ଡାଇନିଂ ଟେବଲରେ ସମସ୍ତଂକ ପାଇଁ ବନହଂସୀ ଖାଦ୍ୟ ବାଢିଦେଲା |ମିଲି ଓ ଅନୁପମ ଗୋଟିଏ ଥାଳିରେ ଖାଇଲେ |ତରତର କରି ନିଜ ଖାଇବା ଶେଷକରି ବନହଂସୀ ଉଠିଗଲା |ତାପରେ ସେମାନଂକର ଯାହା ଦରକାର ବାଢିଦେଇ, ରୋଷେଇଘର ସଜାଡିଦେଲା |ତାର କାମ ଶେଷ ହେବାପରେ ସେ ବେଡରୁମକୁ ଗଲା |ସେଠାରେ ମିଲି ଓ ଅନୁପମ ଗପସପ ହେଉଥିଲେ |ବନହଂସୀକୁ ଦେଖି ମିଲି କହିଲା,ଏଇତ ଭାଉଜ ଆସିଲେଣି |ବନହଂସୀ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,କଣ ହୋଇଛି ?
ମିଲି କହିଲା,କିଛି ହୋଇନି |ଅନୁଭାଇ ଶୋଇ ପଡିବାକୁ କହୁଥିଲେ |ମୁଁ କହିଲି,ଭାଉଜ ଆସିଲେ,ସାଂଗହୋଇ ଶୋଇବା |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତମେ ଶୁଅ,ମୋର ଶୋଇବାର ନାହିଁ |ମିଲି କହିଲା, କାମ ତ ନାହିଁ |ଏମିତି ଖାଲିଟାରେ ବସି କଣ କରିବ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ଯାହାହେଲେ କରିବି,କିନ୍ତୁ ଶୋଇବିନି |ଖରାବେଳେ ଏମିତି ଅଳସୁଆ ହୋଇ ଶୋଇବାରୁ,ମା' ଲକ୍ଷ୍ମୀ କୋପକରି ଯେତେସବୁ ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ ଓଡିଶା ଉପରେ ଲଦି ଦେଉଛନ୍ତି |ଅନୁପମ କହିଲା,ହଉ,ବହୁତ ଭାଷଣ ଦେଲଣି |ଏଥର ଦୟାକରି ଶୁଅ,ନହେଲେ ଯାଅ,ମୁଁ ଟିକେ ଶୋଇବି |ବନହଂସୀ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା ଓ ରୁବିଂକ ଘରୁ ଆଣିଥିବା ବହି ପଢିବା ଆରମ୍ଭ କଲା |ବହିପଢ଼ାରେ ସେ ଅନେକସମୟ ମଜ୍ଜିଗଲା |ହଠାତ୍ ସେ ଅନୁଭବ କଲା,ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ କ୍ରମଶଃ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇ ଆସୁଛି |ସେଇ ଅନ୍ଧକାର ଭିତରେ ତାକୁ ଦେଖାଗଲା,ଏକ ଧଳାଛାଇ ତା ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡାହୋଇ ତାକୁ ଏକ ଲୟରେ ଚାହିଁରହିଛି |ଆଖିମଳି ତାକୁ ଭଲଭାବେ ଦେଖିବା ପୂର୍ବରୁ ଛାଇ ଟି ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲା |ଏହାକୁ ମନର ଭ୍ରମ ମନେକରି ସେ ବହିପଢା ସେତିକିରେ ଶେଷକରି ଉଠିଲା | ଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ସାଢ଼େପାଂଚ ବାଜିବା ଉପରେ |ଅନୁପମ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୋଇଥିଲା |ସେ ମୁହଁଧୋଇ ପାଣି ପିଇଲା ଓ ତିନି ଜଣଂକ ପାଇଁ ଚା' ବସାଇଲା |ଅନୁପମକୁ ଉଠାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛାକରି ସେ ତା ପାଖକୁ ଗଲା |ସେଠାରେ ପହଂଚି ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଯାଇଛି ଓ ତା କୋଳରେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଂଜି ମିଲି ଛୋଟ ଶିଶୁଟିଏ ପରି ଶୋଇଛି |ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା |ଚା' ଛାଣି ଥର୍ମୋଫ୍ଲାସ୍କରେ ଭର୍ତ୍ତି କଲା |ତାପରେ ନିଜ ପୋଷାକ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସନ୍ଧ୍ୟାଧୂପ ଦେଲା |ଶଂଖନାଦ ଶବ୍ଦରେ ଅନୁପମ ଉଠିପଡିଲା |ବନହଂସୀ ପ୍ରାର୍ଥନା ଶେଷକରି ଠାକୁରଙ୍କୁ ପ୍ରଣତି ଜଣାଇବା ପରେ ଦେଖିଲା,ସେଠାରେ ଅନୁପମ ଅପରାଧୀଂକ ପରି ଛିଡାହୋଇ ତାକୁ ଚାହିଁ ରହିଛି ,ସତେ ଯେପରି ସେ ଏକ ଗୁରୁତର ଅପରାଧ କରି ପକାଇଛି !ସେ ପଚାରିଲା,କଣ ହେଲା ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଏକୁଟିଆ ଚା' ପିଇଦେଲ,ମତେ ଡାକିଲନି ?ବନହଂସୀ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,କେମିତି ଜାଣିଲ,ମୁଁ ଚା' ପିଇ ସାରିଛି ବୋଲି ?ଅନୁପମ ତା କଥା ବିଶ୍ବାସ ନକରି ରୁଷିକରି ଚାଲିଗଲା |
କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ବନହଂସୀର ସମସ୍ତ ଅବସାଦ ଦୂର ହୋଇଗଲା |ସେ ଫ୍ଲାସ୍କ ଆଣି କପରେ ଚା' ଢାଳିଲା |ଅନୁପମକୁ ଚା' ଦେଇସାରିବା ପରେ ମିଲି ଆସି ପହଂଚିଲା |କହିଲା,ଭାଉଜ,ମୋ ପାଇଁ ଚା' କରିଛ ?ସ୍ମିତ ହସି ସମ୍ମତି ଜଣାଇ,ବନହଂସୀ ତାକୁ କପେ ଚା' ଦେଲା ଓ ନିଜେ ଚା' ପିଇଲା |ଅନୁପମ ପଚାରିଲା,ଆଉ ଚା' ଅଛି ?ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା ,ଆଉ ଚା' ପିଇବ ?
