ଜନ୍ମ ଜନ୍ମର ସାଥୀ

ଭରତ ଓ ସମୀର ଦୁଇଜଣ ଭଲ ବନ୍ଧୁ ।ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଗୋପନ କରି ରଖିବା ପରି କୌଣସି ଜିନିଷ ନଥିଲା ।ଭରତ ସମୀର ଠାରୁ ବୟସରେ ବେଶ କିଛି ବର୍ଷ ଛୋଟ ଥିଲା ।ସେ ତାକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭକ୍ତି କରୁଥିଲା,ତା କଥାକୁ ଆଖି ବୁଜି ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲା ।ଭରତ ଜାଣିଥିଲା, ସମୀର ତାର ପାରିବାରିକ ଜୀବନରେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ।ଘରେ ଯେତେବେଳେ ଯାହା ବିଶୃଙ୍ଖଳା ଘଟେ ସେସବୁ ସେ ଭରତକୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି କହେ ।ତା କଥା ଶୁଣି ଭରତ ଭାରି ମନଦୁଃଖ କରେ, ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା  ଦିଏ ।ସେମାନେ ଦୁଇଜଣ ଅଟୋଚାଳକ ଥିଲେ।ସେମାନେ ରହୁଥିବା ବସ୍ତିରେ କମଳା ରହୁଥିଲା ।କମଳାର ଝିଅ ଜନ୍ମ ହେବାପରେ ତା ସ୍ୱାମୀ ତାକୁ ଛାଡ଼ି ଆଉ ଜଣେ ଯୁବତୀ ସାଙ୍ଗରେ ପଳାଇ ଗଲା ।କମଳା ବାବୁମାନଂକ ଘରେ ପାଇଟି କରି ପେଟ ପୋଷେ ।ତା ଝିଅ ରୀନା ଦେଖିବାକୁ ଭାରି ସୁନ୍ଦରୀ ।ତାକୁ ବାହା ହେବା ପାଇଁ ଭରତ ର ଭାରି ଇଛା ଥିଲା ।ସେ ତା ମନକଥା ସମୀର କୁ କହିଲା ।ସମୀର କମଳା ସହିତ କଥା ହୋଇ ପ୍ରସ୍ତାବ ପକ୍କା କରିଦେଲା ।ଖୁସିରେ ଭରତ ର ଗୋଡ଼ ତଳେ ଲାଗୁ ନଥାଏ ।ସେଥିପାଇଁ ସେ ବାରମ୍ବାର ସମୀର କୁ ନିଜ ଅନ୍ତରର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଉ ଥିଲା ।
       ଭରତ ରୀନା କୁ ବାହାହେଲା ।ବନ୍ଧୁ ହିସାବରେ ସେ ଭରତ କୁ ଉପଦେଶ ଦେଲା, ଦେଖ୍ ତୋ ଭଲ ପାଇବା ପେଟ ଭିତରେ ରଖିବୁ, କେବେହେଲେ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବସେଇବୁ ନାହିଁ ।ନହେଲେ ମୋରି ପରି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ତୋ ଜୀବନ ଯିବ ।ଭରତ ସମୀର କଥାକୁ ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱ ର ସହ ନେଲା ।ରୀନା ସହ ମିଠା କଥା ହେବା ଦୂରେ ଥାଉ, ପ୍ରଥମରୁ ସବୁବେଳେ ବିନା କାରଣରେ ତା ଉପରେ ବିରକ୍ତ ହେଲା, ବେଳେବେଳେ ହାତ ମଧ୍ୟ ଉଠେଇଲା ।ସ୍ୱାମୀ ସହିତ ସୁଖରେ ଘର ସଂସାର କରିବାକୁ ଆଶା ବାନ୍ଧିଥିବା ରୀନା ର ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ  କ୍ରମେ ପାଣି ଫୋଟକା ପରି ମିଳେଇବାରେ ଲାଗିଲା ।ସେ ମନେ ମନେ କେତେ କାନ୍ଦେ, ବେଶି ଦୁଃଖ ହେଲେ ଉପାସ ରହିଯାଏ ।କିନ୍ତୁ ସେ ଖାଇଛି କି ନାଁ ବୋଲି ଭରତ କେବେହେଲେ  ପଚାରେ ନାହିଁ ।
         ସାବିତ୍ରୀ ବ୍ରତ ଦୁଇଦିନ ଆଗରୁ କମଳା ତା ଘରକୁ ଆସି ପୂଜା ପାଇଁ ତାକୁ ପାଞ୍ଚ ଶହ ଟଙ୍କା ଦେଇଗଲା ।ନିଜ ଦୁଃଖ କଥା ମାଆ କୁ କହି ତାକୁ ଆହୁରି ଦୁଃଖୀ କରିବାକୁ ରୀନା ଚାହିଁଲାନି ।ରାତିରେ ଭରତକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ସାରିବା ପରେ ମାଆ ଦେଇଥିବା ପାଞ୍ଚ ଶହ ଟଙ୍କା କଥା କହିଲା ।ଏକଥା ରେ ରାଗ କରିବାର କିଛି ନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଭରତ ରାଗିଯାଇ କହିଲା,ସ୍ୱାମୀ ମାନଂକ ପଇସା ବରବାଦ କରିବା ପାଇଁ ଏସବୁ ଗୋଟେ ଫେଚକାମି ।କିଛି ଉପାସ ବ୍ରତ କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ ।ରୀନା ଭାବିଲା, ଭରତ ସବୁଦିନ ଯେମିତି କହେ ସେମିତି କହୁଛି ।ସକାଳେ ଭରତ ଅଟୋ ନେଇ ଯିବାବେଳେ ତାକୁ ମାଆ ଦେଇଥିବା ପାଞ୍ଚ ଶହ ଟଙ୍କା ନୋଟ ଟି ଦେଲା ।ଭରତ କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ନୋଟ ରୀନା ଉପରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ତା ଗୋଟିଏ ଚଟକଣା ମାରି କହିଲା, ଆଉ ଦିନେ ମତେ ବାଧ୍ୟ କରିବୁନି ।ସେ ଯିବାପରେ ରୀନା ଅନେକ କାନ୍ଦିଲା ।ଦିନ ସାରା କିଛି ଖାଇଲା ନାହିଁ ।ରାତିରେ ଭରତ କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲା,କିନ୍ତୁ ନିଜେ କିଛି ଖାଇଲାନି ।
          ତା ପରଦିନ ସକାଳୁ ଉଠି ଭରତ ଦେଖିଲା, ରୀନା ଚା ସହିତ ଗତ ରାତିର ରୁଟି ଖାଉଛି ।ସେ ରୀନା କୁ ଚାହିଁଲା ।ଆଖି ଦୁଇଟି ତାର ନିଆଁ ପରି ଜଳୁଥିଲା ।ଭରତ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ କହିଲା,ଏଇ ଜନ୍ମ ତ ନର୍କ ପାଲଟି ଗଲା, ବ୍ରତ କରି ଆଉ ସାତ ଜନ୍ମ ନର୍କ ରେ ଘାଣ୍ଟି ହେବାକୁ ମୋର ଇଛା ନାହିଁ  ।ଏମିତି ସ୍ୱାମୀ  ଯୁଗେ ଯୁଗେ କାହାକୁ ନମିଳୁ ।ରୀନା କଥା ଶୁଣି ଭରତ ଅବାକ୍ ହୋଇଗଲା ।ତା ମୁଣ୍ଡ କାମ କରୁ ନଥିଲା ।ସେ ବାହାରେ ଯାଇ ଘଣ୍ଟାଏ ବସିଲା ।ଘରକୁ ଆସି ରୀନା କୁ କହିଲା,ମୋର ଭୁଲ ହୋଇ ଯାଇଛି।ପର କଥାରେ ପଡ଼ି ମୁଁ ତୋ ପ୍ରତି ଅନ୍ୟାୟ କରିଛି ।ତୋର ସିନା ମତେ ଦରକାର ନାହିଁ, ହେଲେ ମୋର ତତେ ଦରକାର ,ସାତ ଜନ୍ମ ନୁହେଁ, ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ।

ସାର୍

             କାଲି ପରି ଲାଗୁଛି, ବିଶୁ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀ ପରୀକ୍ଷାରେ ପଞ୍ଚାନବେ  ପ୍ରତିଶତ ନମ୍ବର ରଖି ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସେହି ସ୍କୁଲରେ ଏକାଦଶ ଶ୍ରେଣୀରେ ନାମ ଲେଖାଇ ଥିଲା ।ସ୍କୁଲ ଯିବାର ପ୍ରଥମ ଦିନରେ ବାପା ତାକୁ କାନେ କାନେ କହିଥିଲେ,ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀ ଓ ଦ୍ୱାଦଶ ଶ୍ରେଣୀ ପାଠରେ ବହୁତ ଫରକ ।ତତେ ଏଥରକ ଆହୁରି ଅଧିକ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।କିନ୍ତୁ ବିଶୁର ପାଠରେ ଆଦୌ ମନ ନଥିଲା ।କ୍ଲାସରେ ବିଭିନ୍ନ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ମାନଙ୍କର ସ୍ୱର ଅବିକଳ ନକଲ କରି, ନିଜେ ପଢୁ ନଥିଲା କି ଆଉ କାହାକୁ ପଢେଇ ଦେଉ ନଥିଲା ।ସେତେବେଳେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ନୂଆ କରି ସେହି ସ୍କୁଲରେ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଥାନ୍ତି ।ଥରେ କୌଣସି କାରଣରୁ ସେଦିନ ତାଙ୍କର ଶ୍ରେଣୀ ଶିକ୍ଷକ ଛୁଟିରେ ଥିଲେ ।ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ତାଙ୍କ ବଦଳରେ ପଢେଇବାକୁ ଆସିଲେ ।ନୂଆ ସାରଙ୍କୁ ଦେଖି ବିଶୁ ନିଡର ହୋଇ ରହି ରହି ପଶୁ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ଆବାଜ କରିବାରେ ଲାଗିଲା ।ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ସେଆଡକୁ କର୍ଣ୍ଣପାତ ନକରି ପଢେଇବାରେ ଲାଗିଲେ ।କ୍ଲାସ ଶେଷ ହେବା ପରେ ବିଶୁକୁ ସେ ତାଙ୍କ ସହିତ ଡାକି ନେଇଗଲେ ।ସମସ୍ତେ ଭାବିଥିଲେ,ବିଶୁକୁ କଡ଼ା ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ ।ବିଶୁ ବି ସେଇଆ ଭାବିଥିଲା ।କିନ୍ତୁ ସାର ତାକୁ ଚକିତ କରିଦେଇ କହିଲେ,ତୁମେ ତ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ମାନଙ୍କର ଆବାଜ ଅବିକଳ ନକଲ କରି ପାରୁଛ ।ତୁମର ଭଲ ପ୍ରତିଭା ଅଛି ।ଏଥରକ ସ୍କୁଲର ବାର୍ଷିକୋତ୍ସବ ରେ ତୁମକୁ ଏହା କରିବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ମିଳିବ ।ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାରଙ୍କ ସୁପାରିଶ ରେ ବିଶୁ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ମଞ୍ଚ ଉପରକୁ ଯାଇ ଢେର୍ ସାରା କରତାଳି ସାଉଁଟି ଥିଲା ।ସେଦିନ ଠାରୁ ବିଶୁ ଆଉ ସେପରି ଦୁଷ୍ଟାମୀ କରିନାହିଁ ।
               ଆଉ ଥରେ ସିନେମା ହଲ କୁ ଭଲ ମୁଭି ଆସିଥାଏ ।ବିଶୁର ସାଙ୍ଗ ମାନେ କ୍ଲାସ ଛାଡ଼ି ମୁଭି ଦେଖି ଯିବା ପାଇଁ ମତେଇଲେ ।ଯୋଜନା ମୁତାବକ ସେମାନେ ଚାରିଜଣ ସ୍କୁଲ ଯିବା ବାହାନାରେ ଘରୁ ଆସି ସିନେମା ହଲ ରେ ପଶିଲେ ।ମୁଭି ଆରମ୍ଭ ହେଉ ହେଉ ସେମାନଙ୍କୁ ଖବର ମିଳିଗଲା,ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ଆଉ ତିନିଜଣ ସାରଙ୍କ ସହିତ ଆସି ସେମାନଙ୍କୁ ବାହାରେ ଜଗିଛନ୍ତି ।ଭୟରେ ସେମାନଙ୍କ ଅକଲ ଗୁଡ଼ୁମ୍ ହୋଇଗଲା ।ବସ୍ତାନି ଧରି ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଗେଟ ଡ଼େଇଁବା ବେଳକୁ ଚାରିଜଣ ସାର ସେମାନଙ୍କୁ କାବୁ କରିନେଲେ ।ସେଦିନ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଘଡିସନ୍ଧି ର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଥିଲା ।ଚାରିଜଣଙ୍କ ପିତା ସ୍କୁଲ ଆସିଲେ ଓ ସେମାନଙ୍କୁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଏହାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ନକରିବା ପାଇଁ ଅଣ୍ଡରଟେକିଂ ଲେଖିଦେବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା ।
             ବିଶୁଙ୍କ କ୍ଲାସରେ ସର୍ବାଧିକ ନମ୍ବର ରଖୁଥିଲା ତୃପ୍ତି ।ସେ ପାଠରେ ଯେମିତି ନମ୍ବର ଏକ ଥିଲା ରୂପରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ଥିଲା ନମ୍ବର ଏକ ।ତୃପ୍ତି ପଛରେ କେତେଜଣ ପଡ଼ିଥିଲେ।ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ବିଶୁ ଥିଲା ଅନ୍ୟତମ ।ଦିନେ ସେ ବ୍ଲେଡ୍ ରେ କାଟି ତୃପ୍ତି ନାଁ ନିଜ ହାତରେ ଲେଖିଦେଲା ।ସେତିକି ନୁହେଁ ଦ୍ୱାଦଶ ପରୀକ୍ଷା ଆଉ ଅଳ୍ପଦିନ ଅଛି,ସେ ପରୀକ୍ଷା ଦେବନାହିଁ ବୋଲି ଜିଦ୍ଦି ଧରିଲା ।ବିଶୁର ପିତା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଆସି ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ଙ୍କୁ ଏକଥା କହିଲେ ।ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର କହିଲେ,ଆପଣ କାଲି ତାକୁ ସ୍କୁଲକୁ ଆଣନ୍ତୁ,ମୁଁ ବୁଝେଇ ଦେବି ।ବିଶୁ ଆସିଲା ।ସେ ପାଗଳଙ୍କ ପରି ହେଉଥିଲା ।ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ତାକୁ ଅନେକ ବୁଝେଇଲେ ।ଶେଷରେ କହିଲେ,ହଉ ତୁ ତାକୁ ବାହା ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛୁ ତ,ଠିକ୍ ଅଛି ।ତୁ ତାକୁ ବାହା ହବୁ ।ଆମେ ତୋ ବାହାଘର ଠିକ୍ କରି ରଖିବୁ,ପାଠ ପଢା ସରିଲେ ତୁ ତାକୁ ହିଁ ବାହା ହବୁ ।ସାର ଙ୍କ କଥାରେ କି ଯାଦୁ ଥିଲା କେଜାଣି ବିଶୁ ବୁଝିଗଲା ।ତାପରେ ସେ ଭଲ ଭାବରେ ପଢ଼ି ପରୀକ୍ଷା ଦେଲା ଓ ଭଲ ରେଜଲ୍ଟ ଆଣିଲା ମଧ୍ୟ ।କିନ୍ତୁ ପରୀକ୍ଷା ସରିବା ପରେ ତା ମୁଣ୍ଡ ରୁ ତୃପ୍ତି ର ଭୁତ ଉଭେଇ ଯାଇଥିଲା ।ଆଉ ସେ ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁ ନଥିଲା ।
              ସ୍କୁଲର ଶେଷ ଦୁଇବର୍ଷ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଘଟଣା ବହୁଳ ଥିଲା ।ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର, ସେ ଓ ତା ପରି ଆଉ କେତେଜଣ ବାଳୁଙ୍ଗା ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ କୌଣସି ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ ଠାରୁ କମ ନଥିଲେ ।ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ଗୋଡେ ଗୋଡେ ଜଗିଥିଲେ ।ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତିଟି କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଉପରେ ତାଙ୍କର ତୀକ୍ଷ୍ଣ ନଜର ରହିଥିଲା ।ତାଙ୍କ କଡା ନଜର ଯୋଗୁଁ ସେମାନେ ଅନେକ ଭୁଲ କରିବାରୁ ବର୍ତ୍ତି ଯାଇଥିଲେ |
               ଇତି ମଧ୍ୟରେ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଗଲାଣି ।ସେଦିନର ସେଇ ଦୁଷ୍ଟ ପିଲା ଆଜି ଇଂଜିନିୟର,ବୈଜ୍ଞାନିକ,ଆଇ ଏ ଏସ,ଆଇ.ପି.ଏସ.,ପ୍ରଫେସର ଇତ୍ୟାଦି ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପଦବୀରେ ଅଧିଷ୍ଠିତ ହୋଇଛନ୍ତି ।ସେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଏକ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଚକ୍ଷୁ ବିଶେଷଜ୍ଞ ।ସ୍ତ୍ରୀ ତାର ଅଧ୍ୟାପିକା ।ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପୁଅ ରିଙ୍କୁ ପାଠରେ ବେଶ ଆଗୁଆ ।ଦିନେ ସେ ତାର ଚେମ୍ବର ଭିତରେ ବସି ରୋଗୀ ଦେଖିବା ବେଳେ ତା ନଜର ସମୁଖସ୍ଥ  ସି.ସି.ଟି.ଭି.ମନିଟର ଉପରେ ପଡ଼ିଗଲା ।ସେ ଜୁମ୍ କରି ଦେଖିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ ସାର ଚୁପ ଚାପ ହୋଇ ବେଞ୍ଚ ରେ ବସି ତାଙ୍କ ପାଳିକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ।ସେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ସାରଙ୍କ ହାତ ଧରି ରୁମ ଭିତରକୁ ଆଣି ତା ଚେୟାର ଉପରେ ବସାଇ ତାଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ଲମ୍ବ ହୋଇ ପଡ଼ିଗଲା ।କହିଲା,ସାର, ଆଜି ମୁଁ ଯାହା କିଛି ହୋଇଛି,ସେସବୁ କେବଳ ଆପଣଙ୍କ ଅବଦାନ ।ଏଠାରେ ଆପଣଙ୍କ ପାଦଧୂଳି ପଡ଼ିଥିବାରୁ ମୁଁ ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ଓ ଗୌରବାନ୍ନିତ ମନେ କରୁଛି ।ଆପଣଙ୍କର ଚିକିତ୍ସା ମୁଁ ମାଗଣାରେ କରିବି ।ଆପଣ ମୋ ପାଇଁ କେବଳ ସାର ନୁହନ୍ତି,ମୋ ଗୁରୁ,ମୋ ଦେବତା !!!ମମତା ମହାନ୍ତି |(ପବିତ୍ର ଗୁରୁ ଦିବସ ଉପଲକ୍ଷେ ପାଠକ/ପାଠିକା ମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ମୋର ଏକ ପୁରୁଣା ଗଳ୍ପ )

ଗୁଣ ଚିହ୍ନେ ..........

                  ସେମାନେ ସାତଜଣ ଘନିଷ୍ଠ ବାନ୍ଧବୀ ଥିଲେ |ସମସ୍ତେ ଗାଁ ସ୍କୁଲରେ ପଢୁଥିଲେ |ସେଇ ସାତଜଣଂକ ଭିତରେ ନିରାଲୀ ଓ ଚୈତାଳି ଦୁଇଭଉଣୀ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ |ନିରାଲୀ ଚୈତାଳି ଠାରୁ ଦୁଇବର୍ଷ ବଡ ଥିଲା |ହେଲେବି ଦୁଇଭଉଣୀ ଦୁଇ ସାଂଗ ପରି ଚଳୁଥିଲେ |ଚୈତାଳି ତା ମାଆ ପରି ତୋଫା ଗୋରା ଥିଲା |ନିରାଲୀର ଗଠନ ଦେବୀପ୍ରତିମା ପରି ଅତି ସୁନ୍ଦର ଥିଲେ ବି  ଶରୀରର  ବର୍ଣ୍ଣ ଘନ ଶ୍ୟାମଳ ଥିଲା |ତାଂକ ଗ୍ରୁପ ରେ କେବଳ ତାକୁ ଛାଡି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଗୋରା ଥିଲେ |ଛୋଟ ବେଳେ  ନିରାଲୀ  ଏକଥା ଅନୁଭବ କରିପାରୁ ନଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ହାଇସ୍କୁଲ ପାଠ ଶେଷ କରି ସାଂଗମାନଂକ ସହିତ ସେ ଗାଁ କଲେଜରେ ପଢିବାକୁ ଗଲା,କାହାରି କାହାରି କମେଣ୍ଟ ଶୁଣି ଦିନକୁ ଦିନ ତା ମନ ହୀନମନ୍ୟତାରେ ଭରିଗଲା  |ବି.ଏ.ପାଠ ଶେଷ ନକରୁଣୁ ତାର ଅଧାରୁ ବେଶି ସାଂଗ ବାହା ହୋଇଗଲେ |ବାକି ବାନ୍ଧବୀ ବି.ଏ. ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ସାରିବା ପରେ ବାହା ହେଲେ |ସେ ବି.ଏ ପାସ୍ କରି ଘରେ ବସିଲା |ରଂଗ କଳା ଯୋଗୁଁ ସବୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଭାଂଗି ଯାଉଥିଲା |ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ସାନଭଉଣୀ ଚୈତାଳି ପାଇଁ ନିତି ଦୁଇ/ତିନିଟି ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସୁଥାଏ |କେହି କେହି ଉପଦେଶ ଦେଲେ,ଯାହା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସୁଛି,ତା  ବାହାଘର କରିଦିଅ ,ନହେଲେ ପଛକୁ କୌଣସି ଝିଅ ବାହା ହୋଇ ପାରିବେନି |ମାଆ ସୁଶୀଳାଂକ ମନକୁ କଥାଟି ପାଇଲା |ବାପା ମା ଦୁଇଜଣ ଏ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କଲେ ଓ ଏକମତ ହୋଇ ଚୈତାଳିର ବାହାଘର କରିଦେଲେ |
               ସାନଭଉଣୀ  ଚୈତାଳିର ବିବାହ ପରେ ନିରାଲୀ ପାଇଁ ଆଉ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିଲା ନାହିଁ  |ଏମିତି ଦୁଇବର୍ଷ ବିତିଗଲା |ଦିନେ ମଧ୍ୟସ୍ଥି ଗୋଟିଏ ଭଲ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ନେଇ ଆସିଲା |ନିରାଲୀ ଜାଣିଥିଲା,ସବୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ପରି ଏଇ ପ୍ରସ୍ତାବ ମଧ୍ୟ ତା କଳାରଂଗ ପାଇଁ ଭାଂଗିଯିବ |ତେଣୁ ସେ ଆଦୌ କନ୍ୟାଦେଖା ପାଇଁ ରାଜି ହେଲା ନାହିଁ  ଓ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲା ଯେ ତାକୁ ଦେଖିବାକୁ ପୁଅଘର ତାଂକ ଘରେ ଆସି ପହଂଚିଗଲେଣି,ସେ ଗୋଟିଏ ରୁମ୍ ରେ କଣ ଜାଗା ଦେଖି ଲୁଚି ବସିପଡିଲା |ଦୁଃଖରେ ତା ଆଖିରୁ ଅମାନିଆ ଲୁହଧାର ଅନବରତ ଝରି ଚାଲିଥାଏ |ତା ଭାବନାରେ ବାଧା ଦେଇ, ତାକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ କରି ସେ ରୁମ୍ କୁ ତା ବାପାଂକ ସହିତ ଆଉଜଣେ ଭଦ୍ରଲୋକ ପଶି ଆସିଲେ |ସେ କହିଲେ,ମା',ତୋ ସାଂଗେ ଦୁଇପଦ କଥା ହୋଇ ମୁଁ ଚାଲିଯିବି | |ନିରାଲୀ ବାପାଂକ ଆଡକୁ ଚାହିଁଲା |ସେ ତାଂକୁ ଅପଦସ୍ତ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲା |ଆଖିରୁ ଲୁହ  ପୋଛି ସେ ବାପାଂକ ପଛେ ପଛେ ଆସିଲା ଓ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ସୋଫାର ଗୋଟିଏ କଣରେ ବସିପଡିଲା |ଭଦ୍ରଲୋକ ଜଣକ ପୁଅର ବାପା ଥିଲେ |ତାଂକର  ଜ୍ୟୋତିଷ ବିଦ୍ୟା ଉପରେ ଅଗାଧ ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଥିଲା |ସେ ବିଭିନ୍ନ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରି ଶେଷରେ ନିଜ ପୁଅ ବିଷୟରେ କହିଲେ |କିପରି ପୁଅର ଜାତକରେ ଅଛି,ସେ ଗୋଟିଏ ଲକ୍ଷ୍ମୀବନ୍ତ ଶ୍ୟାମଳବର୍ଣ୍ଣ ଝିଅକୁ ବିବାହ କରିବ |ଝିଅ ଡାହାଣ ଆଖି କୋଣରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ତିଳ ଥିବ |ଘର ଚାରିପଟେ ମାଳମାଳ ନଡିଆ ଗଛ ଓ ପଛପଟେ ଛୋଟ ପୋଖରୀ ଥିବ |ଆଉସବୁ ଯାହା ଯାହା କହିଗଲେ,ସବୁ ସତ ଥିଲା |ନିରାଲୀ ଅବାକ୍ ହୋଇ ତାଂକ କଥା ଶୁଣି ଯାଉଥିଲା |ସେ ନିଜେବି ଜାଣି ପାରୁ ନଥିଲା,ଏହା ସ୍ବପ୍ନ ନାଁ ସତ୍ୟ |ଝିଅ ପସନ୍ଦ ହୋଇଛି ବୋଲି,ସେ ସେହିଦିନ ହିଁ କହିଦେଲେ |ଦୁଇଦିନ ପରେ ସେମାନେ ସପରିବାରେ ଆସି ନିରାଲୀ କୁ ମୁଦି ପିନ୍ଧେଇ ,ନାହାକ ର ପରାମର୍ଶ କ୍ରମେ ବାହାଘର ତାରିଖ ଚୂଡାନ୍ତ କରିଦେଲେ |
              ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ତିଥିରେ ମହାସମାରୋହରେ ନିରାଲୀ ର ବାହାଘର ହୋଇଗଲା |ଏ ବିବାହରେ ଉଭୟ ସୁଶୀଳା ଓ ଗୋବିନ୍ଦ ଏତେ ଖୁସି ଥିଲେଯେ ବରପକ୍ଷର କିଛି ଦାବୀ ନଥିବା ସତ୍ତ୍ବେ ସେମାନଂକ ମନପସନ୍ଦ ର ସବୁ ଜିନିଷ  ଝିଅ ଝୋଲିରେ  ଭରି ଦେଇଥିଲେ |ତାଂକର ଏଇ ଆନନ୍ଦ ବାହାଘର ପରେ ବି ଜାରି ରହିଲା |ବାହାଘର ର ଦଶଦିନ ପରେ କିପରି ପୁଅର  ପଦୋନ୍ନତି ହେଲା,ଦୀର୍ଘକାଳ ଧରି କୋର୍ଟରେ ଗଡୁଥିବା କେଶରେ ତାଂକର ବିଜୟ ହେଲା,ଭାଇ ମାନଂକ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ମନୋମାଳିନ୍ୟ ତୁଟି ସମସ୍ତେ ପୁଣି ଏକାଠି ହୋଇଗଲେ,ଇତ୍ୟାଦି,ଇତ୍ୟାଦି ..|ସବୁ ଶୁଣି ବାପା ମାଆଂକ ମନ କୁଣ୍ଢେମୋଟ ହୋଇଯାଉଥାଏ ଓ ସେମାନେ ଈଶ୍ବରଂକ ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଥାନ୍ତି,ପ୍ରଭୁ,ତୁମର ଆଶୀର୍ବାଦର ହାତ ସବୁବେଳେ ଆମ ଝିଅ ମଥା ଉପରେ ଥାଉ |
                 ନିରାଲୀ ନିଜ ସ୍ବଭାବସୁଲଭ ବ୍ୟବହାରରେ  ଖୁବ୍ ଅଳ୍ପଦିନରେ ଶାଶୁଘରେ  ସମସ୍ତଂକୁ ଆପଣାର କରିନେଲା |ସେମାନଂକ ପରିବାର ଏକ ସୁଖୀ ପରିବାର ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ସେମାନଂକର ଏକ ବଡ ଦୁଃଖ ରହିଥିଲା |ତାର ସାନନଣନ୍ଦ ଶିଳ୍ପା ବିବାହର ଛ ମାସପରେ ଆସି ବାପଘରେ ଥିଲା |ଇତିମଧ୍ୟରେ ବର୍ଷେ  ବିତି ଯାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ କଥାର ସମାଧାନ ନହେବାରୁ ସେମାନେ ଶିଳ୍ପାକୁ ଶାଶୁଘରକୁ ପଠାଉ ନଥିଲେ |ତା ପାଇଁ ଘରର ସମସ୍ତେ ମାନସିକ ଅଶାନ୍ତିରେ ଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ଏସବୁର ମୂଳ କାରଣ ନିରାଲୀ ଜାଣିପାରୁ ନଥିଲା |ନୂଆବୋହୂ ହିସାବରେ ସେ ଏକଥା କାହାକୁ ପଚାରିବାକୁ ଉଚିତ ମନେକରୁ ନଥିଲା |ଦିନେ ଶାଶୁ କହୁ କହୁ କହିଦେଲେ,ଗୋଟିଏ ପୁଅ,ଭଲ ଚାକିରୀ ଦେଖି ଆମେ ବାହାଘର କଲୁ |ହେଲେ ପୁଅ ରହିଲା,ହାଇଦ୍ରାବାଦରେ ଆଉ ଝିଅ ରହିଲା,ଗାଁ ରେ |ତିନିଟା ବଡଭଉଣୀ ବାହାହୋଇ ଯେ ଝା ଶାଶୁଘରେ ରହିବା କଥା |ସେକଥା ନକରି  ସେଗୁଡା  ମାସରେ ପଚିଶ ଦିନ ଆସି ବାପଘରେ ଆଡ୍ଡା ଜମାନ୍ତି |ଆଉ ସମସ୍ତଂକୁ ରୋଷେଇ କରି ମୋ ଝିଅ ଖାଇବାକୁ ଦବ |କେତେ ଅଲିଅଳରେ ଆମେ ଝିଅକୁ ବଢେଇ ଥିଲୁ,କୁଟା ଖଣ୍ଡକୁ ଦିଖଣ୍ଡ କରୁନଥିଲା,ତା ଭାଗ୍ୟରେ ପୁଣି ଏଇଆ ଲେଖା ଥିଲା ?ସେଥିରେ ପୁଣି କଣ ଗୁଣୀ ପେଷିଛନ୍ତି ଯେ ସବୁବେଳେ ତା ଦେହ ଖରାପ |ଯେତେ ଔଷଧ ଖାଇଲେ ବି ଦେହ ଭଲ ହଉନି |ଶାଶୁଂକ କଥା ଶୁଣି ନିରାଲୀ ମନ ଦୁଃଖରେ ଭରିଗଲା |ଶିଳ୍ପା ସବୁବେଳେ ଉଦାସ ଥାଏ,ନିରାଲୀ ସହିତ ପ୍ରାୟ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରେନାହିଁ |
             ଦିନେ ପୁଣି ଶିଳ୍ପା ଅସୁସ୍ଥ ହୋଇଗଲା |ତାକୁ ନେଇ ଶାଶୁ ଡାକ୍ତରଂକ ପାଖକୁ ଗଲେ |ସେମାନେ ଯିବାପରେ ନିରାଲୀ ମନେ ମନେ ଜଣା ଅଜଣା ସବୁ ଠାକୁରଂକୁ ନିଜ ଗୁହାରୀ ଜଣାଇ ଶିଳ୍ପାର ବୈବାହିକ ଜୀବନର ସମାଧାନ ପାଇଁ  କୃପାଭିକ୍ଷା କଲା |ସେ ଭାବୁଥିଲା,ଏମାନେ ଏତେ ଭଲଲୋକ ହୋଇ ଠାକୁର କାହିଁକି ଏତେ ଦୁଃଖ ଦେଲେ ?ସେ ଏହାର କିଛି ବି କୂଳ କିନାରା ପାଉ ନଥିଲା |କିଛି  ସମୟପରେ ଶାଶୁ ଓ ଶିଳ୍ପା ଫେରିଲେ |ସେମାନଂକ ଠାରୁ କିଛି ଶୁଣିବାପାଇଁ ଉତ୍ସୁକତାର ସହ ସେମାନଂକୁ  ଚାହିଁଲା |କିନ୍ତୁ ଶାଶୁ ଚାଲିଗଲେ ରୋଷେଇଘରକୁ ଓ ଶିଳ୍ପା ନିଜ ରୁମକୁ ଫେରି ଆସିଲା |ତା ଯିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା ସେ |ହଠାତ୍ ସେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା,ଶିଳ୍ପା ତା ବ୍ୟାଗରୁ ଉଭୟ ଔଷଧ ଓ ପ୍ରେସକ୍ରୀପସନ କାଢି  ଖଟ ତଳକୁ ଫିଂଗିଦେଲା |ନିରାଲୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା |ଏତେ କଷ୍ଟ କରି ଡାକ୍ତରଂକ ସହିତ ପରାମର୍ଶ କରି ଔଷଧ ଆଣିବା ପରେ ତାକୁ ସେ ନଖାଇ କାହିଁକି ଫିଂଗିଦେଲା ?ହୁଏତ ସେ ଭୁଲ ଦେଖିଥାଇପାରେ ,ଏହା ଭାବି ଶିଳ୍ପା ଗାଧୋଇବାକୁ ଯିବାପରେ ଖଟତଳକୁ ଭଲକରି ଦେଖିଲା |ଖଟତଳେ ଗୋଟିଏ ମଧ୍ୟମ ଧରଣର ଆଟାଚି ଅଧାଖୋଲା ଅବସ୍ଥାରେ ଥିଲା |ସେ ତାହାକୁ ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ସେଥିରେ ବିଭିନ୍ନ ତାରିଖର ଅସଂଖ୍ୟ ପ୍ରେସକ୍ରୀପସନ ସହ ଅବ୍ୟବହୃତ ଔଷଧ ଗଦା ହୋଇରହିଛି |ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ବି ବଟିକା ବ୍ୟବହାର ହୋଇନାହିଁ |ନିରାଲୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା |ଶିଳ୍ପା ଡାକ୍ତରଂକ ପାଖକୁ ଯାଇ ଔଷଧ ଆଣୁଛି ଅଥଚ ତାହାକୁ ଖାଉନି ?ଏହା କଣ ତାର ରୋଗ ଭଲ ନହେବାର କାରଣ ?ସେ କାହିଁକି ଏପରି କରୁଛି ?ସେ ମନେ ମନେ ଭାବିଲା,ଶିଳ୍ପା ଯାହା ଭାବୁ ପଛକେ,ସେ ତାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଏହାର କାରଣ ପଚାରିବ |ଯୋଗକୁ ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାପରେ ଶିଳ୍ପା ଛାତ ଉପରେ ବସିଥିଲା |ଶାଶୁଂକୁ କହି ସେ ମଧ୍ୟ ଛାତ ଉପରକୁ ଗଲା |ନିରାଲୀକୁ ଦେଖି ଶିଳ୍ପା ମୁହଁ ବୁଲେଇ ବସିଲା | ସେ ତା ସହିତ କଥା ହେବାକୁ ଚାହେଁନାହିଁ ବୋଲି ,ସତେକି ପରୋକ୍ଷରେ ଜଣେଇ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା |କିନ୍ତୁ ନିରାଲୀ ଏହାକୁ ନଜରଅନ୍ଦାଜ କରି ଶିଳ୍ପା ପାଖରେ ଯାଇ ବସିପଡିଲା |ଶିଳ୍ପା କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ସେ କହିଲା,ମୁଁ ଖାଲି ପଦେକଥା ତମକୁ ପଚାରିବାକୁ ଆସିଛି,ତମର ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ଉତ୍ତର ଦେବ,ନହେଲେ ମୁଁ ଚାଲିଯିବି |ସେ ପୁଣି କହିଲା,ତମେ ଡାକ୍ତରଂକ ପାଖକୁ ଯାଉଛ,ଔଷଧ ଆଣୁଛ,ଅଥଚ ତାକୁ ଖାଉନ କାହିଁକି ?ତା କଥା ଶୁଣି ଶିଳ୍ପା ଚମକି ପଡିଲା |ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସେ  ଏହାକୁ ଫାଂକି ଦେବାକୁ ବସିଥିଲା |କିନ୍ତୁ ପରେ ନରମିଯାଇ ନିରାଲୀ ହାତ ଧରି କହିଲା,ପ୍ଲିଜ୍ ଭାଉଜ,ଏକଥା ଘରେ କାହାରିକୁ କହିବନି |ନିରାଲୀ ପଚାରିଲା,କିନ୍ତୁ ତମେ ଔଷଧ ଖାଉନ କାହିଁକି ?ଶିଳ୍ପା ଅନେକ ସମୟ ସେମିତି ନୀରବରେ ବସି ରହିଲା |ତାପରେ କହିଲା,ମୁଁ ଔଷଧ ଖାଉନି କିମ୍ବା ଖାଇବାକୁ ଚାହେଁନା କାରଣ ମୁଁ ବଂଚିବାକୁ ଚାହେଁନା |
                 ସେଦିନ ଶିଳ୍ପା ,ନିରାଲୀ ନିକଟରେ ନିଜ ଅନ୍ତର ଖୋଲିଦେଇଥିଲା |ସେ କହିଲା,ଏମାନେ କହୁଛନ୍ତି,ମୋ ନଣନ୍ଦମାନେ ସବୁବେଳେ ବାପଘରକୁ ଆସି ମତେ ଖଟଉଛନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ଏକଥା ସତ ନୁହେଁ |ସେମାନେ ଯେବେ ଆସନ୍ତି,ମତେ କିଛିକାମ କରେଇ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ |ଝିଅମାନେ ତ ସବୁବେଳେ ବାପଘରକୁ ଆସିବାକୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି |ତାଂକୁ ମନା କରିବ କିଏ ?ମୁଁ ଏବେ ବାପଘରେ ବର୍ଷେ ଉପରେ ରହିଲିଣି |ତମେ କଣ ମତେ ଏଇଠୁ ଜବରଦସ୍ତି ବାହାର କରିଦେବ ?ଆଉ ରହିଲା,ୟାଂକ କଥା |ତାଂକର ଯବ ବଦଳେଇବାର ଥିଲା |ତାପରେ ମୁଁ ତାଂକ ପାଖକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ଅର୍ଥକୁ ଅନର୍ଥ କରି ମତେ ଏଠାକୁ ନେଇ ଆସିଲେ  |ସେ ସବୁବେଳେ ମୋ ସଂଗେ ଫୋନରେ କଥା ହେଉଥିଲେ |କାଳେ ମତେ ଶିଖେଇଦେବେ,ସେଥିପାଇଁ ମା ରାଗିଯାଇ ମୋଠାରୁ ଫୋନ୍ ନେଇଗଲେ |ମୁଁ ଛ ମାସରୁ ଅଧିକ ଦିନ ହେଲାଣି ତାଂକ ସହିତ କଥା ହୋଇନି |ତମେ କୁହ ମୁଁ ବଂଚିବି କାହିଁକି ?ଶିଳ୍ପା ଆଖିରୁ ଧାର ଧାର ଲୁହ ଝରି ଯାଉଥିଲା |କେତେଦିନ ଧରି ତାର ହୃଦୟରେ ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଥିବା ଦୁଃଖ ସ୍ନେହର ଉଷ୍ମତା ପାଇ ତରଳିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲା ଯେପରି |ନିରାଲୀ କହିଲା,ତାଂକର ଫୋନ୍ ନମ୍ବର ମତେ ଟିକେ କହିବ |ଶିଳ୍ପା କହିଲା,ନାଁ ଭାଉଜ,ମୋ ଦୁଃଖ ମୋ ପାଖରେ ଥାଉ ,ତୁମେ ସେଥିରେ ଅଯଥା ମୁଣ୍ଡ ପୁରାଅ ନାହିଁ |ନିରାଲୀ କହିଲା,ସେମିତି କେମିତି ହେବ ?କଥାଟା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ଯେତେବେଳେ ,ମୁଁ ଶେଷ ନକରି ଏଇଠୁ ଯାଉନି |ଜୋରକରି ତାଠାରୁ ଶଶାଂକର ନମ୍ବର ଆଣି ନିଜ ମୋବାଇଲରେ ଦୁହିଁକୁ କଥା କରେଇ ସେ ସେଠାରୁ ଚାଲି ଆସିଲା |
               ଏହି ଘଟଣାର ପନ୍ଦରଦିନ ପରେ ଦିନେ ଶିଳ୍ପାର ଶାଶୁଘର ଖବର ଦେଲେ,ସେମାନେ ଅମୁକ ଦିନ ତାଂକ ବୋହୁକୁ ନେବାପାଇଁ ଆସିବେ |ଖବର ପାଇ ନିରାଲୀର ଶାଶୁ ଭୀଷଣ ବିରକ୍ତ ହେଲେ |କହିଲେ,ହଠାତ୍ ସେମାନେ କେମିତି ଆମ ଝିଅକୁ ନେଇ ଚାଲିଯିବେ ?ତାକୁ ସେମାନେ ସେଇଠି ଭଲରେ ରଖିବେ କି ନାହିଁ ଆମେ ଜାଣିବୁ କେମିତି ?ଏଥରକ ଶିଳ୍ପା ମୁହଁ ଖୋଲିଲା |କହିଲା,ମା ସେମାନେ ଆସିଲେ ମୁଁ ଯିବି |ତମେ ମନା କରନି |ଶିଳ୍ପା ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ନିରାଲୀର ଶାଶୁ ଆକାଶରୁ ଖସି ପଡିଲେ ଯେମିତି |ସେ ଆଉ କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ |ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଦିନ ଶଶାଂକ ଓ ତାର ମା ତାକୁ ନେବାକୁ ଆସିଲେ |ଶିଳ୍ପା ସମସ୍ତଂକୁ ଭୂମିଷ୍ଠ ପ୍ରଣାମ କରି ଖୁସିମନରେ ଶାଶୁଘରକୁ ଗଲା |କିଛିଦିନ ପରେ ଖବର ଆସିଲା,ଶଶାଂକ ନିଜର ନୂତନ କର୍ମସ୍ଥଳୀ ବାଂଗାଲୋରରେ ଯୋଗ ଦେଇଛି ଓ ତା ସହିତ ଶିଳ୍ପାକୁ ସାଂଗରେ ନେଇ ଯାଇଛି |..........
By---Mamata Mohanty .06-10-2018.Melbourne.