ଅକ୍ଷର ଯିବାପରେ ବସୁଧାକୁ ଲାଗୁଥିଲା,ସତେ ଯେପରି ତା ଦେହରେ ଆଉ ଜୀବନ ନାହିଁ |ଦେହ ତାର ଝୋଲା ମାରି ଯାଉଥିଲା |କେତେ ସମୟ ସେମିତି କାଠ ପରି ଛିଡା ହୋଇ ରହିବା ପରେ ଜୋରରେ କବାଟ ବନ୍ଦ ହେବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ତାର ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗିଲା |ସେ ଦେଖିଲା,ଶାଶୁ ବାରି ପଟ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଭିତରକୁ ଆସୁଛନ୍ତି |ବୋଧହୁଏ ସେ ଜାଣିଶୁଣି ଜୋରରେ ଶବ୍ଦ କରି କବାଟ ବନ୍ଦ କରୁଥିଲେ |ସେତେବେଳେ ଦୀପା ପୂଜା ସରଞ୍ଜାମ ସଜାଡି ଠାକୁର ଘରେ ପୂଜାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା |ବସୁଧା କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତାକରି,ଓଢଣା ଟାଣି ଠାକୁର ଘରକୁ ଯାଇ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିବା ବେଳକୁ ଶାଶୁଙ୍କ କର୍କଶ ସ୍ୱର ଶୁଣି ଚମକି ପଡିଲା |ସେ ତାରି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଚିତ୍କାର କରି କହୁଥିଲେ,ବାରବୁଲି ଛତରଖାଇ,ଖବରଦାର,ଠାକୁରଘରକୁ ଗଲେ,ତୋ ମୁଣ୍ଡ ଫଟେଇ ଦେବି |ଏ ପ୍ରକାର ଭାଷା ଶୁଣିବାରେ ଅନଭ୍ୟସ୍ତ ଥିବା ବସୁଧାର ମୁଣ୍ଡ ହଠାତ ଘୁରେଇ ଗଲା |ସେ ମୁଣ୍ଡରେ ଦୁଇହାତ ଦେଇ,ସେଇଠାରେ ବସି ପଡିଲା |କାଞ୍ଚନ କିନ୍ତୁ ଥମିବାର ନାମ ନେଉ ନଥିଲେ |ସେ ସେମିତି କହି ଚାଲିଥିଲେ,ଆଲୋ ଦୋଚାରୁଣୀ,ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ତତେ କଣ ଆଉ କେହି ନାଗର ମିଳିଲେ ନାହିଁ ଯେ ମୋ ପୁଅ ଉପରେ ସବାର ହେଲୁ ?ଶୀଘ୍ର ପଳା ଏଇଠୁ,ତୋ ଛାଇ ପଡିଲେ,ଏ ଘର ଆହୁରି ରସାତଳକୁ ଯିବ | କାନରେ ନ ଶୁଣିବା ପରି,ସେ ଆହୁରି କେତେ କଣ କହି ସମ୍ପି ଚାଲିଥିଲେ |ସୁବାସିନୀ କାଞ୍ଚନଙ୍କୁ ଆକଟ କରି କହିଲେ,ଅଖି ନାହିଁ,କାହିଁକି ତାକୁ ସେମିତି କହୁଛୁ ?ଆଉ ଗୋଟିଏ ଦିନର କଥା,ଟିକେ ଚୁପ ହୋଇ ରହିପାରୁନୁ ?
କାଞ୍ଚନ ଆହୁରି ଉଗ୍ର ରୂପ ଧାରଣ କରି କହିଲେ, କାଇଁକି ଚୁପ ହେବି ?ମୁଁ କଣ ତା ବାଡ଼ିତଳେ ଘର କରିଛି ?ଭାରି ବହପ ତ !କୁହା ନାହିଁ,ବୋଲା ନାହିଁ,ସିଧା ଆସି ଏଇଠି ହାଜର ?ମୁଁ ପଚାରୁଛି,ସେ କଣ ଭାବି ଏଠିକି ଆସିଲା ?ରାସଲୀଳା କରିବା ପାଇଁ ତାକୁ କଣ ଜାଗା ମିଳୁନଥିଲା ? ବସୁଧା ପାଇଁ ଏସବୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅସହ୍ୟ ଥିଲା |ସେ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ସେଠାରୁ ଉଠି ଟଳି ଟଳି ଯାଇ ନିଜ ଅବଶ ଶରୀରକୁ ବିଛଣାରେ ଲୋଟାଇ ଦେଲା |ଅତ୍ୟଧିକ ଦୁଃଖରେ ବୁକୁ ଫଟେଇ ତାର କୋହ ବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସିଲା ଓ ସେ ମୁଣ୍ଡପିଟି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା |
ତା କାନ୍ଦ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ସୁବାସିନୀ ସେଠାକୁ ଦୌଡ଼ି ଆସି ତାକୁ ନିଜ ବାହୁବନ୍ଧନୀରେ ଜଡ଼ାଇ ଧରି କହିଲେ,ତୁ ତାଙ୍କ କଥାକୁ ଧରନା ମା |କାଞ୍ଚନ କିନ୍ତୁ ସହଜରେ ଛାଡିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥିଲେ |ସେ ସେମାନଙ୍କ କୋଠରୀ ଭିତରକୁ ପଶି ଆସି କହିଲେ,ଚୋରକୁ ତଣ୍ଟିଆ ମାରି ଘରୁ ବିଦା କରିବା କଥା,ତାକୁ ପୁଣି ସାଉଁଳା ହଉଛି !!ଦୀପା ନିଜ ପୂଜା ଅଧା ରଖି ସେଠାକୁ ଆସି ବସୁଧା ପାଖରେ ବସି ତାକୁ ବୁଝାଇବାରେ ଲାଗିଲା |ଶେଷରେ ସୁବାସିନୀଙ୍କ ପୁଅ ବିପ୍ଳବ ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚି କହିଲା,କି ପାଲା ଚାଲିଛି ?ଘରେ କଣ ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାକୁ ଦେବନି ?
କାଞ୍ଚନ କହିଲେ,ଏଇ କାଳନାଗୁଣୀ ପାଇଁ ପାଲା ଲାଗିଛି,ତାକୁ ଶୀଘ୍ର ଏ ଘରୁ ବାହାର କର,ତାପରେ ସବୁ ଠିକ ହୋଇଯିବ |ବିପ୍ଳବ ଉତ୍ତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ତମେ ମଣିଷ ନାଁ ପଶୁ ?ତମରି ପୁଅ ପାଲା ଲଗେଇଛି |ତାକୁଇ ଧର ,ଯାହା କହିବା କଥା,ତାକୁ କୁହ |ବଡ଼ ବାଉଁଶ ରଖିଥାଅ ,କାଲି ସେ ଯେମିତି ଆସିବ,ବାଡେଇ ବାଡେଇ ତା ହାତ ଗୋଡ଼ ଭାଙ୍ଗିଦେବ |ଯାହାକୁ କହିବା କଥା ତାକୁ ନକହି,ଗୋଟେ ତାମସା ଲଗେଇଛନ୍ତି !!କାଣୀ ବିଲେଇର କୁଜି ଅସରପା ଉପରେ ରାଗ !!!ତା କଥା ଶୁଣି ନିଆଁରେ ପାଣି ପଡିବା ପରି,କାଞ୍ଚନ ପୁରା ଚୁପ ହୋଇଗଲେ |ସେଠାରୁ ଯାଉ ଯାଉ ତାଙ୍କର ଶେଷ ବାଣୀ ଛାଡିଲେ ,ଅଲକ୍ଷଣୀ,ଆମ ଘର ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଆସିଛି |
କାଞ୍ଚନ ଯିବାପରେ ସୁବାସିନୀ ଓ ଦୀପା ବସୁଧାକୁ ବହୁତ ବୁଝାଇଲେ |ବସୁଧା ମନରେ କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଭାବାନ୍ତର ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିଲା ଓ ସେ ନିଜ କର୍ମପନ୍ଥା ସ୍ଥିର କରି ସାରିଥିଲା |ତାକୁ ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ମାତ୍ର ବଞ୍ଚିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ମନରେ ସନ୍ଦେହ ନ ଆଣିବାପାଇଁ,ନିଜ ମନକଥା ମନରେ ରଖି, ଯେପରି ସବୁକିଛି ସ୍ୱାଭାବିକ ଅଛି ସେପରି ଆଚରଣ ଦେଖାଉ ଥିଲା |ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପହଞ୍ଚି ଅକ୍ଷର ଫୋନ କରିଥିଲା |ତାକୁ ମଧ୍ୟ ସକାଳର ଘଟଣା ବିଷୟରେ କିଛି ନକହି,ସବୁ ଠିକ ଅଛି ବୋଲି ସେ କହିଲା |
ରାତିରେ ଶୋଇବାବେଳେ ବାବା,ମାଆ ଓ ଭଉଣୀମାନଙ୍କ ତାର କଥା ବହୁତ ମନେ ପଡିଲା |ବାବା ତାକୁ କେତେ ଭଲ ପାଉଥିଲେ,ଗର୍ବରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ କହୁଥିଲେ,ମୋ ଝିଅ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଭିନ୍ନ,ଅସାଧାରଣ,ଆମ ବଂଶର ନାଁ ରଖିବ !!କିନ୍ତୁ ସେ କଣ କଲା ,ଯିଏ ତା ଉପରେ ଏତେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖିଥିଲେ,ତାଙ୍କୁ ଧୋକା ଦେଲା !!ତା ପାପର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ ନାହିଁ !!!ସେ ଯେତେ ଏକଥା ଭାବୁଥିଲା,ସେତେ କ୍ଷିପ୍ର ଗତିରେ ଆଖିରୁ ତାର ଝର ଝର ହୋଇ ଲୁହଧାରା ଝରି ଯାଉଥିଲା |(କ୍ରମଶଃ)
No comments:
Post a Comment