ଅନୁପମ କହିଲା,ହଁ ,ଆଜି ଚା' ଟା ଭଲଲାଗୁଛି |ତା ଚା'କପରେ ଚା' ଭରି ଦେବାପରେ ଫ୍ଲାସ୍କରୁ ଚା' ଶେଷ ହୋଇଗଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,କଣ ମାପିକରି କରିଥିଲନା କଣ ?ମିଲି କହିଲା,ସତରେ ଭାଉଜ,ତମର ତୁଳନା ନାହିଁ |ଅନୁପମ କହିଲା,ହଉ,ବେଶୀ ପ୍ରଶଂସା କରନା |ଚାଲ,ତତେ ଘରେ ଛାଡିଦେଇ ଆସିବି,ମୋର ବହୁତ କାମ ଅଛି |ଅନୁପମ ଯିବାବେଳେ କହିଲା,ବୁନୁ,ମିଲିକୁ ତା ଘରେ ଛାଡିଦେଇ,ମୁଁ ମୋ କାମରେ ଯିବି |ଯଦି ମୋର ଯିବା ଦରକାର ନହୁଏ,ତାହେଲେ ମୁଁ ନଅଟା ସୁଦ୍ଧା ଫେରିଆସିବି |ନଅଟାରୁ ଅଧିକା ହେଲେ,ତମେ ଚାବି ପକେଇ,ରୁବିଅପା ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ |
ବନହଂସୀ କହିଲା,କାହିଁକି ??ପୁଣି କାହିଁକି ସେଠିକି ଯିବି ?ଏତେ ଘଟଣା ଘଟିବା ପରେ ବି ତମେ କେମିତି ଯିବାପାଇଁ କହୁଛ ?ଅନୁପମ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ନଗଲେ ଏକୁଟିଆ ଶୋଇବ |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ତମେ କାଲି ଫେରିବ ?
ଅନୁପମ ଚିଡିଯାଇ କହିଲା,ସେକଥା ମୁଁ କହି ପାରିବିନି |କାଲି ଫେରିପାରେ,ପହରଦିନ ଫେରିପାରେ କିମ୍ବା ଚାରି ପାଂଚ ଦିନପରେ ଫେରିପାରେ |ତମେ ମୋ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିବନି |ସେମାନଂକୁ ବଳାଇଦେଇ ଆସି ବନହଂସୀ କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା ଓ ତାପରେ ଆରାମରେ ବିଛଣାରେ ବସି ରୁବିଂକ ଠାରୁ ଆଣିଥିବା ବହି ଖୋଲି ପଢିଲା |
'It is true that a wife can do much to help her husband,but she must realize that even she cannot change his whole personality .Many women have made the serious mistake of urging their husbands on to activities that are really beyond their capacity .Their only reason is to satisfy some foolish ambition.It is far better for a man to be happy & satisfied in his work than to overreach himself & perhaps ruin his health & future by trying to live up unreasonable standards .Many a woman has become widow because her husband has worn himself out trying to her demands for things the family could not afford .'ସେ ବହି ବନ୍ଦକରି ମୁହଁ ମାଡି ବିଛଣାରେ ଶୋଇପଡିଲା |ତାର ମୁଦ୍ରିତ ନୟନପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ଦୁଇଧାର ଲୁହ ଗଡି ଆସିଲା |
କେତେସମୟ ପରେ ହଠାତ୍ କଲିଂବେଲ ର ଘନ ଘନ ଶବ୍ଦରେ ସେ ଉଠିବସିଲା |କାନପାରି ଶୁଣିଲା,କେଉଁଠି କିଛି ଶବ୍ଦ ନାହିଁ |ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ସେ ପୁଣି କଲିଂବେଲ ଶବ୍ଦକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲା |କିନ୍ତୁ କୁଆଡେ କିଛି ଶବ୍ଦ ନଥିଲା |ଏହି ସମୟରେ ଧଳା ଛାଇ ଟି ତା ପାଖଦେଇ ଚାଲିଗଲା |ତା ମନରେ ଭୟ ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଗଲା |ସେ କାନ୍ଥଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ରାତି ସାଢ଼େନଅ |ଆଜି ତାହେଲେ ଅନୁପମ ଫେରିବନି |ସେ ବାରଣ୍ଡାକୁ ଆସି ଦେଖିଲା,ରୁବିଂକ ଘରେ ଲାଇଟ ଜଳୁଛି |ସେ ପାଟିକରି ଡାକିଲା,ରୁବିଅପା,ରୁବିଅପା |
