ଦିଲ୍ଲୀରେ ଏମ.ବି.ଏ. କରିବାବେଳେ ବୀରୁ ଓ ନୀତାଂକ ପରିଚୟ ହୁଏ |ଏହାପରେ ଦୁହିଁକ ସମ୍ପର୍କରେ ନିବିଡ଼ତା ଆସେ ଓ ଉଭୟେ ଜାତି,ଧର୍ମ ଓ ଭାଷାର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବକୁ ଉଠି ବିବାହ କରନ୍ତି |ଉଭୟଂକ ପିତାମାତା ପିଲାମାନଂକ ଖୁସିରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ନସାଜି ଏହି ବିବାହକୁ ସ୍ବୀକୃତି ଦିଅନ୍ତି |ଦୁହେଁ ଆଇ.ଟି.କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ ଓ ବୀରୁ ଥିଲା ତା ପିତାମାତାଂକ ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ | ସବୁକିଛି ଠିକଠାକ୍ ଚାଲୁଥିଲା |ସମସ୍ୟା ସେତିକିବେଳେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ଯେତେବେଳେ ଅବସର ଗ୍ରହଣ କରିବାପରେ ବୀରୁର ପିତାମାତା ସେମାନଂକ ପାଖରେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ରହିବାପାଇଁ ମନସ୍ଥ କଲେ |ଏହି ପ୍ରସ୍ଥାବ ନୀତାକୁ ଆଦୌ ମଂଜୁର ନଥିଲା | ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁରଂକ ଅନେକ ବୁଝାମଣା ସତ୍ତ୍ବେ କାହିଁକି କେଜାଣି ନୀତା ସେମାନଂକୁ ଆଦୌ ସହ୍ୟ କରିପାରୁନଥିଲା ଓ ଘରେ ସେମାନଂକ ଉପସ୍ଥିତି ତାପାଇଁ ବୋଝ ସଦୃଶ ଥିଲା |ଦିନେ ସେଇକଥା ପାଇଁ ଦୁଇଜଣଂକ ଭିତରେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଲାଗିଲା |ବୀରୁ ନୀତାକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ଯାଇ କହିଲା,ଆମେ ଦୁହେଁ ଚାକିରୀ କରୁଛୁ ;ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆମର ପିଲାଛୁଆ ହେଲେ ଆମ ପାଖରେ ତ କେହି ରହିବା ଦରକାର,ଏକଥା ତମେ ବୁଝୁନ କାହିଁକି ?ବୀରୁ କଥା ଶୁଣି ନୀତା ରାଗିଯାଇ କହିଲା,ତାହେଲେ ମୋକଥା ଶୁଣ,ମୋର ପିଲା ଜନ୍ମ କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ, କି ମୋ ପାଖରେ କେହି ରହିବା ଦରକାର ନାହିଁ |କଥା ବଢି ବଢି ଗୁରୁତର ଆକାର ଧାରଣ କଲା ଓ ଶେଷରେ ପରିଣତି ହେଲା,ଛାଡପତ୍ର !!
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘରର ସର୍ବଗୁଣସମ୍ପନ୍ନା ଝିଅ ମିତୁ ଇଂଜିନିଅର ଥିଲା ଓ ଏକ ଭଲ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲା |ସେମାନଂକ ପରିବାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ନିରାମିଷାସୀ ଥିଲେ |ମିତୁର ଅଫିସରେ ଜଣେ ଖଣ୍ଡାୟତ ପିଲା ମିତୁକୁ ବିବାହ କରିବାପାଇଁ ବହୁତ ଆଗ୍ରହୀ ଥିଲା |ସେ ମଧ୍ୟ ନିରାମିଷାସୀ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ମିତୁର ପିତାମାତା ଜାତି ଉପରେ ସାଲିସ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ | ଶେଷରେ ଏକ କୁଳୀନ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘରର ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ରଂକ ସହିତ ତାର ବାହାଘର ମହାସମାରୋହରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଗଲା |ମିତୁର ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁର ବାହାଘର କଥାବାର୍ତ୍ତା ବେଳେ ଆସବାବ ପତ୍ର ନଦେଇ ସେ ବାବଦକୁ କ୍ୟାଶ ଦେବାପାଇଁ କହିଥିଲେ |ସେଇ ଅନୁସାରେ ମିତୁର ବାପା ପାଂଚଲକ୍ଷ ଟଂକାର ଚେକ୍ ସେମାନଂକୁ ଦେଇଥିଲେ କିନ୍ତୁ ତାହା ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ନଥିଲା |ଶ୍ବଶୁର ଘରୁ ଏକ ଦାମୀ କାର ପାଇବା ପାଇଁ ମିତୁର ସ୍ବାମୀ ରୂପେଶଂକର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାହା ନମିଳିବାରୁ ତାଂକ ମନରେ ଅଶାନ୍ତି ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଥିଲା |ବାହାଘର ପାଇଁ ନେଇଥିବା ଛୁଟି ଶେଷହେବାପରେ ମିତୁ ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେଲା ଓ ପୂର୍ବପରି ତାର ସ୍ବାଭାବିକ ଜୀବନଯାପନ ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା |କିନ୍ତୁ ସେ କ୍ରମେ ଅନୁଭବ କଲା ଯେତେ ଯାହା କଲେବି ଘରେ କେହି ତାହା ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନାହାନ୍ତି |ଏହାର ମୂଳ କାରଣ ଖୋଜିବାକୁ ତାକୁ ବେଶି କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିଲା ନାହିଁ |ଦିନେ ଶାଶୁ କହୁ କହୁ କହିଦେଲେ ,ପୁଅପାଇଁ କେତେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସୁଥିଲା ;ଆମେ କାଂଗାଳ ଘରେ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧି କ୍ଷତିରେ ପଡିଲୁ |ରୂପେଶ ମଧ୍ୟ ମିତୁ ବାପାଂକୁ କଂଜୁସ ଓ ମଖିଚୁସ କହିବାକୁ ପଛେଇଲା ନାହିଁ |ରୂପେଶଂକ ମନ ରଖିବାପାଇଁ ସେ ବ୍ୟାଂକରୁ ଲୋନ ନେଇ ତାଂକ ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ଏକ କାର କିଣି ଦେଇଥିଲା |ଶାଶୁଂକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାପାଇଁ ସେ ତାଂକୁ ମଝିରେ ମଝିରେ ଦାମୀ ଗହଣା ଓ ଶାଢୀ ଉପହାର ଦେଉଥିଲା |ତଥାପି ତାହା ସେମାନଂକ ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ନଥିଲା |ସହର ଭିତରେ ଏକ ଭଲ ଜମି ଦେବାପାଇଁ ସେମାନେ ମିତୁର ବାପାଂକୁ କହିଲେ କିନ୍ତୁ ମିତୁ ଏହାର ଘୋର ବିରୋଧ କଲା |ସେ କହିଲା, ଜମି ଓ ଘର ଆମ ଦୁହିଁକ ଦରମା ଟଂକାରେ ହୋଇପାରିବ ;ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ମୋ ବାପାଂକୁ ବନ୍ଧା ପକେଇ ପାରିବି ନାହିଁ |ଏଥିପାଇଁ ଘରେ ପ୍ରାୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ମତାନ୍ତର ଓ ମନାନ୍ତର ହେଉଥିଲା |ମିତୁର ଶାଶୁଘର ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ସୋମବାର ଓ ଗୁରୁବାରକୁ ବାଦ ଦେଇ ଅନ୍ୟ ଦିନ ମାନଂକରେ ଯେମିତି ହେଉ ଘରେ ଆମିଷ ରନ୍ଧା ହେଉଥିଲା ଓ ମିତୁକୁ ତାହା ରାନ୍ଧିବାକୁ ପଡୁଥିଲା |ପିଲାଦିନୁ ଆମିଷ ଭୋଜନ କରିନଥିବା ମିତୁ ପାଇଁ ଏହା ଏକ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଛଡା ଆଉ କିଛି ନଥିଲା |ନିଜ ସ୍ବଭାବର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିପରୀତ ଝିଅଟିକୁ ବିବାହ କରି ରୂପେଶ ଭାବୁଥିଲେ ସେ ଠକି ଯାଇଛନ୍ତି |ଏସବୁ ସତ୍ତ୍ବେ ସେମାନଂକର ପୁଅଟିଏ ହେଲା |କିନ୍ତୁ ପୁଅର ଦାୟିତ୍ତ୍ବ ନେବାପାଇଁ ମିତୁର ଶାଶୁ ରୋକଠୋକ୍ ମନାକରିଦେଇ କହିଲେ,ମୁଁ ପୋଇଲି କାମ କରିପାରିବି ନାହିଁ |ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ମିତୁ ଚାକିରୀ ଛାଡି ପୁଅର ଲାଳନପାଳନ କରିବ ବୋଲି ଭାବିଥିଲା କିନ୍ତୁ ପରେ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତର ସୁରକ୍ଷା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସେହି ଭାବନାରୁ ଓହରି ଗଲା |ପିଲାକୁ ଆଠମାସ ହେବାପରେ ସେ ତାକୁ ଡେ କେଆରରେ ଛାଡି ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେଲା |ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ପ୍ରତିଦିନ ରାତି ତିନିଟାରୁ ଉଠି ନିଜ କାମ ସହିତ ପିଲା କାମ ଓ ରୋଷେଇବାସ ଶେଷ କରି ନଅ ଟା ସୁଦ୍ଧା ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ପଡୁଥିଲା |ତାର ଏସବୁ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଶାଶୁଘର ଲୋକଂକ ପାଇଁ ଅସହ୍ୟ ଥିଲା |ସେମାନେ ଭାବୁଥିଲେ,ମିତୁ ତା ବାପାଂକ ପ୍ରରୋଚନାରେ ଏସବୁ କାମ କରୁଛି |ରାତି ପାହିଲେ ଶାଶୁଂକ ବୋଲିବାଣୀ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା ଓ ସେ ଦେଖେଇ ଶୁଣେଇ ମିତୁକୁ ଅନେକ କଥା କହୁଥିଲେ |ସହିବାର ସୀମା ଅତିକ୍ରମ କରିବାପରେ ଦିନେ ମିତୁ ପାଟି ଖୋଲିଲା ଓ ସେହିଦିନ ଘରେ ଖଣ୍ଡପ୍ରଳୟ ହୋଇଗଲା |ସେଦିନ ସେ ପୁଅକୁ ଧରି ଘରୁ ବାହାରିବାବେଳେ ରୂପେଶ 'ଆଉ ଏ ଘରକୁ ଫେରିବନି' କହି ଧଡ଼ କରି କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ |ସତକୁ ସତ ମିତୁ ଆଉ ଶାଶୁଘରକୁ ଫେରିଲା ନାହିଁ କି କେହି ତାକୁ ଫେରାଇ ନେବାକୁ ଆସିଲେ ନାହିଁ | ଏବେ ତା ପୁଅକୁ ପାଂଚବର୍ଷ ଓ ସେ ତା ପୁଅପାଇଁ ବଂଚିବା ଶିଖି ଯାଇଛି |
ଭଲ ଘର,ଭଲ ଚାକିରୀ ଦେଖି କିଶୋର ଓ ସଂଗୀତା ନିଜ ଏକମାତ୍ର ଝିଅ ଅର୍ଚ୍ଚିତାର ବାହାଘର ମାନସ ସହିତ କରିଥିଲେ |ବାହାଘର ପରେ ସେମାନେ ମାନସର ନେତାଗିରି ବିଷୟରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ, ଯାହାକି ସେମାନଂକର ଆଦୌ ପସନ୍ଦ ନଥିଲା |ମାନସର ପିତାମାତା ଏକ ଅନୁନ୍ନତ ଗାଁରେ ରହୁଥିଲେ |ଟିକିଏ ଛୁଟି ମିଳିଲେ ମାନସ ଗାଁକୁ ଯାଉଥିଲା |ସେଠାକାର ଲୋକ ପ୍ରତିନିଧିଂକ ସହ ତାର ଭଲ ସମ୍ପର୍କ ଥିଲା |ସେମାନଂକ ସହଯୋଗରେ ସେ ଗାଁରେ ପକ୍କା ରାସ୍ତା ନିର୍ମାଣ କରିବା,ସ୍କୁଲ,କଲେଜ,ପୋଷ୍ଟ ଅଫିସ,ଡାକ୍ତରଖାନା ଇତ୍ୟାଦି ସ୍ଥାପନ କରିବାରେ ସଫଳତା ଅର୍ଜନ କରିଥିଲା | ଯେବେବି ତାର ଗାଁକୁ ଯିବାର ହେଉଥିଲା,ସେ ଅର୍ଚ୍ଚିତାକୁ ତା ବାପଘରେ ଛାଡି ବିନା ଟେନସନରେ ଗାଁକୁ ଯାଇ ତା କାମ କରୁଥିଲା | ଏମିତି ବି ଅର୍ଚ୍ଚିତାର ବାପାଂକ ଘର ସେ ରହୁଥିବା ଘରଠାରୁ ପାଂଚ ମିନିଟର ରାସ୍ତା ଥିଲା |ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଘରେ ରଜ ଓ କୁମାର ପୂର୍ଣିମା ଖୁବ୍ ଧୁମଧାମରେ ପାଳନ କରାଯାଏ |ଗୋଟିଏ ଥର ରଜରେ ମାନସ ଗାଁକୁ ଯିବାପାଇଁ ନିଜ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା |ଅର୍ଚ୍ଚିତା କହିଲା,ଏଇଥର ରଜ ଆମେ ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ମନେଇବା ;ତମେ ଗାଁକୁ ଯାଅନା |ତା କଥା ଶୁଣି ମାନସ ଭୀଷଣ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ତମର ସିନା ବାପା ମା ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି,ତମେ ତାଂକୁ ସବୁବେଳେ ଦେଖୁଛ ,ହେଲେ ମୋ ବାପା ମା ଗାଁରେ ଅଛନ୍ତି,ମୁଁ ରଜ ,କୁଆଁରପୁନେଇରେ ଗାଁକୁ ଯିବିନି ତ ଆଉ କେତେବେଳେ ଯିବି ?ମୋ ଆସିବା ବାଟକୁ ସେମାନେ ଚାହିଁ ବସିଥିବେ |ମାନସ ଯିବାପରେ ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଅନେକ କାନ୍ଦିଲା |ତାକୁ ଏଇଥିପାଇଁ ବେଶି ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା ଯେ ସବୁଥର ପରି ସେ ତାକୁ ବାପାଂକ ଘରେ ନଛାଡି ତର ତର ହୋଇ ଗାଁରୁ ଆସିଥିବା ତା ପିଲାଦିନର ସାଂଗ ସହିତ ଚାଲିଗଲା |ସଂଧ୍ୟାରେ ଅର୍ଚ୍ଚିତା ବାପାଂକ ଘରେ ପହଂଚି ସବୁକଥା କହି ତାଂକ ଆଗରେ ବହୁତ କାନ୍ଦିଲା |କିଶୋର ଓ ସଂଗୀତା ତାକୁ ବୁଝେଇଲେ ଓ ମାନସକୁ ପାନେ ଦେବାପାଇଁ ଚିନ୍ତା କଲେ |ଦୁଇଦିନ ପାଇଁ ଗାଁକୁ ଯିବାକୁ କହି ମାନସ ସେଠାରେ ପୁରା ଚାରିଦିନ ରହିଗଲା |ପଂଚମ ଦିନ ରାତି ନଅଟାରେ ଅର୍ଚ୍ଚିତାକୁ ନେବାକୁ ସେ କିଶୋରଂକ ଘରେ ପହଂଚିଲା |ମାନସ ଆସିବା ଜାଣି ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଚୁପଚାପ୍ ଚାଦରରେ ମୁହଁ ଘୋଡେଇ ଶୋଇ ପଡିଲା |ମାନସ ସହିତ ଗାଁର ଆଉ ଦୁଇଜଣ ଲୋକ ଥିଲେ |ସେ କହିଲା,ସେମାନେ ଘରୁ ସକାଳୁ ବାହାରି ଆସିଲେଣି,କିନ୍ତୁ କଲେଜର କିଛି କାମ ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଖରେ ଅଟକିଯାଇଥିଲେ;ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ଖାଇ ପାରି ନାହାନ୍ତି |କିଶୋରଂକ ଉପରେ ତା କଥାର କିଛି ପ୍ରଭାବ ପଡିଲା ନାହିଁ |ସେ କହିଲେ,ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଶୋଇ ପଡିଲାଣି,ଏବେ ଆଉ ସେ ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ;ଖାଇସାରି କାଲି ଉପରବେଳା ଯିବ |ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଶୋଇ ପଡିଥିବା କଥା ଶୁଣି ମାନସ ବିଶ୍ବାସ କଲା ନାହିଁ |ନିଜେ ଆସି ଦେଖିବା ପରେ ବିଶ୍ବାସ କଲା |ସୌଜନ୍ୟତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ତାଂକ ଘରେ ଖାଇଦେଇ ଯିବାପାଇଁ କିଶୋର କହୁଥିଲେ କିନ୍ତୁ ମାନସ ମନାକରି ଘର ଚାବିନେଇ ଚାଲିଗଲା |ଅର୍ଚ୍ଚିତା ସେମାନଂକ କଥା ଶୁଣୁଥିଲା |ସେମାନେ ଦିନସାରା ଖାଇ ନାହାନ୍ତି ଶୁଣି ତାର ସବୁ ରାଗ କୁଆଡେ ମିଳେଇ ଗଲା |ରାତି ସାରା ତାକୁ ଆଉ ନିଦ ହେଲାନାହିଁ |ଭୋର ପାଂଚଟା ହେବାକ୍ଷଣି ସେ ତାର ବ୍ୟାଗ ଧରି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା |ସେତେବେଳେ କିଶୋର ଗଛରୁ ଫୁଲ ତୋଳୁଥିଲେ |ଅର୍ଚ୍ଚିତାକୁ ଦେଖି କହିଲେ,ଆରେ ମା' ତୁ ଯାଉଛୁ ?'ହଁ ବାପା' କହି ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଗେଟର କିଳିଣି ବନ୍ଦକରି ଦ୍ରୁତ ପଦକ୍ଷେପରେ ଚାଲିଗଲା |ତା ଯିବାବାଟକୁ ଚାହିଁ କିଶୋର ମନକୁ ମନ କହିଲେ,ଆପଣା ସୁନା ତ ଭେଣ୍ଡି,ମୁଁ କହିବି କାହାକୁ ?
By Mamata Mohanty.14.06.2019
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘରର ସର୍ବଗୁଣସମ୍ପନ୍ନା ଝିଅ ମିତୁ ଇଂଜିନିଅର ଥିଲା ଓ ଏକ ଭଲ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲା |ସେମାନଂକ ପରିବାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ନିରାମିଷାସୀ ଥିଲେ |ମିତୁର ଅଫିସରେ ଜଣେ ଖଣ୍ଡାୟତ ପିଲା ମିତୁକୁ ବିବାହ କରିବାପାଇଁ ବହୁତ ଆଗ୍ରହୀ ଥିଲା |ସେ ମଧ୍ୟ ନିରାମିଷାସୀ ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ମିତୁର ପିତାମାତା ଜାତି ଉପରେ ସାଲିସ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ | ଶେଷରେ ଏକ କୁଳୀନ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘରର ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ରଂକ ସହିତ ତାର ବାହାଘର ମହାସମାରୋହରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇଗଲା |ମିତୁର ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁର ବାହାଘର କଥାବାର୍ତ୍ତା ବେଳେ ଆସବାବ ପତ୍ର ନଦେଇ ସେ ବାବଦକୁ କ୍ୟାଶ ଦେବାପାଇଁ କହିଥିଲେ |ସେଇ ଅନୁସାରେ ମିତୁର ବାପା ପାଂଚଲକ୍ଷ ଟଂକାର ଚେକ୍ ସେମାନଂକୁ ଦେଇଥିଲେ କିନ୍ତୁ ତାହା ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ ନଥିଲା |ଶ୍ବଶୁର ଘରୁ ଏକ ଦାମୀ କାର ପାଇବା ପାଇଁ ମିତୁର ସ୍ବାମୀ ରୂପେଶଂକର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାହା ନମିଳିବାରୁ ତାଂକ ମନରେ ଅଶାନ୍ତି ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଥିଲା |ବାହାଘର ପାଇଁ ନେଇଥିବା ଛୁଟି ଶେଷହେବାପରେ ମିତୁ ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେଲା ଓ ପୂର୍ବପରି ତାର ସ୍ବାଭାବିକ ଜୀବନଯାପନ ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା |କିନ୍ତୁ ସେ କ୍ରମେ ଅନୁଭବ କଲା ଯେତେ ଯାହା କଲେବି ଘରେ କେହି ତାହା ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନାହାନ୍ତି |ଏହାର ମୂଳ କାରଣ ଖୋଜିବାକୁ ତାକୁ ବେଶି କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିଲା ନାହିଁ |ଦିନେ ଶାଶୁ କହୁ କହୁ କହିଦେଲେ ,ପୁଅପାଇଁ କେତେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସୁଥିଲା ;ଆମେ କାଂଗାଳ ଘରେ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧି କ୍ଷତିରେ ପଡିଲୁ |ରୂପେଶ ମଧ୍ୟ ମିତୁ ବାପାଂକୁ କଂଜୁସ ଓ ମଖିଚୁସ କହିବାକୁ ପଛେଇଲା ନାହିଁ |ରୂପେଶଂକ ମନ ରଖିବାପାଇଁ ସେ ବ୍ୟାଂକରୁ ଲୋନ ନେଇ ତାଂକ ପସନ୍ଦ ଅନୁସାରେ ଏକ କାର କିଣି ଦେଇଥିଲା |ଶାଶୁଂକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାପାଇଁ ସେ ତାଂକୁ ମଝିରେ ମଝିରେ ଦାମୀ ଗହଣା ଓ ଶାଢୀ ଉପହାର ଦେଉଥିଲା |ତଥାପି ତାହା ସେମାନଂକ ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ନଥିଲା |ସହର ଭିତରେ ଏକ ଭଲ ଜମି ଦେବାପାଇଁ ସେମାନେ ମିତୁର ବାପାଂକୁ କହିଲେ କିନ୍ତୁ ମିତୁ ଏହାର ଘୋର ବିରୋଧ କଲା |ସେ କହିଲା, ଜମି ଓ ଘର ଆମ ଦୁହିଁକ ଦରମା ଟଂକାରେ ହୋଇପାରିବ ;ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ମୋ ବାପାଂକୁ ବନ୍ଧା ପକେଇ ପାରିବି ନାହିଁ |ଏଥିପାଇଁ ଘରେ ପ୍ରାୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ମତାନ୍ତର ଓ ମନାନ୍ତର ହେଉଥିଲା |ମିତୁର ଶାଶୁଘର ଆମିଷ ପ୍ରିୟ ଥିଲେ |ସୋମବାର ଓ ଗୁରୁବାରକୁ ବାଦ ଦେଇ ଅନ୍ୟ ଦିନ ମାନଂକରେ ଯେମିତି ହେଉ ଘରେ ଆମିଷ ରନ୍ଧା ହେଉଥିଲା ଓ ମିତୁକୁ ତାହା ରାନ୍ଧିବାକୁ ପଡୁଥିଲା |ପିଲାଦିନୁ ଆମିଷ ଭୋଜନ କରିନଥିବା ମିତୁ ପାଇଁ ଏହା ଏକ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଛଡା ଆଉ କିଛି ନଥିଲା |ନିଜ ସ୍ବଭାବର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିପରୀତ ଝିଅଟିକୁ ବିବାହ କରି ରୂପେଶ ଭାବୁଥିଲେ ସେ ଠକି ଯାଇଛନ୍ତି |ଏସବୁ ସତ୍ତ୍ବେ ସେମାନଂକର ପୁଅଟିଏ ହେଲା |କିନ୍ତୁ ପୁଅର ଦାୟିତ୍ତ୍ବ ନେବାପାଇଁ ମିତୁର ଶାଶୁ ରୋକଠୋକ୍ ମନାକରିଦେଇ କହିଲେ,ମୁଁ ପୋଇଲି କାମ କରିପାରିବି ନାହିଁ |ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ମିତୁ ଚାକିରୀ ଛାଡି ପୁଅର ଲାଳନପାଳନ କରିବ ବୋଲି ଭାବିଥିଲା କିନ୍ତୁ ପରେ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତର ସୁରକ୍ଷା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସେହି ଭାବନାରୁ ଓହରି ଗଲା |ପିଲାକୁ ଆଠମାସ ହେବାପରେ ସେ ତାକୁ ଡେ କେଆରରେ ଛାଡି ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେଲା |ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ପ୍ରତିଦିନ ରାତି ତିନିଟାରୁ ଉଠି ନିଜ କାମ ସହିତ ପିଲା କାମ ଓ ରୋଷେଇବାସ ଶେଷ କରି ନଅ ଟା ସୁଦ୍ଧା ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ପଡୁଥିଲା |ତାର ଏସବୁ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଶାଶୁଘର ଲୋକଂକ ପାଇଁ ଅସହ୍ୟ ଥିଲା |ସେମାନେ ଭାବୁଥିଲେ,ମିତୁ ତା ବାପାଂକ ପ୍ରରୋଚନାରେ ଏସବୁ କାମ କରୁଛି |ରାତି ପାହିଲେ ଶାଶୁଂକ ବୋଲିବାଣୀ ଆରମ୍ଭ ହେଉଥିଲା ଓ ସେ ଦେଖେଇ ଶୁଣେଇ ମିତୁକୁ ଅନେକ କଥା କହୁଥିଲେ |ସହିବାର ସୀମା ଅତିକ୍ରମ କରିବାପରେ ଦିନେ ମିତୁ ପାଟି ଖୋଲିଲା ଓ ସେହିଦିନ ଘରେ ଖଣ୍ଡପ୍ରଳୟ ହୋଇଗଲା |ସେଦିନ ସେ ପୁଅକୁ ଧରି ଘରୁ ବାହାରିବାବେଳେ ରୂପେଶ 'ଆଉ ଏ ଘରକୁ ଫେରିବନି' କହି ଧଡ଼ କରି କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ |ସତକୁ ସତ ମିତୁ ଆଉ ଶାଶୁଘରକୁ ଫେରିଲା ନାହିଁ କି କେହି ତାକୁ ଫେରାଇ ନେବାକୁ ଆସିଲେ ନାହିଁ | ଏବେ ତା ପୁଅକୁ ପାଂଚବର୍ଷ ଓ ସେ ତା ପୁଅପାଇଁ ବଂଚିବା ଶିଖି ଯାଇଛି |
ଭଲ ଘର,ଭଲ ଚାକିରୀ ଦେଖି କିଶୋର ଓ ସଂଗୀତା ନିଜ ଏକମାତ୍ର ଝିଅ ଅର୍ଚ୍ଚିତାର ବାହାଘର ମାନସ ସହିତ କରିଥିଲେ |ବାହାଘର ପରେ ସେମାନେ ମାନସର ନେତାଗିରି ବିଷୟରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ, ଯାହାକି ସେମାନଂକର ଆଦୌ ପସନ୍ଦ ନଥିଲା |ମାନସର ପିତାମାତା ଏକ ଅନୁନ୍ନତ ଗାଁରେ ରହୁଥିଲେ |ଟିକିଏ ଛୁଟି ମିଳିଲେ ମାନସ ଗାଁକୁ ଯାଉଥିଲା |ସେଠାକାର ଲୋକ ପ୍ରତିନିଧିଂକ ସହ ତାର ଭଲ ସମ୍ପର୍କ ଥିଲା |ସେମାନଂକ ସହଯୋଗରେ ସେ ଗାଁରେ ପକ୍କା ରାସ୍ତା ନିର୍ମାଣ କରିବା,ସ୍କୁଲ,କଲେଜ,ପୋଷ୍ଟ ଅଫିସ,ଡାକ୍ତରଖାନା ଇତ୍ୟାଦି ସ୍ଥାପନ କରିବାରେ ସଫଳତା ଅର୍ଜନ କରିଥିଲା | ଯେବେବି ତାର ଗାଁକୁ ଯିବାର ହେଉଥିଲା,ସେ ଅର୍ଚ୍ଚିତାକୁ ତା ବାପଘରେ ଛାଡି ବିନା ଟେନସନରେ ଗାଁକୁ ଯାଇ ତା କାମ କରୁଥିଲା | ଏମିତି ବି ଅର୍ଚ୍ଚିତାର ବାପାଂକ ଘର ସେ ରହୁଥିବା ଘରଠାରୁ ପାଂଚ ମିନିଟର ରାସ୍ତା ଥିଲା |ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଘରେ ରଜ ଓ କୁମାର ପୂର୍ଣିମା ଖୁବ୍ ଧୁମଧାମରେ ପାଳନ କରାଯାଏ |ଗୋଟିଏ ଥର ରଜରେ ମାନସ ଗାଁକୁ ଯିବାପାଇଁ ନିଜ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା |ଅର୍ଚ୍ଚିତା କହିଲା,ଏଇଥର ରଜ ଆମେ ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ମନେଇବା ;ତମେ ଗାଁକୁ ଯାଅନା |ତା କଥା ଶୁଣି ମାନସ ଭୀଷଣ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ତମର ସିନା ବାପା ମା ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି,ତମେ ତାଂକୁ ସବୁବେଳେ ଦେଖୁଛ ,ହେଲେ ମୋ ବାପା ମା ଗାଁରେ ଅଛନ୍ତି,ମୁଁ ରଜ ,କୁଆଁରପୁନେଇରେ ଗାଁକୁ ଯିବିନି ତ ଆଉ କେତେବେଳେ ଯିବି ?ମୋ ଆସିବା ବାଟକୁ ସେମାନେ ଚାହିଁ ବସିଥିବେ |ମାନସ ଯିବାପରେ ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଅନେକ କାନ୍ଦିଲା |ତାକୁ ଏଇଥିପାଇଁ ବେଶି ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା ଯେ ସବୁଥର ପରି ସେ ତାକୁ ବାପାଂକ ଘରେ ନଛାଡି ତର ତର ହୋଇ ଗାଁରୁ ଆସିଥିବା ତା ପିଲାଦିନର ସାଂଗ ସହିତ ଚାଲିଗଲା |ସଂଧ୍ୟାରେ ଅର୍ଚ୍ଚିତା ବାପାଂକ ଘରେ ପହଂଚି ସବୁକଥା କହି ତାଂକ ଆଗରେ ବହୁତ କାନ୍ଦିଲା |କିଶୋର ଓ ସଂଗୀତା ତାକୁ ବୁଝେଇଲେ ଓ ମାନସକୁ ପାନେ ଦେବାପାଇଁ ଚିନ୍ତା କଲେ |ଦୁଇଦିନ ପାଇଁ ଗାଁକୁ ଯିବାକୁ କହି ମାନସ ସେଠାରେ ପୁରା ଚାରିଦିନ ରହିଗଲା |ପଂଚମ ଦିନ ରାତି ନଅଟାରେ ଅର୍ଚ୍ଚିତାକୁ ନେବାକୁ ସେ କିଶୋରଂକ ଘରେ ପହଂଚିଲା |ମାନସ ଆସିବା ଜାଣି ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଚୁପଚାପ୍ ଚାଦରରେ ମୁହଁ ଘୋଡେଇ ଶୋଇ ପଡିଲା |ମାନସ ସହିତ ଗାଁର ଆଉ ଦୁଇଜଣ ଲୋକ ଥିଲେ |ସେ କହିଲା,ସେମାନେ ଘରୁ ସକାଳୁ ବାହାରି ଆସିଲେଣି,କିନ୍ତୁ କଲେଜର କିଛି କାମ ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଖରେ ଅଟକିଯାଇଥିଲେ;ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ଖାଇ ପାରି ନାହାନ୍ତି |କିଶୋରଂକ ଉପରେ ତା କଥାର କିଛି ପ୍ରଭାବ ପଡିଲା ନାହିଁ |ସେ କହିଲେ,ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଶୋଇ ପଡିଲାଣି,ଏବେ ଆଉ ସେ ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ;ଖାଇସାରି କାଲି ଉପରବେଳା ଯିବ |ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଶୋଇ ପଡିଥିବା କଥା ଶୁଣି ମାନସ ବିଶ୍ବାସ କଲା ନାହିଁ |ନିଜେ ଆସି ଦେଖିବା ପରେ ବିଶ୍ବାସ କଲା |ସୌଜନ୍ୟତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ତାଂକ ଘରେ ଖାଇଦେଇ ଯିବାପାଇଁ କିଶୋର କହୁଥିଲେ କିନ୍ତୁ ମାନସ ମନାକରି ଘର ଚାବିନେଇ ଚାଲିଗଲା |ଅର୍ଚ୍ଚିତା ସେମାନଂକ କଥା ଶୁଣୁଥିଲା |ସେମାନେ ଦିନସାରା ଖାଇ ନାହାନ୍ତି ଶୁଣି ତାର ସବୁ ରାଗ କୁଆଡେ ମିଳେଇ ଗଲା |ରାତି ସାରା ତାକୁ ଆଉ ନିଦ ହେଲାନାହିଁ |ଭୋର ପାଂଚଟା ହେବାକ୍ଷଣି ସେ ତାର ବ୍ୟାଗ ଧରି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା |ସେତେବେଳେ କିଶୋର ଗଛରୁ ଫୁଲ ତୋଳୁଥିଲେ |ଅର୍ଚ୍ଚିତାକୁ ଦେଖି କହିଲେ,ଆରେ ମା' ତୁ ଯାଉଛୁ ?'ହଁ ବାପା' କହି ଅର୍ଚ୍ଚିତା ଗେଟର କିଳିଣି ବନ୍ଦକରି ଦ୍ରୁତ ପଦକ୍ଷେପରେ ଚାଲିଗଲା |ତା ଯିବାବାଟକୁ ଚାହିଁ କିଶୋର ମନକୁ ମନ କହିଲେ,ଆପଣା ସୁନା ତ ଭେଣ୍ଡି,ମୁଁ କହିବି କାହାକୁ ?
By Mamata Mohanty.14.06.2019
No comments:
Post a Comment