ଖାଇସାରିବା ପରେ ଅନୁପମ ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟି ଟେବଲ ଉପରେ ରଖି ଚେୟାରକୁ ଆଉଜି ସିଗାରେଟ ଟାଣୁଥିଲା |ଉପରକୁ ଧୂଆଁ ଛାଡୁ ଛାଡୁ ସେ ଆଖି ବୁଜି ଗଭୀର ଭାବନାରେ ମଜ୍ଜି ଯାଇଥିଲା |ବନହଂସୀ ସେ ରୁମକୁ ଆସି ତାକୁ କ୍ଷଣେ ଚାହିଁଲା,କହିଲା,ଟିକିଏ ରେଷ୍ଟ ନିଅ ଭଲଲାଗିବ |
ଅନୁପମ କହିଲା,ଆଉ ଏ ଜୀବନରେ ରେଷ୍ଟ ଅଛି ?କେତେଦିନ ବିତିଗଲାଣି,ଆଉ କେତେଟା ଦିନ ଅଛି,ଯାଉ ଏମିତି |ବନହଂସୀ ଆହତ ସ୍ବରରେ କହିଲା,ଏମିତି କଣ କହୁଛ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁନୁ,ତମେ ମୋ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହୁଅନା |ବନହଂସୀ ଅନୁପମ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦୃଷ୍ଟି ମିଳାଇ କହିଲା,ମୁଁ ତମ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହେଉଛି ?
ଅନୁପମ କହିଲା,ନୁହେଁ ଆଉ କଣ ?ଯେଉଁଦିନ ଠାରୁ ମତେ ନକହି ପ୍ରସେସନରେ ଗଲ,ସେଇଦିନଠାରୁ ମୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅପପ୍ରଚାର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ;ମୁଁ କାଳେ ମୋ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ତମକୁ ବ୍ୟବହାର କରୁଛି |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତମେ ରାଜନୀତିରେ ପଶି ଅପପ୍ରଚାର କୁ ଭୟ କରୁଛ ?ତାହେଲେ ତମେ ପାହାଡ ଉପରକୁ ଚଢିବ କେମିତି ?ତମକୁ କାନରେ ତୁଳାଦେଇ ହିଁ ପାହାଡ ଉପରକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ |ତା ନହେଲେ ତମେ ବି ପଥର ପାଲଟିଯିବ,ଆଉ ବୁଲବୁଲ ଚଢେଇକୁ ଆଣିପାରିବନାହିଁ |ଅନୁପମ କହିଲା,ମୁଁ ଥିଓରୀରେ ବିଶ୍ବାସ କରେନା ବୁନୁ |ରାଜନୀତି ତୁମ ପାଇଁ ନୁହେଁ |
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଯାହା ହେବ ଦେଖାଯିବ |ବେଶିହେଲେ ମତେ ମାରିଦେବେ |ଏମିତି ତ ମଣିଷ ଅମର ନୁହେଁ |କାଲି ମରିଥାନ୍ତି,ଆଜି ମରିବି |ମରଣ ସୁନିଶ୍ଚିତ,ସେଥିପାଇଁ ମୋର ଭୟ ନାହିଁ |ଅନୁପମ ଫିକା ହସି କହିଲା,ଏସବୁ ପିଲାଳିଆମୀ ଛାଡ଼ |ବି ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲ |ତମେ ସିନା ରାଜନୀତି କଣ,ନୂଆ ନୂଆ ଜାଣୁଛ,ସେଥିପାଇଁ ଏତେ ଭାବପ୍ରବଣତା ଦେଖାଉଛ |କିନ୍ତୁ ରାଜନୀତି କଣ ମୁଁ ଜାଣେ |ଏଠି ଭାବପ୍ରବଣତାର ଆଦୌ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ |ଏ ହେଉଛି,କ୍ଷମତାର ଖେଳ |ସେଥିପାଇଁ କେତେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଂକ ମଥାରୁ ସିନ୍ଦୂର ଲିଭିଯାଏ,କେତେ ପିତାମାତା ଅନାଥ ହୁଅନ୍ତି,ପୁଣି ....ତାକୁ କୁହାଇ ନଦେଇ ତା ପାଟି ବୁଜି ଧରିଲା,ବନହଂସୀ |ଅନୁପମ କହିଲା,ଏଥିରେ ଦୁଃଖ କରିବାର କଣ ଅଛି ?ହୁଏତ ମୁଁ ବଳି ପଡିପାରେ ନଚେତ ରକ୍ଷା ପାଇଯାଇପାରେ ;ସେଇଟା ଚାନ୍ସ ର କଥା |ଆମଦେଶର ସ୍ବାଧିନତା କଥା ଚିନ୍ତା କର |ଦେଶପାଇଁ ବଳି ପଡିଲେ କିଏ ଆଉ କ୍ଷମତା ଉପଭୋଗ କଲେ କିଏ !!ଛାଡ ସେକଥା ,ଗୋଟିଏ ଜରୁରୀ କାମରେ ମୋର ଆଜି ଆନନ୍ଦ ସାରଂକ ଗାଁ କୁସୁମପୁର ଯିବାର ଅଛି | ତମେ ଯିବ ?ବନହଂସୀ ଅତି ଆଗ୍ରହରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲା,ହଁ |
