ରୁଦ୍ର ତାର ମାଆଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲା |ପାଠପଢା ,ଖେଳକୁଦ କିଣାକିଣି ବା ଯାହା କିଛି ବି ହେଉ ତାକୁ ପ୍ରଥମେ ତାର ମାଆଙ୍କର ଭରପୁର ସମର୍ଥନ ମିଳୁଥିଲା | ଭଉଣୀ ଶ୍ରେୟା ବାପାଙ୍କର ଗେହ୍ଲି ଥିବାବେଳେ ସେ ଥିଲା ତା ମାଆଙ୍କର ଅତି ଗେହ୍ଲା ପୁଅ |ସେହି ହିସାବରେ ତାର ଦୃଢ଼ ଆଶା ଥିଲା, ମାଆ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାନ୍ଧବୀ ରିୟା ସହିତ ଥିବା ତାର ସମ୍ପର୍କକୁ ସ୍ୱୀକୃତି ଦେବେ |ସେଦିନ ବାପା ଅଫିସ ଓ ଶ୍ରେୟା କଲେଜ ଯାଇଥିବା ବେଳେ ସେ ରିୟାକୁ ନେଇ ଘରକୁ ଯାଇଥିଲା |କିନ୍ତୁ ତାର ଆଶାର ବିପରୀତ ,ମାଆ ତା ସହିତ ରିୟାକୁ ଦେଖିବାକ୍ଷଣି ପ୍ରଚଣ୍ଡ କ୍ରୋଧରେ ଫାଟି ପଡି କଣ ନାହିଁ କଣ ବକି ଦେଇଗଲେ ଓ ରିୟାକୁ ସେ କେବେହେଲେ ସ୍ୱୀକାର କରିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ପରୋକ୍ଷରେ ତାକୁ ଚେତାବନୀ ଦେଇଥିଲେ | | ମାଆଙ୍କର ଏପରି ଚଣ୍ଡୀ ରୂପ ରୁଦ୍ର ପୂର୍ବରୁ କେବେ ବି ଦେଖି ନଥିଲା | ଅନ୍ଧ ପରି ତାର ସବୁ କଥାକୁ ସମର୍ଥନ କରୁଥିବା ମାଆ କିପରି ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇ ପାରିଲେ ବୋଲି ସେ ଭାବି ପାରୁ ନଥିଲା |ମାଆଙ୍କ ଉଦାରତା ବିଷୟରେ ରିୟାକୁ ଅତୀତରେ କହିଥିବା ସବୁ ବଡ଼ ବଡ଼ କଥା ମୁହୂର୍ତ୍ତକେ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା !! ସେତେବେଳେ ତାର ଦୟନୀୟ ଅବସ୍ଥା କଥା କହିଲେ ନ ସରେ |ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ହେଲା,ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରିୟା ଏପରି ଭୟଙ୍କର ଭାବେ ରାଗି ଯାଇଥିଲା ଯେ,ସେହିଦିନ ତାଙ୍କର ବ୍ରେକଅପ ହେବା ପରି ପରିସ୍ଥିତି ଉପୁଜି ଯାଇଥିଲା | |କିନ୍ତୁ ଠିକଣା ସମୟରେ ରୁଦ୍ର ମାଆଙ୍କ ତରଫରୁ ରିୟାକୁ ସହସ୍ରବାର କ୍ଷମା ମାଗି ପରିସ୍ଥିତିକୁ କୌଣସିମତେ ସମ୍ଭାଳି ନେଇଥିଲା |
ଏହାପରେ ରୁଦ୍ର ସତର୍କ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ଓ ରିୟା ସହିତ ଥିବା ତାର ସମ୍ପର୍କକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁପ୍ତ ରଖିଥିଲା |ମାଆ ଭାବୁଥିଲେ,ପୁଅ ମୋର ସୁଧୁରି ଗଲାଣି !କିନ୍ତୁ ରୁଦ୍ରର ଭିନ୍ନ ଯୋଜନା ଥିଲା | ପଢା ଶେଷ କରି ଚାକିରୀ କରିବା କ୍ଷଣି ସେ ତା କାର୍ଯ୍ୟସ୍ଥଳୀକୁ ଚାଲି ଆସିଲା |ସେତେବେଳେ ରିୟା ତା ପାଖକୁ ଚାଲି ଆସିଲା ଓ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ରହିବାକୁ ଲାଗିଲେ |ମାନସିକ ଭାବେ ସେ କେବେଠାରୁ ପରିବାର ସହିତ ତାର ସମ୍ପର୍କ ଛିନ୍ନ କରି ସାରିଥିଲା |
ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦରୀ ରିୟାକୁ ବିବାହ କରିବାପରେ ରୁଦ୍ର ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲା |ସେ ରିୟାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଯୁଆଡେ ଯାଉଥିଲା,ସମସ୍ତଙ୍କର ନଜର ରିୟା ଉପରେ ଅଟକି ଯାଉଥିଲା |ଏଥିରେ ରୁଦ୍ରର ଛାତି କୁଣ୍ଢେମୋଟ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା |ରିୟାକୁ ସକଳ ସୁଖ ସ୍ଵାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ ଦେବାପାଇଁ ସେ ଟିକିଏ ବି କାର୍ପଣ୍ୟ କରୁ ନ ଥିଲା |
ବର୍ଷକ ପରେ ରିୟା ଗର୍ଭବତୀ ହେଲା |ସେତେବେଳେ ସେ ଯାହା କିଛି କାମ କରୁଥିଲା,ସେତକ ବି ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା |ସେତେବେଳେ ରୁଦ୍ର ଘରୁ କାମ କରି ଏକୁଟିଆ ଘର ଓ ବାହାରର ସବୁ କାମ ସମ୍ଭାଳି ନେଲା |ପ୍ରସବର ଦୁଇ ମାସ ପୂର୍ବରୁ ରିୟାର ମାଆ ଆସିବାରୁ ରୁଦ୍ରକୁ ଟିକିଏ ବିଶ୍ରାମ ମିଳିଲା | ପରେ ପରେ ରିୟାର ସାନ ଭଉଣୀ ପ୍ରିୟା ମଧ୍ୟ ସେଠାକୁ ଯିବା ଆସିବା କଲା |ଏଥରକ ଘର ଟି ପ୍ରକୃତ ଘର ପରି ରୁଦ୍ରକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଓ ସେ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲା |ଯେତେବେଳେ ଡୁବୁଲୁ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରଥମ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ଭାବେ ଦୁନିଆଁରେ ପାଦ ରଖିଲା,ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ପଡିଥିଲା |ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ମାଆଙ୍କ କଥା ତାର ବହୁତ ମନେ ପଡିଥିଲା |
ପୁଅକୁ ପ୍ରଥମ ଛଅ ମାସ କେବଳ ମାଆ କ୍ଷୀର ଦେବାପାଇଁ ଡାକ୍ତର ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ନିକିମା ହୋଇ ପିଲାକୁ ବାରମ୍ବାର କ୍ଷୀର ଖୁଆଇବା ପାଇଁ ରିୟାର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନଥିଲା |ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ତାକୁ ଡବା କ୍ଷୀର ପିଆଇବାକୁ ପଡିଲା |କୌଣସିମତେ ବର୍ଷେ ବିତିଗଲା |ଏଥରକ ପୁଅକୁ ଡେ କେୟାରରେ ଛାଡିବା ପାଇଁ ରିୟା ରୁଦ୍ରକୁ ଅନୁରୋଧ କଲା |କିନ୍ତୁ ରୁଦ୍ର ରାଜି ହେଲାନାହିଁ |ସେ କହିଲା,କର୍ମଜୀବି ମହିଳା ମାନେ ସିନା ବାଧ୍ୟବାଧ୍ୟକତାରେ ପିଲାକୁ ଡେ କେୟାରରେ ଛାଡ଼ୁଛନ୍ତି,ତମର କଣ ଅସୁବିଧା ଅଛି ?ବାସନ ମଜା,ଘର ଓଳା ପୋଛା ଓ ରୋଷେଇ କରିବା ପାଇଁ ଲୋକ ଖଞ୍ଜା ହୋଇଛନ୍ତି,କେବଳ ମାତ୍ର ପିଲାକୁ ସମ୍ଭାଳିବା କଥା,ତା ପୁଣି ତମ ନିଜ ପିଲା,ଏତକ ତମ ଦ୍ୱାରା ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ ?ସେଦିନ ଏଇ କଥାକୁ ନେଇ ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ଝଗଡା ହୋଇଥିଲା |