ରୁବି ତାର ଡାକ ଶୁଣିପାରିଲେ |ପଚାରିଲେ,ବୁନୁ,ଡାକୁଛୁ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ହଁ,କବାଟ ଖୋଲ |ରୁବି କବାଟ ଖୋଲି ପଚାରିଲେ,କଣ ହେଲା ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ତମେ ଛିଡା ହୋଇଥାଅ,ମୁଁ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଆସୁଛି |ସେ ଭିତରକୁ ଆସି ବଳକା ଥିବା ପକୁଡି ଓ ତରକାରୀ ଟିଫିନରେ ଭର୍ତ୍ତି କଲା ଓ ତାକୁ ନେଇ,ଘରେ ଚାବି ଦେଇ ଚାଲିଆସିଲା |ରୁବି ପଚାରିଲେ,କଣ ଆଣିଛୁ ?ବନହଂସୀ ହସିକରି କହିଲା,ଘରକୁ ଚାଲ,କହିବି |ରୁବି କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଆସିଲେ |କହିଲେ,ଅନୁ ଆଜି ଆସିବନି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,କହିଥିଲେ,ରାତି ନଅଟା ରୁ ଅଧିକା ହେଲେ ଆଜି ଆଉ ଫେରିବେନି |
ରୁବି କହିଲେ,ତୁ କଣ କହୁଛୁ,ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନି |ଆଣିଛୁ କଣ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ପକୁଡି ଆଉ ତରକାରୀ |ରୁବି ପଚାରିଲେ,ଅନୁ କୁଆଡେ ଯାଇଛି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ତାଂକର ସବୁବେଳେ ପାର୍ଟି କାମ,ତମେ ତ ଜାଣିଛ |ରୁବି ପୁଣି ପଚାରିଲେ,କେବେ ଫେରିବ ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଓହୋ ଅପା,କେତେ ପଚାରୁଛ ?ରାତି ଦଶଟା ହେଲାଣି,ଆସ ଖାଇ ଶୋଇପଡିବା |ରୁବି କହିଲେ,ଆମେ ଖାଇ ସାରିଲୁଣି, ବୁନୁ |ଗୁଡି ଖାଇକରି କେତେବେଳୁ ଶୋଇ ପଡିଛି |ତୁ ଆଉ ଟିକିଏ ଡେରି କରିଥିଲେ,ମୁଁ ବି' ଶୋଇ ପଡିଥାନ୍ତି |
ବନହଂସୀ ହସିକରି କହିଲା,ସେଇଥିପାଇଁ ପରା ଠାକୁର ମତେ ଉଠାଇଦେଲେ |କହିଲେ,ଶୀଘ୍ର ଯା',ନହେଲେ ରୁବିଅପା ଶୋଇପଡିବେ |ରୁବି କହିଲେ,କଣ ଆଣିଛୁ ଦେଖି ?ବନହଂସୀ ଟିଫିନ ଖୋଲିଦେଲା |ରୁବି କହିଲେ,ଏତେ ଗୁଡାଏ ଆଣିଛୁ ?କଣ କରିବା ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମତେ ବି ଭୋକ ନାହିଁ |ରୁବି କହିଲେ,ସେ ମାଳିକୁ ସବୁ ଦେଇଦେବା |ଗରୀବ ଲୋକଟା,କିଛି ଖାଇଯାଉ |
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଯାହା ତୁମ ଇଚ୍ଛା |ସେ ଗୋଡ଼,ହାତ,ମୁହଁ ଧୋଇ ପୋଛି ହୋଇ ଆସି ଗୁଡି ପାଖରେ ଶୋଇପଡିଲା |ରୁବି କିଛିସମୟ ପରେ ଆସି କହିଲେ,ତୁ କଣ ସେମିତି ଖାଲିପେଟରେ ଶୋଇବୁ ?ଆ' କଣ ଟିକେ ହେଲେ ଖାଇବୁ |ବନହଂସୀକହିଲା,ଅପା ,ମୁଁ କିଛି ଖାଇବିନି |ଦିନସାରା ମୁଁ ବହୁତ ଖାଇଛି |ଏବେ ଜମା ଭୋକ ନାହିଁ |ତମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା |
ରୁବି ଚାଲିଗଲେ ଓ କିଛିସମୟ ପରେ ଆସି ଶୋଇବାଘର କବାଟ ଭିତରୁ ବନ୍ଦକଲେ |ବନହଂସୀ ଗୁଡି ପାଖରେ ଗୁଂଜିହୋଇ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା |ରୁବି ଡାକିଲେ, ବୁନୁ |ବନହଂସୀ ଆଖିଖୋଲି କଡ ଲେଉଟାଇ ଚାହିଁଲା |ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ଶୋଇନୁ ?ବନହଂସୀ ହସିକରି କହିଲା,ଦିନସାରା ଶୋଇଥିଲି,ନିଦ ଆସିବ କୁଆଡୁ ?ରୁବି କହିଲେ,ଆଜି ଆମ ସ୍କୁଲରେ ପାର୍ଟି ଥିଲା |ଖାଇକରି ଫେରିବାବେଳକୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଗଲା |ଆସିବାବେଳେ ଦେଖିଲି,ଅନୁପମ ଗୋଟିଏ ଝିଅକୁ ନେଇ ହୋଟେଲ 'ସଂଗମ'କୁ ଗଲା |ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେ ମିଲି ହୋଇଥିବ,ଗୋଟାଏ ଲାଲ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧିଥିଲା ତ ?ରୁବି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇଲେ |ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେ ସୁରେଶ ବାବୁଂକ ସାନଭଉଣୀ |ମତେ ଦେଖିବାପାଇଁ ଆଜି ଆସିଥିଲା |ଦିନସାରା ଥିଲା |ତାପରେ ତାକୁ ସେ ଛାଡିବାକୁ ନେଲେ |ମିଲି ଭାରି ଖାଦ୍ୟପ୍ରିୟ ;ତାକୁ ଖୁଆଇବାକୁ ସେ ହୋଟେଲକୁ ନେଇଥିବେ |
ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ମୋର ସାନଭଉଣୀ ପରି |ତତେ ମୁଁ କଣ କହିବି ?ସେ ଦୁଇଜଣ ଯେମିତି ଭାବରେ ହୋଟେଲକୁ ଯାଉଥିଲେ,ମନେହେଉଥିଲା,ସେମାନେ ଭାଇ ଭଉଣୀ ନୁହଁନ୍ତି,ବରଂ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା |ବନହଂସୀ ପ୍ରତିବାଦ କରି କହିଲା,ମିଛକଥା |ସେ ଖୋଲା ହୃଦୟର ଲୋକ ବୋଲି ତାଂକ ନାଁ ରେ ଏମିତି ବହୁତ କଥା ଶୁଣାଯାଏ |ତାର ଏ ପ୍ରକାର ଉତ୍ତରରେ ରୁବିଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହଧାର ଝରିଆସିଲା |ବନହଂସୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ତମେ କାନ୍ଦୁଛ ଅପା ?ରୁବି ଲୁହ ପୋଛି କହିଲେ,ତୋର ଏଇ ଅପା ଡାକରେ ମୋର ଜଲି କଥା ବହୁତ ମନେପଡେ |ମତେ ଲାଗେ,ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଜଲିକୁ ହରାଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜଲିକୁ ପାଇଛି |ତୁ ଆଜି ଯେଉଁ କଥା କହି ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ପାଉଛୁ,ମୋ ଜଲି ବି ଦିନେ ସେଇକଥା କହି ନିଜକୁ ସାନ୍ତ୍ବନା ଦେଉଥିଲା |ଅଥଚ ତାକୁ ଶେଷରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ପଡିଲା |ନିଜ ବାକ୍ୟର ଶେଷଧାଡି କହିବା ବେଳକୁ,ରୁବି ପ୍ରବଳ ଦୁଃଖରେ ଭାଂଗି ପଡିଲେ |ସେ ପୁଣି କହିଲେ,ମୁଁ ଜାଣେନା ତୋ ପାଇଁ ମୋ ମନ ଭିତରେ କାହିଁକି ଏତେ ଆସକ୍ତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି |କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ମୋ ଅନ୍ତର ଭିତରେ କିଏ ଯେମିତି କହୁଛି,ତୁ ବି ଦିନେ ମତେ ଠକିଦେଇ ଚାଲିଯିବୁ |ପୁଣି କାନ୍ଦି ଉଠିଲେ ରୁବି |ବନହଂସୀ ତାଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ଧୀରଗଳାରେ କହିଲା,ତମେ କାନ୍ଦନା ଅପା |ଏମିତି ହେଲେ,ମୁଁ ଆଉ ତୁମ ପାଖକୁ ଆସିବିନି |ସେ ଉଠିଯାଇ ଲାଇଟ ଅଫ କରି ରୁବିଂକ ପାଖରେ ଶୋଇ କହିଲା,ଅପା,ତମେ ଜାଣ,କେଉଁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋ ବାହାଘର ହୋଇଛି,ଯେଉଁ ବାହାଘରରେ ବାଇଦ ବାଜିନି,ଭୋଜିଭାତ ହୋଇନି କି ପୁରୋହିତ ମନ୍ତ୍ରପାଠ କରିନି |ମୁଁ ଏସବୁ କଥା କଳ୍ପନା ବି କରିନଥିଲି |କିନ୍ତୁ ସେ ଭାବପ୍ରବଣତା ଆଜି ମୋର ନାହିଁ |ମୋର ନିର୍ଲଜ ମୁହଁ ନେଇ ମୁଁ ଆଉ ବାପାମାଆଂକ ପାଖକୁ ଫେରିଯାଇ ପାରିବିନାହିଁ |ଯେଉଁମାନେ ମୋ ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁର ହେବାକଥା,ତାଂକୁ ଦିନେହେଲେ ଦେଖିନି |ମୋ ଆଗରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୁଇଟି ରାସ୍ତା |ଗୋଟିଏ ହେଲା ମୋ ବର୍ତ୍ତମାନର ଜୀବନ ଓ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ମୃତ୍ୟୁ |ମୋ ବର୍ତ୍ତମାନର ଜୀବନରେ ଶେଷପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ସଂଗ୍ରାମ କରି ବଂଚିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି |ଜାଣେନା ଆଗକୁ ମୋ ପାଇଁ କଣ ରହିଛି |
ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ଯେଉଁ ଆଦର୍ଶର କଥା କହୁଛୁ,ସେ ଯୁଗ ଅନେକ ଦିନରୁ ଚାଲିଯାଇଛି,ବୁନୁ |ଆଜିର ଯୁଗରେ ସୀତା ନାହାନ୍ତି କି ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି |ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ,ସ୍ବାଧିନତା ପାଇଁ ଆଜିକାଲି କି ସ୍ତ୍ରୀ କି ପୁରୁଷ,ସମସ୍ତଂକୁ ସଂଗ୍ରାମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି |ବନହଂସୀ ଶୁଷ୍କ ହସି କହିଲା,ମୁଁ ଏତେକଥା ବୁଝେନା ଅପା |ମୋ ଜାଣିବାରେ ,ଭଗବାନଂକ ବ୍ୟତିତ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ପ୍ରେମଦାନ କଲେ,ସେ ପ୍ରେମ ଅପାତ୍ରରେ ଦାନ ପରି ହୁଏ |ଆମେ ସମସ୍ତେ ଜୀବନ ରଂଗମଂଚର ଅଭିନେତା ଓ ଅଭିନେତ୍ରୀ ; ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଯାଇ ସେ ଚରିତ୍ରକୁ ନିଜର ବୋଲି ଭାବି ବସିଲେ,ଗୁରୁତର ଭୁଲ ହୋଇଯାଏ |କିନ୍ତୁ ଅଭିନୟ କରିବା ଟା ବେଳେବେଳେ ଖୁବ୍ କଷ୍ଟକର ହୋଇପଡେ,ନୁହେଁ ଅପା ???(କ୍ରମଶଃ)
