ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଦିବ୍ୟାଶା ବସରେ ବସିବା ପରେ ମାଆ ଭାରତୀ ଓ ସାନଭାଇ ଦିପୁ କୁ ହାତ ହଲାଇ ବାଏ ବାଏ କଲା |ଭାରତୀ କହିଲେ, ହୁସିଆରରେ ଯିବୁ ଦେବୁ ,ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପହଞ୍ଚି ଫୋନ କରିବୁ |ଦିବ୍ୟାଶା କହିଲା,ହଁ ବୋଉ,ତମେମାନେ ବି ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଫୋନ କରିବ |ସେମାନେ ଆଖି ଆଗରୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେବା ଯାଏଁ,ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା |
ବସରେ ଏକାକିନୀ ଆସିବା ଯେତେ ସହଜ ବୋଲି ସେ ମନେ କରିଥିଲା,ପ୍ରକୃତରେ ତାହା ତା ପାଇଁ ସେତିକି ସହଜ ନଥିଲା |ତା ପଛେ ପଛେ ଆସି ତାର ଦୁଇଟି ଲାଇନ ପଛରେ ବସିଥିବା,ଦୁଇଜଣ ଯୁବକ ତା ପାଖ ଦେଇ ବାରମ୍ବାର ଯିବା ଆସିବା କରିବା ଓ ତା ଉପରେ କଡ଼ା ନଜର ରଖିବା ,ତାକୁ କେମିତି ସନ୍ଦେହଜନକ ମନେହେଲା | ଭଲଭାବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ଜାଣିଲା,ସେ ଉମେଶ |କଲେଜକୁ ଯିବାବାଟରେ ,ରାସ୍ତା ପାରି ହେବା ସମୟରେ ଛକ ପାଖରେ ଥିବା ଜଳଖିଆ ଦୋକାନରେ,ଉମେଶ ତା ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଖଟି କରୁଥିଲା ଓ ସେହି ବାଟ ଦେଇ ଯାଉଥିବା ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଅଶ୍ଳୀଳ କମେଣ୍ଟ ମାରୁଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଦିବ୍ୟାଶାକୁ ଦେଖିଲେ,ସୁନା ପିଲାଟି ପରି ଚୁପ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା | ସେତେବେଳେ ତା ସାଙ୍ଗ ମାନେ ପାଟି କରି ଦିବ୍ୟାଶାକୁ ଶୁଣେଇବା ପରି କହୁଥିଲେ,ଉମେଶ,ହେଇ,ଭାଉଜ ଆସିଗଲେ,ଭଲକରି ଦେଖ !କେହି ନଥିଲା ବେଳେ ଉମେଶ ଦିବ୍ୟାଶାର ପିଛା କରୁଥିଲା |ସେ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଇଞ୍ଜିନିଅରିଂ କରିବା ପଛରେ ଯେଉଁ କେତୋଟି କାରଣ ଥିଲା,ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ ଉମେଶର ଗତିବିଧି ଅନ୍ୟତମ କାରଣ ଥିଲା | ଅଯଥା ପାଟିତୁଣ୍ଡ ନକରି କେବଳ ସତର୍କତା ଅବଲମ୍ବନ କରିବା ହିଁ ଶ୍ରେୟସ୍କର ବୋଲି ଦିବ୍ୟାଶା ଭାବିଲା | କିନ୍ତୁ ଦଶଟା ବେଳେ ଯେତେବେଳେ ବସରେ ବଡ଼ ଲାଇଟ ଲିଭି ଛୋଟ ଲାଇଟ ଜଳିଲା,ସେତେବେଳେ ତାର ଭୟ ବଢିଗଲା |ସେ ଏକଥା ବିସ୍ତୃତ ଭାବେ ଅନିଷ କୁ ଫୋନରେ ଜଣାଇ ଦେଲା |ତା କଥା ଶୁଣି,ଅନିଷର ଆଶଙ୍କା ବଢିଗଲା |ସେ ତାକୁ ଉପଦେଶ ଦେଇ କହିଲା ,ତମେ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ କଥା ହୋଇ ଚେଇଁ ରହି ଥାଅ ,ଯେତେବେଳେ କିଛି ବିପଦର ଆଭାସ ପାଇବ,ସେତେବେଳେ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ପାଟି କରିବ |ତା କଥା ମାନି ,ନିଦ ମାଡ଼ୁଥିଲେ ବି ଦିବ୍ୟାଶା ନ ଶୋଇ ସାରା ରାତି ଅନିଷ ସହ କଥା ହେଉଥିଲା |ରାତି ପାହି ଆସିବା ବେଳକୁ,ସେ ପଛକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲା,ସେ ଦୁଇଜଣଯାକ ଶୋଇ ପଡିଛନ୍ତି |ସେତେବେଳେ ସେ ଶାନ୍ତିର ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରିଲା ଓ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ବସ ରହିବା କ୍ଷଣି , ତର ତର ହୋଇ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଗଲା |
ବାହାରେ ଅନିଷ ତାକୁ କେତେବେଳୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା |ସେ କିଛି ନକହି,ଚୁପଚାପ ଯାଇ,ବାଇକ ପଛରେ ବସି ପଡିଲା |ସେମାନେ କିଛି ଦୂର ଯିବା ପରେ,ଦିବ୍ୟାଶା ଦେଖିଲା,ସେ ଦୁଇଜଣ ଏକ ଅଟୋରେ ବସି,ସେମାନଙ୍କ ପିଛା କରୁଛନ୍ତି |ସେ ଅନିଷ କୁ ଆସ୍ତେ କରି ଏ କଥା ଜଣେଇ ଦେଲା |ଅନିଷ ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ ଗଳି କନ୍ଦି ରାସ୍ତାରେ ଯାଇ,ଅଳ୍ପ ସମୟରେ ହଷ୍ଟେଲ ଗେଟ ସାମ୍ନାରେ ବାଇକ ରଖିଦେଲା |ଦିବ୍ୟାଶା କହିଲା, ଭାବିଥିଲି ଏକୁଟିଆ ଅତି ଆରାମରେ ହଷ୍ଟେଲକୁ ଚାଲି ଆସିବି ବୋଲି;କିନ୍ତୁ ଏକୁଟିଆ ଆସିବାରେ ଏତେ ବିପଦ ଅଛି ବୋଲି ମୁଁ ଜାଣି ନଥିଲି |ତମକୁ କେଉଁ ଭାଷାରେ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବି ,ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁନି |
ଅନିଷ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ଧନ୍ୟବାଦ ମତେ ନୁହେଁ,ମମିଙ୍କୁ ଦିଅ |କାରଣ ଏଇ ଆଇଡ଼ିଆ ତାଙ୍କର ଥିଲା |ସେ ହିଁ ତମେ ଏକୁଟିଆ ଆସିବାରେ ବିପଦ ଅଛି ବୋଲି ମତେ କହିଥିଲେ |ତା କଥା ଶୁଣି ଦିବ୍ୟାଶାର ଆଖି ଛଳ ଛଳ ହୋଇଗଲା |ସେ କହିଲା,ଆଣ୍ଟି ମୋ ନାଁ ଅନନ୍ୟା ଦେଇଛନ୍ତି ;କିନ୍ତୁ ମୁଁ କହିବି,ଆଣ୍ଟି ମୋ ପାଇଁ ଅନନ୍ୟା ,କେଉଁ ଜନ୍ମର ପୁଣ୍ୟ ବଳରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ମୋ ଜୀବନରେ ପାଇଛି !ଅନିଷ କହିଲା,ମୋ ଯୋଗୁଁ ସିନା ତମେ ମମିଙ୍କୁ ପାଇଲ !ମୁଁ ତମ ଜୀବନରେ ଆସି ନଥିଲେ,ତମେ ମମିଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଥାନ୍ତ କେମିତି ?
ଦିବ୍ୟାଶା ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ କହିଲା,ସିଏ ବି ଏକ ଯୋଗାଯୋଗ ବୋଲି ଭାବିନିଅ |ତାଙ୍କ ଅନାବିଳ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପାଇବାର ଥିଲା ବୋଲି ହୁଏତ ତମେ ମୋ ଜୀବନରେ ଆସିଲ !!ଅନିଷ ମୁରୁକି ହସି,ଅନସୂୟା ଦେଇଥିବା ପ୍ୟାକେଟ ତା ହାତକୁ ବଢ଼େଇ ଦେଇ କହିଲା, କହିଲା,ହଉ,ଏତେ ଇମୋସନାଲ ହୁଅନା ;ଏଇ ପୁଡିଆ ରଖ,ମମି ଖାଇବା ଜିନିଷ ଦେଇଛନ୍ତି,ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ମିଶି ଖାଇବ |
ତା କଥା ଶୁଣି ଦିବ୍ୟାଶା କହିଲା,ଆରେ ମୁଁ ତ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି,ସେ ତା ହ୍ୟାଣ୍ଡ ବ୍ୟାଗରୁ ଏକ ପ୍ୟାକେଟ ଅନିଷ କୁ ଦେଇ କହିଲା,ଏଥିରେ ବୋଉ ହାତ ତିଆରି ଆରିସା ପିଠା ଅଛି ,ତମେ ବି ଅଙ୍କଲ ଆଣ୍ଟିଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ମିଶି ଖାଇବ ;ଏହା କହି ସେ ଜୋରରେ ହସି ପକାଇଲା |ଏହି ସମୟରେ ଏକ ଅଟୋର ହର୍ନ ଶୁଣି ଦୁହେଁ ବୁଲିପଡ଼ି ଚାହିଁଲେ ;ଉମେଶ ତା ସାଙ୍ଗ ସହିତ ସେହି ଅଟୋରେ ବସି,ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଚାହୁଁ ଥିଲା |ତାକୁ ଏମିତି ଚାହୁଁଥିବାର ଦେଖି ଦୁହେଁ ଡରିଗଲେ |ଦିବ୍ୟାଶା କହିଲା,ଏବେ ଆମ କଲେଜ ସେ ଦେଖିଦେଲା,ଆଗକୁ କଣ କରିବ ଭଗବାନ ଜାଣନ୍ତି |
ଅନିଷ ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ କହିଲା,ମୋ 'ଦେବୁ'ର କିଛି ହେବନି,ଯଦି ବି କିଛି ହୁଏ,ତାହେଲେ ମୋ ପିଣ୍ଡରେ ପ୍ରାଣ ଥିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,କେହି ତାକୁ ମୋ ଠାରୁ ଅଲଗା କରି ପାରିବେ ନାହିଁ | (କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment