀ ଅଇଁଠା ଉଠାଇ ଗୋବର କପଡାରେ ସେ ସ୍ଥାନ ପୋଛିଦେଲା |ଆଗପଛ ହୋଇ ନୀଳକଣ୍ଠବାବୁ ଓ ଅନୁପମ ପହଂଚିଗଲେ |ନୀଳକଣ୍ଠ କହିଲେ,ଅନୁ ଆସିଛି,ତା ପାଇଁ ବାଢ଼ |ତାର ଆଚାର ଖାଇବାରେ ମନ ଅଛି,ତାକୁ ଆଚାର ଦଵ |କୁନ୍ତଳା ଚଟ କରି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ |
କବାଟ ଫାଂକରୁ ବନହଂସୀ ଅନୁପମକୁ ଦେଖୁଥିଲା |ସେ ଖାଇବାବେଳେ ଖୋଜିବା ଖୋଜିବା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାରିଆଡକୁ ଚାହୁଁଥିଲା |ବୋଧହୁଏ ସେ ବନହଂସୀକୁ ଖୋଜୁଥିଲା |ଏହି ଭାବନା ମନକୁ ଆସିବା କ୍ଷଣି ସେ ଉଲ୍ଲସିତ ହେଲା |
ନୀଳକଣ୍ଠ ପଚାରିଲେ,ବୋହୂ କୁଆଡେ ଯାଇଛି କି ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ମ' ସିଏ କଣ ଆଉ ବୋହୂ ହୋଇ ଅଛି ?ତାକୁ ତ ତମେ ନେତ୍ରୀ କରିସାରିଲଣି !ନୀଳକଣ୍ଠ କହିଲା,ଭଲ ନାଁ-ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନେ ଘରକୋଣରେ ବସି ରହିଲେ,ଦେଶ ଆଗେଇବ କେମିତି ?ତମେ ମୋପାଇଁ ଏଥର କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିଛ କହିଲ ?ଅନୁପମ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,ନାନୀ ଆମର କୋଟିକରେ ଗୋଟିଏ |କୁନ୍ତଳା ମୁହଁ ମୋଡି କହିଲେ,ତମେ ନାନୀ ଡାକ,ସେ ଡାକୁ ମାଉସୀ |ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁଝିଲ ନାନୀ,ତମେ ହେଲ ଗୋଟିଏ ୟୁନିଭରସାଲ ଫିଗର |ତମକୁ ଯାହା ଡାକିଲେ ବି ସୁଟ କରିବ |କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ଯା ଯା ସେମିତି ତେଲିଆ କଥା କୁହନା |ତମେ ତ ତାକୁ କିଛି ଶିଖେଇନ |ଫଟ କରି ଗାଁକୁ ନେଇ ଆସିଲ,କଣ ନାଁ ପ୍ରଚାର କରିବ,ତମର ସବୁ କାମ ସେଇଆ |ତାଂକ କଥା ଶୁଣି ଅନୁପମ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହେଲା ,କିନ୍ତୁ ନିରୁତ୍ତର ରହିଲା |
ନୀଳକଣ୍ଠ କହିଲେ,ବାଇଗଣ ଭାଜିଦିଅ ,ଶାଗ ଥଣ୍ଡା ହୋଇଗଲାଣି |ଦୂରରୁ ବନହଂସୀ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲା,ଅନୁପମ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଯଥାସମ୍ଭବ ଶୀଘ୍ର ଖାଉଛି |କୁନ୍ତଳା ପ୍ଲେଟରେ ବାଇଗଣ ଭଜା ଦେଲେ,ତା ସହିତ ମଂଜି ବଡିଭଜା ମଧ୍ୟ ଦେଲେ |କିନ୍ତୁ ଅନୁପମ ତାକୁ ନଖାଇ,କେବଳ ପଖାଳ ଓ ଆଚାର ଖାଇ ଉଠିଗଲା |ମୁହଁହାତ ଧୋଇ ସେ ସିଧା ବନହଂସୀ ଥିବା କୋଠରୀକୁ ଆସିଲା |କହିଲା,ତମେ ଏଇଠି ?