ମିଲି କହିଲା,କିଛି ହୋଇନି |ଅନୁଭାଇ ଶୋଇ ପଡିବାକୁ କହୁଥିଲେ |ମୁଁ କହିଲି,ଭାଉଜ ଆସିଲେ,ସାଂଗହୋଇ ଶୋଇବା |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତମେ ଶୁଅ,ମୋର ଶୋଇବାର ନାହିଁ |ମିଲି କହିଲା, କାମ ତ ନାହିଁ |ଏମିତି ଖାଲିଟାରେ ବସି କଣ କରିବ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ଯାହାହେଲେ କରିବି,କିନ୍ତୁ ଶୋଇବିନି |ଖରାବେଳେ ଏମିତି ଅଳସୁଆ ହୋଇ ଶୋଇବାରୁ,ମା' ଲକ୍ଷ୍ମୀ କୋପକରି ଯେତେସବୁ ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ ଓଡିଶା ଉପରେ ଲଦି ଦେଉଛନ୍ତି |ଅନୁପମ କହିଲା,ହଉ,ବହୁତ ଭାଷଣ ଦେଲଣି |ଏଥର ଦୟାକରି ଶୁଅ,ନହେଲେ ଯାଅ,ମୁଁ ଟିକେ ଶୋଇବି |ବନହଂସୀ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା ଓ ରୁବିଂକ ଘରୁ ଆଣିଥିବା ବହି ପଢିବା ଆରମ୍ଭ କଲା |ବହିପଢ଼ାରେ ସେ ଅନେକସମୟ ମଜ୍ଜିଗଲା |ହଠାତ୍ ସେ ଅନୁଭବ କଲା,ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ କ୍ରମଶଃ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇ ଆସୁଛି |ସେଇ ଅନ୍ଧକାର ଭିତରେ ତାକୁ ଦେଖାଗଲା,ଏକ ଧଳାଛାଇ ତା ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡାହୋଇ ତାକୁ ଏକ ଲୟରେ ଚାହିଁରହିଛି |ଆଖିମଳି ତାକୁ ଭଲଭାବେ ଦେଖିବା ପୂର୍ବରୁ ଛାଇ ଟି ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲା |ଏହାକୁ ମନର ଭ୍ରମ ମନେକରି ସେ ବହିପଢା ସେତିକିରେ ଶେଷକରି ଉଠିଲା | ଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ସାଢ଼େପାଂଚ ବାଜିବା ଉପରେ |ଅନୁପମ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୋଇଥିଲା |ସେ ମୁହଁଧୋଇ ପାଣି ପିଇଲା ଓ ତିନି ଜଣଂକ ପାଇଁ ଚା' ବସାଇଲା |ଅନୁପମକୁ ଉଠାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛାକରି ସେ ତା ପାଖକୁ ଗଲା |ସେଠାରେ ପହଂଚି ଦେଖିଲା,ଅନୁପମ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଯାଇଛି ଓ ତା କୋଳରେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଂଜି ମିଲି ଛୋଟ ଶିଶୁଟିଏ ପରି ଶୋଇଛି |ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା |ଚା' ଛାଣି ଥର୍ମୋଫ୍ଲାସ୍କରେ ଭର୍ତ୍ତି କଲା |ତାପରେ ନିଜ ପୋଷାକ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସନ୍ଧ୍ୟାଧୂପ ଦେଲା |ଶଂଖନାଦ ଶବ୍ଦରେ ଅନୁପମ ଉଠିପଡିଲା |ବନହଂସୀ ପ୍ରାର୍ଥନା ଶେଷକରି ଠାକୁରଙ୍କୁ ପ୍ରଣତି ଜଣାଇବା ପରେ ଦେଖିଲା,ସେଠାରେ ଅନୁପମ ଅପରାଧୀଂକ ପରି ଛିଡାହୋଇ ତାକୁ ଚାହିଁ ରହିଛି ,ସତେ ଯେପରି ସେ ଏକ ଗୁରୁତର ଅପରାଧ କରି ପକାଇଛି !ସେ ପଚାରିଲା,କଣ ହେଲା ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଏକୁଟିଆ ଚା' ପିଇଦେଲ,ମତେ ଡାକିଲନି ?ବନହଂସୀ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,କେମିତି ଜାଣିଲ,ମୁଁ ଚା' ପିଇ ସାରିଛି ବୋଲି ?ଅନୁପମ ତା କଥା ବିଶ୍ବାସ ନକରି ରୁଷିକରି ଚାଲିଗଲା |
କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ବନହଂସୀର ସମସ୍ତ ଅବସାଦ ଦୂର ହୋଇଗଲା |ସେ ଫ୍ଲାସ୍କ ଆଣି କପରେ ଚା' ଢାଳିଲା |ଅନୁପମକୁ ଚା' ଦେଇସାରିବା ପରେ ମିଲି ଆସି ପହଂଚିଲା |କହିଲା,ଭାଉଜ,ମୋ ପାଇଁ ଚା' କରିଛ ?ସ୍ମିତ ହସି ସମ୍ମତି ଜଣାଇ,ବନହଂସୀ ତାକୁ କପେ ଚା' ଦେଲା ଓ ନିଜେ ଚା' ପିଇଲା |ଅନୁପମ ପଚାରିଲା,ଆଉ ଚା' ଅଛି ?ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା ,ଆଉ ଚା' ପିଇବ ?
ଅନୁପମ କହିଲା,ହଁ ,ଆଜି ଚା' ଟା ଭଲଲାଗୁଛି |ତା ଚା'କପରେ ଚା' ଭରି ଦେବାପରେ ଫ୍ଲାସ୍କରୁ ଚା' ଶେଷ ହୋଇଗଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,କଣ ମାପିକରି କରିଥିଲନା କଣ ?ମିଲି କହିଲା,ସତରେ ଭାଉଜ,ତମର ତୁଳନା ନାହିଁ |ଅନୁପମ କହିଲା,ହଉ,ବେଶୀ ପ୍ରଶଂସା କରନା |ଚାଲ,ତତେ ଘରେ ଛାଡିଦେଇ ଆସିବି,ମୋର ବହୁତ କାମ ଅଛି |ଅନୁପମ ଯିବାବେଳେ କହିଲା,ବୁନୁ,ମିଲିକୁ ତା ଘରେ ଛାଡିଦେଇ,ମୁଁ ମୋ କାମରେ ଯିବି |ଯଦି ମୋର ଯିବା ଦରକାର ନହୁଏ,ତାହେଲେ ମୁଁ ନଅଟା ସୁଦ୍ଧା ଫେରିଆସିବି |ନଅଟାରୁ ଅଧିକା ହେଲେ,ତମେ ଚାବି ପକେଇ,ରୁବିଅପା ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ |
ବନହଂସୀ କହିଲା,କାହିଁକି ??ପୁଣି କାହିଁକି ସେଠିକି ଯିବି ?ଏତେ ଘଟଣା ଘଟିବା ପରେ ବି ତମେ କେମିତି ଯିବାପାଇଁ କହୁଛ ?ଅନୁପମ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ନଗଲେ ଏକୁଟିଆ ଶୋଇବ |ବନହଂସୀ ପଚାରିଲା,ତମେ କାଲି ଫେରିବ ?
ଅନୁପମ ଚିଡିଯାଇ କହିଲା,ସେକଥା ମୁଁ କହି ପାରିବିନି |କାଲି ଫେରିପାରେ,ପହରଦିନ ଫେରିପାରେ କିମ୍ବା ଚାରି ପାଂଚ ଦିନପରେ ଫେରିପାରେ |ତମେ ମୋ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିବନି |ସେମାନଂକୁ ବଳାଇଦେଇ ଆସି ବନହଂସୀ କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା ଓ ତାପରେ ଆରାମରେ ବିଛଣାରେ ବସି ରୁବିଂକ ଠାରୁ ଆଣିଥିବା ବହି ଖୋଲି ପଢିଲା |
'It is true that a wife can do much to help her husband,but she must realize that even she cannot change his whole personality .Many women have made the serious mistake of urging their husbands on to activities that are really beyond their capacity .Their only reason is to satisfy some foolish ambition.It is far better for a man to be happy & satisfied in his work than to overreach himself & perhaps ruin his health & future by trying to live up unreasonable standards .Many a woman has become widow because her husband has worn himself out trying to her demands for things the family could not afford .'ସେ ବହି ବନ୍ଦକରି ମୁହଁ ମାଡି ବିଛଣାରେ ଶୋଇପଡିଲା |ତାର ମୁଦ୍ରିତ ନୟନପ୍ରାନ୍ତ ଦେଇ ଦୁଇଧାର ଲୁହ ଗଡି ଆସିଲା |
କେତେସମୟ ପରେ ହଠାତ୍ କଲିଂବେଲ ର ଘନ ଘନ ଶବ୍ଦରେ ସେ ଉଠିବସିଲା |କାନପାରି ଶୁଣିଲା,କେଉଁଠି କିଛି ଶବ୍ଦ ନାହିଁ |ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ସେ ପୁଣି କଲିଂବେଲ ଶବ୍ଦକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲା |କିନ୍ତୁ କୁଆଡେ କିଛି ଶବ୍ଦ ନଥିଲା |ଏହି ସମୟରେ ଧଳା ଛାଇ ଟି ତା ପାଖଦେଇ ଚାଲିଗଲା |ତା ମନରେ ଭୟ ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଗଲା |ସେ କାନ୍ଥଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ରାତି ସାଢ଼େନଅ |ଆଜି ତାହେଲେ ଅନୁପମ ଫେରିବନି |ସେ ବାରଣ୍ଡାକୁ ଆସି ଦେଖିଲା,ରୁବିଂକ ଘରେ ଲାଇଟ ଜଳୁଛି |ସେ ପାଟିକରି ଡାକିଲା,ରୁବିଅପା,ରୁବିଅପା |
ରୁବି ତାର ଡାକ ଶୁଣିପାରିଲେ |ପଚାରିଲେ,ବୁନୁ,ଡାକୁଛୁ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ହଁ,କବାଟ ଖୋଲ |ରୁବି କବାଟ ଖୋଲି ପଚାରିଲେ,କଣ ହେଲା ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ତମେ ଛିଡା ହୋଇଥାଅ,ମୁଁ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଆସୁଛି |ସେ ଭିତରକୁ ଆସି ବଳକା ଥିବା ପକୁଡି ଓ ତରକାରୀ ଟିଫିନରେ ଭର୍ତ୍ତି କଲା ଓ ତାକୁ ନେଇ,ଘରେ ଚାବି ଦେଇ ଚାଲିଆସିଲା |ରୁବି ପଚାରିଲେ,କଣ ଆଣିଛୁ ?ବନହଂସୀ ହସିକରି କହିଲା,ଘରକୁ ଚାଲ,କହିବି |ରୁବି କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଆସିଲେ |କହିଲେ,ଅନୁ ଆଜି ଆସିବନି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,କହିଥିଲେ,ରାତି ନଅଟା ରୁ ଅଧିକା ହେଲେ ଆଜି ଆଉ ଫେରିବେନି |
ରୁବି କହିଲେ,ତୁ କଣ କହୁଛୁ,ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନି |ଆଣିଛୁ କଣ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ପକୁଡି ଆଉ ତରକାରୀ |ରୁବି ପଚାରିଲେ,ଅନୁ କୁଆଡେ ଯାଇଛି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ତାଂକର ସବୁବେଳେ ପାର୍ଟି କାମ,ତମେ ତ ଜାଣିଛ |ରୁବି ପୁଣି ପଚାରିଲେ,କେବେ ଫେରିବ ?
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଓହୋ ଅପା,କେତେ ପଚାରୁଛ ?ରାତି ଦଶଟା ହେଲାଣି,ଆସ ଖାଇ ଶୋଇପଡିବା |ରୁବି କହିଲେ,ଆମେ ଖାଇ ସାରିଲୁଣି, ବୁନୁ |ଗୁଡି ଖାଇକରି କେତେବେଳୁ ଶୋଇ ପଡିଛି |ତୁ ଆଉ ଟିକିଏ ଡେରି କରିଥିଲେ,ମୁଁ ବି' ଶୋଇ ପଡିଥାନ୍ତି |
ବନହଂସୀ ହସିକରି କହିଲା,ସେଇଥିପାଇଁ ପରା ଠାକୁର ମତେ ଉଠାଇଦେଲେ |କହିଲେ,ଶୀଘ୍ର ଯା',ନହେଲେ ରୁବିଅପା ଶୋଇପଡିବେ |ରୁବି କହିଲେ,କଣ ଆଣିଛୁ ଦେଖି ?ବନହଂସୀ ଟିଫିନ ଖୋଲିଦେଲା |ରୁବି କହିଲେ,ଏତେ ଗୁଡାଏ ଆଣିଛୁ ?କଣ କରିବା ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମତେ ବି ଭୋକ ନାହିଁ |ରୁବି କହିଲେ,ସେ ମାଳିକୁ ସବୁ ଦେଇଦେବା |ଗରୀବ ଲୋକଟା,କିଛି ଖାଇଯାଉ |
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଯାହା ତୁମ ଇଚ୍ଛା |ସେ ଗୋଡ଼,ହାତ,ମୁହଁ ଧୋଇ ପୋଛି ହୋଇ ଆସି ଗୁଡି ପାଖରେ ଶୋଇପଡିଲା |ରୁବି କିଛିସମୟ ପରେ ଆସି କହିଲେ,ତୁ କଣ ସେମିତି ଖାଲିପେଟରେ ଶୋଇବୁ ?ଆ' କଣ ଟିକେ ହେଲେ ଖାଇବୁ |ବନହଂସୀକହିଲା,ଅପା ,ମୁଁ କିଛି ଖାଇବିନି |ଦିନସାରା ମୁଁ ବହୁତ ଖାଇଛି |ଏବେ ଜମା ଭୋକ ନାହିଁ |ତମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା |
ରୁବି ଚାଲିଗଲେ ଓ କିଛିସମୟ ପରେ ଆସି ଶୋଇବାଘର କବାଟ ଭିତରୁ ବନ୍ଦକଲେ |ବନହଂସୀ ଗୁଡି ପାଖରେ ଗୁଂଜିହୋଇ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା |ରୁବି ଡାକିଲେ, ବୁନୁ |ବନହଂସୀ ଆଖିଖୋଲି କଡ ଲେଉଟାଇ ଚାହିଁଲା |ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ଶୋଇନୁ ?ବନହଂସୀ ହସିକରି କହିଲା,ଦିନସାରା ଶୋଇଥିଲି,ନିଦ ଆସିବ କୁଆଡୁ ?ରୁବି କହିଲେ,ଆଜି ଆମ ସ୍କୁଲରେ ପାର୍ଟି ଥିଲା |ଖାଇକରି ଫେରିବାବେଳକୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଗଲା |ଆସିବାବେଳେ ଦେଖିଲି,ଅନୁପମ ଗୋଟିଏ ଝିଅକୁ ନେଇ ହୋଟେଲ 'ସଂଗମ'କୁ ଗଲା |ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେ ମିଲି ହୋଇଥିବ,ଗୋଟାଏ ଲାଲ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧିଥିଲା ତ ?ରୁବି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇଲେ |ବନହଂସୀ କହିଲା,ସେ ସୁରେଶ ବାବୁଂକ ସାନଭଉଣୀ |ମତେ ଦେଖିବାପାଇଁ ଆଜି ଆସିଥିଲା |ଦିନସାରା ଥିଲା |ତାପରେ ତାକୁ ସେ ଛାଡିବାକୁ ନେଲେ |ମିଲି ଭାରି ଖାଦ୍ୟପ୍ରିୟ ;ତାକୁ ଖୁଆଇବାକୁ ସେ ହୋଟେଲକୁ ନେଇଥିବେ |
ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ମୋର ସାନଭଉଣୀ ପରି |ତତେ ମୁଁ କଣ କହିବି ?ସେ ଦୁଇଜଣ ଯେମିତି ଭାବରେ ହୋଟେଲକୁ ଯାଉଥିଲେ,ମନେହେଉଥିଲା,ସେମାନେ ଭାଇ ଭଉଣୀ ନୁହଁନ୍ତି,ବରଂ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା |ବନହଂସୀ ପ୍ରତିବାଦ କରି କହିଲା,ମିଛକଥା |ସେ ଖୋଲା ହୃଦୟର ଲୋକ ବୋଲି ତାଂକ ନାଁ ରେ ଏମିତି ବହୁତ କଥା ଶୁଣାଯାଏ |ତାର ଏ ପ୍ରକାର ଉତ୍ତରରେ ରୁବିଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହଧାର ଝରିଆସିଲା |ବନହଂସୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,ତମେ କାନ୍ଦୁଛ ଅପା ?ରୁବି ଲୁହ ପୋଛି କହିଲେ,ତୋର ଏଇ ଅପା ଡାକରେ ମୋର ଜଲି କଥା ବହୁତ ମନେପଡେ |ମତେ ଲାଗେ,ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଜଲିକୁ ହରାଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜଲିକୁ ପାଇଛି |ତୁ ଆଜି ଯେଉଁ କଥା କହି ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ପାଉଛୁ,ମୋ ଜଲି ବି ଦିନେ ସେଇକଥା କହି ନିଜକୁ ସାନ୍ତ୍ବନା ଦେଉଥିଲା |ଅଥଚ ତାକୁ ଶେଷରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ପଡିଲା |ନିଜ ବାକ୍ୟର ଶେଷଧାଡି କହିବା ବେଳକୁ,ରୁବି ପ୍ରବଳ ଦୁଃଖରେ ଭାଂଗି ପଡିଲେ |ସେ ପୁଣି କହିଲେ,ମୁଁ ଜାଣେନା ତୋ ପାଇଁ ମୋ ମନ ଭିତରେ କାହିଁକି ଏତେ ଆସକ୍ତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି |କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ମୋ ଅନ୍ତର ଭିତରେ କିଏ ଯେମିତି କହୁଛି,ତୁ ବି ଦିନେ ମତେ ଠକିଦେଇ ଚାଲିଯିବୁ |ପୁଣି କାନ୍ଦି ଉଠିଲେ ରୁବି |ବନହଂସୀ ତାଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ଧୀରଗଳାରେ କହିଲା,ତମେ କାନ୍ଦନା ଅପା |ଏମିତି ହେଲେ,ମୁଁ ଆଉ ତୁମ ପାଖକୁ ଆସିବିନି |ସେ ଉଠିଯାଇ ଲାଇଟ ଅଫ କରି ରୁବିଂକ ପାଖରେ ଶୋଇ କହିଲା,ଅପା,ତମେ ଜାଣ,କେଉଁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋ ବାହାଘର ହୋଇଛି,ଯେଉଁ ବାହାଘରରେ ବାଇଦ ବାଜିନି,ଭୋଜିଭାତ ହୋଇନି କି ପୁରୋହିତ ମନ୍ତ୍ରପାଠ କରିନି |ମୁଁ ଏସବୁ କଥା କଳ୍ପନା ବି କରିନଥିଲି |କିନ୍ତୁ ସେ ଭାବପ୍ରବଣତା ଆଜି ମୋର ନାହିଁ |ମୋର ନିର୍ଲଜ ମୁହଁ ନେଇ ମୁଁ ଆଉ ବାପାମାଆଂକ ପାଖକୁ ଫେରିଯାଇ ପାରିବିନାହିଁ |ଯେଉଁମାନେ ମୋ ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁର ହେବାକଥା,ତାଂକୁ ଦିନେହେଲେ ଦେଖିନି |ମୋ ଆଗରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୁଇଟି ରାସ୍ତା |ଗୋଟିଏ ହେଲା ମୋ ବର୍ତ୍ତମାନର ଜୀବନ ଓ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ମୃତ୍ୟୁ |ମୋ ବର୍ତ୍ତମାନର ଜୀବନରେ ଶେଷପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ସଂଗ୍ରାମ କରି ବଂଚିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି |ଜାଣେନା ଆଗକୁ ମୋ ପାଇଁ କଣ ରହିଛି |
ରୁବି କହିଲେ,ତୁ ଯେଉଁ ଆଦର୍ଶର କଥା କହୁଛୁ,ସେ ଯୁଗ ଅନେକ ଦିନରୁ ଚାଲିଯାଇଛି,ବୁନୁ |ଆଜିର ଯୁଗରେ ସୀତା ନାହାନ୍ତି କି ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି |ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ,ସ୍ବାଧିନତା ପାଇଁ ଆଜିକାଲି କି ସ୍ତ୍ରୀ କି ପୁରୁଷ,ସମସ୍ତଂକୁ ସଂଗ୍ରାମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି |ବନହଂସୀ ଶୁଷ୍କ ହସି କହିଲା,ମୁଁ ଏତେକଥା ବୁଝେନା ଅପା |ମୋ ଜାଣିବାରେ ,ଭଗବାନଂକ ବ୍ୟତିତ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ପ୍ରେମଦାନ କଲେ,ସେ ପ୍ରେମ ଅପାତ୍ରରେ ଦାନ ପରି ହୁଏ |ଆମେ ସମସ୍ତେ ଜୀବନ ରଂଗମଂଚର ଅଭିନେତା ଓ ଅଭିନେତ୍ରୀ ; ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଯାଇ ସେ ଚରିତ୍ରକୁ ନିଜର ବୋଲି ଭାବି ବସିଲେ,ଗୁରୁତର ଭୁଲ ହୋଇଯାଏ |କିନ୍ତୁ ଅଭିନୟ କରିବା ଟା ବେଳେବେଳେ ଖୁବ୍ କଷ୍ଟକର ହୋଇପଡେ,ନୁହେଁ ଅପା ???(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment