ସୁଶ୍ରୀର ପିଲାଟି ଦିନରୁ ପାଠପଢ଼ାରେ କମ ,ଖେଳିବାରେ ବେଶୀ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା |ସେତେବେଳେ ବାପା ତାକୁ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଝାଡୁ ପୋଛା କରିବାକୁ ଆସୁଥିବା କାମବାଲୀ ନିନି ମାଉସୀଙ୍କୁ ଦେଖାଇ କହୁଥିଲେ,ପାଠ ନ ପଢିଲେ ୟାରି ପରି ହେବୁ,ଦଶ ଘର ବୁଲି ବାସନ ମାଜିବୁ,ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଇଁଠା ଧୋଇ ଧୋଇ ତୋ ଦିନ ଯିବ !
ସୁଶ୍ରୀ ର ଯେତେବେଳେ ପାଠ ପଢିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ନାହିଁ,ସେ ନିନି ମାଉସୀ କଥା ଚିନ୍ତା କରେ |ସତରେ କଣ ପାଠ ନ ପଢିଲେ,ତାକୁ ଏମିତି ଝାଳ ନାଳ ହୋଇ ବାର ଦୁଆର ବୁଲି ବାସନ ମାଜିବାକୁ ପଡିବ ?ଏଇ ଭୟ ଟି ତା ମନରେ ଏମିତି ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଗଲା ଯେ,ଧୀରେ ଧୀରେ ତାକୁ ଆଉ ଖେଳିବାକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ |ବୁଝୁ ନ ବୁଝୁ ସବୁବେଳେ ସେ ପାଠ ପଢିବାରେ ମନ ଦେଲା |
ଆଜି ସେ ଓ ତାର ସ୍ୱାମୀ ଦୁଇଜଣଯାକ ଇଞ୍ଜିନିୟର ଓ ଦୁହେଁ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଆଇ .ଟି. କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରନ୍ତି |ଅଫିସ ଯାଆନ୍ତୁ ବା ଘରେ ରୁହନ୍ତୁ,ସେମାନଙ୍କୁ କେବେହେଲେ କାମରୁ ନିସ୍ତାର ମିଳେ ନାହିଁ ,କିଛି ନା କିଛି କାମ ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସବୁବେଳେ ଲାପଟପ ପାଖରେ ବସିବାକୁ ପଡିଥାଏ |ବେଳେ ବେଳେ ରାତି ଦଶଟାରେ ସରିବାକୁ ଥିବା ମିଟିଂ ରାତି ବାରଟାରେ ବି ସରେ ନାହିଁ |ସ୍ୱାମୀ ସ୍ୱାଗତଙ୍କ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ,ତାଙ୍କୁ ଏକ କାମ କରିବା ମେସିନ କହିଲେ ଭୁଲ ହେବନାହିଁ |ସେ ସକାଳ ଆଠଟାରେ ଅଫିସ ଯାଇ ରାତି ଦଶଟାରେ ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି |ଘରେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ଲୁଗା ନ ବଦଳେଇ ପୁଣି ଲାପଟପ ପାଖରେ ବସି ଯାଆନ୍ତି ,କାମ ସରୁ ସରୁ ଦିନେ ଦିନେ ରାତି ଦୁଇଟା ହୋଇଯାଏ |ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନର ମୁଖ୍ୟ କାମ ହେଲା ଅଫିସ କାମ ,ଖାଇବା,ପିନ୍ଧିବା ଓ ବୁଲିବା ଆଦି ଯାବତୀୟ ଦିନଚର୍ଯ୍ୟା ତା ପାଖରେ ଗୌଣ ହୋଇଯାଇଛି |ସପ୍ତାହରେ ଶନିବାର ଓ ରବିବାର ଦୁଇଦିନ ସେମାନଙ୍କୁ ଛୁଟି ମିଳେ |ସେହି ଦୁଇଦିନ ବି ସେମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ରାମ ମିଳେନାହିଁ |ଲୁଗାସଫା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପରିବା ଓ ଗ୍ରୋସରୀ କିଣିବା ଆଦି ସପ୍ତାହର ସବୁ ବାକିଆ କାମ ସେହି ଦୁଇ ଦିନରେ କରିବାକୁ ପଡେ |କଦବା କ୍ଵଚିତ ମୁଭି ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ନେଟଫ୍ଲିକ୍ସରେ ଦେଖି ଦିଅନ୍ତି | ସୁଶ୍ରୀ ସବୁବେଳେ ଭାବେ ୟାକୁଇ କଣ ଜୀବନ କହନ୍ତି ??
ଦୈନନ୍ଦିନ କାମ କରିବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ କାମବାଲୀ ଉପରେ ନିହାତି ଭାବେ ନିର୍ଭର କରିବାକୁ ପଡେ |ଏବେ ଯେଉଁ ନୂଆ କାମବାଲୀ ଆସିଛି,ବୟସ ତାର ଅତି ବେଶୀରେ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ହେବ |ନାଁ ସୁମନା ,ନେପାଳର ବାସିନ୍ଦା |ପ୍ରସାଧନ ବିହୀନ ସୁନ୍ଦର ନିଖୁଣ ଚେହେରା,ସବୁବେଳେ ହସ ହସ ମୁହଁ |କେବେ ସେ ମୁହଁରୁ ହସ ଲିଭେନା କି ଚେହେରାରେ କ୍ଲାନ୍ତି ପରିଲକ୍ଷିତ ହୁଏନା |ସେ ସୁଶ୍ରୀକୁ ଡାକେ ମାମ |କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ତାର ଏତେ ଶାଳୀନତା ଯେ,ବେଳେବେଳେ ତା ଆଗରେ ସୁଶ୍ରୀ ନିଜକୁ ଛୋଟ ମନେକରେ |ଅଳ୍ପ କିଛି ମାସ ହେବ ସେ ପ୍ରେମ ବିବାହ କରିଛି |ସେ କହୁଥିଲା,ପରିବାରରେ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରେମକୁ ସ୍ୱୀକୃତି ନ ମିଳିବାରୁ ଦୁହେଁ ଭାଗିକରି ମନ୍ଦିରରେ ବାହା ହୋଇ ଏଠାକୁ ଚାଲି ଆସିଛନ୍ତି |ତାର ସ୍ୱାମୀ କେଉଁ ବିଲଡର ପାଖରେ ସୁପରଭାଇଜର କାମ କରେ |ଦିନେ ଦିନେ ସୁଶ୍ରୀଙ୍କ ଘରକୁ କେହି ଅତିଥି ଆସିଲେ,ବାସନ ଅଧିକା ହୋଇଯାଏ କିମ୍ବା ଅଧିକ ରୁଟି ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡେ |ସେଥିରେ ସୁମନାର ଆପତ୍ତି ନଥାଏ କି ସେଥିପାଇଁ ସେ ଅଧିକ ପାରିଶ୍ରମିକ ଦାବି କରେନାହିଁ |ତାର କାମ ଅତି ପରିଷ୍କାର ପରିଚ୍ଛନ୍ନ ,ସେଥିରେ ଟିକିଏ ବି ଧୂଳି ମଳି ନଥାଏ |ସେ ଦିନକୁ ଦୁଇବେଳା ଆସେ |ସକାଳେ ବାସନ ମଜା ଓ ଝାଡୁ ପୋଛା ସହିତ ପରିବା କାଟିଦିଏ |ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ବାସନ ମଜା ସହିତ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ରୁଟି କରିଦିଏ |ରବିବାର ଉପରବେଳା ତାର ଛୁଟି |ସେଦିନ ସେ ସାଜିସୁଜି ହୋଇ,ଭଲ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି,ତା ସ୍ୱାମୀ ସହିତ ସପିଂ କରେ,ମୁଭି ଦେଖେ ନହେଲେ ବୁଲିବାକୁ ଯାଏ |ଉପାର୍ଜନ ସୀମିତ ହେଲେ ବି ଖୁସିରେ ଜୀବନକୁ କିପରି ଉପଭୋଗ କରାଯାଏ ସେକଥା ସେମାନେ ବେଶ ଭଲଭାବେ ଜାଣିଛନ୍ତି |
ଦିନେ ସୁମନା ଅତି ଖୁସିରେ ଆସି ସୁଶ୍ରୀକୁ କହିଲା,ସେମାନଙ୍କ ବିବାହକୁ ଉଭୟ ପରିବାରର ସ୍ୱୀକୃତି ମିଳି ଯାଇଛି,ଆଉ ମାସେ ପରେ ଫ୍ଲାଇଟରେ ସେମାନେ ନେପାଳ ଯିବେ |ପ୍ରଥମେ ସୁଶ୍ରୀ ସେମାନଙ୍କର ଫ୍ଲାଇଟରେ ଯିବା କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରୁନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସୁମନା ଯେତେବେଳେ ତା ମୋବାଇଲରେ ଟିକେଟ ବୁକିଂ ମେସେଜ ଦେଖାଇଲା,ସେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲା |ମୋବାଇଲ ଖୋଲିବା ବେଳେ ପ୍ରୋଫାଇଲରେ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଯୁଗ୍ମ ରୋମାଣ୍ଟିକ ଫଟ ସେ ଦେଖିଲା |ତା ସ୍ୱାମୀ ବି ତା ପରି ସୁନ୍ଦର ଓ କମ ବୟସର ଥିଲା | ସେମାନେ ଫେରୁ ଫେରୁ ଦୁଇ ତିନି ମାସରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ହୋଇଯିବାର ସମ୍ଭାବନା ଥିବାରୁ ଏହି ସମୟ ପାଇଁ କାହାକୁ ଯୋଗାଡ଼ କରିଦେବ ବୋଲି ସେ ସୁଶ୍ରୀକୁ ତା ତରଫରୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଲା |
ସୁମନା ଯିବାର ଦିନ ଯେତିକି ପାଖେଇ ଆସୁଥିଲା,ସୁଶ୍ରୀର ଉଦବିଗ୍ନତା ସେତିକି ବଢି ଚାଲିଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସୁମନା ତା କଥା ରକ୍ଷା କରି,ସେ ଯିବାର ଦଶଦିନ ପୂର୍ବରୁ ତା ପରି ଆଉଜଣେ ନେପାଳୀ କାମବାଲୀକୁ ଠିକ କରି ଘରର ସବୁ କାମ ତାକୁ ବୁଝାଇ ଦେଲା |ସୁଶ୍ରୀ ତ ଏକଦମ କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ହୋଇଗଲା |ସେ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲା,ଏମାନଙ୍କର ରୂପ,ଗୁଣ,ବ୍ୟବହାର ଓ ଚାଲିଚଳନ ସବୁ ସୁନ୍ଦର |
ରାତିରେ ସ୍ୱାଗତ ଘରକୁ ଫେରି ସୁଶ୍ରୀକୁ ପଚାରିଲା ,ସୁମନା କେବେ ଯିବ ବୋଲି କହୁଥିଲା ?ସୁଶ୍ରୀ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ଉତ୍ତର ଦେଲା,ପହିଲାକୁ ଯିବ ,କିନ୍ତୁ ସେ ତା ବଦଳରେ ଆଉ ଜଣକୁ ଯୋଗାଡ଼ କରିଦେଇଛି |ସ୍ୱାଗତ କହିଲା,ଦେଖ,ଏମାନେ ଦିନସାରା ହାଡଭଙ୍ଗା ପରିଶ୍ରମ କରି କେତେ କମ ଅର୍ଥ ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି, ଅଥଚ କେତେ ଖୁସିରେ ଜୀବନକୁ ଉପଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି |ସୁଶ୍ରୀ କହିଲା,ଏଥିରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବାର କଣ ଅଛି ?ଅର୍ଥ କିଛି ନୁହେଁ,ସବୁ ନିଜର ମାନସିକତା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ |ସ୍ୱାଗତ କହିଲା,ତମେ ଠିକ କହିଛ,ଜୀବନରେ ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରି ବଡ଼ ଘର,ଗାଡି କିଣିବା,ଦାମୀ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବା ଓ ନିଜ ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କ ସହ ଫାଲତୁ ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦିତା କରିବାକୁ ବାଦ ଦେଇ ଆଉ ଯେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଦୁନିଆଁ ଅଛି,ତାହା ମୁଁ ବହୁତ ଡେରିରେ ଜାଣିଲି |ସୁଶ୍ରୀ କହିଲା କହିଲା ,ମୁଁ ବି ଦିନେ କାମବାଲୀ କାମ ଅତି ଘୃଣ୍ୟ ଓ ନୀଚ କାମ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି |କିନ୍ତୁ ସୁମନାକୁ ଦେଖିବା ପରେ ମୁଁ ଜାଣିଲି,ଛୋଟ ବଡ଼ ବୋଲି କିଛି କାମ ନାହିଁ,ଜଣେ ଚାହିଁଲେ,ଯେ କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବି ସୁଖରେ ରହି ପାରିବ | ସ୍ୱାଗତ ତାକୁ ଚକିତ କରିଦେଇ ସେମାନଙ୍କର ଗୋଆ ଭ୍ରମଣ କରି ଯିବାର ଫ୍ଲାଇଟ ଟିକେଟ ଦେଖାଇ କହିଲା,ଆସନ୍ତା ସପ୍ତାହରେ ଆମେ ଗୋଆ ଯିବା |ସମୟ ଅତି ମୂଲ୍ୟବାନ,ଏଇ ସମୟ ଚାଲିଗଲେ,ମୁଣ୍ଡ ପିଟି ଦେଲେବି ଆଉ ଫେରି ପାଇବା ନାହିଁ |ଚାଖଣ୍ଡେ ପେଟ ଭରିବା ପାଇଁ ଆମ ପାଖରେ କିଛି ଅଛି,କିନ୍ତୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତିରେ ରେ ରହିବା ପାଇଁ ଭ୍ରମଣ ପରି କିଛି ମାଧ୍ୟମ ନିହାତି ଲୋଡ଼ା ,ତା ନହେଲେ ଆମ ଜୀବନ ଦୁର୍ବିସହ ହୋଇଯିବ !!!
No comments:
Post a Comment