ତା ଉତ୍ତର ଶୁଣି ଅନୁପମ ମୂହୁର୍ତେ ଚିନ୍ତା କଲା,କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ତମେ ରେଡି ହୁଅ, ମୁଁ ଆସୁଛି |ସେ ଯାଇ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ପାର୍ଟି ଜିପ ଆଣି ପହଂଚିଲା |ବନହଂସୀ ସେତେବେଳେ ତା ବ୍ୟାଗ ସଜାଡୁଥିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ଯିବାକୁ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ହଁ କହିଦେଲ,ସେଇଠି ରହିବ କେଉଁଠି ?କାହାକୁ ଚିହ୍ନିନ,ଜାଣିନ,କିଏ ପଦେ କହିଦେଲେ,ସହି ପାରିବନି |କଣ କହୁଛ,ଯିବ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ହଁ ଯିବି |ଅନୁପମ କହିଲା,ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁ ପରିସ୍ଥିତି,ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ଗଲେ ବି ମୁସ୍କିଲ |ସିଆଡେ ରୁବିଅପା ତମ କାନରେ ଫୁଂକିଵାପାଇଁ ଅନେଇ ବସିଛନ୍ତି |ଯିବ ଯଦି ଶୀଘ୍ର ବାହାର,ହାତରେ ସମୟ ନାହିଁ |ବନହଂସୀ ଭିତରକୁ ଯାଇ ଅନୁପମର ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧିଲା |ଅନୁପମ ସେମିତି କହି ଚାଲିଥିଲା,ସେଠାରେ ତମକୁ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧିବାକୁ ପଡିବ ,ଆଡଜଷ୍ଟ ହୋଇ ଚଳିବାକୁ ପଡିବ |ନିପଟ ମଫସଲ ଅଂଚଳ,ସେଇଠି ଆଉ ସହରୀ କାଇଦା ଚଳିଵନି |ବନହଂସୀ କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଉ ନଥିବାର ଦେଖି ସେ ବୁଲି ଚାହିଁଲା |ତାକୁ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧା ବେଶରେ ଦେଖି ସେ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ଆରେ ବାଃ |ତମେ ତ ମୋ ଠାରୁ ବେଶୀ ହୁସିଆର ଦେଖୁଛି |ଆଉ ଗୋଟେ ଦୁଇଟା ଶାଢୀ ଅଧିକା ନେଇଥା,କାଳେ ରହିବାକୁ ପଡିବ |ବନହଂସୀ କହିଲା,ସବୁ ନେଇଛି,ତମର ବି ନେଇଛି,ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଯାହା ଦରକାର,ତାକୁ ବି ନେଉଛି |ତମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା |ଅନୁପମ କହିଲା,ମୁଁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହେବି ?କିଛି ନନେଲେ ବି ମୁଁ ସେଠାରେ ଆରାମରେ ଚଳିଯାଇ ପାରିବି |ମୋର ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି |
ଜିପରେ ସେମାନେ ଦୁଇଜଣଂକ ବ୍ୟତିତ ଅନ୍ୟ କେହି ନଥିଲେ |ବନହଂସୀ ଅନୁପମ ପାଖରେ ଗୁଂଜିହୋଇ ବସିପଡିଲା |ତା ମନରେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଶୀହରଣ ଜାତ ହେଉଥିଲା ଓ ତାକୁ ଖୁବ୍ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ଘଟଣା କଣ ଜାଣିଛ ?ବନହଂସୀ ମୁହଁରେ ଚପଳ ହାସ୍ୟରେଖା ସୃଷ୍ଟି କରି କହିଲା,କଣ ?ଅନୁପମ କହିଲା,କୁସୁମପୁରରେ ଆନନ୍ଦ ସାର୍ ଗୋଟିଏ ହାଇସ୍କୁଲ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ |ଏବର୍ଷ ମାଟ୍ରିକ ପରୀକ୍ଷାରେ ସେଠାରେ ସବୁପିଲା ଫେଲ ହୋଇଛନ୍ତି |ଏଇଟା କେତେବଡ ଅପମାନ କଥା କହିଲ !ପିଲା ଯଦି ପାଠ ନପଢିବେ,ତାହେଲେ ଗାଁରେ ସ୍କୁଲ ରହିବ କାହିଁକି ?ଏବେ ଶୁଣାଯାଉଛି,ସ୍କୁଲର ଗଣିତ ଶିକ୍ଷକଂକ ପାଖରେ ଅଧିକାଂଶ ପିଲା ଟ୍ୟୁସନ ହୁଅନ୍ତି |ପିଲାଂକୁ ପରୀକ୍ଷାରେ କପି ଦେବାର ଲୋଭ ଦେଖାଇ ସେ ପ୍ରତେକଂକଠାରୁ ଦୁଇଶହ ଲେଖାଏଁ ଟଂକା ନେଇଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ପରୀକ୍ଷା କଡାକଡି ହେବାରୁ ସେ ଆଉ କପି ଯୋଗାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ ଯାହା ଫଳରେ ପିଲା ଫେଲ ହୋଇଗଲେ |ଏହାକୁ ଇଶୁ କରି ଗାଁ ଲୋକେ କାଳେ ସାରଂକୁ ମାଡ଼ ମାରିଛନ୍ତି |ଏହାର ସମାଧାନ ପାଇଁ ସାର୍ ମତେ ପଠାଇଛନ୍ତି |ତମକୁ ମୋର ଉପଦେଶ,ସମସ୍ତେ ଯେପରି ଜାଣନ୍ତି,ଆମେ ଗାଁ ବୁଲିବାକୁ ଆସିଛୁ |ତାପରେ,ଆବଶ୍ୟକତାଠାରୁ ଅଧିକ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବନି |ବନହଂସୀ ହସି ହସି କହିଲା,ଯଥା ଆଜ୍ଞା ଗୁରୁଦେବ |ଆପଣଙ୍କ ଆଦେଶ ଶିରୋଧାର୍ଯ୍ୟ |
ସହର ରାସ୍ତା ଛାଡି ଜିପ ଖୁବ ଶୀଘ୍ର ମଫସଲ ରାସ୍ତାରେ ଯିବାକୁ ଲାଗିଲା |କ୍ରମେ ଅପରାହ୍ନ ଉତ୍ତୀର୍ଣ ହୋଇଆସୁଥିଲା |ଶୀତଳ ପବନରେ ବନହଂସୀର ଆଖିପତା ବୁଜି ହୋଇଆସୁଥିଲା |ହଠାତ ଜୋରରେ ଗାଡିର ବ୍ରେକଦେଲା ଅନୁପମ |ଚମକିପଡି ବନହଂସୀ ଆଖିଖୋଲି ଅନୁପମକୁ ଚାହିଁଲା |ଅନୁପମ ଚିଡି ଉଠି କହିଲା,ତମେ ଶୋଇପଡୁଛ କାହିଁକି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମତେ ଭଲ ଲାଗୁଛି |ଏମିତି ମୂହୁର୍ତ୍ତ ପାଇଁ ମୁଁ କେତେ ଯେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଛି !ବେଳେବେଳେ ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ସ୍ବପ୍ନ ସତ ହୋଇଯାଏ,ନୁହେଁ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଦେଖ,ଜଂଗଲ ରାସ୍ତା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲାଣି |ଏଇଠି ଅସଂଖ୍ୟ ବିଷାକ୍ତ ସାପ ଅଛନ୍ତି |ଖାଲି ଗୋଟାଏ ଅଜଗର ଯଦି କୌଣସିମତେ ଆମ ଗାଡି ଉପରକୁ ଉଠିଆସେ,ତାହେଲେ କଥା ସରିଲା |ବନହଂସୀ ଭୟ କରିଗଲା ,ତାର ସବୁ ସ୍ବପ୍ନରେ ବ୍ରେକ ଲାଗିଗଲା |ସେ ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଲୁଗା ଟାଣି ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସିରହିଲା |
କିଛିବାଟ ଯିବାପରେ ଅନୁପମ ଦୂରରୁ ଏକ ଆଲୋକରେଖା ଦେଖିପାରିଲା |ତା ସହିତ ଅନେକ ଲୋକଂକ କୋଳାହଳ ମଧ୍ୟ ଶୁଣିପାରିଲା |ସେ ସେହି ଦିଗକୁ ଗାଡି ନେଇ ଦେଖିଲା,କେତେଜଣ ଲୋକ ଟର୍ଚ୍ଚ ଲାଇଟ ଓ ଲଣ୍ଠନ ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି |ସେମାନଂକ ସହିତ କଥାହୋଇ ସେ ଜାଣିପାରିଲା,ତାଂକ ଗାଁର ମହାରଣା ସାରଂକୁ କୁସୁମପୁର ଯୁବକସଂଘ ପିଲା ମାଡ ମାରିଥିବାରୁ ସେମାନେ ଥାନାକୁ ଏତଲା ଦେବାପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି |ସେମାନଂକ ମଧ୍ୟରୁ ଲଣ୍ଠନ ଧରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି କହିଲେ,ମହାରଣା ସାର୍ ଆମରି ଗାଁର ଲୋକ |ତାଂକର ଏତେ ବହପ,ଆମ ଲୋକଂକୁ ମାରିବେ ?ସେ ଜଣେ ଦୁଇଜଣଂକୁ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି,ପୋଲିସ ଆସିଲେ,ମାଡ ହେଲେ,ବଳେ ସତକଥା ବାହାରି ପଡିବନି ?
ଅନୁପମ ପରିସ୍ଥିତି ହୃଦୟଂଗମ କରୁଥିଲା |ସେ କହିଲା,ଆପଣମାନେ ଗାଡିରେ ବସନ୍ତୁ,କୁସୁମପୁର ଯାଇ ଦେଖିବା,ଘଟଣା କଣ |ଲଣ୍ଠନ ଧରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି କହିଲେ,ହେଲେ ବାବୁ,ତମେ କିଏ ?ଏକଥା କହି ସେ ଲଣ୍ଠନକୁ ଟେକି ଧରିଲେ |ଅନୁପମ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ମୁଁ ଅନୁପମ |ମତେ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି ?ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,ଆମ ଅନୁବାବୁ,ଆନନ୍ଦ ବାବୁଂକ ଲୋକ ତ ?ଅନୁପମ ମୃଦୁହସି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା |ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ,ମତେତ ସେମିତି ସେମିତି ଲାଗୁଥିଲା |ହେଲେ ପାଖରେ ମାଆଂକୁ ଦେଖି ଦୋ ଦୋ ପାଂଚ ହେଉଥିଲି |ଅନୁପମ କହିଲା,ମା ଆସିଛନ୍ତି,ଆପଣମାନଂକ ଗାଁ ଦେଖିବାପାଇଁ, ଆପଣଙ୍କ ସୁଖଦୁଃଖ,ଅଭାବ ଅସୁବିଧା ଜାଣିବାପାଇଁ |ଆମେ ପୁରୁଷଲୋକେ ଆସି ଆପଣମାନଂକ ସାଂଗେକଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ଯାଉଛୁ |ହେଲେ,ଘରକଣରେ ଯେଉଁମାନେ ଦୁନିଆଁଯାକର ଖଟଣିକରି ଅଧାପେଟରେ ଶୋଉଛନ୍ତି,ତାଂକ ଦୁଃଖ ବୁଝିବ କିଏ ?ମା ଆସିଛନ୍ତି,ଘର ଘର ବୁଲି ସେମାନଂକ ସାଂଗେ ଚିହ୍ନା ପରିଚୟ ହେବେ |ସବୁକଥା ବୁଝି ଆପଣମାନଂକ ସମସ୍ୟା ବିଷୟରେ ଆନନ୍ଦବାବୁଂକୁ ଜଣାଇବେ |ଉପସ୍ଥିତ ବିପଦକୁ ଏଡାଇବା ପାଇଁ ଜାଣି ଶୁଣି ଅନୁପମ କଂଚାମିଛ କହିଗଲା |କିନ୍ତୁ ଏ କଥା ଖୁବ୍ କାମଦେଲା |ସେମାନେ ସାଷ୍ଟାଂଗପ୍ରଣିପାତ ହୋଇ ଜିପ ପଛପଟକୁ ଉଠିଆସିଲେ |ଅନୁପମ କୁସୁମପୁର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଗାଡି ଷ୍ଟାର୍ଟ କଲା |(କ୍ରମଶଃ)
ଅନୁପମ କହିଲା,ଆଉ ଏ ଜୀବନରେ ରେଷ୍ଟ ଅଛି ?କେତେଦିନ ବିତିଗଲାଣି,ଆଉ କେତେଟା ଦିନ ଅଛି,ଯାଉ ଏମିତି |ବନହଂସୀ ଆହତ ସ୍ବରରେ କହିଲା,ଏମିତି କଣ କହୁଛ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ବୁନୁ,ତମେ ମୋ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହୁଅନା |ବନହଂସୀ ଅନୁପମ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦୃଷ୍ଟି ମିଳାଇ କହିଲା,ମୁଁ ତମ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହେଉଛି ?
ଅନୁପମ କହିଲା,ନୁହେଁ ଆଉ କଣ ?ଯେଉଁଦିନ ଠାରୁ ମତେ ନକହି ପ୍ରସେସନରେ ଗଲ,ସେଇଦିନଠାରୁ ମୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅପପ୍ରଚାର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ;ମୁଁ କାଳେ ମୋ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ତମକୁ ବ୍ୟବହାର କରୁଛି |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତମେ ରାଜନୀତିରେ ପଶି ଅପପ୍ରଚାର କୁ ଭୟ କରୁଛ ?ତାହେଲେ ତମେ ପାହାଡ ଉପରକୁ ଚଢିବ କେମିତି ?ତମକୁ କାନରେ ତୁଳାଦେଇ ହିଁ ପାହାଡ ଉପରକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ |ତା ନହେଲେ ତମେ ବି ପଥର ପାଲଟିଯିବ,ଆଉ ବୁଲବୁଲ ଚଢେଇକୁ ଆଣିପାରିବନାହିଁ |ଅନୁପମ କହିଲା,ମୁଁ ଥିଓରୀରେ ବିଶ୍ବାସ କରେନା ବୁନୁ |ରାଜନୀତି ତୁମ ପାଇଁ ନୁହେଁ |
ବନହଂସୀ କହିଲା,ଯାହା ହେବ ଦେଖାଯିବ |ବେଶିହେଲେ ମତେ ମାରିଦେବେ |ଏମିତି ତ ମଣିଷ ଅମର ନୁହେଁ |କାଲି ମରିଥାନ୍ତି,ଆଜି ମରିବି |ମରଣ ସୁନିଶ୍ଚିତ,ସେଥିପାଇଁ ମୋର ଭୟ ନାହିଁ |ଅନୁପମ ଫିକା ହସି କହିଲା,ଏସବୁ ପିଲାଳିଆମୀ ଛାଡ଼ |ବି ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲ |ତମେ ସିନା ରାଜନୀତି କଣ,ନୂଆ ନୂଆ ଜାଣୁଛ,ସେଥିପାଇଁ ଏତେ ଭାବପ୍ରବଣତା ଦେଖାଉଛ |କିନ୍ତୁ ରାଜନୀତି କଣ ମୁଁ ଜାଣେ |ଏଠି ଭାବପ୍ରବଣତାର ଆଦୌ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ |ଏ ହେଉଛି,କ୍ଷମତାର ଖେଳ |ସେଥିପାଇଁ କେତେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଂକ ମଥାରୁ ସିନ୍ଦୂର ଲିଭିଯାଏ,କେତେ ପିତାମାତା ଅନାଥ ହୁଅନ୍ତି,ପୁଣି ....ତାକୁ କୁହାଇ ନଦେଇ ତା ପାଟି ବୁଜି ଧରିଲା,ବନହଂସୀ |ଅନୁପମ କହିଲା,ଏଥିରେ ଦୁଃଖ କରିବାର କଣ ଅଛି ?ହୁଏତ ମୁଁ ବଳି ପଡିପାରେ ନଚେତ ରକ୍ଷା ପାଇଯାଇପାରେ ;ସେଇଟା ଚାନ୍ସ ର କଥା |ଆମଦେଶର ସ୍ବାଧିନତା କଥା ଚିନ୍ତା କର |ଦେଶପାଇଁ ବଳି ପଡିଲେ କିଏ ଆଉ କ୍ଷମତା ଉପଭୋଗ କଲେ କିଏ !!ଛାଡ ସେକଥା ,ଗୋଟିଏ ଜରୁରୀ କାମରେ ମୋର ଆଜି ଆନନ୍ଦ ସାରଂକ ଗାଁ କୁସୁମପୁର ଯିବାର ଅଛି | ତମେ ଯିବ ?ବନହଂସୀ ଅତି ଆଗ୍ରହରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ କହିଲା,ହଁ |
ତା ଉତ୍ତର ଶୁଣି ଅନୁପମ ମୂହୁର୍ତେ ଚିନ୍ତା କଲା,କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ତମେ ରେଡି ହୁଅ, ମୁଁ ଆସୁଛି |ସେ ଯାଇ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ପାର୍ଟି ଜିପ ଆଣି ପହଂଚିଲା |ବନହଂସୀ ସେତେବେଳେ ତା ବ୍ୟାଗ ସଜାଡୁଥିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ଯିବାକୁ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ହଁ କହିଦେଲ,ସେଇଠି ରହିବ କେଉଁଠି ?କାହାକୁ ଚିହ୍ନିନ,ଜାଣିନ,କିଏ ପଦେ କହିଦେଲେ,ସହି ପାରିବନି |କଣ କହୁଛ,ଯିବ ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ହଁ ଯିବି |ଅନୁପମ କହିଲା,ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁ ପରିସ୍ଥିତି,ଏକୁଟିଆ ଛାଡି ଗଲେ ବି ମୁସ୍କିଲ |ସିଆଡେ ରୁବିଅପା ତମ କାନରେ ଫୁଂକିଵାପାଇଁ ଅନେଇ ବସିଛନ୍ତି |ଯିବ ଯଦି ଶୀଘ୍ର ବାହାର,ହାତରେ ସମୟ ନାହିଁ |ବନହଂସୀ ଭିତରକୁ ଯାଇ ଅନୁପମର ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧିଲା |ଅନୁପମ ସେମିତି କହି ଚାଲିଥିଲା,ସେଠାରେ ତମକୁ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧିବାକୁ ପଡିବ ,ଆଡଜଷ୍ଟ ହୋଇ ଚଳିବାକୁ ପଡିବ |ନିପଟ ମଫସଲ ଅଂଚଳ,ସେଇଠି ଆଉ ସହରୀ କାଇଦା ଚଳିଵନି |ବନହଂସୀ କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଉ ନଥିବାର ଦେଖି ସେ ବୁଲି ଚାହିଁଲା |ତାକୁ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧା ବେଶରେ ଦେଖି ସେ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ଆରେ ବାଃ |ତମେ ତ ମୋ ଠାରୁ ବେଶୀ ହୁସିଆର ଦେଖୁଛି |ଆଉ ଗୋଟେ ଦୁଇଟା ଶାଢୀ ଅଧିକା ନେଇଥା,କାଳେ ରହିବାକୁ ପଡିବ |ବନହଂସୀ କହିଲା,ସବୁ ନେଇଛି,ତମର ବି ନେଇଛି,ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଯାହା ଦରକାର,ତାକୁ ବି ନେଉଛି |ତମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା |ଅନୁପମ କହିଲା,ମୁଁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହେବି ?କିଛି ନନେଲେ ବି ମୁଁ ସେଠାରେ ଆରାମରେ ଚଳିଯାଇ ପାରିବି |ମୋର ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି |
ଜିପରେ ସେମାନେ ଦୁଇଜଣଂକ ବ୍ୟତିତ ଅନ୍ୟ କେହି ନଥିଲେ |ବନହଂସୀ ଅନୁପମ ପାଖରେ ଗୁଂଜିହୋଇ ବସିପଡିଲା |ତା ମନରେ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଶୀହରଣ ଜାତ ହେଉଥିଲା ଓ ତାକୁ ଖୁବ୍ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା |ଅନୁପମ କହିଲା,ଘଟଣା କଣ ଜାଣିଛ ?ବନହଂସୀ ମୁହଁରେ ଚପଳ ହାସ୍ୟରେଖା ସୃଷ୍ଟି କରି କହିଲା,କଣ ?