ଘରେ ପହଂଚି ମେନକାଂକ ହାତକୁ ମାଛ ବ୍ୟାଗଟି ବଢାଇ ଦେଇ ଗୋବିନ୍ଦ ଖୁସି ମନରେ କହିଲେ,ହୁଳହୁଳି ପକାଅ,ପୁଷି ବାହାଘର ଫାଇନାଲ ହୋଇଗଲା |ମେନକା ଠାକୁରଂକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ହାତଯୋଡି କହିଲେ,ଯାହାହେଉ,ଭଗବାନ ବଡଲୋକ ,ଆମ ଡାକ ଶୁଣିଲେ | ପିଲାଟି ବ୍ୟାଂକରେ ଚାକିରୀ କରେ,ଭବିଷ୍ୟତରେ ପଦୋନ୍ନତିର ସୁଯୋଗ ଅଛି ,ଏକମାତ୍ର ଭଉଣୀ ବିବାହିତା ,ଜାତକ ମଧ୍ୟ ରାଜଯୋଟକ ପଡିଛି |ସବୁଠାରୁ ବଡକଥା ହେଲା,ସେମାନଂକର ଡିମାଣ୍ଡ କିଛି ନାହିଁ |ଦୁଃଖ ଭିତରେ ଏତିକି,ପିଲାଟି ବାପା ଛେଉଣ୍ଡ,ବର୍ଣ୍ଣ ଟିକିଏ କଳା |ମଣିଷ ହାତରେ ତ କିଛି ନଥାଏ,ଯାହା ଠାକୁରଂକ ଇଚ୍ଛା |ବିବାହର ଶେଷ ତିଥି ଆଉ ଅଳ୍ପଦିନ ବାକି ଥିବାବେଳେ ଅଚାନକ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିବା ଓ ସଂଗେ ସଂଗେ ଚୂଡାନ୍ତ ହୋଇଯିବା,ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଚମତ୍କାରୀ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ବୋଲି ସେମାନେ ଭାବୁଥିଲେ |
ସ୍ତ୍ରୀ ମେନକା ଓ ଏକମାତ୍ର ଝିଅ ପୁଷିକୁ ନେଇ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ଏକ ସୁଖୀ ସଂସାର ଥିଲା |ଗୋବିନ୍ଦ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ଆମିଷ ଖାଇବାବେଳେ ସେ ଓଷା,ବାର,ବ୍ରତ ମାନୁ ନଥିଲେ |ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ମନରେ ଆମିଷ ଖାଇବାର ଇଚ୍ଛା ଥାଇ ତାହାକୁ ଓଷା,ବ୍ରତ ନାମରେ ଦମନ କରିବା ଠାରୁ ବଳି ମହାପାପ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ |ପୁଷିକୁ ମଧ୍ୟ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ପରି ଆମିଷ ବିନା ଖାଦ୍ୟ ରୁଚୁ ନଥିଲା |ସୁରୁଖୁରୁରେ ନିର୍ବନ୍ଧ ସରିବା ପରେ ଜଣା ପଡିଲା,ପୁଅଘର ନିରାମିଷାସୀ |ଏପରିକି ସେମାନଂକ ଘରେ ପିଆଜ ରସୁଣ ମଧ୍ୟ ପଶେ ନାହିଁ |ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ତାଂକ ଝିଅ ଉଷାକୁ ତାଂକ ବାବାଂକ ଅନୁଗାମୀ ପରିବାରରେ ବିବାହ ଦେଇଥିଲେ |ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ପାଇଁ ଏହା କୌଣସି ବଜ୍ରାଘାତ ଠାରୁ କମ୍ ନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସବୁ ବିଷୟ ଭଲ ଥାଇ କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ ବିଷୟ ପାଇଁ ବାହାଘର ଭାଂଗି ଦେବାକୁ ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ |ଶାଶୁଘରକୁ ବିଦା ହେଲାବେଳେ ପୁଷି ଯେତେବେଳେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଗୋବିନ୍ଦଂକୁ କହିଲା, ବାପା, ସବୁଦିନପାଇଁ ତମେ ମୋର ଆଇଁଷ ଖାଇବା ଛଡେଇ ଦେଲ,ସେତେବେଳେ ଗୋବିନ୍ଦ ନିଜ କାନ୍ଦକୁ ରୋକି ପାରି ନଥିଲେ |
ବାହାଘରର ପନ୍ଦର ଦିନ ପରେ ପୁଷି ବାପଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଲା |ସେତେବେଳେ ସକାଳ,ଦ୍ୱିପହର ,ରାତି ଭୋଜନରେ ଆମିଷ ଖାଇ ପୁଷିର ମନ ଖୁସି ହୋଇଗଲା |ତା ଖୁସି ଦେଖି ଗୋବିନ୍ଦ ଓ ମେନକାଂକ ମନ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ହେଲା |ବାପଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସେପରି କିଛି କଟକଣା ନଥିବାରୁ ପୁଷି ପ୍ରାୟ ବେଳେ ବାପଘରକୁ ଯାଇ ତାର ପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଆସୁଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାର ଏପରି ବାରମ୍ବାର ବାପଘରକୁ ଯିବା ଓ ସେଠାରେ ଆମିଷ ଖାଇ ଆସିବାକୁ ଉଷାକୁ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା |ଦିନେ ସେ ତାର ରାଗ ଉଦ୍ଗୀରଣ କରି କହିଲା,ରୁପ ମୋହରେ ପଡି ଆଗପଛ କିଛି ନବିଚାରିି ତରତର ହୋଇ ଘରକୁ ବୋହୂ ଆଣି , ଆମ ଚୌଦପୁରୁଷର ସଂସ୍କାର ଭୁଲିଗଲ ?ସେମାନଂକର ଚାର ବିଚାର କିଛି ନାହିଁ, ବିନା ଆଇଁଁଷରେ ସେମାନେ ଚଳି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ,ସେପରି ଘରୁ ବୋହୂ ଆଣିବା କଣ ଦରକାର ଥିଲା ?ଏ ମହାମାନ୍ୟା ପୁଣି ଖାସ୍ ଆଇଁଷ ଖାଇବା ପାଇଁ ଘନ ଘନ ବାପଘରକୁ ଦୌଡୁଛନ୍ତି,ଟିକିଏ ବି ତାଂକ ଉପରେ ଅଂକୁଶ ନାହିଁ,ଏଘରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡିଗଲେଣି ,ଛିଃ ଛିଃ ୟାଂକ ହାତରୁ ପୁଣି ପିତୃୃ ପୁରୁଷ ପାଣି ପିଇବେ !!ପୁଷି ସେତିକିବେଳେ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲା |ସେ ଆସିବା ଜାଣି ମା ନିର୍ମଳା ଉଷାକୁ ଚୁପ୍ ହୋଇ ଯିବାକୁ ଯେତେ ଇଂଗିତ କରୁଥାନ୍ତି,ଉଷା ବା କେଉଁ ଚୁପ୍ ଚୁପ୍ ରହିବା ଝିଅ !ସେ ଜାଣି ଶୁଣି ସେମିତି କହି ଚାଲିଥାଏ |ପୁଷି ସବୁ ଶୁଣିଲା ଓ ଚୁପ ଚାପ ନିଜ ରୁମକୁ ଚାଲିଗଲା |ଅତି ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ ଯାଉଥିବା ଯାନ ହଠାତ୍ ଧକ୍କା ଖାଇ ନିଜ ଗତିପଥ ବଦଳାଇ ଦେବା ପରି ପୁଷି ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନର ଦୁନିଆଁରୁ ବାହୁଡି ଆସିଲା |ବାପଘରେ ବିତେଇ ଦେଇଥିବା ଜୀବନ ତା ପାଇଁ ଅତୀତ ଓ ଶାଶୁଘରର ସଂସ୍କାର ଓ ଚଳଣି ତାପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ବୋଲି ସେ ଅନୁଭବ କଲା |
ପୁଷିର ଏକମାତ୍ର ପୁଅ ସମ୍ବିତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମେଧାବୀ ଓ ଖାଇବା ସୌକୀନ ଥିଲା |ସବୁଦିନ ଚିକ୍କଣ ଖାନା ନହେଲେ,ସେ ଖାଦ୍ୟ ଥାଳି ପାଖରେ ବସୁ ନଥିଲା |ଅନ୍ୟ ଭାବରେ କହିବାକୁ ଗଲେ,ତାକୁ ଖାଇବାକୁ ଡାକିଲେ,ତାର ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନ ରହୁଥିଲା,ଆଜି କଣ ରନ୍ଧା ହୋଇଛି |ମେନୁ ଶୁଣିବା ପରେ ସେ ତାହା ଖାଇବ କି ନାହିଁ ବିଚାର କରୁଥିଲା | ଗୋଟିଏ ଥର ଦଶହରା ଛୁଟିରେ ଉଷା ତାର ଦୁଇ ପିଲା ଓ ସ୍ୱାମୀ ବିମଳଂକ ସହ ବାପଘର ବୁଲି ଆସିଥିଲା |ପଦୋନ୍ନତି ପରେ ସୁଶାନ୍ତ ପ୍ରାୟତଃ ରାଜ୍ୟ ବାହାରେ ରହୁଥିଲା ଓ ସେଥର ଦଶହରା ଛୁଟିରେ ସେ ଘରକୁ ଆସିପାରି ନଥିଲା |ଘରକୁ କେହି ଆସିଲେ,ସମ୍ବିତ ଜୁହାର ଟିଏ ପକାଇ ତା ପଢା ଘରେ ପଶିଯାଏ |
ତାର ପାଠ ଭଲ କି ସେ ଭଲ |ଉଷା ଓ ବିମଳଂକୁ ଦେଖି ସେ ସାଷ୍ଟାଂଗ ପ୍ରଣିପାତ କରି ତା ପାଠପଢାରେ ଲାଗିଗଲା | ନବମୀ ତିଥିରେ ସମସ୍ତେ ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଦେଖିବାକୁ ବାହାରିଲେ |ସମ୍ବିତକୁ ଡାକିବାରୁ ସେ ପାଠପଢା ଆଳ ଦେଖାଇ ରହିଗଲା |ସହରରେ ଦେବୀଂକ ମୂର୍ତ୍ତୀ,ତୋରଣ ଓ ଅପୂର୍ବ ସାଜସଜ୍ଜା ଦେଖି ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳକୁ ରାତି ଦଶ |କବାଟରେ ହାତ ମାରୁ ମାରୁ,ଦର ଆଉଜା କବାଟ ଆପେ ଆପେ ଖୋଲିଗଲା |ଉଷା କାହାକୁ କିଛି ନକହି ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ସମ୍ବିତ କଣ କରୁଛି ଦେଖିବାକୁ ତା ପଢାଘର କବାଟ ଖୋଲିଦେବା କ୍ଷଣି ସାମ୍ନାରେ ସାପ ଦେଖିବା ପରି ଚମକି ପଡି ଏକ ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା |ଛାନିଆ ହୋଇ ସମସ୍ତେ ସେଠାକୁ ଦୌଡିଯାଇ ଦେଖିଲେ,ସମ୍ବିତର ପଢା ଟେବଲ ଉପରେ ଏକ ପ୍ଲେଟରେ ତନ୍ଦୁରୀ ଚିକେନ ରହିଛି ଓ ସେ ଆରାମରେ ବସି ଖାଉଛି |ତାର ଆମିଷ ଖାଇବାକୁ ଉଷା ସହଜରେ ହଜମ କରି ପାରୁ ନଥିଲା ଓ ତାକୁ ଭୟାର୍ତ୍ତ ଭାବରେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା |ବିମଳ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ହୃଦୟଂଗମ କରି କହିଲା,ୟାକୁ ଦେଖି ଏମିତି କଣ ହେଉଛ ?ମୁଁ ତ ନନ୍ ଭେଜ ଖାଏ |ଘରେ ସିନା ତମେ ବାରଣ କର,ହେଲେ ବାହାରେ ମୁଁ ମୋ ମନ ଇଚ୍ଛା ସବୁ ଖାଏ |କେଉଁ ଚଉଦ ପୁରୁଷ ଅମଳରୁ କିଏ କଣ ବିଧି ରଖିଥିଲା ବୋଲି ଆମେ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ସନ୍ତେଇ ତାକୁ ପାଳନ କରି ଚାଲିଥିବୁ,ତାର କିଛି ମାନେ ନାହିଁ |ସେ ସମ୍ବିତକୁ କହିଲା,ତୁ ଖା,କାହାରି କଥା ଶୁଣନା | ରୁମ କବାଟ ଆଉଜାଇ ଦେଇ ସେ କହିଲା,ତାର ଏଇନା ଖାଇବା, ପିନ୍ଧିବା ବୟସ |ତା ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ତା ଉପରେ କିଛି ଲଦିଦେଲେ ଫଳ ଭୟଂକର ହେବ | ସୁଶାନ୍ତ ପାଖରେ ଏହି ଖବର ପହଂଚିଲା |ସେ ମଧ୍ୟ ବିମଳ ପରି ଏହାକୁ ଅତି ହାଲୁକା ଭାବରେ ନେଲା |ସେହିଦିନ ଠାରୁ ସମ୍ବିତର ଆମିଷ ଭୋଜନ ଉପରେ ଥିବା କଟକଣା ଉଠିଗଲା
ସମ୍ବିତ ସୁଚାରୂ ରୂପେ ନିଜ କୋର୍ସ ଶେଷ କରି ଏକ ବହୁଦେଶୀୟ କମ୍ପାନୀରେ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଲା |ଦିନେ ସୁଶାନ୍ତ ବ୍ୟାଂକରୁ ଫେରିବା ପରେ ଖୁବ୍ ଖୁସିରେ ପୁଷିକୁ କହିଲା,ଆମ ବ୍ୟାଂକର ମୋହିତକୁ ତମେ ଜାଣିଛ ନାଁ ?ପୁଷି କହିଲା,ହଁ ଜାଣିଛି ,କଣ ହେଲା କୁହ |ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା,ତାଂକର ଝିଆରୀ ଗତବର୍ଷ ବ.ଟେକ୍ କରି ବାଂଗାଲୋରରେ ଅମୁକ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଛି |ହାଇଟ ପାଂଚ ଫୁଟ୍ ଚାରି ଇଂଚ,ତୋଫା ଗୋରା,ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢା ;ପୁଣି ଜାତକ ରାଜ ଯୋଟକ ପଡିଛି |ମୁଁ ଭାବୁଛି,ଆମ ସମ୍ବିତ ରାଜି ହୋଇଯିବ |ପୁଷି କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା,ସେ ଆମିଷାସୀ କି ନିରାମିଷାଶୀ ପଚାରିଛ ?ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା,ନାଁ .,ସେକଥା ପଚାରିବାକୁ ତ ଭୁଲିଗଲି |ପୁଷି କହିଲା,ଆଗ ସେଇଟା ପଚାରି ଆସ |ବାହାଘରରେ ଆନ୍ୟାନ୍ୟ ମେଳକ ଅପେକ୍ଷା ଖାଦ୍ୟ ମେଳକ ହେଉଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମେଳକ ,ତାପରେ ଆଉ ଯାହା | ତା କଥା ଶୁଣି ସୁଶାନ୍ତ ଦୀର୍ଘ ତିରିଶ ବର୍ଷ ତଳର କଥା ମନେ ପକେଇଲା ,ଆଉ ଭାବୁଥିଲା,ପୁଷି ବୋଧହୁଏ ଠିକ କହୁଛି |ମମତା ମହାନ୍ତି |
ସ୍ତ୍ରୀ ମେନକା ଓ ଏକମାତ୍ର ଝିଅ ପୁଷିକୁ ନେଇ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ଏକ ସୁଖୀ ସଂସାର ଥିଲା |ଗୋବିନ୍ଦ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ଆମିଷ ଖାଇବାବେଳେ ସେ ଓଷା,ବାର,ବ୍ରତ ମାନୁ ନଥିଲେ |ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ମନରେ ଆମିଷ ଖାଇବାର ଇଚ୍ଛା ଥାଇ ତାହାକୁ ଓଷା,ବ୍ରତ ନାମରେ ଦମନ କରିବା ଠାରୁ ବଳି ମହାପାପ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ |ପୁଷିକୁ ମଧ୍ୟ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ପରି ଆମିଷ ବିନା ଖାଦ୍ୟ ରୁଚୁ ନଥିଲା |ସୁରୁଖୁରୁରେ ନିର୍ବନ୍ଧ ସରିବା ପରେ ଜଣା ପଡିଲା,ପୁଅଘର ନିରାମିଷାସୀ |ଏପରିକି ସେମାନଂକ ଘରେ ପିଆଜ ରସୁଣ ମଧ୍ୟ ପଶେ ନାହିଁ |ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ତାଂକ ଝିଅ ଉଷାକୁ ତାଂକ ବାବାଂକ ଅନୁଗାମୀ ପରିବାରରେ ବିବାହ ଦେଇଥିଲେ |ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ପାଇଁ ଏହା କୌଣସି ବଜ୍ରାଘାତ ଠାରୁ କମ୍ ନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସବୁ ବିଷୟ ଭଲ ଥାଇ କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ ବିଷୟ ପାଇଁ ବାହାଘର ଭାଂଗି ଦେବାକୁ ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ |ଶାଶୁଘରକୁ ବିଦା ହେଲାବେଳେ ପୁଷି ଯେତେବେଳେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଗୋବିନ୍ଦଂକୁ କହିଲା, ବାପା, ସବୁଦିନପାଇଁ ତମେ ମୋର ଆଇଁଷ ଖାଇବା ଛଡେଇ ଦେଲ,ସେତେବେଳେ ଗୋବିନ୍ଦ ନିଜ କାନ୍ଦକୁ ରୋକି ପାରି ନଥିଲେ |
ବାହାଘରର ପନ୍ଦର ଦିନ ପରେ ପୁଷି ବାପଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଲା |ସେତେବେଳେ ସକାଳ,ଦ୍ୱିପହର ,ରାତି ଭୋଜନରେ ଆମିଷ ଖାଇ ପୁଷିର ମନ ଖୁସି ହୋଇଗଲା |ତା ଖୁସି ଦେଖି ଗୋବିନ୍ଦ ଓ ମେନକାଂକ ମନ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ହେଲା |ବାପଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସେପରି କିଛି କଟକଣା ନଥିବାରୁ ପୁଷି ପ୍ରାୟ ବେଳେ ବାପଘରକୁ ଯାଇ ତାର ପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଆସୁଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାର ଏପରି ବାରମ୍ବାର ବାପଘରକୁ ଯିବା ଓ ସେଠାରେ ଆମିଷ ଖାଇ ଆସିବାକୁ ଉଷାକୁ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା |ଦିନେ ସେ ତାର ରାଗ ଉଦ୍ଗୀରଣ କରି କହିଲା,ରୁପ ମୋହରେ ପଡି ଆଗପଛ କିଛି ନବିଚାରିି ତରତର ହୋଇ ଘରକୁ ବୋହୂ ଆଣି , ଆମ ଚୌଦପୁରୁଷର ସଂସ୍କାର ଭୁଲିଗଲ ?ସେମାନଂକର ଚାର ବିଚାର କିଛି ନାହିଁ, ବିନା ଆଇଁଁଷରେ ସେମାନେ ଚଳି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ,ସେପରି ଘରୁ ବୋହୂ ଆଣିବା କଣ ଦରକାର ଥିଲା ?ଏ ମହାମାନ୍ୟା ପୁଣି ଖାସ୍ ଆଇଁଷ ଖାଇବା ପାଇଁ ଘନ ଘନ ବାପଘରକୁ ଦୌଡୁଛନ୍ତି,ଟିକିଏ ବି ତାଂକ ଉପରେ ଅଂକୁଶ ନାହିଁ,ଏଘରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡିଗଲେଣି ,ଛିଃ ଛିଃ ୟାଂକ ହାତରୁ ପୁଣି ପିତୃୃ ପୁରୁଷ ପାଣି ପିଇବେ !!ପୁଷି ସେତିକିବେଳେ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲା |ସେ ଆସିବା ଜାଣି ମା ନିର୍ମଳା ଉଷାକୁ ଚୁପ୍ ହୋଇ ଯିବାକୁ ଯେତେ ଇଂଗିତ କରୁଥାନ୍ତି,ଉଷା ବା କେଉଁ ଚୁପ୍ ଚୁପ୍ ରହିବା ଝିଅ !ସେ ଜାଣି ଶୁଣି ସେମିତି କହି ଚାଲିଥାଏ |ପୁଷି ସବୁ ଶୁଣିଲା ଓ ଚୁପ ଚାପ ନିଜ ରୁମକୁ ଚାଲିଗଲା |ଅତି ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ ଯାଉଥିବା ଯାନ ହଠାତ୍ ଧକ୍କା ଖାଇ ନିଜ ଗତିପଥ ବଦଳାଇ ଦେବା ପରି ପୁଷି ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନର ଦୁନିଆଁରୁ ବାହୁଡି ଆସିଲା |ବାପଘରେ ବିତେଇ ଦେଇଥିବା ଜୀବନ ତା ପାଇଁ ଅତୀତ ଓ ଶାଶୁଘରର ସଂସ୍କାର ଓ ଚଳଣି ତାପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ବୋଲି ସେ ଅନୁଭବ କଲା |
ପୁଷିର ଏକମାତ୍ର ପୁଅ ସମ୍ବିତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମେଧାବୀ ଓ ଖାଇବା ସୌକୀନ ଥିଲା |ସବୁଦିନ ଚିକ୍କଣ ଖାନା ନହେଲେ,ସେ ଖାଦ୍ୟ ଥାଳି ପାଖରେ ବସୁ ନଥିଲା |ଅନ୍ୟ ଭାବରେ କହିବାକୁ ଗଲେ,ତାକୁ ଖାଇବାକୁ ଡାକିଲେ,ତାର ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନ ରହୁଥିଲା,ଆଜି କଣ ରନ୍ଧା ହୋଇଛି |ମେନୁ ଶୁଣିବା ପରେ ସେ ତାହା ଖାଇବ କି ନାହିଁ ବିଚାର କରୁଥିଲା | ଗୋଟିଏ ଥର ଦଶହରା ଛୁଟିରେ ଉଷା ତାର ଦୁଇ ପିଲା ଓ ସ୍ୱାମୀ ବିମଳଂକ ସହ ବାପଘର ବୁଲି ଆସିଥିଲା |ପଦୋନ୍ନତି ପରେ ସୁଶାନ୍ତ ପ୍ରାୟତଃ ରାଜ୍ୟ ବାହାରେ ରହୁଥିଲା ଓ ସେଥର ଦଶହରା ଛୁଟିରେ ସେ ଘରକୁ ଆସିପାରି ନଥିଲା |ଘରକୁ କେହି ଆସିଲେ,ସମ୍ବିତ ଜୁହାର ଟିଏ ପକାଇ ତା ପଢା ଘରେ ପଶିଯାଏ |
ତାର ପାଠ ଭଲ କି ସେ ଭଲ |ଉଷା ଓ ବିମଳଂକୁ ଦେଖି ସେ ସାଷ୍ଟାଂଗ ପ୍ରଣିପାତ କରି ତା ପାଠପଢାରେ ଲାଗିଗଲା | ନବମୀ ତିଥିରେ ସମସ୍ତେ ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଦେଖିବାକୁ ବାହାରିଲେ |ସମ୍ବିତକୁ ଡାକିବାରୁ ସେ ପାଠପଢା ଆଳ ଦେଖାଇ ରହିଗଲା |ସହରରେ ଦେବୀଂକ ମୂର୍ତ୍ତୀ,ତୋରଣ ଓ ଅପୂର୍ବ ସାଜସଜ୍ଜା ଦେଖି ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳକୁ ରାତି ଦଶ |କବାଟରେ ହାତ ମାରୁ ମାରୁ,ଦର ଆଉଜା କବାଟ ଆପେ ଆପେ ଖୋଲିଗଲା |ଉଷା କାହାକୁ କିଛି ନକହି ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ସମ୍ବିତ କଣ କରୁଛି ଦେଖିବାକୁ ତା ପଢାଘର କବାଟ ଖୋଲିଦେବା କ୍ଷଣି ସାମ୍ନାରେ ସାପ ଦେଖିବା ପରି ଚମକି ପଡି ଏକ ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା |ଛାନିଆ ହୋଇ ସମସ୍ତେ ସେଠାକୁ ଦୌଡିଯାଇ ଦେଖିଲେ,ସମ୍ବିତର ପଢା ଟେବଲ ଉପରେ ଏକ ପ୍ଲେଟରେ ତନ୍ଦୁରୀ ଚିକେନ ରହିଛି ଓ ସେ ଆରାମରେ ବସି ଖାଉଛି |ତାର ଆମିଷ ଖାଇବାକୁ ଉଷା ସହଜରେ ହଜମ କରି ପାରୁ ନଥିଲା ଓ ତାକୁ ଭୟାର୍ତ୍ତ ଭାବରେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା |ବିମଳ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ହୃଦୟଂଗମ କରି କହିଲା,ୟାକୁ ଦେଖି ଏମିତି କଣ ହେଉଛ ?ମୁଁ ତ ନନ୍ ଭେଜ ଖାଏ |ଘରେ ସିନା ତମେ ବାରଣ କର,ହେଲେ ବାହାରେ ମୁଁ ମୋ ମନ ଇଚ୍ଛା ସବୁ ଖାଏ |କେଉଁ ଚଉଦ ପୁରୁଷ ଅମଳରୁ କିଏ କଣ ବିଧି ରଖିଥିଲା ବୋଲି ଆମେ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ସନ୍ତେଇ ତାକୁ ପାଳନ କରି ଚାଲିଥିବୁ,ତାର କିଛି ମାନେ ନାହିଁ |ସେ ସମ୍ବିତକୁ କହିଲା,ତୁ ଖା,କାହାରି କଥା ଶୁଣନା | ରୁମ କବାଟ ଆଉଜାଇ ଦେଇ ସେ କହିଲା,ତାର ଏଇନା ଖାଇବା, ପିନ୍ଧିବା ବୟସ |ତା ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ତା ଉପରେ କିଛି ଲଦିଦେଲେ ଫଳ ଭୟଂକର ହେବ | ସୁଶାନ୍ତ ପାଖରେ ଏହି ଖବର ପହଂଚିଲା |ସେ ମଧ୍ୟ ବିମଳ ପରି ଏହାକୁ ଅତି ହାଲୁକା ଭାବରେ ନେଲା |ସେହିଦିନ ଠାରୁ ସମ୍ବିତର ଆମିଷ ଭୋଜନ ଉପରେ ଥିବା କଟକଣା ଉଠିଗଲା
ସମ୍ବିତ ସୁଚାରୂ ରୂପେ ନିଜ କୋର୍ସ ଶେଷ କରି ଏକ ବହୁଦେଶୀୟ କମ୍ପାନୀରେ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଲା |ଦିନେ ସୁଶାନ୍ତ ବ୍ୟାଂକରୁ ଫେରିବା ପରେ ଖୁବ୍ ଖୁସିରେ ପୁଷିକୁ କହିଲା,ଆମ ବ୍ୟାଂକର ମୋହିତକୁ ତମେ ଜାଣିଛ ନାଁ ?ପୁଷି କହିଲା,ହଁ ଜାଣିଛି ,କଣ ହେଲା କୁହ |ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା,ତାଂକର ଝିଆରୀ ଗତବର୍ଷ ବ.ଟେକ୍ କରି ବାଂଗାଲୋରରେ ଅମୁକ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଛି |ହାଇଟ ପାଂଚ ଫୁଟ୍ ଚାରି ଇଂଚ,ତୋଫା ଗୋରା,ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢା ;ପୁଣି ଜାତକ ରାଜ ଯୋଟକ ପଡିଛି |ମୁଁ ଭାବୁଛି,ଆମ ସମ୍ବିତ ରାଜି ହୋଇଯିବ |ପୁଷି କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା,ସେ ଆମିଷାସୀ କି ନିରାମିଷାଶୀ ପଚାରିଛ ?ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା,ନାଁ .,ସେକଥା ପଚାରିବାକୁ ତ ଭୁଲିଗଲି |ପୁଷି କହିଲା,ଆଗ ସେଇଟା ପଚାରି ଆସ |ବାହାଘରରେ ଆନ୍ୟାନ୍ୟ ମେଳକ ଅପେକ୍ଷା ଖାଦ୍ୟ ମେଳକ ହେଉଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମେଳକ ,ତାପରେ ଆଉ ଯାହା | ତା କଥା ଶୁଣି ସୁଶାନ୍ତ ଦୀର୍ଘ ତିରିଶ ବର୍ଷ ତଳର କଥା ମନେ ପକେଇଲା ,ଆଉ ଭାବୁଥିଲା,ପୁଷି ବୋଧହୁଏ ଠିକ କହୁଛି |ମମତା ମହାନ୍ତି |
No comments:
Post a Comment