ନିଶୀଥ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା (୭)

                         ଆନନ୍ଦ ଦାସ ଅନୁପମ ପିଠିରେ ହାତ ଥାପୁଡେଇ କହିଲେ,ଅନୁ,ଶାନ୍ତ ହୁଅ |ଏ ବୟସରେ ଏମିତି କିଛି ଆଡଭେଂଚର କରିବାକୁ ମନହୁଏ |ଛାଡ଼, ଯାହା ହୋଇଗଲା ତାକୁ ଭୁଲି ଆମେ ଆଗକୁ ଆଗେଇବା |କିନ୍ତୁ ଏଥରକ ଆମକୁ ଜଗି ରଖି ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ ,କାରଣ , ଆମର ଗୋଟିଏ ଭୁଲ ଆମପାଇଁ ଆତ୍ମଘାତୀ ହୋଇଯିବ |ସେତେବେଳେ ଶତଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ଜନମତକୁ ଆମ ସପକ୍ଷରେ ଆଣିବା ପାଇଁ ଆମେ ସମର୍ଥ ହୋଇପାରିବା ନାହିଁ |
                   ସେ ଟିକିଏ ରହି କହିଲେ,ମୁଁ ଖବର ପାଇଛି,ପ୍ରଜାମଣ୍ଡଳ ପାର୍ଟିର କିଛି ସଦସ୍ୟ ଦଳ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲାଗିଛନ୍ତି |ତୁମେ ଜାଣ,ସମାଜର ସବୁ ସ୍ତରରେ କେତେଜଣ ଲୋକ ବା ଗୋଟିଏ କ୍ଷୁଦ୍ର ସୁବିଧାବାଦୀ ଗୋଷ୍ଠୀ ବରାବର ମୁଣ୍ଡ ଟେକନ୍ତି ଆଉ ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ସେଇମାନଂକ ହାତରେ ହିଁ କ୍ଷମତା ରହେ |ସେହି ସୁଯୋଗର ସଦବ୍ୟବହାର କରି ସେମାନେ ନିଜେ କିଭଳି ସମସ୍ତଂକ ଠାରୁ ଭଲରେ ରହିବେ,ଏହି ଚେଷ୍ଟାରେ ଥାଆନ୍ତି ଓ ଏଥିପାଇଁ ସେମାନେ ଅତି କୃତଘ୍ନ ହୋଇ ବେଳେବେଳେ ଅତି ଉପକାର କରିଥିବା ବନ୍ଧୁ ପ୍ରତି ବିଶ୍ବାସଘାତକତା କରିବାକୁ ପଛାନ୍ତି ନାହିଁ |
            ଅନୁପମ କହିଲା,ସାର୍ ସେମାନେ  ଠିକ ଏଇ ସୁରେଶ ପରି ;ବଡ଼ କୃତଘ୍ନ ସେ |ସୁରେଶ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା,ବି କେଆରଫୁଲ ଅନୁ,କଥା କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଭାବିଚିନ୍ତି କହ |କୃତଘ୍ନ ମୁଁ ନାଁ ତୁ ?ତୋର ପେଡି ଖୋଲିଦେଲେ ତୋ ଅବସ୍ଥା କଣ ହେବ,ଜାଣିଛୁ ?ତୁ ଗୋଟାଏ ବନ୍ଧୁହନ୍ତା,ନିମକହାରାମ୍ ସୈତାନ |ଅନୁପମ ଆହୁରି  ଜୋରରେ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା,ସଟ୍ ଅପ |
               ଆନନ୍ଦ ଦାସ ହାତଯୋଡି କହିଲେ,ଏସବୁ କଣ ହେଉଛି ?ମୋର ଏତେ ଦିନର ଶ୍ରମ,ସାଧନା କଣ ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଯିବ?ତୁମେମାନେ ଶେଷ ସମୟରେ ଏମିତି କାମ କଲେ,ଆମ ବିରୋଧୀ ଗୋଷ୍ଠୀ ନାକରେ ଲୁଗା ଦେଇ ହସିବେ |ପାର୍ଟି ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା ହେବାବେଳେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଆଲୋଚନା ହେବ ନାହିଁ |ମୁଁ ଆଗାମୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ଯୋଜନା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ରଖିଛି ,ଆଜି ସେ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରିବା |ଡିନର ପୂର୍ବରୁ କେହି  ଘରକୁ ଯିବ ନାହିଁ  |
                ଆଲୋଚନା ଶେଷ ହେଉ ହେଉ ରାତି ବାର |ଅନୁପମର ବନହଂସୀ କଥା ବହୁତ ମନେ ପଡିଲା |ସେ ନଖାଇ ଦ୍ରୁତଗତିରେ ବାଇକ ଛୁଟାଇ ଘରେ ପହଂଚିଗଲା |କଲିଂବେଲରେ ହାତଦେବା ପୂର୍ବରୁ ବାଇକ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ବନହଂସୀ ଦରଜା ଖୋଲି ଦେଇଥିଲା |ଅନୁପମ  ତାକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା |ତାର ସୁନ୍ଦର ମୁହଁ ଟି ଝାଉଁଳି ପଡିଥିଲା |ସେ ପଚାରିଲା,ତମେ ଖାଇ ସାରିଛ ?ବନହଂସୀ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ନାହିଁ କଲା |ଅନୁପମ ଉଚ୍ଚ ଗଳାରେ କହିଲା,ରାତି ସାଢ଼େବାର ହେଲାଣି,ତମେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖାଇନ ?ଦେଖ ବୁନୁ,ମୁଁ ତମକୁ ବାରମ୍ବାର କହି ଆସିଛି ଓ ଏବେ ମଧ୍ୟ କହୁଛି,ମୋ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିବନି |ବି ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲ |ପୁଣି ବନହଂସୀର ଉଦାସ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ନରମ ଗଳାରେ କହିଲା,ତମର ଦେହ ଖରାପ ହେଲେ,ମତେ ପ୍ରେରଣା ଦବ କିଏ ?ମୁଁ କାହା ଭରସାରେ ବାଟ ଚାଲିବି ??ମୂଳି ଖାଇଛି ?ବନହଂସୀ ହଁ କହିବାରୁ ସେ କହିଲା,ହଉ ତମେ ଖାଇବା ବାଢ଼,ମୁଁ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଆସୁଛି |ସେ ଗାଧୋଇ ଫ୍ରେଶ ହୋଇ ଆସିବା ବେଳକୁ,ବନହଂସୀ ଖାଇବା ବାଢି ଦେଇଥିଲା |ପ୍ଲେଟରେ ଚକୁଳି ପିଠା ସହିତ ମଟନ କଷା ଦେଖି ସେ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,ଆରେ ବାବା,ଇଏତ ବିରାଟ ଆୟୋଜନ |ଦୁହେଁ ଏକାଠି ଖାଇ ବସିଲେ |
              ଖାଇବାବେଳେ ସେ ତାର ଭବିଷ୍ୟତ କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ବିଷୟରେ ଅନେକ ଗପିଲା |ପରବର୍ତ୍ତୀ ନିର୍ବାଚନ ପାଇଁ ମଝିରେ ଖୁବ କମ ସମୟ ରହିଲା |ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ,ନହେଲେ ଦୀର୍ଘଦିନର ଯୋଜନା ଫସର ଫାଟିଯିବ |କହିବାକୁ ଗଲେ,ପାର୍ଟିର ରାଜନୈତିକ ମୃତ୍ୟୁ ଘଟିବ |ବନହଂସୀ କହିଲା,ମତେ କଣ କରିବାକୁ ପଡିବ ?ଅନୁପମ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ତମେ ଯେ ମୋର ସବୁ ଉତ୍ସାହ ଉଦ୍ଦୀପନାର ପ୍ରାଣକେନ୍ଦ୍ର ହେବ |ମୋର ଘରକୁ ଫେରିବାରେ ଡେରି ହୋଇଯାଇପାରେ,ତମକୁ ନକହି ଦୀର୍ଘଦିନ ଆବସେଣ୍ଟ ରହିପାରେ କିମ୍ବା କେତେବେଳେ ଅକସ୍ମାତ ରାତିଅଧରେ ଆସି କବାଟ ଠକ ଠକ କରି ତମକୁ ବିରକ୍ତ କରିପାରେ |କଥା ବନ୍ଦ କରି ବନହଂସୀକୁ ଚାହିଁ କହିଲା,କଣ ଡର ଲାଗୁଛି ?ସେଇଥିପାଇଁ ତ ତମ ବାପା ମୋ ସହିତ ବାହାଘରକୁ ନାପସନ୍ଦ କରୁଥିଲେ |ଏ ଲାଇଫ ବଡ଼ ରିସ୍କି,ବଡ଼ କଷ୍ଟ |କିନ୍ତୁ ଏ ନିଶାକୁ ସହଜରେ ଛାଡି ହୁଏନା |ମଣିଷ ତା ଜୀବନରେ ପରର ଉପକାର ଓ ଦେଶସେବା କରି ଯେତେ ସୁଖ ପାଏ,ସେତେ ସୁଖ ଅନ୍ୟ କୌଣସିଥିରୁ ପାଏନା |ସେଥିପାଇଁ ସେ ବେଳେବେଳେ ସାଂସାରିକ ସୁଖକୁ ମଧ୍ୟ ତୁଚ୍ଛ କରିଦିଏ |ବନହଂସୀ କହିଲା,ତା ମାନେ ଦରକାର ପଡିଲେ,ତମେ ମତେ ବି ତୁଚ୍ଛ କରିଦେବ ?
          ଅନୁପମ କହିଲା,ମୁଁ ସେକଥା କେତେବେଳେ କହିଲି ?ବଡ଼ ଲୋକ କହିଛନ୍ତି,'A man has no character,no soul,no life,apart from his thoughts and deeds".ବନହଂସୀ ମୃଦୁ ହସି କହିଲା,ଆଉ ଗୋଟେ କଥା ବି ବଡଲୋକ କହିଛନ୍ତି,'Hasty climbers have sudden falls'.ଅନୁପମ ହସିଦେଇ କହିଲା,ଆରେ ବାଃ !ଯାହା ଭାବିଥିଲି,ତମେ ଏତେ ବୋକୀ ନୁହଁ |ମୁଁ କିନ୍ତୁ ମୋ ସବୁକାମ ଶୀଘ୍ର କରିବାକୁ ଭଲପାଏ |ମୋ ପାଇଁ ବିଳମ୍ବ ଅସହ୍ୟ |
               ଦୁଇଜଣ ଏମିତି ଗପୁ ଗପୁ ରାତି ତିନି ଟା ବାଜିଗଲା |ବନହଂସୀ କହିଲା,ଆଉ ଟିକେ ପରେ ସକାଳ ହୋଇଯିବ,ତମେ ଏବେ ଶୋଇପଡ଼ |ଅନୁପମ କହିଲା,ମତେ ଦଶଟା ପୂର୍ବରୁ ଉଠାଇବନି,କିନ୍ତୁ ଆମ ପାର୍ଟିର କେହି ଆସିଲେ,ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଉଠାଇ ଦେବ |
                 ଡେରିରେ ଶୋଇଥିଲେ ବି ସକାଳ ପାଂଚଟା ରେ ବନହଂସୀର ନିଦ ଭାଂଗିଗଲା |ସେ ଉଠି ନିଜର ନିତ୍ୟକର୍ମ ଶେଷକରି ଠାକୁର ପୂଜା କରିବାବେଳକୁ,କଲିଂବେଲ ବାଜି ଉଠିଲା  |ସେ କବାଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ବାହାରେ ସୁରେଶ ଛିଡା ହୋଇଛି |ତାକୁ ଦେଖି ସୁରେଶ କହିଲା,ଭାଉଜ ନମସ୍କାର |ଅନୁକୁ ଟିକିଏ ଡାକି ଦିଅନ୍ତୁ,କାମ ଅଛି |ବନହଂସୀ କହିଲା,ଆପଣ ପରେ ଆସନ୍ତୁ,ସେ ଶୋଇଛନ୍ତି |
              ସୁରେଶ କହିଲା,ଭାଉଜ,ଆପଣ ରୁବି ଅପାଂକ ଘରକୁ ଗଲେଣି ?ବନହଂସୀ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ନାହିଁ କଲା |କହିଲା,ଏକୁଟିଆ କୁଆଡେ ଯିବାକୁ ମତେ ଭଲ ଲାଗେନା |ସୁରେଶ ସ୍ନେହଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା,ସେ ଜଣେ ଟିଚର |ମଣିଷ ଗଢିବା ହେଲା,ତାଂକର ପେଷା |ଏମିତି ବି ସେ ଓ ତାଂକର ଝିଅ ସେଠାରେ ରହନ୍ତି |ସମ୍ବଲପୁରରେ ତାଂକ ସ୍ବାମୀଂକ ଚାକିରୀ,ମାସେ କି ଦୁଇମାସରେ ଥରେ ଆସନ୍ତି |ତାଂକ ସାଂଗେ ପରିଚୟ ହେଲେ ତମେ ଆଉ ଏକୁଟିଆ ବସି ବସି  ବୋର୍ ହେବନି,ସେ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ହେବେ |ଆଛା ମୁଁ ଯାଉଛି,ମୁଁ ଆସିଥିଲି ବୋଲି ଅନୁକୁ କହିଦେବେ |
               ଦ୍ରୁତ ପଦକ୍ଷେପରେ କିଛିବାଟ ଯାଇ ସେ ପୁଣି ଫେରିଆସି କହିଲା,ଭାଉଜ,କ୍ଷମା କରିବେ |ମତେ ଏକଥା କହିବାକୁ ଭୀଷଣ ଲାଜ ଲାଗୁଛି ଯେ,ଆପଣଂକୁ ଅପହରଣ କରିବାପାଇଁ,ଅନୁ ମତେ ପଚାଶ ହଜାର ଟଂକା ଦେଇଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଯେଉଁ ପ୍ରକାର ପରିସ୍ଥିତି ଥିଲା,ମୁଁ ରାଜିହୋଇ ଯାଇଥିଲି |ଏବେ ମୁଁ ମୋ ବିବେକ ଦଂଶନରେ ମର୍ମାହତ ହୋଇ ସେ ଟଂକା ଫେରାଇଦେବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲି |ପକେଟରୁ ନୋଟ ବିଡା ବାହାର କରି ବନହଂସୀ ଆଡକୁ ସୁରେଶ ବଢାଇ କହିଲା,ଦୟାକରି ଏହାକୁ ରଖନ୍ତୁ  |ସୁରେଶର ବାକ୍ୟ ଗୁଡିକ ବନହଂସୀ ହୃଦୟରେ ତୀର ପରି ଭେଦ କରିଯାଉଥିଲା |ସେ କହିଲା,ଆପଣ ଯାହାଠାରୁ ସୁପାରୀ ନେଇଥିଲେ,ଦୟାକରି ତାଂକ ସାଂଗରେ ଏ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରନ୍ତୁ ଓ ଏଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଏଠାରୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତୁ |ଏକଥା କହି  ବୁଲିଯିବାବେଳକୁ ସେ ଦେଖିଲା,ସେଠାରେ ଅନୁପମ ଛିଡା ହୋଇଛି |ସେ ଆଗେଇ ଆସି ସୁରେଶକୁ ଜୋରରେ ଏକ ଚଟକଣା ମାରି କହିଲା,ସ୍କାଉଣ୍ଡ୍ରେଲ !ହିଂସାରେ ଜଳିଯାଉଛି |ସବୁପ୍ରକାର ଟ୍ରିକ୍ସ ମୋଠାରେ ଆପ୍ଲାଏ କରି ଫେଲ ମାରି,ଏଥରକ ବୁନୁ ପାଖରେ ପୌରୁଷ ଦେଖାଇବାକୁ ଚାଲି ଆସିଲୁ .,ନୁହେଁ ?ଗେଟ୍ ଆଉଟ୍ | ଆଉଦିନେ ଏଠାକୁ ଆସିଲେ,ତୋ ଗୋଡ଼ ହାତ କାଟି ଫୋପାଡି ଦେବି |
               ସୁରେଶ ନୋଟବିଡା ପକେଟରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି କହିଲା,ହଉ କଥା ରହିଲା ,କେତେଦିନ ଏ ସୁଖ ରହିଵ,ମୁଁ ଦେଖିବି |ଆଜିର ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ,ତତେ ସାରାଜୀବନ ପସ୍ତେଇବାକୁ ପଡିବ |(କ୍ରମଶଃ )