ନିଜ ପସନ୍ଦର ଜୀବନ

                    ଆଦିତ୍ୟ ଓ ଆଶା ଏକା ଅଫିସରେ  ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ  |ଦୁହେଁ ଦୁହିଁକୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ ଓ ବାହା ହେବାପାଇଁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ |ପ୍ରଥମରୁ ଆଶାର ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରତି କୌଣସି ରୁଚି ନଥିଲା |ଘର ତିଆରି ଟିଫିନ ଖାଇବା  ଓ ସବୁବେଳେ ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବା ତା ଅଭ୍ୟାସରେ ପଡି ଯାଇଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ଦିନର ଘଟଣା ସେମାନଂକ  ଭିତରେ ସମ୍ପର୍କର ସୂତ୍ରପାତ କରିଥିଲା  |ଥରେ ଅଫିସ  ଦ୍ବାରା ଆୟୋଜିତ ଏକ ପିକନିକ ପାର୍ଟିରେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ନଦୀ ପାହାଡ ଘେରା ଓ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ଭରା ଓଡିଶାର  ଏକ ସ୍ଥାନକୁ ବୁଲି ଯାଇଥିଲେ |ସେଠାରେ ନୌକାବିହାର କରିବାବେଳେ ଅସାବଧାନବଶତଃ ହଠାତ ଆଶା ପାଣିକୁ ଖସି ପଡିଲା  |ଆଦିତ୍ୟ ପହଁରା ଜାଣିଥିଲା ଓ ସେ ଆଗପଛ କିଛି ବିଚାର ନକରି ପାଣି ଭିତରକୁ ଡେଇଁ ଆଶାକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଥିଲା |ନୂଆ ଜୀବନ ପାଇଥିବା ଆଶା ସେହିଦିନଠାରୁ ଆଦିତ୍ୟକୁ ନିଜ ଇହକାଳ ଓ ପରକାଳର ଦେବତା ବୋଲି ମାନି ନେଇଥିଲା |ଆଦିତ୍ୟ ଆଶା ସହିତ ତାର ସମ୍ପର୍କ ବିଷୟରେ ଘରେ ଜଣାଇ ନଥିଲା ଯଦିଓ  ମାତୃହରା ଆଶା ତାର ବାପାଂକୁ ଆଦିତ୍ୟ ବିଷୟରେ ସବୁକଥା  କହିଥିଲା |ବିବାହ ପାଇଁ ଆଦିତ୍ୟର ଘରଲୋକଂକ ଚାପ ବଢୁଥିଲା ଓ ସେମାନେ ବହୁ ଝିଅଂକ ଫଟୋ ଓ ବାୟୋଡାଟା ତା ପାଖକୁ ପଠାଉଥିଲେ |ଦିନେ  ଏକ ଘଟଣାକ୍ରମରେ ସେ ଜାଣିପାରିଲା ଆଶା ବୟସରେ ତାଠାରୁ ଏକଦିନ ବଡ | ତା ମନ ଭାଂଗିଗଲା ଓ ସେ ଆଶା ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲା | କାରଣ ସେ କେବେବି ଏକ ବୟସ୍କା ଝିଅକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲା |ସେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଆଶାକୁ ଜଣାଇ ଆଉ ତା ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବା ସମ୍ଭବପର ନୁହେଁ ବୋଲି ମୁହଁ ଖୋଲି କହିଦେଲା |ତାପରେ ସେ  ପିତାମାତା ମନୋନୀତ କରିଥିବା କେତୋଟି ପ୍ରସ୍ତାବ ଭିତରୁ ତାଠାରୁ ଆଠବର୍ଷ ସାନ,ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦରୀ  ନିତ୍ୟାକୁ ପସନ୍ଦ କଲା  |
                 ତା ବାହାଘରର ତାରିଖ,ସମୟ ଓ ସ୍ଥାନ କିମ୍ବା ତା ଘର ବିଷୟରେ ସେ ଆଶାକୁ କହି ନଥିଲେହେଁ ତାକୁ ଚକିତ କରିଦେଇ, ସେ ବରବେଶ ହୋଇ ବାହାରୁଥିବା ସମୟରେ ହିଁ ଆଶା ଆସି ସେଠାରେ ପହଂଚି ଗଲା | ତାକୁ ଦେଖି ଆଦିତ୍ୟ ଭୟରେ ଜଡସଡ଼ ହୋଇଗଲା |ସେ ସଂଗେ ସଂଗେ  ପୋଲିସ ବିଭାଗରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିବା ତାର ଦାଦାଂକୁ ଫୋନ କରି  କହିଲା,ମୋ ପଛରେ ଆମ ଅଫିସର ଗୋଟିଏ ଝିଅ ପଡିଥିଲା | ସେ ଏବେ  ଆମ ଘରକୁ ଚାଲି ଆସିଛି ,କାଳେ ଗଣ୍ଡଗୋଳ କରିବ, ଟିକିଏ ଦେଖିବ |ଦାଦା ଆଦିତ୍ୟ କୁ ଆଶ୍ବାସନା ଦେଇ କହିଲେ,ତୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହ,ମୁଁ ଅତି ଗୋପନରେ ତାକୁ ବିଦା  କରିଦେବି,କେହି ଜାଣି ପାରିବେନି |କିନ୍ତୁ ସେପରି କିଛି ଘଟିଲା ନାହିଁ |ଦାଦା ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ଆଶା ତା ବରବେଶ ଦେଖି କେତେବେଳେ ଚାଲିଗଲା,କେହି ଜାଣି ପାରିଲେ ନାହିଁ |
                ବାହାଘର ପାଇଁ ନେଇଥିବା ଛୁଟି ସରିବା ପରେ ଆଦିତ୍ୟ  ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେବା ପରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା,ଆଶା  ଚାକିରୀରୁ ଇସ୍ତଫା ଦେଇ ଚାଲିଯାଇଛି  | ତାହା ତାପାଇଁ ଏକ ବଡ ଆଶ୍ବାସନାର ବିଷୟ ଥିଲା |ବାହାଘରର ପ୍ରଥମ କେଇମାସ ଆଦିତ୍ୟ ପାଇଁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସମୟ ଥିଲା | କିନ୍ତୁ ପରେ ସମୟ ବଦଳିବାକୁ ଲାଗିଲା |ମିଷ୍ଟଭାଷୀ ନିତ୍ୟା ଯେତେବେଳେ ରାଗିଯାଇ ବିକଟାଳ ରଡି ଛାଡି ଜିନିଷପତ୍ର ଫୋପଡା ଫିଂଗା କରୁଥିଲା, ସେ ଭୟରେ ଘର ଛାଡି ବାହାରକୁ ଚାଲିଆସୁଥିଲା |ଆଦିତ୍ୟ ମିତବ୍ୟୟୀ ଥିବାବେଳେ ନିତ୍ୟା ବଦଖର୍ଚ୍ଚୀ ଥିଲା  ଓ ବେଳେବେଳେ ବଜେଟ ବାହାରେ ଅଧିକା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଆଦିତ୍ୟକୁ ଅସୁବିଧାରେ ପକାଇ ଦେଉଥିଲା |ନିତ୍ୟା ନିଜକୁ ସ୍ପଷ୍ଟବାଦୀ କହି ଅନେକ ସମୟରେ ରୋକଠୋକ୍ କଥା କହିଦେଉଥିଲା ଯାହା ଫଳରେ ଅଯଥା ଶତ୍ରୁତା ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିଲା |ଏହା  ଆଦିତ୍ୟକୁ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲେ ବି ଧୀରେ ଧୀରେ ପରିସ୍ଥିତି ସହିତ ଖାପ୍ ଖୁଆଇ ଚଳିବା ସେ ଶିଖି ଯାଇଥିଲା |  ସେମାନଂକ ଯୋଡି କିନ୍ତୁ ତାଂକ କଲୋନୀର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ  ଯୋଡି ଥିଲା |ସାଜିସୁଜି ହୋଇ ଦୁହେଁ ବାହାରକୁ ବାହାରିଲେ,ନଦେଖିବା ଲୋକ ସେମାନଂକୁ ଘଡିଏ ଚାହିଁ ରହୁଥିଲେ  |
                  ସେମାନଂକ ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ର ଆହ୍ବାନ  ବିଦେଶରେ ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷା ଲାଭକରି ସେ ସେହିଠାରେ ଚାକିରୀ କଲା |ନିଜର ପିତାମାତାଂକ ପରି ସେ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା |ତାକୁ ମ୍ୟାଚ କରିବା ପରି ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ସନ୍ଧାନରେ ଦୁହେଁ ଥିବାବେଳେ ଦିନେ ଆହ୍ବାନ ତା ପସନ୍ଦର ଝିଅକୁ ଘରକୁ ଆଣି, ସେମାନଂକ ସହ ପରିଚୟ କରାଇ ଦେଲା |ତାକୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ନିତ୍ୟାର ଅକଲ ଗୁଡୁମ ହୋଇଗଲା  |ସେ ଥିଲା ତାର ଅନ୍ତରଂଗ ବାନ୍ଧବୀ ରୀତାର ଝିଅ 'ଶ୍ରେୟା' |ଦୁହେଁ ଏକା ସ୍କୁଲରେ ପଢୁଥିଲେ ଓ ଶ୍ରେୟା ଆହ୍ବାନ ଠାରୁ ଦୁଇବର୍ଷ ସିନିଅର ଥିଲା | ଶ୍ରେୟା ଭଲ ଝିଅ ବୋଲି ନିତ୍ୟା   ଜାଣିଥିଲା ଓ ସବୁବେଳେ ପରିହାସରେ ରୀତାକୁ 'ଏପରି ଝିଅ ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ,ମିଳେ' ବୋଲି ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଉଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତା ପରି ଝିଅକୁ  ବୋହୂ ରୂପରେ କଳ୍ପନା କରିବା ମଧ୍ୟ ନିତ୍ୟା ପାଇଁ ଅସମ୍ଭବ ଥିଲା |ସେ ମନେ ମନେ ସ୍ଥିର କଲା,ଯେମିତି ହେଉ ପଛକେ,ତାକୁ ଆହ୍ବାନକୁ ବୁଝାଇ ବାଟକୁ ଆଣିବାକୁ ପଡିବ |ତା ପରଦିନ ସଂଧ୍ୟାରେ ଅନୁକୂଳ ସମୟ ଦେଖି ସେ ଆହ୍ବାନକୁ ଡାକି ତାକୁ ପାଖରେ ବସାଇ କହିଲା ,ବାବୁରେ,ତୋ ପାଇଁ ଝିଅର ଅଭାବ ନାହିଁ,ତୁ ଏମିତି ବୟସ୍କା ଝିଅଟିକୁ କାହିଁକି ବାଛିଲୁ ?ଏବେବି ସମୟ ଅଛି,ତୁ ତୋ ମତ ପରିବର୍ତ୍ତନ କର |ତାଂକ କଥା ଶୁଣି ଆହ୍ବାନ ରାଗିଯାଇ କହିଲା,ମମି,ଜୀବନ ଚାରିଦିନିଆ,ଆଉ ଏଇ ଚାରିଦିନ ମୁଁ ମୋ ପସନ୍ଦର ଜୀବନ ଜିଇଁବାକୁ ଚାହୁଁଛି |ମୋପାଇଁ,ଜାତି,ଜାତକ,ବୟସ,ଅର୍ଥ,ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କିଛି ବି ଗୁରୁତ୍ବପୂର୍ଣ ନୁହେଁ, ଗୁରୁତ୍ବପୂର୍ଣ ହେଉଛି,ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ଜୀବନ |ଘରେ ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ଝଗଡା କରି ବାହାରେ 'ମେଡ ଫର ଇଚ ଅଦର 'ପୁରସ୍କାର ନେବା ପାଇଁ ମତେ ଭଲ ଲାଗେନା |ମୁଁ ଯେମିତି ଝିଅ ଚାହୁଁଥିଲି,ମତେ ସେମିତି ଝିଅ ମିଳିଯାଇଛି,ଏଣୁ ତେଣୁ କଥା କହି,ତମେ ମୋ ମନକୁ ଭାଂଗି ଦେଇ ପାରିବ ନାହିଁ |
            ଅନ୍ୟ ରୁମରେ ବସି ଆଦିତ୍ୟ ମା' ପୁଅଂକ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣୁଥିଲା |ସେଥିରେ ତାର କିଛି କହିବାର ନଥିଲା |ମନଦୁଃଖରେ ନିତ୍ୟା ସେଠାରୁ ଯାଇ ଟିଭି ଖୋଲି ପ୍ରବଚନ ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଲା |ଆଦିତ୍ୟ ମନେ ମନେ ହସୁଥିଲା |ଏହି ସମୟରେ ଏକ ସୁନ୍ଦର ସୁଲଳିତ କଣ୍ଠସ୍ବର ଭାସି ଆସିଲା |ତାକୁ ଲାଗିଲା,ଏହି ସ୍ବର ଯେମିତି ତାର ଅତି ପରିଚିତ |କୌତୂହଳୀ ହୋଇ ସେ ଟିଭି ପାଖକୁ ଗଲା ଓ ଟିଭି ପରଦାରେ ଶ୍ବେତ ବସ୍ତ୍ର ପରିହିତା ଆଶାକୁ ଦେଖି ସେ ନିଜକୁ ବିଶ୍ବାସ କରି ପାରିଲାନାହିିଁ |ସେ ଭାବିଲା,ହୁଏତ ଏହା ତା ମନର ଭ୍ରମ ହୋଇପାରେ,ଆଶା ପୁଣି ପ୍ରବଚନ !!ଅସମ୍ଭବ |ଏଇକଥାକୁ ସେ ଭୁଲି ଯାଇଥାନ୍ତା ଯଦି ସେଦିନ ପାର୍କରେ ତାର ପୁରାତନ ବନ୍ଧୁ ନାରାୟଣ ସହିତ ଦେଖା ହୋଇ ନଥାନ୍ତା |ସବୁଦିନ ପରି ମଣିଂ ୱାକ ସାରି  ପାର୍କରେ ବସିଥିବା ବେଳେ ଅକସ୍ମାତ ନାରାୟଣ ଆସି ତା ପାଖରେ ବସି ପଡିଲା |ଦୁହେଁ କେତେ କାଳର ଗପ ପେଡି ଖୋଲିଦେଲେ |କଥା ମଝିରେ ନାରାୟଣ ପଚାରିଲା,ଆଛା ଆଦି,ତୋର କେବେ ଆଶା କଥା ମନେ ପଡ଼େନା ?ଆଦିତ୍ୟ ମନଦୁଃଖରେ କହିଲା,ଆଗରୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ମନେପଡ଼ୁଥିଲା,ଏବେ ସବୁଦିନ ମନେ ପଡୁଛି |ମୁଁ ଯେଉଁ ପାପ କରିଛି,ତାର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ନାହିଁ |ଏଇ କିଛିଦିନ ତଳେ ଗୋଟିଏ ଧାର୍ମିକ ଚାନେଲରେ ଅବିକଳ ତାରି ପରି ଝିଅଟିଏ ପ୍ରବଚନ ଦେଉଥିବାର ଦେଖିଲି |ଏହା ମୋର ମତିଭ୍ରମ ଛଡା ଆଉ କଣ ହୋଇପାରେ କହିଲୁ ?ନାରାୟଣ କହିଲା,ମତିଭ୍ରମ ନୁହେଁ ପ୍ରକୃତରେ ସେ ପ୍ରବଚନ ଦେଉଛି |ତା କଥା ଶୁଣି ଆଦିତ୍ୟ ଆକାଶରୁ ଖସି ପଡିଲା ଯେମିତି |ଅସ୍ପଷ୍ଟ କଣ୍ଠରେ ସେ କହିଲା,ସେ ଏମିତି କାହିଁକି କଲା ??ନାରାୟଣ କହିଲା,ଆଶାଂକ ପରିବାର ଆନନ୍ଦମୟୀ ମାତାଂକ ଭକ୍ତ |ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁଠାରେ ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ ଇତ୍ୟାଦି ହୁଏ,ସେମାନଂକ ସଂସ୍ଥା ସେଠାକୁ ଯାଇ ରିଲିଫ ବାଣ୍ଟିବା ସହିତ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ ସହାୟତା କରନ୍ତି |ସେଇ ହିସାବରେ ଆଶା ପିଲାଦିନୁ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ମାର୍ଗ  ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ଥିଲା |ଏକାଦଶ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିବାବେଳେ ଅଚାନକ ତା ମାଆଂକ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଯିବାରୁ ସେ ଜୀବନ ପ୍ରତି ବିତସ୍ପୃହ ହୋଇ ସନ୍ୟାସିନୀ ହେବାପାଇଁ ଦିନେ ସମସ୍ତଂକ ଅଗୋଚରରେ ସେଠାକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା |ପରେ ତା ବାପା ସେକଥା ଜାଣିପାରି ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ତାକୁ ବୁଝାଇ ସୁଝାଇ ଘରକୁ ଆଣିଥିଲେ |ତୁ ତାକୁ ବାହା ହେବାକୁ ମନା କରିଦେବା ପରେ ସେ ମାନସିକ ସନ୍ତୁଳନ ହରାଇ ପୁଣି ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ମାର୍ଗ ବାଛିନେଲା | ଖୁସିର କଥା,ଏଥରକ  ତା ବାପା ମଧ୍ୟ ତା ସହିତ ଥିଲେ |ତତେ ବାହାହୋଇ ନପାରି ଝୁରି ଝୁରି ଜୀବନ କାଟିବା  ଅପେକ୍ଷା ନିଜ ପସନ୍ଦର ଜୀବନ ବାଛିନେଇ ସେ ଭଲ କରିଛି  |.....
By--Mamata Mohanty.23-10-2019

ରାଜ ଯୋଟକ

                        ଘରେ ପହଂଚି ମେନକାଂକ ହାତକୁ ମାଛ ବ୍ୟାଗଟି ବଢାଇ ଦେଇ ଗୋବିନ୍ଦ ଖୁସି ମନରେ କହିଲେ,ହୁଳହୁଳି ପକାଅ,ପୁଷି ବାହାଘର ଫାଇନାଲ ହୋଇଗଲା |ମେନକା ଠାକୁରଂକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ହାତଯୋଡି କହିଲେ,ଯାହାହେଉ,ଭଗବାନ ବଡଲୋକ ,ଆମ ଡାକ ଶୁଣିଲେ | ପିଲାଟି ବ୍ୟାଂକରେ ଚାକିରୀ କରେ,ଭବିଷ୍ୟତରେ ପଦୋନ୍ନତିର ସୁଯୋଗ ଅଛି  ,ଏକମାତ୍ର ଭଉଣୀ ବିବାହିତା ,ଜାତକ ମଧ୍ୟ ରାଜଯୋଟକ ପଡିଛି |ସବୁଠାରୁ ବଡକଥା ହେଲା,ସେମାନଂକର ଡିମାଣ୍ଡ କିଛି ନାହିଁ |ଦୁଃଖ ଭିତରେ ଏତିକି,ପିଲାଟି ବାପା ଛେଉଣ୍ଡ,ବର୍ଣ୍ଣ ଟିକିଏ କଳା  |ମଣିଷ ହାତରେ ତ କିଛି ନଥାଏ,ଯାହା ଠାକୁରଂକ ଇଚ୍ଛା |ବିବାହର ଶେଷ ତିଥି ଆଉ ଅଳ୍ପଦିନ ବାକି ଥିବାବେଳେ  ଅଚାନକ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିବା ଓ ସଂଗେ ସଂଗେ ଚୂଡାନ୍ତ ହୋଇଯିବା,ଈଶ୍ୱରଙ୍କ  ଚମତ୍କାରୀ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦ ବୋଲି ସେମାନେ ଭାବୁଥିଲେ |
                         ସ୍ତ୍ରୀ ମେନକା ଓ ଏକମାତ୍ର ଝିଅ ପୁଷିକୁ ନେଇ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ଏକ ସୁଖୀ ସଂସାର ଥିଲା |ଗୋବିନ୍ଦ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ଆମିଷ ଖାଇବାବେଳେ ସେ ଓଷା,ବାର,ବ୍ରତ ମାନୁ ନଥିଲେ |ସେ ଭାବୁଥିଲେ,ମନରେ ଆମିଷ ଖାଇବାର ଇଚ୍ଛା ଥାଇ ତାହାକୁ ଓଷା,ବ୍ରତ ନାମରେ ଦମନ କରିବା ଠାରୁ ବଳି ମହାପାପ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ |ପୁଷିକୁ  ମଧ୍ୟ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ପରି  ଆମିଷ ବିନା ଖାଦ୍ୟ ରୁଚୁ ନଥିଲା |ସୁରୁଖୁରୁରେ ନିର୍ବନ୍ଧ ସରିବା ପରେ ଜଣା ପଡିଲା,ପୁଅଘର ନିରାମିଷାସୀ |ଏପରିକି ସେମାନଂକ ଘରେ ପିଆଜ ରସୁଣ ମଧ୍ୟ ପଶେ ନାହିଁ |ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ତାଂକ ଝିଅ ଉଷାକୁ ତାଂକ ବାବାଂକ ଅନୁଗାମୀ ପରିବାରରେ  ବିବାହ ଦେଇଥିଲେ |ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଗୋବିନ୍ଦଂକ ପାଇଁ ଏହା କୌଣସି ବଜ୍ରାଘାତ ଠାରୁ କମ୍ ନଥିଲା |କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସବୁ ବିଷୟ ଭଲ ଥାଇ କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ ବିଷୟ ପାଇଁ ବାହାଘର ଭାଂଗି ଦେବାକୁ ସେ  ଚାହୁଁ ନଥିଲେ |ଶାଶୁଘରକୁ ବିଦା ହେଲାବେଳେ ପୁଷି ଯେତେବେଳେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଗୋବିନ୍ଦଂକୁ କହିଲା, ବାପା, ସବୁଦିନପାଇଁ ତମେ ମୋର ଆଇଁଷ ଖାଇବା ଛଡେଇ ଦେଲ,ସେତେବେଳେ ଗୋବିନ୍ଦ ନିଜ କାନ୍ଦକୁ ରୋକି ପାରି ନଥିଲେ |
                    ବାହାଘରର ପନ୍ଦର ଦିନ ପରେ ପୁଷି ବାପଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଲା |ସେତେବେଳେ ସକାଳ,ଦ୍ୱିପହର ,ରାତି ଭୋଜନରେ ଆମିଷ ଖାଇ ପୁଷିର ମନ ଖୁସି ହୋଇଗଲା |ତା ଖୁସି ଦେଖି ଗୋବିନ୍ଦ ଓ ମେନକାଂକ ମନ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ହେଲା  |ବାପଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସେପରି କିଛି କଟକଣା ନଥିବାରୁ ପୁଷି ପ୍ରାୟ ବେଳେ ବାପଘରକୁ ଯାଇ ତାର ପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଆସୁଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାର ଏପରି ବାରମ୍ବାର ବାପଘରକୁ ଯିବା ଓ ସେଠାରେ ଆମିଷ ଖାଇ ଆସିବାକୁ ଉଷାକୁ  ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା |ଦିନେ ସେ ତାର ରାଗ ଉଦ୍ଗୀରଣ କରି କହିଲା,ରୁପ ମୋହରେ ପଡି ଆଗପଛ କିଛି ନବିଚାରିି ତରତର ହୋଇ ଘରକୁ  ବୋହୂ ଆଣି , ଆମ ଚୌଦପୁରୁଷର ସଂସ୍କାର ଭୁଲିଗଲ ?ସେମାନଂକର ଚାର ବିଚାର କିଛି ନାହିଁ, ବିନା ଆଇଁଁଷରେ ସେମାନେ ଚଳି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ,ସେପରି ଘରୁ ବୋହୂ ଆଣିବା କଣ ଦରକାର ଥିଲା ?ଏ ମହାମାନ୍ୟା ପୁଣି ଖାସ୍ ଆଇଁଷ ଖାଇବା ପାଇଁ ଘନ ଘନ ବାପଘରକୁ ଦୌଡୁଛନ୍ତି,ଟିକିଏ ବି ତାଂକ ଉପରେ ଅଂକୁଶ ନାହିଁ,ଏଘରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡିଗଲେଣି ,ଛିଃ ଛିଃ ୟାଂକ ହାତରୁ ପୁଣି ପିତୃୃ ପୁରୁଷ ପାଣି ପିଇବେ !!ପୁଷି ସେତିକିବେଳେ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲା |ସେ ଆସିବା ଜାଣି ମା ନିର୍ମଳା ଉଷାକୁ  ଚୁପ୍ ହୋଇ ଯିବାକୁ ଯେତେ ଇଂଗିତ କରୁଥାନ୍ତି,ଉଷା ବା କେଉଁ ଚୁପ୍ ଚୁପ୍ ରହିବା ଝିଅ !ସେ ଜାଣି ଶୁଣି ସେମିତି କହି ଚାଲିଥାଏ |ପୁଷି ସବୁ ଶୁଣିଲା ଓ ଚୁପ ଚାପ ନିଜ ରୁମକୁ ଚାଲିଗଲା |ଅତି ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ ଯାଉଥିବା ଯାନ  ହଠାତ୍ ଧକ୍କା ଖାଇ ନିଜ ଗତିପଥ ବଦଳାଇ ଦେବା ପରି ପୁଷି   ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନର  ଦୁନିଆଁରୁ ବାହୁଡି ଆସିଲା |ବାପଘରେ ବିତେଇ ଦେଇଥିବା ଜୀବନ ତା ପାଇଁ ଅତୀତ ଓ ଶାଶୁଘରର ସଂସ୍କାର ଓ  ଚଳଣି ତାପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ବୋଲି ସେ  ଅନୁଭବ କଲା |
                   ପୁଷିର ଏକମାତ୍ର ପୁଅ ସମ୍ବିତ  ଅତ୍ୟନ୍ତ ମେଧାବୀ ଓ ଖାଇବା  ସୌକୀନ ଥିଲା |ସବୁଦିନ ଚିକ୍କଣ ଖାନା ନହେଲେ,ସେ ଖାଦ୍ୟ ଥାଳି ପାଖରେ ବସୁ ନଥିଲା |ଅନ୍ୟ ଭାବରେ କହିବାକୁ ଗଲେ,ତାକୁ ଖାଇବାକୁ ଡାକିଲେ,ତାର ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନ ରହୁଥିଲା,ଆଜି କଣ ରନ୍ଧା ହୋଇଛି |ମେନୁ ଶୁଣିବା ପରେ ସେ ତାହା ଖାଇବ କି ନାହିଁ ବିଚାର କରୁଥିଲା |  ଗୋଟିଏ ଥର ଦଶହରା ଛୁଟିରେ ଉଷା ତାର ଦୁଇ ପିଲା ଓ ସ୍ୱାମୀ  ବିମଳଂକ ସହ ବାପଘର ବୁଲି ଆସିଥିଲା |ପଦୋନ୍ନତି ପରେ ସୁଶାନ୍ତ ପ୍ରାୟତଃ ରାଜ୍ୟ ବାହାରେ ରହୁଥିଲା ଓ ସେଥର ଦଶହରା ଛୁଟିରେ ସେ ଘରକୁ ଆସିପାରି ନଥିଲା |ଘରକୁ କେହି ଆସିଲେ,ସମ୍ବିତ ଜୁହାର ଟିଏ ପକାଇ ତା ପଢା ଘରେ ପଶିଯାଏ |
ତାର ପାଠ ଭଲ କି ସେ ଭଲ |ଉଷା ଓ ବିମଳଂକୁ ଦେଖି ସେ ସାଷ୍ଟାଂଗ ପ୍ରଣିପାତ କରି ତା ପାଠପଢାରେ ଲାଗିଗଲା | ନବମୀ ତିଥିରେ ସମସ୍ତେ  ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଦେଖିବାକୁ ବାହାରିଲେ |ସମ୍ବିତକୁ ଡାକିବାରୁ ସେ ପାଠପଢା ଆଳ ଦେଖାଇ ରହିଗଲା |ସହରରେ ଦେବୀଂକ ମୂର୍ତ୍ତୀ,ତୋରଣ ଓ ଅପୂର୍ବ ସାଜସଜ୍ଜା ଦେଖି ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳକୁ ରାତି ଦଶ |କବାଟରେ ହାତ ମାରୁ ମାରୁ,ଦର ଆଉଜା କବାଟ ଆପେ ଆପେ ଖୋଲିଗଲା |ଉଷା କାହାକୁ କିଛି ନକହି ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ସମ୍ବିତ କଣ କରୁଛି ଦେଖିବାକୁ ତା  ପଢାଘର କବାଟ ଖୋଲିଦେବା କ୍ଷଣି  ସାମ୍ନାରେ  ସାପ ଦେଖିବା ପରି  ଚମକି ପଡି ଏକ ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା |ଛାନିଆ ହୋଇ ସମସ୍ତେ ସେଠାକୁ ଦୌଡିଯାଇ ଦେଖିଲେ,ସମ୍ବିତର ପଢା ଟେବଲ ଉପରେ ଏକ ପ୍ଲେଟରେ  ତନ୍ଦୁରୀ ଚିକେନ ରହିଛି ଓ ସେ ଆରାମରେ ବସି ଖାଉଛି  |ତାର ଆମିଷ ଖାଇବାକୁ ଉଷା ସହଜରେ ହଜମ କରି ପାରୁ ନଥିଲା ଓ  ତାକୁ ଭୟାର୍ତ୍ତ ଭାବରେ  ଚାହିଁ ରହିଥିଲା  |ବିମଳ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ହୃଦୟଂଗମ କରି କହିଲା,ୟାକୁ ଦେଖି ଏମିତି କଣ  ହେଉଛ ?ମୁଁ ତ ନନ୍ ଭେଜ ଖାଏ  |ଘରେ ସିନା ତମେ ବାରଣ କର,ହେଲେ ବାହାରେ ମୁଁ ମୋ ମନ ଇଚ୍ଛା ସବୁ  ଖାଏ |କେଉଁ ଚଉଦ ପୁରୁଷ ଅମଳରୁ କିଏ କଣ ବିଧି ରଖିଥିଲା ବୋଲି ଆମେ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ସନ୍ତେଇ ତାକୁ ପାଳନ କରି ଚାଲିଥିବୁ,ତାର କିଛି ମାନେ ନାହିଁ |ସେ ସମ୍ବିତକୁ କହିଲା,ତୁ ଖା,କାହାରି କଥା ଶୁଣନା | ରୁମ କବାଟ ଆଉଜାଇ ଦେଇ ସେ  କହିଲା,ତାର ଏଇନା ଖାଇବା, ପିନ୍ଧିବା ବୟସ |ତା ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ତା ଉପରେ କିଛି ଲଦିଦେଲେ ଫଳ ଭୟଂକର ହେବ | ସୁଶାନ୍ତ ପାଖରେ ଏହି ଖବର ପହଂଚିଲା |ସେ ମଧ୍ୟ ବିମଳ ପରି ଏହାକୁ ଅତି ହାଲୁକା ଭାବରେ ନେଲା |ସେହିଦିନ ଠାରୁ ସମ୍ବିତର ଆମିଷ ଭୋଜନ ଉପରେ ଥିବା କଟକଣା ଉଠିଗଲା
                    ସମ୍ବିତ ସୁଚାରୂ ରୂପେ ନିଜ କୋର୍ସ ଶେଷ କରି ଏକ ବହୁଦେଶୀୟ କମ୍ପାନୀରେ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଲା |ଦିନେ   ସୁଶାନ୍ତ ବ୍ୟାଂକରୁ ଫେରିବା ପରେ ଖୁବ୍ ଖୁସିରେ ପୁଷିକୁ କହିଲା,ଆମ ବ୍ୟାଂକର ମୋହିତକୁ ତମେ ଜାଣିଛ ନାଁ ?ପୁଷି କହିଲା,ହଁ ଜାଣିଛି ,କଣ ହେଲା କୁହ |ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା,ତାଂକର ଝିଆରୀ ଗତବର୍ଷ ବ.ଟେକ୍ କରି ବାଂଗାଲୋରରେ ଅମୁକ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଛି |ହାଇଟ ପାଂଚ ଫୁଟ୍ ଚାରି ଇଂଚ,ତୋଫା ଗୋରା,ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢା ;ପୁଣି ଜାତକ ରାଜ ଯୋଟକ ପଡିଛି |ମୁଁ ଭାବୁଛି,ଆମ ସମ୍ବିତ ରାଜି ହୋଇଯିବ |ପୁଷି କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲା,ସେ ଆମିଷାସୀ କି ନିରାମିଷାଶୀ  ପଚାରିଛ ?ସୁଶାନ୍ତ କହିଲା,ନାଁ .,ସେକଥା ପଚାରିବାକୁ ତ ଭୁଲିଗଲି |ପୁଷି କହିଲା,ଆଗ ସେଇଟା ପଚାରି ଆସ |ବାହାଘରରେ ଆନ୍ୟାନ୍ୟ ମେଳକ ଅପେକ୍ଷା ଖାଦ୍ୟ ମେଳକ ହେଉଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମେଳକ ,ତାପରେ ଆଉ ଯାହା  |  ତା  କଥା ଶୁଣି ସୁଶାନ୍ତ ଦୀର୍ଘ ତିରିଶ  ବର୍ଷ ତଳର କଥା ମନେ ପକେଇଲା ,ଆଉ ଭାବୁଥିଲା,ପୁଷି ବୋଧହୁଏ ଠିକ କହୁଛି |ମମତା ମହାନ୍ତି |