ରିୟା ପାଖକୁ ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ପ୍ରିୟା ଆସୁଥିଲା |ତା ସହିତ ତାର ପୁରୁଷ ବନ୍ଧୁ ପିୟୁଷ ବି ଆସୁଥିଲା |ବେଳେ ବେଳେ ପିୟୁଷ ଏକୁଟିଆ ଆସି କିଛିଦିନ ରହି ଚାଲି ଯାଉଥିଲା |ଇଚ୍ଛା ନ ଥିଲେ ବି ରୁଦ୍ର ଏହାକୁ ବିରୋଧ କରି ପାରୁନଥିଲା |ଦିନେ ଅଫିସରେ ଥିବାବେଳେ ସାମନା ଘର ପଡୋଶୀ ଫୋନ କରି କହିଲେ,ଆପଣଙ୍କ ଘର ବାହାରୁ ବନ୍ଦ ଅଛି,ଭିତରେ ପୁଅ ଅନେକ ବେଳୁ ରାହା ଧରି କାନ୍ଦୁଛି |ଏକଥା ଶୁଣି ରୁଦ୍ର ତୁରନ୍ତ ଘରକୁ ଛୁଟି ଆସିଲା | ବାଇକ ରଖିବାବେଳେ ସିକ୍ୟୁରିଟି କହିଲା,ମାଡାମ ତାଙ୍କ ଫ୍ରେଣ୍ଡଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଯାଇଛନ୍ତି,ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଫେରି ନାହାନ୍ତି |ତା କଥା ଶୁଣିବାକୁ ରୁଦ୍ରର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନଥିଲା |ସେ ତୁରନ୍ତ ଲିଫ୍ଟ ଯୋଗେ ଉପରକୁ ଚାଲିଆସିଲା |ସେତେବେଳେ ତାର ଘର ସମ୍ମୁଖରେ ଅନେକ ଲୋକ ଜମା ହୋଇଥିଲେ |ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ନଜର ଅନ୍ଦାଜ କରି ଚାବି ଖୋଲି ଭିତରକୁ ପଶିଗଲା ଓ ଡୁବୁଲୁ କୁ ଟେକି ନେଇ ଛାତିରେ ଜାବୁଡି ଧରିଲା |ପିତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଡୁବୁଲୁର କାନ୍ଦ ବନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା |କିନ୍ତୁ ରୁଦ୍ର ଆଖିରୁ ସେମିତି ଲୁହଧାର ଝରି ଚାଲିଥିଲା |ଏତିକିବେଳେ ତାର ନଜର ସମ୍ମୁଖସ୍ଥ ବ୍ଲାକ ବୋର୍ଡ ଉପରେ ପଡିଲା,ଯେଉଁଥିରେ ରିୟା ଦୁଇ ଧାଡି ଲେଖି ଯାଇଥିଲା ,"ମୁଁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଯାଉଛି,ମତେ ଖୋଜିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବନି" |ରୁଦ୍ରର ପିଞ୍ଜରା ଥରେଇ ଅନ୍ତର ଭିତରୁ ପ୍ରବଳ ବେଗରେ କୋହ ବାହାରି ଆସିଲା |ସେ କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ କହିଲା,'ମାଆ ଲୋ,ତୋ କଥା ନମାନି ମୁଁ ବହୁତ ବଡ଼ ନାମ ନେଲି,ମତେ କ୍ଷମା କରିଦେ |
ରିୟା ଯାହା ସହିତ ପଳାୟନ କରିଥିଲା,ସେ ତାର ସାନ ଭଉଣୀ ପ୍ରିୟାର ପୁରୁଷ ବନ୍ଧୁ ପିୟୁଷ ଥିଲା ବୋଲି ପରେ ଜଣା ପଡିଲା !!
