ମାନସିକତା

            କଥାରେ କହନ୍ତି,'ଯାହା ଓଡିଶାରେ ନାହିଁ,ତାହା ଆଉ କେଉଁଠି ନାହିଁ '|ଓଡିଶାର ପୁରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର,କୋଣାର୍କ ସୁର୍ଯ୍ୟ ମନ୍ଦିର,ବାରବାଟୀ ଦୁର୍ଗ,ଚିଲିକା,ଖଣ୍ଡଗିରି,ଉଦୟଗିରି,ସିମିଳିପାଳ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ୟାନ,ନନ୍ଦନକାନନ ପ୍ରାଣୀ ଉଦ୍ୟାନ,ଗହୀରମଥା,ଦାରିଂଗିବାଡି,ପଂଚ ଲିଂଗେଶ୍ବର ମନ୍ଦିର,ଚୌଷଠି ଯୋଗିନୀ ମନ୍ଦିର ଆଦି ଅଗଣିତ ଐତିହାସିକ,ପୌରାଣିକ ଓ ଧାର୍ମିକ ସ୍ଥଳ ଆମପାଇଁ ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବ ର ବାର୍ତ୍ତା ବହନ କରେ | ଓଡିଶାର ପ୍ରଗତି ,ଉପଲବ୍ଧି,ଓଡିଆ ବୀରପୁତ୍ର ଓ ସାଧବପୁଅ ମାନଂକର ଅମର ଗାଥା ଓ ସର୍ବୋପରି  ସର୍ବଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ଓଡିଆ ମାନଂକ ବିଶେଷ କୃତିତ୍ତ୍ବ ଓ  ସଫଳତା  ପ୍ରତ୍ୟେକ ଓଡିଆ ପାଇଁ ଆନନ୍ଦ ଓ ପ୍ରେରଣା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ   |ଏହା  ଶତଗୁଣ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଥାଏ ସେତେବେଳେ , ଯେତେବେଳେ ଆମେମାନେ ଓଡିଶା ବାହାରେ ଥାଇ ଓଡିଶା ବିଷୟରେ ଏସବୁ କଥା  ଶୁଣୁ ବା ଟି.ଭି.ଚାନେଲ ମାନଂକରେ ଦେଖୁ  |ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଓଡିଶା ବଦନାମ ହେବା ଭଳି କିଛି ଖବର ଆମେ ଜାଣିବାକୁ ପାଉ ସେତେବେଳେ  ଆମ ଦୁଃଖର ସୀମା ରହେନାହିଁ |ଯେହେତୁ ଆମେ ଓଡିଆ ,ଓଡିଶାର ସୁଖଦୁଃଖ ,ଭଲମନ୍ଦ ସବୁକିଛି  ଆମ ମନରେ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସୃଷ୍ଟି କରେ |
                 ନିକଟରେ ଖବର ମିଳିଲା ,ଓଡିଶାର ବ୍ୟବସାୟୀ ମହାସଂଘ ଏକଜୁଟ ହୋଇ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ଚୀନ ଉତ୍ପାଦିତ ଜିନିଷ କିଣିବେ ନାହିଁ ବା ବିକିବେ ନାହିଁ |ଏହା କମ ବଡ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନୁହେଁ |ନିଜର ଲାଭକ୍ଷତି କୁ ବିଚାରକୁ ନନେଇ ଏପରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା କେବଳ ଓଡିଆ ବ୍ୟବସାୟୀଂକ ପକ୍ଷେ ସମ୍ଭବପର ହୋଇପାରେ  |ସମ୍ଭବତଃ ଏହା ସମଗ୍ର ଭାରତବର୍ଷ ରେ ପ୍ରଥମ  |ଏହା ଶୁଣି ଗର୍ବରେ ଛାତି କୁଂଢ଼େ ମୋଟ ହୋଇଗଲା |କ୍ରୀଡା,ସଂଗୀତ,ସାହିତ୍ୟ ଆଦି ସମସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରରେ କେବଳ ଭାରତ ନୁହେଁ,ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବ କୁ ଓଡିଆ ମାନଂକ ବିଶେଷ ଅବଦାନ ରହିଛି |କେତେକ କହନ୍ତି,ଓଡିଆମାନେ ଓଡିଶା ବାହାରକୁ ଗଲେ ସୁନାମ ଅର୍ଜନ କରନ୍ତି |ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ସେମାନଂକୁ କେହି ଚିହ୍ନନ୍ତି ନାହିଁ ବା ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ |ଏକଥା କେତେକାଂଶରେ ସତ ହୋଇପାରେ |କାରଣ ନିଜକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦର୍ଶାଇବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟର ଛିଦ୍ର ଅନ୍ବେଷଣ କରିବା ବା ତା ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅଯଥା ବିଷୋଦଗାର କରିବା ଲୋକଂକର ଅଭାବ ଓଡିଶା ରେ ନାହିଁ |ଏଠାରେ ପ୍ରତିଭା କୁ ସମ୍ମାନ ଦେବାପାଇଁ ଆମେ କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରୁ ଓ ଏକତାସୂତ୍ରରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଯେ କୌଣସି ମହତ୍ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାପାଇଁ ଆମେ ପଛଘୁଂଚା ଦେଉ |

            ଓଡିଆମାନେ ସାଧାରଣତଃ ସରଳ,ସୁସ୍ବାଦୁ ଓ ପୁଷ୍ଟିକର ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ବେଶି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି |ପୃଥିବୀର ଯେଉଁ କୋଣ ଅନୁକୋଣରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଓଡିଆମାନେ ପଖାଳ ଭାତ,ବଡିଚୁରା,ଆଳୁ ଚକଟା,ବାଇଗଣ ଭର୍ତ୍ତା,ଶାଗ ଓ ମାଛଭଜା ଖାଇବାକୁ ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ |ସେମାନେ ପ୍ରାୟ ଅତ୍ୟଧିକ ତେଲ ମସଲାଯୁକ୍ତ ଖାଦ୍ୟ ବର୍ଜନ କରନ୍ତି |ସେଥିପାଇଁ ଓଡିଆମାନେ ଦୀର୍ଘାୟୁ ଓ ନୀରୋଗ |ନିଜର ପ୍ରକୃତ ବୟସ ଅପେକ୍ଷା ସେମାନେ ଯଥେଷ୍ଟ  କମ ବୟସ୍କ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି | ତିନିବର୍ଷ ତଳେ  ନାତିର ଅନ୍ନପ୍ରାସନ ଆମେ ବାଂଗାଲୋର ରେ କରିଥିଲୁ |ମଧ୍ୟାନ୍ନଭୋଜନ ଦାୟିତ୍ତ୍ବ ଜଣେ ଓଡିଆ କ୍ୟାଟରରଂକୁ ଦିଆ ଯାଇଥିଲା |ସବୁ ବ୍ୟଂଜନ ସେ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଥିଲେ ଯେ ଅତିଥି ମାନଂକ ମୁହଁରୁ ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣି ଶୁଣି ଆମ ଗୋଡ ତଳେ ଲାଗୁନଥିଲା  |ସେମାନେ କହୁଥିଲେ,ଓଡିଆମାନଂକ ଖାଦ୍ୟ ଯେ ଏତେ ସୁସ୍ବାଦୁ ତାହା ଆମେ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଜାଣିଲୁ |
               ଓଡିଶାର ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ବିଶ୍ବପ୍ରସିଦ୍ଧ |ଓଡିଶା ବୁଣାକାରୀଂକ ଚମତ୍କାରିତା ଆଗରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଂକାର ଦାମୀ ଶାଢୀ ଫିକା ପଡିଯାଏ |ନିକଟରେ ମେଲବୋର୍ଣ ଯାଇଥିଲୁ |ଦିନେ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ମୁଁ ଓ ମୋର ସ୍ବାମୀ ନାତିକୁ ଆଣିବାକୁ ତା ସ୍କୁଲ କୁ ଯାଉଥିଲୁ |ବାଟରେ ଆମକୁ ସମ୍ବୋଧନ କରି କେହି କିଛି କହୁଥିବାର ଶୁଣି ଅଟକି ଗଲୁ |ଜଣେ ଅଷ୍ଟ୍ରେଲୀୟ, ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ମୁଁ ପିନ୍ଧିଥିବା ଶାଢୀର ଆଂଚଲକୁ ଧରି କହୁଥିଲେ,'very beautiful,very beautiful'.ସେହି ଶାଢୀ ବିଷୟରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବାରୁ ସ୍ବାମୀ କହିଲେ,ଏହା ଇଣ୍ଡିଆ ର ଟ୍ରେଡିସନାଲ ଡ୍ରେସ |ସେ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ଦେଖି ଏତେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଯାଇ ଥିଲେ ଯେ ସେଥିରୁ ନିଜ ଦୃଷ୍ଟି ଫେରାଇ ପାରୁ ନଥିଲେ |ସେଠାରେ ସିନା ଆମ ପରିଚୟ 'ଭାରତୀୟ' ଥିଲା , ଅନ୍ତର ମଧ୍ୟରେ  ଆମେ କିନ୍ତୁ ଥିଲୁ  ଖାଣ୍ଚି ଓଡିଆ |ସେଦିନ ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢୀ ର ପ୍ରଶଂସା  ଶୁଣି ଆମକୁ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା |ସୂତା ହେଉ ବା ସିଲ୍କ ହେଉ ଅବା ଟସର ହେଉ ସମ୍ବଲପୁରୀ ପୋଷାକ ର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଆଉ କୌଣସିଥିରେ ନାହିଁ |
             ଓଡିଶାର ନୃତ୍ୟ,ସଂଗୀତ,ସଂସ୍କୃତି ସବୁକିଛି ଅତୁଳନୀୟ |ଏଠାରେ ବାରମାସ ରେ ତେରପର୍ବ ପାଳନ କରାଯାଏ |ଓଡିଆମାନେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧର୍ମପରାୟଣ |ଠାକୁରପୂଜା ଶେଷ ନହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରାୟ ଲୋକ ଉପାସ ରହିଥାନ୍ତି |ଓଡିଶାରେ ଗୋଟିଏ ଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରାୟବେଳେ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଏ |ତା ହେଲା,ରାତି ନପାହୁଣୁ ଲୋକେ ହାତରେ ଲମ୍ବା ନଗି ଓ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ଥଳି ନେଇ ଘରୁ ବାହାରି ଯାଆନ୍ତି |ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମଣିଂୱାକ କରିବା  ସଂଗେ ସଂଗେ ୟା ତା ବାଡିରୁ ଫୁଲ ସଂଗ୍ରହ କରିବା |ଏସବୁ ଓଡିଶା ରେ ଚଳେ |କିନ୍ତୁ ବାଂଗାଲୋରରେ ଏହା ଅପରାଧ ବୋଲି ଧରାଯାଏ |ଏଠିକାର ଲୋକେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପୁଷ୍ପପ୍ରେମୀ |ଛୋଟ ଜାଗାଟିଏ ପାଇଲେ ଫୁଲଗଛ ଲଗାଇବାକୁ ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ |ଏଠାକାର ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଂକ ଗଭାରେ ସବୁବେଳେ ଫୁଲମାଳ ଶୋଭା ପାଉଥାଏ |ଏମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ନିଜ ଘର ବାହାରେ ନାନା ପ୍ରକାର ଫୁଲଗଛ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି |ସେହିବାଟ ଦେଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଅନେକ ଲୋକ ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତି |କେହି କେବେ କାହାର ଫୁଲଗଛରେ ହାତ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ଦିନେ ଅସାଧାରଣ ଘଟଣା ଘଟିଲା |ଅଭିଯୋଗ ଆସିଲା,ସେମାନଂକ ଘରୁ ପ୍ରତିଦିନ କେହି ଫୁଲ ଚୋରୀ କରୁଛି |ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକେ ସତର୍କ ହୋଇ ପହରା ଦେଲେ |ଚୋର ଧରା ପଡିଲା |ଆକ୍ଷରୀକ ଅର୍ଥରେ କହିବାକୁ ଗଲେ,ସେମାନେ ଚୋର ନଥିଲେ |ସେମାନେ କିଛି  ଓଡିଆ ଭଦ୍ରମହିଳା ଥିଲେ,ଯେଉଁମାନେ ହାତରେ ବଡ ନଗି ଧରି ମଣିଂୱାକ କରିବା ସଂଗେ ସଂଗେ ଠାକୁରପୂଜା ପାଇଁ ଫୁଲ ଚୋରି କରୁଥିଲେ |
               ବାଂଗାଲୋର ରେ ମଲ୍ ସଭ୍ୟତା ଅଧିକ |ନିଜର ଦୈନନ୍ଦିନ ଆବଶ୍ୟକତା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ସବୁ ଜିନିଷ ମିଳି ଯାଉଥିବାରୁ ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ମଲ୍ ରୁ ଜିନିଷ କିଣିବା ପାଇଁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି |ସେଠାରେ ଅନେକ ସେଲସ୍ ମ୍ୟାନ ଥାଆନ୍ତି |କିଛିବର୍ଷ ତଳେ ଜଣେ ସେଲସ୍ ମ୍ୟାନ ଗ୍ରାହକମାନଂକୁ ଲୋଭ ଦେଖାଇ ଅର୍ଥ ବିନିମୟରେ ବିନା ବିଲ୍ ରେ ଜିନିଷ ବିକ୍ରୀ କରେଇ ଦେଉଥିଲା |ଏଥିରେ ସେ ଏକୁଟିଆ ନଥିଲା |ତା ସହିତ ଆଉ କେତେଜଣ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ |ଥରେ ସେମାନେ ଧରା ପଡିଲେ |ଅନୁସନ୍ଧାନରୁ ଜଣା ପଡିଲା,ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଓଡିଆ |ଆଉ ଗୋଟିଏ ଘଟଣା |କିଛିଦିନ ତଳେ ଆମେ ରହୁଥିବା ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରୁ ଏକ ଛୋଟପିଲା ର ସାଇକେଲ ଚୋରି ହୋଇଗଲା |ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ |କାରଣ ସେଠାରେ ବହୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ଜିନିଷ ମୁକୁଳା ପଡିଥିଲେ ବି କେବେ ଚୋରି ହେବାର ନଜିର ନାହିଁ |ତାଛଡା ସେଠାରେ ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ସି.ସି.ଟି.ଭି.କ୍ୟାମେରା ଲାଗିଛି |ପ୍ରଥମେ ସି.ସି.ଟି.ଭି.କ୍ୟାମେରା ରେ କିଛି ଜଣା ପଡିଲା ନାହିଁ |ପରେ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ଦେଖିବା ପରେ ଜଣା ପଡିଲା ଯେ ଏସବୁ କାମ ସିକ୍ୟୁରିଟି ଗାର୍ଡ଼ ର ଯିଏ କି ମାସେ ତଳେ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲା |ସେ ଧରା ନପଡିବା ପାଇଁ ଅତି  ଚତୁରତାର ସହ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥିଲା |ପ୍ରଥମେ ସେ ମାନୁ ନଥିଲା |ପରେ ଚୋରି କରିଛି ବୋଲି ମାନିଗଲା |ସିଏ ବି ଜଣେ ଓଡିଆ ଥିଲା |
              ସାରା ଭାରତରେ ଏପରି ଘଟଣା ଘଟୁଛି |ଖାଲି ଆମ  ରାଜ୍ୟର ଲୋକଂକୁ ଆମେ ଏଥିପାଇଁ ଦୋଷ ଦେଇ ପାରିବାନି |କିନ୍ତୁ ଆମେ ଯେତେବେଳେ  କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟପାଇଁ ରାଜ୍ୟ ବାହାରକୁ ଆସୁଛୁ,ସେଠାରେ ନିଜ ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିବା ସଂଗେ ସଂଗେ ନିଜ  ରାଜ୍ୟର ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ସବୁବେଳେ ସଜାଗ ରହିବା ଉଚିତ |କାରଣ ଆମର ସମ୍ମାନ ଆମ ରାଜ୍ୟ ତଥା ସମଗ୍ର  ଓଡିଆଜାତିର ସମ୍ମାନ ସହ ଜଡିତ |ଏହା ମୋର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ମତ |
    by--Mamata Mohanty.mo-9437133391,email--mamatamohanty1206@gmail.com      
               

ଆଈଂକ ନିଃଶ୍ୱାସ

                        ଅନୁଷ୍କା ଓ ଅନୁଜଂକ ପାଇଁ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଖୁସିର ଦିନ ସେହିଦିନ ଥାଏ ,ଯେଉଁଦିନ  ଆଈ ଓ ସାନଆଈ ସେମାନଂକ ଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଥାନ୍ତି |ଆଈ ବଡ଼ ଭଉଣୀ |ତାଂକ ସାନଭଉଣୀ ହେଲେ ସାନଆଈ |ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଭଳିକି ଭଳି ଜିନିଷ  ସେମାନେ ସାଂଗରେ ନେଇ ଆସିଥାନ୍ତି |ସେ ସବୁର ପରିମାଣ ବି ଏମିତି ସେମିତି ନୁହେଁ | ସବୁଠାରୁ ବଡ ହୋଲସେଲ୍ ପାକିଂ ଟିଣରେ ବିସ୍କିଟ୍ ,ବସ୍ତାଏ ମୁଢି,ବଡ ହରଲିକ୍ସ୍ ବୋତଲ ରେ ଭର୍ତ୍ତି ଖାଣ୍ଟି ଗୁଆଘିଅ ,ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଫଳ ...ଏମିତି ଆହୁରି କେତେ କଣ ତାର ହିସାବ ନଥାଏ |ଅନୁଷ୍କା ର ଲୋଭ ଥାଏ ଆଈ ସେମାନଂକ ପାଇଁ ଆଣିଥିବା ନୂଆ ଡିଜାଇନ୍ ର ପୋଷାକ ଉପରେ |ଆଈ ରହନ୍ତି କଟକ ରେ |କଟକ ରୁ ସେମାନଂକ ଘରକୁ ଟ୍ରେନ ରେ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଈଂକୁ ଚାରିଘଣ୍ଟା ସମୟ ଲାଗେ |ତା ସହିତ ଏତେ ଗୁଡାଏ ଜିନିଷ ନେଇ ଆସୁ ଥିବାରୁ ଆଈ ଓ ସାନଆଈ ସାଲଓ୍ଵାର କୁର୍ତ୍ତା ପିନ୍ଧି ଆସନ୍ତି |ଅଜା ଓ ସାନଅଜା କେବେଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସ  କରି ସାରିଥିଲେ |ତେଣୁ ଯାହା କରିବେ,ସେମାନେ ଏକୁଟିଆ କରିବେ |ଅନୁଷ୍କା ର ମାଆ ଅରୁଣା,ଆଈଂକର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ |ସାନଆଈ ନିଃସନ୍ତାନ |ଦୁହେଁ ଗୋଟିଏ ଘରେ ରହନ୍ତି |ଆଈ ସବୁବେଳେ କହନ୍ତି,ସାନଆଈ ତାଂକର ନିଃଶ୍ୱାସ  |ତାଂକ ବିନା ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ବଂଚି ପାରିବେ ନାହିଁ |ଆଈ ସବୁବେଳେ ବିନ୍ଦାସ ଓ କର୍ମଚଂଚଳ |ତାଂକର କିଛି ବେମାରୀ ନଥାଏ |କିନ୍ତୁ ସାନଆଈ ଟିକିଏ ମାନ୍ଦା |ସବୁ କାମ ଧୀରେ ସୁସ୍ଥେ କରନ୍ତି |ସବୁବେଳେ ତାଂକୁ କିଛି ନାଁ କିଛି ରୋଗ ଲାଗି ରହିଥାଏ |ସେଥିପାଇଁ ଆଈଂକର ସବୁବେଳେ ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ |
                    ଅନୁଷ୍କା ର ଜନ୍ମ ଫେବୃୟାରୀ ମାସରେ,ଅନୁଜ ର ଅଗଷ୍ଟ  ରେ |ବର୍ଷକୁ ଦୁଇଥର ସେମାନଂକ ଜନ୍ମଦିନ ରେ ଦୁଇ ଆଈ ଯେମିତି ହେଲେ ଆସନ୍ତି |କିନ୍ତୁ ଆଈଂକ ଘରକୁ ଏମାନେ ଏତେ ଯାଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ |ବାପାଂକ ଚାକିରୀ ଜଂଜାଳ,ସବୁବେଳେ କାର୍ଯ୍ୟବ୍ୟସ୍ତ |ଅନୁଷ୍କା ଜାଣିବାରେ ,ସେ ଯେତେବେଳେ ଦ୍ୱିତୀୟ  ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲା, କେବଳ ଗୋଟିଏ ଥର ସେମାନଂକୁ ଆଈଂକ ଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିଲା |ସେତେବେଳେ ଦଶହରା ଛୁଟି |ବାପାଂକର ଦିଲ୍ଲୀରେ ସେମିନାର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଥାଏ |ଗୋଟିଏ ସପ୍ତାହ ର ପ୍ରୋଗ୍ରାମ |ଅନୁଷ୍କା ଓ ଅନୁଜ ର ଅଳି କୁ ଏଡାଇ ନପାରି ବାପା ଆଶୁତୋଷ ସମସ୍ତଂକୁ  ଆଈଂକ ଘରେ ଛାଡି ଏକୁଟିଆ ଦିଲ୍ଲୀ ଗଲେ |ଯେତିକି ଦିନ ସେମାନେ ଆଈଂକ ଘରେ ରହିଲେ,ସ୍ଵର୍ଗରେ  ରହିବା ପରି ଅନୁଭବ କଲେ |ମାଆ ମଧ୍ୟ ଏତେ ଖୁସି ଥିଲେ ଯେ ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମାଆଂକୁ ଏତେ ଖୁସି ହେବାର ଅନୁଷ୍କା  କେବେ ଦେଖି ନଥିଲା |ଆଈଂକ ଘରେ କୌଣସି ଜିନିଷ ର ଅଭାବ ନାହିଁ  |ଘରେ ଗାଈ ଅଛନ୍ତି |ତେଣୁ କ୍ଷୀର,ଦହି,ଚା' ଇତ୍ୟାଦି ର ଅଭାବ ନଥାଏ |ବଗିଚାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର  ଫୁଲଗଛ,ଅମୃତଭଣ୍ଡା,କଦଳୀ, ଓ ଲଂକା ଗଛ |ଆଈ ନିଜ ଘରେ ଲେଡିଜ ସିଲେଇ ଦୋକାନ ଖୋଲିଛନ୍ତି | |ଦୁଇ ଆଈ ମିଶି ସିଲେଇ କରନ୍ତି |ସପ୍ତମୀ  ଠାରୁ ଭସାଣି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସିଲେଇ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ରହେ |କଟକ ରେ ଦଶହରା ଉତ୍ସବ କେତେ ଆଡମ୍ବରରେ ପାଳନ କରାଯାଏ,ସେକଥା  ସେମାନେ ପ୍ରଥମ କରି ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ  |ନୂଆ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ସମସ୍ତେ ଦେବୀ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ବାହାରିଲେ |ଗହଳି ରେ ଚଲାବୁଲା କରିବା ପାଇଁ ଅସୁବିଧା ଉପୁଜିବ,ସେଥିପାଇଁ ଦୁଇ ଆଈ ଓ ମାଆ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧିଥିଲେ |ଦଶହରା ଚାରିଦିନ ଘରେ ରୋଷେଇ ବନ୍ଦ |ବାହାରେ ବୁଲା ଓ ବାହାରେ ଖିଆ |ମେଲଣ ରେ ସେମାନେ ଯାହା ଚାହିଁଲେ,ଆଈ ସେମାନଂକ ପାଇଁ କିଣିଦେଲେ |ମହାଷ୍ଟମୀ ଦିନ ଆଈ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲେ |ନୂଆ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ବାହାରକୁ ଯିବା ବେଳେ ସେ ତାଂକର ପ୍ରିୟ ଗୀତ ଆରମ୍ଭ କଲେ"ନୈନୀତାଲା,ନୈନୀତାଲା,ଘୁମି ଆୟୋ ରେଲା,ଆଁଖୋଁ ମେଁ କାଲା କାଜଲ୍,ବୁଲ ବୁଲ ମାଁ ତେଲା' |ଗୀତ ଗାଇବା ସଂଗେ ସଂଗେ ସେ ଖୁବ୍ ନାଚିଲେ |ତାଂକ ଗୀତ ଶୁଣି ସାନଆଈ ଆସିଲେ |ସେ ମଧ୍ୟ ଆଈଂକ ସାଂଗେ ତାଳ ଦେଇ ନାଚିଲେ |କିଛି ସମୟ ପରେ ଏମାନେ ତିନିଜଣ ମଧ୍ୟ ସେମାନଂକ ସାଂଗେ ନାଚିଲେ |ଘରେ ଖାଲି ଖୁସି ହିଁ ଖୁସି ଥିଲା |ଆଈ କହୁଥିଲେ ,ଯାହା କଟକରେ ଅଛି,ସାରା ରାଜ୍ୟରେ ଆଉ କେଉଁଠି ନାହିଁ |କଟକ ରେ ଫୁଲ ଫୁଟି ମଉଳି ଆସିବା ବେଳକୁ ଅନ୍ୟ ଅଂଚଳରେ ଗଛରେ କଢି ଧରିବା ଆରମ୍ଭ ହେଉଥାଏ |କଟକ ରେ ଯାହା ବି ହୁଏ,ତାକୁ ଅନ୍ୟମାନେ ଅନୁସରଣ କରନ୍ତି |ଆଈ କହନ୍ତି,କଟକ ର ସାଇ ପଡୋଶୀ ନିଜ ଆତ୍ମୀୟସ୍ଵଜନଙ୍କୁ  ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ |କାହାର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ଏକଜୁଟ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି  |'କଟକ' ର ନାମକରଣ ର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ସେ ପିଲାମାନଂକୁ ପ୍ରାଂଜଳ ଭାବରେ ବୁଝାଇ ଦେଇଥିଲେ  |ଆଈଂକ କଥା ଶୁଣି ଅନୁଷ୍କା ଅରୁଣାଂକୁ ପଚାରେ,ଏତେ ଭଲ ଜାଗା ଛାଡି ଆମେ ସେ ଅପନ୍ତରାରେ କାହିଁକି ରହିଛୁ ମା' ?ଆଈଂକ ଘରେ ଏତେ ଜାଗା ଖାଲି ପଡିଛି,ଆମେ କଣ ଏଇଠି ରହି ପାରିବାନି ?ଅରୁଣା ବୁଝାନ୍ତି,ବାପାଂକ ଚାକିରୀ ସେଇଠି,ଆମେ ଏଇଠି କେମିତି ରହିବା ?
                         ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସାତଦିନ କୁଆଡେ ବିତିଗଲା |ସେମାନଂକୁ ନେବାକୁ ଆଶୁତୋଷ ଆସିଲେ |ତାଂକୁ ଦେଖି ଅନୁଷ୍କା ଯିବ ନାହିଁ ବୋଲି କାନ୍ଦ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା |ଅନୁଜ ଖଟ ତଳେ ଲୁଚିଗଲା |ଦୁଇ ଭାଇଭଉଣୀଂକୁ ବୁଝାଇ ଘରକୁ ଆଣିବା ପାଇଁ ଆଶୁତୋଷଂକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ସେହି ଦିନଟି ସେଠାରେ ରହିବାକୁ ପଡିଲା |ସେଦିନ ରାତିରେ ଆଈ ମାଂସ ତରକାରୀ ଓ ଚକୁଳି ପିଠା କରିଥିଲେ |ସମସ୍ତେ ଖୁସି ମନରେ ପେଟ ଭରି ଖାଇଲେ |ପରଦିନ ସକାଳେ ଯିବାବେଳେ ଆଈ ଦୁଇଟା ବଡ ବ୍ୟାଗ ରେ କେତେ କଣ ଜିନିଷ ଭର୍ତ୍ତି କରି ଦେଇଥିଲେ |ମାଆଂକ ଡ୍ରେସ ମଧ୍ୟ ତା ଭିତରେ ରଖିଥିଲେ |ମାଆ ଆସିଲା ବେଳେ ତାକୁ ଆଈ ଘରେ ରଖିଦେଇ ଆସିଲେ |କହିଲେ,ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଆସିବି,ପିନ୍ଧିବି |ଆସିବା ବେଳେ ଆଶୁତୋଷଂକୁ ଛାଡି ସମସ୍ତେ କାନ୍ଦିଲେ  |ଘରେ ପହଂଚିବାର ଅନେକ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୁଇ ଭାଇଭଉଣୀ କେବଳ ଆଈ ଘର ବିଷୟରେ କଥା ହେଉଥିଲେ |ଅନୁଜ କହୁଥିଲା,ଆମ ଆଈ ପରି ଦୁନିଆଁ ରେ ଆଉ କେହି ନାହିଁ |
                        ଅନୁଷ୍କା ର ସେତେବେଳେ ଷଷ୍ଠ ଶ୍ରେଣୀ ,ଅନୁଜ ର ଚତୁର୍ଥ ଶ୍ରେଣୀ |ସାନଆଈଂକ ଦେହ ଖରାପ ଯୋଗୁଁ ସେବର୍ଷ ଅନୁଜ ଜନ୍ମଦିନ କୁ ଆଈ ଆସି ପାରିଲେ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ପଡିଶା ଘର ପିଲା ହାତରେ ଜନ୍ମଦିନ ଡ୍ରେସ,ବିସ୍କିଟ,ଚକଲେଟ ଓ ଆରିଶା ପିଠା ପଠେଇ ଥିଲେ | ଆଈ ଚିଠି ଲେଖିଥଲେ,ଅନୁଷ୍କା ର ଜନ୍ମଦିନ କୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଆସିବେ |ଏଥରକ ଆସିବା ବେଳେ ତା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ବିଶେଷ ଉପହାର ଆଣିବେ ବୋଲି ଆଈ ତାଂକ ଚିଠିରେ ଲେଖିଥିଲେ | ସେ ବିଶେଷ ଉପହାର କଣ,ଏହା ଭାବି ଭାବି ଅନୁଷ୍କା  ଆଖିରୁ ନିଦ ହଜି ଯାଇଥାଏ | ଫେବୃୟାରୀ ଅଠର ତାରିଖ ଯେତେ ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସୁଥାଏ,ଅନେକ କଳ୍ପନା ଜଳ୍ପନାରେ ତା ମନ କୁରୁଳି ଉଠୁଥାଏ |
                    ଦୁଇ ଭାଇଭଉଣୀଂକ ସ୍କୁଲ ସେମାନଂକ ଘର ଠାରୁ ଟିକିଏ ଦୂର |ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ମାସିକିଆ ଭଡା ରିକ୍ସାରେ ସବୁଦିନ ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତି |ସେଦିନ ସୋମବାର,ଫେବୃୟାରୀ ମାସ ଷୋହଳ ତାରିଖ |ଅନୁଷ୍କା ମନେ ମନେ ହିସାବ କରୁଥାଏ,ଆଈ ଓ ସାନଆଈ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଉ ଦିନେ ବାକି ରହିଲା |ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ବେଳେ ସେ ସବୁଦିନ ଗେଟ ପାଖରେ ଅନୁଜ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ |ସେ ଆସିବା ପରେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ରିକ୍ସା ରେ ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି |ସେଦିନ ସେ ଗେଟ ପାଖକୁ ଆସି ଦେଖିଲା,ଆଈ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି |ତାଂକ ହାତରେ ଗୋଟିଏ ବ୍ୟାଗ |କିନ୍ତୁ ସବୁଥର ପରି ଆଈ ତାଂକର ସେ ସାଲଓ୍ଵାର,କୁର୍ତ୍ତା ପିନ୍ଧି ନଥିଲେ କିମ୍ବା ତାଂକ ହାତରେ ଢେର ସାରା ବ୍ୟାଗ ନଥିଲା |ତାଂକ ସାଂଗରେ ସାନଆଈ ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ |ସେ ଆଈଂକ ପାଖକୁ ଦୌଡି ଆସି ଦେଖିଲା,ତାଂକ ମୁଣ୍ଡ ଫାଟି ରକ୍ତ ବାହାରୁଛି |ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇ କହିଲା,ଆଈ ତମେ କେଉଁଠି ପଡିଗଲ ?ତମ ମୁଣ୍ଡ କେମିତି ଫାଟିଲା ??ସାନଆଈ କୁଆଡେ ଗଲେ ??କିନ୍ତୁ ଆଈ କିଛି କହୁନଥିଲେ   |ଏମିତି ପଚାରିବା ଭିତରେ ଆଈ  କୁଆଡେ   ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲେ  |ଆଈ କାହିଁକି କିଛି କହିଲେ ନାହିଁ ବୋଲି ଅନୁଷ୍କା କାନ୍ଦିଲା |ଏମିତି କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ ତା ନିଦ ଭାଂଗିଗଲା |ସେ ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲା,ବାପା ତାକୁ ନିଦରୁ ଉଠାଇ ପଚାରୁଚନ୍ତି,କଣ ହେଲା,କାହିଁକି କାନ୍ଦୁଛୁ ?|ଅନୁଷ୍କା ଧଡପଡ ହୋଇ ଉଠି ପଡିଲା ଓ  ଯାହା ଶୁଣିଲା,ନିଜକୁ ବିଶ୍ୱାସ  କରିପାରିଲାନାହିଁ |ଆଈ ଓ ସାନଆଈଂକ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା |ମାଆ ମୁଣ୍ଡପିଟି କାନ୍ଦୁଥିଲେ |ସେ ମଧ୍ୟ ମାଆଂକୁ କୁଂଢ଼ାଇ କେତେ କାନ୍ଦିଲା |ପଛରେ ଜାଣିଲା,ସାନଆଈଂକୁ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେବା ବେଳେ ସେ ତାକୁ ଦେବାକୁ ଥିବା ଜନ୍ମଦିନ ଉପହାର ତାଂକ ପଡିଶାଘର ପିଲା ହାତରେ ଦେଇ କହିଥିଲେ,ଏଇଟା ଅନୁକୁ ଦେଇଦବୁ,ମୁଁ ପଛରେ ଯିବି |କିନ୍ତୁ ସେଇଦିନ ହିଁ ସାନଆଈ ଗୁରୁତର ହୋଇ ପଡିଲେ ଓ ଶେଷନିଃଶ୍ୱାସ  ତ୍ୟାଗ କଲେ |ତାଂକ ମୃତ୍ୟୁରେ ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇ ଆଈ ଅତିଦୁଃଖରେ କାନ୍ଥରେ ମୁଣ୍ଡପିଟି ଦେଲେ |ସେତିକିରେ ସବୁ ଶେଷ |
                     ସେଦିନ ଠାରୁ ଅନେକ ବର୍ଷ ବିତି ଗଲାଣି |ଆଜି ଅନୁଷ୍କା ଏମ.ବି.ବି.ଏସ .ର ଛାତ୍ରୀ |କିନ୍ତୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ  ଆଈଂକ ସହିତ ତାର  ଶେଷ ଦେଖା ,ଆଜିବି ତା ମନରେ ଜୀବନ୍ତ ହୋଇ ରହିଛି |ଆଈ ସବୁବେଳେ କହୁଥିଲେ,ସାନଆଈ ତାଂକର ନିଃଶ୍ୱାସ  |ତେଣୁ ସାନଆଈଂକ ମୃତ୍ୟୁପରେ ତାଂକର ବଞ୍ଚିବା  ନିରର୍ଥକ ହୋଇଯାଇଥିଲା .........  ଆଈଂକର ଶେଷ ଉପହାର ଏକ ଟେବଲ ଘଣ୍ଟାକୁ ସେ  ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅତି ଯତ୍ନରେ ସାଇତି ରଖିଛି ଓ ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଆଈଂକର ଆଶୀର୍ବାଦ ତା ଉପରେ ଅଛି ବୋଲି ଅନୁଭବ କରିଛି |ମମତା ମହାନ୍ତି