ସୁରେଶ ଯିବାପରେ ବନହଂସୀ କିଛିସମୟ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ବସିଗଲା |ତାପରେ ମୂଳିକୁ ଡାକି ପଚାରିଲା,ମୂଳି.,ଭଲକରି ମନେ ପକାଇଲୁ, କାଲି ରାତିରେ ଏଇ ବାବୁଂକ କଣ୍ଠସ୍ବର ବା ସେମିତି କିଛି ତୋର ମନେ ପଡୁଛି ?ବୋକାଂକ ପରି ମୂଳି ବନହଂସୀକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା ,କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲାନାହିଁ |ବନହଂସୀ ଭିତରକୁ ଯାଇ ପର୍ସରୁ ଶହେ ଟଂକା ଆଣି ମୂଳିକୁ ଦେଇ କହିଲା,ତୁ କେତେଦିନ ହେଲା ଆସିଲୁଣି,ଯା ତୋ ବାପା ବୋଉଂକୁ ଦେଖି ଆସିବୁ |ପୁଣି ଅଲଗା ଶହେ ଟଂକା ଦେଇ କହିଲା,ଏତକ ତୋ ବୋଉଂକୁ ଦେବୁ |ହାତରେ ଟଂକା ଧରି ମୂଳି ସକ ସକ ହୋଇ କାନ୍ଦିଲା |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,କାନ୍ଦୁଛୁ କାହିଁକି ?
ମୂଳି ସେହିପରି କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ କହିଲା,ମା' ମୋର ଭୁଲ ହୋଇଯାଇଛି ,କାଲି ରାତିରେ ଏଇ ସୁରେଶବାବୁ ଆସିଥିଲେ |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ତୁ ତାଂକୁ ଚିହ୍ନିଛୁ ?ମୂଳି କହିଲା,ମୁଁ ତାଂକ ଘରେ ଚାକିରିଆ ଥିଲି ମା' |ବନହଂସୀ ନିଜ ଉଦ୍ବେଗକୁ ଚାପିରଖି କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ବ୍ୟସ୍ତ ହ'ନା |ଆଜି ହେଲା ମଂଗଳବାର.ତୁ ଶନିବାରଦିନ ଚାଲିଆସିବୁ ,ବୁଝିଲୁ ?
ମୂଳି ଯିବାପରେ କିଛିସମୟ ଥକ୍କା ମାରି ବସିଗଲା,ବନହଂସୀ |ବଡ଼ପାଟି କରି ବୋଝେ କାନ୍ଦିବାକୁ ତାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା କିନ୍ତୁ ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ଶୁଖିଯାଇଥିଲା |ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ପଚାରୁଥିଲା,ଅନୁପମ କେବେ ଆସିବ?କେବେ?? ମନକୁ କ୍ରମଶଃ ସ୍ଥିର କରି ସେ ନିଜକୁ ନିଜ ଭିତରେ ହଜାଇଦେଲା |ଅନେକସମୟ ପରେ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ସେ ଦେଖିଲା,ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ଏକ ଫିକା ଅନ୍ଧକାର ଖେଳିଯାଇଛି |ସେ ଉଠିଲା |ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଛି,ତାକୁ ସଂଧ୍ୟା ଦେବାକୁ ପଡିବ |ପରମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ତାର ହୃଦୟରୁ କୋହଭରା ଏକ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ବାହାରିଗଲା |ସନ୍ଧ୍ୟାଦୀପ ଜଳାଇ ସେ ମା' ଦୁର୍ଗାଦେବୀଂକୁ ପ୍ରଣାମ କରି ସ୍ତୋତ୍ର ଆବୃତ୍ତି କଲା,
'ଓଁ ଜ୍ଞାନିନାମପି ଚେତାଂସି ଦେବୀ ଭଗବତୀ ହିସା ,
ବଳାଦାକୃଶ୍ୟ ମୋହାୟ ମହାମାୟା ପ୍ରଯଚ୍ଚଃତି...........
ପ୍ରାର୍ଥନା ପରେ ତା ମନ କିଂଚିତ ହାଲୁକା ହୋଇଥିବାର ସେ ଅନୁଭବ କଲା |ସେ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା,ମହାପୁରୁଷମାନେ ଠିକ କହିଛନ୍ତି;ଈଶ୍ୱରଂକଠାରେ ସମଗ୍ର ସତ୍ତା ସମର୍ପଣ କରିଦେବାରେ ଯେଉଁ ସୁଖ ମିଳେ,ସେ ସୁଖ ଅନ୍ୟ କେଉଁଥିରୁ ମିଳେନାହିଁ |ସବୁ ପ୍ରେମଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭଗବତ୍ ପ୍ରେମ |ତାଂକଠାରେ ବିଶ୍ବାସ ସ୍ଥାପନ କଲେ,ଆଉ କାହାକୁ ଭୟ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ରହେନାହିଁ |ସେ ସବୁ ଝରକା କବାଟ ବନ୍ଦକରି ତାଲା ପକାଇଲା ଓ ଗୃହଦେବୀଂକୁ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ ରୁବିଂକ ଘରକୁ ଚାଲିଆସିଲା |
ରୁବି ସେତେବେଳେ ପରଟା କରୁଥିଲେ |ତାଂକଠାରୁ ବେଲଣାପେଡି ଓ କାଠି ନେଇ ସେ ପରଟା ବେଲିଲା |କେତେସମୟ ପରେ ରୁବି ପଚାରିଲେ,ଆଜି ଚୁପଚାପ କାହିଁକି ?ପ୍ରଶ୍ନକରି ସେ ବନହଂସୀକୁ ଚାହିଁଲେ |ବନହଂସୀ ମୁହଁ ତଳକୁ କରି ନିରୁତ୍ତର ଥିଲା |ରୁବି ତାର ମୁହଁ ଉଠାଇ କହିଲେ,କିଛି କହୁନୁ କାହିଁକି ?କଣ ହେଲା ?ଉତ୍ତରରେ ବନହଂସୀର ବେଦନାଯୁକ୍ତ ଆଖି ଦୁଇଟିରୁ ଧାର ଧାର ହୋଇ ଅନେକଧାର ଲୁହ ଝରିପଡିଲା |ରୁବି ତା ହାତରୁ ବେଲଣା ପେଡି ଓ କାଠି ଛଡାଇନେଇ ତାକୁ ଅନ୍ୟ ରୁମକୁ ଭିଡିନେଇ ଆଦର କରି କହିଲେ,ତତେ ମୋ'ରାଣ ବୁନୁ,କହ କଣ ହୋଇଛି ?ବନହଂସୀ ସୁରେଶର ଭୂମିକାକୁ ବାଦ ଦେଇ ସମସ୍ତ ଘଟଣା ସଂକ୍ଷେପରେ ବର୍ଣନା କଲା |ରୁବି କହିଲେ,ଶୁଣିଥିଲି,ଅନୁପମ ତତେ ଜବରଦସ୍ତି ବାହା ହୋଇଛି,ଏକଥା କଣ ସତ ?
ବନହଂସୀ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା,ନାଁ |ରୁବି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,ତାହେଲେ ସତ କଣ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମୁଁ ତାଂକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲି ;ଯାହା କିଛି ହୋଇଛି,ସବୁ ମୋ ସମ୍ମତିରେ ହୋଇଛି |
ରୁବିଂକ ମୁଖମଣ୍ଡଳର ଶୀରାପ୍ରଶିରା ଟାଣ ହୋଇଗଲା |ସେ କହିଲେ,ବୁଝିଲୁ ବୁନୁ,ମୁଁ ଜାଣେ,ଏଇଟା ତୋ ମନକଥା ନୁହେଁ |ତୋର ଏଇ ସରଳ ବିଶ୍ବାସର ଫାଇଦା ଉଠେଇ ଅନୁ ତତେ ବୋକା ବନେଇ ଚାଲିଛି |ମୁଁ ତତେ ଏବେ କିଛି କହୁନି,ପରେ ତୁ ସବୁ ଜାଣିପାରିବୁ |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ତାହେଲେ ତମେ ତାଂକୁ ଆଗରୁ ଜାଣିଛ ?ରୁବି କହିଲେ,ଖୁବ୍ ଭଲଭାବେ |
ବନହଂସୀ କିଛିସମୟ ନୀରବରେ ଚିନ୍ତା କଲା |ତାପରେ କହିଲା,ଚାଲ ରୋଷେଇକାମ ସାରିଦେବା |ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ଏବେ ବହି ପଢୁଥା,ମୁଁ ଆସୁଛି |ବନହଂସୀ କହିଲା,ପଛରେ ପଢିବି,ଏବେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ ବାକିକାମ ସାରିଦେବା |ରୁବି ତାକୁ ଗଭୀରଭାବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ |କହିଲେ,ହଉ ଚାଲ |
ସେଦିନ ରାତିରେ କିଛି ଅଘଟଣ ଘଟିଲା ନାହିଁ |ତାପର ଦୁଇଦିନ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ସୁରୁଖୁରୁରେ କଟିଗଲା |ତୃତୀୟଦିନ ବନହଂସୀ କହିଲା,ଅପା,ମୋର ମନେହେଉଛି,ସେ ଆଜି ଆସିବେ |ମୁଁ ଘରକୁ ଯାଉଛି |ରୁବି ପଚାରିଲେ,ତୁ ଏକୁଟିଆ ରହିବୁ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ଏବେ ଆଉ ଭୟ ଲାଗୁନି |ରୁବି କହିଲେ,ହଉ ତୁ ଯା |ନଅଟା ବେଳକୁ ମୁଁ ଯିବି ,ଯଦି ଅନୁପମ ଆସିଥିବ ଭଲକଥା,ନହେଲେ ତୁ ଚାଲିଆସିବୁ |
ବନହଂସୀ ଚାଲିଆସିଲା |ଘରର ସମସ୍ତ ଝରକା କବାଟ ଖୋଲିଦେଇ ପ୍ରତିଟି କୋଠରୀରେ ମୁକ୍ତବାୟୁ ପ୍ରବେଶ କରାଇଲା |ତାପରେ ମପରେ ସାରାଘର ପୋଛିବା ପରେ ଗାଧୋଇପଡି ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଗଲା |ହଠାତ୍ କଲିଂବେଲ ଶବ୍ଦରେ ଘର ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହୋଇ ଉଠିଲା |ସେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇ ଦୌଡି ଯାଉ ଯାଉ ଅଟକିଗଲା |ତାପରେ ପଚାରିଲା,କିଏ ?ଅନୁପମର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଭିଲା,ଖୋଲ |
ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ କବାଟ ଖୋଲିଦେଲା |ଭିତରେ ଅନୁପମ ପ୍ରବେଶ କଲା |ତା ପରେ ପରେ ଆଉ ଦୁଇଜଣ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆସିଲେ |ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁନୁ,ଏ ଦୁଇଜଣ ମୋର ବନ୍ଧୁ |ଇଏ ହେଲା ସମୀର ଆଉ ଇଏ ଗିରୀଶ |ବନହଂସୀ ନମସ୍କାର ଜଣାଇଲା |ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତି ନମସ୍କାର ଜଣାଇଲେ |ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା |ତା ପଛେ ପଛେ ଅନୁପମ ଆସି ପଚାରିଲା,ମୂଳି ନାହିଁକି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ନାଁ ସେ ତା ବାପା ବୋଉଂକୁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇଛି |
ଅନୁପମ କହିଲା,ଘରକୁ ଯିବା କଣ ଏତେ ଜରୁରୀ ଥିଲା ?ପୁଣି ମୋ ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେକଥା ପରେ କହିବି ,ବର୍ତ୍ତମାନ କଣ ଖାଇବ କୁହ |ଅନୁପମ କହିଲା,ଆମେ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଖାଇକରି ଆସିଛୁ |ତମେ ଖାଲି ତିନିକପ୍ କଫି କର |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତିନିକପ୍ କାହିଁକି ?ଆଉ କପେ ମୁଁ ପିଇବିନି ?ଅନୁପମ ଈଷତ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ମୁଁ କଣ ମନା କଲି ?
ବନହଂସୀ ଗ୍ୟାସ୍ ଷ୍ଟୋଭରେ ପାଣି ଗରମ କଲା |ଅନୁପମ ସେଠାକୁ ଆସି କହିଲା,ତମେ ଏଇଠି ଏକୁଟିଆ ଥିଲ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେ ବହୁତ କଥା;କହିଲେ,ରାତି ପାହିଯିବ |ତମେ ମତେ ପ୍ରଥମେ କହିଲ,ମୂଳି ଆଗରୁ ସୁରେଶ ବାବୁଂକ ଘରେ ଥିଲା ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଥାଇପାରେ,ମୁଁ ଜାଣିନି |କଣ ହେଲା ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେଦିନ ପର୍ଶୁରାମ ଆସି ଶୋଇଲା |ଦେଖିବାକୁ ନିରୀହ,କିନ୍ତୁ ଭାରି ସାଂଘାତିକ |ମୂଳି କହୁଥିଲା,ସେଦିନ ସେ ତାରରେ ତାଲା ଖୋଲି ବାହାରକୁ ଗଲା,ଆସିଲା,ଏମିତି ବହୁତ ରାତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ |ମୋ କବାଟକୁ ବି ଖୋଲିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲା କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଭିତରୁ ଲକ୍ କରିଥିଲି ବୋଲି ଖୋଲି ପାରିଲାନି |ମେନ୍ ସୁଇଚ ଅଫ କରି କାହାସାଂଗେ ଫୁସ୍ ଫୁସ୍ କଥା ହେଉଥିଲା |ଭୟରେ ରାତିରେ ମତେ ନିଦ ହେଲାନି |ସକାଳେ ମୂଳିକୁ ଲୋଭ ଦେଖାଇ ସବୁକଥା ଆଦାୟ କଲି |ସେଦିନ ରାତିରେ ସୁରେଶବାବୁ ପର୍ଶୁରାମ ପାଖକୁ ଆସିଥିଲେ |ଜାଣିଶୁଣି ମନ୍ଦ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରଖି ସେ ମୂଳିକୁ ଆମଘରେ ରଖାଇଛନ୍ତି |
ଅନୁପମ କହିଲା,ତାପରେ ସେଇ ବାହାନାରେ ତମେ ଯାଇ ସେ ରୁବି ମାଡାମ୍ ଘରେ ଶୋଇଲ,ନୁହେଁ ?ବନହଂସୀ ନରମ ଗଳାରେ କହିଲା,ରାତିରେ ସେ ଦୁଇନିଶୀଥ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା (୧୩)ଜଣ ଯେମିତି ହେଲେ,ମତେ ଭାରି ଭୟ ଲାଗିଲା |ରୁବିଅପା ବାଧ୍ୟ କରିବାରୁ ମୁଁ ....
'ଚୁପ୍ କର ' |କଥା ଅଧାରୁ ଚିତ୍କାର କରି ଅନୁପମ ହାତରେ ଧରିଥିବା ବହିକୁ ଷ୍ଟୋଭ ଉପରେ କଚାଡିଦେଲା |ସସପିନ ଓଲଟି ତଳେ ପଡିଲା |ଗରମ ପାଣି ବନହଂସୀ ପାଦରେ ପଡିଲା,ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ପାଦ ଘୁଂଚାଇନେଲା |ଅନୁପମ ସେ ଦିଗକୁ ଦୃଷ୍ଟି ନଦେଇ କହିଲା,ସୁରେଶ ଠିକ କହୁଥିଲା |ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନଂକ ଶଯ୍ୟାସୁଖ ବ୍ୟତିତ ଜୀବନରେ ଆଉ କିଛି ଲକ୍ଷ୍ୟ ନଥାଏ |କିନ୍ତୁ ତମେ ଭାବନା ଯେ ସାରାଜୀବନ ଜଗିବସିବା ପାଇଁ ମୁଁ ତମକୁ ଆଣିଛି |ତମଭଳି କେତେ ଝିଅଂକୁ ମୁଁ ପାଦର ଚପଲ ଭଳି ଫିଂଗି ଦେଇଛି |ମତେ ଜବାବ ଦିଅ ,ବାରମ୍ବାର ମନାକରିବା ସତ୍ତ୍ବେ ତମେ କାହିଁକି ସେଠାକୁ ଯାଇଥିଲ ?ସବୁଗୁଡା ପ୍ରି ପ୍ଲାନଡ |ଏଇ ଭଣ୍ଡାମୀ ତମ ଘରେ ଚଳିବ,ମୋ ପାଖରେ ନୁହେଁ |
ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇ ଅନୁପମର କଥା ବନହଂସୀ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ଅତ୍ୟଧିକ କ୍ରୋଧରେ ତାର ସୁନ୍ଦର ମୁହଁଟା କୁତ୍ସିତ ,କଦାକାର ଦେଖା ଯାଉଥିଲା |ତାପରେ ସେ ଯେମିତି ଆସିଥିଲା,ସେମିତି ଚାଲିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ )
ମୂଳି ସେହିପରି କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ କହିଲା,ମା' ମୋର ଭୁଲ ହୋଇଯାଇଛି ,କାଲି ରାତିରେ ଏଇ ସୁରେଶବାବୁ ଆସିଥିଲେ |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ତୁ ତାଂକୁ ଚିହ୍ନିଛୁ ?ମୂଳି କହିଲା,ମୁଁ ତାଂକ ଘରେ ଚାକିରିଆ ଥିଲି ମା' |ବନହଂସୀ ନିଜ ଉଦ୍ବେଗକୁ ଚାପିରଖି କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ବ୍ୟସ୍ତ ହ'ନା |ଆଜି ହେଲା ମଂଗଳବାର.ତୁ ଶନିବାରଦିନ ଚାଲିଆସିବୁ ,ବୁଝିଲୁ ?
ମୂଳି ଯିବାପରେ କିଛିସମୟ ଥକ୍କା ମାରି ବସିଗଲା,ବନହଂସୀ |ବଡ଼ପାଟି କରି ବୋଝେ କାନ୍ଦିବାକୁ ତାର ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା କିନ୍ତୁ ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ଶୁଖିଯାଇଥିଲା |ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ପଚାରୁଥିଲା,ଅନୁପମ କେବେ ଆସିବ?କେବେ?? ମନକୁ କ୍ରମଶଃ ସ୍ଥିର କରି ସେ ନିଜକୁ ନିଜ ଭିତରେ ହଜାଇଦେଲା |ଅନେକସମୟ ପରେ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ସେ ଦେଖିଲା,ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ଏକ ଫିକା ଅନ୍ଧକାର ଖେଳିଯାଇଛି |ସେ ଉଠିଲା |ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଛି,ତାକୁ ସଂଧ୍ୟା ଦେବାକୁ ପଡିବ |ପରମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ତାର ହୃଦୟରୁ କୋହଭରା ଏକ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ବାହାରିଗଲା |ସନ୍ଧ୍ୟାଦୀପ ଜଳାଇ ସେ ମା' ଦୁର୍ଗାଦେବୀଂକୁ ପ୍ରଣାମ କରି ସ୍ତୋତ୍ର ଆବୃତ୍ତି କଲା,
'ଓଁ ଜ୍ଞାନିନାମପି ଚେତାଂସି ଦେବୀ ଭଗବତୀ ହିସା ,
ବଳାଦାକୃଶ୍ୟ ମୋହାୟ ମହାମାୟା ପ୍ରଯଚ୍ଚଃତି...........
ପ୍ରାର୍ଥନା ପରେ ତା ମନ କିଂଚିତ ହାଲୁକା ହୋଇଥିବାର ସେ ଅନୁଭବ କଲା |ସେ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା,ମହାପୁରୁଷମାନେ ଠିକ କହିଛନ୍ତି;ଈଶ୍ୱରଂକଠାରେ ସମଗ୍ର ସତ୍ତା ସମର୍ପଣ କରିଦେବାରେ ଯେଉଁ ସୁଖ ମିଳେ,ସେ ସୁଖ ଅନ୍ୟ କେଉଁଥିରୁ ମିଳେନାହିଁ |ସବୁ ପ୍ରେମଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭଗବତ୍ ପ୍ରେମ |ତାଂକଠାରେ ବିଶ୍ବାସ ସ୍ଥାପନ କଲେ,ଆଉ କାହାକୁ ଭୟ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ରହେନାହିଁ |ସେ ସବୁ ଝରକା କବାଟ ବନ୍ଦକରି ତାଲା ପକାଇଲା ଓ ଗୃହଦେବୀଂକୁ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ ରୁବିଂକ ଘରକୁ ଚାଲିଆସିଲା |
ରୁବି ସେତେବେଳେ ପରଟା କରୁଥିଲେ |ତାଂକଠାରୁ ବେଲଣାପେଡି ଓ କାଠି ନେଇ ସେ ପରଟା ବେଲିଲା |କେତେସମୟ ପରେ ରୁବି ପଚାରିଲେ,ଆଜି ଚୁପଚାପ କାହିଁକି ?ପ୍ରଶ୍ନକରି ସେ ବନହଂସୀକୁ ଚାହିଁଲେ |ବନହଂସୀ ମୁହଁ ତଳକୁ କରି ନିରୁତ୍ତର ଥିଲା |ରୁବି ତାର ମୁହଁ ଉଠାଇ କହିଲେ,କିଛି କହୁନୁ କାହିଁକି ?କଣ ହେଲା ?ଉତ୍ତରରେ ବନହଂସୀର ବେଦନାଯୁକ୍ତ ଆଖି ଦୁଇଟିରୁ ଧାର ଧାର ହୋଇ ଅନେକଧାର ଲୁହ ଝରିପଡିଲା |ରୁବି ତା ହାତରୁ ବେଲଣା ପେଡି ଓ କାଠି ଛଡାଇନେଇ ତାକୁ ଅନ୍ୟ ରୁମକୁ ଭିଡିନେଇ ଆଦର କରି କହିଲେ,ତତେ ମୋ'ରାଣ ବୁନୁ,କହ କଣ ହୋଇଛି ?ବନହଂସୀ ସୁରେଶର ଭୂମିକାକୁ ବାଦ ଦେଇ ସମସ୍ତ ଘଟଣା ସଂକ୍ଷେପରେ ବର୍ଣନା କଲା |ରୁବି କହିଲେ,ଶୁଣିଥିଲି,ଅନୁପମ ତତେ ଜବରଦସ୍ତି ବାହା ହୋଇଛି,ଏକଥା କଣ ସତ ?
ବନହଂସୀ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା,ନାଁ |ରୁବି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,ତାହେଲେ ସତ କଣ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମୁଁ ତାଂକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲି ;ଯାହା କିଛି ହୋଇଛି,ସବୁ ମୋ ସମ୍ମତିରେ ହୋଇଛି |
ରୁବିଂକ ମୁଖମଣ୍ଡଳର ଶୀରାପ୍ରଶିରା ଟାଣ ହୋଇଗଲା |ସେ କହିଲେ,ବୁଝିଲୁ ବୁନୁ,ମୁଁ ଜାଣେ,ଏଇଟା ତୋ ମନକଥା ନୁହେଁ |ତୋର ଏଇ ସରଳ ବିଶ୍ବାସର ଫାଇଦା ଉଠେଇ ଅନୁ ତତେ ବୋକା ବନେଇ ଚାଲିଛି |ମୁଁ ତତେ ଏବେ କିଛି କହୁନି,ପରେ ତୁ ସବୁ ଜାଣିପାରିବୁ |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ତାହେଲେ ତମେ ତାଂକୁ ଆଗରୁ ଜାଣିଛ ?ରୁବି କହିଲେ,ଖୁବ୍ ଭଲଭାବେ |
ବନହଂସୀ କିଛିସମୟ ନୀରବରେ ଚିନ୍ତା କଲା |ତାପରେ କହିଲା,ଚାଲ ରୋଷେଇକାମ ସାରିଦେବା |ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ଏବେ ବହି ପଢୁଥା,ମୁଁ ଆସୁଛି |ବନହଂସୀ କହିଲା,ପଛରେ ପଢିବି,ଏବେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଯାଇ ବାକିକାମ ସାରିଦେବା |ରୁବି ତାକୁ ଗଭୀରଭାବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ |କହିଲେ,ହଉ ଚାଲ |
ସେଦିନ ରାତିରେ କିଛି ଅଘଟଣ ଘଟିଲା ନାହିଁ |ତାପର ଦୁଇଦିନ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ସୁରୁଖୁରୁରେ କଟିଗଲା |ତୃତୀୟଦିନ ବନହଂସୀ କହିଲା,ଅପା,ମୋର ମନେହେଉଛି,ସେ ଆଜି ଆସିବେ |ମୁଁ ଘରକୁ ଯାଉଛି |ରୁବି ପଚାରିଲେ,ତୁ ଏକୁଟିଆ ରହିବୁ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ଏବେ ଆଉ ଭୟ ଲାଗୁନି |ରୁବି କହିଲେ,ହଉ ତୁ ଯା |ନଅଟା ବେଳକୁ ମୁଁ ଯିବି ,ଯଦି ଅନୁପମ ଆସିଥିବ ଭଲକଥା,ନହେଲେ ତୁ ଚାଲିଆସିବୁ |
ବନହଂସୀ ଚାଲିଆସିଲା |ଘରର ସମସ୍ତ ଝରକା କବାଟ ଖୋଲିଦେଇ ପ୍ରତିଟି କୋଠରୀରେ ମୁକ୍ତବାୟୁ ପ୍ରବେଶ କରାଇଲା |ତାପରେ ମପରେ ସାରାଘର ପୋଛିବା ପରେ ଗାଧୋଇପଡି ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଗଲା |ହଠାତ୍ କଲିଂବେଲ ଶବ୍ଦରେ ଘର ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହୋଇ ଉଠିଲା |ସେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇ ଦୌଡି ଯାଉ ଯାଉ ଅଟକିଗଲା |ତାପରେ ପଚାରିଲା,କିଏ ?ଅନୁପମର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଭିଲା,ଖୋଲ |
ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ କବାଟ ଖୋଲିଦେଲା |ଭିତରେ ଅନୁପମ ପ୍ରବେଶ କଲା |ତା ପରେ ପରେ ଆଉ ଦୁଇଜଣ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆସିଲେ |ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁନୁ,ଏ ଦୁଇଜଣ ମୋର ବନ୍ଧୁ |ଇଏ ହେଲା ସମୀର ଆଉ ଇଏ ଗିରୀଶ |ବନହଂସୀ ନମସ୍କାର ଜଣାଇଲା |ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତି ନମସ୍କାର ଜଣାଇଲେ |ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା |ତା ପଛେ ପଛେ ଅନୁପମ ଆସି ପଚାରିଲା,ମୂଳି ନାହିଁକି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ନାଁ ସେ ତା ବାପା ବୋଉଂକୁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇଛି |
ଅନୁପମ କହିଲା,ଘରକୁ ଯିବା କଣ ଏତେ ଜରୁରୀ ଥିଲା ?ପୁଣି ମୋ ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେକଥା ପରେ କହିବି ,ବର୍ତ୍ତମାନ କଣ ଖାଇବ କୁହ |ଅନୁପମ କହିଲା,ଆମେ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଖାଇକରି ଆସିଛୁ |ତମେ ଖାଲି ତିନିକପ୍ କଫି କର |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତିନିକପ୍ କାହିଁକି ?ଆଉ କପେ ମୁଁ ପିଇବିନି ?ଅନୁପମ ଈଷତ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ମୁଁ କଣ ମନା କଲି ?
ବନହଂସୀ ଗ୍ୟାସ୍ ଷ୍ଟୋଭରେ ପାଣି ଗରମ କଲା |ଅନୁପମ ସେଠାକୁ ଆସି କହିଲା,ତମେ ଏଇଠି ଏକୁଟିଆ ଥିଲ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେ ବହୁତ କଥା;କହିଲେ,ରାତି ପାହିଯିବ |ତମେ ମତେ ପ୍ରଥମେ କହିଲ,ମୂଳି ଆଗରୁ ସୁରେଶ ବାବୁଂକ ଘରେ ଥିଲା ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଥାଇପାରେ,ମୁଁ ଜାଣିନି |କଣ ହେଲା ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେଦିନ ପର୍ଶୁରାମ ଆସି ଶୋଇଲା |ଦେଖିବାକୁ ନିରୀହ,କିନ୍ତୁ ଭାରି ସାଂଘାତିକ |ମୂଳି କହୁଥିଲା,ସେଦିନ ସେ ତାରରେ ତାଲା ଖୋଲି ବାହାରକୁ ଗଲା,ଆସିଲା,ଏମିତି ବହୁତ ରାତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ |ମୋ କବାଟକୁ ବି ଖୋଲିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲା କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଭିତରୁ ଲକ୍ କରିଥିଲି ବୋଲି ଖୋଲି ପାରିଲାନି |ମେନ୍ ସୁଇଚ ଅଫ କରି କାହାସାଂଗେ ଫୁସ୍ ଫୁସ୍ କଥା ହେଉଥିଲା |ଭୟରେ ରାତିରେ ମତେ ନିଦ ହେଲାନି |ସକାଳେ ମୂଳିକୁ ଲୋଭ ଦେଖାଇ ସବୁକଥା ଆଦାୟ କଲି |ସେଦିନ ରାତିରେ ସୁରେଶବାବୁ ପର୍ଶୁରାମ ପାଖକୁ ଆସିଥିଲେ |ଜାଣିଶୁଣି ମନ୍ଦ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରଖି ସେ ମୂଳିକୁ ଆମଘରେ ରଖାଇଛନ୍ତି |
ଅନୁପମ କହିଲା,ତାପରେ ସେଇ ବାହାନାରେ ତମେ ଯାଇ ସେ ରୁବି ମାଡାମ୍ ଘରେ ଶୋଇଲ,ନୁହେଁ ?ବନହଂସୀ ନରମ ଗଳାରେ କହିଲା,ରାତିରେ ସେ ଦୁଇନିଶୀଥ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା (୧୩)ଜଣ ଯେମିତି ହେଲେ,ମତେ ଭାରି ଭୟ ଲାଗିଲା |ରୁବିଅପା ବାଧ୍ୟ କରିବାରୁ ମୁଁ ....
'ଚୁପ୍ କର ' |କଥା ଅଧାରୁ ଚିତ୍କାର କରି ଅନୁପମ ହାତରେ ଧରିଥିବା ବହିକୁ ଷ୍ଟୋଭ ଉପରେ କଚାଡିଦେଲା |ସସପିନ ଓଲଟି ତଳେ ପଡିଲା |ଗରମ ପାଣି ବନହଂସୀ ପାଦରେ ପଡିଲା,ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ପାଦ ଘୁଂଚାଇନେଲା |ଅନୁପମ ସେ ଦିଗକୁ ଦୃଷ୍ଟି ନଦେଇ କହିଲା,ସୁରେଶ ଠିକ କହୁଥିଲା |ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକମାନଂକ ଶଯ୍ୟାସୁଖ ବ୍ୟତିତ ଜୀବନରେ ଆଉ କିଛି ଲକ୍ଷ୍ୟ ନଥାଏ |କିନ୍ତୁ ତମେ ଭାବନା ଯେ ସାରାଜୀବନ ଜଗିବସିବା ପାଇଁ ମୁଁ ତମକୁ ଆଣିଛି |ତମଭଳି କେତେ ଝିଅଂକୁ ମୁଁ ପାଦର ଚପଲ ଭଳି ଫିଂଗି ଦେଇଛି |ମତେ ଜବାବ ଦିଅ ,ବାରମ୍ବାର ମନାକରିବା ସତ୍ତ୍ବେ ତମେ କାହିଁକି ସେଠାକୁ ଯାଇଥିଲ ?ସବୁଗୁଡା ପ୍ରି ପ୍ଲାନଡ |ଏଇ ଭଣ୍ଡାମୀ ତମ ଘରେ ଚଳିବ,ମୋ ପାଖରେ ନୁହେଁ |
ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇ ଅନୁପମର କଥା ବନହଂସୀ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ଅତ୍ୟଧିକ କ୍ରୋଧରେ ତାର ସୁନ୍ଦର ମୁହଁଟା କୁତ୍ସିତ ,କଦାକାର ଦେଖା ଯାଉଥିଲା |ତାପରେ ସେ ଯେମିତି ଆସିଥିଲା,ସେମିତି ଚାଲିଗଲା |(କ୍ରମଶଃ )
No comments:
Post a Comment