ସୁରେଶ କହୁଛି,ତମେ କାଳେ ଭାଷଣ ଦେବାକୁ ଯାଇଛ |ତା କଥା ଶୁଣି ବନହଂସୀ ହସି ପକାଇଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ତମେ ଖାଇଛ ?ଅନୁପମ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶାଇ ବନହଂସୀ ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇଲା |ଅନୁପମ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,କହୁନ,ଖାଇଛ ନା ନାହିଁ ?ଏ କଣ ମଜା କରିବାର ସମୟ ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଖାଇ ସାରିଛି |ଏଇନା କୁନ୍ତଳା ନାନୀ ମତେ ଜୋରକରି ଖୁଆଇ ଦେଲେ |ତାପରେ ତ ତମେ ଆସିଲ |ତାର ଉତ୍ତରରେ ଅନୁପମ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲା |କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ତମେ ବାହାର,ମୁଁ ଅଧଘଣ୍ଟା ଭିତରେ ଆସୁଛି |କିନ୍ତୁ ବନହଂସୀକୁ ଅଧଘଣ୍ଟା ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡିଲା ନାହିଁ |ପାଂଚ ମିନିଟ ଭିତରେ ହିଁ ଅନୁପମ ଜିପ ନେଇ ଫେରିଆସିଲା |ସଯତ୍ନରେ ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢ଼ଣା ଦେଇ ବନହଂସୀ ଦ୍ବାରବନ୍ଧ ଅତିକ୍ରମ କରିବାବେଳେ ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ପାଖରେ ସୁରେଶ ବସିଛି |ବନହଂସୀର ସରାଗ ମଉଳି ଗଲା |ସେ ଜିପ ପାଖରେ ପହଁଚିବା କ୍ଷଣି ଅନୁପମ ସୁରେଶକୁ ପଛରେ ବସିବାକୁ କହିଲା |ତା କଥାରେ ସୁରେଶର ମୁହଁର ରଂଗ ବଦଳି ଗଲା |ଏହା ବନହଂସୀ ଆଖିରୁ ବାଦ ଗଲାନାହିଁ |ତାକୁ ଲୁଚାଇବା ପାଇଁ ସେ ହସି ପକାଇ କହିଲା,ମୋର କାମ ଅଛି,ମୁଁ ଆଜି ଯିବିନି,ତମେ ଯାଅ |ସୁରେଶ ଓହ୍ଲାଇ ଗଲା |ସଂଗେ ସଂଗେ ବନହଂସୀ ଅନୁପମ ପାଖରେ ବସିପଡିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,କିନ୍ତୁ ତୁ ତ କହୁଥିଲୁ,ତୋର ସାରଂକ ପାଖରେ ଜରୁରୀ କାମ ଅଛି,ମୋ ସାଂଗରେ ଯିବୁ ବୋଲି ?ସୁରେଶ କହିଲା,କହିଲି ବୋଲି କଣ ଭୁଲ ହୋଇଗଲା ?ପରେ ଗଲେ ଚଳିଵ |ଅନୁପମ କହିଲା,କଣ ସେ ଅର୍ଜେଣ୍ଟ କାମ ଟା ଶୁଣେ ?ଏଥର ସୁରେଶ ରୀତିମତ ବିଗିଡିଯାଇ କହିଲା,ମୋ କାମ କଥା ମୁଁ ଜାଣେ |ମାଇଣ୍ଡ ୟୋର ୱନ ବିଜିନେସ |ତୁ ସିନା ସାରଂକ ଡାହାଣ ହାତ ଯେ ତତେ ସ୍ପେସାଲ ଜିପ ମିଳିବ,ଆମେ ତ ତଳତଳିଆ ଲୋକ,ଆମର ଏତେ ଥାଟ କଣ ଦରକାର ?ଅନୁପମର କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା ନକରି ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |
ସେମାନେ ଯିବାକୁ ବାହାରିବାବେଳେ ଗୁପ୍ତଖବର ଆସିଲା,ବାଟରେ ଶାସକଦଳର କେତେଜଣ ଅନୁପମକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଜଗିଛନ୍ତି |ତେଣୁ ଜିପ ସହିତ ବାଇକରେ ବଡ ବଡ ଠେଂଗା ଧରି କୋଡିଏରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ବାଇକ ଆରୋହୀ ଗଲେ |ବାଟରେ ଗଲାବେଳେ ସେମାନେ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଲୋଗାନ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ |ସେମାନେ ଅନୁପମକୁ ନିରାପଦ ସ୍ଥାନରେ ଛାଡି ଫେରିଗଲେ |(କ୍ରମଶଃ)
ଅନୁପମକୁ ହସ ମାଡୁଥିଲେ ବି କୌଣସିମତେ ନିଜକୁ ରୋକିନେଲା |ସେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ କହିଲା,ବାସ୍ତବିକ,ବଡ଼ ଦୁଃଖର କଥା |ହେଲେ କୁସୁମପୁର ଯୁବକସଂଘ ପିଲା କଦାପି ଏ କାମ କରିନଥିବେ |ତାଂକ ନାଁ ନେଇ କେତେଜଣ ଅସାମାଜିକ ଦୁବୃର୍ତ୍ତ ଏ କାମ କରିଥିବେ |ଆପଣମାନେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ |ସତ୍ୟ କେବେ ଲୁଚି ରହେନା |ସବୁକଥା ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଜଣା ପଡିଯିବ |ହେଲେ ଆପଣମାନେ ପୁଲିସ ପାଖକୁ କାହିଁକି ଯାଉଥିଲେ ?
ଲଣ୍ଠନଧାରୀ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ,ଯାହାଂକ ନାମ ଭଜମନ ,କହିଲେ,ଏଇଟା ଆମ ଗାଁର ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ପ୍ରଶ୍ନ,ଆମେ ନଯିବୁ କିଆଁ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଏଇଥିପାଇଁ ମୁଁ କହେ,ଆପଣମାନଂକ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋବର ଅଛି |କିଓ, ପୁଲିସ କଣ କରିବ ?ଅସଲ ନାଟର ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ହେଉଛି,ପୁଲିସ |ଏପଟେ କଳି ଲଗାଇ ସେପଟେ ମୀମାଂସା କରିବ, ଫାଣ୍ଡିକୁ ଦୌଡାଇ ଖର୍ଚ୍ଚାନ୍ତ କରାଇ ପ୍ରାଣ ନେବ |
ଭଜମନ କହିଲେ,ତାହେଲେ ଏବେ କରିବା କଣ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଆମେ ଆମ ଭିତରେ ଆଲୋଚନା କରିବା,ଯଦି ଆମ ଭିତରେ କିଛି ଭୁଲ ବୁଝାମଣା ହୋଇଥିବ,ତାକୁ ସୁଧାରି ,ଦୁଇ ପକ୍ଷକୁ ସୁହାଇବା ଭଳି କିଛି ଗୋଟାଏ ବାଟ ବାହାର କରିବା ;କଣ କହୁଛନ୍ତି ?ଭଜମନ ନିଜ ଅନ୍ୟ ସାଥୀମାନଂକ ସହ ଆଲୋଚନା କଲେ ଓ ଏଥିରେ ରାଜି ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ସଂକେତ ଦେଲେ |ସମାଧାନର ରାସ୍ତା ମିଳି ଯିବାରୁ ଅନୁପମ ଖୁସି ହେଲା |
କୁସୁମପୁରରେ ପହଂଚିବାପରେ,କେତେଜଣ ମହିଳା ବନହଂସୀକୁ ଆଦରର ସହ ପାଛୋଟି ନେଲେ |ସେଠାରେ ସେ ଜଣଂକ ଘରେ ରହିବାର ବନ୍ଦୋବସ୍ତ ହେଲା |ରାତିରେ ଗରମ ଭାତ,ଡାଲମା,ଖଟା ଓ ଆଚାର |ବନହଂସୀକୁ ତାହା ଅମୃତ ପରି ଲାଗୁଥିଲା |ଭୋରରୁ ଉଠିବା ବନହଂସୀର ଅଭ୍ୟାସ |କିନ୍ତୁ,ଯେଉଁ ସମୟରେ ସେ ଉଠେ,ତାର ଯଥେଷ୍ଟ ପୂର୍ବରୁ ଘରର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟ ଉଠି ସାରିଥିଲେ ଓ ଅତି ଶୃୃଂଖଳାର ସହ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ କାମ ସୁରୁଖୁରୁରେ କରି ଚାଲିଥିଲେ |ଗୃହ ମାଲିକ ଗ୍ରାମର ସରପଂଚ ଥିଲେ |ତାଂକର ଦୁଇଝିଅ ଓ ଦୁଇ ପୁଅ |ସ୍ତ୍ରୀ କୁନ୍ତଳା ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ |ସେ ବନହଂସୀକୁ ପଚାରିଲେ,ତୁ ଆମ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘର ଝିଅଟି ?ତୋ ଭାଇ ଭଉଣୀ କଣ ?ପୁଣି କହିଲେ,ଆମେ କଣ ନେତ୍ରୀ ଦେଖିନୁ ନାଁ ଭାଷଣ ଶୁଣିନୁ ?ହେଲେ ତତେ ଦେଖିଲେ ତ ସେମିତି ନେତ୍ରୀ ପରି ଜଣା ପଡୁନି |ବୟସ ବି କମ ଜଣା ପଡୁଛି |ଏ ବାଟ ବଡ଼ କଣ୍ଟା ଝଣ୍ଟା,ତୁ ଏ ବାଟରେ ଆସିଲୁ କାଇଁକି ?
ବନହଂସୀ ଚୁପଚାପ ତାଂକ କଥା ଶୁଣୁଥିଲା,କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଉନଥିଲା |ସେ ପୁଣି କହିଲେ,ଲୋକଂକ ମୁହଁରେ ନିଆଁ |ସୋରିଷ ଫୁଟିଲେ କହିବେ,ତାଳ ଫୁଟିଲା |କଥା କଣ କି ,ତୁ କାଳେ ଅନୁଂକୁ ବାହା ହୋଇନୁ ,ସିଏ ତତେ ସେମିତି ଉଠେଇ ଆଣିଛି |ବାପା,ମା ,କୋଟିପତି,କେତେ ଜାକଜମକରେ ପୁଅ ବାହାଘର କରିଥାନ୍ତେ,ଏକାଥରକେ,ଆଠ ଦଶଖଣ୍ଡ ଗାଁ ଉଠୁଥାନ୍ତା,ପଡୁଥାନ୍ତା |ହେଲେ,ଇଏ କଣ କଲେ ?ଏ ଭଳିଆ ଲୋକ ନେତାହେଲେ,ତାଂକୁ କିଏ ମାନିବେ ?ଅନର୍ଗଳ କଥା କହୁ କହୁ,ସେ ବନହଂସୀର ଶୁଖିଲା ମୁହଁ ଦେଖି ଅଟକି ଗଲେ |କହିଲେ,ମୋ କଥାରେ ମାନ କଲୁ କି ?ତୁ ପରା ନେତ୍ରୀ ହେବାକୁ ମନ ବଳାଇଛୁ ?ଲୋକଂକ କଥାକୁ ଧରି ବସିଲେ ଚଳିବୁ କେମିତି ?ସେ ଏହା କହି ବନହଂସୀର ହାତଧରି ଭିତରକୁ ନେଇଗଲେ ଓ ପିଢାଟିଏ ପକାଇ କହିଲେ,ବସ ଏଇଠି |କହୁ କହୁ,ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ,ପଖାଳ ଓ ଶାଗଭଜା ନେଇଆସିଲେ |ଆଗ କରି ବନହଂସୀକୁ ଗୋଟାଏ ଗୁଣ୍ଡା ଖୁଆଇ,ପାଟିରେ ଟିକିଏ ଶାଗ ମାଡିଦେଇ କହିଲେ,ୟେ ଯେତେବେଳେ ସରପଂଚ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥୀ ହେଲେ,ସେତେବେଳେ ମୁଁ ନିଜେ ଘର ଘର ବୁଲି ମାଇପି,ମରଦ ସମସ୍ତଂକୁ ଭୋଟ ଦେବାପାଇଁ କହିଥିଲି |ଟିକିଏ ରହି ବନହଂସୀକୁ କହିଲେ,ତୁ ଖାଉନୁ କାହିଁକି |ବନହଂସୀ ଏଥର ପାଟି ଖୋଲିଲା |କହିଲା,ଆପଣ ଖାଇଲେଣି ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ଆଉ ଟିକିଏ ପରେ ଖାଇବି,ମତେ କଣ ଏଇନା ଭୋକ ଲାଗୁଛି ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଆପଣ ତ ଅନେକବେଳୁ ଗାଧୋଇ ସାରିଲେଣି,ନଖାଇଲେ,ଦେହ ଖରାପ ହେବନି ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ପାଟିରେ ଟିକିଏ ଲୁଣ ମାରିଦେଇ,ଗିଲାସେ ପାଣି ପିଇଦେଲେ ଆଉ ଭୋକ ନଥାଏ |ଏ ବୟସରେ କଣ ଏତେ ଭୋକ ଥାଏ ?ବନହଂସୀ ନିଜ ସୁକ୍ଷ୍ମ ନୟନରେ କୁନ୍ତଳାଂକୁ ପୁଣିଥରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା |କେତେ ବୟସ ହେବ ତାଂକର !ତାଂକର ଘନକୃଷ୍ଣ କେଶ,ମୀନ ନୟନର ଜ୍ୟୋତି ଓ ଛୋଟ ଛୋଟ ଡାଳିମ୍ଵ ସଦୃଶ ଦନ୍ତପଂକ୍ତିର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି କିଏ କହିବ,ତାଂକର ବୟସ ତିରିଶ ଟପି ଯାଇଛି ବୋଲି !!ସେ ପଚାରିଲା,ମଉସା କୁଆଡେ ଯାଇଛନ୍ତି ?
କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ସକାଳୁ ଗାଧୋଇ କୁଆଡେ ଚାଲି ଯାଇଛନ୍ତି |ନାଁ ଦିଅଁ ପୂଜା ହୋଇଛି ନାଁ ଖିଆ |ଘରୁ ଖାଇ ଘୋଡା ଆଗରେ ଦୌଡିବାକୁ କଣ ଭଲ ଲାଗୁଛି,କେଜାଣି !!ବନହଂସୀ ଏଥର କୁନ୍ତଳାଂକ ନଖାଇବା ରହସ୍ୟ ଜାଣିପାରିଲା |ସେ ଚୁପଚାପ ଖାଇବାରେ ମନଦେଲା |କୁନ୍ତଳା କହି ଚାଲିଥିଲେ,ଲୋକଂକ ପାଇଁ ଏତେ ଖଟି ଲାଭ କଣ ?ଗୋଟାଏ ଲୋକକୁ ନେତା କରିବା ଆଗରୁ ଖାଲି ତାର ସୁଗୁଣଗୁଡା ଦେଖା ଯାଉଥିବ |ନେତା କରିଦେଲା ପରେ ସବୁ ଓଲଟି ପଡିବେ |ପରଶମଣି ପରି ସଭିଂକ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାକୁ ପଡିବ,ତାନହେଲେ ନେତା ହୋଇଯିବେ,ତାଂକର ଘୋର ଶତ୍ରୁ |ଲାଂଚୁଆ,ମିଛୁଆ ଆଦି କେତେ କଣ ଉପାଧିରେ ପୋତି ଦେବେ |ୟାଂକୁ ସରପଂଚ କରିବାପାଇଁ ଗାଁ ସାରା ଲୋକେ ଲାଗି ପଡିଥିଲେ |ୟାଂକ ମୁହଁରୁ ହଁ ପଦୁଟିଏ ଶୁଣିବା ପାଇଁ କମ ଖୁସାମଦ କରୁନଥିଲେ |ହେଲେ ଦେଖ,ସରପଂଚ ହେବାର ଦୁଇମାସ ନଯାଉଣୁ କହିଲେ କଣ ନାଁ କଲେଜ ପଇସା ଖାଇ,ଝିଅ ବାହାଘର କଲା |ଶେଷୋକ୍ତ ବାକ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବାହାରେ କାହାର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଭିଲା,ନନା ଅଛନ୍ତି ?ଭିତରୁ କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,କିଏ ??
ବାହାରୁ ଶୁଭିଲା,ମୁଁ ସୁରେଶ |ନାଁ ଟା ଶୁଣି ବନହଂସୀର ଖାଦ୍ୟ ତଣ୍ଟିରେ ଅଟକି ଗଲା |କୁନ୍ତଳା ଉଠିଯିବା ବେଳେ ସେ ଠାରିଦେଇ ତାଂକୁ କହିଲା,ସେ ଅଛି ବୋଲି ଯେମିତି ସେ ନକହନ୍ତି |କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ତୁ କଣ ପାଗଳ ହେଲୁ ?ସେ ଚାଲିଗଲେ |କିଛିସମୟପରେ ଫେରିଆସି କହିଲେ,ଲୋକଟାକୁ ଦେଖିଲେ ମୋ ହାଡ ଜଳେ |ତାଂକ ନାଁରେ କଣ ସେ ନକହିଛି !!ଏବେ ଭଲେଇ ହୋଇ କହୁଛି କଣ ନାଁ ନାନୀ !
ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ମଉସାଂକୁ ଖୋଜୁଥିଲେ ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ତାଂକରି ପାଖରୁ ଶୁଣିକରି ଆସିଲା,ତୁ ଏଇଠି ଅଛୁ ବୋଲି |ଆସିଥିଲା,ତତେ ଦେଖା କରିବାପାଇଁ |ତତେ ଭାଉଜ ବୋଲି ଡାକୁଛି ତ !ହେଲେ ଆଗରେ ଭାଉଜ ଡାକି ପଛରେ କିଳା ମାରିବାରେ ଏ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ଧୂରନ୍ଧର |ବନହଂସୀ ନୀରବରେ ଖାଇବାରେ ମନ ଦେଲା |କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ହଁ,ମୁଁ କଣ କହୁଥିଲି ଟି ?ପଇସା ଖାଇବା କଥା |ୟେ କଣ ହଟିଯିବା ଲୋକ ?ହିସାବପତ୍ର ସବୁ ଆଣି ଦେଖେଇଦେଲେ |ସମସ୍ତେ ଚୁପ ,କହିବେ କଣ !ବନହଂସୀ ପଖାଳ ଖାଇ ତୋରାଣି ପିଇଲା |ଏହି ସମୟରେ ବାହାରୁ କୁନ୍ତଳାଂକ ସ୍ବାମୀ ନୀଳକଣ୍ଠ ଓ ଅନୁପମର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଭିଲା |ସେମାନେ ଘରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ବନହଂସୀ ଅଇଁଠା ଉଠାଇ ଗୋବର କପଡାରେ ସେ ସ୍ଥାନ ପୋଛିଦେଲା |ଆଗପଛ ହୋଇ ନୀଳକଣ୍ଠବାବୁ ଓ ଅନୁପମ ପହଂଚିଗଲେ |ନୀଳକଣ୍ଠ କହିଲେ,ଅନୁ ଆସିଛି,ତା ପାଇଁ ବାଢ଼ |ତାର ଆଚାର ଖାଇବାରେ ମନ ଅଛି,ତାକୁ ଆଚାର ଦଵ |କୁନ୍ତଳା ଚଟ କରି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ |
କବାଟ ଫାଂକରୁ ବନହଂସୀ ଅନୁପମକୁ ଦେଖୁଥିଲା |ସେ ଖାଇବାବେଳେ ଖୋଜିବା ଖୋଜିବା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାରିଆଡକୁ ଚାହୁଁଥିଲା |ବୋଧହୁଏ ସେ ବନହଂସୀକୁ ଖୋଜୁଥିଲା |ଏହି ଭାବନା ମନକୁ ଆସିବା କ୍ଷଣି ସେ ଉଲ୍ଲସିତ ହେଲା |