ଅନୁପମ କହିଲା,କୁସୁମପୁରରେ ଆନନ୍ଦ ସାର୍ ଗୋଟିଏ ହାଇସ୍କୁଲ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ |ଏବର୍ଷ ମାଟ୍ରିକ ପରୀକ୍ଷାରେ ସେଠାରେ ସବୁପିଲା ଫେଲ ହୋଇଛନ୍ତି |ଏଇଟା କେତେବଡ ଅପମାନ କଥା କହିଲ !ପିଲା ଯଦି ପାଠ ନପଢିବେ,ତାହେଲେ ଗାଁରେ ସ୍କୁଲ ରହିବ କାହିଁକି ?ଏବେ ଶୁଣାଯାଉଛି,ସ୍କୁଲର ଗଣିତ ଶିକ୍ଷକଂକ ପାଖରେ ଅଧିକାଂଶ ପିଲା ଟ୍ୟୁସନ ହୁଅନ୍ତି |ପିଲାଂକୁ ପରୀକ୍ଷାରେ କପି ଦେବାର ଲୋଭ ଦେଖାଇ ସେ ପ୍ରତେକଂକଠାରୁ ଦୁଇଶହ ଲେଖାଏଁ ଟଂକା ନେଇଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ପରୀକ୍ଷା କଡାକଡି ହେବାରୁ ସେ ଆଉ କପି ଯୋଗାଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ ଯାହା ଫଳରେ ପିଲା ଫେଲ ହୋଇଗଲେ |ଏହାକୁ ଇଶୁ କରି ଗାଁ ଲୋକେ କାଳେ ସାରଂକୁ ମାଡ଼ ମାରିଛନ୍ତି |ଏହାର ସମାଧାନ ପାଇଁ ସାର୍ ମତେ ପଠାଇଛନ୍ତି |ତମକୁ ମୋର ଉପଦେଶ,ସମସ୍ତେ ଯେପରି ଜାଣନ୍ତି,ଆମେ ଗାଁ ବୁଲିବାକୁ ଆସିଛୁ |ତାପରେ,ଆବଶ୍ୟକତାଠାରୁ ଅଧିକ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବନି |ବନହଂସୀ ହସି ହସି କହିଲା,ଯଥା ଆଜ୍ଞା ଗୁରୁଦେବ |ଆପଣଙ୍କ ଆଦେଶ ଶିରୋଧାର୍ଯ୍ୟ |
ସହର ରାସ୍ତା ଛାଡି ଜିପ ଖୁବ ଶୀଘ୍ର ମଫସଲ ରାସ୍ତାରେ ଯିବାକୁ ଲାଗିଲା |କ୍ରମେ ଅପରାହ୍ନ ଉତ୍ତୀର୍ଣ ହୋଇଆସୁଥିଲା |ଶୀତଳ ପବନରେ ବନହଂସୀର ଆଖିପତା ବୁଜି ହୋଇଆସୁଥିଲା |ହଠାତ ଜୋରରେ ଗାଡିର ବ୍ରେକଦେଲା ଅନୁପମ |ଚମକିପଡି ବନହଂସୀ ଆଖିଖୋଲି ଅନୁପମକୁ ଚାହିଁଲା |ଅନୁପମ ଚିଡି ଉଠି କହିଲା,ତମେ ଶୋଇପଡୁଛ କାହିଁକି ?ବନହଂସୀ କହିଲା,ମତେ ଭଲ ଲାଗୁଛି |ଏମିତି ମୂହୁର୍ତ୍ତ ପାଇଁ ମୁଁ କେତେ ଯେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଛି !ବେଳେବେଳେ ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ସ୍ବପ୍ନ ସତ ହୋଇଯାଏ,ନୁହେଁ ?ଅନୁପମ କହିଲା,ଦେଖ,ଜଂଗଲ ରାସ୍ତା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲାଣି |ଏଇଠି ଅସଂଖ୍ୟ ବିଷାକ୍ତ ସାପ ଅଛନ୍ତି |ଖାଲି ଗୋଟାଏ ଅଜଗର ଯଦି କୌଣସିମତେ ଆମ ଗାଡି ଉପରକୁ ଉଠିଆସେ,ତାହେଲେ କଥା ସରିଲା |ବନହଂସୀ ଭୟ କରିଗଲା ,ତାର ସବୁ ସ୍ବପ୍ନରେ ବ୍ରେକ ଲାଗିଗଲା |ସେ ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଲୁଗା ଟାଣି ସ୍ଥିର ହୋଇ ବସିରହିଲା |
କିଛିବାଟ ଯିବାପରେ ଅନୁପମ ଦୂରରୁ ଏକ ଆଲୋକରେଖା ଦେଖିପାରିଲା |ତା ସହିତ ଅନେକ ଲୋକଂକ କୋଳାହଳ ମଧ୍ୟ ଶୁଣିପାରିଲା |ସେ ସେହି ଦିଗକୁ ଗାଡି ନେଇ ଦେଖିଲା,କେତେଜଣ ଲୋକ ଟର୍ଚ୍ଚ ଲାଇଟ ଓ ଲଣ୍ଠନ ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି |ସେମାନଂକ ସହିତ କଥାହୋଇ ସେ ଜାଣିପାରିଲା,ତାଂକ ଗାଁର ମହାରଣା ସାରଂକୁ କୁସୁମପୁର ଯୁବକସଂଘ ପିଲା ମାଡ ମାରିଥିବାରୁ ସେମାନେ ଥାନାକୁ ଏତଲା ଦେବାପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି |ସେମାନଂକ ମଧ୍ୟରୁ ଲଣ୍ଠନ ଧରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି କହିଲେ,ମହାରଣା ସାର୍ ଆମରି ଗାଁର ଲୋକ |ତାଂକର ଏତେ ବହପ,ଆମ ଲୋକଂକୁ ମାରିବେ ?ସେ ଜଣେ ଦୁଇଜଣଂକୁ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି,ପୋଲିସ ଆସିଲେ,ମାଡ ହେଲେ,ବଳେ ସତକଥା ବାହାରି ପଡିବନି ?
ଅନୁପମ ପରିସ୍ଥିତି ହୃଦୟଂଗମ କରୁଥିଲା |ସେ କହିଲା,ଆପଣମାନେ ଗାଡିରେ ବସନ୍ତୁ,କୁସୁମପୁର ଯାଇ ଦେଖିବା,ଘଟଣା କଣ |ଲଣ୍ଠନ ଧରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି କହିଲେ,ହେଲେ ବାବୁ,ତମେ କିଏ ?ଏକଥା କହି ସେ ଲଣ୍ଠନକୁ ଟେକି ଧରିଲେ |ଅନୁପମ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ମୁଁ ଅନୁପମ |ମତେ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି ?ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,ଆମ ଅନୁବାବୁ,ଆନନ୍ଦ ବାବୁଂକ ଲୋକ ତ ?ଅନୁପମ ମୃଦୁହସି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା |ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ,ମତେତ ସେମିତି ସେମିତି ଲାଗୁଥିଲା |ହେଲେ ପାଖରେ ମାଆଂକୁ ଦେଖି ଦୋ ଦୋ ପାଂଚ ହେଉଥିଲି |ଅନୁପମ କହିଲା,ମା ଆସିଛନ୍ତି,ଆପଣମାନଂକ ଗାଁ ଦେଖିବାପାଇଁ, ଆପଣଙ୍କ ସୁଖଦୁଃଖ,ଅଭାବ ଅସୁବିଧା ଜାଣିବାପାଇଁ |ଆମେ ପୁରୁଷଲୋକେ ଆସି ଆପଣମାନଂକ ସାଂଗେକଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ଯାଉଛୁ |ହେଲେ,ଘରକଣରେ ଯେଉଁମାନେ ଦୁନିଆଁଯାକର ଖଟଣିକରି ଅଧାପେଟରେ ଶୋଉଛନ୍ତି,ତାଂକ ଦୁଃଖ ବୁଝିବ କିଏ ?ମା ଆସିଛନ୍ତି,ଘର ଘର ବୁଲି ସେମାନଂକ ସାଂଗେ ଚିହ୍ନା ପରିଚୟ ହେବେ |ସବୁକଥା ବୁଝି ଆପଣମାନଂକ ସମସ୍ୟା ବିଷୟରେ ଆନନ୍ଦବାବୁଂକୁ ଜଣାଇବେ |ଉପସ୍ଥିତ ବିପଦକୁ ଏଡାଇବା ପାଇଁ ଜାଣି ଶୁଣି ଅନୁପମ କଂଚାମିଛ କହିଗଲା |କିନ୍ତୁ ଏ କଥା ଖୁବ୍ କାମଦେଲା |ସେମାନେ ସାଷ୍ଟାଂଗପ୍ରଣିପାତ ହୋଇ ଜିପ ପଛପଟକୁ ଉଠିଆସିଲେ |ଅନୁପମ କୁସୁମପୁର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଗାଡି ଷ୍ଟାର୍ଟ କଲା |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment