ପୀଡ଼ିତାକୁ ନ୍ୟାୟ

                  ବିନୟ ଯେତେବେଳେ ପୁଲିସ ଚାକିରୀରେ ଯୋଗଦେଲା,ସେତେବେଳେ ତା ମନରେ ଭରିରହିଥିଲା ଅଦମ୍ୟ ଉତ୍ସାହ ଓ ଆନନ୍ଦ |ଯିବାବେଳେ ବାପା ଓ ବୋଉଂକ ଠାରୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ନେବାବେଳେ ବାପା କହିଥିଲେ,ସବୁବେଳେ ଗରୀବ ଓ ଅସହାୟ ଲୋକଂକୁ ନ୍ୟାୟ ଦେବୁ,କୌଣସି ଚାପରେ ଡରିଯିବୁନାହିଁ,ଖାକି ପୋଷାକର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ରଖିବୁ |ବିନୟ ଅତି ଦକ୍ଷତାର ସହ ନିଜ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରୁଥିଲା |ତାର ଉପରିସ୍ଥ ଅଫିସର ତା ଉପରେ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲେ |ଯେ କୌଣସି କଷ୍ଟକର କେଶ୍ ଥିଲେ,ତଦନ୍ତ କରିବାପାଇଁ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ବିନୟର ନାମ ଉଠୁଥିଲା |ବିନୟ ପାଇଁ ଏହା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବର ବିଷୟ ଥିଲା |ତାର ସବୁଠାରୁ ବଡ ସମ୍ପଦ ଥିଲା,ଉପରିସ୍ଥ ଅଫିସରଂକ ତା ଉପରେ ଥିବା ଭରସା |ସେ ଏହାକୁ କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବି ହରାଇବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲା |
             ଚାକିରୀର କିଛିବର୍ଷ ପରେ ଏକ ଉପାନ୍ତ ଅଂଚଳକୁ ସେ ବଦଳି ହୋଇ ଆସିଲା |ସେଠାରେ ସେ ଲୋକଂକ ସହିତ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ମିଶୁଥିଲା,ସେମାନଂକ ସମସ୍ୟା ସମାଧାନ କରିବାପାଇଁ ଯତପରୋନାସ୍ତି ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା |ସେହି ଅଂଚଳରେ ରେ ଗଣେଶପୂଜା ସାତଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧୁମଧାମରେ ପାଳନ କରାଯାଉଥିଲା |ଠାକୁରଂକ ପାଖରେ ମେଳା ବସୁଥିଲା |ବେପାରୀମାନେ ଆସି ସେମାନଂକ ପସରା ମେଲାଇ ବସୁଥିଲେ |ଏହାକୁ ଉପଭୋଗ କରିବାପାଇଁ ଆଖପାଖ ଅଂଚଳର ଲୋକ ବହୁସଂଖ୍ୟାରେ ଆସୁଥିଲେ |ଆଇନଶୃଙ୍ଖଳା  ରକ୍ଷା କରିବାପାଇଁ ବେଳେବେଳେ ପୋଲିସ ମୁତୟନ ହେଉଥିଲେ |ସେଦିନ କିନ୍ତୁ ସବୁଦିନ ଅପେକ୍ଷା ଭିନ୍ନ ଥିଲା |ସକାଳୁ ଉଠି ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟସ୍ଥଳୀକୁ ଯିବାପାଇଁ  ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବାବେଳେ ଖବର ଆସିଲା,ମେଳା ଠାରୁ କିଛିଦୂରରେ ଏକ ଯୁବତୀର ଶବ କ୍ଷତାକ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ପଡିଛି |ବିନୟ ସଂଗେ ସଂଗେ ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଛୁଟିଲା |ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ତଦନ୍ତରୁ ଜାଣି ପାରିଲା ଯୁବତୀକୁ ବଳାତ୍କାର ପରେ ହତ୍ୟା କରାଯାଇଛି |ଶବକୁ ପୋଷ୍ଟମର୍ଟମ ପାଇଁ ପଠାଇ ସେ ଅଧିକ ତଦନ୍ତରେ ଲାଗିପଡିଲା |ମୃତ ଯୁବତୀ ନିକଟସ୍ଥ ଗ୍ରାମର ତନ୍ଦ୍ରା ଥିଲା |ସେ ସ୍ଥାନୀୟ କଲେଜରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇର ଛାତ୍ରୀ ଥିଲା |ଚନ୍ଦ୍ରା ନାମରେ ତାର ଏକ ଛୋଟ ଭଉଣୀ ଥିଲା |ସେ ନବମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲା |ବାପା ବୃତ୍ତିରେ ଜଣେ କୃଷକ ଥିଲେ |ଚନ୍ଦ୍ରାର ମୃତ୍ୟୁରେ ସାରା ପରିବାର ଭାଂଗି ପଡିଥିଲେ |ସବୁଠାରୁ ବେଶି ମାନସିକ ଅଘାତ ପାଇଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରା |ସେ ବାରମ୍ବାର ଚେତାଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ପଡୁଥିଲା |ସେଦିନ ଆଉ ସେମାନଂକୁ ବିଶେଷ ପଚରାଉଚୁରା ନକରି ବିନୟ ଫେରିଆସିଲା |ପୋଷ୍ଟମର୍ଟମ ରିପୋର୍ଟ ଆସିବାପରେ ଜଣାପଡିଲା,ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ଗଣଦୁଷ୍କର୍ମ ପରେ ହତ୍ୟା କରାଯାଇଛି |ହତ୍ୟାକାରୀକୁ ତୁରନ୍ତ ଗିରଫ ଦାବିରେ ରାସ୍ତାରୋକ ଇତ୍ୟାଦି ଆନ୍ଦୋଳନ ତୀବ୍ରତର ହେବାରେ ଲାଗିଲା ଓ ଦିନକୁ ଦିନ ଆଇନଶ୍ରୁଂଖଳା ପରିସ୍ଥିତି ଖରାପ ହେବାରେ ଲାଗିଲା |
             ଏହି ଘଟଣା ର କିଛିଦିନ ପରେ ଖବର ମିଳିଲା,ତନ୍ଦ୍ରା ର ଆତ୍ମା ଆଖପାଖରେ ବିଚରଣ କରୁଛି |ବିନୟ ଭୁତପ୍ରେତରେ ବିଶ୍ୱାସ  କରୁନଥିଲା |ତେଣୁ ତା ମନରେ କୌତୁହଳ ଜାତହେଲା |ସେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଗାଧୋଇ ଧଳାବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ଫାଣ୍ଡିର ଅନତିଦୂରରେ ଥିବା ଏକ ବିରାଟ ବରଗଛ ତଳେ ପୂଜା କରିବା ଭଂଗିରେ ବସିରହିଲା |କିଛିସମୟ ବସିବାପରେ  ଧଳାବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଥିବା ଏକ ମୂର୍ତ୍ତି ଧୀରେ ଧୀରେ ଆସି  ତା ଠାରୁ କିଛିଦୂରରେ ଛିଡା ହେଲା |ବିନୟ ନମ୍ରସ୍ୱରରେ ସେ  କହିଲା,ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ ଆସିଛ,ଏହାବି ଜାଣେ,ତୁମେ ତନ୍ଦ୍ରା ନୁହେଁ,ତାଂକ ସାନଭଉଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରା |ସତକଥା କଥା କହିଲେ,ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ତୁମ ପରିବାରକୁ ନ୍ୟାୟ ଦେବି |ବିନୟର ଅନୁମାନ ସତ୍ୟ ଥିଲା |ସେ ଚନ୍ଦ୍ରା ହିଁ ଥିଲା |ଉତ୍ତରରେ ଚନ୍ଦ୍ରା ଆଖିରୁ ଧାର ଧାର ହୋଇ ଅନେକ ଧାର ଲୁହ ଝରିଆସିଲା |ବିନୟ କହିଲା,ମୁଁ ଅନେକ ଥର ତୁମ ଘରକୁ ଗଲି,କେହି କିଛି କହିଲନାହିଁ |ଏବେ ଏଇପ୍ରକାର ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ନାଟକ କରିବା  କଣ ଦରକାର ଥିଲା ?ତା କଥା ଶୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରା ଚାଲିଯାଉଥିଲା |ବିନୟ ତାକୁ ବୁଝାଇ ,ସାନ୍ତ୍ୱନା  ଦେଇ,ବିଶ୍ୱାସକୁ  ନେବାପରେ ଚନ୍ଦ୍ରା ଯାହା କହିଲା,ତାହା ଶୁଣି ସେ ହତବାକ୍ ହୋଇଗଲା |ସେଦିନ ଦୁଇଭଉଣୀ ମେଳା ଦେଖିବା ପାଇଁ ସାଂଗହୋଇ ଯାଉଥିଲେ |ଏକ ନିରୋଳା ଗଳିବାଟ ଦେଇ ଯିବାବେଳେ ହଠାତ୍ ବାଇକରେ ଆସୁଥିବା ଦୁଇଜଣ ଆରୋହୀ ବ୍ରେକ କଷି ତାଂକ ପାଖରେ ରହିଗଲେ |ସେମାନଂକ ଭିତରୁ ଜଣେ ଥିଲା,ଫାଣ୍ଡି ର କନେଷ୍ଟବଳ ରବି ଓ ଅନ୍ୟଜଣକ ଥିଲା,ସ୍ଥାନୀୟ ନେତାଂକ ଚାମଚା ବୁଲୁ |ବାଇକ ପଛରେ ବସିଥିବା ବୁଲୁ  ତନ୍ଦ୍ରା କୁ ଧକ୍କା ଦେଲା |ଧକ୍କା ଖାଇ ତନ୍ଦ୍ରା ତଳେ ପଡିଗଲା | ସେ କିଛି ବୁଝିବା ପୂର୍ବରୁ ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ସେମାନେ ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ନେଇ ପାର ହୋଇଗଲେ |ଚନ୍ଦ୍ରା ପାଟି କଲା,କାନ୍ଦିଲା |କିନ୍ତୁ ତା ପାଟି ଶୁଣିବା ପାଇଁ ସେଠାରେ କେହି ନଥିଲେ |ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଘରକୁ ଫେରି ଏକଥା ବାପା ମାଆଂକୁ କହିଲା |ସେମାନେ ସେଇ ସ୍ଥାନରେ ଆସି ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ଅନେକ ଖୋଜିଲେ |କିନ୍ତୁ ପାଇଲେ ନାହିଁ |ତା ପରଦିନ ଖୁବ ଭୋରରୁ ରବି ଘରକୁ ଆସି ସେମାନଂକୁ ଧମକ ଦେଇଗଲା,ଯଦି ଏ ବିଷୟରେ ସେମାନେ ମୁହଁ ଖୋଲନ୍ତି,ତନ୍ଦ୍ରା ପରି ଚନ୍ଦ୍ରା ର ଅବସ୍ଥା ହେବ ଓ ସେମାନଂକ ବଂଶ ନିପାତ କରି ଦିଆଯିବ |ଯେହେତୁ ତାଂକ ପାଖରେ ଅନ୍ୟ କିଛି ଉପାୟ ନଥିଲା,ସେ ରବିକୁ ମାନସିକ ସ୍ଥରରେ ଦୁର୍ବଳ କରି ତା ମୁହଁ ଖୋଲିବା ପାଇଁ ଏଇ ପନ୍ଥା ର ଆଶ୍ରୟ ନେଇଥିଲା |ବିନୟ ଚନ୍ଦ୍ରାକୁ ନେଇ ତା ଘରେ ଛାଡି ତା ବାପା ମାଆଂକୁ ନିର୍ଭର ପ୍ରତିଶୃତି  ଦେଇ କହିଲା,ସେ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ସେମାନଂକୁ ନ୍ୟାୟ ଦେବ |
          ଫାଣ୍ଡିକୁ ଫେରି ବିନୟ ନିଜ କାମରେ ଲାଗିପଡିଲା ଓ ଦୁଇଦିନ ଭିତରେ ବୁଲୁ ଓ ରବିଂକୁ ବିଭିନ୍ନ ଦଫା ଲଗାଇ ଗିରଫ କଲା |ଏହି ଗିରଫଦାରୀ ଗାଁ ଲୋକଂକୁ ଆଶ୍ୱସ୍ତ  କଲା |ସେମାନେ ବିନୟ ର ଜୟ ଜୟକାର କରି ଧରିତ୍ରୀ ଆକାଶ ଏକାକାର କରିଦେଲେ |ରବି ଓ ବୁଲୁ ସ୍ଥାନୀୟ ନେତାଂକ ଖୁବ ପାଖଲୋକ ଥିଲେ |ସେମାନେ ଗିରଫ ହେବାରୁ ସେ ହିଂସ୍ର ହୋଇ ସେ ଦୁଇଜଣଂକୁ ଖଲାସ କରିବା ପାଇଁ ଉପରମହଲରେ ପ୍ରବଳ ଚାପ ପକାଇଲେ |କିନ୍ତୁ ବିନୟ ସହଜରେ ଚାପର ଶୀକାର ହେବା ବ୍ୟକ୍ତି ନଥିଲା |ସେ ସେମାନଂକ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଏପରି ଦଫା ଲଗାଇ ଥିଲା ଯେ ସେମାନଂକୁ ଜାମିନ ମିଳିବା ସହଜ ନଥିଲା |ସପ୍ତାହେ ପରେ ଯାହା ହେବା ଆଶଂକା କରା ଯାଉଥିଲା,ତାହା ଘଟିଲା  | ଘରେ ବ୍ରାଉନସୁଗାର ରଖିବା ଅପରାଧରେ ବିନୟକୁ ଗିରଫ କରାଗଲା |
          ନିଜକୁ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ପ୍ରମାଣିତ କରିବାପାଇଁ ବିନୟକୁ ସାତବର୍ଷ ଲାଗିଗଲା |ଜେଲରୁ ମୁକୁଳିବା ପରେ ସେ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଚନ୍ଦ୍ରା ର ପରିବାରକୁ ଦେଖିବାକୁ ଗଲା |ସେଠାରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା,ସେ ଗିରଫ ହେବାର କିଛିଦିନ ପରେ ଏକ ଅଜଣା ଗାଡି ଚାପାରେ ଚନ୍ଦ୍ରା ର ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା |ଏହାପରେ କେଶ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିବା ପାଇଁ ସେମାନଂକୁ ପ୍ରତିଦିନ ଧମକ ଚମକ ଦିଆଗଲା |ସେମାନଂକ ଫସଲରେ ନିଆଁ ଲଗାଇ ଦିଆଗଲା |ପରିସ୍ଥିତି ଏପରି ହେଲାଯେ ,ଶାନ୍ତିରେ ବଂଚିବା ସେମାନଂକ ପାଇଁ ମୁସ୍କିଲ ହୋଇପଡିଲା |ଝିଅ ଦୁଇଜଣ ତ ଗଲେ |ଆଉ କିଛିଦିନ ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାକୁ ସେମାନେ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ କେଶ ଉଠାଇ ଆଣିଲେ |ଏବେ ଅନ୍ୟକିଛି ସମସ୍ୟା ନାହିଁ,ଦୁଇଝିଅଂକୁ ଝୁରି ଝୁରି  ଜୀବନ ବିତାଉଛନ୍ତି |ନୀରବରେ ବିନୟ ସେମାନଂକ କଥା ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |କହିଲା,ଆପଣମାନେ ଏତେଶୀଘ୍ର ହାର୍ ମାନିଗଲେ ?ଯାହାହେଲେବି ଆପଣ ସଂଗ୍ରାମ ଜାରି ରଖି ଥାଆନ୍ତେ,ଶେଷରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆପଣଙ୍କର ବିଜୟ ହୋଇଥାଆନ୍ତା |ଧର୍ମ କେବେ ହାରେ ନାହିଁ |ଚନ୍ଦ୍ରାର ବାପା କହିଲେ,ବାବୁ ,ତୁମେ ତ ନିଜେ ପୁଲିସ ହୋଇ ଅନ୍ୟାୟର ଶୀକାର ହୋଇ ,ସାତ ବର୍ଷ କାଳ ଜେଲରେ ରହିଲ,ଆମେ ଆଉ କାହାଠାରୁ ନ୍ୟାୟ ଆଶା କରିଥାଆନ୍ତୁ  ?ମମତା ମହାନ୍ତି |

ତିନିଟି ମିନି କାହାଣୀ

                  (୧)  ସହନଶୀଳତା
                ଉମା ବାହାହୋଇ ଶାଶୁଘରକୁ ଯିବାବେଳେ ମାଆ ମାଳତୀ ତାକୁ ବୁଝାଇ କହିଥିଲେ,ଶାଶୁଘରକୁ ତୁ ଆଜିଠାରୁ ନିଜଘର ବୋଲି ଭାବିବୁ |କ୍ରୋଧକୁ ଅକ୍ରୋଧରେ,ହିଂସାକୁ ଅହିଂସାରେ,ଘୃଣାକୁ ପ୍ରେମରେ ଓ କୃପଣକୁ ଦାନରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବୁ |ତାହାଲେ ତୋର ଜୟ ହେବ,ତୁ ସମସ୍ତଂକ ପ୍ରିୟ ହେବୁ |ମାଳତୀଂକ କଥା ଅକ୍ଷରେ ଅକ୍ଷରେ ମାନିଥିଲା ଉମା |ଯେ  କୌଣସି ବିଷୟରେ ନିଜ ଉତ୍ତର ରଖିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଦଶଥର ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା |ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ସେ ବିବାଦିତ ବିଷୟରେ ନୀରବ ରହିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର ମଣୁଥିଲା |ଉମାର ପୁଅଟିଏ ହେଲା |ପୁଅ ବିଶୁକୁ ଅତି ଆଦରଯତ୍ନରେ ସେ ବଡ଼ କଲା |ପୁଅ ବାହା କଲାବେଳେ ଭାବିଲା,ବହୁତ ସହିବା ହୋଇଗଲା |ବୋହୂ ଆସିଲେ ସେ ଏଥର ନିଜର ଶାଶୁପଣିଆ ଜାହିର କରିବ |ନିଜ ମନକଥା ସେ ମାଳତୀଂକୁ କହିଲା |ମାଳତୀ କହିଲେ,ସେ ଭୁଲ ତୁ କେବେହେଲେବି କରିବୁନି ମା |ଏମିତିକି ସେ ଭାବନା ମଧ୍ୟ ତୋ ମନକୁ  ଆଣିବୁ ନାହିଁ |ଶାଶୁର ଅନ୍ୟ ଅର୍ଥ ହେଲା,'ସହନଶୀଳତା' |ବୋହୂର କଥା ତୁ ଯେତେ ସହିଯିବୁ,ସେତିକି ତାର ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ପାଇବୁ,ଘରେ ସେତିକି ସୁଖଶାନ୍ତି ଆସିବ |ଉମା କହିଲା,ଇଏ କେମିତି କଥା ମା' |ବୋହୂ ହୋଇ ସହିଲି,ଏବେ ଶାଶୁ ହୋଇ ବି ସହିବାକୁ ପଡିବ ?ମାଳତୀ କହିଲେ,ସହିବାର ଆଉ ଗୋଟିଏ ଅର୍ଥ ଅଛି,ତାହାହେଲା,ସକାରାତ୍ମକ ମନୋଭାବ |ଏହା ସବୁବେଳେ ମଣିଷକୁ ଘୃଣା ବଦଳରେ ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ଶିଖାଏ |ମଣିଷ ଯେତେବେଳେ ନକାରାତ୍ମକ ଭାବକୁ ଛାଡି ସକାରାତ୍ମକ ଭାବକୁ ଆପଣେଇ ନିଏ,ସେତେବେଳେ ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ଆପେ ଆପେ ହୋଇଯାଏ |
                  (୨ )ମୋକ୍ଷ
                  ରାମ ଏକ ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ରାତ୍ରୀ ଜଗୁଆଳୀ ରୂପେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲା |ମୋଟା ସୋଟା ହୋଇ ସୁସ୍ଥସବଳ ଯୁବକ ଟିଏ |ଚେହେରା ଦେଖିବାକୁ ରାଜାପିଲା ପରି |ପ୍ରାୟ ପ୍ରତିଦିନ ସେ ଆମିଷ ଆହାର କରୁଥିଲା ଓ ମାଲ ପିଉଥିଲା |ସେ ଗାଡି ଚଲାଇବା ଶିଖିଥିଲା |ଉପରିସ୍ଥ ହାକିମ କେତେବେଳେ କେମିତି କହିଲେ,ତାଂକ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଗାଡି ଚଲାଉଥିଲା |ଥରେ ତାଂକ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ଜଣେ ନୈଷ୍ଠିକ ବ୍ରାହ୍ମଣ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ମୁଖ୍ୟ ରୂପେ ଯୋଗଦେଲେ |ସେ ଜଣେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ସାଧୁଂକ ଠାରୁ ଦୀକ୍ଷାଗ୍ରହଣ କରି ଆମିଷ ଖାଉନଥିଲେ କିମ୍ବା  ଦେବାଦେବୀଂକୁ ପୂଜା କରୁନଥିଲେ |ରାମକୁ ସେ ଭାରି ଭଲପାଉଥିଲେ |ଯେତେବେଳେ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ଡ୍ରାଇଭର ଛୁଟିରେ ଯାଉଥିଲା,ରାମ ଅଫିସ ଗାଡି ଚଲାଉ ଥିଲା |ଗାଡିରେ ଯିବାବେଳେ ଅଫିସର ତାକୁ ବିଭିନ୍ନ ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି,ଭଲମନ୍ଦ ,ପାପପୁଣ୍ୟ ବିଷୟରେ ବୁଝାନ୍ତି |ତାଂକ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସି ରାମ ଆମିଷ ଖାଇବା ଓ ମଦ୍ୟପାନ କରିବା ଛାଡିଦେଲା |ତାପରେ ସେହି ସାଧୁଂକ ନିକଟରୁ ଦୀକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ନେଲା |ବର୍ଷକ ଭିତରେ ରାମ ଶୁଖି କଣ୍ଚା ହୋଇଗଲା |ତାର ପୂର୍ବ ଚେହେରା କୁଆଡେ ଚାଲିଗଲା |ଘରେ ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ପିଲାମାନେ ଆମିଷ ଖାଇବାକୁ ଯେତେ ଅନୁରୋଧ କଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ସେମାନଂକ କଥା ଶୁଣିଲା ନାହିଁ |ଖେଳ କସରତ ଛାଡି ସେ ସେହି ବାବାଂକ ପ୍ରବଚନ ଶୁଣିବାକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ବାବା ଭୁବନେଶ୍ବର ଆସୁଥିଲେ,ସେ ସବୁକାମ ଛାଡି ତାଂକ ସେବାରେ ମଜ୍ଜି ଯାଉଥିଲା |ଥରେ ତାର ପ୍ରବଳ ଅଣ୍ଟାବିନ୍ଧା ହେଲା |ତା ସହିତ ଜ୍ବର ଲାଗି ରହିଲା |ସେ ଡାକ୍ତରଂକ ପାଖକୁ ଗଲା |ସବୁ ପରୀକ୍ଷା ନିରୀକ୍ଷା ପରେ ଜଣା ପଡିଲା,ତାକୁ ବୋନ କ୍ୟାନସର ହୋଇଛି |ଛଅମାସ ଭିତରେ ସେ ଚାଲିଗଲା ଆରପୁରକୁ |ତା ସ୍ତ୍ରୀ ରାଣୀ ଗଗନ ଫଟାଇ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି କହିଲା,ସେ  ଶହେ ବର୍ଷ ବଂଚିଥାନ୍ତେ , ଅଫିସରଂକ ଭୁଲ ଉପଦେଶ ଯୋଗୁଁ , ଅକାଳରେ ମରିଗଲେ   |ଅଫିସର ସବୁଶୁଣି ଶାନ୍ତ ଭାବରେ ରାଣୀକୁ  ଆଶ୍ବାସନା ଦେଇ କହିଲେ,ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ରାମ ସତପଥରେ ଯାଇ ମୋକ୍ଷ ପାଇଗଲା  |
                 (୩ )ଅବ୍ୟକ୍ତ
               କହ୍ନେଇ  ଏକ ଖୋଲା ହୃଦୟର ମଣିଷ ଥିଲା |ଘରେ ତାହାର ସୋରିଷ ଫୁଟିଲେ ଅଫିସ ଲୋକେ ଜାଣି ପାରୁଥିଲେ |କାରଣ ଭଲ ହେଉ ବା ମନ୍ଦ ହେଉ,କେହି ପଚାରୁ ନପଚାରୁ ତାର ସବୁ ସୁବିଧା ଅସୁବିଧା ସେ ପ୍ରତିଦିନ ଅଫିସକୁ ଆସି ବଖାଣୁ ଥିଲା |ତାର ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଓ ଗୋଟିଏ ଝିଅ ଥିଲେ |ଝିଅ ବଡ଼,ପୁଅ ସାନ |ଝିଅଟି ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ |ଭଲପାତ୍ର ଦେଖି ଅତି କମ୍ ବୟସରେ ସେ ତାର ବିବାହ କରିଦେଲା |ପୁଅ ପାଇଁ ତାର ଆଦୌ ଚିନ୍ତା ନଥିଲା |ପିଲାମାନେ ଗାଁ ରେ ଥିଲେ |ସେ ମାସକରେ ଥରେ, ଦରମା ପାଇବା ପରଦିନ ଗାଁକୁ ଯାଇ ସେମାନଂକ ଭଲମନ୍ଦ ବୁଝି ଆସୁଥିଲା |ତା ଅନୁପସ୍ଥିତି ରେ ସ୍ତ୍ରୀ ରମା ବିଲକାମ ବୁଝିବା ସହ ଘରର ସମସ୍ଥ ଦାୟିତ୍ତ୍ବ ସୁଚାରୁ ରୂପେ ତୁଲାଉ  ଥିଲା |ଦିନେ ରମା ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇ ପଡିଲା |କବିରାଜି,ହୋମିଓପାଥି,ଏଲୋପାଥି ଯେତେ ଯାହା ଔଷଧ ଖାଇଲେବି ସେ ସୁସ୍ଥ ହେଲାନାହିଁ |ମୃତ୍ୟୁ ଆସନ୍ନ  ଜାଣି ଦିନେ ରମା କହ୍ନେଇକୁ  କହିଲା,ମୁଁ ତ ମରିଯିବି |ଗୋଟିଏ କଥା ମୁଁ ତମକୁ କହିଯାଉଛି ,ଯାହାକୁ ଆଜିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନକହି ,ଲୁଚାଇ ରଖିଥିଲି  | ରମା କହ୍ନେଇର  ଅଗୋଚରରେ ଗାଁ ଲୋକଂକ ଠାରୁ  ଗହଣା ଓ ବାସନକୁସନ ବନ୍ଧାରେ ରଖି ଟଂକା ଉଧାର ଦେଉଥିଲା |ସେମାନଂକ ଭିତରୁ ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ଧାର ଶୁଝୁ ନଥିଲେ |ଫଳରେ ବନ୍ଧା ରଖିଥିବା ଜିନିଷ ର ମାଲିକ ରମା ହୋଇଯାଉଥିଲା |ଏହିପରି ଭାବରେ ତା ପାଖରେ ଅନେକ ସୁନାଗହଣା ଓ ବାସନକୁସନ  ଜମା ହୋଇଗଲା  |ଯେଉଁ ସିନ୍ଦୁକରେ ସେସବୁ ରଖିଥିଲା,ତାହା ସେ କହ୍ନେଇକୁ  ଦେଖାଇଲା |ଏକାସାଂଗରେ ଏତେଗୁଡାଏ  ଜିନିଷ ଦେଖି କହ୍ନେଇ  ଅବାକ ହୋଇଗଲା |କିନ୍ତୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା,ନିଜ ମନକଥା ଖୋଲି କହିଦେବା ପରେ ରମା କ୍ରମେ ସୁସ୍ଥ ହେବାରେ ଲାଗିଲା ଓ କିଛିଦିନ ଭିତରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣଭାବେ ରୋଗମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲା |କିନ୍ତୁ କହ୍ନେଇ  ସବୁବେଳେ ସେହି ସୁନାଗହଣା ଓ ବାସନକୁସନ କଥା ଭାବିବାରେ ଲାଗିଲା |ସେକଥା ସେ ଅଫିସରେ କାହାକୁ କହିପାରୁ ନଥିଲା |ସବୁବେଳେ ବକରବକର ହେଉଥିବା ଲୋକଟା ହଠାତ୍ ଯେମିତି ମୂକ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା |କ୍ରମେ ରମାର ରୋଗ ତାକୁ ମାଡିବସିଲା ଓ ସେ ଦିନେ ସେହି ରୋଗରେ ଶେଷନିଃଶ୍ବାସ ତ୍ୟାଗ କଲା |ମମତା ମହାନ୍ତି |

ଚଣ୍ଡି

                ମୀରା ଓ ଗୋପାଳଂକ ଦୁଇଝିଅ ଥିଲେ |ସୁଶ୍ରୀ ଓ ସ୍ନିଗ୍ଧା |ସୁଶ୍ରୀ ବଡ଼ ,ତାଠାରୁ ଛଅ ବର୍ଷ ସାନ ସ୍ନିଗ୍ଧା |ଗୋପାଳଂକ ପରିବାରରେ ସେମାନେ ଚାରିଭାଇ ଥିଲେ |ଗୋପାଳ ସମସ୍ତଂକ ଠାରୁ ସାନ ଥିଲେ |ସବୁ ଭାଇଂକର ଗୋଟିଏ ଲେଖାଏଁ ପୁଅ |କେବଳ ଗୋପାଳଂକ ଦୁଇଝିଅ ଥିଲେ |ସ୍ନିଗ୍ଧା ଜନ୍ମ ହେବାବେଳେ ସମସ୍ତେ ଭାବିଥିଲେ,ଏଥର ଝିଅ ହେବ |ମୀରା ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଦେବାଦେବୀଂକ ପାଖରେ ମାନସିକ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ବିଭିନ୍ନ ଉପବାସ କରୁଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ପୁଣି ଝିଅଟିଏ ହେଲା |ଖବର ପାଇ ଶାଶୁ ମୁହଁମୋଡି କହିଲେ,ଛିଃ,ପୁଣି ଝିଅ  ??ପାଖରେ ଥିବା ସୁଶ୍ରୀ ଏକଥା ଶୁଣି କହିଲା,ଜେଜି,ତମେ କାହିଁକି ମୋ ମାମାଂକୁ ଗାଳି ଦଉଛ ?ଶାଶୁ ନମ୍ରତା ତାକଥା ଶୁଣି କହିଲେ,ହେଇଲୋ,ଏ ଚଣ୍ଡି ଏଇଠି ଅଛି ମୁଁ ଜାଣିନି | ଭଲ ହେଲା,ମୁଁ ଆହୁରି କହିବି,ତୁ ମୋର କଣ କରିବୁ ?ସୁଶ୍ରୀ ଟିକିଏ ଭାବି କହିଲା,ମୁଁ ମୋ ମାମାଂକୁ ନେଇ ଏଇଠୁ ପଳେଇବି |ଆଉ ତମକୁ କିଏ ରାନ୍ଧି ଖାଇବାକୁ ଦବ ?ସୁଶ୍ରୀ କଥା ଶୁଣି ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ସମସ୍ତେ ଠୋ ଠୋ ହୋଇ ହସି ଉଠିଲେ |ନମ୍ରତା କହିଲେ,ଆରେ ଏ ଚଣ୍ଡି ତ ମହା କୁହାଳିଆ ଅଛି |ତୋ ପାପା  ଆସୁ,ମୁଁ ସବୁକଥା କହିବି |ସୁଶ୍ରୀ କହିଲା,ମୁଁ ପାପାଂକୁ ବି ନେଇ ପଳେଇବି |ନମ୍ରତା କହିଲେ,ଆଜହୁଁ ଏମିତି,ତୁ ବଡହେଲେ କଣ ହବୁଲୋ !!
            ସୁଶ୍ରୀ ପିଲାଦିନୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସାହସୀ ଓ ସ୍ପଷ୍ଟବାଦୀ ଥିଲା |ଯେଉଁକଥା ତାକୁ ଭଲଲାଗୁଥିଲା ବା ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା,ସେ ବାଛବିଚାର ନକରି ମୁହେଁ ମୁହେଁ କହି ଦେଉଥିଲା |ଥରେ ଗାଁରେ ଥିବାବେଳେ ଅସାବଧାନତାବଶତଃ ସେ କୁଅରେ ଗଳିପଡିଲା |ହେଇ ପଡିଗଲା ,ପଡିଗଲା କହି ସମସ୍ତେ ଦୌଡିଗଲେ |ହେଲେ ସମସ୍ତଂକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ କରି ସୁଶ୍ରୀ ନିଜେ ନିଜେ କୁଅ ଫନ୍ଦରେ ପାଦ ରଖି ଉପରକୁ ଉଠି ଆସିଲା |ଏତେବଡ ଦୁର୍ଘଟଣାରୁ ଏମିତି ରକ୍ଷା ପାଇଯିବା କଥା କେହି ବିଶ୍ୱାସ  କରିପାରୁ ନଥିଲେ |ଗୋପାଳ ସେଦିନ ଗର୍ବରେ କହିଥିଲେ,ଯେଉଁକାମ ଶହେଜଣ ପୁଅ କରିପାରିବେ ନାହିଁ,ଏକୁଟିଆ ମୋ ଝିଅ ସେକାମ କରିପାରିବ |ପିଲାଦିନୁ ସୁଶ୍ରୀ ଟିକିଏ ଭିନ୍ନ ଧରଣର ଥିଲା |ଖେଳକୁଦରେ  ତାର ବହୁତ ସୌକ ଥିଲା |ଘରେ ପୂଜାପାଠ ହେଲେ,ସେ ଠାକୁରଂକୁ ନଚାହିଁ ଗୋପାଳ ଓ ମୀରାଂକ ଆଡକୁ ଚାହିଁ କହୁଥିଲା, ତମେମାନେ ମୋ ଠାକୁର |  ସେ ଠାକୁରଂକୁ ପଛକରି ଗୋପାଳ ଓ ମୀରାଂକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରୁଥିଲା  |ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ ଯିବାବେଳେ ହେଉ ବା ଯେ କୌଣସି ଶୁଭ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଯିବା ହେଉ,ସେ ପ୍ରଥମେ ପାପା ମାମାଂକ ଆଶୀର୍ବାଦ ନେଉଥିଲା |
            ଗୋପାଳ ଦୁଇଝିଅଂକୁ ଅତି ଆଦର ଯତ୍ନରେ ବଢାଇ ଥିଲେ |ପିଲାଂକ ଯେଉଁଥିରେ ରୁଚି ସେ ସେମାନଂକୁ ସେହି ଦିଗରେ ଆଗେଇ ଯିବାପାଇଁ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଦେଉଥିଲେ |ସୁଶ୍ରୀର ଟ୍ରେକିଂରେ ବହୁତ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା |ପାଠ ପଢିବା ସଂଗେ ସଂଗେ ଅବସର ସମୟରେ ସେ ଟ୍ରେକିଂ କରୁଥିଲା | ସେଥିରେ ଗୋପାଳଂକ ବାରଣ ନଥିଲା |ଘରେ ସବୁବେଳେ ଖୁସିର ମାହୋଲ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତା ଭିତରେ ଟିକିଏ କେଁ ଥିଲା |ମୀରା ଦୃଢ ଈଶ୍ୱରବିଶ୍ୱାସୀ  ଥିଲେ |ଘରର ନିତିଦିନିଆ କାମ ଅପେକ୍ଷା ସେ ଠାକୁର ପୂଜାକୁ ବେଶି ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱ  ଦେଉଥିଲେ |ପ୍ରତିଦିନ ରାତି ଚାରିଟାରୁ ଉଠି ଘର ଲିପାପୋଛା କରି ମୁରୁଜ ପକାଉଥିଲେ | ଠାକୁରପୂଜା ଶେଷକରି ରୋଷେଇଘରକୁ ଆସିବା ବେଳକୁ ଆଠଟା ବାଜି ଯାଉଥିଲା |ସେଇ ସମୟ ଭିତରେ ଗୋପାଳ ଅଧା ରୋଷେଇ ସାରି ପିଲାମାନଂକୁ ସ୍କୁଲ ଯିବାପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଇ ଦେଉଥିଲେ  ପିଲାମାନେ ଜଳଖିଆ ଖାଇ ସ୍କୁଲ ଯାଉଥିଲେ |ସ୍କୁଲରୁ ଫେରିବା ପରେ ମୀରାଂକ ସହିତ ଲଂଚ ଖାଉଥିଲେ |ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ଗୋପାଳ ଏକାଥରକେ ଭାତ ଖାଇ ଅଫିସ ଯାଉଥିଲେ,ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ ଆଉ କିଛି ନଖାଇ ଏକାଥରକେ ରାତିରେ ଖାଉଥିଲେ |ପିଲାମାନେ ବଡହେବା ପରେ କ୍ରମେ ରୋଷେଇ ଏକ ସମସ୍ୟା ରୂପେ ଉଭା ହେଲା |କାରଣ ମୀରା ଠାକୁରପୂଜା କୌଣସିମତେ କାଂଟଛାଣ୍ଟ କରିବାକୁ ରାଜି ନଥିଲେ |ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରାମିଷାସି ଥିବାବେଳେ ଗୋପାଳ ଓ ଦୁଇଝିଅ ଆମିଷପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ଘରକୁ ଆମିଷ ଆଣିବା ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଝଂଯଟପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା |ଗୋପାଳ ନିଜେ ଆମିଷ ରାନ୍ଧୁଥିଲେ |ଆମିଷ ଗନ୍ଧ ବାଜିଲେ ମୀରାଂକୁ ବାନ୍ତି ଆସୁଥିଲା  |ତେଣୁ ସେ ସେଦିନ ଆଗତୁରା ରୋଷେଇ ସାରି ଦେଉଥିଲେ |ସୁଶ୍ରୀ ବି.କମ୍.ପରେ ଏମ.ବି.ଏ.କରିବାକୁ ରାଜ୍ୟ ବାହାରକୁ ଗଲା |ସ୍ନିଗ୍ଧା ମଧ୍ୟ ହଷ୍ଟେଲରେ ରହି ଇଂଜିନିୟରିଂ ପଢିଲା |ସେତେବେଳେ ଆଉ ନିଜପାଇଁ ଏକୁଟିଆ ଘରକୁ ଆମିଷ ଆଣି ରାନ୍ଧି ଖାଇବାକୁ ଗୋପାଳଂକୁ ଭଲଲାଗିଲା ନାହିଁ |ଯେତେବେଳେ ତାଂକର ଆମିଷ ଖାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ସେ ବାହାରୁ କିଣି ଖାଆନ୍ତି |ଛୁଟିରେ ପିଲାମାନେ ଯେତେବେଳେ ଘରକୁ ଆସନ୍ତି,ସେତେବେଳେ ବାର ଅବାର ନମାନି ଗୋପାଳ ପ୍ରାୟ ସବୁଦିନ ଆମିଷ ଆଣନ୍ତି ଓ ତିନିହେଁ ମହାଖୁସିରେ ଖାଆନ୍ତି |
            ଏମ.ବି.ଏ.ପରେ କାମ୍ପସ ସିଲେକ୍ସନରେ ସୁଶ୍ରୀକୁ ଏକ ଭଲ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ ମିଳିଲା |ନୂତନ ନିଯୁକ୍ତିରେ ଯୋଗଦେବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଘରକୁ ଆସିଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା,ଗୋପାଳ ଟାଇପ ୨  ମଧୁମେହ ରୋଗରେ ପୀଡିତ |ସୁଶ୍ରୀ ଏକଥା ଶୁଣି ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହେଲା |ସେ ମୀରାଂକୁ କହିଲା,ମାମା,ପାପାଂକ ଦେହ ଏତେ ଖରାପ,ତମେ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତମ ଠାକୁର ପୂଜା ଛାଡିନ ?ଏଥିରୁ ତମକୁ କି ଲାଭ ମିଳୁଛି ?ସତରେ କଣ ଠାକୁର ତମ ଡାକ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ?ତାହାଲେ ପାପାଂକୁ କାହିଁକି ଡାଇବେଟିସ୍ ହେଲା, ଆଉ କାହିଁକି ରୋଗ ତମ ପିଛା ଛାଡୁନି ?ମୀରା କହିଲେ,ସେମିତି କହନା ମା,ଠାକୁର କୋପ କରିବେ |ସୁଶ୍ରୀ କହିଲା,ଠାକୁର ଅଲରେଡି କୋପ କରି ସାରିଲେଣି ମାମା |ପାପା ଏତେ ଖାଇବା ପ୍ରିୟ,ଏବେ ତାଂକ ଖାଇବା ଉପରେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ କଟକଣା ଲାଗିଗଲା |ସେ ଆଉ ଖାଇବେ କଣ ?ମୀରା କହିଲେ,ତାଂକ ନିଜ ଦୋଷରୁ ତାଂକ ଦେହ ଖରାପ ହେଲା,ଏଥିରେ ଠାକୁରଂକ କି ଦୋଷ ?ସୁଶ୍ରୀ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,|ଏତେଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତମେ ବୁଝିଲ ନାହିଁ,ଏବେ କଣ ବୁଝିବ ?ଗୋପାଳଂକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ଅନେକ ବୁଝାଇ କହିଲା,ପାପା ଡାଇବେଟିସ୍ ରୋଗ ନୁହେଁ |ତମେ ରେଗୁଲାର ଏକ୍ସରସାଇଜ କଲେ ଆଉ ଖାଇବା ଟିକିଏ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ କଲେ ଅଳ୍ପ ଦିନରେ ଭଲ ହୋଇଯିବ |ଗୋପାଳ ତା କଥା ହାଲୁକା ଭାବରେ ନେଲେ |କହିଲେ,ହଉ ଦେଖିବା |
            ଚାକିରୀ କରିବା ପରେ ସୁଶ୍ରୀର ବିବାହ କଥା ଉଠିଲା |ସୁଶ୍ରୀ କିନ୍ତୁ ବିବାହ କରିବା ପାଇଁ ରୋକଠୋକ୍ ମନା କରିଦେଲା ||କହିଲା,ମୁଁ ଆଦୌ ବାହା ହେବିନାହିଁ |ତୁମେ ଦୁଇଜଣ ରୋଗଣା ହୋଇ ଗଲଣି,ମୁଁ ବାହା ହୋଇଗଲେ ତମମାନଂକ କଥା ବୁଝିବ କିଏ ?ବରଂ ସ୍ନିଗ୍ଧାର ବାହାଘର କରିଦିଅ |ଗୋପାଳ ଅନେକ ଉଦାହରଣ ଦେଇ କହିଲେ ,ଦେଖ,ବାହାହୋଇ ସାରିବା ପରେବି ସେମାନେ ବାପା ମାଆଂକ କଥା ବୁଝୁଛନ୍ତି |ଅନେକ ରାଣନିୟମ ପକାଇ ସୁଶ୍ରୀକୁ ବିବାହ ପାଇଁ ରାଜି କରାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ |କିନ୍ତୁ ତାଂକର ସମସ୍ତ ଉଦ୍ୟମ ବିଫଳ ହେଲା |ଶେଷରେ ସୁଶ୍ରୀ କଥା ରହିଲା |ଖୁବ ଧୁମଧାମରେ ସ୍ନଗ୍ଧାର ବାହାଘର ହେଲା |ସୁଶ୍ରୀ ର ଅଫିସ କର୍ମଚାରୀଂକ ସହଯୋଗରେ   ସୁରୁଖୁରୁରେ ବିବାହ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଲା  |ସୁଶ୍ରୀ  ଯେଉଁ ସହରରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲା,ସେଠାରେ ତିନି କୋଠରୀ ବିଶିଷ୍ଟ ଏକ ଫ୍ଲାଟ କିଣିଲା |ଶୁଭଦିନ ଦେଖି ଘରପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେଲା |ମୀରା ଓ ଗୋପାଳ ପୂଜାରେ ବସିଲେ |ସେଦିନ ସୁଶ୍ରୀ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲା |ପୂଜା ସରିବା ପରେ ସେ କହିଲା,ପାପା,ମାମା ,ଆଜିଠାରୁ ଏଘର ତମର |କିନ୍ତୁ ତମମାନଂକୁ ଏଥର ନିଜ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟର ଯତ୍ନ ନେବାକୁ ପଡିବ |ସକାଳୁ ଉଠି ମଣିଂୱାକ କରିବ ଆଉ ବେଶି ତେଲ ମସଲା ଖାଇବନାହିଁ |ମାମା,ତମେ ବି ଟିକିଏ ପୂଜା କମେଇ ପାପାଂକ କେଆର ନବ |
            କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ସବୁବେଳେ ନିଜ ଅଭ୍ୟାସର ଦାସ |ଦିନାକେତେ ସୁଶ୍ରୀ କହିବା ମୁତାବକ ସବୁ ଠିକଠାକ୍ ଚାଲିଲା |ତାପରେ ଯଥା ପୂର୍ବଂ ତଥା ପରଂ |ସୁଶ୍ରୀ ସକାଳ ସାତଟାରେ ଘରୁ ଯାଏ |ଫେରିବା ବେଳକୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଠଟା |ଦିନେ ଗୋପାଳ ଗୁରୁତର ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇ ପଡିଲେ |ଡାକ୍ତରଖାନା ନେଇ ପରୀକ୍ଷା କରିବାରୁ ଜଣା ପଡିଲା ଦୀର୍ଘ ଦିନର ମଧୁମେହ ରୋଗ ଯୋଗୁଁ ତାଙ୍କ  ପାଦରେ   ଅଲସର ହୋଇଯାଇଛି |ତାଂକୁ ବଂଚାଇବାକୁ ହେଲେ ଡାହାଣ ଗୋଡ ଆଂଠୁ ତଳକୁ  କାଟିବାକୁ ପଡିବ |ସେଦିନ ପଥର ପରି ଥିବା ସୁଶ୍ରୀର ହୃଦୟ ଭାଂଗିପଡିଲା |ସେ କେବେବି କଳ୍ପନା କରିପାରି ନଥିଲା,ତାକୁ ଏମିତି ଦୁଃସମୟର ସାମନା  କରିବାକୁ ପଡିବ |କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରି ସେ ନିଜକୁ ବୁଝାଇଲା |ଗୋପାଳଂକୁ ସୁସ୍ଥ କରିବାପାଇଁ ପାରୁପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚେଷ୍ଟା କଲା |ଆମ୍ପୁଟେସନ ପରେ କୃତ୍ରିମ ଗୋଡ଼ ଲାଗିଲା |ଧୀରେ ଧୀରେ ଗୋପାଳ ଚାଲିବା ଶିଖିଲେ |ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳେ ମୀରା ,ଗୋପାଳଂକ ହାତ ଧରି ତାଂକୁ ଚଲାଇବା ପାଇଁ ନେଇ ଯାଆନ୍ତି |ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ ତାଂକୁ ଜଳଖିଆ ଓ ଔଷଧ ଦେଇ  ତାଂକର ନିତିଦିନିଆ ଠାକୁରପୂଜା କରନ୍ତି |
            ଥରେ କୁଲୁ ମନାଲିରେ ପନ୍ଦରଦିନ ପାଇଁ ସୁଶ୍ରୀର ଟ୍ରେକିଂ କ୍ୟାମ୍ପ ପଡିଲା |ତା ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ଗୋପାଳ ଓ ମୀରା ଯେପରି ହଇରାଣ ନହେବେ ସେଥିପାଇଁ ଘରର ସମସ୍ତ ଦରକାରୀ ଜିନିଷ,ଔଷଧ ଇତ୍ୟାଦି ଆଣି ଘରେ ରଖିଲା |ସବୁଥର ପରି ଏଥରକ ମଧ୍ୟ ସେହି ସହରରେ ରହୁଥିବା ସ୍ନିଗ୍ଧାକୁ କହିଲା,ମୁଁ ଫେରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଫିସରୁ ଯିବାବେଳେ ଦୁହେଁ ପାପା ମାମାଂକୁ ସବୁଦିନ ଦେଖାକରି ଯାଉଥିବ |  ସ୍ନିଗ୍ଧା କହିଲା,ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା ଅପା,ଆମେ ଅଛୁ,ସବୁ ସମ୍ଭାଳି ନବୁ |ସେ ଯିବାର ପାଂଚଦିନପରେ ଖବର ଆସିଲା,ପାହାଡ ଚଢୁଥିବାବେଳେ ଅକ୍ସିଜେନ ଅଭାବରୁ ଶ୍ଵାସରୁଦ୍ଧ  ହୋଇ ସୁଶ୍ରୀର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଛି |ଏହି ଦୁଃସମ୍ବାଦ ଶୁଣି ମୀରା ମୂର୍ଚ୍ଛା ହୋଇଗଲେ |ତାଂକର ଏତେଦିନ ର ଈଶ୍ୱର ଭକ୍ତି  ଓ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଥିବା  ଅଖଣ୍ଡ ବିଶ୍ୱାସ  ବରଫଖଣ୍ଡ ପରି ତରଳିବାରେ ଲାଗିଲା |ସେ ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦି ବାରମ୍ବାର କହିବାକୁ ଲାଗିଲେ,ପୂଜାପାଠରେ ବୁଡି ମୋ ପିଲାକୁ ମୁଁ ଭଲରେ ମୁଠାଏ ଖାଇବାକୁ ଦେଇପାରିଲି ନାହିଁ |ଯାହାଂକୁ ଏତେ ବିଶ୍ୱାସ  କରିଥିଲି ସେ ମୋଠାରୁ ମୋ ଆଶ୍ରାବାଡିକୁ ଛଡେଇ ନେଲେ |ଗଲାବେଳେ ସେମିତି ଉପାସରେ ଗଲା,ମୁଁ ପାଷାଣ୍ଡି ତାକୁ ହେଲେ କଣ ଟିକେ ରାନ୍ଧି ନିଜ ହାତରେ ଖୁଆଇ ଦେଇ ଥାଆନ୍ତି !!ଯେତେ କାଂଦିଲେ ବି ତାଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହ ସରୁ ନଥିଲା |ଅନୁଶୋଚନାରେ ତାଂକ ତନୁମନ ଜଳି ଯାଉଥିଲା |ସେ ଭାବୁଥିଲେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଏତେ ପୂଜା କରିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ସେ କେମିତି ତା ପ୍ରତି ଏତେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ହୋଇ ପାରିଲେ !!ସେହିଦିନଠାରୁ ମୀରା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବଦଳିଗଲେ |ସବୁଦିନ ପରି ତାଂକ ଘର ଦୁଆରମୁହଁରେ ମୁରୁଜ ପଡିବା କେହି ଦେଖିଲେ ନାହିଁ କିମ୍ବା  ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି ତାଙ୍କୁ ଘଣ୍ଟି ବଜାଇ ଠାକୁରପୂଜା କରିବା  କେହି  ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ |.....ମମତା ମହାନ୍ତି |
       

              

ଭୁଲି ଯାଇଥିବା ରାସ୍ତା

                     ଫୁଲବାଣୀ ର କେଉଁ ଏକ ଅଖ୍ୟାତ ପଲ୍ଲୀରେ ସୀତାର  ଜନ୍ମ |ପିଲାଦିନୁ ପାଠପଢାରେ ତାର ପ୍ରବଳ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଆର୍ଥିକ ଦୁରବସ୍ଥା ଯୋଗୁଁ ଅଷ୍ଟମ ଶ୍ରେଣୀ ଯାଏଁ ପଢି ପାଠରେ ଡୋରି ବାନ୍ଧିଥିଲା |ତାର ବାହାଘର ପାଖ ଗାଁ ର ନାରାୟଣ ସହିତ ହୋଇଥିଲା | ନାରାୟଣ  ତୃତୀୟ ଶ୍ରେଣୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଢିଥିଲା |ଅଂକ ନଆସିବାରୁ ଦିନେ ସାର୍ ତାକୁ ବେତରେ ପିଟିଥିଲେ |ସେହିଦିନ ଠାରୁ ସେ ଆଉ ସ୍କୁଲକୁ ଯାଇ ନଥିଲା |ଘରେ  ମା'ଛଡା ତାର ବଡବାପା,ବଡବୋଉ ସମେତ ଦଶଜଣ ସଦସ୍ୟ ଥିଲେ |ସେ ବର୍ଷକର ହୋଇଥିବା ବେଳେ ବାପା ଅକାଳମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଥିଲେ |ବାପା ଛେଉଣ୍ଡ ହୋଇଥିବାରୁ ଓ ଘରେ ସମସ୍ତଂକ ଠାରୁ ସାନ ହୋଇଥିବାରୁ ସେ ଅତି ଗେଲବସରରେ ବଢିଥିଲା | ସାଂଗମାନଂକ ସହ ବୁଲି ମଉଜ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ତାର ଆଉ କିଛି କାମ ନଥିଲା | ସୀତାକୁ  ବାହାହେବା ପରେ ବି ନାରାୟଣର  ପ୍ରକୃତି ବଦଳି ନଥିଲା |ସେମିତି ଫୁଲାଫାଂକିଆ ଜୀବନ ବିତାଇବାକୁ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା |ବିଲବାଡି କାମ ତାକୁ ଭଲଲାଗୁ ନଥିଲା |ବର୍ଷକ ପରେ ସୀତା କୋଳକୁ ପୁଅଟିଏ ଆସିଲା |ଦୁହେଁ ତା ନାଁ ରଖିଲେ ଶିବା |ସୀତାର ଶିକ୍ଷା ପ୍ରତି ଅନେକ ଦୁର୍ବଳତା ଥିଲା |ନିଜେ ସିନା ପାଠପଢି ପାରିଲାନି,ତାର ଇଚ୍ଛା ଥିଲା,ପୁଅକୁ ବହୁତ ପାଠ ପଢାଇ ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ କରାଇବ |ନାରାୟଣର  ଗୋଟିଏ ସାଂଗ ଭୁବନେଶ୍ୱର  ର ଏକ ହୋଟେଲ ରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲା |କିଛିମାସ ପରେ ସେ ଯେତେବେଳେ ଗାଁକୁ ଫେରିଲା,ତା ସାଂଗମାନଂକ ଆଗରେ ଭୁବନେଶ୍ୱର  ବିଷୟରେ  ଅନେକ କଥା କହିଲା |ତା ଭାଷାରେ ଭୁବନେଶ୍ୱର  ଏକ ସ୍ୱପ୍ନର  ରାଜ୍ୟ ଠାରୁ କୌଣସି ଗୁଣରେ କମ ନଥିଲା |ସେ ଯେଉଁ ହୋଟେଲ ରେ କାମ କରୁଥିଲା,ମାସିକ ଦରମାକୁ ଛାଡି,ଦିନକୁ ଚାରିବେଳା ଖାଇବା ଓ ରହିବାପାଇଁ ଘର ମାଗଣା ଥିଲା |ନିଜ ଜନ୍ମଭୂମିର ମୋହ ଛାଡି ଭୁବନେଶ୍ୱର  ଯିବାପାଇଁ ନାରାୟଣର ମନ ଉଚ୍ଚାଟ ହେଲା |ସେ ନିଜର ମନକଥା ସୀତାକୁ କହିଲା |ଗାଁରେ ପାଠପଢାର ବିଶେଷ ସୁବିଧା ନଥିବାରୁ ସୀତା ମଧ୍ୟ ମନେ ମନେ ଏପରି ସୁଯୋଗ ଖୋଜୁଥିଲା |ସେ ଭାବୁଥିଲା,ଥରେ ନାରାୟଣ ସହରକୁ ଗଲେ,ସିଏ ବି ତା ପଛେ ପଛେ ଯିବ,ଯେଉଠି ସେ ତା ପିଲାକୁ ପାଠ ପଢାଇ ପାରିବ |ସେ ନାରାୟଣକୁ କହିଲା,ହଁ ତମେ ଯାଅ ,ହେଲେ ମୁଁ ବି ତମ ସାଂଗରେ ଯିବି |ନାରାୟଣ କହିଲା,ସେଠାକାର ହାଲ କଣ ମୁଁ ପ୍ରଥମେ ଯାଇ ଦେଖିଆସେ,ଯଦି ସୁବିଧା ହେବ ତତେ ନେବି,ନହେଲେ ତୁ ଏଇଠି ମା ପାଖରେ ରହିବୁ |
            ନାରାୟଣ ତାର ଦୁଇଜଣ ସାଂଗଂକୁ ନେଇ ଭୁବନେଶ୍ୱର  ଗଲା |ସେଠିକାର ଚାକଚକ୍ୟ ଦେଖି ସେ ଖୁସି ହେବା ସଂଗେ ସଂଗେ ଦୁଃଖୀ ବି ହେଲା |ଦୁଃଖୀ ଏଇଥିପାଇଁ ଯେ ତା ଭଳି ମଳିମୁଣ୍ଡିଆ ଲୋକ କେମିତି ଖାପଖୁଆଇ ଚଳି ପାରିବ !କିନ୍ତୁ ଦୁଇମାସରେ ସବୁ ଠିକ ହୋଇଗଲା |ଖାଲି ଗୋଟିଏ ଅସୁବିଧା ଥିଲା,ତାର ରହିବା ସ୍ଥଳି |ସେଠାରେ ତାପରି ଦେଢଶହ ଲୋକ ରହୁଥିଲେ |ଭୋରରୁ ଉଠି ନିତ୍ୟକର୍ମ ଶେଷ କରିବା ପାଇଁ ତାକୁ ଭାରି ଅସୁବିଧା ହେଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସେଠିକାର ଚାରିବେଳା ଖାଦ୍ୟ ଖୁବ ସୁସ୍ୱାଦୁ  ଥିଲା |ଏହା ସହିତ ଗରାଖ ଛାଡି ଯାଉଥିବା ମୂଲ୍ୟବାନ ମଦ କେବେ କେମିତି ମିଳୁଥିଲା |ମାସିକ ଦରମା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାପାଇଁ ସମୟ ବା ସୁଯୋଗ ନଥିଲା |କିଛିଦିନ ପରେ ସେ ହୋଟେଲ ପାଖାପାଖି ଦେଖି ଏକବଖରା ଘର ଭଡା ନେଲା |ଟିଣଛାତ ହେଲେ ବି ଘରଭଡା ଏକ ହଜାର ଟଂକା ଥିଲା |ଘରମାଲିକ ତା ପିଲାମାନଂକ ସହିତ ସେଇଠାରେ ରହୁଥିଲେ |ତାକୁ ମିଳିଥିବା ରୁମ ଟି ଗେଟ ପାଖରେ ଥିଲା |ସମସ୍ତଂକ ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ ଘର ଭିତରେ ଦୁଇଟି ପାଇଖାନା ଓ ଗାଧୁଆଘର ଥିଲା  |ସୀତା ଓ ଶିବା ଆସିଲେ ସେଠାରେ ନିରାପଦରେ ରହିବେ ଭାବି ସେ ନଗଦ ପାଂଚହଜାର ଟଂକା ଅଗ୍ରୀମ  ଦେଇ ସେ ଘର ରଖିଲା |
            ଦିନେ ସୁବିଧା ଦେଖି ସେ ଫୁଲବାଣୀ ଯାଇ ତାର ମା ,ସୀତା ଓ ଶିବା କୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର  ନେଇ ଆସିଲା |ମାଆ ତ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଦୌ ରାଜି ହେଉ ନଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ପୁଅର ଅନୁରୋଧକୁ ଏଡାଇ ନପାରି ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଆସିଲେ |ନୂତନ ପରିବେଶରେ ସୀତା ଖୁସି ହେଲା |କିନ୍ତୁ ମାଆଂକୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର   ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ପନ୍ଦର ଦିନ ରହି ସେ ଫୁଲବାଣୀ ଫେରିଗଲେ |ସୀତା ଅତ୍ୟନ୍ତ ପରିଶ୍ରମୀ ଥିଲା |ଦିନରାତି କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରି ତା ସମୟ ବିତୁଥିଲା |ଏଠାରେ ଖାଲିଟାରେ ବସି ବସି ତାକୁ  ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ଦିନେ ଘରମାଲିକଂକ ସ୍ତ୍ରୀ ତାକୁ କହିଲେ,ସେ ଯଦି ତାଂକ ଘରର ଝାଡୁପୋଛା ,ବାସନମଜା ଇତ୍ୟାଦି  କାମ କରିଦେବ ତାହାଲେ ତାକୁ ଆଉ ଘରଭଡା ଦେବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ |ସୀତା ଖୁସିରେ ରାଜି ହୋଇଗଲା |ରାତିରେ ନାରାୟଣ ଘରକୁ ଫେରି ଯେତେବେଳେ ଏକଥା ଶୁଣିଲା,ସେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଅରାଜି  ହେଉ ଥିଲେ ବି ପରେ ରାଜି ହୋଇଗଲା |ତାର କାମ ଓ ମାର୍ଜିତ ବ୍ୟବହାର ଦେଖି ଆଖପାଖ କିଛି ପଡୋଶୀ ସେମାନଂକ ଘରେ କାମ କରିବାପାଇଁ ଡାକିଲେ |ଏମିତି କାମ କରୁ କରୁ ତାକୁ  ପାଂଚ/ଛଅ ଘରେ କାମ ମିଳିଗଲା |ଘରକୁ ଦି' ପଇସା ଆସିବାରୁ ସେମାନେ ଭଲରେ ଚଳିଲେ |ନାରାୟଣ ମାସକୁ ମାସ ମାଆ ପାଖକୁ ଟଂକା ପଠାଇଲା |ମଝିରେ ମଝିରେ ମାଆ ସେଠାକୁ ଆସି କିଛିଦିନ ରହି ,ଚାଲି ଯାଉଥିଲେ |ଶିବା ନିକଟସ୍ଥ ଘରୋଇ ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢିଲା |ଛୁଟିଦିନ କିମ୍ବା ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ଦିନରେ ତିନିଜଣଯାକ ସାଇକେଲରେ ବସି ସହର ବୁଲୁଥିଲେ,ଦିଅଁ ଦେଖୁଥିଲେ,ଚାଟ୍ ଖାଉଥିଲେ | ଏହି ଦିନଗୁଡିକ  ସୀତା ପାଇଁ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଦିନ  ଥିଲା |ସେତେବେଳେ ସେ ନିଜକୁ ଦୁନିଆ ର ସବୁଠାରୁ ସୁଖୀ ମଣିଷ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲା |
                କିନ୍ତୁ ସେମାନଂକ ସୁଖର ସଂସାରରେ ସତେ ଯେପରି କାହାର ଖରାପ ନଜର ଲାଗିଗଲା | ମାଗଣା ଦାମିକା ମଦ ପିଇ ପିଇ ନାରାୟଣ କ୍ରମେ ମଦୁଆ ହୋଇଗଲା |ଯେଉଦିନ ତାକୁ ମଦ ମିଳୁନଥିଲା,ସେ କିଣିକରି ପିଉଥିଲା |ସୀତା ଯେତେ ମନା କଲେ ବି ସେ ତା କଥା ଶୁଣୁ ନଥିଲା |ଏହି କାରଣରୁ ଘରେ ଝଗଡା ସୃଷ୍ଟି ହେଲା |ମଦ ପିଇବାକୁ ଟଂକା ନଦେଲେ,ସେ ସୀତାକୁ ପିଟିବା ଆରମ୍ଭ କଲା |ସୀତା ର ଏକମାତ୍ର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା,ଶିବାକୁ ବହୁତ ପାଠ ପଢାଇ ବଡମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ |ସେଥିପାଇଁ ସେ ନାରାୟଣର ଏହି ପରିବର୍ତ୍ତନ କୁ ନଜରଅନ୍ଦାଜ କରି ଦେଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ନାରାୟଣର ଅତ୍ୟାଚାର ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଲା |ସୀତା ଟଂକା ନଦେବାରୁ ,ସେ ଦିନେ ତାର  ସାଇକେଲ ଟି ବିକିଦେଲା |ସେଦିନ ସୀତାର ବହୁତ ମନଦୁଃଖ ହୋଇଥିଲା |ତାଂକର ସୁଖଦିନର ମୂକସାକ୍ଷୀ ସେଇ ସାଇକେଲ ହିଁ ଥିଲା |ସେଥିରେ ସେମାନଂକ ଅତୀତର  କେତେ ସ୍ମୃତି ଜଡିତ ଥିଲା |ତାପରେ ଦିନେ ନାରାୟଣ ଅତିଆଦରରେ ସୀତା ପାଇଁ କିଣି ଦେଇଥିବା ଛୋଟ ଟି.ଭି.କୁ ମଧ୍ୟ ବିକ୍ରୀ କରିଦେଲା |ଦିନସାରା ଖଟିଖଟି ଆସିବା ପରେ ସୀତା ରାତିରେ କିଛିସମୟ ଟି.ଭି.ଦେଖି ତା ଥକାପଣ ମେଣ୍ଟାଉ ଥିଲା |ଆଉକିଛି ଜିନିଷ  ବିକିବା ପୂର୍ବରୁ ସୀତା ତାକୁ ରୋକଠୋକ୍ ଶୁଣାଇ ଦେଲା, ଏଣିକି ତମର ପୁରା ଦରମା ଟଂକାରେ ମଦ ପିଅ |ମୁଁ ଯେତିକି ଟଂକା ପାଉଛି,ସେଥିରେ ପୁଅକୁ ପାଠ ପଢେଇବି ଆଉ ଘରକୁ ଟଂକା ପଠେଇବି |ତା କଥା ଶୁଣି ନାରାୟଣର ମୁଣ୍ଡକୁ ପିତ୍ତ ଚଢିଗଲା |ସେ ତା ଚୁଟି ଭିଡି କହିଲା,ତୋର ଏଡେ ବହପ,ତୁ ମୋ ମୁହଁ ଉପରେ ଜବାବ ଦଉଛୁ ?କାଲିଠାରୁ ତୋର ଆଉ କାମକୁ ଯିବା ଦରକାର ନାହିଁ |ଘରେ ପାଟିତୁଣ୍ଡ ହେବାରୁ ଘରମାଲିକ ଆସିଲେ ଓ ନାରାୟଣକୁ ସେଠାରୁ ବାହାରି ଯିବାପାଇଁ କହିଲେ |ନିଆଁରେ ପାଣି ପଡିବା ପରି ନାରାୟଣ ହଠାତ୍ ଚୁପ ହୋଇଗଲା ଓ ନୀରବରେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା |ତାପରେ ପୁଣି ଫେରିଆସି କହିଲା,ମୁଁ ବାହାରେ ଜଗି ବସିଛି,ତୁ ଯେତେବେଳେ କାମକୁ ବାହାରିବୁ,ତତେ କଟୁରିରେ ହାଣିଦେବି |ଏକଥା କହି ସେ ଅଣ୍ଟାରେ ଲୁଚାଇ ରଖିଥିବା କଟୁରି କାଢି ସୀତାକୁ ଦେଖାଇଲା |
                   ସୀତା ଭାବିଥିଲା,ନାରାୟଣ ତାକୁ ମିଛରେ ଡରାଉଛି,ରାଗ ଥଣ୍ଡା ହେଲେ ସେ ପୁଣି ସ୍ୱାଭାବିକ  ହୋଇଯିବ,କିନ୍ତୁ ତା ଧାରଣା ଭୁଲ ଥିଲା |ପରଦିନ ସେ ଯେତେଥର କାମକୁ ଯିବାକୁ  ବାହାରିଲା,ପ୍ରତିଥର ଦେଖିଲା,ବାହାରେ କିଛି ଦୂରରେ ନାରାୟଣ କଟୁରି ଧରି ବସିଛି |ତାର ହୋସ ଉଡିଗଲା |କଣ କରିବ ଭାବି ଭାବି ତାର ବୁଦ୍ଧି ହଜିଗଲା |ଚତୁର୍ଥ ଦିନ ଘରମାଲିକ ସୀତାକୁ କହିଲେ,ନାରାୟଣ ରକ୍ତମୁଖା ହୋଇଯାଇଛି,ଯେ କୌଣସି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସେ କିଛି ଅଘଟଣ କରିବସିବ |ଆମେ ଆଉ ତତେ ଏଠାରେ ରଖି ପାରିବୁ ନାହିଁ |ତୁ ଏଠାରୁ ଚାଲିଯା |ସୀତା ଶିବା ଆଡକୁ ଚାହିଁଲା |କେତେ ଆଶା କରିଥିଲା,ପୁଅକୁ ତାର ପାଠ ପଢାଇ ବଡମଣିଷ କରିବ ବୋଲି,କିନ୍ତୁ ତାର ସମସ୍ତ ଆଶା,ସ୍ୱପ୍ନ  ଧୂଳିସାତ୍ ହେବାକୁ ବସିଥିଲା |ସେ କେତେ କାନ୍ଦିଲା,ଘରମାଲିକଂକ ପାଖରେ ଅନେକ ନେହୁରା ହେଲା |କିନ୍ତୁ ସେ ଯେପରି ପାଷାଣ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲେ |ସୌଭାଗ୍ୟକୁ ଶିବା ଯେଉଁ ସ୍କୁଲରେ ପଢୁଥିଲା,ସେହି ସ୍କୁଲର ମାଲିକାଣୀ ତା ପାଖକୁ ଆସିଲେ ଓ ତାକୁ କହିଲେ,ସୀତା ଯଦି ତାଂକ ଘରେ ରହି ସବୁକାମ କରିବାକୁ ରାଜିହେବ,ସେ ଶିବାକୁ  ତାଂକ ସ୍କୁଲରେ ମାଗଣାରେ ପଢାଇବେ |ସମୟ ବଳିଲେ ସୀତା ଯଦି ଅନ୍ୟଘରେ କାମକରିବ, ସେଥିରେ ତାଂକର କୌଣସି ଆପତ୍ତି ରହିବ ନାହିଁ |ଶିବା ପାଇଁ ସୀତା ସବୁକିଛି କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥିଲା |ସ୍କୁଲ ମାଲିକାଣୀଂକ ପ୍ରସ୍ତାବ ତାପାଇଁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ  ଆଶୀର୍ବାଦ ସଦୃଶ ଥିଲା |ସେ ତାଂକ କଥାରେ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ରାଜି ହୋଇଗଲା |ମାଲିକାଣୀଂକ ସାଂଗରେ କାରରେ ସେ ଓ ଶିବା ତାଂକ ଘରକୁ ଗଲେ |ନାରାୟଣର ଯୋଜନା ଫସର ଫାଟି ଗଲା |ସେ ମାଲିକାଣୀଂକ ଗେଟ ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇ ଚିତ୍କାର କରି ସୀତାକୁ  କହିଲା,ଆଜିଠାରୁ ତୁ ମୋପାଇଁ ମରି ଯାଇଛୁ |ଆଉ ତୁ ଗାଁ ମାଟି ମାଡିବୁ ନାହିଁ |ଯଦି ତୁ କେବେ ଗାଁକୁ ଆସିବୁ,ତୋ ମୁଣ୍ଡଗଣ୍ଡି ଅଲଗା କରିଦେବି |ସୀତା ମନରେ ବି କମ ରାଗ ନଥିଲା |ସେ ମନଟାଣ କରି ରହିଲା |ଭାବିଲା,ଭୋକଉପାସରେ ମରିବି ପଛକେ,ଆଉ ତା ପାଖକୁ ଫେରିବି ନାହିଁ |
                       ଏହି ଘଟଣାର ମାସକ ପରେ ନାରାୟଣର ମାଆଂକ ଦେହାନ୍ତ ହେଲା |ନାରାୟଣ ଏହି ଖବର ସୀତାକୁ ଜଣାଇଲା ନାହିଁ |ସୀତାର ଭାଇ ତାକୁ ଏକଥା ଜଣାଇଲା |ସୀତାର ମନ ବହୁତ ଦୁଃଖ ହେଲା |ସେ ତା ଶାଶୁଂକୁ ଭାରି ଭଲ ପାଉଥିଲା |ତା ଶାଶୁ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହ ଆଦର କରୁଥିଲେ |ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ ଶିବାକୁ ନେଇ ଫୁଲବାଣୀ ଗଲା |ଭାବିଥିଲା,ମାଆଂକ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ନାରାୟଣ ସବୁ ରାଗ ଭୁଲି ଯାଇଥିବ |କିନ୍ତୁ ତାର ସମସ୍ତ ଧାରଣା ଭୁଲ ଥିଲା |ସେ ଗାଁକୁ ଆସୁଛି ବୋଲି ଖବର ପାଇ ନାରାୟଣ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରେ ଟାଂଗିଆ ଧରି ବସିଥିଲା |ସେ ସେମାନଂକୁ ଦେଖି ମାରିବ ବୋଲି ଖଣ୍ଡା ଉଂଚାଇ ସେମାନଂକ ପଛେ ପଛେ ଦୌଡିଲା |ଶାଶୁଘର ପାରି ହେଲେ ବାପଘର ପଡେ |ତେଣୁ ସେ ସେଠାକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇ ନପାରି ଫେରି ଆସିଲା |ବାଟଯାକ ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଆସିଲା  କିନ୍ତୁ ପୁଅକୁ ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ କରିବାର ନିଷ୍ପତ୍ତିରୁ ଓହରିଲା ନାହିଁ |କିଛିଦିନ ପରେ ସେ ଖବର ପାଇଲା,ନାରାୟଣ ଆଉଥରେ ବାହା ହୋଇଛି ଓ ଭୁବନେଶ୍ୱର  ଛାଡି ଗାଁରେ ରହୁଛି |
                     ଶିବା ଭଲପାଠ ପଢୁଥିଲା |ନିଜେ ମାଲିକାଣୀ ତା ପାଠପଢା ର ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ  ନେଇଥିଲେ |ସେହି ସ୍କୁଲରୁ କୃତିତ୍ତ୍ୱ  ର ସହ  ପାଶ କରିବା ପରେ ଭୁବନେଶ୍ୱରର  ଏକ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଆଦିବାସୀ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନରେ ପାଠ ପଢିବା  ପାଇଁ ଶିବାକୁ ସୁଯୋଗ ମିଳିଲା  |ସେଠାରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ସ୍ତର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଢିବା ପରେ ତାକୁ ଭଲ ଚାକିରୀ ମିଳିଲା |ସେ ଚାକିରୀରେ ଯୋଗଦେବା ପାଇଁ ଦିଲ୍ଲୀ ଗଲା |ଏସବୁ ସୀତାର ଆଶାତୀତ ଥିଲା |ଅତ୍ୟଧିକ ଆନନ୍ଦରେ ତା ଆଖିରୁ ଅନର୍ଗଳ ଲୁହଧାର ଝରିଯାଉଥାଏ |କିନ୍ତୁ ଏହି ସୁଖ ବାଣ୍ଟିବା ପାଇଁ ତା ପାଖରେ ନାଁ ନାରାୟଣ ଥିଲା,ନାଁ ଥିଲେ କେହି ଆତ୍ମୀୟସ୍ୱଜନ  |ଶାଶୁଘର ଲୋକେ ତାକୁ ବାସନ୍ଦ କରିଥିଲେ,ବାପଘର ଲୋକେ ନାରାୟଣକୁ ସମର୍ଥନ କରି ତା ସହିତ ସମ୍ପର୍କ କାଟିଦେଇଥିଲେ |ମାଲିକ ଓ ମାଲିକାଣୀ ତାପାଇଁ ଦେବତା ଥିଲେ |ଶିବା ଚାକିରୀରେ ଯୋଗଦେଇ ଯେତେବେଳେ ସୀତାକୁ ନେବାକୁ ଆସିଲା,ସେମାନେ କୌଣସି ଆପତ୍ତି କଲେ ନାହିଁ | ସେ ସେମାନଂକୁ ସାଷ୍ଟାଂଗ ପ୍ରଣିପାତ କରି  ଶିବା ସାଂଗେ ଚାଲିଆସିଲା |
                   ଶିବା ତା ମାଆକୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭଲପାଉଥିଲା |ମାଆ ର ହାତରନ୍ଧା ଖାଦ୍ୟ ତାର ଅତି ପ୍ରିୟ ଥିଲା |ସକାଳେ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ଷେତ୍ର କୁ ବାହାରିବାବେଳେ ମାଆ ରାନ୍ଧି ଦେଇଥିବା ଖାଦ୍ୟ ଲଂଚବାକ୍ସରେ ନେଇଯାଏ |ରାତିରେ ଘରକୁ ଫେରିଲେ,ଦୁହେଁ ସାଂଗହୋଇ ଖାଆନ୍ତି |ସୀତା ଖରାବେଳେ ଶୋଇବାକୁ ଭଲପାଏ ନାହିଁ |ତେଣୁ ଏତେବଡ ମଧ୍ୟାନ୍ନ ତାକୁ ମାଡି ପଡିବା ପରି ଲାଗେ |ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ  ଥିଲାବେଳେ   ସ୍କୁଲ ମାଲିକାଣୀଂକ ଘରକୁ ଓଡିଆ ଓ ଇଂରାଜୀ ଖବରକାଗଜ ଆସୁଥିଲା |ସେଠାରେ ପ୍ରତିଦିନ ଓଡିଆ ଖବରକାଗଜ ପଢିବା ତାର ଅଭ୍ୟାସରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଇଥିଲା |ଶିବା ଏକଥା ଜାଣିଥିଲା | ଲାପଟପ୍ ରେ କେମିତି ଖବରକାଗଜ ପଢିହେବ,ତାହା ସେ ସୀତାକୁ ଶିଖାଇ ଦେଲା |ସୀତା ଅତ୍ୟନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିମତୀ ଥିଲା |ସେ ଅଭ୍ୟାସ କରି ଅଲ୍ପଦିନରେ ତାହା ଶିଖିଗଲା |ଶିବା ତାର ପୁରୁଣା ଲାପଟପ୍ ଟି ଘରେ ଛାଡିଦେଇ ଗଲା |ଶିବା ଅଫିସକୁ ଯିବାପରେ ସୀତାର ଆଉକିଛି କାମ ନଥାଏ |ସେ ଲାପଟପ୍ ରେ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ ଖବରକାଗଜ ପଢ଼େ |ଶିବା ଅଫିସରୁ ଫେରିବା ପରେ ସେ ଅନେକ କଥା,ଶିବାକୁ ପଚାରେ |ଶିବାର ଗଭୀର ଜ୍ଞାନ |ସେ ମାଆ ବୁଝିଲା ଭଳି ଭାଷାରେ ପ୍ରାଂଜଳ ଭାବରେ ବୁଝାଇ ଦିଏ |ଦିନେ ସୀତା ପଚାରିଲା,'ସାରେ ଜହାଁସେ ଆଚ୍ଛା'ତ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଗୀତ,ତାକୁ ଆମର ଜାତୀୟସଂଗୀତ ନକରି 'ଜନ ଗଣ ମନ' କୁ କାହିଁକି କରାଗଲା  ?ଶିବା ହସିକରି କହିଲା,ମା ତୁ ଅତି କଷ୍ଟିଆ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲୁ |ତଥାପି ମୁଁ ଯେତିକି ଜାଣିଛି କହିବି |ଆମ ଦେଶ ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱାଧୀନତା  ପାଇ ନଥିଲା,ସେତେବେଳେ ତିନିଟି ଗୀତ ବେଶି ଲୋକପ୍ରିୟ ଥିଲା |'ସାରେ ଯହାଁସେ ଆଚ୍ଛା','ବନ୍ଦେ ମାତରଂ' ଓ 'ଜନ ଗଣ ମନ' |ସେଥିରୁ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଲୋକପ୍ରିୟ ଥିଲା,'ସାରେ ଜହାଁସେ ଆଛା' |ୟାକୁ ଲେଖିଥିଲେ,ସାର୍ ମହମ୍ମଦ ଇକବାଲ |ସେ ନିଜେ ଏହାକୁ ଗାଇ ଲୋକଂକ ମନରେ ଉନ୍ମାଦନା ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ |ତାଂକ ସଂଗୀତ ରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭାରତୀୟ ସ୍ୱାଧୀନତା  ଆନ୍ଦୋଳନରେ ଝାସ ଦେଇଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖର କଥା,ସେ ପରେ ଜିନ୍ନାଂକ ସାଂଗରେ ମିଶି ପୃଥକ ପାକିସ୍ଥାନ ପାଇଁ ମୁସଲମାନମାନଂକୁ ଏକଜୁଟ କରିଥିଲେ  |ଏମିତିକି ସେ ଗୀତରେ ଥିବା 'ହିନ୍ଦୁ'ଶବ୍ଦକୁ ବଦଳେଇ ତା ସ୍ଥାନରେ 'ମୁସଲିମ' ଶବ୍ଦ ଯୋଡିଦେଇଥିଲେ  |ଏହା କୋଟି କୋଟି ଭାରତୀୟ ମାନଂକୁ ଆଘାତ ଦେଇଥିଲା |'ବନ୍ଦେ ମାତରଂ' ଗୀତ ବଂକିମ ଚନ୍ଦ୍ର ଚଟୋପାଧାୟଂକ ଉପନ୍ୟାସ 'ଆନନ୍ଦମଠ'ରୁ ଆସିଛି |ଏଥିରେ 'ମା ଦୁର୍ଗାଂକୁ ବନ୍ଦନା କରାଯାଇଛି |ତେଣୁ ଏହା ମୁସଲମାନଂକ ଦ୍ୱାରା  ଗ୍ରହଣୀୟ ହେଲା ନାହିଁ |ଶେଷରେ ରହିଲା,ଜନ ଗଣ ମନ |ଏହାକୁ ବିଶ୍ୱବିଖ୍ୟାତ  କବି ରବିନ୍ଦ୍ରନାଥ ଠାକୁର ଲେଖିଥିଲେ |ଏଥିରେ ବି ବିବାଦ ଥିଲା |କେତେକ କହୁଥିଲେ ଏହି କବିତା ବିଟ୍ରିଶ ସମ୍ରାଟ, ପଂଚମ ଜର୍ଜଂକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଲେଖା ଯାଇଥିଲା |କିନ୍ତୁ ରବିନ୍ଦ୍ରନାଥ ଠାକୁର ଏହାକୁ ଅସ୍ୱୀକାର  କରିଥିଲେ |ସେ ଯାହା ହେଉନାଁ କାହିଁକି ପ୍ରଥମ ଦୁଇଟି ସଂଗୀତ ଅପେକ୍ଷା ଏଥିରେ ବିବାଦ କମ ଥିଲା |ତେଣୁ ଏହାକୁ ଆମର ଜାତୀୟସଂଗୀତ ର ମାନ୍ୟତା ଦିଆଗଲା |ସୀତା କହିଲା,ସେତେବେଳେ ବି ଦେଶର ଅବସ୍ଥା ଆଜିଭଳି ଥିଲା ?ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ସେତେବେଳେ ଭଲ ଥିଲା,ଏବେ ଖରାପ ହୋଇ ଯାଇଛି !
                     ଶିବା ଅଫିସରୁ ଘରକୁ ଫେରିବାରେ ପ୍ରାୟ ଦିନ ବିଳମ୍ବ ହୁଏ |ଘରେ ଯେଉଁ ଛୋଟ ମୋଟ ଜିନିଷ ସରି ଯାଇଥାଏ,ସୀତା ନିଜେ ନିକଟସ୍ଥ ବଜାର କୁ ଯାଇ ନେଇଆସେ |ସେଥିପାଇଁ ସେ ଆଉ ଶିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେନାହିଁ |ତେଣୁ ଶିବା ଅଫିସ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ସୀତାର ପର୍ସ ଦେଖେ |ଯଦି ସେଥିରେ ଟଂକା କମି ଯାଇଥାଏ ତାହାଲେ ସେ ପୁଣି ସେଥିରେ ଟଂକା ଭରିଦିଏ |ସୀତାକୁ କେବେହେଲେ ଟଂକା ସରି ଗଲାଣି ବୋଲି କହିବାକୁ ପଡେନାହିଁ |ଥରେ ତାଂକ ଅଂଚଳକୁ ଜଣେ ବାବା ପ୍ରବଚନ ଦେବାପାଇଁ ଆସିଲେ |ଏମିତି ପ୍ରବଚନ ଶୁଣିବାରେ ଶିବାର ବହୁତ ଆଗ୍ରହ ରହିଥିଲା |ସେ ସୀତାକୁ କହିଲା,ମା' ଚାଲ ଆଜି ବାବାଂକ ପ୍ରବଚନ ଶୁଣିବାକୁ ଯିବା |ତମକୁ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିବ |ସୀତା କହିଲା,କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ ବାପା  |ଏଥିରେ ଆମର ଲାଭ ଅପେକ୍ଷା ବେଶି କ୍ଷତି ହେବ |ଶିବା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା,କାହିଁକି ମା' ?ସୀତା କହିଲା,ଶୁଣ ବାପା |ଆମ ଦେଶ ସ୍ୱାଧୀନତା  ପାଇ ଏତେବର୍ଷ ହେଲାଣି,କିନ୍ତୁ ତାର ଅବସ୍ଥା ସୁଧୁରୁନି କାହିଁକି ଜାଣିଛୁ ?ଏଇ ନେତା,ବାବୁ ଓ ବାବାମାନଂକ ପାଇଁ |ସେମାନେ ଆମରି ପରି ଲୋକଂକୁ ଢାଲ କରି ଦେଶରେ ଯେତେ ପ୍ରକାର ଅରାଜକତା ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି |ଆମେ ସେକଥା ନଜାଣି ତାଂକ କଥାରେ ମାତିଯାଇ ନିଜକୁ ନିଜେ ଧ୍ୱଂସ  କରୁଛୁ, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମାଲାମାଲ ହେଉଛନ୍ତି |ତୋ ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି,ତୁ ଯାଆ |ହେଲେ ମତେ ଡାକନାହିଁ |ଶିବା କହିଲା,କିନ୍ତୁ ମା' ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ୟା ଆମକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଥିବ,ଆମେ ସମାଧାନର ବାଟ ପାଉ ନଥିବା,ସେତେବେଳେ ଆମେ କଣ କରିବା ?ସୀତା କହିଲା,ସେତେବେଳେ ତୁ ଜଣେ ଅତି ଅସହାୟ ଲୋକ ପାଖକୁ ଯିବୁ,ତା ଦୁଃଖରେ ଭାଗୀଦାର ହେବୁ,ଯେତିକି ପାରିବୁ,ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟର ହାତ ବଢାଇ ଦବୁ |ଦେଖିବୁ ଆପଣା ଛାଏଁ ତୋ ସମସ୍ୟା କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଯିବ | ଏହାର କିଛିଦିନ ପରେ ସୀତା ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା,ଶିବା ଅନ୍ୟମନସ୍କ ରହୁଛି,ଆଗଭଳି ତା ମନରେ ଆଉ ସରସତା ନାହିଁ |ହୁଏତ ଅଫିସ କାମ ର ଚାପ ହୋଇଥିବ ଭାବି ସେ ଚୁପ ରହିଲା |କିନ୍ତୁ ଶିବା ର ହାବଭାବରେ ବହୁତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଥିଲା |ସୀତା ଦିନେ ଶିବାକୁ ଏ ବିଷୟରେ ପଚାରିବା ପୂର୍ବରୁ ଶିବା ନିଜ ଆଡୁ କହିଲା,ସେ ଗୋଟିଏ ଭିନ୍ନ ଜାତିର ଝିଅକୁ ଭଲପାଉଛି ଓ ତାକୁ ସେ ବାହା ହେବାକୁ ଚାହେଁ |ଏଥର ଶିବାର ଅନ୍ୟମନସ୍କତାର କାରଣ ସେ  ବୁଝି ପାରିଲା |ସେ କହିଲା,ତୋର ଯେଉଁଥିରେ ରାଜି ମୋର ବି ସେଇଥିରେ ରାଜି |ଝିଅଟିର ନାଁ ଥିଲା ଇନ୍ଦୁ |ପଂଜାବରେ ତାର ଘର |ଦୁହେଁ ଏକା ଅଫିସରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ |ଛୁଟିଦିନ ଦେଖି ଇନ୍ଦୁକୁ ଦିନେ ଘରକୁ ଆଣିଲା ଶିବା |ତାକୁ ଦେଖି ସୀତାର ଆଖି ଝଲସି ଗଲା |ଗୋରା ତକତକ ପତଳା ,ଦୀର୍ଘାଂଗୀ ,ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢା ତାର ଚେହେରା  |ମନେ ମନେ ସେ ଶିବାର ପସନ୍ଦକୁ ପ୍ରଶଂସା ନକରି ରହି ପାରିଲା ନାହିଁ |ସେଦିନ ସେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ରୋଷେଇ କରିଥିଲା |ଖାଇବାବେଳେ ରୋଷେଇର ତାରିଫ କରି ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସାରେ ସୀତାକୁ ପୋତି ପକାଇଲା ଇନ୍ଦୁ |ଇନ୍ଦୁକୁ ଦେଖି ସୀତାକୁ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା |ଭଗବାନ ରୂପ ସହିତ ତାକୁ ଏତେଗୁଣ ଦେଇଛନ୍ତି |ସେଦିନ ସେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ  ଅନେକ କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇଲା |କହିଲା,ପ୍ରଭୁ ,ମୋ ଶିବା ସୁଖରେ କାହାର ନଜର ନଲାଗୁ |
                   ଇନ୍ଦୁ ତା ପିତାମାତାଂକର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ ଥିଲା |ସେମାନେ ଦିଲ୍ଲୀର ସ୍ଥାୟୀ ବାସିନ୍ଦା ଥିଲେ |ଏକ ନିରାଡମ୍ବର ଉତ୍ସବରେ ଦୁହିଂକ ବାହାଘର ହେଲା |କିନ୍ତୁ ରିସେପସନ୍ ମହାଆଡମ୍ବରରେ ହେଲା |ଭୋଜିକୁ ବହୁ ମାନଗଣ୍ୟ ଅତିଥି ଆସିଥିଲେ |ଗୋଟିଏ କୋଣରେ ବସି ସବୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲା ସୀତା |ତା ପୁଅ ଏତେବଡ ଚାକିରୀ ପାଇବ,ଏତେ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅକୁ ବାହାହେବ,ସେ ସ୍ୱପ୍ନରେ  ସୁଦ୍ଧା କଳ୍ପନା କରି ନଥିଲା |ଇନ୍ଦୁ ତାଂକ ଘରକୁ ବୋହୂ ହୋଇ ଆସିଲା |ଇନ୍ଦୁକୁ ସୀତା ଯେତିକି ଭଲ ପାଉଥିଲା,ଇନ୍ଦୁ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ସେତିକି ସମ୍ମାନ ଓ ଭକ୍ତି କରୁଥିଲା |ବାହାଘରର ପ୍ରଥମ ଦୁଇଟି ମାସ କେମିତି ଚାଲିଗଲା,ସୀତା ନିଜେବି ଜାଣି ପାରିଲାନି |ଧୀରେ ଧୀରେ ସୀତାକୁ ଲାଗିଲା,କେଉଁଠି କଣ କେମିତି ଅସୁବିଧା ହୋଇ ଯାଇଛି |ସୀତା ,ଶିବାର ଯେମିତି ଯତ୍ନ ନେଉଥିଲା,ଇନ୍ଦୁକୁ ମଧ୍ୟ ସମାନ  ଆଦର ଯତ୍ନ କରୁଥିଲା |କିନ୍ତୁ କ୍ରମେ ଇନ୍ଦୁ ବିନାକାରଣରେ ସୀତା ଉପରେ ବିରକ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା |ତା ରୋଷେଇ ଆଉ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ଏଥର ଘରେ ରୋଷେଇଆ ଓ କାମବାଲି ରହିଲେ |ବଗିଚାରେ ପାଣି ଦେବାପାଇଁ ମାଳୀ ନିଯୁକ୍ତ ହେଲା |ଏସବୁ ପରେ ବି ଇନ୍ଦୁର ଅଶାନ୍ତି କମିଲାନାହିଁ |ଦିନେ ଶିବା ସୀତାକୁ ପଚାରିଲା,ମା'ତୋର କଣ ହୋଇଚି ?ତୁ ସବୁବେଳେ ମନଦୁଃଖରେ କାହିଁକି ରହୁଛୁ ?ତା କଥା ଶୁଣି ସୀତା କାନ୍ଦି ପକାଇଲା |କହିଲା,ବାପାରେ,ମୁଁ ଜାଣିପାରୁନି,ମୋର କେଉଁଠି ଭୁଲ ରହୁଛି,ବୋହୂ ମତେ ଆଗଭଳି ଆଉ ଭଲପାଉନି |ଶିବା କହିଲା, ତୁ ଭୁଲ ବୁଝିଛୁ ମା' |ଇନ୍ଦୁ ତତେ ବହୁତ ଭଲ ପାଏ |ତୁ ଯଦି ଏମିତି ହେବୁ ତାହାଲେ ଆମ ସଂସାର ଉଛନ୍ନ ହୋଇଯିବ |ତୁ ସିନା ମୋର ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ,ହେଲେ ଇନ୍ଦୁ ହେଉଛି ମୋ ଜୀବନ |ତା ବିନା ମୁଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ବଂଚି ପାରିବି ନାହିଁ |ଶିବା କଥା ଶୁଣି ସୀତା ତାଜୁବ ହୋଇଗଲା |ସେ କହିଲା କଣ ଆଉ ଶିବା ବୁଝିଲା କଣ |ସେ କହିଲା,ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା ବାପା,ସବୁ ଠିକ ହୋଇଯିବ |କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ଠିକ ହେଲାନାହିଁ |ଅଶାନ୍ତି ର ମୂଳମଂଜି କୁ ଖୋଜିବାକୁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରି ସେ ଖୋଜି  ପାଇଲାନାହିଁ |କିନ୍ତୁ କ୍ରମେ ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ସଜାଡି ଦେଲା |ପୂର୍ବପରି ଅଧିକ କଥା  ନକହି  ଅଳ୍ପ  କଥା କହିଲା ଓ ଯେତିକି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ସେତିକିରେ ଦେଲା |
                ସୀତା ରାତିରେ ଶୀଘ୍ର ଖାଇ ଶୋଇପଡେ |ସେଦିନ କିନ୍ତୁ ତା ଆଖିକୁ ନିଦ ଆସୁନଥିଲା |ହଠାତ୍ ଇନ୍ଦୁ ଓ ଶିବାଂକର ବଡପାଟି ର ଆବାଜ ଶୁଣି ସେ କାନ ପାରିଲା |ଶୁଣିଲା,ଇନ୍ଦୁ କହୁଛି,ଡାଡି ,ମମି ଆସିବେ,ତମେ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ମାଆଂକୁ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି ଆଡଜଷ୍ଟ କରିଦିଅ |ଶିବା କହିଲା,ସେମାନେ ଆସନ୍ତୁ,ମା ଥିଲେ,ସେମାନଂକର କଣ ଅସୁବିଧା ହେବ |ମା' ବି ଏବେ କୁଆଡେ ଯିବ  ?ମୋ ଛଡା ଦୁନିଆଁରେ ତାର ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି |ମୋପାଇଁ ସେ ସମସ୍ତଂକୁ ପର କରି ଦେଇଛି |ଇନ୍ଦୁ କହିଲା,ରଖ ତମର ଫିଲୋସଫି ,ଏତେ ପାଠ ପଢିଚ,ପ୍ରୋବଲେମ କେମିତି ସଲ୍ଭ୍ କରାଯାଏ ଜାଣିନ ?ସୀତାର ମୁଣ୍ଡ ଘୁରାଇ ଗଲା |ସେ ସେମାନଂକ କଥା ଆଉ ଅଧିକ କିଛି ଶୁଣି ପାରିଲା ନାହିଁ |ସେଦିନ ଅଧରାତିରେ ପରିସ୍ରା ଉଠିବାବେଳେ ଦେଖିଲା,ଡ୍ରଇଂରୁମର ଆଲୋକ ଜଳୁଛି |ଆଲୋକ ଲିଭାଇବା ପାଇଁ ଯାଇ ଦେଖିଲା,ସୋଫା ଉପରେ ଶିବା ଶୋଇପଡିଛି,ଛାତି ଉପରେ ବହି ଅଧାଖୋଲା ହୋଇ ରହିଛି |ଶିବାକୁ ଏପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ତାର ଛାତି ଫାଟିଯିବା ପରି ଲାଗିଲା |ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ନିଜ ରୁମକୁ ଆସି ଶୋଇପଡିଲା |କିନ୍ତୁ ଆଉ ତା ଆଖିକୁ ନିଦ ଆସିଲା ନାହିଁ |ସେତେବେଳେ ତାର ନାରାୟଣ କଥା ବହୁତ ମନେ ପଡିଲା |ସେଦିନ ନାରାୟଣ ତାକୁ ଜୀବନରେ ମାରି ଦେବାପାଇଁ ଗୋଡାଉ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳେ ତା ଆଗରେ ଥିଲା,ଶିବା ର ଭବିଷ୍ୟତ |ଏବେ ଶିବା ନିଜ ଗୋଡରେ ନିଜେ ଛିଡା ହୋଇଛି |ସୀତାର ସାହାଯ୍ୟ ଆଉ ତାର ଦରକାର ନାହିଁ |ବରଂ ଏଠାରେ ଅଧିକ ଦିନ ରହିଲେ,ସେମାନଂକ ଦାମ୍ପତ୍ୟଜୀବନରେ ଫାଟ ସୃଷ୍ଟି ହେବ |ମାଆ ହୋଇ ସେ ଏକଥା କେବେହେଲେ ସହି ପାରିବନାହିଁ |
                      ପରଦିନ ସକାଳେ ଶିବା ନିଜ ନିତ୍ୟକ୍ରମ ଶେଷ କରି କିଛି ନଖାଇ ଅଫିସ ବାହାରିଗଲା |ଘଣ୍ଟାଏ ପରେ ଇନ୍ଦୁ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ନଖାଇ ଅଫିସ ଚାଲିଗଲା |ସୀତା ନୀରବରେ ବସି ଏକଥା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲା |ସେମାନେ ଯିବାପରେ ସେ ଟ୍ରଂକରୁ ଲୁଗା କାଢି ପିନ୍ଧିଲା |ମୁଣ୍ଡରେ ସିନ୍ଦୁର ଟୋପା ଦେବାପାଇଁ ସେ ଦର୍ପଣ ସାମନାରେ ଛିଡା ହେଲା |ଦର୍ପଣରେ ନିଜ ଚେହେରା ଦେଖି ନିଜକୁ ସେ ଚିହ୍ନି ପାରିଲା ନାହିଁ |ସେ ପ୍ରକୃତରେ ବୁଢୀ ହୋଇଯାଇଛି | ହିସାବ କରି ଦେଖିଲା, ଇତିମଧ୍ୟରେ ଦୀର୍ଘ ଚବିଶ  ବର୍ଷ ବିତି ଯାଇଛି |ଜୀବନସଂଗ୍ରାମ କରି କେତେବେଳେ ଯେ ଏହି ଦୀର୍ଘ ସମୟ ବିତିଯାଇଛି,ସେ ନିଜେ ବି ଜାଣିପାରିନାହିଁ |ତାର ପର୍ସ ଖୋଲି ଟଂକା ଗଣିଲା |ସେଥିରେ ଛ'ହଜାର ଆଠଶହ ଟଂକା ଥିଲା |ପୁଅର ଅଭ୍ୟାସ,ସେ କେବେହେଲେ ତା ପର୍ସ ଖାଲି ରଖେନାହିଁ |ସେ ଚିଠି ଲେଖିଲା,ବାବୁରେ,ମୁଁ ଗାଁକୁ ଯାଉଛି |ତୁ ଆଉ ମୋପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହେବୁନାହିଁ |ଦୁଇଜଣ ଖୁସିରେ,ମନ ଆନନ୍ଦରେ ରହିବ |ଘରଚାବି ଡ୍ରଇଂରୁମ ଟେବଲ ଉପରେ ଅଛି |ତୋର ମା |ଚିଠି ଲେଖି ସାରି ଟେବଲ ଉପରେ ରଖିବା ବେଳକୁ ବାହାରେ କଲିଂ ବେଲର ଆୱାଜ ଶୁଣାଗଲା |ଡୋର ଲେନ୍ସରେ ଦେଖିଲା,ବାହାରେ ଶିବା ଛିଡା ହୋଇଛି |ଅଚାନକ ଶିବାକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ସେ  କବାଟ ଖୋଲିଦେଲା |ଶିବା ସୀତାକୁ ଚାହିଁ କହିଲା,କୁଆଡେ ଯାଉଛୁ ମା' ?ମତେ ଛାଡି ଚାଲିଯିବୁ ?ଏତେ ଶୀଘ୍ର ମତେ ପର କରିଦେଲୁ ?ସୀତା ଆଖିରୁ ଧାର ଧାର ଲୁହ ଝରି ପଡିଲା |ସେ ତାକୁ ପୋଛି ନିଜ ଗଳା ସଜାଡି କହିଲା,ମୁଁ ଗାଆଁକୁ ଯାଉଛି ବାବୁ |ଯେଉଁ ରାସ୍ତା ମୁଁ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି.ସେକଥା ଏବେ ମୋର ବହୁତ ମନେ ପଡୁଛି,ତୁ ମତେ ଆଉ ମନା କରନା  |ଶିବା ସୀତାର ହାତ ଧରି ନେଇ  ସୋଫାରେ ବସାଇଲା ଓ ନିଜେ ତା ପାଖରେ ବସି କହିଲା,ଗାଁରେ ଆଉ କିଏ ଅଛି ମା' ?ବାପା ତ ନୂଆ ମା ଆଣି ସାରିଛନ୍ତି |ମାମୁଁ ଘର ବି ସମ୍ପର୍କ କାଟି ସାରିଛନ୍ତି |ସେଇଠି ତୋର ଆଉ କିଏ ଅଛି ?ସୀତା କହିଲା,ଯାହାହେଲେ ବି ସେ ମୋ ପାଦ ତଳର ଭୂଇଁ |ମତେ କେଉଁଠି ନାଁ କେଉଁଠି ଆଶ୍ରୟ ମିଳିଯିବ,ଆଉ ମୁଁ ଏଇଠି ରହିଁବିନି  |ଶିବା  କହିଲା,ହେଲେ  ତୋ ବିନା ମୁଁ ବଞ୍ଚି ପାରିବିନି ମା' |ସୀତା କହିଲା,ମୁଁ ରହିଲେ,ତମେମାନେ ଶାନ୍ତିରେ ରହି  ପାରିବନି |ମୁଁ ସବୁ ଶୁଣିଛି,ସବୁ ଜାଣିଛି |ଜୀବନସାରା ତୋ ପାଇଁ ଏତେ କଷ୍ଟ କଲି,ଖାସ ମୋ ପାଇଁ ତୋ ଜୀବନ ନଷ୍ଟ ହେବାକୁ ମୁଁ ଦେବିନି |ତୁମେ ଦୁହେଁ ଖୁସିରେ ରୁହ,ସବୁଦିନ ପାଇଁ ତୁମଠାରୁ ବିଦାୟ ନେବାର ବେଳ ମୋର ଏବେ ଆସି ଯାଇଛି |ମତେ ଖାଲି ଗୋଟିଏ କଥା କହ,ମୁଁ ଯାଉଛି ବୋଲି ତୁ କେମିତି ଜାଣିଲୁ  |ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ଗୁପ୍ତ ସିସିଟିଭି କ୍ୟାମେରାକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରି ଶିବା କହିଲା,ତୁ ଦିନସାରା ଏକୁଟିଆ ରହୁଛୁ,ତୋ ସେଫଟି ପାଇଁ,ଏ ଘରକୁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ଲଗାଇ ଥିଲି |ତୁ ଯେତେବେଳେ ବାହାରକୁ ଯାଉ,ମୁଁ ଜାଣିପାରେ |ସେଥିପାଇଁ ତୋ ବ୍ୟାଗ କେବେହେଲେ ମୁଁ ଖାଲି ରଖିବାକୁ ଦିଏନା |ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି,ଆମ ଭିତରେ ହୋଇଥିବା ଅଶାନ୍ତି କଥା ତୁ ଜାଣି ପାରିଛୁ |କାଳେ ତୁ କଣ କରିଦେବୁ,ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ସତର୍କ ଥିଲି |ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲି ମୋ ସନ୍ଦେହ ସତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି,ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଛୁଟି ନେଇ ଚାଲି ଆସିଲି |ଆଉ ଶୁଣ ମା',ଇନ୍ଦୁକୁ ବାହାହେବା ପାଇଁ ତା ଆଗରେ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ସର୍ତ୍ତ ରଖିଥିଲି |ତା ହେଲା,କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବି ମୁଁ ତତେ ଛାଡି ପାରିବି ନାହିଁ |ମୋର ବିଶ୍ୱାସ ,ଇନ୍ଦୁ ନିଶ୍ଚୟ ତା ଭୁଲ ବୁଝି ପାରିବ |ତୁ ତର ତର ହୋଇ କିଛି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନନେଇ ଭୁଲ  ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ମତେ କିଛି ସମୟ ଦେ ମା' |ବାହାରେ ଛିଡା ହୋଇ ସବୁକଥା ଶୁଣୁଥିବା ଇନ୍ଦୁ ଏହି ସମୟରେ ଭିତରକୁ ଆସି ସୀତାର  ଗୋଡ଼ ପାଖରେ ବସି କହିଲା,ମୋର ବଡ଼ ଭୁଲ ହୋଇ ଯାଇଛି,ମତେ କ୍ଷମା କରି ଆଉ ଗୋଟିଏ ସୁଯୋଗ ଦିଅନ୍ତୁ ମା',ପ୍ଲିଜ |ମମତା ମହାନ୍ତି |

                 
               

ମାନସିକତା

            କଥାରେ କହନ୍ତି,'ଯାହା ଓଡିଶାରେ ନାହିଁ,ତାହା ଆଉ କେଉଁଠି ନାହିଁ '|ଓଡିଶାର ପୁରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର,କୋଣାର୍କ ସୁର୍ଯ୍ୟ ମନ୍ଦିର,ବାରବାଟୀ ଦୁର୍ଗ,ଚିଲିକା,ଖଣ୍ଡଗିରି,ଉଦୟଗିରି,ସିମିଳିପାଳ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ୟାନ,ନନ୍ଦନକାନନ ପ୍ରାଣୀ ଉଦ୍ୟାନ,ଗହୀରମଥା,ଦାରିଂଗିବାଡି,ପଂଚ ଲିଂଗେଶ୍ବର ମନ୍ଦିର,ଚୌଷଠି ଯୋଗିନୀ ମନ୍ଦିର ଆଦି ଅଗଣିତ ଐତିହାସିକ,ପୌରାଣିକ ଓ ଧାର୍ମିକ ସ୍ଥଳ ଆମପାଇଁ ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବ ର ବାର୍ତ୍ତା ବହନ କରେ | ଓଡିଶାର ପ୍ରଗତି ,ଉପଲବ୍ଧି,ଓଡିଆ ବୀରପୁତ୍ର ଓ ସାଧବପୁଅ ମାନଂକର ଅମର ଗାଥା ଓ ସର୍ବୋପରି  ସର୍ବଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ଓଡିଆ ମାନଂକ ବିଶେଷ କୃତିତ୍ତ୍ବ ଓ  ସଫଳତା  ପ୍ରତ୍ୟେକ ଓଡିଆ ପାଇଁ ଆନନ୍ଦ ଓ ପ୍ରେରଣା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ   |ଏହା  ଶତଗୁଣ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଥାଏ ସେତେବେଳେ , ଯେତେବେଳେ ଆମେମାନେ ଓଡିଶା ବାହାରେ ଥାଇ ଓଡିଶା ବିଷୟରେ ଏସବୁ କଥା  ଶୁଣୁ ବା ଟି.ଭି.ଚାନେଲ ମାନଂକରେ ଦେଖୁ  |ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଓଡିଶା ବଦନାମ ହେବା ଭଳି କିଛି ଖବର ଆମେ ଜାଣିବାକୁ ପାଉ ସେତେବେଳେ  ଆମ ଦୁଃଖର ସୀମା ରହେନାହିଁ |ଯେହେତୁ ଆମେ ଓଡିଆ ,ଓଡିଶାର ସୁଖଦୁଃଖ ,ଭଲମନ୍ଦ ସବୁକିଛି  ଆମ ମନରେ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସୃଷ୍ଟି କରେ |
                 ନିକଟରେ ଖବର ମିଳିଲା ,ଓଡିଶାର ବ୍ୟବସାୟୀ ମହାସଂଘ ଏକଜୁଟ ହୋଇ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ଚୀନ ଉତ୍ପାଦିତ ଜିନିଷ କିଣିବେ ନାହିଁ ବା ବିକିବେ ନାହିଁ |ଏହା କମ ବଡ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନୁହେଁ |ନିଜର ଲାଭକ୍ଷତି କୁ ବିଚାରକୁ ନନେଇ ଏପରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା କେବଳ ଓଡିଆ ବ୍ୟବସାୟୀଂକ ପକ୍ଷେ ସମ୍ଭବପର ହୋଇପାରେ  |ସମ୍ଭବତଃ ଏହା ସମଗ୍ର ଭାରତବର୍ଷ ରେ ପ୍ରଥମ  |ଏହା ଶୁଣି ଗର୍ବରେ ଛାତି କୁଂଢ଼େ ମୋଟ ହୋଇଗଲା |କ୍ରୀଡା,ସଂଗୀତ,ସାହିତ୍ୟ ଆଦି ସମସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରରେ କେବଳ ଭାରତ ନୁହେଁ,ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବ କୁ ଓଡିଆ ମାନଂକ ବିଶେଷ ଅବଦାନ ରହିଛି |କେତେକ କହନ୍ତି,ଓଡିଆମାନେ ଓଡିଶା ବାହାରକୁ ଗଲେ ସୁନାମ ଅର୍ଜନ କରନ୍ତି |ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ସେମାନଂକୁ କେହି ଚିହ୍ନନ୍ତି ନାହିଁ ବା ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ |ଏକଥା କେତେକାଂଶରେ ସତ ହୋଇପାରେ |କାରଣ ନିଜକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦର୍ଶାଇବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟର ଛିଦ୍ର ଅନ୍ବେଷଣ କରିବା ବା ତା ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅଯଥା ବିଷୋଦଗାର କରିବା ଲୋକଂକର ଅଭାବ ଓଡିଶା ରେ ନାହିଁ |ଏଠାରେ ପ୍ରତିଭା କୁ ସମ୍ମାନ ଦେବାପାଇଁ ଆମେ କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରୁ ଓ ଏକତାସୂତ୍ରରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଯେ କୌଣସି ମହତ୍ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାପାଇଁ ଆମେ ପଛଘୁଂଚା ଦେଉ |

            ଓଡିଆମାନେ ସାଧାରଣତଃ ସରଳ,ସୁସ୍ବାଦୁ ଓ ପୁଷ୍ଟିକର ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ବେଶି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି |ପୃଥିବୀର ଯେଉଁ କୋଣ ଅନୁକୋଣରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଓଡିଆମାନେ ପଖାଳ ଭାତ,ବଡିଚୁରା,ଆଳୁ ଚକଟା,ବାଇଗଣ ଭର୍ତ୍ତା,ଶାଗ ଓ ମାଛଭଜା ଖାଇବାକୁ ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ |ସେମାନେ ପ୍ରାୟ ଅତ୍ୟଧିକ ତେଲ ମସଲାଯୁକ୍ତ ଖାଦ୍ୟ ବର୍ଜନ କରନ୍ତି |ସେଥିପାଇଁ ଓଡିଆମାନେ ଦୀର୍ଘାୟୁ ଓ ନୀରୋଗ |ନିଜର ପ୍ରକୃତ ବୟସ ଅପେକ୍ଷା ସେମାନେ ଯଥେଷ୍ଟ  କମ ବୟସ୍କ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି | ତିନିବର୍ଷ ତଳେ  ନାତିର ଅନ୍ନପ୍ରାସନ ଆମେ ବାଂଗାଲୋର ରେ କରିଥିଲୁ |ମଧ୍ୟାନ୍ନଭୋଜନ ଦାୟିତ୍ତ୍ବ ଜଣେ ଓଡିଆ କ୍ୟାଟରରଂକୁ ଦିଆ ଯାଇଥିଲା |ସବୁ ବ୍ୟଂଜନ ସେ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଥିଲେ ଯେ ଅତିଥି ମାନଂକ ମୁହଁରୁ ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣି ଶୁଣି ଆମ ଗୋଡ ତଳେ ଲାଗୁନଥିଲା  |ସେମାନେ କହୁଥିଲେ,ଓଡିଆମାନଂକ ଖାଦ୍ୟ ଯେ ଏତେ ସୁସ୍ବାଦୁ ତାହା ଆମେ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଜାଣିଲୁ |
               ଓଡିଶାର ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ବିଶ୍ବପ୍ରସିଦ୍ଧ |ଓଡିଶା ବୁଣାକାରୀଂକ ଚମତ୍କାରିତା ଆଗରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଂକାର ଦାମୀ ଶାଢୀ ଫିକା ପଡିଯାଏ |ନିକଟରେ ମେଲବୋର୍ଣ ଯାଇଥିଲୁ |ଦିନେ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ମୁଁ ଓ ମୋର ସ୍ବାମୀ ନାତିକୁ ଆଣିବାକୁ ତା ସ୍କୁଲ କୁ ଯାଉଥିଲୁ |ବାଟରେ ଆମକୁ ସମ୍ବୋଧନ କରି କେହି କିଛି କହୁଥିବାର ଶୁଣି ଅଟକି ଗଲୁ |ଜଣେ ଅଷ୍ଟ୍ରେଲୀୟ, ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ମୁଁ ପିନ୍ଧିଥିବା ଶାଢୀର ଆଂଚଲକୁ ଧରି କହୁଥିଲେ,'very beautiful,very beautiful'.ସେହି ଶାଢୀ ବିଷୟରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବାରୁ ସ୍ବାମୀ କହିଲେ,ଏହା ଇଣ୍ଡିଆ ର ଟ୍ରେଡିସନାଲ ଡ୍ରେସ |ସେ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ଦେଖି ଏତେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଯାଇ ଥିଲେ ଯେ ସେଥିରୁ ନିଜ ଦୃଷ୍ଟି ଫେରାଇ ପାରୁ ନଥିଲେ |ସେଠାରେ ସିନା ଆମ ପରିଚୟ 'ଭାରତୀୟ' ଥିଲା , ଅନ୍ତର ମଧ୍ୟରେ  ଆମେ କିନ୍ତୁ ଥିଲୁ  ଖାଣ୍ଚି ଓଡିଆ |ସେଦିନ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ର ପ୍ରଶଂସା  ଶୁଣି ଆମକୁ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା |ସୂତା ହେଉ ବା ସିଲ୍କ ହେଉ ଅବା ଟସର ହେଉ ସମ୍ବଲପୁରୀ ପୋଷାକ ର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଆଉ କୌଣସିଥିରେ ନାହିଁ |
             ଓଡିଶାର ନୃତ୍ୟ,ସଂଗୀତ,ସଂସ୍କୃତି ସବୁକିଛି ଅତୁଳନୀୟ |ଏଠାରେ ବାରମାସ ରେ ତେରପର୍ବ ପାଳନ କରାଯାଏ |ଓଡିଆମାନେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧର୍ମପରାୟଣ |ଠାକୁରପୂଜା ଶେଷ ନହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରାୟ ଲୋକ ଉପାସ ରହିଥାନ୍ତି |ଓଡିଶାରେ ଗୋଟିଏ ଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରାୟବେଳେ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଏ |ତା ହେଲା,ରାତି ନପାହୁଣୁ ଲୋକେ ହାତରେ ଲମ୍ବା ନଗି ଓ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ଥଳି ନେଇ ଘରୁ ବାହାରି ଯାଆନ୍ତି |ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମଣିଂୱାକ କରିବା  ସଂଗେ ସଂଗେ ୟା ତା ବାଡିରୁ ଫୁଲ ସଂଗ୍ରହ କରିବା |ଏସବୁ ଓଡିଶା ରେ ଚଳେ |କିନ୍ତୁ ବାଂଗାଲୋରରେ ଏହା ଅପରାଧ ବୋଲି ଧରାଯାଏ |ଏଠିକାର ଲୋକେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପୁଷ୍ପପ୍ରେମୀ |ଛୋଟ ଜାଗାଟିଏ ପାଇଲେ ଫୁଲଗଛ ଲଗାଇବାକୁ ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ |ଏଠାକାର ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଂକ ଗଭାରେ ସବୁବେଳେ ଫୁଲମାଳ ଶୋଭା ପାଉଥାଏ |ଏମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ନିଜ ଘର ବାହାରେ ନାନା ପ୍ରକାର ଫୁଲଗଛ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି |ସେହିବାଟ ଦେଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଅନେକ ଲୋକ ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତି |କେହି କେବେ କାହାର ଫୁଲଗଛରେ ହାତ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ଦିନେ ଅସାଧାରଣ ଘଟଣା ଘଟିଲା |ଅଭିଯୋଗ ଆସିଲା,ସେମାନଂକ ଘରୁ ପ୍ରତିଦିନ କେହି ଫୁଲ ଚୋରୀ କରୁଛି |ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକେ ସତର୍କ ହୋଇ ପହରା ଦେଲେ |ଚୋର ଧରା ପଡିଲା |ଆକ୍ଷରୀକ ଅର୍ଥରେ କହିବାକୁ ଗଲେ,ସେମାନେ ଚୋର ନଥିଲେ |ସେମାନେ କିଛି  ଓଡିଆ ଭଦ୍ରମହିଳା ଥିଲେ,ଯେଉଁମାନେ ହାତରେ ବଡ ନଗି ଧରି ମଣିଂୱାକ କରିବା ସଂଗେ ସଂଗେ ଠାକୁରପୂଜା ପାଇଁ ଫୁଲ ଚୋରି କରୁଥିଲେ |
               ବାଂଗାଲୋର ରେ ମଲ୍ ସଭ୍ୟତା ଅଧିକ |ନିଜର ଦୈନନ୍ଦିନ ଆବଶ୍ୟକତା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ସବୁ ଜିନିଷ ମିଳି ଯାଉଥିବାରୁ ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ମଲ୍ ରୁ ଜିନିଷ କିଣିବା ପାଇଁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି |ସେଠାରେ ଅନେକ ସେଲସ୍ ମ୍ୟାନ ଥାଆନ୍ତି |କିଛିବର୍ଷ ତଳେ ଜଣେ ସେଲସ୍ ମ୍ୟାନ ଗ୍ରାହକମାନଂକୁ ଲୋଭ ଦେଖାଇ ଅର୍ଥ ବିନିମୟରେ ବିନା ବିଲ୍ ରେ ଜିନିଷ ବିକ୍ରୀ କରେଇ ଦେଉଥିଲା |ଏଥିରେ ସେ ଏକୁଟିଆ ନଥିଲା |ତା ସହିତ ଆଉ କେତେଜଣ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ |ଥରେ ସେମାନେ ଧରା ପଡିଲେ |ଅନୁସନ୍ଧାନରୁ ଜଣା ପଡିଲା,ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଓଡିଆ |ଆଉ ଗୋଟିଏ ଘଟଣା |କିଛିଦିନ ତଳେ ଆମେ ରହୁଥିବା ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରୁ ଏକ ଛୋଟପିଲା ର ସାଇକେଲ ଚୋରି ହୋଇଗଲା |ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ |କାରଣ ସେଠାରେ ବହୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ଜିନିଷ ମୁକୁଳା ପଡିଥିଲେ ବି କେବେ ଚୋରି ହେବାର ନଜିର ନାହିଁ |ତାଛଡା ସେଠାରେ ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ସି.ସି.ଟି.ଭି.କ୍ୟାମେରା ଲାଗିଛି |ପ୍ରଥମେ ସି.ସି.ଟି.ଭି.କ୍ୟାମେରା ରେ କିଛି ଜଣା ପଡିଲା ନାହିଁ |ପରେ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ଦେଖିବା ପରେ ଜଣା ପଡିଲା ଯେ ଏସବୁ କାମ ସିକ୍ୟୁରିଟି ଗାର୍ଡ଼ ର ଯିଏ କି ମାସେ ତଳେ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲା |ସେ ଧରା ନପଡିବା ପାଇଁ ଅତି  ଚତୁରତାର ସହ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥିଲା |ପ୍ରଥମେ ସେ ମାନୁ ନଥିଲା |ପରେ ଚୋରି କରିଛି ବୋଲି ମାନିଗଲା |ସିଏ ବି ଜଣେ ଓଡିଆ ଥିଲା |
              ସାରା ଭାରତରେ ଏପରି ଘଟଣା ଘଟୁଛି |ଖାଲି ଆମ  ରାଜ୍ୟର ଲୋକଂକୁ ଆମେ ଏଥିପାଇଁ ଦୋଷ ଦେଇ ପାରିବାନି |କିନ୍ତୁ ଆମେ ଯେତେବେଳେ  କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟପାଇଁ ରାଜ୍ୟ ବାହାରକୁ ଆସୁଛୁ,ସେଠାରେ ନିଜ ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିବା ସଂଗେ ସଂଗେ ନିଜ  ରାଜ୍ୟର ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ସବୁବେଳେ ସଜାଗ ରହିବା ଉଚିତ |କାରଣ ଆମର ସମ୍ମାନ ଆମ ରାଜ୍ୟ ତଥା ସମଗ୍ର  ଓଡିଆଜାତିର ସମ୍ମାନ ସହ ଜଡିତ |ଏହା ମୋର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ମତ |
    by--Mamata Mohanty.mo-9437133391,email--mamatamohanty1206@gmail.com      
               

ଆଈଂକ ନିଃଶ୍ୱାସ

                        ଅନୁଷ୍କା ଓ ଅନୁଜଂକ ପାଇଁ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଖୁସିର ଦିନ ସେହିଦିନ ଥାଏ ,ଯେଉଁଦିନ  ଆଈ ଓ ସାନଆଈ ସେମାନଂକ ଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଥାନ୍ତି |ଆଈ ବଡ଼ ଭଉଣୀ |ତାଂକ ସାନଭଉଣୀ ହେଲେ ସାନଆଈ |ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଭଳିକି ଭଳି ଜିନିଷ  ସେମାନେ ସାଂଗରେ ନେଇ ଆସିଥାନ୍ତି |ସେ ସବୁର ପରିମାଣ ବି ଏମିତି ସେମିତି ନୁହେଁ | ସବୁଠାରୁ ବଡ ହୋଲସେଲ୍ ପାକିଂ ଟିଣରେ ବିସ୍କିଟ୍ ,ବସ୍ତାଏ ମୁଢି,ବଡ ହରଲିକ୍ସ୍ ବୋତଲ ରେ ଭର୍ତ୍ତି ଖାଣ୍ଟି ଗୁଆଘିଅ ,ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଫଳ ...ଏମିତି ଆହୁରି କେତେ କଣ ତାର ହିସାବ ନଥାଏ |ଅନୁଷ୍କା ର ଲୋଭ ଥାଏ ଆଈ ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଆଣିଥିବା ନୂଆ ଡିଜାଇନ୍ ର ପୋଷାକ ଉପରେ |ଆଈ ରହନ୍ତି କଟକ ରେ |କଟକ ରୁ ସେମାନଂକ ଘରକୁ ଟ୍ରେନ ରେ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଈଂକୁ ଚାରିଘଣ୍ଟା ସମୟ ଲାଗେ |ତା ସହିତ ଏତେ ଗୁଡାଏ ଜିନିଷ ନେଇ ଆସୁ ଥିବାରୁ ଆଈ ଓ ସାନଆଈ ସାଲଓ୍ଵାର କୁର୍ତ୍ତା ପିନ୍ଧି ଆସନ୍ତି |ଅଜା ଓ ସାନଅଜା କେବେଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସ  କରି ସାରିଥିଲେ |ତେଣୁ ଯାହା କରିବେ,ସେମାନେ ଏକୁଟିଆ କରିବେ |ଅନୁଷ୍କା ର ମାଆ ଅରୁଣା,ଆଈଂକର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ |ସାନଆଈ ନିଃସନ୍ତାନ |ଦୁହେଁ ଗୋଟିଏ ଘରେ ରହନ୍ତି |ଆଈ ସବୁବେଳେ କହନ୍ତି,ସାନଆଈ ତାଂକର ନିଃଶ୍ୱାସ  |ତାଂକ ବିନା ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ବଂଚି ପାରିବେ ନାହିଁ |ଆଈ ସବୁବେଳେ ବିନ୍ଦାସ ଓ କର୍ମଚଂଚଳ |ତାଂକର କିଛି ବେମାରୀ ନଥାଏ |କିନ୍ତୁ ସାନଆଈ ଟିକିଏ ମାନ୍ଦା |ସବୁ କାମ ଧୀରେ ସୁସ୍ଥେ କରନ୍ତି |ସବୁବେଳେ ତାଂକୁ କିଛି ନାଁ କିଛି ରୋଗ ଲାଗି ରହିଥାଏ |ସେଥିପାଇଁ ଆଈଂକର ସବୁବେଳେ ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ |
                    ଅନୁଷ୍କା ର ଜନ୍ମ ଫେବୃୟାରୀ ମାସରେ,ଅନୁଜ ର ଅଗଷ୍ଟ  ରେ |ବର୍ଷକୁ ଦୁଇଥର ସେମାନଂକ ଜନ୍ମଦିନ ରେ ଦୁଇ ଆଈ ଯେମିତି ହେଲେ ଆସନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ଆଈଂକ ଘରକୁ ଏମାନେ ଏତେ ଯାଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ |ବାପାଂକ ଚାକିରୀ ଜଂଜାଳ,ସବୁବେଳେ କାର୍ଯ୍ୟବ୍ୟସ୍ତ |ଅନୁଷ୍କା ଜାଣିବାରେ ,ସେ ଯେତେବେଳେ ଦ୍ୱିତୀୟ  ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲା, କେବଳ ଗୋଟିଏ ଥର ସେମାନଂକୁ ଆଈଂକ ଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଦଶହରା ଛୁଟି |ବାପାଂକର ଦିଲ୍ଲୀରେ ସେମିନାର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଥାଏ |ଗୋଟିଏ ସପ୍ତାହ ର ପ୍ରୋଗ୍ରାମ |ଅନୁଷ୍କା ଓ ଅନୁଜ ର ଅଳି କୁ ଏଡାଇ ନପାରି ବାପା ଆଶୁତୋଷ ସମସ୍ତଂକୁ  ଆଈଂକ ଘରେ ଛାଡି ଏକୁଟିଆ ଦିଲ୍ଲୀ ଗଲେ |ଯେତିକି ଦିନ ସେମାନେ ଆଈଂକ ଘରେ ରହିଲେ,ସ୍ଵର୍ଗରେ  ରହିବା ପରି ଅନୁଭବ କଲେ |ମାଆ ମଧ୍ୟ ଏତେ ଖୁସି ଥିଲେ ଯେ ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମାଆଂକୁ ଏତେ ଖୁସି ହେବାର ଅନୁଷ୍କା  କେବେ ଦେଖି ନଥିଲା |ଆଈଂକ ଘରେ କୌଣସି ଜିନିଷ ର ଅଭାବ ନାହିଁ  |ଘରେ ଗାଈ ଅଛନ୍ତି |ତେଣୁ କ୍ଷୀର,ଦହି,ଚା' ଇତ୍ୟାଦି ର ଅଭାବ ନଥାଏ |ବଗିଚାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର  ଫୁଲଗଛ,ଅମୃତଭଣ୍ଡା,କଦଳୀ, ଓ ଲଂକା ଗଛ |ଆଈ ନିଜ ଘରେ ଲେଡିଜ ସିଲେଇ ଦୋକାନ ଖୋଲିଛନ୍ତି | |ଦୁଇ ଆଈ ମିଶି ସିଲେଇ କରନ୍ତି |ସପ୍ତମୀ  ଠାରୁ ଭସାଣି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସିଲେଇ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ରହେ |କଟକ ରେ ଦଶହରା ଉତ୍ସବ କେତେ ଆଡମ୍ବରରେ ପାଳନ କରାଯାଏ,ସେକଥା  ସେମାନେ ପ୍ରଥମ କରି ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ  |ନୂଆ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ସମସ୍ତେ ଦେବୀ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ବାହାରିଲେ |ଗହଳି ରେ ଚଲାବୁଲା କରିବା ପାଇଁ ଅସୁବିଧା ଉପୁଜିବ,ସେଥିପାଇଁ ଦୁଇ ଆଈ ଓ ମାଆ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧିଥିଲେ |ଦଶହରା ଚାରିଦିନ ଘରେ ରୋଷେଇ ବନ୍ଦ |ବାହାରେ ବୁଲା ଓ ବାହାରେ ଖିଆ |ମେଲଣ ରେ ସେମାନେ ଯାହା ଚାହିଁଲେ,ଆଈ ସେମାନଂକ ପାଇଁ କିଣିଦେଲେ |ମହାଷ୍ଟମୀ ଦିନ ଆଈ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲେ |ନୂଆ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ବାହାରକୁ ଯିବା ବେଳେ ସେ ତାଂକର ପ୍ରିୟ ଗୀତ ଆରମ୍ଭ କଲେ"ନୈନୀତାଲା,ନୈନୀତାଲା,ଘୁମି ଆୟୋ ରେଲା,ଆଁଖୋଁ ମେଁ କାଲା କାଜଲ୍,ବୁଲ ବୁଲ ମାଁ ତେଲା' |ଗୀତ ଗାଇବା ସଂଗେ ସଂଗେ ସେ ଖୁବ୍ ନାଚିଲେ |ତାଂକ ଗୀତ ଶୁଣି ସାନଆଈ ଆସିଲେ |ସେ ମଧ୍ୟ ଆଈଂକ ସାଂଗେ ତାଳ ଦେଇ ନାଚିଲେ |କିଛି ସମୟ ପରେ ଏମାନେ ତିନିଜଣ ମଧ୍ୟ ସେମାନଂକ ସାଂଗେ ନାଚିଲେ |ଘରେ ଖାଲି ଖୁସି ହିଁ ଖୁସି ଥିଲା |ଆଈ କହୁଥିଲେ ,ଯାହା କଟକରେ ଅଛି,ସାରା ରାଜ୍ୟରେ ଆଉ କେଉଁଠି ନାହିଁ |କଟକ ରେ ଫୁଲ ଫୁଟି ମଉଳି ଆସିବା ବେଳକୁ ଅନ୍ୟ ଅଂଚଳରେ ଗଛରେ କଢି ଧରିବା ଆରମ୍ଭ ହେଉଥାଏ |କଟକ ରେ ଯାହା ବି ହୁଏ,ତାକୁ ଅନ୍ୟମାନେ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି |ଆଈ କହନ୍ତି,କଟକ ର ସାଇ ପଡୋଶୀ ନିଜ ଆତ୍ମୀୟସ୍ଵଜନଙ୍କୁ  ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ |କାହାର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ଏକଜୁଟ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି  |'କଟକ' ର ନାମକରଣ ର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ସେ ପିଲାମାନଂକୁ ପ୍ରାଂଜଳ ଭାବରେ ବୁଝାଇ ଦେଇଥିଲେ  |ଆଈଂକ କଥା ଶୁଣି ଅନୁଷ୍କା ଅରୁଣାଂକୁ ପଚାରେ,ଏତେ ଭଲ ଜାଗା ଛାଡି ଆମେ ସେ ଅପନ୍ତରାରେ କାହିଁକି ରହିଛୁ ମା' ?ଆଈଂକ ଘରେ ଏତେ ଜାଗା ଖାଲି ପଡିଛି,ଆମେ କଣ ଏଇଠି ରହି ପାରିବାନି ?ଅରୁଣା ବୁଝାନ୍ତି,ବାପାଂକ ଚାକିରୀ ସେଇଠି,ଆମେ ଏଇଠି କେମିତି ରହିବା ?
                         ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସାତଦିନ କୁଆଡେ ବିତିଗଲା |ସେମାନଂକୁ ନେବାକୁ ଆଶୁତୋଷ ଆସିଲେ |ତାଂକୁ ଦେଖି ଅନୁଷ୍କା ଯିବ ନାହିଁ ବୋଲି କାନ୍ଦ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା |ଅନୁଜ ଖଟ ତଳେ ଲୁଚିଗଲା |ଦୁଇ ଭାଇଭଉଣୀଂକୁ ବୁଝାଇ ଘରକୁ ଆଣିବା ପାଇଁ ଆଶୁତୋଷଂକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ସେହି ଦିନଟି ସେଠାରେ ରହିବାକୁ ପଡିଲା |ସେଦିନ ରାତିରେ ଆଈ ମାଂସ ତରକାରୀ ଓ ଚକୁଳି ପିଠା କରିଥିଲେ |ସମସ୍ତେ ଖୁସି ମନରେ ପେଟ ଭରି ଖାଇଲେ |ପରଦିନ ସକାଳେ ଯିବାବେଳେ ଆଈ ଦୁଇଟା ବଡ ବ୍ୟାଗ ରେ କେତେ କଣ ଜିନିଷ ଭର୍ତ୍ତି କରି ଦେଇଥିଲେ |ମାଆଂକ ଡ୍ରେସ ମଧ୍ୟ ତା ଭିତରେ ରଖିଥିଲେ |ମାଆ ଆସିଲା ବେଳେ ତାକୁ ଆଈ ଘରେ ରଖିଦେଇ ଆସିଲେ |କହିଲେ,ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଆସିବି,ପିନ୍ଧିବି |ଆସିବା ବେଳେ ଆଶୁତୋଷଂକୁ ଛାଡି ସମସ୍ତେ କାନ୍ଦିଲେ  |ଘରେ ପହଂଚିବାର ଅନେକ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୁଇ ଭାଇଭଉଣୀ କେବଳ ଆଈ ଘର ବିଷୟରେ କଥା ହେଉଥିଲେ |ଅନୁଜ କହୁଥିଲା,ଆମ ଆଈ ପରି ଦୁନିଆଁ ରେ ଆଉ କେହି ନାହିଁ |
                        ଅନୁଷ୍କା ର ସେତେବେଳେ ଷଷ୍ଠ ଶ୍ରେଣୀ ,ଅନୁଜ ର ଚତୁର୍ଥ ଶ୍ରେଣୀ |ସାନଆଈଂକ ଦେହ ଖରାପ ଯୋଗୁଁ ସେବର୍ଷ ଅନୁଜ ଜନ୍ମଦିନ କୁ ଆଈ ଆସି ପାରିଲେ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ପଡିଶା ଘର ପିଲା ହାତରେ ଜନ୍ମଦିନ ଡ୍ରେସ,ବିସ୍କିଟ,ଚକଲେଟ ଓ ଆରିଶା ପିଠା ପଠେଇ ଥିଲେ | ଆଈ ଚିଠି ଲେଖିଥଲେ,ଅନୁଷ୍କା ର ଜନ୍ମଦିନ କୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଆସିବେ |ଏଥରକ ଆସିବା ବେଳେ ତା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ବିଶେଷ ଉପହାର ଆଣିବେ ବୋଲି ଆଈ ତାଂକ ଚିଠିରେ ଲେଖିଥିଲେ | ସେ ବିଶେଷ ଉପହାର କଣ,ଏହା ଭାବି ଭାବି ଅନୁଷ୍କା  ଆଖିରୁ ନିଦ ହଜି ଯାଇଥାଏ | ଫେବୃୟାରୀ ଅଠର ତାରିଖ ଯେତେ ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସୁଥାଏ,ଅନେକ କଳ୍ପନା ଜଳ୍ପନାରେ ତା ମନ କୁରୁଳି ଉଠୁଥାଏ |
                    ଦୁଇ ଭାଇଭଉଣୀଂକ ସ୍କୁଲ ସେମାନଂକ ଘର ଠାରୁ ଟିକିଏ ଦୂର |ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ମାସିକିଆ ଭଡା ରିକ୍ସାରେ ସବୁଦିନ ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତି |ସେଦିନ ସୋମବାର,ଫେବୃୟାରୀ ମାସ ଷୋହଳ ତାରିଖ |ଅନୁଷ୍କା ମନେ ମନେ ହିସାବ କରୁଥାଏ,ଆଈ ଓ ସାନଆଈ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଉ ଦିନେ ବାକି ରହିଲା |ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ବେଳେ ସେ ସବୁଦିନ ଗେଟ ପାଖରେ ଅନୁଜ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ |ସେ ଆସିବା ପରେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ରିକ୍ସା ରେ ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି |ସେଦିନ ସେ ଗେଟ ପାଖକୁ ଆସି ଦେଖିଲା,ଆଈ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି |ତାଂକ ହାତରେ ଗୋଟିଏ ବ୍ୟାଗ |କିନ୍ତୁ ସବୁଥର ପରି ଆଈ ତାଂକର ସେ ସାଲଓ୍ଵାର,କୁର୍ତ୍ତା ପିନ୍ଧି ନଥିଲେ କିମ୍ବା ତାଂକ ହାତରେ ଢେର ସାରା ବ୍ୟାଗ ନଥିଲା |ତାଂକ ସାଂଗରେ ସାନଆଈ ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ |ସେ ଆଈଂକ ପାଖକୁ ଦୌଡି ଆସି ଦେଖିଲା,ତାଂକ ମୁଣ୍ଡ ଫାଟି ରକ୍ତ ବାହାରୁଛି |ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲା,ଆଈ ତମେ କେଉଁଠି ପଡିଗଲ ?ତମ ମୁଣ୍ଡ କେମିତି ଫାଟିଲା ??ସାନଆଈ କୁଆଡେ ଗଲେ ??କିନ୍ତୁ ଆଈ କିଛି କହୁନଥିଲେ   |ଏମିତି ପଚାରିବା ଭିତରେ ଆଈ  କୁଆଡେ   ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲେ  |ଆଈ କାହିଁକି କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ ବୋଲି ଅନୁଷ୍କା କାନ୍ଦିଲା |ଏମିତି କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ ତା ନିଦ ଭାଂଗିଗଲା |ସେ ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ବାପା ତାକୁ ନିଦରୁ ଉଠାଇ ପଚାରୁଚନ୍ତି,କଣ ହେଲା,କାହିଁକି କାନ୍ଦୁଛୁ ?|ଅନୁଷ୍କା ଧଡପଡ ହୋଇ ଉଠି ପଡିଲା ଓ  ଯାହା ଶୁଣିଲା,ନିଜକୁ ବିଶ୍ୱାସ  କରିପାରିଲାନାହିଁ |ଆଈ ଓ ସାନଆଈଂକ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା |ମାଆ ମୁଣ୍ଡପିଟି କାନ୍ଦୁଥିଲେ |ସେ ମଧ୍ୟ ମାଆଂକୁ କୁଂଢ଼ାଇ କେତେ କାନ୍ଦିଲା |ପଛରେ ଜାଣିଲା,ସାନଆଈଂକୁ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେବା ବେଳେ ସେ ତାକୁ ଦେବାକୁ ଥିବା ଜନ୍ମଦିନ ଉପହାର ତାଂକ ପଡିଶାଘର ପିଲା ହାତରେ ଦେଇ କହିଥିଲେ,ଏଇଟା ଅନୁକୁ ଦେଇଦବୁ,ମୁଁ ପଛରେ ଯିବି |କିନ୍ତୁ ସେଇଦିନ ହିଁ ସାନଆଈ ଗୁରୁତର ହୋଇ ପଡିଲେ ଓ ଶେଷନିଃଶ୍ୱାସ  ତ୍ୟାଗ କଲେ |ତାଂକ ମୃତ୍ୟୁରେ ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇ ଆଈ ଅତିଦୁଃଖରେ କାନ୍ଥରେ ମୁଣ୍ଡପିଟି ଦେଲେ |ସେତିକିରେ ସବୁ ଶେଷ |
                     ସେଦିନ ଠାରୁ ଅନେକ ବର୍ଷ ବିତି ଗଲାଣି |ଆଜି ଅନୁଷ୍କା ଏମ.ବି.ବି.ଏସ .ର ଛାତ୍ରୀ |କିନ୍ତୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ  ଆଈଂକ ସହିତ ତାର  ଶେଷ ଦେଖା ,ଆଜିବି ତା ମନରେ ଜୀବନ୍ତ ହୋଇ ରହିଛି |ଆଈ ସବୁବେଳେ କହୁଥିଲେ,ସାନଆଈ ତାଂକର ନିଃଶ୍ୱାସ  |ତେଣୁ ସାନଆଈଂକ ମୃତ୍ୟୁପରେ ତାଂକର ବଞ୍ଚିବା  ନିରର୍ଥକ ହୋଇଯାଇଥିଲା .........  ଆଈଂକର ଶେଷ ଉପହାର ଏକ ଟେବଲ ଘଣ୍ଟାକୁ ସେ  ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅତି ଯତ୍ନରେ ସାଇତି ରଖିଛି ଓ ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଆଈଂକର ଆଶୀର୍ବାଦ ତା ଉପରେ ଅଛି ବୋଲି ଅନୁଭବ କରିଛି |ମମତା ମହାନ୍ତି

                      

ସମ୍ପର୍କ

                           ମୁନୁ,କୁନୁ ଓ ରୁନୁଂକ ପରେ ଗୁଡୁ ଥିଲା ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ |ଶୁଭକାନ୍ତ ବେଶି ପାଠ ପଢି ନଥିଲେ,ଛୋଟ ସରକାରୀ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ | ଗୁଡୁ ପାଇଁ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ମନରେ ଅନେକ ସ୍ୱପ୍ନ  ଥିଲା |ତାଂକର ତିନିଝିଅ ସରକାରୀ ସ୍କୁଲରେ ପଢୁଥିବା ବେଳେ ଗୁଡୁ ଇଂରାଜୀ ମାଧ୍ୟମ ସ୍କୁଲରେ ପଢୁଥିଲା |ସ୍ୱଳ୍ପ  ଆୟରେ କିପରି ଘର ଚଳାଇବାକୁ ହୁଏ,ସେକଥା ସହଧର୍ମିଣୀ ସୁକାନ୍ତିଂକୁ ଭଲଭାବେ ଜଣା ଥିଲା |ସବୁ ପିଲା ଭଲ ପଢୁଥିଲେ,ହେଲେ ସେମାନେ  ଗୁଡୁର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର  ଯତ୍ନ ନେଉଥିଲେ |ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ଝିଅମାନେ ଯେତେ ପାଠ ପଢି ଯେତେ ବଡ ଚାକିରୀ କଲେ ବି ଶେଷରେ  ବାହା ହୋଇ ପରଘରକୁ ଯିବେ |ହେଲେ ସେମାନେ ସବୁବେଳେ ଗୁଡୁ ପାଖରେ ହିଁ ରହିବେ |ସେ ଭଲ ପଢି ବଡ ଚାକିରୀ କଲେ,ସେମାନଂକ ଶେଷ ଜୀବନ ସୁଖଶାନ୍ତିରେ କଟିବ |
                      ଶୁଭକାନ୍ତ  ତାଂକ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ଜଣେ ଲୋକପ୍ରିୟ କର୍ମଚାରୀ ଥିଲେ |ତଳ ଠାରୁ ଉପର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ତାଂକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ |ମୁନୁ ମାଟ୍ରିକ୍ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପାଶ କଲା |ତାର ଇଚ୍ଛା ଥିଲା,ସେ ଡାକ୍ତର ହେବ |ସେଥିପାଇଁ ସେ ନିଜକୁ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିନେଇଥିଲା ମଧ୍ୟ |କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳକୁ ପରିବାରର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା ଅତି ଶୋଚନୀୟ |ଶୁଭକାନ୍ତ ଅନେକ ଧାର,କରଜରେ ବୁଡି ଯାଇଥାଆନ୍ତି |ଇଂରାଜୀ ମାଧ୍ୟମ ସ୍କୁଲରେ ପଢୁଥିବାରୁ ଗୁଡୁର ପାଠପଢା ଖର୍ଚ୍ଚ ବର୍ଷକୁ ବର୍ଷ ବଢି ଚାଲିଥାଏ |ଦିନେ ଶୁଭକାନ୍ତ ମୁନୁକୁ କହିଲେ,ଆମ ଅଫିସ କୁ ଗୋଟିଏ ପୋଷ୍ଟ ଆସିଛି |ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା ମାଟ୍ରିକ ପାଶ |ତୁ ଯଦି ଚାହିଁବୁ,ତାହାଲେ ମୁଁ ସେକ୍ରେଟାରୀଂକ ସାଂଗେ କଥା ହେବି |ମୁନୁ ଜାଣୁଥିଲା ଘରର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା ଭଲ ନାହିଁ,କିନ୍ତୁ ସେଥିପାଇଁ ଯେ ତାକୁ ତାର ସ୍ୱପ୍ନକୁ  ଜଳାଂଜଳି ଦେବାକୁ ପଡିବ,ଏକଥା ସେ କେବେବି କଳ୍ପନା କରିପାରି ନଥିଲା |ସେ ତଥାପି କହିଲା,ହେଲେ ମତେ ତ ଏବେ ଷୋହଳ ବର୍ଷ |ଅଠର ବର୍ଷ ହେବା ପାଇଁ ଆଉ ଦୁଇବର୍ଷ ବାକି ଅଛି |ଶୁଭକାନ୍ତ କହିଲେ,ତୁ ସେ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରନା,ସେ ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ  ମୋର |କୋର୍ଟରେ ସତ୍ୟପାଠ କରାଇ ମୁନୁର ବୟସ ଷୋହଳରୁ ଅଠର ବର୍ଷକୁ ବୃଦ୍ଧି କରାଗଲା |ନାମକୁ ମାତ୍ର ଇଣ୍ଟରଭିଉ ରେ ମୁନୁ ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କଲା |ସେ  ଫ୍ରକ ପିନ୍ଧା ଛାଡି ଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ଗଲା,ଚାକିରୀ କରିବା ପାଇଁ |
                        ଚାକିରୀ କରିବା ପରେ ସେ ଜଣେ ବୟସ୍କ ମଣିଷ ପାଲଟି ଗଲା |ପରିବାରରେ ଯେ କୌଣସି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ପୂର୍ବରୁ ଶୁଭକାନ୍ତ ପ୍ରଥମେ ମୁନୁ ସହ ଆଲୋଚନା କରୁଥିଲେ |ଧୀରେ ଧୀରେ ସମୟ ଗଡି ଚାଲିଲା |ମୁନୁ ଅନୁଶାସନପ୍ରିୟ ଥିଲା |ତାର ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟଥିଲା,ଭାଇ ଭଉଣୀ ମାନେ କିପରି ଭଲ ପାଠ ପଢି ନିଜ ଗୋଡରେ ନିଜେ ଛିଡା ହେବେ |ପ୍ରଥମରୁ ଗୁଡୁ ପାଠ ପଢାରେ ଅମନଯୋଗୀ ଥିଲା |ବେଶି ସମୟ ସେ ଖେଳକୁଦ ରେ କଟାଉ ଥିଲା |ବେଳେବେଳେ ସ୍କୁଲ ନଯାଇ ସାଂଗସାଥୀ ମାନଂକ ସାଂଗରେ ଖେଳି,ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ସମୟ ହେଲେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସୁଥିଲା |ଯେଉଁଦିନ ମୁନୁ କାନକୁ ଏକଥା ଆସିଲା,ସେ ସେଦିନ ତାକୁ ଛାଟରେ ନିର୍ଧୁମ ପିଟିଲା |ସେତେବେଳେ ସୁକାନ୍ତି ପ୍ରତିବାଦ କରି କହିଥିଲେ,ପିଲାଟାକୁ ଏତେ ବାଡା ନା |ସେ ଏବେ ଛୋଟ ଅଛି,ବଡ଼ ହେଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ବୁଝିଯିବ |କିନ୍ତୁ ମୁନୁ ମାନିବା ପିଲା ନଥିଲା |ପାଠ ଆଗରେ ଗେଲବସର ର କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ |ତାପାଇଁ ପ୍ରଥମେ ପାଠ,ତାପରେ ଆଉ ଯାହା |ଗୁଡୁ କୁ ମାଡ ମାରି ସେ ଚୁପ ହୋଇ ବସିଲା ନାହିଁ |ତା ପରଦିନ ସେ ଗୁଡୁ ର ଶ୍ରେଣୀ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀଂକ ସହ ଦେଖା କରି ଗୁଡୁ କେମିତି ପାଠ ପଢୁଛି ଓ ତା ପାଠପଢା ର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ କି ପଦକ୍ଷେପ ନେଲେ ଭଲ ହେବ ସେ ବିଷୟରେ ବିସ୍ତୃତ ଭାବରେ ଆଲୋଚନା କଲା |ଆଲୋଚନାରେ ଏହା ମଧ୍ୟ ସ୍ଥିର ହେଲା , ଯେଉଁଦିନ ଗୁଡୁ ସ୍କୁଲରେ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହିବ,ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ମୁନୁକୁ ଫୋନ କରି ସେକଥା ଜଣାଇ ଦେବେ |ମୁନୁର କଡା ଅନୁଶାସନରେ କ୍ରମେ ଗୁଡୁର ପାଠରେ ଉନ୍ନତି ହେଲା |ତାପରେ ଗୁଡୁ ଆଉ ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁନଥିଲା  |ଦଶମ ଓ ଦ୍ୱାଦଶ  ଶ୍ରେଣୀ ପରୀକ୍ଷାରେ ଭଲ ନମ୍ବର ରଖି ପାଶ କରିବା ପରେ ସେ ଇଂଜିନିୟରିଂ ପଢିଲା |ଯେତେବେଳେ ତାକୁ ଚାକିରୀ କରିବା ପାଇଁ ଅଫର ଲେଟର ମିଳିଲା,ସେ ପ୍ରଥମେ ଆସି ମୁନୁକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଲା ଓ  କହିଲା,ନାନୀ ,ଏସବୁ କେବଳ ତୋ ପାଇଁ ସମ୍ଭବପର ହୋଇଛି |ତୋ ୠଣ ମୁଁ ଏ ଜନ୍ମ କଣ, ଶତ ଜନ୍ମ ତପସ୍ୟା କଲେ ବି  ଶୁଝି ପାରିବି ନାହିଁ |
                          ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଭଉଣୀଂକ ମଧ୍ୟରୁ କୁନୁ ଅଧ୍ୟାପିକା ହେଲା ଓ ରୁନୁ ଏମ.ବି.ଏ. କରି ବ୍ୟାଂକରେ ଚାକିରୀ କଲା |ମୁନୁ ତାର ସେଇ ଛୋଟ ଚାକିରୀରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଲା |ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁଠି ପିଲାମାନଂକ ଉପଲବ୍ଧି ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା ହୁଏ, ସୁକାନ୍ତି ସମସ୍ତଂକ ବିଷୟରେ ବଢେଇ ଚଢେଇ କହିବା ବେଳେ,ମୁନୁ ବାବଦରେ ଗୋଳେଇ କରି କହି ଦିଅନ୍ତି  |ସମସ୍ତେ ଚାକିରୀ କରିବା ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ପରିବାରର ଅର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା ସୁଧୁରି ଯାଇଥିଲା |ପୂର୍ବପରି  ଆର୍ଥିକ ଅଭାବ ଅନାଟନ ଆଉ ନଥିଲା |ଶୁଭକାନ୍ତ ତିନି ଝିଅଂକ ବାହାଘର କଲେ |ସୁକାନ୍ତି କହିଲେ,ଆମେ ଗୁଡୁ ପାଇଁ ଏତେ ତର ତର ହେବାନି |ଭାବି ଚିନ୍ତି ତା ସାଂଗେ ମିଶିଲା ପରି ଭଲ ଝିଅ ଦେଖି କରିବା |
                          ଶେଷରେ ଭଲ ଘର ଓ ଭଲ ଝିଅ ଦେଖି ଗୁଡୁର ବିବାହ ସ୍ଥିର ହେଲା |ଝିଅ ର ବାପା କୌଣସି ଜିନିଷ ଦେବାରେ ଅବହେଳା କରି ନଥିଲେ |ସବୁ ଜିନିଷ ସେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ଛୋଟ ଘରେ ଖଂଜି ଦେଇଥିଲେ |ଝିଅ ଉପରେ କାଳେ ବେଶି କାମ ପଡିବ,ସେଥିପାଇଁ ତାଂକ ଘରର ଚାକରାଣୀ କୁ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ତା ସହିତ ପଠାଇ ଥିଲେ |ଏସବୁ ଶୁଭକାନ୍ତଂକୁ ଭଲ ନ ଲାଗୁ ଥିଲେବି ଖୁସିରେ ସୁକାନ୍ତିଂକ ଗୋଡ ତଳେ ଲାଗୁ ନଥିଲା |ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ବୋହୂ ତାଂକର ଲକ୍ଷ୍ମୀଵନ୍ତ,କାନ୍ଧରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଂକୁ ବସାଇ ସେ ତାଂକ ଘରକୁ ଆସିଛି |
                          ଚାକିରୀ କରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ଜୀବନ ଖୁବ ସୁଖ ଶାନ୍ତିରେ କଟି ଗଲା |ପ୍ରକୃତ ସମସ୍ୟା ଆରମ୍ଭ ହେଲା,ସେ ଯେତେବେଳେ ଅବସର ଗ୍ରହଣ କରି ଘରେ ରହିଲେ |ତାଂକର ଗୋଟିଏ ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା,ସେ ପ୍ରତିଦିନ ଦୁଇଟି ଖବରକାଗଜ କିଣି ପଢୁଥିଲେ |ଗୋଟିଏ ସରକାରଂକ ସପକ୍ଷବାଦୀ ଥିବାବେଳେ ଅନ୍ୟଟି ବିପକ୍ଷବାଦୀ ଥିଲା |ଏହାଦ୍ୱାରା  ସେ ପ୍ରକୃତ ଘଟଣାର ସତ୍ୟାସତ୍ୟ ବିଷୟରେ ଅନ୍ଦାଜ ଲଗାଇ ପାରୁଥିଲେ |ଏମିତିକି ନିର୍ବାଚନ ବେଳେ କେଉଁ ଦଳ କ୍ଷମତାକୁ ଆସିବ,ସେ ସଠିକ କହି ପାରୁ ଥିଲେ |ହୋମିଓପାଥିକ ବିଷୟରେ ତାଂକର ଗଭୀର ଜ୍ଞାନ ଥିଲା |ସେ ମାଗଣାରେ ରୋଗୀ ମାନଂକୁ ଔଷଧ ଦେଉଥିଲେ |ତାଂକର ଔଷଧ ଏପରି ଅକାଟ୍ୟ ଥିଲା ଯେ ,ଯିଏ ଥରେ ତାଂକ ଠାରୁ ଔଷଧ ନେଉଥିଲା,ସେ ବାରମ୍ବାର ତାଂକ ପାଖକୁ ଔଷଧ ନେବାକୁ ଆସୁଥିଲା |ସେତିକି ନୁହେଁ,ବନ୍ଧୁତା ଖାତିରରେ ସେ ତାଂକୁ ଚା' ନ ପିଆଇ ଛାଡୁ ନଥିଲେ |ଏସବୁ ତାଂକର ବହୁତ ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆର୍ଥିକ ଦୁରବସ୍ଥା ଭିତର ଦେଇ ଗତି କରୁଥିଲେ,ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ସେ ତାଂକର ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡି ନଥିଲେ |ଯେତେବେଳେ ବାହାରେ ସେ ବନ୍ଧୁମାନଂକ ସହ ଗପୁ ଥାଆନ୍ତି,ଚା'ପାଇଁ ବରାଦ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁନୁ କେତେଜଣ ବାହାରେ ବସିଛନ୍ତି ଗଣିଦେଇ ସେଇ ଅନୁସାରେ ସେମାନଂକୁ ଚା'ଦେଇ ଆସେ |ଏଥିରେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ପତିଆରା ବଢିଯାଏ |ତାଂକର ବନ୍ଧୁମାନେ ମୁନୁ ର ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି |'ଯାହା କୁହ ପଛକେ ଶୁଭ ର ବଡ଼ଝିଅ କୋଟିକ ରେ ଗୋଟିଏ '|ଏହା ଶୁଣି ଖୁସିରେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ଛାତି କୁଣ୍ଢେ ମୋଟ ହୋଇଯାଏ |ମୁନୁ ବାହା ହୋଇଯିବା ପରେ କୁନୁ ରୁନୁ କିଛିଦିନ ସେହିପରି ଚା'ଦେଲେ |କିନ୍ତୁ ମୁନୁ ପରି ନୁହେଁ |ଚା' ପାଇଁ ବରାଦ କଲେ  କେତେଜଣଂକ ପାଇଁ ଚା' ହେବ ପଚାରି ତାପରେ ଚା' ତିଆରି କରି ଦିଅନ୍ତି |ସେମାନେ ବାହା ହୋଇ ଯିବା ପରେ ସୁକାନ୍ତି ବେଳେବେଳେ ଚା' କରି ଦିଅନ୍ତି,ଆଉ ବେଳେବେଳେ କାମ ଅଛି,ଚା' କରି ପାରିବିନି ବୋଲି ମନା କରି ଦିଅନ୍ତି |ବୋହୂ ଆସିବା ପରେ ଜଂଜାଳ ବଢିଗଲା |ଶୁଭକାନ୍ତ ଆଉ ଚା' ପାଇଁ ବରାଦ ନକରି ସାଂଗ ମାନଂକ ସହିତ ଛକ ପାଖକୁ ଯାଇ ଚା' ପିଅନ୍ତି |
                         ଦିନେ ଗୁଡୁ ସୁକାନ୍ତିଂକୁ କହିଲା,ବୋଉ,ବାପାଂକୁ ମନା କର,ସେ କାହିଁକି ବେକାରଟା ରେ ମାଗଣା ଔଷଧ ଆଉ ମାଗଣା ଚା' ଦେଇ ପଇସା ବରବାଦ କରୁଛନ୍ତି |ସେମାନେ ବାପାଂକୁ ତେଲେଇ ଦଉଛନ୍ତି,ଆଉ ବାପା ତାଂକ କଥାରେ ଭାସି ଯାଉଛନ୍ତି |ଏଥିରେ  ତାଂକର କଣ ଲାଭ ହେଉଛି ?ସୁକାନ୍ତି ଦିନେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକୁ ଏ ବିଷୟରେ କହିଲେ |ତାଂକ କଥା ଶୁଣି ଶୁଭକାନ୍ତ ରାଗରେ ନିଆଁବାଣ ହୋଇଗଲେ |କହିଲେ,ଏକଥା ଗୁଡୁ କହିଛି ନାଁ ତମେ ମନରୁ ଫାନ୍ଦି କହୁଛ ?ସୁକାନ୍ତି କହିଲେ,ନାଁ ନାଁ ସେ କାହିଁକି ଏକଥା କହିବ,ମୁଁ ଘରର  ଭଲ ପାଇଁ କହୁଥିଲି |ତମେ ତ ରିଟାୟାର୍ଡ ହୋଇ ଗଲଣି,ପର ପାଇଁ ଅଯଥା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଲାଭ କଣ ?ଶୁଭକାନ୍ତ କହିଲେ,ଯେତେବେଳେ ଧାର ଉଧାର କରି ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ଚଳୁଥିଲି,ସେତେବେଳେ ଏ ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡି ନଥିଲି,ଏବେ ଛାଡିବି କାହିଁକି ?ମୁଁ ତମକୁ ପ୍ରଥମ ଆଉ ଶେଷ ଥର ପାଇଁ କହି ଦେଉଛି,ଯଦି ଖୁବ ଶୀଘ୍ର ତମେ ମୋର ମୃତ୍ୟୁ ଚାହୁଁଥାଅ ତାହାଲେ,ମୁଁ ଯେଉଁ କାମ କରିବାରେ ଆନନ୍ଦ ପାଉଛି,ତାକୁ ବନ୍ଦ କରନାହିଁ |ଇଏ ତ ଆରମ୍ଭ ମାତ୍ର ଥିଲା,କ୍ରମେ ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାକୁ ନେଇ ଘରେ ସବୁବେଳେ କିଛି ନାଁ କିଛି ମନାନ୍ତର ଓ ମତାନ୍ତର ଲାଗି ରହିଲା |ଧୀରେ ଧୀରେ ଶୁଭକାନ୍ତ ଅନୁଭବ କଲେ, ତାଂକର ପ୍ରାଧାନ୍ୟ କମି କମି ଯାଉଛି ଓ ସେ ଯେପରି ଏକ ଅଲୋଡା ଓ ଅଦରକାରୀ ବସ୍ତୁରେ ପରିଣତ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି  |ସେ ପଛଦିନର କଥା  ମନେ ପକାଇ  ଝୁରି ହୁଅନ୍ତି |ଭାବନ୍ତି,ସେତେବେଳେ କେତେ ଅଭାବ ଅନାଟନ ଥିଲା,କିନ୍ତୁ ଘରେ କେତେ ଶାନ୍ତି ଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ଝିଅମାନେ ଘରକୁ ବୁଲି ଆସନ୍ତି,ସେ ଖୁସିରେ ଘର ପାଖ ଗୁଡିଆ ଦୋକାନରୁ ବରା,ପିଆଜି,ଆଳୁଚପ୍ ଇତ୍ୟାଦି ନେଇ ଆସନ୍ତି |ମନଖୁସିରେ ସେମାନଂକ ସହ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଗପନ୍ତି |ବେଳେବେଳେ ବୋହୂକୁ କହନ୍ତି,ରୋଷେଇ କର,ପିଲାମାନେ ଖାଇକରି ଯିବେ |ନୂଆ ନୂଆ ରିତୁ କୁ ନିଜ ନଣନ୍ଦ ମାନଂକୁ ସୁସ୍ୱାଦୁ  ଜିନିଷ ରୋଷେଇ କରି ଦେବାରେ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁଥିଲା |ପରେ ତାକୁ ଆଉ ସେ କାମ କରିବାକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ସେମାନେ ଆସିବା କ୍ଷଣି ସେ ଶରୀର ଅସୁସ୍ଥତା ର ବାହାନା କରି ବିଛଣା ରେ ଶୋଇଯାଏ |କୁନୁ,ରୁନୁ କହନ୍ତି,ଦେଖ ଲୋ ନାନୀ,ଆମକୁ ଦେଖି କେମିତି ପେଖନା ମାରି ଶୋଇଲାଣି |ମୁନୁ ସେମାନଂକୁ ଆକଟ କରି  କହେ,ସେମିତି କହନା,ସେ ଶୋଇଥାଉ,ଆମେ ମିଳିମିଶି ରୋଷେଇ କରିଦେବା |କୁନୁ ପ୍ରତିବାଦ କରି କହେ,ଆମେ ବାପଘରକୁ ଆସିଛୁ କଣ ଖଟିବା ପାଇଁ ?ମୁଁ ଚାଲିଲି,ତମର ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା କର |ସେ ଯିବାପରେ ବାଆଁରେଇ ହୋଇ ରୁନୁ ମଧ୍ୟ ଚାଲିଯାଏ |ମୁନୁ କିନ୍ତୁ ଯାଇ ପାରେନାହିଁ |ସେ ବୁଝେ,ସେମାନେ ଆସିଲେ,ବାପା କେତେ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି |ଆଉ କିଛି ସମୟ ରହିଗଲେ ବାପା ଆହୁରି କେତେ ଖୁସି ହେବେ |ସେ ସମସ୍ତଂକ ପାଇଁ ରୋଷେଇ କରେ |ସେଦିନ ଶୁଭକାନ୍ତ ହାତ ଚାଟି ରୁଟି ତରକାରୀ ଖାଆନ୍ତି |କହନ୍ତି,ମୋ ମୁନୁ ପରି କେହି ରାନ୍ଧି ପାରିବେ ନାହିଁ |ତା ହାତରେ ଅମୃତ ଅଛି |
                         ଶୁଭକାନ୍ତ ସ୍ବାଧୀନଚେତା ମଣିଷ ଥିଲେ |ସେ ଯାହା ଠିକ ଭାବୁଥିଲେ,ଯେତେ ବାଧାବିଘ୍ନ ଆସିଲେ ବି ତାହା କରୁଥିଲେ |ତାଂକର ଗୋଟିଏ ଖୋଇ ଥିଲା,ଭୋଟ ଗ୍ରହଣ ବେଳେ ସେ ସର୍ବ ପ୍ରଥମେ ଭୋଟ ଦେବେ |ତାଂକ ପୂର୍ବରୁ କେହି ଭୋଟ ଦେବାକୁ ସେ ବରଦାସ୍ତ କରିପାରୁ ନଥିଲେ |ସେଥରକ ଉଭୟ ଲୋକସଭା ଓ ବିଧାନସଭା ପାଇଁ ଭୋଟ ଗ୍ରହଣ ହେଉଥିଲା |ସକାଳ ସାତ ଟା ପୂର୍ବରୁ ଭୋଟଗ୍ରହଣ କେନ୍ଦ୍ରରେ ଉପସ୍ଥିତ ହେବାପାଇଁ ସେ ମନେ ମନେ ଯୋଜନା କରିଥାଆନ୍ତି |କାଳେ ସେଠାରେ ପହଂଚୁ ପହଂଚୁ ଡେରି ହୋଇଯିବ,ସେଥିପାଇଁ ସେ  ଗୁଡୁ ର ପୁଅ ବିରୁ କୁ କହି ଥାଆନ୍ତି,ସେ  ତାଂକୁ ସ୍କୁଟି ରେ ନେଇ ଛାଡି ଦେବ |ତେଣିକି ଫେରିବା ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ତାଂକର |ବିରୁ ବି ରାଜି ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଠିକ ବାହାରିବା ବେଳକୁ ରିତୁ ସଫା ସଫା କହିଦେଲା,ବିରୁ ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ |ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ରୁକୁଣା ରଥ ଅଣଲେଉଟା | ଯିବାକୁ ମନ କରିଛନ୍ତି ମାନେ ଯେମିତି ହେଉ ଯିବେ |ସେ ଏକୁଟିଆ ବାହାରି ପଡିଲେ |ଚଞ୍ଚଳ  ପଦକ୍ଷେପ ରେ ଯାଉ ଯାଉ ଏକ ଖାଲରେ ତାଂକ ଗୋଡ ପଶିଗଲା ଓ ସେ କଚଡା ଖାଇ ପଡିଗଲେ |ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ସେ ଭୋଟ ଦେଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ |ତା ସହିତ ତାଂକ ଅଣ୍ଟା ହାଡ଼ ଭାଂଗିଗଲା |
                       
                           ସୁସ୍ଥ ହେବାପାଇଁ ତାଂକୁ ବର୍ଷେ ପାଖାପାଖି ଲାଗିଗଲା |ସେହି ସମୟ ଭିତରେ ସେ ଯେଉଁ ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗିଲେ,ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ମରିଯାଇଥିଲେ,ଏହାଠାରୁ ଢେର ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା |ତାଂକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ମୁନୁ,କୁନୁ ଓ ରୁନୁ ପ୍ରାୟ ବେଳେ ଆସୁଥିଲେ |ଏହି ମଉକା ରେ ତିନି ଭଉଣୀ ପରସ୍ପରକୁ ଭେଟୁଥିଲେ,ଗପସପ କରୁଥିଲେ |ଯେତେବେଳେ କିଛି ବି ଅସୁବିଧା ହେଉଥିଲା,ଜଣେ ଜାଣିବା ମାତ୍ରକେ ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଭଉଣୀଂକୁ ଫୋନ କରି ସାଂଗେ ସାଂଗେ ଜଣାଇ ଦେଉଥିଲା |ତିନିଭଉଣୀ ଏକ ସମୟରେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ପାଖରେ ପହଂଚି ଯାଉଥିଲେ |ଶୁଭକାନ୍ତ ଯେଉଁ ଜିନିଷ ଖାଇବାକୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି,ତିନି ଭଉଣୀ ଘରେ ତିଆରି କରି ଆଣିଥାନ୍ତି |ସେସବୁ ଶୁଭକାନ୍ତ ଖାଇ ବହୁତ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି |ଦିନେ ଗୁଡୁ କହିଲା,ତମେମାନେ ସବୁବେଳେ କାହିଁକି ଏଠିକି ଚାଲି ଆସୁଛ ?ଏକେ ତ ଘରକାମ କରି କରି ରିତୁ  ହାଲିଆ ହୋଇ ଯାଉଚି,ସେଥିରେ ତମକୁ କେତେ ଚା' ଜଳଖିଆ କରି ଦେବ ?ତମେମାନେ କଣ ସନ୍ଦେହ କରୁଛ,ମୁଁ ବାପାଂକ ଯତ୍ନ ଠିକ ରେ ନେଇ ପାରୁନି ବୋଲି ?ରୁନୁ ରାଗିଯାଇ କହିଲା,ବାପାଂକୁ ଟିକିଏ ଦେଖିବାକୁ ଆସୁଚୁ ବୋଲି ତୁ ଏତେ କଥା କହୁଚୁ ?ତାକୁ ଚା' ଜଳଖିଆ କରି ଦେବାପାଇଁ କିଏ କହୁଚି ?କାହିଁ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତ ଆମକୁ କେହି ଚା' ଦେଇ ନାହାନ୍ତି |ମୁହଁ  ଉଠେଇ କଥା କହୁ ନଥିଲା,ଏବେ କେତେ କଥା କହୁଚି ଦେଖ !କୁନୁ ମଧ୍ୟ ରାଗିଗଲା |ସୁକାନ୍ତିଂକୁ କହିଲା,ବୋଉ,ଆମେ ଏଠିକି ଆସିଲେ,ତୋ ପୁଅ ବୋହୂଂକୁ ଭଲ ଲାଗୁନି |ତମେ ତମ ଦୁଃଖ ରେ ଥାଅ,ଆମେ ଆଉ ଏଠିକି ଆସିବୁନି |ତୁ ବି'ଆମକୁ ଆଉ ଡାକିବୁନି |ସୁକାନ୍ତି କହିଲେ,ସାନଭାଇ କଥା ଧରୁଛୁ ?ସେ ମତେ କେତେ କଡା କଥା କହୁଚି ଜାଣିଛୁ ?ଆଖି ର ଲୁହ କାନିରେ ପୋଛି ସବୁ ସହୁଛି |ଯେତେହେଲେ ମୋର ପୁଅ ,କଣ କହିଦେଲା ବୋଲି ତା କଥାରେ ମାନ କରି ବସିବି ?ରୁନୁ କହିଲା,ହଉ ହଉ ,ତୁ ଆମକୁ ଆଉ ପାଠ ପଢ଼ାନା |ଆମର ଆଉ ଏଠିକି ଆସିବାର ନାହିଁ କି ତାର ବୋଲି ଶୁଣିବାର ନାହିଁ |ମୁନୁ କିନ୍ତୁ ସେମାନଂକ କଥାରେ ରାଜି ହେଲା ନାହିଁ |ସେ କହିଲା,ଭାଇ ଦୋଷ କଲା ବୋଲି ଆମେ କଣ ବାପା ବୋଉଂକୁ ଛାଡି ଦେବା ?
                               ଶୁଭକାନ୍ତ ଧୀରେ ଧୀରେ ଆରୋଗ୍ୟ ଲାଭ କଲେ  |କିନ୍ତୁ  ସବୁଦିନ ପାଇଁ ବାଡି ର ସାହାରା ନେଇ ତାଂକୁ ଚାଲିବାକୁ ପଡିଲା  |ପୂର୍ବ ପରି ଚଳପ୍ରଚଳ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା |ଘରେ ବନ୍ଧୁମାନଂକ ଗହଳି ମଧ୍ୟ କ୍ରମେ କମିଗଲା |ଦିନେ ମୁନୁ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ପାଇଁ ତାଂକର ଅତିପ୍ରିୟ କଖାରୁ ଫୁଲ ଭଜା ନେଇ ଆସିଥିଲା |ଘରେ ପହଂଚି ଦେଖିଲା,ଘର ର କବାଟ ଦରଆଉଜା ଅଛି  |ସେ ଭିତରକୁ ପଶିବା ବେଳକୁ ଶୁଣିଲା,ଶୁଭକାନ୍ତ ସୁକାନ୍ତିଂକୁ କହୁଚନ୍ତି ,ମୋର ଯଦି କିଛି ହୋଇଯାଏ ତମେ ମୁନୁ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ |ସୁକାନ୍ତି କହିଲେ,ଗୁଡୁ ଥାଉ ଥାଉ ମୁଁ କାହିଁକି ମୁନୁ ପାଖକୁ ଯିବି |ଶୁଭକାନ୍ତ କହିଲେ,ନଯିବ ଯଦି ଭଲକଥା |ହେଲେ ମୁନୁ ଯଦି ଡାକିବ,ତମେ ମନା କରିବନି |ବାପାଂକର ତା ଉପରେ ଏତେ ଭରସା ଥିବା ଦେଖି ମୁନୁ ଆଖିରୁ ଅନର୍ଗଳ ଲୁହଧାର ଝରିଗଲା |ସେ ଶତ ଚେଷ୍ଟା କରି ତାକୁ ରୋକି ପାରିଲା ନାହିଁ |ତାର କାନ୍ଦୁରା ମୁହଁ ଦେଖିଲେ ବାପା ଆଉ କଣ ଭାବିବେ |ସେଥିପାଇଁ ଆଉ ସେ ତାଂକୁ ଦେଖା ନକରି ରିତୁକୁ ଖାଇବା ଜିନିଷ ଦେଇ କହିଲା,ବାପାଂକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବୁ,ମୁଁ କାଲି ଆସିବି |ତା ପରଦିନ ଆସି ଜାଣିଲା,ସେ ଆଣିଥିବା ଜିନିଷ ରିତୁ ବାପାଂକୁ ନଦେଇ,ତା ପିଲାମାନଂକୁ ଦେଇ ଦେଇଛି |ସୁକାନ୍ତି କହିଲେ,ଏବେ ଯିଏ ଯାହା ଖାଇବା ଜିନିଷ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ପାଇଁ ଆଣୁଛନ୍ତି ,ରିତୁ ଆଉ ତାହା ତାଂକୁ ଦେଉନି |କହୁଛି,ଏ ବୟସରେ ଗରିଷ୍ଠ ଜିନିଷ ଖାଇଲେ,ତାଂକ ଦେହ ଖରାପ ହେବ |ମୁନୁ ସବୁ ବୁଝିଲା |ଏଣିକି ଖାଇବା ଜିନିଷ ଆଣିଲେ,ସେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକୁ ଖୁଆଇ ସାରିବା ପରେ ଯାଏ |
                              ମୁନୁ ର ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁର  ଗାଁ ରେ ରହୁଥିଲେ |ସ୍ୱାମୀ  ଦୀପକ ତାଂକର ଏକମାତ୍ର ପୁଅ |ମୁନୁ ର ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଓ ଗୋଟିଏ ଝିଅ |ଦୁହେଁ ବାହାରେ ହଷ୍ଟେଲରେ ରହି ପଢୁଥିଲେ |ଶୁଭକାନ୍ତ ସୁସ୍ଥ ହେବାପରେ ଶ୍ଵଶୁରଙ୍କ  ଦେହ ଖରାପ ହେଲା |ଦୀପକ ବାପା ବୋଉ ଦୁଇ ଜଣଂକୁ ଗାଁ ରୁ ନେଇ ଆସିଲା |ଶ୍ଵଶୁରଙ୍କ  ପାକସ୍ଥଳୀ ସଂକ୍ରମିତ ହୋଇଥିଲା |ଅନେକ ଚିକିତ୍ସା ସତ୍ତ୍ୱେ  ସେ ଆଉ ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ |ଦୁଇମାସ କାଳ ଭୋଗି ଭୋଗି ଶେଷରେ ଆଖି ବୁଜିଲେ |ଶାଶୁ ଚାହୁଁଥିଲେ,କିଛିଦିନ ଗାଁ ରେ ରହି ତାପରେ ସେମାନଂକ ପାଖକୁ ଆସିବେ |କିନ୍ତୁ ମୁନୁ ଆଦୌ ରାଜି ହେଲାନାହିଁ |ଗାଁ ଘରେ ତାଲା ପଡିଲା |ଶାଶୁ ଆସି ତାଂକ ପାଖରେ ରହିଲେ |ସେ ଆସି ରହିବା ପରେ ଘର ର ବାତାବରଣ ସୁଖ ଶାନ୍ତିରେ ଭରିଗଲା |ସେ ମନଖୋଲା ମଣିଷ |ସରଳ ମନରେ ତାଂକ ମନକୁ ଯାହା ଆସେ କହି ଦିଅନ୍ତି |ମୁନୁ ମୁହଁ ଶୁଖେଇ ବସିଲେ ଆଦୌ ସହି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ |ଶ୍ୱଶୁର  ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇ ପଡ଼ିଥିବା ବେଳେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ ଦୁଇଆଖି ର  ମୋତିଆବିନ୍ଦୁ ଅପରେସନ ହୋଇଚି ବୋଲି ମୁନୁ ଖବର ପାଇଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଆଉ ତାଂକୁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇପାରି ନଥିଲା |ଦିନେ କୁନୁ,ରୁନୁଂକ ସହ କଥା ହୋଇ ସମସ୍ତେ ସାଂଗ ହୋଇ ଶୁଭକାନ୍ତଂକୁ ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ |ପହଂଚିଲା ବେଳକୁ ଉଭୟ ସୁକାନ୍ତି ଓ ଶୁଭକାନ୍ତ ମନଦୁଃଖରେ ବସିଥିଲେ |ତିନିଜଣଂକୁ ଏକାସାଂଗରେ ଦେଖି ଶୁଭକାନ୍ତ ଆନନ୍ଦରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ଶୋଇବା ସ୍ଥାନରୁ ଉଠିବସିଲେ |କହିଲେ,ଆରେ ,ଘର ଅନ୍ଧାର କାହିଁକି କରିଛ,ଲାଇଟ ଲଗାଅ |ଏକଥା କହି ସେ ନିଜ ହାତରେ ସୁଇଚ ରେ ହାତ ମାରି ଅନ କଲେ |କିନ୍ତୁ ଏତେ ଆଲୋକ ରେ ବି ତାଂକୁ କିଛି ଦେଖାଯାଉ ନଥିଲା  |ଏହାର ସପ୍ତାହେ ପରେ ଶୁଭକାନ୍ତ ଆଖି ବୁଜିଲେ  |ଶୁଭକାନ୍ତଂକ କଥା ଭାବି ଭାବି ମୁନୁ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଶୁଖୁ ନଥାଏ |ଦଶାହ ଦିନ ତୁଠ କାମ ସରିବା ପରେ ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ବସିଥିଲେ |ନୀରବତା ଭାଂଗି ରିତୁ ର ମାଆ କହିଲେ,ଏଣିକି ଆଉ ଅସୁବିଧା ନାହିଁ |ବୁଢାଂକ ପେନସନ୍ ବୁଢୀଂକୁ ମିଳିବ |ତିନି ଝିଅଂକ ଭିତରୁ ଯିଏ ବୁଢୀଂକୁ ରଖିବ ସିଏ ତାଂକ ପେନସନ୍ ଭୋଗ କରିବ |ରୁନୁ ସେଠାରେ ଥଲା |କହିଲା,ଗୁଡୁ,ରିତୁ କଣ କରିବେ ?ରିତୁ ର ମାଆ କହିଲେ,ସେମାନେ ଏତେଦିନ ଯାଏଁ କଲେ |ଝିଅ ହିସାବରେ ତୁମ ମାନଂକର କଣ କିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନାହିଁ ?ରୁନୁ କହିଲା,ନାହିଁ କାହିଁକି  ଅଛି |କିନ୍ତୁ ବାପାଂକ ଦଶାହ କାମ ନସରୁଣୁ ବୋଉ କୁ ନେଇ ଏବେଠାରୁ  ଭାଗବଣ୍ଟା ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଗଲାଣି ?ରିତୁ କହିଲା,ବାପାଂକ ଘୁଅମୁତ ସିନା ବୋଉ କରୁଥିଲେ,ବୋଉଂକର କିଏ କରିବ ?କୁନୁ କହିଲା,ବୋଉ ତ ଏବେ ସୁସ୍ଥ ମଣିଷ |ତାର ଅସୁସ୍ଥତା କଥା ଏବେଠାରୁ କାହିଁକି ଚିନ୍ତା କରୁଛ ? ଗୁଡୁ କେଉଁଠି ଥିଲା ସେଠାକୁ ଆସି ,ଆଲୋଚନାରେ ଭାଗ ନେଇ କହିଲା,ବୋଉ କୁ ରାତିରେ ନିଦ ହଉନି |ରାତି ନ ପାହୁଣୁ ଠାକୁରଂକ ପାଖରେ ଘଣ୍ଟି ଟିଣି ଟିଣି କରି ଜମା ଶୁଆଇ ଦଉନି |ମୁନୁ ରାଗିଯାଇ କହିଲା,ବୋଉ ସବୁବେଳେ ଭୋରରୁ ଉଠି ଠାକୁର ପୂଜା କରେ |ତୁ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ ଯିବାବେଳେ ଯେତେବେଳେ ତୋର ଶୁଭ ମନାସି ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି ଠାକୁରଂକ ପାଖରେ ଘଣ୍ଟି ଟିଣି ଟିଣି କରୁଥିଲା,ସେତେବେଳେ ତ ତୋ ନିଦ ଭାଂଗିଯାଉ ନଥିଲା,ଏବେ ନିଦ ଭାଂଗି ଯାଉଚି ?ସିଧା ସିଧା କହିଦିଅ ତମର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଣ,ଏତେ ବଂକେଇ ବୁଲେଇ କାହିଁକି କହୁଛ ?କଥା ଆଗକୁ ଆହୁରି ବଢି ଥାଆନ୍ତା,ସେତେବେଳେ କିଏ ଜଣେ ଆସି ଖବର ଦେଲା,ନନା ଡାକୁଛନ୍ତି,ସମସ୍ତେ ଆସ |କଥା ସେଇଠି ରହିଲା |
                         ସେଦିନ ଘରକୁ ଫେରି ମୁନୁ ଦୀପକ କୁ କହିଲା,ବୋଉ ଭାରି ହଇରାଣ ହେଉଛି,ଆମେ ତାକୁ ଆମ ଘରକୁ ନେଇ ଆସିବା ?ଦୀପକ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ଘରେ ବୋଉ ଅଛି,ତମ ବୋଉ ଆସିଲେ, ଦୁଇ ଜଣ ଚଳିବେ କେମିତି ?ତମେ ତମ ଘର କଥାରେ ମୁଣ୍ଡ ପୁରାଇ ଅଯଥା ବାହାର କଳି ଆମଘରକୁ ଆଣନା |ସେକଥା ଗୁଡୁ ଉପରେ ଛାଡିଦିଅ,ସେ ଠିକ ବୁଝିବ |ମୁନୁ ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲା |କିଛିମାସ  ପରେ ଖବର ପାଇଲା,ଗୁଡୁ ବୋଉ କୁ ନେଇ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ରେ ଛାଡି ଦେଇଛି |ମୁନୁ ସେଦିନ ଅଥୟ ଅସ୍ଥିର ହୋଇ ପଡିଲା |ଆଉ ମୂହୁର୍ତ୍ତେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଆଉ ଅଫିସ ରେ ରହିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲାନାହିଁ |ସେ ଅଧା ଛୁଟି ନେଇ ସୁକାନ୍ତିଂକୁ ଦେଖିବାକୁ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଗଲା |ତାକୁ ଦେଖି ସୁକାନ୍ତିଂକ ଆଖିରୁ ଧାର ଧାର ଲୁହ ଝରିଗଲା |କିନ୍ତୁ ସେ ପଦେ  ବି କଥା କହିଲେ ନାହିଁ |ସେଠାରୁ ଫେରି ରାତିରେ ମୁନୁକୁ ପ୍ରବଳ ଜ୍ୱର  ହେଲା |ଯେତେ ପ୍ରକାର ଔଷଧ ଖାଇ ମଧ୍ୟ ତାର ଜ୍ୱର  କମିବାର ନାଁ ଧରିଲା ନାହିଁ |ଏହିପରି ଚାରିଦିନ ବିତିଗଲା |ଶାଶୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଦୀପକ କୁ କହିଲେ,ଏତେଦିନ ହେଲାଣି ଜ୍ୱର  କମୁନି,ଆଉଜଣେ ଡାକ୍ତରଂକୁ ହେଲେ ଦେଖା |ଦୀପକ କହିଲା,ହଁ ମୁଁ ଆପଏନ୍ଟମେଣ୍ଟ ନେଇଛି,କାଲି ତାକୁ ନେଇ ହସ୍ପିଟାଲକୁ ଯିବି |ସେଦିନ ଖରାବେଳେ ମୁନୁ ଔଷଧ ଖାଇ ବିଛଣାରେ ଗଡପଡ ହେଉଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଶୁଭକାନ୍ତଂକ କଥା ତାର ମନେ ପଡିଲା |ସେ କେତେ ଭରସାରେ ସୁକାନ୍ତିଂକୁ କହୁଥିଲେ,ମୁନୁ ଡାକିଲେ ତମେ ଚାଲିଯିବ |ଅଥଚ ସେ ବାପାଂକ ଭରସା ର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇ ପାରିଲା ନାହିଁ |ସେତେବେଳେ ତାଂକ କଥା ମନେପଡି ତାର କୋହ ଉପରେ କୋହ ଉଠିଲା |ନିଜକୁ ରୋକି ନପାରି ସେ ଚାଦରରେ ମୁହଁ ଲୁଚେଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା |ହଠାତ ତାର ମନେହେଲା,କିଏ ଯେମିତି ତାର ପିଠି ଆଉଁସୁଛନ୍ତି |ସେ ଚାଦରରୁ ମୁହଁ କାଢି ଦେଖିଲା,ପାଖରେ ଶାଶୁ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି |ସେ କହିଲେ,କାନ୍ଦୁଛୁ କାହିଁକି ମା',କଣ ହୋଇଛି ?ମୁନୁ ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା,ମୁଣ୍ଡ ବିନ୍ଧୁଛି |ଶାଶୁ କହିଲେ,ୟେ ତ ମୁଣ୍ଡ ବିନ୍ଧା କାନ୍ଦ ନୁହେଁ |ସତ କହ,କଣ ହୋଇଛି ,ତତେ ମୋରାଣ |ମୁନୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କିଛି ନୁହେଁ ବୋଲି ଫାଂକି ଦେଉଥିଲା |ପରେ ତାଂକ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଗରେ ହାର ମାନି ତାର ଅନ୍ତର ଖୋଲିଦେଲା |ତା କଥା ଶୁଣି ଶାଶୁ ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇ ରହିଗଲେ |କହିଲେ,ଭାଇ ସିନା ଅବାଟରେ ଗଲା,ତମେ ତିନି ଭଉଣୀ କଣ କଲ ?ତମେମାନେ ବି ତା'ପରି ପଥର  ହୋଇ ଗଲ ?ଏଇ ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ଏଇ ସମସ୍ୟା ର ସମାଧାନ ଚାହେଁ |ତୁ ଶୀଘ୍ର ଟାକ୍ସି ଡାକ |ମୁନୁ ପଚାରିଲା,କଣ ପାଇଁ ?ଶାଶୁ କହିଲେ,ଲାଜ ଲାଗୁନି, କହୁଛୁ କଣ ପାଇଁ ?ତୋ ବୋଉ କୁ ନୁହେଁ,ମୁଁ ମୋ ସମୁଦୁଣୀ କୁ ଆଣିବାକୁ ଯିବି |ସେ ଏଇଠି ଆମରି ପାଖରେ ରହିବେ |ମୁନୁ କହିଲା,ହେଲେ ବୋଉ,ତାଂକୁ ଟିକିଏ ପଚାରିଦେଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା |ଶାଶୁ କହିଲେ,କାହାକୁ, ଦୀପୁ କୁ ?ସେ କିଏ ?ଆଜି ମୁଁ ଯାହା କହିବି,ତାହା ହବ |କାହାରି କଥା ଶୁଣିବିନି |ମୁନୁ ଫୋନ କରି ଟାକ୍ସି ବୁକ୍ କଲା |କିଛି ସମୟ ପରେ ଟାକ୍ସି ଆସି ପହଂଚି ଗଲା |ସେତେବେଳେ ମୁନୁ ର ହୃଦୟଂଗମ ହେଲା,ସେ ପ୍ରକୃତରେ ତାର ବୋଉ କୁ ଆଣିବାକୁ ଯାଉଛି |ଏକଥା ତା ମନକୁ ଆସିବା କ୍ଷଣି ତା ଦେହରୁ ଗମ୍ ଗମ୍ ହୋଇ ଝାଳ  ବାହାରି ଗଲା |ଆଉ ତା ଦେହରେ ଜ୍ୱର  ନଥିଲା |ସେ ବିଛଣାରୁ ଉଠି ଲମ୍ବା ହୋଇ ଶାଶୁଂକ ଗୋଡ ତଳେ ପଡି କହିଲା,ଆପଣ ମାନବୀ ନୁହନ୍ତି ,'ମହାମାନବୀ','ଦେବୀ' |କେତେ ଜନ୍ମ ର ପୁଣ୍ୟ ଫଳରେ ଆପଣଂକୁ ପାଇଛି |
             ସେମାନେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ପହଞ୍ଚିଲାବେଳକୁ ସୁକାନ୍ତି କାନ୍ଥକୁ ଆଉଜି ଧ୍ୟାନମଗ୍ନ ହେବାପରି ବସିଥିଲେ |ମୁନୁ ତାଙ୍କ ପାଦକୁ ହଲେଇ ଉଠେଇ ଡାକିଲା ,'ବୋଉ' |ସୁକାନ୍ତି ଆଖି ଖୋଲି ମୁନୁ ଓ ସମୁଦୁଣୀଙ୍କୁ ଏକାଠି ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ |ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲେ,ଦୁହେଁ ତାଙ୍କୁ ନେବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି,ତାଙ୍କ ଆନନ୍ଦର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ |ସେ ଭାବବିହ୍ଵଳ ହୋଇ ସମୁଦୁଣୀଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇ କହିଲେ,'ବହୁତ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ ସମୁଦୁଣୀ,ଆପଣଙ୍କ ପରି ସମୁଦୁଣୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ମିଳୁ' |ସେଇ ତାଙ୍କର ଶେଷକଥା ଥିଲା |ଦୁଃଖୀ ମନ ତାଙ୍କର ଅତ୍ୟଧିକ ଆନନ୍ଦକୁ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ହୃଦଘାତକୁ ବରଣ କରି ନେଇଥିଲା  ଓ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଭାରମୁକ୍ତ କରି ପ୍ରାଣପକ୍ଷୀ ତାଙ୍କର ଉଡି ଯାଇଥିଲା ବହୁଦୂରକୁ .............................|
***ମମତା ମହାନ୍ତି ****

ନୀରବି ଯାଇଥିବା ମଣିଷ

                        ଜୟାଂକୁ ଯେତେବେଳେ ସତର ବର୍ଷ ବୟସ, ଦୂର ସମ୍ପର୍କୀୟ ଏକ ଖାନଦାନୀ ଘରେ ତାଂକର ବିବାହ ହୋଇଗଲା |ଜୟାଙ୍କ ସାବତମାଆ ଜାଣିଶୁଣି ସମ୍ପତ୍ତି ଲୋଭରେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଙ୍କ ପରି ଏକ ବୁଢାବରକୁ ଜୟାଙ୍କ ବେକରେ ବାନ୍ଧି ଦେଇଥିଲେ |  ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକର  ତିନି ପୁଅ ଓ ଗୋଟିଏ ଝିଅ ଥିଲେ |ବର୍ଷେ ତଳେ ସ୍ତ୍ରୀ ଅନୁପମାଂକ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥିଲା |ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକ ସାନଝିଅ ସୁମନା ଜୟାଂକ ଠାରୁ ବର୍ଷେ ଛୋଟ ଥିଲା |ସେ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲା |ଏ ବିବାହରେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଙ୍କ ପରିବାରର କାହାରି ସମ୍ମତ୍ତି ନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ମୁହଁ ଖୋଲି ପ୍ରତିବାଦ କରିବାକୁ କାହାରି ସାହସ ନଥିଲା |ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ଉଚ୍ଚପଦସ୍ଥ ଅଫିସର ଥିଲେ |ବିଭିନ୍ନ ସୂତ୍ରରୁ  ମାସକୁ ତାଂକର ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଂକା ଆୟ ହେଉଥିଲା |ବିଳାସବ୍ୟସନ ରେ ଟଂକା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ସେ ଭଲପାଉ ଥିଲେ |ବିବାହ ପରେ ଗୃହପ୍ରବେଶ ବେଳେ ଜୟାଂକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଅସମ୍ଭବ ଗହଳି ହୋଇଥିଲା |ସେହି ଭିଡ ଭିତରେ କେହି ଜଣେ ଗୀତ ଗାଇଥିଲା,'ପାନ ଉପରେ ଗୁଆଟେ,ଇନ୍ଦର ବୁଢା ବାହା ହୋଇଚି,ଏଡିକି ଟିକେ ଛୁଆଟେ' |ତାକୁ ପାଳି ଧରି ଆଉ ଜଣେ କହିଲା,ମେଘ ବରଷିଲା ଟୁପୁରୁ ଟାପୁରୁ ,କେଶୁର ମାଇଲା ଗଜା,ସାରୁ ଗଛ ମୂଳେ ବର ବେଶ ସାଜି ଇନ୍ଦିର ମାରୁଛି ମଜା |ସମସ୍ତେ ହେଁ ହେଁ ହୋଇ ହସୁଥଆନ୍ତି |ତା ଭିତରେ ଆଉ ଜଣେ କହିଦେଲା,କବିତା କାନ୍ଦୁଛି,ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି,ଆଉ କିଏ ହସେ କିରି କିରି |ଏକଥା ଶୁଣି ହସୁଥିବା ଲୋକେ ହଠାତ ନୀରବ ହୋଇ ପରସ୍ପର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲେ |ତାପରେ ଯିଏ ଯାହା ବାଟରେ ଚାଲିଗଲେ |ସେହିଦିନ ହିଁ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଜୟାଂକୁ କହିଥିଲେ,ତାଂକୁ ଯେତିକି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚରା ଯିବ,କେବଳ ସେତିକି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ସେ ଦେବେ |ତାଠାରୁ ଅଧିକ କଥାବାର୍ତ୍ତା ସେ କାହାରି ସହିତ କରିବେ ନାହିଁ |ଏ କଥାକୁ ସେ ଯେମିତି ସବୁବେଳେ ମନେ ରଖନ୍ତି |ସେହିଦିନ ଠାରୁ ଜୟା ନୀରବ ମଣିଷ ପାଲଟିଗଲେ |ମଝିରେ ମଝିରେ ତାଂକର ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ମନଖୋଲା ଦୁଇପଦ ଗପିବା ପାଇଁ |ସେଥିପାଇଁ ସେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଗପସପରେ ମାତିଥିବା ନାରୀମହଲ ଭିତରେ ଯାଇଁ ବସି ପଡୁଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ତାଂକୁ ଦେଖି ସେମାନଂକ ଆଲୋଚନାରେ ଭଟ୍ଟା ପଡି ଯାଉଥିଲା |କାମର ବାହାନା ଦେଖାଇ କିଏ କୁଆଡେ ଉଠି ଚାଲି ଯାଉଥିଲେ |ସେତେବେଳେ ତାଂକର ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକ କଥା ମନେ ପଡିଯାଉଥିଲା |ସେ ନୀରବରେ ସେଠାରୁ ଉଠି ତାଂକ ରୁମ କୁ ଫେରି ଆସୁଥିଲେ |ସେ ଏହା ବି ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲେ, ସେଠାରୁ ଚାଲି ଆସିବା ପରେ ନାରୀମହଲ ର ଉଷ୍ମତା ପୁଣି ଫେରି ଆସୁଥିଲା  |ଏତେ କଟକଣା ଭିତରେ ବି ସମସ୍ତଂକ ଅଗୋଚରରେ ସେ ନିଜର ଏକ ବିଶ୍ଵସ୍ଥ  ସାଥୀ ଖୋଜି ନେଇଥିଲେ |ସେ ହେଉଛି ତାଂକ ଚାକରାଣୀ ଉଷା |ଉଷା ଦିନକୁ ଦୁଇଓଳି କାମ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଥିଲା |ସକାଳେ ଘରକାମ ଓ ରୋଷେଇବାସ ଶେଷ କରି ନିଜ ପରିବାର ପାଇଁ ଖାଇବା ନେଇ ଯାଉଥିଲା |ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆସି ବାସନ ମାଜି,ରୋଷେଇ କରି ସେହିପରି ରାତିପାଇଁ ତା ଘର ପାଇଁ ଖାଇବା ନେଇ ଯାଉଥିଲା |ଆଦିବାସୀ ହେଲେବି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ  ଶ୍ୟାମବର୍ଣ୍ଣ ର ଚେହେରା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆକର୍ଷଣୀୟ  ଥିଲା |ତା ସହିତ ସେ ମୃଦୁଭାଷୀ ଓ ପରିଶ୍ରମୀ ଥିଲା |ଜୟା ଖଟରେ ବସିଲେ,ସେ ତାଂକ ପାଦ ନିକଟରେ ବସି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରେ |ଦୁଇଟି ପିଲା ତାର |ଗୋଟିଏ ପୁଅ ଓ ଅନ୍ୟଟି ଝିଅ |ସ୍ୱାମୀ  ମଦୁଆ |ମାତାଲ ହୋଇ ସବୁବେଳେ ଘରେ ଗଣ୍ଡଗୋଳ କରେ |ଉଷା ଅତି ଶାନ୍ତ ଚିତ୍ତରେ ତାର ସବୁ ଜୁଲୁମ ପିଲାଂକ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ସହିଯାଏ |ସେ ନିଜେ ପିଲାଂକୁ ନେଇ ସ୍କୁଲରେ ଛାଡେ ଓ ଆଣେ |

                     ସକାଳ ଓଳି କାମ ଶେଷ କରି ଉଷା ଜୟାଂକ ପାଖରେ ଘଡିଏ ବସେ |ସେତେବେଳେ ଦୁନିଆଁ ଯାକର କଥା ତାଂକ ଆଗରେ ଗପେ |ଯେଉଁଦିନ ମଦୁଆ ସ୍ୱାମୀ  ତାକୁ ପିଟି ଥାଏ ,ସେଦିନ ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଆସି ଜୟାଂକୁ ମାଡ ର ଚିହ୍ନ ଦେଖାଏ |ଜୟା ସମବେଦନା ଜଣାନ୍ତି,କ୍ଷତସ୍ଥାନ ରେ ମଲମ ଲଗାଇ ଦିଅନ୍ତି |ସେତିକିରେ ଉଷା ଖୁସି ହୋଇଯାଏ |ପୁଣି ସେ ତାର ଗପ ପେଡି ଖୋଲିଦିଏ |ଉପର ଓଳି ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକ ଅଫିସ ରୁ ଫେରିବା ସମୟ |ସେତେବେଳେ ଉଷା ର ଆଉ ଫୁରସତ ନଥାଏ |ସେ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ତାର କାମ ଶେଷ କରି ଘରକୁ ଚାଲିଯାଏ |ଦିନେ ଜୟାଂକ ସହ ଗପସପ ହେଉ ହେଉ କହିଲା,ଯାଇଁଲ ନାଁ ମା ,ଆମ ପୁରୁଣା ମା ତମରି ପରି ଭାରି ଭଲ ମଣିଷ ଥିଲେ |ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର ସେମିତି ଗୁଣ ର |ମତେ ଭାରି ଭଲ ପାଉଥିଲେ |ତାପରେ ସେ ତା କାହାଣୀ ଲମ୍ବାଇ ଦେଲା |ତାଜୁବ ହୋଇ ସବୁ ଶୁଣି ଯାଉଥିଲେ ଜୟା |ତା କଥାରୁ ସେ ବୁଝିଲେ,ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଓ ତାଂକର ପଡୋଶୀ ଶୁଭଂକର ଦୁଇ ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ |ଦୁଇ ପରିବାର ମଧ୍ୟରେ ଅତି ମଧୁର ସମ୍ପର୍କ ଥିଲା |ଏକାଠି ବୁଲିବା,ଭୋଜିଭାତ କରିବା ଇତ୍ୟାଦି ସବୁବେଳେ ଚାଲିଥିଲା |ଥରେ ଶୁଭଂକରଂକ ସ୍ତ୍ରୀ ଶୁଭ୍ରାଂକ ଦୂର ସମ୍ପର୍କୀୟା ଭଉଣୀ କବିତା ତାଂକ ଘରକୁ  ଆସିଥିଲା | ରହୁ ରହୁ ସେଠାରେ ସେ ବେଶ କିଛିଦିନ ରହିଗଲା |ସେ ଭଲ ଗିଟାର ବଜାଇ ପାରୁଥିଲା |ତାଠାରୁ ଏହି କଳା ଶିଖିବା ପାଇଁ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ସବୁଦିନ ସେଠାକୁ ଯାଉଥିଲେ |ଏହି ଶିଖିବା ଓ ଶିଖାଇବା ଭିତରେ ସେମାନଂକ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ବଢିଲା |ଧୀରେ ଧୀରେ ସେମାନଂକ ସମ୍ପର୍କ ବିଷୟରେ ଲୋକେ ଟୁପୁରୁ ଟାପୁରୁ ହେବା ଆରମ୍ଭ କଲେ |ଅନୁପମାଂକ କାନରେ ଏକଥା ପଡିଲା |ସତ କି ମିଛ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ ଦିନେ ସମସ୍ତଂକ ଅଗୋଚରରେ ସେଠାକୁ ଗଲେ |ସେଠାରେ ଦୁଇଜଣଂକୁ ଅସଂଯତ ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ତାଂକ ମନ ବହୁତ ଖରାପ ହେଲା |ସେଠାରୁ ଫେରିଆସି କାହାକୁ କିଛି ନକହି ସେ ବିଷ ପିଇ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କଲେ |ଏହି ଘଟଣା ପରେ ସେ ଅଂଚଳରେ ଭୁକମ୍ପ ସୃଷ୍ଠି ହୋଇଥିଲା |ଲୋକଲଜ୍ଜା ରେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଘରୁ ବାହାରି ପାରି ନଥିଲେ |କବିତା ତା ଘରକୁ ଚାଲିଗଲା ଓ ମାସକ ଭିତରେ ତା ବାହାଘର ହୋଇଗଲା |ସେହିଦିନ ଠାରୁ ଦୁଇ ପରିବାର ମଧ୍ୟରେ ସୁସମ୍ପର୍କ ସବୁଦିନ ପାଇଁ କଟିଗଲା |କଥା ଶେଷ କରି ଜୟାଂକୁ ଚାହିଁଲା ଉଷା |ହେଲେ ସେ ପୂର୍ବପରି ନିର୍ଲିପ୍ତ,ନିର୍ବିକାର ଥିଲେ |ତାଂକ ମୁହଁରେ କୌଣସି ଭାବାନ୍ତର ନଥିଲା |ଉଷା ଆଉ କଣ କହି ଆସୁଥିଲା,ଇଶାରା ରେ ତାକୁ ଚୁପ୍ ରହିବାକୁ କହି ଜୟା ଉଠିଯାଇ ଧୀରେ ଧୀରେ କବାଟ ଖୋଲିଲେ |କବାଟ ପାଖରେ ବଡପୁଅ ଅମର ଛିଡା ହୋଇଥିଲା |ଜୟାଂକୁ ଦେଖି ସେ ହଡବଡ଼େଇ ଗଲା |କହିଲା,ଉଷାକୁ ଖୋଜୁଥିଲି,ସେ ଏଇଠି ଅଛି?ଜୟା ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲେ |ତାପରେ ଉଷା ଆଡକୁ ଚାହିଁଲେ |ଅମର ସାଂଗେ ସାଂଗେ କହିଲା,ନାଁ ଏମିତି ଖୋଜୁଥିଲି,ଏବେ ଦରକାର ନାହିଁ |ସେ ଚାଲିଗଲା |ସେ ଯିବାପରେ ଉଷା ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା |କହିଲା,ମୁଁ ଯାଉଛି ଲୋ ମା,ମୋ ପଛରେ ଗୁଇନ୍ଦା ଲାଗି ଗଲେଣି |ଏହି ଘଟଣା ପରେ ଉଷାକୁ ଘରକାମ ରୁ ହଟାଇ ନୂଆ ଚାକରାଣୀ ରଖିବା ପାଇଁ ପିଲାମାନେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକୁ କହିଲେ |କିନ୍ତୁ ସେ ରାଜି ହେଲେ ନାହିଁ |
                                ବର୍ଷକ ପରେ ଜୟାଂକର ପୁଅଟିଏ ହେଲା |ଅତି ଆଦରରେ ସେ ତାକୁ ଡାକିଲେ 'କାହ୍ନା' |ସେତେବେଳେ ତାର ସବୁ କାମ ଉଷା କରୁଥିଲା |ଯିବା ଆସିବାରେ ଅସୁବିଧା ହେଉ ଥିବାରୁ,ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ତାଂକ ଘରକୁ ଲାଗିଥିବା ଆଉଟ ହାଉସ ରେ ତାକୁ ରହିବାକୁ ଅନୁମତି ଦେଲେ |ଉଷା ଖୁସିରେ ନିଜ ପରିବାର ସହ ସେଠାକୁ ଚାଲି ଆସିଲା |ସେ ଆଉ ଚାରିଟି ଘର ର କାମ ଛାଡି ଦେଇ କେବଳ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକ ଘର ର କାମ କଲା |ସେଥିପାଇଁ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଅଧିକ ପାରିଶ୍ରମିକ ମଧ୍ୟ ଦେଲେ |ଏଥର ଜୟାଂକ ସମୟ ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦରେ କଟିଲା |ସେ ଘରେ ଏତେ ଲୋକଂକ ଭିତରେ ଉଷାକୁ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ନିଜର ମନେ କରୁଥିଲେ |ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଅବସର ଗ୍ରହଣ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ବର୍ଷେ ଦୁଇବର୍ଷ ଅନ୍ତରରେ ତିନିପୁଅ ଓ ଝିଅ ବାହାଘର କରିଦେଲେ |ଘରକୁ ତିନି ବୋହୂ ଆସିଲେ |ହେଲେ ଶାଶୁ ହୋଇ ବି ସେ ସେମାନଂକ ଶାଶୁ ନଥିଲେ |ସେ ନିଜର ଅଧିକାର ର ସୀମାରେଖା ସମ୍ପର୍କରେ ସଚେତନ ଥିଲେ |ସେ ଭଲଭାବେ ଜାଣିଥିଲେ,ତାଂକୁ କେହି ଆନ୍ତରିକ ଭାବେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ |
                                 ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଜୟାଂକୁ ସବୁବେଳେ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ହେବା ପାଇଁ ବୁଝାଉ ଥିଲେ |ଏ.ଟି.ଏମ. ବ୍ୟବହାର କରି ଟଂକା ଉଠାଇବା ,ବ୍ୟାଂକରେ ଟଂକା ଡିପୋଜିଟ କରିବା ଓ ଚେକ୍ ର ବ୍ୟବହାର କରିବା ଇତ୍ୟାଦି ବିଷୟ ତାଂକୁ ଶିଖାଉ  ଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ଜୟା କେବଳ ଚେକରେ ଦସ୍ତଖତ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଶିଖିପାରି ନଥିଲେ |ଅବସର ଗ୍ରହଣ ର ଦୁଇ  ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ସୁସ୍ଥ ଥିଲେ |ତାପରେ ସେ ବାରମ୍ବାର ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇ ପଡିଲେ |ସେ ନିଜେ ବି ଭାବୁଥିଲେ,ଆଉ ବେଶିଦିନ ବଂଚିବେ ନାହିଁ |ସେ ଦିନେ ଜୟାଂକୁ କହିଲେ,ମୋର ଦୁଇଟା କଥା ସବୁବେଳେ ମନେ ରଖିଥିବୁ |ପ୍ରଥମ ଟି ହେଲା,ନିଜକୁ ଦୁଃଖ  ଦେଇ କେବେହେଲେ ଅନ୍ୟକୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ନାହିଁ ,ତାହାଲେ ତୋର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ର ସୀମା ରହିବ ନାହିଁ |ଆଉ ଦ୍ଵିତୀୟ  ଟି ହେଲା,ତତେ ଯେଉଁଥିରେ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁଥିବ,ତୁ ତାକୁ କେବେହେଲେ ଛାଡିବୁନି |ଏମିତି ବାରମ୍ବାର ଅସୁସ୍ଥତା ଭିତରେ ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଦିନେ ଆଖି ବୁଜିଦେଲେ |ସେତେବେଳେ କାହ୍ନା ଦିଲ୍ଲୀ ରେ ପଢୁଥିଲା |ତାର ପାଠପଢା ଆଉ କିଛି ବର୍ଷ ବାକି ଥିଲା |ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ଯିବାପରେ ପ୍ରଥମ ଆକ୍ରମଣ ହେଲା ଉଷା ଉପରେ |ଅମର ଉଷାକୁ ମାସିକିଆ ନୋଟିସ୍ ଦେଇ କହିଲା,ତୁ ଏଥର ତୋ ବାଟ ଦେଖ,ଆମେ ନୂଆ ପିଲା ରଖିବୁ |ଜୟା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଜୟାଂକ ନିକଟରେ ନେହୁରା ହେଲା |ଜୟା ଅମର କୁ କହିଲେ,ସେ ଏବେ ଆଉ କୁଆଡେ ଯିବ?କେମିତି ତା ପେଟ ପୋଷିବ |ଅମର ରୁକ୍ଷ ସ୍ବରରେ କହିଲା,ତାର ଯୁଆଡେ ଇଚ୍ଛା ସିଆଡେ ଯାଉ |ଏଇଠି ସବୁଦିନ ରହିବା ପାଇଁ ଆମେ ତା ସାଂଗେ ଆଗ୍ରିମେଣ୍ଟ କରିନୁ |ଚୁଗୁଲି ଚପଟ କରିବା ଛଡା ତାର ଆଉ ଘରେ କିଛି କାମ ନାହିଁ |ଏକଥା ଜୟାଂକୁ ବହୁତ ବାଧିଲା |ହେଲେ  ସେ ନିରୁତ୍ତର ରହିଲେ |ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକ ଦେହାନ୍ତ ପରେ ତାଂକ ସ୍ଥିତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୟନୀୟ ଥିଲା |ଉଷା ଚାଲିଗଲା |ସେ ଯିବାପରେ ଘରକାମ ଓ ରୋଷେଇ କରିବା ପାଇଁ ଦୁଇଜଣ ଲୋକ ଆସିଲେ |ତାଂକ ହାତ ରନ୍ଧା ରୋଷେଇ ଖାଇବା ପାଇଁ ଜୟା ସିଧା ସିଧା ମନା କରିଦେଲେ |ସକାଳେ ସମସ୍ତେ ଉଠିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ନିଜର ନିତ୍ୟକର୍ମ ଶେଷ କରି ନିଜପାଇଁ ରୋଷେଇ କରି ତାଂକ କୋଠରୀକୁ ନେଇ ଆସନ୍ତି |ତାକୁ ସେ ଦିନ ସାରା ଖାଆନ୍ତି |ସନ୍ଧ୍ୟା ପରେ ଆଉ ସେ କିଛି ଖାଆନ୍ତି ନାହିଁ |ଏହାପରେ ସେ ପୁଅବୋହୂଂକ ରୋଷ ର ଶୀକାର ହେଲେ |କଥା କଥାକେ ସେମାନେ ତାଂକୁ ଖୁଣିଲେ |କ୍ରମେ ଏହା ବଢ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା |ଏମିତି ହେବ ବୋଲି ଜୟା ଜାଣିଥିଲେ |ତେଣୁ ସେ ସେଥିପ୍ରତି ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱ  ଦେଉ ନଥିଲେ |କାହ୍ନା ଛୁଟିରେ ଆସି ତାଂକୁ ବୁଝାଇ କହିଥିଲା,ମାମା,ଘରେ ରୋଷେଇ କରିବା ପାଇଁ ଲୋକ ଅଛନ୍ତି,ତମେ କାହିଁକି ଏତେ କଷ୍ଟ କରୁଛ ?ଜୟା କହିଥିଲେ,ମତେ ନିଜେ ରାନ୍ଧି ଖାଇବାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଛି,ତୁ ମତେ ମନା କରନାହିଁ ବାପା |ତୁ ଖାଲି ମନ ଦେଇ ପାଠ ପଢ,ଆଉ କୌଣସି କଥାରେ ମୁଣ୍ଡ ପୁରାନା |
                                ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ କହିଥିଲେ,ତାଂକୁ ଯେଉଁଥିରେ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁଥିବ,ତାକୁ ନଛାଡିବା ପାଇଁ |ଜୟାଂକୁ ଠାକୁର ପୂଜା କରିବାରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁଥିଲା |ସେ ବଡି ଭୋରରୁ ଉଠି ବଗିଚା ରୁ ଚାଂଗୁଡ଼ି ଚାଂଗୁଡ଼ି ଫୁଲ ଆଣୁଥିଲେ |ସେଥିରେ ମାଳ ତିଆରି କରି ସବୁ ଠାକୁରଂକୁ ପିନ୍ଧାଉ ଥିଲେ |ଇନ୍ଦ୍ରଜିତଂକ ଫଟୋ ରେ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଫୁଲ ମାଳ ପିନ୍ଧାଉ ଥିଲେ |ସନ୍ଧ୍ୟା ପରେ ସେ ଆଉ ତାଂକ ରୁମ୍ ର କବାଟ ଖୋଲୁ ନଥିଲେ | ସେତେବେଳେ ତାଂକର ରୂପାନ୍ତର ହୋଇ ଯାଉଥିଲା |ସେ ପାଲଟି ଯାଉଥିଲେ ଆଉଜଣେ ମଣିଷ |ପୂଜା ପାଟଶାଢୀ ପିନ୍ଧି,କପାଳରେ ଠାକୁରଂକ ସିନ୍ଦୂର ଲଗାଇ,ଧୂପ ,ଦୀପ ଦେଇ , ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ କରି ସେ ଭାବାବେଗରେ ବୁଡି ଯାଉଥିଲେ |ସେତେବେଳେ ତାଂକୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି ଦେଖା ଯାଉ ନଥିଲା |ମଥାରେ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ଲଗାଇ ସଧବା ବେଶ ଧାରଣ କରିବାରେ ତାଙ୍କୁ ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁଥିଲା |ପୂଜା ଶେଷ ହେବା ପରେ ମୁହଁ ହାତ ଧୋଇ ସେ ପୁଣି ପୂର୍ବାବସ୍ଥା କୁ ଫେରି ଆସୁଥିଲେ |ଯେତେବେଳେ ପୂଜାସାମଗ୍ରୀ ସରି ଯାଉଥିଲା,ସେ ନିଜେ ଯାଇଁ  ପାଖ ଦୋକାନରୁ କିଣି ଆଣୁଥିଲେ |ସେ  ଚକଲେଟ ଖାଇବାକୁ ଭାରି ଭଲ ପାଉଥିଲେ |ତେଣୁ ଗୋଟିଏ ଡବାରେ  ତାଂକ ମନପସନ୍ଦ ର ଚକଲେଟ ଭରି ରଖୁଥିଲେ |ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା,ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଖାଉଥିଲେ |ସରିଗଲେ ପୁଣି ଆଣି ଡବା ଭରି  ଦେଉଥିଲେ |ତାଂକର କାହାରି ପ୍ରତି କିଛି  ଆପତ୍ତି ,ଅଭିଯୋଗ ନଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ତାଂକର ଶରୀର ଅସୁସ୍ଥ ହେଉଥିଲା,ସେ ଉପବାସ କରି କିମ୍ବା ଚେରିମୂଳି ଔଷଧ ଖାଇ ଭଲ ହୋଇ ଯାଉଥିଲେ |
                               କାହ୍ନା ପଢା ଶେଷ କରି, ପ୍ରତିଯୋଗିତାମୂଳକ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଭଲ ଚାକିରୀ କଲା |ସେଦିନ ଠାକୁରଂକ ପାଖରେ ଅଖଣ୍ଡ ଦୀପ ଜାଳି ସେ ନିଜର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇଲେ |ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେବାର କିଛିଦିନ ପରେ ସେ ଛୁଟି ନେଇ ଆସି ଜୟାଂକୁ ପୁରୀ ବୁଲାଇ ନେଇଗଲା |ଜୟାଂକ ଖୁସି ର ସୀମା ନଥିଲା |ପୁରୀ ଯିବା ପାଇଁ ତାଂକର ଅନେକ ଦିନରୁ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସେ ନିଜର ମନକଥା କାହାକୁ କହିପାରୁ ନଥିଲେ |ଏବେ ତାଂକର ବହୁଦିନର ସ୍ୱପ୍ନ  ସାକାର ହୋଇଗଲା |ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ଫେରିବା ବାଟରେ କାହ୍ନା ନିଜ ମନକଥା ଜୟାଂକୁ କହିଲା |ସେ ତା ବଡଭାଉଜଂକ ଝିଆରିକୁ ବାହା ହେବାକୁ ଚାହେଁ,ସେଥିପାଇଁ ଜୟାଂକ ଅନୁମତି ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦରକାର |ଏକଥା ଶୁଣି ଜୟା ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲେ |ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବାର ସୁଖ ପାଣି ଫୋଟକା ପରି କୁଆଡେ ମିଳେଇ ଗଲା |ନାହିଁ କରିଦେଲେ ପୁଅ ମନଦୁଃଖ କରିବ |ସେ କାହ୍ନା ମନରେ ଦୁଃଖ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ |ଏତିକି କହିଲେ,ଯାହା ତୋ ଇଚ୍ଛା |ତୋ ଖୁସିରେ ମୋ ଖୁସି |କାହ୍ନା ଖୁସିରେ ଜୟାଂକୁ କୁଣ୍ଢେଇ  ପକାଇ କହିଲା,ମାମା ,ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି ,ତମେ କେବେ ମନା କରିବନି |ସେଦିନ କାହିଁକି କେଜାଣି ଜୟା ବହୁତ କାନ୍ଦିଥିଲେ |ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କରି ମଧ୍ୟ ସେ ନିଜ ଲୁହକୁ ରୋକି ପାରି ନଥିଲେ |
                             ଅମର ଓ ପ୍ରଭା ବହୁତ ଜାକଜମକରେ କାହ୍ନା ବାହାଘର କଲେ |ଶାଶୁ ବୋହୂକୁ କଣ ଦେବେ,ସମସ୍ତେ ଆଗ୍ରହର  ସହ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ |ଜୟା ବୋହୂକୁ ନିଜ କୋଠରୀକୁ ଡାକି ତାଂକର ସମସ୍ତ ଗହଣା ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ତାକୁ ପିନ୍ଧେଇ ଦେଲେ |ତାଂକର ବଡ ବାକ୍ସ କୁ ଇଂଗିତ କରି କହିଲେ,ଏଥିରେ ଯାହା ଶାଢୀ ଇତ୍ୟାଦି ଅଛି,ସବୁ ତୋର |ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ହେବ,ପିନ୍ଧିବୁ |ବହୁତ ବାଧ୍ୟ ବାଧ୍ୟକତାରେ ସେ ରିସେପସନ କୁ   ଯାଇଥିଲେ |କାହ୍ନା ବାରମ୍ବାର ଆସି ପଚାରୁଥିଲା,ମାମା,ଡେକୋରେସନ ତମକୁ ଭଲ ଲାଗୁଛି ନାଁ ?ମୁଁ ଭଲ ଦେଖା ଯାଉଛି ?ପିଂକି ତମ ମନକୁ ଯାଉଛି  ?ନିଜ ବନ୍ଧୁମାନଂକ ସହ ମଧ୍ୟ ଅତି ଉତ୍ସାହ ର ସହ ପରିଚୟ କରାଇ ଦେଉ ଥାଏ |ସେତେବେଳେ ଜୟା ମନେ ମନେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ  ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଥାଆନ୍ତି,ପ୍ରଭୁ,ମୋ ପୁଅ ଏମିତି ସବୁବେଳେ ହସୁଥାଉ |ତାର ସୁଖ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ହେଉ |ମୁଁ ଯଦି ଜୀବନରେ କିଛି ପୁଣ୍ୟ କରିଥାଏ ,ସେ ସବୁ ମୋ ପୁଅ କୁ ମିଳିଯାଉ |
                           ଛୁଟି ଶେଷ ହେବାପରେ କାହ୍ନା ପିଂକିକୁ ନେଇ ତା ଚାକିରୀସ୍ଥଳକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା |ଜୟାଂକୁ କହିଲା,ମାମା,ତମେ ବି ଆମ ସାଂଗରେ ଚାଲ |ଜୟା ଖୁସି ହୋଇ କହିଲେ,ହଁ,ଯିବି ବାପା ,ହେଲେ ଏବେ ନୁହେଁ |ତମେ ବୁଲାବୁଲି କର |ଆଉଥରେ ଆସିଲେ ତୁମମାନଂକ ସାଂଗରେ ଯିବି |କାହ୍ନା ବୁଝିଗଲା |ସେଠାକୁ ଯିବା ପରେ କାହ୍ନା ଓ ପିଂକି ନିୟମିତ ବ୍ୟବଧାନ ରେ ଫୋନ କରନ୍ତି |ଏମିତି ହୋଇ ବର୍ଷେ ପାଖାପାଖି ବିତିଗଲା |କାହ୍ନା ଦିନେ ଖବର ଦେଲା,ପିଂକି ମା'ହେବାକୁ ଯାଉଛି |ଏହା ଶୁଣି ଜୟାଂକ ଆନନ୍ଦ ର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ |ସେ ଘରେ ଓ ମନ୍ଦିରରେ ଘିଅଦୀପ ଜଳାଇଲେ,ଆଖପାଖ ର ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାଂକୁ ଲଡୁ ବାଣ୍ଟିଲେ |ଭାବିଲେ,ଏଥର ପିଲାଂକ ପାଖରେ ରହିଯିବି |ବୋହୂକୁ ତା ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ଭଲ ଭଲ ଜିନିଷ ରାନ୍ଧି ଖୁଆଇବି |ପନ୍ଦର ଦିନ ପରେ କାହ୍ନା ଓ ପିଂକି ଆସିଲେ |ସେମାନଂକୁ ଦେଖି ଜୟା କୋଟିନିଧି ପାଇଲା ପରି ହେଲେ |ପିଂକିକୁ ବହୁତ ଆଦର ଯତ୍ନ କଲେ,ତାର ଭଲ ମନ୍ଦ ପଚାରିଲେ |ସେ କାହ୍ନା କୁ କହିଲେ,ମୁଁ ଏଇଥର ତୁମ ମାନଂକ ସାଂଗରେ ଯିବି |ପିଂକି ର ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ତାକୁ ରାନ୍ଧି ଖୁଆଇବି |କାହ୍ନା କହିଲା,ନାଁ ମାମା,ତମେ ତ ସବୁବେଳେ ଠାକୁର ପୂଜାରେ ଲାଗିବ,ପିଂକି କଥା ବୁଝିବ କେତେବେଳେ ? ମମିଂକୁ ପଚାରୁଥିଲି,ସେ ରାଜି ହୋଇଛନ୍ତି |ଏ ସବୁ କାମରେ ସେ ଧୁରନ୍ଧର |ସେ ଆମ ସାଂଗରେ ଯିବେ |ପିଂକି ବି ତାଂକ ପାଖରେ ଫ୍ରି ହୋଇ ଚଳି ପାରିବ ଆଉ ନିଜେ ବି ଟିକେ ବିଶ୍ରାମ ନେଇ ପାରିବ |ତମେ ଗଲେ,ନାଁ ସେ ତମକୁ କାମ କରେଇ ଦବ,ନାଁ ବିଶ୍ରାମ ନେଇ ପାରିବ |ଜୟାଂକ ମନ ମରିଗଲା |ସେ କହିଲେ,ହଉ ଠିକ ଅଛି,ଯାହା ତୋ ଇଚ୍ଛା |
                         ସେମାନେ ଯିବାପରେ ସେ ମା ମଂଗଳାଂକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ କହିଲେ,ମା' ମୋ ବୋହୂ କୁ ଭଲରେ ଭଲରେ ଉଦ୍ଧାର କରିଦେ ମା' |ମୋର ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ |ଯଥା ସମୟରେ ପିଂକି ର ପୁଅ ଟିଏ ହେଲା |ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର ଯୋଗେ ପୁଅ ଜନ୍ମ ହୋଇ ଥିବାରୁ ପିଂକି ର ଅନେକ ସେବାସୁଶୃଷ| ଆବଶ୍ୟକ ହେଉଥିଲା |ତେଣୁ ଏତେ ଦୂର ନଆସି କାହ୍ନା ସେଇଠାରେ ପୁଅ ର ଏକୋଇଶିଆ କଲା |ଜୟା କହିଲେ,ହଉ ତାହେଲେ,ଜନ୍ମଦିନ ଆମେ ଏଠାରେ ଭଲରେ କରିବା |ହଁ କହିଲା,କାହ୍ନା |କିନ୍ତୁ ପରେ କାହ୍ନା କହିଲା,ସେଠାରେ ତାର ଅନେକ ବନ୍ଧୁ ଅଛନ୍ତି,ଜନ୍ମଦିନ ତାର ଚାକିରୀ ସ୍ଥଳରେ ହେବ |ସେଇଆ ହେଲା |ଜନ୍ମଦିନ ଉତ୍ସବରେ ଯୋଗ ଦେବାପାଇଁ କାହ୍ନା ଆସିଥିଲା,ଜୟାଂକୁ ନେବାପାଇଁ |ଜୟା ଅଭିମାନରେ କହିଲେ,ଏତେଦିନ ହେଲା ଯାଇନି,ଏବେ ଆଉ କାହିଁକି ଯିବି |ଯେତେବେଳେ ପୁଅକୁ ଧରି ଏଠାକୁ ଆସିବୁ,ମୁଁ ତାକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କରିବି |
                              ଏମିତି ଆଉ ଦୁଇବର୍ଷ ବିତିଗଲା |ଦିନେ ଶୀତ ସକାଳରେ ଜୟା ଶାଲ ଘୋଡେଇ ହୋଇ ବସିଛନ୍ତି,କାହ୍ନା ପିଂକି ଓ ପୁଅକୁ ଧରି ପହଂଚିଲା |ସେମାନଂକୁ ଦେଖି ଜୟାଂକ ଅଭିମାନ କୁଆଡେ ମିଳେଇ ଗଲା |ସେ ପିଂକି ଓ ନାତିକୁ କୁଣ୍ଢେଇ  ଅନେକ ଆଶୀର୍ବାଦ ଢାଳିଦେଲେ |ନିଜ ଗଳାରୁ ସୁନା ଚେନ୍ ଖୋଲି ନାତିକୁ ପିନ୍ଧେଇ ଦେଲେ |ପଚାରିଲେ,ତା ନାଁ କଣ ରଖିଚ ?କାହ୍ନା କହିଲା,ତାକୁ ପଚାର |ଜୟା ପଚାରିଲେ,ତୋ ନାଁ କଣ ବାପା ?ନାତି ଅଚିହ୍ନା ମାରି ମା କୋଳରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ଦେଲା |କାହ୍ନା କହିଲା,ଜନ୍ମ ହେଲା ପରଠାରୁ ତ ସେ ତମକୁ ଦେଖିନି,ଏବେ କଣ ସେ ତମକୁ ଚିହ୍ନିବ ନାଁ ତମ ପାଖକୁ ଯିବ ?ପିଂକି କାହ୍ନା କଥା ଶୁଣି ହେଁ ହେଁ ହୋଇ ହସିଲା |ଜୟା କହିଲେ,ରକ୍ତ ର ଡାକ,ଦେଖିବୁ,ଦୁଇଦିନ ଭିତରେ ସେ ମତେ ଚିହ୍ନି ଯିବ |ସତକୁ ସତ ନାତି ସମସ୍ତଂକୁ ପର କରିଦେଇ ସବୁବେଳେ ଆସି ଜୟାଂକ ପାଖରେ ବସିଲା,ତାଂକ ସହିତ ଗେହ୍ଲା ହେଲା |ସେ ତାକୁ 'ଗୋପାଳ' ନାମରେ ଡାକୁଥିଲେ |ଜୟା 'ଗୋପାଳ' ବୋଲି ଡାକିଦେଲେ ସେ ଯେଉଁଠାରେ ଥାଉ ନାଁ କାହିଁକି ଦୌଡି ଦୌଡି ଜୟାଂକ ପାଖକୁ ଚାଲିଆସେ |ଦିନେ ଜୟା ଚକଲେଟ ଖାଉଥିବା ବେଳେ ଗୋପାଳ ଦେଖିଦେଲା |ଜିଦ୍ଦି କରି କହିଲା,ମତେ ଗୋଟେ ଦିଅ |ଜୟା ତା ହାତରେ ଗୋଟିଏ ଚକଲେଟ ଦେଲେ |ସେ ତାକୁ ଖାଇଦେଇ କହିଲା,ଆଉ ଗୋଟେ |ଜୟା ନାହିଁ କରିବାରୁ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଗଡ଼ିଗଲା |ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଜୟା ଆଉ ଗୋଟିଏ ଚକଲେଟ ଦେଲେ |ଏମିତି ଅଝଟ ହୋଇ ସେ ତିନିଟି ଚକଲେଟ ଖାଇଦେଲା |ଚତୁର୍ଥ ଟି ଖାଇବା ବେଳକୁ ପିଂକି ଆସି ସେଠାରେ ପହଂଚି ଗଲା |ଗୋପାଳ ଚକଲେଟ ଖାଉଥିବାର ଦେଖି ତା ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ପିତ୍ତ ଚଢିଗଲା |ଢୋ ଢୋ କରି ତାର ଦୁଇ ଗାଲରେ ଦୁଇଟି ଚଟକଣା ମାରି ଜୟାଂକୁ କହିଲା,ଆପଣ ତାକୁ ଏଇ ଖରାପ ଅଭ୍ୟାସ ଶିଖାଉଛନ୍ତି? ତାର ଦାନ୍ତ ଖରାପ ହେଲେ ଭୋଗିବ କିଏ ?ଜୟା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲେ,ଏଇଠି ଖାଉ,ସେଠିକି ଗଲେ ତମେ ତାକୁ ବାରଣ କରିବ |ପିଂକି ଆହୁରି ରାଗିଯାଇ ଗୋପାଳ ହାତରୁ ଚକଲେଟ ଛଡେଇ ଫିଂଗିଦେଲା ଓ ତାକୁ ନେଇ ଚାଲି ଆସିଲା |ଗୋପାଳ ଗୋଡ ହାତ ଛାଟି ଭେଁ ଭେଁ ହୋଇ କାନ୍ଦୁଥିଲା |ତାର ଦୁଇଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗୋପାଳ ଆଉ ତାଂକ ପାଖକୁ ଆସିଲାନି |କାରଣ ଟା କଣ ଜୟା ଅନୁମାନ କରି ପାରୁଥିଲେ |ତେଣୁ ସେ ଆଉ ସେ ଦିଗରେ ମୁଣ୍ଡ ନ ଖେଳାଇ ତାଂକ ପୂଜାପାଠରେ ମନ ଦେଲେ |
                        ଦୁଇଦିନ ପରେ ଅପରାହ୍ନ ରେ ଜୟା ସ୍ଥାନୀୟ ପୂଜା ଦୋକାନ ରୁ କର୍ପୁର ଓ ବଳିତା ଆଣିବାକୁ ଗଲେ |ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଗୋପାଳ କେଉଁଠି ଥିଲା,ଦୌଡି ଦୌଡି ଆସି ତାଂକ ଦୁଇ ଗୋଡକୁ ଜାବୁଡି ଧରିଲା |ଜୟା ତାକୁ ଆଦରରେ କାଖେଇ ପକାଇଲେ |କହିଲେ,ମମି ଖୋଜୁଥିବେ,ଘରକୁ ଯାଆ |ଜୋରରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲେଇ ନାହିଁ କଲା ଗୋପାଳ |କହିଲା,ମୁଁ ଜେଜେମା ଘରକୁ ଯିବି |ଜୟା ଭାବୁଥିଲେ,ତାକୁ ନେଇ ପିଂକି ପାଖରେ ଛାଡିଦେବେ |ପରମୁହୁର୍ତ୍ତ ରେ ଭାବିଲେ,ସିଏ ତ କାଲି ଚାଲିଯିବ,ପିଲାଟା ଏତେ ଆଶା କରି ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଛି,କିଛି ସମୟ ମୋ ପାଖରେ ଥାଉ |ସେ ତାକୁ ଗେଲ କରି ନିଜ କୋଠରୀ କୁ ନେଇଗଲେ |ତା ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ |କିନ୍ତୁ ଗୋପାଳ ମନ ଚକଲେଟ ପାଖରେ |ଜୟା ସନ୍ଧ୍ୟାଦୀପ ସଜାଡିବା ବେଳେ ଗୋପାଳ ଖଟଉପରକୁ ଉଠି ଚକଲେଟ ଡବା ଆଣିବା ବେଳେ ତାହା ତା ହାତରୁ ଖସି ପଡିଲା |ଜୟା ଜାଣିଲେ,ଗୋପାଳ ବୁଝିବନି |ସେ ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଚକଲେଟ ଦେଇ ଡବା ଲୁଚାଇ ଦେଲେ |ପରମ ଆନନ୍ଦରେ ଗୋପାଳ ତାକୁ ପାଟିରେ ପୁରାଇ ଚୁଚୁମିବାକୁ ଲାଗିଲା |ସେତିକିବେଳେ ପିଂକି ଆସି ସେଠାରେ ପହଂଚି ଗଲା  |ତାକୁ ଦେଖି ଗୋପାଳ ଭୟରେ ଖଟ ତଳେ ଲୁଚିଗଲା |ପିଂକି ରାଗରେ ଗର ଗର ହୋଇ ତାକୁ ଖଟତଳୁ ଟାଣି ନେଇଗଲା |ଜୟା କହୁଥିଲେ,ପିଲାଟା ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଆସିଛି ,ତାକୁ ନେ ନାଁ ମା |ପିଂକି କିଛି ନ ଶୁଣି ଚାଲିଗଲା |କାହ୍ନା ଯେତେବେଳେ ଘରକୁ ଫେରିଲା,ସେ ଗୋପାଳ ର ନାଲି ଓଠକୁ ଦେଖାଇ କହିଲା,ଦେଖା,ମାମା ପୁଣି ଆଜି ତାକୁ ଚକଲେଟ ଦେଇଛନ୍ତି |ଏଥର କାହ୍ନା ସତକୁ ସତ ରାଗିଗଲା |ସେ ଜୟାଂକୁ ଏ ବିଷୟରେ ପଚାରିବା ପାଇଁ ତାଂକ ରୁମ କୁ ଗଲା |ସେତେବେଳେ ଜୟା ପାଟଶାଢୀ ପିନ୍ଧି,କପାଳରେ ଠାକୁରଂକ ସିନ୍ଦୂର ଲଗାଇ କୀର୍ତ୍ତନରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଜ୍ଜି ଯାଇ ଥାଆନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ସେ ଭୁଲବଶତଃ କବାଟ ଭିତରୁ ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲେ |କାହ୍ନା ଝଡ ପରି ରୁମ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା,ମାମା ....କିନ୍ତୁ କଥା ତାର ସେଇଠି ଅଟକି ଗଲା |ଜୟାଂକ ପାଟଶାଢୀ ଓ କପାଳରେ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ଦେଖି ଘୃଣାରେ କହିଲା,ୟେ କି ବେଶ ହୋଇଛ,ମାମା  ?ଛିଃ,ଆଇ ହେଟ୍ ୟୁ |ଆକସ୍ମିକ ପାଟିତୁଣ୍ଡରେ ଜୟାଂକ ଧ୍ୟାନ ଭାଂଗିଗଲା |ସେ କାହ୍ନା କୁ ଚାହିଁଲେ |ପରମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ତାଂକ ନଜର ପିଂକି ଉପରେ ପଡିଲା |ସେ ଗୋପାଳ କୁ କାଖେଇ ଛିଡା ହୋଇଥିଲା |କାହ୍ନା ତା କଥା ଶେଷକରି ଚାଲିଗଲା |ତା ପଛେ ପଛେ ପିଂକି ମଧ୍ୟ ଚାଲିଗଲା |କାହ୍ନା ର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟ ଜୟାଂକ ହୃଦୟରେ ତୀର ପରି ଭେଦି ଯାଇଥିଲା |ସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉଠି କବାଟ ଭିତରୁ ବନ୍ଦ କଲେ ଓ ନିଜର ଅବଶ  ଶରୀରକୁ ବିଛଣାରେ ଲୋଟାଇ ଦେଲେ |ଭାବିଲେ,ଏଇ ଗୋଟିଏ ଆସକ୍ତି ପାଇଁ ତାଂକୁ ଦୁନିଆଁ ର ମାୟା ମୋହ  ଜାବୁଡି ଧରିଥିଲା,ଭଲ ହେଲା,ବେଳ ଥାଉ ଥାଉ ଏ ଆସକ୍ତି ବି ତୁଟି ଗଲା |ଓଠ କଡରେ ତାଂକର ମ୍ଲାନ ହସ ଟିଏ ଫୁଟି ମଉଳି ଗଲା |ମମତା ମହାନ୍ତି |

ଅପରାଜିତା

                       
                      ଭୁବନେଶ୍ଵରର  ର ଏକ ଜନଗହଳି ପୂର୍ଣ୍ଣ ରାସ୍ତା କଡରେ ଦୀପା ଓ ମୋହନଂକର ଏକ ବଡ ଦରଜୀ ଦୋକାନ ଥିଲା | ଦୁହେଁ ସେ ଦୋକାନରେ ବସୁଥିଲେ |ସେମାନଂକ ବଡଝିଅ ଶିଖା ର ନାଁ ଅନୁସାରେ ସେମାନେ ଦୋକାନର ନାଁ ରଖିଥିଲେ, ,'ଶିଖା ଜେଣ୍ଟସ୍ ଆଣ୍ଡ୍ ଲେଡିଜ ଟେଲରିଂଗ ସେଣ୍ଟର' |ମୋହନ ଥିଲା କଟିଂଗ ମାଷ୍ଟର୍ |ସେ ଉଭୟ ମହିଳା ଓ ପୁରୁଷଂକର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ନୂଆ ଡିଜାଇନ ର ପୋଷାକ ତିଆରି କରିବାରେ ପାରଂଗମ ଥିଲା |ସେଥିପାଇଁ ସବୁବେଳେ ତା ଦୋକାନରେ ଗହଳି ଲାଗି ରହୁଥିଲା |ମୋହନ କାହାକୁ ନିରାଶ କରୁ ନଥିଲା |ଗ୍ରାହକ ଥରେ ମୋହନକୁ କପଡା ମାପ ଦେଇଦେଲେ ଠିକ ସମୟରେ ପୋଷାକ ତିଆରି ହୋଇଯିବ ବୋଲି ଦୃଢ ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲା |ମୋହନ ତା ଦୋକାନରେ ମହିଳା ଓ ପୁରୁଷଂକ ପାଇଁ ଅଲଗା କାଉଣ୍ଟର ରଖିଥିଲା,ଯଦିଓ ସବୁ କପଡା ସେ ନିଜେ କାଟୁଥିଲା |ଦୀପା ମହିଳା ମାନଂକ ପୋଷାକ ସିଲେଇ କରୁଥିଲା |ଦୀପା ଓ ମୋହନ ପରସ୍ପରର ପରିପୁରକ ଥିଲେ |ଦେଖିବା ଶୁଣିବା ଲୋକେ ଦୁଇଜଣଂକ ଯୋଡିକୁ ଶିବପାର୍ବତୀ ଯୋଡି ବୋଲି କହୁଥିଲେ |
                     ନୀତା ଯେତେବେଳେ ନୂଆ କରି ବାସନ୍ତିପୁର କଲୋନି କୁ ଆସିଲା,ସେ ମୋହନ ଓ ଦୀପାଂକ ସିଲେଇ ର ବହୁତ ତାରିଫ ଶୁଣିଥିଲା |ପରୀକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ସେ ଥରେ  ଶାଢୀ ର ପିକୋ ,ଫଲ୍ ଲଗାଇବା ପାଇଁ ଓ ବ୍ଲାଉଜ୍ ସିଲେଇ କରିବା ପାଇଁ ସେଠାକୁ ଗଲା |ସେତେବେଳେ ଦୋକାନ ରେ ଏକୁଟିଆ ଦୀପା ଥିଲା,ମୋହନ ନଥିଲା |ସତେକି ତା ସହିତ ବହୁତ ଦିନର ପରିଚୟ,ସେହିପରି ଭାବେ ଦୀପା ତା ସହିତ ଗପ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା |ଗପ ଶୁଣିବା ଭିତରେ ଦୀପାକୁ ଭଲକରି ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲା ନୀତା |ଛୋଟ ଗୋଲ ମୁହଁରେ ତାର ଥିଲା ଆବଶ୍ୟକତା ଠାରୁ  ବଡ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ଓ ସିଂଥାରେ ମୋଟା ସିନ୍ଦୂର ରେଖା |ଦୀପା କହିଲା,ଅପା ,ତମେ ତ ଆମ ଘର ପାଖରେ ରହୁଛ ,ଆଉ ଏଠିକି ନ ଆସି ଘରକୁ ଆସି ଦେଇଦେବ |ମୁଁ ସିଲେଇ କରି ଦୋକାନକୁ ଆସିବା ବାଟରେ ତମ ଘରେ ଦେଇ ଦେବି |ନୀତା ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲା |ତିନିଦିନ ପରେ  ବ୍ଲାଉଜ ଓ ଶାଢୀ କାମ ଶେଷ କରି ଦୀପା ନୀତା ଘରକୁ ଆସିଲା |କହିଲା,ଅପା ,ତମେ ସାଂଗେ ସାଂଗେ ପିନ୍ଧି ଦେଖି ଦିଅ ଫିଟ୍ ହଉଛି କି ନାଁ,ଫିଟ୍ ନହେଲେ ମୁଁ ସିଲେଇ କରି ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳେ ତମକୁ ଦେଇ ଦେବି |ନୀତା ବ୍ଲାଉଜ୍ ପିନ୍ଧି ଦେଖିଲା,ପୂରା ଫିଟିଂ ହେଉଛି,ଶାଢୀ ର ପିକୋ ଓ ଫଲ୍ ମଧ୍ୟ ଠିକ ଠାକ୍ |ସିଲେଇ କରିବା ପାଇଁ ଯେତିକି ମଜୁରି ଦୀପା କହିଥିଲା,ତାଠାରୁ ଦଶ ଟଂକା କମ୍ ନେଲା ସେ |ଗଲାବେଳେ କହିଗଲା,ଅପା,କେତେବେଳେ ସମୟ ଦେଖି ଆମ ଘରକୁ ଆସିବ |
                  ନୀତା ପାଖରେ  କିଛି ଶାଢୀ ଥିଲା,ଯାହାର ବ୍ଲାଉଜ୍ ପିସ୍ ଥିଲା,କିନ୍ତୁ ସମୟ ଅଭାବରୁ ସେ ତାହାକୁ ସିଲେଇ କରି ପାରୁ ନଥିଲା |ଦିନେ ମନ ସ୍ଥିର କରି ସେସବୁ ଏକାଠି କରି ଅପରାହ୍ନ ରେ ଦୀପା ଘରକୁ ଗଲା |ଅସମୟରେ ତାକୁ ଦେଖି ଦୀପା କୋଟିନିଧି ପାଇଲା ପରି ହେଲା |ସଂଗେ ସଂଗେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯାଇ ଦୁଇଜଣଂକ ପାଇଁ ଚା' ତିଆରି କରି ଆଣିଲା |ତା ସହିତ ସେଉ ଗାଂଠିଆ ମିକ୍ସଚର  |ଚା' ରେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ପକାଇ ପିଇବା ବେଳେ ବଢିଆ ଲାଗୁଥାଏ |ସେ ଏକ ନିଆରା ସ୍ୱାଦ  |ଦୀପା କହିଲା,ଭଲ ହେଲା,ତମେ ଘରକୁ ଆସିଲ |ମୁଁ ଏବେ କିଛିଦିନ ଦୋକାନକୁ ଯାଇ ପାରିବିନି |ନୀତା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା,କଣ ପାଇଁ ?ଦୀପା ତା ପେଟକୁ ଦେଖାଇ କହିଲା,ଦେଖୁନ,ପୁଣି ଆଉ ଗୋଟେ ହବ |ନୀତା କହିଲା,ହେଲେ ତମର ତ ଅଲରେଡି ଦୁଇଟା ଝିଅ ଅଛି |ପରିବାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ,ଆଉ କଣ ଦରକାର ?ଦୀପା ମୁହଁ ଶୁଖାଇ କହିଲା,ତମେ ସିନା ସେମିତି କହୁଛ କିନ୍ତୁ ତାଂକର ପୁଅ ଦରକାର |ଆଛା,ତମେ କହିଲ ଅପା ,ଆଜିକାଲି ପୁଅ ଝିଅ କିଛି ଫରକ ଅଛି ?ଖାଲି ଗୋଟେ ମନର ଭ୍ରମ ,ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ |ହଉ ଛାଡ,କଣ ପାଇଁ ଆସିଛ କହିଲ ?ନୀତା ବ୍ୟାଗ ରୁ ଶାଢୀ ଓ ବ୍ଲାଉଜ୍ ପିସ୍ କାଢିଲା |ସବୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଦେଖିଲା ଦୀପା |କହିଲା,ବଢିଆ ହୋଇଚି ଲୋ ଅପା,ତମକୁ ଭଲ ମାନିବ |କଥା ପ୍ରସଂଗରେ ନୀତା କହିଲା,ତମର ତ ଛୋଟିଆ ହୋଇ ସୁନ୍ଦର ମୁହଁଟିଏ ,ଏତେ ବଡ ଟୋପା  ଲଗାଉଛ କାହିଁକି ?ଦୀପା ସ୍ମିତ ହସି କହିଲା,ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇଁ ଘରୁ ଲୁଚି ପଳାଇ ଆସିଥିଲି |ଏଇ ଟୋପା ହିଁ ମୋର ସାହସ ,ତାଂକର ମୋର ଭଲପାଇବାର ସନ୍ତକ |ସାରା ଦୁନିଆ ଯାହା କହୁ,ମୁଁ ଯେଉଁ ପାଦ ଆଗକୁ ବଢାଇ ଦେଇଥିଲି,ସେ ଭୁଲ ହେଉ ବା ଠିକ ହେଉ,କେବେହେଲେ ସେ  ପାଦ ପଛକୁ ଫେରାଇ ନାହିଁ |କେବେହେଲେ ଭାବିନି,ଭଲପାଇ ବିରାଟ ବଡ ଭୁଲ କରି ଦେଇଛି ବୋଲି |ତେଣିକି ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଯାହା ଥିବ |ନୀତା କହିଲା,ସେମିତି କହୁ କହୁ କହିଦେଲି,କିଛି ଖରାପ ଭାବିବନି |ଦୀପା ସାଂଗେ ସାଂଗେ କହିଲା,ନାଁ ନାଁ ବଡଭଉଣୀ  ହିସାବରେ ତମେ ଯାହା ଭଲ ଭାବିଲ,କହିଲ ,ମୁଁ କାହିଁକି ଖରାପ ଭାବିବି ?ହେଲେ ମୋର ଗୋଟିଏ ଗୁହାରି,ମତେ ଯଦି ନିଜ ଭଉଣୀ ପରି ଭଲ ପାଉଥିବ ତାହାଲେ  ଆଉ 'ତମେ' ନକହି 'ତୁ' ବୋଲି କହିବ |ନୀତା ହସିଦେଇ  କହିଲା,ଓକେ,ସିଓର୍ |ଏମିତି ବାରମ୍ବାର ଯିବା ଆସିବା ଭିତରେ ନୀତା ସେମାନଂକ ବିଷୟରେ ବହୁତ କିଛି ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା |ମୋହନ ପାଠପଢା ଶେଷ କରି  ଚାକିରୀ  ଯେତେବେଳେ ଚାକିରୀ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ମୁମ୍ବାଇ ଯାଇଥିଲା,ସେଠାରେ ଜଣେ ମୁସଲମାନ ଦରଜୀଂକ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ  ଆସି ତାଂକଠାରୁ  କପଡା କାଟିବା ଓ ସିଲେଇ କରିବା କୌଶଳ ଶିଖିଥିଲା |ମୁମ୍ବାଇରୁ ଫେରିବା ପରେ ସେ ଗାଁ କଲେଜ ପାଖରେ ନିଜର ଦରଜୀ ଦୋକାନ ଖୋଲିଥିଲା |ଖୁବ କମ ଦିନ ଭିତରେ ଦୋକାନ ର ସୁନାମ ବଢି ଯାଇଥିଲା |ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସେ ସ୍ଥାନୀୟ ଯୁବକ ଯୁବତୀଂକ ହୀରୋ ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା |ଯିଏ ଯେମିତି ଡିଜାଇନ୍ ପୋଷାକ ପାଇଁ ଅର୍ଡର ଦେଉଥିଲା,ଅବିକଳ ସେହିଭଳି ପୋଷାକ ସେ ବନେଇ ପାରୁଥିଲା |ଦୀପା ସେତେବେଳେ ସେହି କଲେଜରେ ପଢୁଥିଲା |ଅନ୍ୟମାନଂକ ପରି ସେ ମଧ୍ୟ ମୋହନ ପାଖରେ ନିଜ ଡ୍ରେସ୍ ସିଲେଇ କରୁଥିଲା |ଏହାପରେ ସେମାନଂକ ଭିତରେ ସମ୍ପର୍କ ବଢିଥିଲା ଓ ଦୁହେଁ ବିବାହ କରିବା ପାଇଁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ |ଦୀପାର ବାପା ଏକଥା ଶୁଣି ପ୍ରବଳ ବିରୋଧ କରିଥିଲେ  |ତାପରେ ଦିନେ ଦୀପା ଘରୁ ଲୁଚି ଚାଲି ଆସିଥିଲା |ମୋହନ ର ଘର ଲୋକେ ସେମାନଂକ ବାହାଘର ମହାଆଡମ୍ବରରେ କରିଥିଲେ  |ହେଲେ ଦୀପା ପାଇଁ ତା ବାପଘରର କବାଟ  ସବୁଦିନ ପାଇଁ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଥିଲା  |ବିବାହ ପରେ ମୋହନ ଗାଁ ରୁ ଆସି ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ  ତା ସିଲେଇ ଦୋକାନ ଖୋଲିଥିଲା |
                          ତିନିବର୍ଷ ଭିତରେ ଦୀପା ଆଉ ଦୁଇଟି କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ର ଜନନୀ ହେଲା |ଚତୁର୍ଥ ଝିଅ ଜନ୍ମ ହେବା ପରେ ସେ ମୋହନର ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ପରିବାର ନିୟୋଜନ ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର କରାଇ ନେଲା | ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଏମିତି କିଛିବର୍ଷ  ବିତିଗଲା |ସେତେବେଳେ ମୋହନ ର ଡିମାଣ୍ଡ ଆକାଶଛୁଆଁ |ଦିନେ ସକାଳୁ ହୁରି ପଡିଲା,ମୋହନ ପାଂଚବର୍ଷର ସନ୍ତାନ ଥିବା ଜଣେ ପତି ପରିତ୍ୟକ୍ତା ମହିଳା ସହ କୁଆଡେ ଚାଲିଯାଇଛି |ନୀତା ତ ପ୍ରଥମେ ଏ କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ  କରି ପାରିଲାନି |ପରେ ସେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଂକ ପରି ଦୀପା ଘର ଅଭିମୁଖେ ଛୁଟିଲା |ଦୀପା  ଘର ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରବଳ ଜନଗହଳି ହୋଇଥିଲା |ସେ ଭିଡ ଆଡେଇ ଘର ଭିତରକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା,ଦୀପା ପଥର ପରି ବସିଛି,ପାଖରେ ତାର ପିଲାମାନେ ଘେରି କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି |ବଡ ଅଭାବନୀୟ ଦୃଶ୍ୟ !ନିଜକୁ ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ ଭାବେ ସମ୍ଭାଳି ନେଇ ଦୀପା  ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ସମସ୍ତଂକୁ କହିଲା,ଆପଣମାନେ ଯାଆନ୍ତୁ,ମୋ କଥା ମୁଁ ବୁଝିବି |
                       କିଛିଦିନ ପରେ ଦୀପା ପୁଣି ଦୋକାନ ଖୋଲି କେବଳ ମହିଳା ମାନଂକ ପୋଷାକ ତିଆରି କଲା |କିନ୍ତୁ ଦୀପା ଏହାକୁ ଚଳେଇ ପାରିଲା ନାହିଁ |କାରଣ ତାର ଶକ୍ତି ର ଉତ୍ସ ଥିଲା ମୋହନ |ସେ କପଡା କାଟିବା ପରେହିଁ ଦୀପା ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ଡ୍ରେସ ତିଆରି କରି ପାରୁଥିଲା |କ୍ରମେ ଗ୍ରାହକ ମାନଂକ ଠାରୁ ଅନେକ ଅଭିଯୋଗ ଆସିଲା | ଫଳ ସ୍ୱରୂପ  ଅଲ୍ପଦିନ ଭିତରେ ତା ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା |ତାପରେ ପିଲାମାନଂକ ସହ ଦୀପା କୁଆଡେ ଗଲା କେହି ଜାଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ |
                      ଏହି ଘଟଣାର ଅନେକ ବର୍ଷ  ପରେ ଦିନେ ଏୟାରପୋର୍ଟରେ ଦୀପା ର ଝିଅ ଶିଖା କୁ ଦେଖିଲା ନୀତା |ପ୍ରଥମେ ତ ଶିଖାକୁ ସେ ଆଦୌ ଚିହ୍ନି ପାରିଲାନି |କିନ୍ତୁ ଶିଖା ଯେତେବେଳେ ଆସି ତାକୁ କୁଂଢ଼େଇ ପକାଇ କହିଲା,ମାଉସୀ ମତେ ଚିହ୍ନି ପାରୁନାହାନ୍ତି ,ମୁଁ ପରା ଶିଖା ,ସେତେବେଳେ ସେ ଯାଇଁ ତାକୁ ଚିହ୍ନିଲା |ଶିଖା ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଉଥିଲା |ବିବାହ ବି କରି ସାରିଥିଲା |ନୀତା ପଚାରିଲା,କୁଆଡେ ଯିବୁ ?ଶିଖା କହିଲା,ସେ ଆଜି ଦୁବାଇ ରୁ ଆସିବାର ଅଛି ତ ,ସେଥିପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି |ଅଳ୍ପ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଭିତରେ ସେ ଜାଣିଲା,ତାର ତିନି ଭଉଣୀ  ପୁନେ,ବାଂଗାଲୋର ଓ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ  ଚାକିରୀ କରୁଛନ୍ତି |ଦୁଇ ଭଉଣୀ ଇଂଜିନିୟର ଓ ସାନ ଭଉଣୀ ବି.କମ ପରେ ଏମ,ବି,ଏ, କରିଛି |ସେ ନିଜେ  ମଧ୍ୟ ଏମ.ଏସ.ସି.ପରେ ଚାକିରୀ କରୁଥଲା |ବିବାହ ପରେ ଚାକିରୀ ଛାଡି ଦେଇଛି |ସେମାନେ ଏବେ ନିଜ ଘରେ ରହୁଛନ୍ତି |ସେ ନୀତା ର ଫୋନ ନମ୍ବର ନେଲା ଓ ଦୀପାର ଫୋନ ନମ୍ବର ନୀତା କୁ ଦେଇ କହିଲା,ମାଉସୀ,ଆପଣ ମମୀଂକୁ ଫୋନ କରିବେ,ସେ ଆପଣଂକ କଥା ସବୁବେଳେ ମନେ ପକାନ୍ତି |ଶିଖା ପ୍ରଣାମ କରି ଚାଲିଗଲା |ଶିଖା ଠାରୁ ସେମାନଂକ ସଫଳତା ର କାହାଣୀ ଶୁଣି ନୀତା  ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା |ଦୀପା କୁ ଫୋନ କରିବ ଭାବି ଭାବି ଆଉ ଫୋନ କରି ପାରିଲାନି |କିଛିଦିନ ପରେ ଦୀପା ତାକୁ ଫୋନ କଲା |କହିଲା,ଅପା ,ତମେ ଯେଉଠି ଥିଲ ସେଇଠି ଅଛ ନାଁ ଘର ବଦଳେଇ ଦେଲଣି ?ତା ସ୍ୱର  ଶୁଣି ନୀତା ଖୁସି ହୋଇଗଲା |କହିଲା,ଆମେ ଏବେ ନିଜଘରକୁ ଆସି ସାରିଲୁଣି |ଘର ର ଠିକଣା ସେ ଦୀପାକୁ ଦେଲା  |ଘଣ୍ଟାଏ ପରେ  ଘର ଖୋଜି ଖୋଜି ଆସି ଦୀପା ପହଂଚି ଗଲା |ନୀତା କହିଲା,ତୁ ସତକୁ ସତ ଆସିଗଲୁ ?ମୁଁ ଭାବିଲି,ତୁ ଏମିତି ଘର ଠିକଣା ପଚାରୁଛୁ |ଦୀପା ଝାଳ ପୋଛି କହିଲା,ଗିଲାସେ ପାଣି ଦେଲ ଅପା,ଭାରି ଶୋଷ ହେଉଛି |ନୀତା  ସରବତ ଆଣି ଦେଲା |ପରମ ସନ୍ତୋଷ ରେ ତାକୁ ପିଇ ଦୀପା କହିଲା,ଓହୋ ଜୀବନ ବଂଚିଗଲା |ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ତୁମ ଘର ପାଇଲି ଅପା |ତା ଆସିବାର କାରଣ ସେ କହିଲା |ଦ୍ଵିତୀୟ  ଝିଅ ଆଶା ର ବାହାଘର ହେବ,ସେଥିପାଇଁ ସେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିବାକୁ ଆସିଛି |ତା ସାଂଗରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ସେ ଜାଣିଲା,ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ହେବା ପରେ ସେ  ପିଲାମାନଂକୁ ନେଇ  ଶାଶୁଘରକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା  |ସେଠାରେ ସେ ଗୁରୁତର ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇ ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ବିଛଣାରେ ପଡି ରହିଲା |କ୍ରମେ ମନକୁ ଦୃଢ କରି ଶାଶୁଘର ସହାୟତାରେ ରୂପସଜ୍ଜା ଓ ବିୟୁଟି ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ ଟ୍ରେନିଂ ନେଲା |ତାପରେ ସହରକୁ ଆସି ନିଜର ଏକ  ବିୟୁଟି ପାର୍ଲର ଆରମ୍ଭ କଲା |ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଟିକିଏ କଷ୍ଟ ହେଲା,ପରେ ତାହା ଖୁବ୍ ଭଲ ଚାଲିଲା |ପିଲାମାନେ  ସେମାନଂକ ପସନ୍ଦ ଅନୁଯାୟୀ ପାଠ ପଢି ଚାକିରୀ କଲେ  |ଶିଖା ବାହାଘର ବେଳକୁ ତା ପାଖରେ ଅର୍ଥାଭାବ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତା ପାଖରେ ପ୍ରାୟ ତିରିଶ ଭରି ପାଖାପାଖି ସୁନା ଗହଣା ଥିଲା |ସେଥିରୁ କିଛି ବିକ୍ରୀ କରି ନିରାଡମ୍ବର ଭାବରେ ସେ ତାର  ବାହାଘର କଲା |ପିଲାମାନେ ତାକୁ ଆରାମରେ ରଖିବା ପାଇଁ ଘରେ କାମବାଲି ଓ ରୋଷେଇଆ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି |ଚଳପ୍ରଚଳ ହେବାପାଇଁ  କାର କିଣି ଦେଇଛନ୍ତି  ଓ  କାର ଚଲାଇବା ପାଇଁ ସ୍ଥାୟୀ ଡ୍ରାଇଭର ରଖିଛନ୍ତି  |ନୀତା ଦୀପାକୁ ନିରେଖି ଚାହିଁଲା |ପୂର୍ବପରି ସେ ସିଂଥାରେ ସେମିତି ମୋଟା ସିନ୍ଦୂର ରେଖା ଲଗାଇଛି | କିନ୍ତୁ ମଥାରେ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ବଦଳରେ ସେଇ ଆକୃତି ର ବଡ ଟିକିଲି ଶୋଭା ପାଉଛି |ପଚାରିବନି ପଚାରିବନି ଭାବି ସେ ପଚାରିଦେଲା,ଆଉ ମୋହନ ଖବର କଣ ?ଦୀପା ଚୁପ୍ ହୋଇ କିଛି ସମୟ ବସିଗଲା |ତାପରେ କହିଲା ,ତମେ କଣ ସତରେ ମୋ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣିନ?ନାଁ ମୋ ମୁହଁ ରୁ ଶୁଣିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ବୋଲି ଏମିତି ପଚାରିଦେଲ ?ନୀତା ହଡ଼ବଡେଇ ଯାଇ କହିଲା,ମୋରାଣ ଖାଉଚି ଲୋ,ମୁଁ କିଛି ଜାଣିନି |ତୋ ଇଚ୍ଛା ହଉନି ଯଦି କହନା |ଦୀପା କହିଲା,ନାଁ ନାଁ ସେମିତି କିଛି ନୁହେଁ |ମୋହନ ପାଖରେ ବହୁତ ପଇସା ଥିଲା |ସେ ସେଇ ମାଇକିନା କୁ ଧରି ଦିନା କେତେ ବହୁତ ମଉଜ ମଜଲିସ କଲା |ପାଂଚବର୍ଷ ପରେ ଯେମିତି ମୋହନ ପାଖରୁ ମାଲ ସରି ଆସିଲା,ସେ ତାକୁ ଛାଡି ପଳେଇଲା  |ଲାଜ ଅପମାନରେ ମୋହନ ଦିନେ ବିଷ ଖାଇଦେଲା |ତା କଥା ଶୁଣି ନୀତା ଯେମିତି ଆକାଶରୁ ଖସି ପଡିଲା  |କହିଲା,କଣ କହୁଛୁ ତୁ ?ହେଲେ ଏ ସିନ୍ଦୂର !!!ତୁ କଣ ଆଉଥରେ ......?ଦୀପା ଜିଭ କାମୁଡି କହିଲା,ଛି !!କି କଥା କହୁଛ |ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ଦିନ ତଳେ କହିଥିଲି ନାଁ ,ଏଇ ସିନ୍ଦୂର ମୋର ସାହସ |ୟାକୁ ପିନ୍ଧିଲେ ମତେ ଲାଗେ ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ନାହିଁ |ମୋ ପାଖରେ ସେ ଅଛନ୍ତି |ସେମିତି ନହେଲେ ମୁଁ କଣ ଆଜିଯାଏଁ ବଂଚି ଥାଆନ୍ତି ? ମୋ ଭୟାନକ ଅତୀତ ମତେ ସବୁବେଳେ ପଛରୁ ଟାଣି ଥାଆନ୍ତା |ମୋ ଜୀବନ ସିନା ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲା ,ପିଲାଂକ ଜୀବନ ମୁଁ କାହିଁକି ନଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଦେବି ?ହଁ ଏଥିପାଇଁ କିଏ ମତେ କେତେ କଥା କହୁଛନ୍ତି  |କୁହନ୍ତୁ |ମୋର କଣ ଯାଏ ଆସେ ?ମୁଁ ଯଦି ନିଜ ହିସାବରେ ଠିକ ଅଛି,ଆଉ କାହାର ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ କଣ ଦରକାର  ?ମୁଁ ଜାଣିଛି ମୋହନ ମତେ ଧୋକା ଦେଇଛି,ମୋ ବିଶ୍ୱାସରେ ବିଷ ଦେଇଛି |ହେଲେ ସେ ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ,ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ତାକୁ ଭଲ ପାଏ ଆଉ ପାଉଥିବି ମଧ୍ୟ |
                                 ବାହାଘରକୁ ନୀତା ତାର ପରିବାର ସହ ଯାଇଥିଲା |ଦୀପା ଜଣ ଜଣ କରି ସବୁ ନିମନ୍ତ୍ରିତ ଅତିଥିଂକ କଥା ବୁଝୁଥିଲା |ଆଶା ବୋହୂ ବେଶରେ ପରୀ ପରି ଦେଖା ଯାଉଥିଲା |ଆଉ ଦୁଇ ଝିଅ ମଧ୍ୟ ଆଶା ପରି ସୁନ୍ଦରୀ ଥିଲେ |ଶିଖା ଓ ତାର ସ୍ୱାମୀ  ଅତିଥି ଅଭ୍ୟାଗତଂକ କଥା ବୁଝୁଥିଲେ |ହୋଟେଲ ର ସାଜସଜ୍ଜା ଓ ଖାଦ୍ୟ ସବୁ ଭଲଥିଲା |ଦୀପା ଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଫେରିବା ବେଳେ ନୀତା କେବଳ ଦୀପା କଥାହିଁ ଭାବୁଥିଲା |ହାରିବା ମ୍ୟାଚ୍ କେମିତି ଜିତା ଯାଇପାରେ ସେଇଟା ଦୀପା ତା ଜୀବନରେ  ପ୍ରମାଣ କରିଦେଖାଇ ଦେଲା |  ସେ 'ଦୀପା' ନୁହେଁ,ଅନନ୍ୟା ନୁହେଁ,ଅଦ୍ଵିତୀୟା  ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ,ତା ହିସାବରେ ସେ ଥିଲା 'ଅପରାଜିତା' |ମମତା ମହାନ୍ତି |

ବାପା

                                    ବଡପୁଅ ମୁନା  ପାଇଁ ବୋହୂ ଦେଖିବାକୁ ଯିବାପାଇଁ ସୁରେଶ ଆଦୌ ରାଜି ହେଉ ନ ଥିଲେ |ସେ କହୁଥିଲେ ତମେ ମା ପୁଅ ଦେଖିବାକୁ ଯାଅ |ତମେମାନେ ରାଜି ହେଲେ ମୁଁ ରାଜି,ମତେ ଆଉ ସେ ଅଡୁଆ ରେ ପୁରାଅ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତି ନଛୋଡବନ୍ଧା |ସେମିତି କେମିତି ହେବ ?ଘର ର ମୁରବୀ ନଗଲେ ଝିଅ ଘର କଣ ଭାବିବେ ?ସୁରେଶଂକ ପାଇଁ ୟେ ଥିଲା ବଡ କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର |କିନ୍ତୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ,ସେହି ହିସାବରେ ସେ ଗଲେ |ଝିଅଟି ଯେତେବେଳେ ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ସେମାନଂକ ସାମନାରେ ବସିଲା ,ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ତାକୁ ଚାହିଁ ରହିଲେ ସୁରେଶ |ତାଂକୁ ଲାଗୁଥିଲା ତାଂକ ସାନଝିଅ ଟିକି ତାଂକ ସାମନାରେ ବସିଛି |ସେ ପଚାରିଲେ,ତୋ ନାଁ କଣ ମା ?ସେ ସଲ୍ଲଜ ଭାବେ ଉତ୍ତର ଦେଲା ,'ଭରସା '|କିନ୍ତୁ ତାର ଉତ୍ତର ଶୁଣି ପାରୁ ନଥିଲେ ସେ |  ପାଂଚବର୍ଷ ତଳ କଥା ତାଙ୍କର ମାନେ ପଡୁଥିଲା  |ଦୁଇପୁଅ ମୁନା ଓ କୁନାଂକ ପରେ ଟିକି ଥିଲା ତାଂକର ଅତି ଆଦରର ଗେହ୍ଲା ଝିଅ |ଅତି ଶାନ୍ତ ଶିଷ୍ଟ ,ମାଛି କୁ 'ମ' କହେନା |ତାର ସବୁ ଅଳି ଅର୍ଦ୍ଦଳି  କୁ ସେ ପୂରଣ କରୁଥିଲେ |ସେ ଭଲ ପାଠ ବି ପଢୁଥିଲା |ମାଟ୍ରିକ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ସାରି ସେ ମାମୁଁଘରକୁ ବୁଲି ଯାଇଥିଲା |ସେଠାରେ ତାରରେ ଓଦାଲୁଗା ଶୁଖାଇବା ବେଳେ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ତାର ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସି ତାର ଅକାଳ ବିୟୋଗ ଘଟିଲା |ଏ ଘଟଣା ଏପରି ହୃଦୟ ବିଦାରକ ଥିଲା ଯେ ମାସେ କାଳ ବିଛଣାରୁ ସେ ଉଠି ପାରି ନଥିଲେ |ସେତେବେଳେ ତାଂକୁ ମୃଦୁ ହୃଦଘାତ ମଧ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା |ଏବେ ବି ଯେତେବେଳେ ଟିକି କଥା ମନେ ପଡିଯାଏ ,ଛାତି ଫଟାଇ ତାଂକର ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ  ବାହାରି ଆସେ |ସମୟ ଅନୁସାରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ହୃଦୟ ର କ୍ଷତ ଚିହ୍ନ ଲିଭି ଆସୁଥିଲା,କିନ୍ତୁ ଭରସାକୁ ଦେଖିବା ପରେ ସେ କ୍ଷତ ପୁଣି ତାଜା ହୋଇ ତାଂକ ହୃଦୟକୁ କୋରି ପକାଇଲା |
                               ସେ ଭରସାକୁ ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ,ଟିକି କଥା ତାଂକର ସେତେ ବେଶି ମନେ ପଡୁଥିଲା |ସେଇଭଳି ଗୋଲ ମୁହଁ,ହସିଦେଲେ ଗାଲରେ ଭଉଁରୀ,ସିଧା କେଶ,ଲମ୍ବା ଚୁଟି |ହାତ ଓ ପାଦ ର ଆଂଗୁଠି ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା |ସୁରେଶ ଶାନ୍ତିଂକୁ ବାହାରକୁ ଡାକି କହିଲେ,ତମେ ମୁଦି ଆଣିଛ ?ଶାନ୍ତି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ ,କଣ ପାଇଁ?ସୁରେଶ କହିଲେ,ଯଦି ଆଣିଛ,ଝିଅକୁ ପିନ୍ଧେଇ ଦିଅ ,ଆମେ ଏଇଠି ବାହାଘର କରିବା |ଶାନ୍ତି ତାଂକ ରାଗକୁ ଚାପି ଦେଇ କହିଲେ,ଘରେ ଗଲେ କଥା ହେବା |ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ ସେ ସୁରେଶଂକୁ ପରସ୍ତେ ଶୋଧି ଦେଇ କହିଲେ,ତମକୁ ସ୍ଥାନ,କାଳ ,ପାତ୍ର ଜଣା ନାହିଁ |ଆମ ହାତରେ ଏବେ ଭଲ ଭଲ ପାଂଚ ଟା ପ୍ରସ୍ତାବ ଅଛି,ଏଇ ଗୋଟିଏ ଦେଖି ଆମେ ହଁ ମାରିଦେବା ?ପୁଣି ତାଂକ ଘରେ କହୁଛ କଣ ନାଁ ତାକୁ ମୁଦି ପିନ୍ଧେଇ ଦିଅ !ସୁରେଶ ଗୁମ୍ ହୋଇ ବସିଗଲେ |କହିଲେ,ଠିକ ଅଛି |ପାଂଚ ଟା ହେଉ କି ଦଶ ଟା ହେଉ ସବୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଖି ତମେ ନିଜେ ଫାଇନାଲ କରିବ,ମତେ ଯିବାକୁ କହିବନି |
                                ଶାନ୍ତି  ତାଂକର ନିକଟ ସମ୍ପର୍କୀୟଙ୍କୁ ସାଂଗରେ  ନେଇ ଅନେକ ଝିଅ ଦେଖିଲେ,ହେଲେ କେହି ଭରସା ପାସଙ୍ଗରେ  ପଡୁ ନ ଥିଲେ |ଈଶ୍ୱରଙ୍କ  ବୋଧହୁଏ ସେଇ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା |ସୁରେଶ ଯେତେବେଳେ ଶୁଣିଲେ,ଭରସା ଶାନ୍ତିଂକର ଚୂଡାନ୍ତ ପସନ୍ଦ ହୋଇଛି ,ତାଂକର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ |ସେ ଖୁସି ମନରେ ଶାନ୍ତିଂକ ସାଂଗରେ ଯାଇ ତାଂକ ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ଗହଣା ,ଲୁଗାପଟା ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ କିଣିଲେ,ଶାନ୍ତିଂକ କୌଣସି କଥାରେ ସେ ଅରାଜି ହେଲେ ନାହିଁ |
                                ବିଦା ହେବାବେଳେ ଭରସା ର ବାପା ମା ତାକୁ କହିଥିଲେ,ତୋ ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କୁ  ନିଜ ବାପା ମା ଭାବି ଚଳିବୁ |ଶାଶୁଘର ତୋର ଦ୍ୱିତୀୟ ସ୍ୱର୍ଗ  |ସେଠାରେ ସମସ୍ତଂକ ମନ ନେଇ ଚଳିଲେ,ତୁ ଖୁସିରେ ରହିବୁ |ସେମାନଂକ କଥା ଭରସା ର ନାପସନ୍ଦ ହେଉଥିଲା |ସେ ଭାବୁଥିଲା,ବାପା ମା ସବୁବେଳେ ବାପା ମା |ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁର  କେବେ କଣ ବାପା ମାଆଙ୍କ ସ୍ଥାନ ନେଇ  ପାରିବେ ?ଏକଥା କାନକୁ ସୁନ୍ଦର ଶୁଣାଯାଏ,ହେଲେ ପ୍ରକୃତରେ ଯିଏ ଯାହା ସିଏ ତାହା |କାହା ସ୍ଥାନ କେହି ନେଇ ପାରନ୍ତି  ନାହିଁ |ଭରସା ର ଡାକନାମ ଥିଲା 'ମିଲି' |ଶାଶୁଘରେ ବି ସମସ୍ତେ ତାକୁ ସେଇ ନାମରେ ଡାକୁଥିଲେ  |ତାର ଶାଶୁଘର ଥିଲା ଅତିଥି ଅଭ୍ୟାଗତଂକ ବାସଘର |ସେଠାକୁ ପ୍ରତିଦିନ କେହି ନାଁ କେହି ଅତିଥି ବା ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଆସୁଥିଲେ,ଦୁଇ ତିନିଦିନ ରହି ଯାଉଥିଲେ |ସେତେବେଳେ ରୋଷେଇବାସ ଟିକେ ଅଧିକ ବଢି ଯାଉଥିଲା |ସୁରେଶ ଜାଣୁଥିଲେ, ଭରସା ଉପରେ ଅଧିକ କାମ ଚାପ ପଡୁଛି |ବେଳେବେଳେ ସେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯାଇ ଭରସା କୁ କହନ୍ତି,'ମା',ତତେ ମସଲା ଭଲ କଷି ଆସୁନି,ତୁ ଉଠ ,ମୁଁ ମସଲା କଷି ସାରିଲା ପରେ ତୁ ତରକାରୀ  କରିବୁ |କିନ୍ତୁ ସେ ମସଲା କଷି ସାରି ତରକାରୀ କରି ଦିଅନ୍ତି,ଆଉ ଯଦି କିଛି ଭଜା ଆଇଟମ ଥାଏ ,ତାହା ମଧ୍ୟ କରି ଦିଅନ୍ତି |ପୁଣି  କେତେବେଳେ ଭରସା କୁଣିଆ ଚର୍ଚ୍ଚାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବାବେଳେ ସେ ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଚା' କରି ଦିଅନ୍ତି ,ଅଟା ଦଳି ଦିଅନ୍ତି ,ରୋଷେଇ ଘର ର ବାସନକୁସନ ସଜାଡି ରଖି ଦିଅନ୍ତି |ଶାନ୍ତି ତାଂକର ଶାଶୁପଣିଆ ଜାହିର କରୁଥିବା ବେଳେ ସୁରେଶ ଭରସା ଉପରେ ଯେମିତି ବେଶି କାମ ଚାପ ନ ପଡୁ ସେ ଦିଗରେ ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତି |ସୁରେଶ ଭାରି ଆମିଷ ପ୍ରିୟ |ତାଂକ ଘରେ ସପ୍ତାହ ର ତିନିଦିନ,ବୁଧବାର,ଶୁକ୍ରବାର ଓ ରବିବାର ଦିନ ପ୍ରାୟ ଆମିଷ ଭୋଜନ ହୁଏ |କିନ୍ତୁ ଭରସା ଶୁକ୍ରବାର ଓ ରବିବାର ଦିନ ଆମିଷ ଖାଏନା |ଧୀରେ ଧୀରେ ତାପାଇଁ ଶୁକ୍ରବାର ଓ ରବିବାରଦିନ ଘରକୁ ଆମିଷ ଆସିବା ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା |ମୁନା କହେ,ସେ ନ ଖାଉ ବାପା,ଆମ ପାଇଁ ଆଣ,ଆମେ ଖାଇବା |ସୁରେଶ କହନ୍ତି,କାହ୍ନା ପାଇଁ ସିନା ଦୋଳଯାତ୍ରା,ସେ ନ ଖାଇଲେ ଆମକୁ କଣ ଖାଇବାକୁ ଭଲ ଲାଗିବ ?
                               ବାହାଘର ବର୍ଷକ ପରେ ଭରସା ଗର୍ଭବତୀ ହେଲା |ସେତେବେଳେ ଡାକ୍ତରଂକ ପରାମର୍ଶ ଅକ୍ଷରେ ଅକ୍ଷରେ ପାଳନ କରି ଯାହା କିଛି କରିବା କଥା ନିଜେ ଗୋଡେ ଗୋଡେ ଜଗି ସୁରେଶ  ସବୁ କରୁଥିଲେ |ଯେତେବେଳେ ପାଖ ପଡୋଶୀ ବୋହୂ କେତେବେଳେ ବାପଘରକୁ ଯିବ ବୋଲି ପଚାରନ୍ତି,ସେ ଶୁଣି ନ ଶୁଣିବା ପରି ରହି ଯାଆନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ବାରମ୍ବାର ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ତାଂକ କାନରେ ବାଜିଲା,ସେ କ୍ରୋଧ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ କହି ପକାଇଲେ,ସେ ବାହାହୋଇ ଆମ ଘରକୁ ଆସି ଗଧ ଖଟଣୀ ଖଟୁଛି,ଏବେ ଯେତେବେଳେ ତା ପାଇଁ କିଛି ସେବା  କରିବାର ସୁଯୋଗ ଆସିଲା,ସେତେବେଳେ ଆମେ ତାକୁ ବାପଘରକୁ ପଠେଇ ଦବୁ ?ୟେ କି ସ୍ୱାର୍ଥପରତା  ?ହଁ ସେ ଯିବ,କିନ୍ତୁ ଅସୁବିଧାରେ ପଡି ନୁହେଁ |ସେ ଯିବ ଖୁସି ମନରେ ,ମଜା କରିବା ପାଇଁ |ସେଇଦିନ ଠାରୁ ଆଉ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ ତାଂକ ଘରେ ଉଠିଲା ନାହିଁ |ଭରସା ର ବାପଘର ଦେଖନ୍ତି,ଝିଅ ଭଲରେ ଅଛି ,ତାଂକ ଘର ଅପେକ୍ଷା ସେଠାରେ ଡାକ୍ତରୀ ସୁବିଧା ଭଲ |ତେଣୁ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଚାହିଁଲେ ,ଝିଅ ଯେଉଁଠି ଥାଉ,ଭଲରେ ଥାଉ |
                           ଡେଲିଭରି ଦିନ ଯେତେ ନିକଟତର ହୋଇ ଆସିଲା,ସୁରେଶଂକ ଚିନ୍ତା ସେତେ ବଢିବାରେ ଲାଗିଲା,କାଳେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇ ଯିବ କି !ଡାକ୍ତରାଣୀ ଆଶ୍ୱାସନା  ଦେଇ କହନ୍ତି,ଆଜିକାଲି ଚିକିତ୍ସା ବିଜ୍ଞାନ ଏତେ ଉନ୍ନତି କଲାଣି ଯେ ଗର୍ଭବତୀ ନାରୀ ସୁରୁଖୁରୁରେ ସନ୍ତାନ ପ୍ରସବ କରୁଛି ,ତେଣୁ ଆପଣ ଜମା ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ଏତେ ଆଶ୍ୱାସନା ସତ୍ତ୍ୱେ  ଡାକ୍ତରାଣୀ ଶେଷ ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ କହିଲେ,କିଛି ମେଜର ପ୍ରୋବଲେମ୍ ଅଛି,ସି ସେକ୍ସନ୍ କରିବାକୁ ପଡିବ |ତାଂକ ଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ଅଜଣା ଆଶଂକାରେ ଶିହିରୀ ଉଠିଲେ ସୁରେଶ |ସେ ସମୁଦୀ ସମୁଦୁଣୀଂକୁ ତୁରନ୍ତ ଏ କଥା ଜଣାଇଲେ |ସମୁଦୀ କହିଲେ,ଆଜିକାଲି ଡାକ୍ତର ଆଉ ନର୍ମାଲ ଡେଲିଭରି କରୁ ନାହାନ୍ତି ,ସେଇଟା ତାଂକୁ ସୁବିଧା ହେଉଛି |ଆପଣ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ,ସବୁ ଠିକ ହେବ |ହେଲେ ସୁରେଶ ନିଜ ମନକୁ ବୁଝାଇ ପାରୁ ନ ଥିଲେ |ସେ ମନେ ମନେ କେତେ ଦିଅଁ,ଦେବତାଂକ ପାଖରେ ଭରସା ର ଶୁଭ ମନାସି ମାନସିକ କରୁଥିଲେ |ଯଥା ସମୟରେ ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର ଦ୍ୱାରା  ହେଉ ପଛକେ ଭଲରେ ଭଲରେ କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ଟିଏ ଜନ୍ମ ହେଲା |ସୁରେଶ ଖୁସିରେ ଫାଟି ପଡୁଥିଲେ ଓ  ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ  ନିଜର ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ କୃତଜ୍ଞତା  ବାରମ୍ବାର ଜଣାଉ ଥିଲେ |ସେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ନାତୁଣୀ ନାଁ ରଖିଲେ,'ଗୁଡି' |
                       ଗୁଡି  ଜନ୍ମ ହେବାପରେ ତାଂକ ଘରେ ଆହୁରି ଗହଳି ବଢିଗଲା |କିନ୍ତୁ ସୁରେଶ ଆଦୌ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉ ନ ଥିଲେ | ଶାନ୍ତି ଗୁଡି କୁ ନେଇ ଯେତେବେଳେ ତେଲ ଲଗାଇବାକୁ ବସନ୍ତି,ସେ ତାର ଲୁଗାପଟା ଆଦି ସାମଗ୍ରୀ ସଜାଡି ରଖି ଦିଅନ୍ତି ,ଗିଜର ଅନ କରି ପାଣି ଗରମ କରନ୍ତି |ଗୁଡି ର ତେଲ ମାଲିସ ଶେଷ ହେବା ବେଳକୁ ଟବ ରେ ଉଷୁମ ପାଣି ଭର୍ତ୍ତି କରି ଦିଅନ୍ତି  |ଶାନ୍ତିଂକ ସାଂଗରେ ମିଶି ସେ ଗୁଡି କୁ ଗାଧୋଇ ଦିଅନ୍ତି,ତା ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡାଇ କଜଳ ଲଗାଇ ଦିଅନ୍ତି |ଝିଅ କ୍ଷୀର ପିଇ ସାରିବା ପରେ ତାକୁ କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ନାନା ପ୍ରକାର ନାନାବାୟା ଗୀତ ଗାଇ  ଶୁଆଇ ଦିଅନ୍ତି |ସେ ଝିଅ ସାଂଗେ ଏତେ ନିବିଡ ଭାବେ ମିଶି ଯାଇଥିଲେ ଯେ ତାର ଭାବଭଂଗୀ ଦେଖି ସେ ଜାଣି ପାରୁଥିଲେ,ତାକୁ ଭୋକ ଲାଗୁଛି,କି ନିଦ ଲାଗୁଛି କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ କଣ ଅସୁବିଧା ହେଉଛି |ଦିନେ ଦିନେ ଗୁଡି ଆଦୌ ଶୁଏନା |ସେତେବେଳେ ସୁରେଶ ତାକୁ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ବୁଲାନ୍ତି |ସେତେବେଳେ ଅଣ୍ଟା,ଆଂଠୁ  କଷ୍ଟ ହେଲେ ବି ସେକଥା କାହାକୁ କହନ୍ତି ନାହିଁ |
                  ଗୁଡି କୁ ଛଅ ମାସ ହେବାପରେ ଶୁଭଦିନ ଦେଖି ସେ  ତାର  ଅନ୍ନପ୍ରାସନ କଲେ |ସେଥିପାଇଁ ସେ ଏକ ବଡଭୋଜି ର ଆୟୋଜନ କରିଥିଲେ ଓ ତାଂକର ସାଇପଡିଶା,ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ସମସ୍ତଂକୁ ସେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲେ |ସବୁକାମ ଭଲରେ ସରିବା ପରେ ସେ ଭରସା କୁ ପଚାରିଲେ,ବାପା ବୋଉଂକ ସାଂଗରେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ମନ ହେଉଛି କି ମା ?ଭରସା ତତକ୍ଷଣାତ୍ କହି ପକାଇଲା,ହଁ ବାପା |ସୁରେଶ ହସି ଦେଇ କହିଲେ,ହଉ ଯା |ହେଲେ ମନେ ରଖିଥା,ଇଲେକ୍ଟ୍ରୋନିକ୍ସ କିମ୍ବା ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ ଜିନିଷ ହୁସିଆର ରେ ବ୍ୟବହାର କରିବୁ |ସେଇକଥା ସେ ବାରମ୍ବାର ସମୁଦୀ ଓ ସମୁଦୁଣୀଂକୁ କହିଲେ |ସୁରେଶଂକ ମନ ରଖିବା ପାଇଁ ସେମାନେ ହଁ କହିଦେଲେ ସିନା,ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ,ସେ କଣ ଏତେ ଛୋଟ ପିଲା ହୋଇଛି ଯେ ତାକୁ ଏତେ ହୁସିଆରରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ !ଭରସା ଗୁଡି ସହିତ ଯିବାକୁ ବାହାରିବା ବେଳେ ସୁରେଶଂକ ମନ ବୁଝିଲା ନାହିଁ,ସେ ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତିଂକ ସହ ତାଂକ ସହିତ ଗଲେ |ସମୁଦୀଂକ ଘରେ ଦିନେ ରହି ଫେରିବା ପରେ ପୁଣି ସେଇକଥା ର ପୁନରାବୃତ୍ତି କଲେ,ମା ଇଲେକ୍ଟ୍ରୀ କରେଣ୍ଟ କୁ ଜଗି ରଖି ଚଳିବୁ |ଭରସା କହିଲା,ଆପଣ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ ବାପା,ମୁଁ କଣ ଛୋଟପିଲା ହୋଇଛି ?ମୁଁ ବରଂ ଗୁଡି କୁ ହୁସିଆରରେ ରଖିବି |ସୁରେଶ ମନ କଥା ମନରେ ରଖି କହିଲେ,ହଉ,ଠାକୁର ଭରସା |ହେଲେ ମା,ଯେତେ କାମ ଥାଉ ପଛକେ ତୁ ସବୁଦିନ ଫୋନ୍ କରିବାକୁ ଭୁଲିବୁନି |ହସି ହସି ହଁ କହିଲା ଭରସା |ପୁଣି କହିଲା,ବାପା,ଆପଣ ପହଂଚିଲା ପରେ ଫୋନ  କରି କହିଦେବେ |ତା କଥା ଶୁଣି ସୁରେଶ ଖୁସିରେ କହିଲେ,ହଁ ଲୋ ମା ,ହଁ |
                   ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ  ପହଂଚିବା ପରେ ସେ ଭରସା କୁ ଫୋନ୍ କରି ପହଂଚି ଗଲୁ ବୋଲି କହିଲେ ଓ ସେ ଯେମିତି ତାଂକୁ ସବୁଦିନ ଫୋନ୍ କରିବ,ସେକଥା ତାକୁ ଆଉଥରେ ମନେ ପକାଇ ଦେଲେ |ଭରସା ତାର ସବୁଦିନିଆ ରୁଟିନ ପରି ଦିନ ବାର ଟା ରୁ ଗୋଟାଏ ଭିତରେ ଯେମିତି ହେଉ ଥରେ ଶାନ୍ତିଂକୁ ଫୋନ୍ କରି ନିଜ କଥା କହେ ଓ ସେମାନଂକ ଭଲ ମନ୍ଦ କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝିନିଏ |ଯେଉଁଦିନ ତାର ଫୋନ୍ କରିବାରେ ଡେରି ହୁଏ,ସୁରେଶ ଭାରି ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତି,ଶାନ୍ତିଂକୁ କହନ୍ତି,ମିଲି କାହିଁକି ଏତେ ବେଳ ହେଲାଣି ଫୋନ୍ କରିନି,ତମେ ଟିକେ ଫୋନ୍ କରି ବୁଝିଲ |ଶାନ୍ତି ବୁଝାନ୍ତି ଛୁଆ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବ,ପରେ ଫୋନ୍ କରିବ |କିନ୍ତୁ ସୁରେଶଂକ ମନ ବୁଝେନା |ସେ ଭରସା କୁ ଫୋନ୍ କରି ଶାନ୍ତିଂକୁ ଫୋନ୍ ଧରେଇ ଦେଇ କହନ୍ତି,ମିଲି ସାଂଗେ କଥା ହେଇଯା |ଭରସା ସେପଟୁ କହେ,ଗୁଡି କୁ ଶୁଆଉ ଥିଲି |ଏବେ ଫୋନ୍ କରିଥାନ୍ତି,ଆପଣ ଫୋନ୍ କଲେ |ଶାନ୍ତି ପଚାରନ୍ତି,ସବୁ ଭଲ ତ ମା ?ମିଲି କହେ ହଁ ବୋଉ ,ସବୁ ଭଲ |ଏଇ ପଦକ କଥାରେ ସୁରେଶଂକ ମନ ବୁଝିଯାଏ,ସେ ପୁଣି ନିଜ କାମରେ ଲାଗି ଯାଆନ୍ତି |ଦିନେ ସକାଳୁ ସଂଜ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭରସା ର ଫୋନ୍ ଆସିଲାନି |ତା ପାଖକୁ ଫୋନ୍ କଲେ,ନୋ ରିପ୍ଳାଏ ଆସିଲା |ସୁରେଶଂକ ମନରେ ନାନା ଆଶଂକା ଉଂକି ମାରିଲା |ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁନା ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ ସେ ତାକୁ ଏ କଥା କହିଲେ |ପଚାରିଲେ,ତା ପାଖରେ କିଛି ଖବର ଅଛି କି ନାହିଁ |ମୁନା ନିର୍ଲିପ୍ତ ନିର୍ବିକାର ଭାବେ କହିଲା,ବାପା ,ନୋ ନିଉଜ୍ ମାନେ ଗୁଡ ନିଉଜ୍ |ତମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା |ସେ କାହା ଘରକୁ ବୁଲି ଯାଇଥିବ,ସେଇଠି ନେଟ ୱାର୍କ ନ ଥିବ |ଘରକୁ ଫେରିଲେ ଫୋନ୍ କରିବ |କିନ୍ତୁ ସୁରେଶ ବୁଝିବା ଲୋକ ନୁହନ୍ତି |ସେ ବାରମ୍ବାର ସେମିତି ଫୋନ୍ ଲଗେଇ ଚାଲିଥାନ୍ତି |ସତକୁ ସତ ରାତି ଆଠ ଟା ରେ ଭରସା ଫୋନ୍ କଲା |କହିଲା,ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ମାଉସୀଂକ ଘରକୁ ବୁଲି ଯାଇଥିଲେ |ସେଠାରେ ନେଟ ୱାର୍କ ନ ଥିଲା,ତେଣୁ ଫୋନ୍ ଲାଗୁ ନ ଥିଲା |ଫୋନ୍ ନ କରି ସୁରେଶଂକ ଚିନ୍ତା ବଢାଇଦେଇ ଥିବାରୁ ସେ ମନେ ମନେ ଲଜ୍ଜିତ ହେଲା ଓ ବହୁତ ଅନୁତାପ କଲା |
                        କିଛିଦିନ ପରେ  ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସମୁଦୀଂକ ଫୋନ୍ ଆସିଲା |ଏତେ ସକାଳୁ ସମୁଦୀ କାହିଁକି ଫୋନ୍ କଲେ ଭାବି ସେ ଫୋନ୍ ଉଠାଇଲେ |ସମୁଦୀ କହୁଥିଲେ,ଆଜି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବଡ଼ ଅଘଟଣ ହୋଇ ଯାଇଛି |ମିଲି ଗାଧୋଇ ସାରି ତାରରେ ଲୁଗା ଶୁଖାଉ ଥିଲା,ହଠାତ୍ କରେଣ୍ଟ ଲାଗି .....ତାଂକ କଥା ଶେଷ ହୋଇନି ସୁରେଶଂକ ହାତରୁ ମୋବାଇଲ୍ ଖସି ପଡିଲା,ସେ ସେଇଠାରେ ବେହୋସ୍ ହୋଇ ପଡିଗଲେ |ଦୁଲ୍ କରି ଏକ ଭାରି ଜିନିଷ ପଡିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଶାନ୍ତି ଓ ମୁନା ଦୌଡି ଆସିଲେ |ଅନେକ ପାଣି ଛାଟିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ସୁରେଶଂକ ଚେତା ଫେରିଲାନି |ତାଂକୁ ନେଇ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ଆଡମିଶନ କରାଗଲା |ଡାକ୍ତର ତାଂକୁ ପରୀକ୍ଷା କଲେ,କିନ୍ତୁ କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ |ଘରେ କାନ୍ଦ ବୋବାଳି ପଡିଗଲା |ମୁନା ଖବର ନେଇ ଜାଣିଲା,ଭରସା କୁ କରେଣ୍ଟ ଲାଗିଥିଲା,କିନ୍ତୁ କରେଣ୍ଟ ଆଘାତରେ ସେ ଛାଟି ହୋଇ ଦୂରରେ ପଡିଲା,ତାର କିଛି ହୋଇନି |ସେ ସୁରେଶଂକ ଖବର ଭରସା କୁ ଜଣାଇଲା |କହିଲା,ବାପା ବର୍ତ୍ତମାନ କୋମାରେ |ଯଦି ଶେଷ ଦେଖା କରିବାର ଇଚ୍ଛା ଥାଏ ତାହାଲେ ଆସିବ |ଭରସା ର ମୁଣ୍ଡରେ ଯେମିତି ଚଡକ ପଡିଲା |ସେ ଗୁଡି କୁ ବୋଉଂକ ପାଖରେ ଛାଡିଦେଇ ବାପାଂକ ସହିତ ସିଧା ଡାକ୍ତରଖାନା ଚାଲିଆସିଲା |ସୁରେଶଂକ ପାଖରେ ବସି ତାଂକ ମୁଣ୍ଡକୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଆଉଁସି ଦେଲା |ଆଖିରୁ ତାର ଧାର ଧାର ଲୁହ ଅନର୍ଗଳ ଝରି ଯାଉଥିଲା |ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ  ପ୍ରାର୍ଥନା କରି କହୁଥିଲା,ପ୍ରଭୁ,ମୋ ଜୀବନ ପଛକେ ନେଇଯାଅ ,ବାପାଙ୍କୁ ବଂଚେଇ ଦିଅ |  ଈଶ୍ୱରଙ୍କ  ଇଚ୍ଛା ବୋଧହୁଏ ଅନ୍ୟପ୍ରକାର ଥିଲା |ହଠାତ୍ ସୁରେଶ  ଆଖି ଖୋଲି ଚାହିଁଲେ |ପାଖରେ ଭରସା କୁ ଦେଖି କହିଲେ,ଟିକି ତୁ ଏଇଠି ?ତୋ ଦେହ ଭଲ ଅଛି ନାଁ ମା ?ଡାକ୍ତରଂକ ସମେତ ସମସ୍ତେ ସୁରେଶଂକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଚାହିଁ ରହିଥିଲେ |ସୁରେଶ ଖୁସିରେ କହୁଥିଲେ,ମୋ ଝିଅର କିଛି ହୋଇନି ,ସେ ଭଲ ଅଛି |ଠାକୁର ମୋ ଡାକ ଶୁଣିଛନ୍ତି,ସେ ବଂଚି ଯାଇଛି |ମମତା ମହାନ୍ତି