ନୀଳକଣ୍ଠ ପଚାରିଲେ,ବୋହୂ କୁଆଡେ ଯାଇଛି କି ?କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ମ' ସିଏ କଣ ଆଉ ବୋହୂ ହୋଇ ଅଛି ?ତାକୁ ତ ତମେ ନେତ୍ରୀ କରିସାରିଲଣି !ନୀଳକଣ୍ଠ କହିଲା,ଭଲ ନାଁ-ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନେ ଘରକୋଣରେ ବସି ରହିଲେ,ଦେଶ ଆଗେଇବ କେମିତି ?ତମେ ମୋପାଇଁ ଏଥର କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିଛ କହିଲ ?ଅନୁପମ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,ନାନୀ ଆମର କୋଟିକରେ ଗୋଟିଏ |କୁନ୍ତଳା ମୁହଁ ମୋଡି କହିଲେ,ତମେ ନାନୀ ଡାକ,ସେ ଡାକୁ ମାଉସୀ |ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁଝିଲ ନାନୀ,ତମେ ହେଲ ଗୋଟିଏ ୟୁନିଭରସାଲ ଫିଗର |ତମକୁ ଯାହା ଡାକିଲେ ବି ସୁଟ କରିବ |କୁନ୍ତଳା କହିଲେ,ଯା ଯା ସେମିତି ତେଲିଆ କଥା କୁହନା |ତମେ ତ ତାକୁ କିଛି ଶିଖେଇନ |ଫଟ କରି ଗାଁକୁ ନେଇ ଆସିଲ,କଣ ନାଁ ପ୍ରଚାର କରିବ,ତମର ସବୁ କାମ ସେଇଆ |ତାଂକ କଥା ଶୁଣି ଅନୁପମ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହେଲା ,କିନ୍ତୁ ନିରୁତ୍ତର ରହିଲା |
ନୀଳକଣ୍ଠ କହିଲେ,ବାଇଗଣ ଭାଜିଦିଅ ,ଶାଗ ଥଣ୍ଡା ହୋଇଗଲାଣି |ଦୂରରୁ ବନହଂସୀ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲା,ଅନୁପମ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଯଥାସମ୍ଭବ ଶୀଘ୍ର ଖାଉଛି |କୁନ୍ତଳା ପ୍ଲେଟରେ ବାଇଗଣ ଭଜା ଦେଲେ,ତା ସହିତ ମଂଜି ବଡିଭଜା ମଧ୍ୟ ଦେଲେ |କିନ୍ତୁ ଅନୁପମ ତାକୁ ନଖାଇ,କେବଳ ପଖାଳ ଓ ଆଚାର ଖାଇ ଉଠିଗଲା |ମୁହଁହାତ ଧୋଇ ସେ ସିଧା ବନହଂସୀ ଥିବା କୋଠରୀକୁ ଆସିଲା |କହିଲା,ତମେ ଏଇଠି ?ସୁରେଶ କହୁଛି,ତମେ କାଳେ ଭାଷଣ ଦେବାକୁ ଯାଇଛ |ତା କଥା ଶୁଣି ବନହଂସୀ ହସି ପକାଇଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ତମେ ଖାଇଛ ?ଅନୁପମ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶାଇ ବନହଂସୀ ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇଲା |ଅନୁପମ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,କହୁନ,ଖାଇଛ ନା ନାହିଁ ?ଏ କଣ ମଜା କରିବାର ସମୟ ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଖାଇ ସାରିଛି |ଏଇନା କୁନ୍ତଳା ନାନୀ ମତେ ଜୋରକରି ଖୁଆଇ ଦେଲେ |ତାପରେ ତ ତମେ ଆସିଲ |ତାର ଉତ୍ତରରେ ଅନୁପମ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲା |କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ତମେ ବାହାର,ମୁଁ ଅଧଘଣ୍ଟା ଭିତରେ ଆସୁଛି |କିନ୍ତୁ ବନହଂସୀକୁ ଅଧଘଣ୍ଟା ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡିଲା ନାହିଁ |ପାଂଚ ମିନିଟ ଭିତରେ ହିଁ ଅନୁପମ ଜିପ ନେଇ ଫେରିଆସିଲା |ସଯତ୍ନରେ ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢ଼ଣା ଦେଇ ବନହଂସୀ ଦ୍ବାରବନ୍ଧ ଅତିକ୍ରମ କରିବାବେଳେ ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ପାଖରେ ସୁରେଶ ବସିଛି |ବନହଂସୀର ସରାଗ ମଉଳି ଗଲା |ସେ ଜିପ ପାଖରେ ପହଁଚିବା କ୍ଷଣି ଅନୁପମ ସୁରେଶକୁ ପଛରେ ବସିବାକୁ କହିଲା |ତା କଥାରେ ସୁରେଶର ମୁହଁର ରଂଗ ବଦଳି ଗଲା |ଏହା ବନହଂସୀ ଆଖିରୁ ବାଦ ଗଲାନାହିଁ |ତାକୁ ଲୁଚାଇବା ପାଇଁ ସେ ହସି ପକାଇ କହିଲା,ମୋର କାମ ଅଛି,ମୁଁ ଆଜି ଯିବିନି,ତମେ ଯାଅ |ସୁରେଶ ଓହ୍ଲାଇ ଗଲା |ସଂଗେ ସଂଗେ ବନହଂସୀ ଅନୁପମ ପାଖରେ ବସିପଡିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,କିନ୍ତୁ ତୁ ତ କହୁଥିଲୁ,ତୋର ସାରଂକ ପାଖରେ ଜରୁରୀ କାମ ଅଛି,ମୋ ସାଂଗରେ ଯିବୁ ବୋଲି ?ସୁରେଶ କହିଲା,କହିଲି ବୋଲି କଣ ଭୁଲ ହୋଇଗଲା ?ପରେ ଗଲେ ଚଳିଵ |ଅନୁପମ କହିଲା,କଣ ସେ ଅର୍ଜେଣ୍ଟ କାମ ଟା ଶୁଣେ ?ଏଥର ସୁରେଶ ରୀତିମତ ବିଗିଡିଯାଇ କହିଲା,ମୋ କାମ କଥା ମୁଁ ଜାଣେ |ମାଇଣ୍ଡ ୟୋର ୱନ ବିଜିନେସ |ତୁ ସିନା ସାରଂକ ଡାହାଣ ହାତ ଯେ ତତେ ସ୍ପେସାଲ ଜିପ ମିଳିବ,ଆମେ ତ ତଳତଳିଆ ଲୋକ,ଆମର ଏତେ ଥାଟ କଣ ଦରକାର ?ଅନୁପମର କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା ନକରି ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |
ସେମାନେ ଯିବାକୁ ବାହାରିବାବେଳେ ଗୁପ୍ତଖବର ଆସିଲା,ବାଟରେ ଶାସକଦଳର କେତେଜଣ ଅନୁପମକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଜଗିଛନ୍ତି |ତେଣୁ ଜିପ ସହିତ ବାଇକରେ ବଡ ବଡ ଠେଂଗା ଧରି କୋଡିଏରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ବାଇକ ଆରୋହୀ ଗଲେ |ବାଟରେ ଗଲାବେଳେ ସେମାନେ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଲୋଗାନ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ |ସେମାନେ ଅନୁପମକୁ ନିରାପଦ ସ୍ଥାନରେ ଛାଡି ଫେରିଗଲେ |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment