କୃତି ଓ ଶୃତି ଦୁଇ ଭଉଣୀ ଥିଲେ |ଶୃତି ବଡ଼ ଥିଲା କୃତି ଥିଲା ସାନ |ଶୃତି ତା ମାଆ ପରି ଗୌରବର୍ଣ୍ଣା ଓ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ଥିଲା |ସେ ଏକ ସରକାରୀ ସ୍କୁଲରେ ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀ ଥିଲା |କୃତି ର ଗଢ଼ଣ ସୁନ୍ଦର ଥିଲେବି ସେ ତା ବାପାଙ୍କ ପରି ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣ ର ଥିଲା |ସେ ନବମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ୁଥିବା ସମୟରେ ଶୃତିର ବିବାହ ସ୍ଥିର ହୋଇଗଲା | |ପୁଅଘର ବ୍ୟବସାୟୀ ପରିବାର ଥିଲେ |ତାଙ୍କର ବର୍ଷକୁ କୋଟି କୋଟି ଟଂକାର କାରବାର |ପିଲାଟି ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ ,ପାଂଚ ଭାଇ,ଚାରି ଭଉଣୀଂକ ମଧ୍ୟରେ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ||ବିନା ଯୌତୁକରେ,ଆର୍ଯ୍ୟସମାଜରେ ବାହାଘର କରିବାକୁ ସେମାନେ ରାଜି ଥିଲେ |ବିଭିନ୍ନ ସୂତ୍ରରୁ ଖବର ନେଇ ସଦାନନ୍ଦ ଜାଣିଲେ,ସେମାନେ ଭଲଲୋକ,ପିଲାଟି ବି ବହୁତ ଭଲ |ନିଜର ଆର୍ଥିକ ପରିସ୍ଥିତି ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ କୁ ଆଖି ଆଗରେ ରଖି ସେ ପ୍ରସ୍ତାବରେ ରାଜି ହୋଇଗଲେ |ସେତେବେଳେ କୃତିର ଫାଇନାଲ ପରୀକ୍ଷା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ |ସେ ସଦାନନ୍ଦଂକୁ କହିଲା,ବାବା,ମୋ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ଅପା ବାହାଘର କରିବ |ମୋର ଆଗକୁ ବହୁତ ପାଠ ପଢିବାର ଅଛି ,ବହୁତ କିଛି କରିବାର ଅଛି |ସେଥିପାଇଁ ଏଇ ପରୀକ୍ଷାରେ ମତେ ଭଲ ନମ୍ବର ଆଣିବାକୁ ପଡିବ |ସଦାନନ୍ଦ କହିଲେ,ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା ମା,ପରୀକ୍ଷା ପରେ ଖରା ଛୁଟିରେ ଅପା ବାହାଘର ହବ |ସଦାନନ୍ଦଂକ ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣି କୃତି ଖୁସି ମନରେ ପାଠ ପଢିଲା,ପରୀକ୍ଷା ଦେଲା |ପରୀକ୍ଷାରେ ଭଲ ଫଳ ଆସିବ ବୋଲି ତା ମନରେ ଦୃଢ ବିଶ୍ବାସ ଥାଏ |ଇଂରାଜୀ ମେ' ମାସ ଅକ୍ଷିତୃତିୟା ଦିନ ବାହାଘର ତାରିଖ ଧାର୍ଯ୍ୟ ହେଲା |ଶୃତି ପାଇଁ ଭଲ ଶାଢୀ,ଗହଣା କିଣା ହେବାବେଳେ କୃତି ତା ନିଜପାଇଁ ଦୁଇ/ତିନି ହଳ ଡ୍ରେସ କିଣିଲା |ତା ସହିତ ମ୍ୟାଚ୍ ପାଇଲା ଭଳି ଇମିତେସନ ଅଳଂକାର ଓ ଚପଲ କିଣିଲା |ବାହାଘର ଦିନକ ଆଗରୁ ଅପା ସାଂଗରେ ପାର୍ଲର୍ ଯାଇ ଫେସିଆଲ କରି ଆସିଲା |ସବୁକିଛି ଠିକ ଠାକ୍ ଚାଲିଥିଲା ଓ ,ସମସ୍ତଂକ ମନ ଖୁସିଥିଲା |
ବାହାଘର ଦିନ ଶୃତି ବୋହୁ ବେଶରେ ପରୀ ଭଳି ଦିଶୁଥାଏ |ସବୁରି ମୁହଁରେ ଶୃତି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ର ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା |କୃତି ହାତରେ ଟଂକା ଦେଣ ନେଣର ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ରହିଥିଲା |କେତେ ଟଂକା ଆସିଲା,କାହାକୁ କେତେ ଟଂକା ଦିଆଗଲା,କିଏ କଣ ବେଭାର ଦେଲା,ସବୁ ସେ ଟିକିନିଖି ଗୋଟିଏ ଡାଇରୀରେ ଲେଖୁଥିଲା |ବର ଆସିବା ବେଳକୁ ସମସ୍ତେ ବରକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ,ବାହାରକୁ ଦୌଡିଗଲେ,କୃତି ମଧ୍ୟ ସେମାନଂକ ସାଂଗରେ ଚାଲିଗଲା |ଜ୍ୱାଇଁ ଅକ୍ଷର ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଥିଲେ |ସମସ୍ତେ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଉଥିଲେ,ଝିଅକୁ ଜ୍ୱାଇଁ ବଢିଆ ମ୍ୟାଚ୍ |ଏକଦମ ହର ପାର୍ବତୀ ଯୋଡି |ସେଇକଥା କହିବା ପାଇଁ ସେ ଶୃତି ପାଖକୁ ଦୌଡି ଆସିଲା |ହେଲେ ଶୃତି ସେଠାରେ ନ ଥିଲା |ଆଖ ପାଖ ରୁମ ,ଗାଧୁଆ ଘର,ପାଇଖାନା ସବୁଆଡେ ଖୋଜିଲା,କେଉଁଠି ତାକୁ ପାଇଲା ନାହିଁ |ଭୟରେ ଛାନିଆ ହୋଇ ସେ ବାପା ସଦାନନ୍ଦଂକୁ ଏ କଥା କହିଲା |ସେ ତଟସ୍ଥ ହୋଇଗଲେ |ଏହା ମାନସମ୍ମାନ ର କଥା ଥିଲା |ତଥାପି ସେ କାହା କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ ନ କରି ନିଜେ ଯାଇ ସବୁ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଖୋଜିଲେ ,କିନ୍ତୁ ସବୁ ବୃଥା ଥିଲା |ଶେଷରେ ଜଣେ ରାନ୍ଧୁଣିଆ ସହଯୋଗୀ କହିଲା,ଝିଅକୁ ଗୋଟିଏ ଯୁବକ ସହିତ କଥା ହୋଇଥିବାର ସେ ଦେଖିଛି |ସଦାନନ୍ଦ ପଚାରିଲେ ,କେତେବେଳେ?ସେ କହିଲା,ଆଜ୍ଞା,ବର ଆସିବା ଠିକ ଆଗରୁ |ସଦାନନ୍ଦ ଉତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ କହିଲେ,କାହିଁକି ତୁ ମତେ କହିଲୁନି,ମୁଁ ଏବେ କଣ କରିବି |କୃତି କୁ କହିଲେ,ତୁ ସବୁବେଳେ ତା ପାଖେ ପାଖେ ଥିଲୁ,ସବୁ ଜାଣିଥିଲୁ,ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ତାକୁ ଖସେଇ ଦେଇ କହୁଚୁ କଣ ନାଁ,ଅପା କୁଆଡେ ଗଲା ମୁଁ ଜାଣିନି |କୃତି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା,ସତ କହୁଛି ବାବା,ଅପା ବିଷୟରେ ମୁଁ କିଛି ଜାଣିନି,ମୁଁ ତ ମୋ ପାଠ ପଢାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି |ସଦାନନ୍ଦଂକ ର ମୁଣ୍ଡ କଣ ହୋଇଗଲା |ସେ ଯାଇଁ ବିଛଣାରେ ଶୋଇ ପଡିଲେ |ଅନୁପମାଂକ ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ତଦୃପ |ସେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟି ବାହୁନି ବାହୁନି କାଂଦୁଥାଆନ୍ତି |ଧୀରେ ଧୀରେ ଖବର ଏ କାନରୁ ସେ କାନ ହୋଇ ବରପିତାଂକ ପାଖରେ ପହଂଚିଲା |ସେ ଘଟଣା କଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସଦାନନ୍ଦଂକୁ ଡକାଇଲେ |ହେଲେ ତାଂକ ପାଖକୁ ଯାଇ ଏ ବିଷୟରେ କଥା ହେବା ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ନ ଥିଲେ |ସଦାନନ୍ଦଂକ ସାନଭାଇ ହୃଦାନନ୍ଦ ତାଂକ ପାଖକୁ ଗଲେ |ବରପିତା ସବୁ ଶୁଣି ତାଂକ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଶୁଣାଇଲେ,'ବର ଫେରିବନି,ଯଦି ବଡ ଝିଅ ନାହିଁ,ତାହେଲେ ଆମେ ସାନ ଝିଅ କୁ ବୋହୁ କରି ନେବୁ'|ହୃଦାନନ୍ଦ ,ଅନୁପମା ଓ ସଦାନନ୍ଦଂକୁ ଏ କଥା ଜଣାଇଲେ |ସଦାନନ୍ଦ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ କୃତି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା,ନାଁ ବାବା,ମୁଁ ଜମା ବାହା ହେବିନି,ମୁଁ ପାଠ ପଢିବି |ସେତେବେଳେ ତାର କାନ୍ଦୁରା ମୁଁହକୁ ଦେଖି ସଦାନନ୍ଦ କହିଲେ,ନାଁ ମା ବଡ ପାଇଁ ମୁଁ ତତେ ବଳି ପକାଇ ପାରିବିନି,ଏବେ ଯାହା କରିବାର କଥା ମୁଁ କରିବି |ତାଂକର ବିବର୍ଣ୍ଣ ମୁଂହକୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲା କୃତି |ବାବା କିଛି ଅଘଟଣ କରିବାକୁ ଯାଉ ନାହାନ୍ତି ତ !ଭୟରେ ସେ ଶିହରି ଉଠିଲା |ସେ ସେଇକ୍ଷଣି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲା,ତା ଜୀବନ ପଛେ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଉ,ବାବା ମା ତାର ସବୁବେଳେ ବଂଚି କରି ଥାଆନ୍ତୁ |ସେ କାନ୍ଦ ବନ୍ଦ କରି ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା,ବାବା,ମା ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ମୁଁ ରାଜି ଅଛି,ତୁମେ ସେମାନଂକୁ କହି ଦିଅ |ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ଭିତରେ ଚାରିଆଡେ ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ଖେଳିଗଲା |ବାଜା ବାଜିଲା,ବେଦୀ ବରଣ ହେଲା,ଯାହା ପରେ ଯାହା ହେବା କଥା,ସବୁ ସୁରୁଖୁରୁରେ ଆଗେଇ ଚାଲିଲା |ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ ନେଇ ,ନିଜର ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ,କୃତି ଗଲା ଶାଶୁଘରକୁ |
କୃତି ଅକ୍ଷର ଠାରୁ ଅନେକ ବର୍ଷ ଛୋଟ ଥିଲା |ଅକ୍ଷର ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଡ ଥିଲା |ତା ତଳ ଭଉଣୀ ଆହୁତି ବାହା ହୋଇ ସାରିଥିଲା,କିନ୍ତୁ ଶାଶୁ ଘରେ କିଛି ମନାନ୍ତର ଯୋଗୁଁ ,ଆସି ବାପଘରେ ରହୁଥିଲା |ତା ତଳେ ଦୁଇ ଭାଇ ଅମିତ ଓ ଅଭିଳାଷ ବିଦେଶ ରେ ରହି ପାଠ ପଢୁଥିଲେ |ସେମାନଂକ ତଳେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ,ତାପରେ ଆଉ ଦୁଇ ଭାଇ ଓ ଗୋଟିଏ ଭଉଣୀ |ସବା ସାନ ନଣନ୍ଦ ତାଠାରୁ ବର୍ଷେ ଛୋଟ ଥିଲା |ଶ୍ୱଶୁର ଆଶୁତୋଷ ଓ ଶାଶୁ ଅରୁନ୍ଧତୀ ବହୁତ ଶାନ୍ତ,ସରଳ ଓ ମିଷ୍ଟଭାଷୀ ଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ନିଜେ ପସନ୍ଦ କରିଥିବା ଝିଅକୁ ବୋହୂ କରି ପାରି ନ ଥିବାରୁ ତାଂକ ମନ ଅଶାନ୍ତ ଥିଲା |କ୍ରମେ କୃତିର କଥାବାର୍ତ୍ତା,ବ୍ୟବହାର,ଚାଲିଚଳନ ଦେଖିବା ପରେ ସେମାନେ ଅନୁଭବ କଲେ,ଈଶ୍ବରଂକ ଅଶେଷ କୃପା ଯୋଗୁଁ ତାଂକୁ ବୋହୂ ରୂପେ ରତ୍ନ ଟିଏ ମିଳି ଯାଇଛି | ଶାଶୁଘରେ କେବଳ ଆହୁତିକୁ ଛାଡି ସମସ୍ତେ କୃତିକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ |ଆହୁତିର ମନ ଭିତରେ ତା ପ୍ରତି ଇର୍ଷା ଭାବ ଥିଲା,ସବୁବେଳେ ତାର ଦୋଷ ତୃଟି ଦେଖୁଥିଲା,ତାର ବୋଲହାକ ଶୁଣିବାକୁ ତାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିଲା |କୃତି ବୟସରେ ତାଠାରୁ ସାନ ଥିଲେହେଁ ମାନ୍ୟରେ ବଡ ଥିଲା |ତଥାପି ସେ ନିଜ ମନରେ ତା ପ୍ରତି କ୍ରୋଧ ଭାବ ଆଣିବାକୁ ଦେଉ ନ ଥିଲା ଓ ବିନା ପ୍ରତିବାଦରେ ତା ଆଦେଶ ପାଳନ କରୁଥିଲା |
ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଶୃତି ଠାରୁ ଫୋନ ଆସିଲା |ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥିଲା,ମୋର ଭୁଲ ପାଇଁ ମତେ କ୍ଷମା କରିଦେ କିଟି |ମୋ ପାଇଁ ତୁ ଏତେ କଷ୍ଟ ସହିଲୁ,ବାବା ମା ନିନ୍ଦା ଅପମାନ ସହିଲେ |ମୋ ପାଇଁ ଏତିକି କଷ୍ଟ କରିବୁ,କାଲି ଅଧ ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଆମ ଘର, ମାନେ ବାବାଂକ ଘରକୁ ଆସିବୁ | କୃତି ପଚାରିଲା,କଣ ପାଇଁ?ଶୃତି କହିଲା,ବାବା ମତେ ଘରେ ପୁରାଇ ଦେଉ ନାହାନ୍ତି |ତୁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଯେମିତି ହେଲେ ଆସିବୁ |କୃତି କହିଲା,ତୋ ଶାଶୁ ଘର ଲୋକେ କୁଆଡେ ଗଲେ?ଶ୍ରୁତି କହିଲା,କି ଶାଶୁଘର?ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମ ପାଇଁ ତାଂକ ଦୁଆର ବନ୍ଦ |ଦେଖା ହେଲେ ସବୁ କହିବି,ତତେ ମୋ ରାଣ ରହିଲା ,ତୁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଆସିବୁ,ମୁଁ ବାଟରେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବି,ତୁ ଘରକୁ ଗଲେ ମୁଁ ଯିବି |କୃତି କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଫୋନ ରଖିଦେଲା ଶ୍ରୁତି |କୃତି ଭାବି ପାରୁ ନ ଥିଲା,ତାର କଣ କରିବା ଉଚିତ |ଅନେକ ଭାବି ଚିନ୍ତି ସେ ଶାଶୁଂକୁ କହିଲା,ମା',ମୁଁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଘଣ୍ଟାଏ ପାଇଁ ଆମ ଘରକୁ ଯାଇ ପାରିବି?ଶାଶୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,କଣ ହେଇଚି ମା?କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଚି?ବାବା ମାଆଂକର ଦେହ ଭଲ ଅଛି ତ ?କୃତି ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ କହିଲା,ସମସ୍ତେ ଭଲ ଅଛନ୍ତି,ମୁଁ ଏମିତି ଟିକେ ବୁଲି ଆସି ଥାନ୍ତି |ଅରୁନ୍ଧତୀ କହିଲେ,କିଛି ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର ନାହିଁ,ଅକ୍ଷର ସେଇପଟେ ଯାଉଛି,ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଗରୁ ଛାଡି ଦେବ,ଫେରିଲା ବେଳକୁ ନେଇ ଆସିବ |
କୃତିକୁ ନେଇ ଅକ୍ଷର ସଦାନନ୍ଦଂକ ଘରେ ଅପରାହ୍ନରେ ଛାଡି ଦେଇ ଆସିଲା,କହିଦେଇ ଗଲା,ଘଣ୍ଟାଏ ପରେ ଆସି ନେଇଯିବ |କୃତିକୁ ଅସମୟରେ ଦେଖି ସଦାନନ୍ଦଂକ ହୋସ ଉଡିଗଲା |ସେ ପଚାରିଲେ,ଏତେ ବେଳେ କିଛି ନ କହି ଚାଲି ଆସିଲୁ,ସବୁ ଭଲ ତ ?କୃତି ପରେ ପରେ ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରୁତି ଆସି ପହଂଚିଲା,ସେତେବେଳେ ସେ ଜାଣି ପାରିଲେ ଘଟଣା ଟା କଣ |ରାଗରେ ପଂଚମ ହୋଇ କହିଲେ,କିଟି,ତାକୁ କହ,ସେ ଅତି ଶୀଘ୍ର ଏ ଘର ଛାଡି ଚାଲିଯିବ,ନ ହେଲେ ମୁଁ କଣ ନାଇଁ କଣ କରି ବସିବି |କୃତି କହିଲା,ବାବା,ସେମିତି କୁହ ନାହିଁ |ପିଲାଦିନେ ତମେ ଅପାକୁ ଏତେ ଭଲ ପାଉ ଥଲ ବୋଲି ତାକୁ ତମ ପାଖରେ ରଖି ମତେ ଗାଁ ରେ ଜେଜେମାଂକ ପାଖରେ ଛାଡିଲ |ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ସିନା ବେଶିଦିନ ପିତୃ ମାତୃ ସୁଖ ଲେଖା ନାହିଁ,ତାକୁ କାହିଁକି ସେ ସୁଖରୁ ବଂଚିତ କରୁଛ ବାବା ?ତା କଥା ଶୁଣି ସଦାନନ୍ଦଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା |ସେ କହିଲେ,ମା' ତୋ ମନ ଭିତରେ ଏତେ ଦୁଃଖ ଲୁଚାଇ ରଖିଚୁ? ତୁ ଯଦି ସେଦିନ ହଁ କହି ନ ଥାଆନ୍ତୁ,ମୋ ଜୀବନ ପଛେ ଯାଇଥାନ୍ତା,କେବେହେଲେ ତୋ ବାହାଘର କରି ନଥାନ୍ତି |କୃତି ସଦାନନ୍ଦଂକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ କହିଲା,ମୋ କଥା ଧରନି ବାବା,ତମ ମାନଂକ ସ୍ନେହ ପାଇଁ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଝୁରି ହେଉଚି,ସେଇଥିପାଇଁ ସେମିତି କହିଦେଲି |ତମେ ଅପାକୁ ଘରେ ରଖ |ସୁବିଧା ଅସୁବିଧା ବେଳେ ସେ ତମର ସାହାଯ୍ୟରେ ଆସିବ |ଆମ ଦୁଇ ଜଣଂକୁ ଛାଡିଦେଲେ,ତୁମର ଆଉ କିଏ ଅଛି କହିଲ ?ଅପା ଓ ଭାଇନାଂକ ପାଇଁ ଛୋଟ ମୋଟ ଚାକିରୀ ବୁଝି ଦିଅ,ସେମାନେ ଭଲରେ ରହିଲେ,ତୁମ ଚିନ୍ତା ଯିବ |କୃତି ଅନେକ ବୁଝାଇବା ପରେ ସଦାନନ୍ଦ ଓ ଅନୁପମା ଶ୍ରୁତି ଓ ସମର୍ଥଂକୁ ଘରେ ରଖିବା ପାଇଁ ରାଜି ହେଲେ |ଆସିଲା ବେଳେ କୃତି ବହୁତ ରାଣ ନିୟମ ପକାଇ ଶ୍ରୁତିକୁ ଅନୁରୋଧ କଲା,ଘରେ ରହି ବାବା ମାଆଂକର ଯେମିତି କିଛି ଅସୁବିଧା ନ ହୁଏ ସେକଥା ଧ୍ୟାନ ଦେବ |
କୃତି ବାହା ହେବା ବେଳକୁ ସଦାନନ୍ଦଂକ ଚାକିରୀ କାଳ ଆହୁରି ଦଶ ବର୍ଷ ଥିଲା |ଏହି ସମୟ ଭିତରେ କୃତିର ପୁଅଟିଏ ହେଲା |ତାର ସବୁ ଦିଅର,ନଣନ୍ଦ ବିବାହ କଲେ |ଆହୁତି ର ଶାଶୁଘରେ ଥିବା ସମସ୍ୟା ତୁଟିଗଲା,ସେ ଶାଶୁଘରକୁ ଫେରିଗଲା |ସଦାନନ୍ଦଂକ ଚାକିରୀ ଆଉ ଦୁଇ ବର୍ଷ ବାକି ଥିବାବେଳେ ଉଚ୍ଚ ରକ୍ତଚାପ ସମସ୍ୟା ଉତ୍କଟ ଆକାର ଧାରଣ କରି ମସ୍ତିଷ୍କ ରକ୍ତସ୍ରାବ ହୋଇ ତାଂକର ଅକାଳ ବିୟୋଗ ହେଲା |ରିହାବିଲିଟେସନ ସ୍କିମ୍ ରେ ଶ୍ରୁତି ତାଂକ ସ୍ଥାନରେ ସରକାରୀ ଚାକିରୀ ପାଇଲା ବାବାଂକୁ ହରାଇ କୃତି ର ଦୁଃଖ ର ସୀମା ନ ଥାଏ |ତାର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଚିନ୍ତା ଥାଏ ,ଅନୁପମାଂକ ପାଇଁ |ସେ ତାଂକୁ କହିଲା,ମା',ତୁ ଅପା ପାଖରେ ଏତେ ଦିନ ରହିଲୁ,ଏବେ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ରହ |ସେ ଭାବିଥିଲା ମା ରାଜି ହେବ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ଅନୁପମା କହିଲେ,ମୁଁ ବି ସେଇଆ ଭାବୁଛି |ମତେ ଆଉ ଏଇଠି ଭଲ ଲାଗୁନି |ହେଲେ ବାବାଂକର ବର୍ଷିକିଆ ସରିଯାଉ,ତାପରେ ଯାଇ ତୋ ପାଖରେ ରହିବି,ଆଉ ଆସିବିନି |ତୁ ମତେ ରଖିବୁଟି ?ନାଁ ଏମିତି ମୋ ମନ ରଖିବାକୁ କହୁଛୁ?ଅନୁପମାଂକ କଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା କୃତି |ପ୍ରକୃତରେ ମା ତା ପାଖରେ ରହିବାକୁ ଚାହୁଁଛି,ଅପା ପାଖରେ ରହିବାକୁ ଚାହୁଁନି |ଏ କଥା ଭାବି ତାକୁ ଯେତେ ଖୁସି ଲାଗିଲା,ମା'ର ଅସହାୟତା କଥା ଚିନ୍ତା କରି ସେତିକି ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା |ଅପା କଣ ବାବା ,ମାଆଂକର ଯତ୍ନ ନେଉ ନ ଥିଲା?ପରମୂହୁର୍ତ୍ତ ରେ ସେ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମନେକଲା |ଏପରି ଭାବନା ମନକୁ ଆଣିବା ମଧ୍ୟ ପାପ |ଏହି ଘଟଣା ର କିଛି ମାସ ପରେ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଅନୁପମା କୃତିକୁ ଫୋନ କଲେ |କହିଲେ,କିଟି,ମୋ ଦେହ ଏବେ ଆଉ ଭଲ ରହୁନି ଲୋ ,ସବୁବେଳେ ହାଲିଆ ଲାଗୁଛି |କୃତି ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ଅପା ଡାକ୍ତରଂକୁ ଦେଖେଇନି ?ଅନୁପମା କହିଲେ,ତାକୁ କହିନି,ଆଜି ସେ ଅଫିସ ରୁ ଆସିଲେ କହିବି |କୃତି କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ଆଜି ଅପାକୁ କହିବୁ,ଅପା ନ ନେଲେ ମୁଁ କାଲି ସକାଳେ ତତେ ଡାକ୍ତରଂକ ପାଖକୁ ନେଇଯିବି |କିନ୍ତୁ ସକାଳେ ଶ୍ରୁତି ଖବର ଦେଲା,ମା' ତାର ଆଉ ଏ ଦୁନିଆଁ ରେ ନାହିଁ |କୃତି ଝଡ ପରି ସେଠାକୁ ଛୁଟି ଗଲା |ସେଠାରେ ଦେଖିଲା,ମା'ବିଛଣା ରେ ଶୋଇଛି,ପାଟିର ଗୋଟିଏ ପଟେ ଲାଳ ଧାରଟିଏ ବୋହି ଯାଇଛି |ଶ୍ରୁତି କହିଲା,ମା କେତେବେଳେ ଯାଇଛି,ମୁଁ ଜାଣିନି |ସକାଳେ ବହୁତ ସମୟ ଧରି ନ ଉଠିବାରୁ,ମୁଁ ଆସି ଦେଖିଲି,ତା ଦେହରେ ଜୀବନ ନାହିଁ |ତା କଥା ଶୁଣି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା କୃତି |କହିଲା,ମା'ର ଦେହ ଭଲ ନ ଥିଲା,ତୁ ତାକୁ ଏକୁଟିଆ ଶୋଇବାକୁ ଛାଡି ଦେଲୁ?ଟିକିଏ ବି ତୋ ମନରେ ଦୟା ଆସିଲା ନାହିଁ?ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ତୁ?ଶ୍ରୁତି କହିଲା,ମା'ଦେହ ଖରାପ ବୋଲି ମୁଁ କେମିତି ଜାଣିବି ?ସେ କେବେହେଲେ ମତେ ସେକଥା କହିନି |ତୁ ମିଛ କହୁଛୁ |ଶ୍ରୁତିକୁ ଉତ୍ତର ଦେବା ପାଇଁ କୃତି ପାଖରେ ଭାଷା ନ ଥିଲା |ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥିଲା,ମା'ତୁ ମୋ ପାଖରେ ଆସି ରହିବୁ ବୋଲି କହୁଥିଲୁ,ଗୋଟିଏ ଦିନ ପାଇଁ ବି ଆସିଲୁନି,ମତେ ଠକି ଦେଇ ଚାଲିଗଲୁ !!!
\
ବାହାଘର ଦିନ ଶୃତି ବୋହୁ ବେଶରେ ପରୀ ଭଳି ଦିଶୁଥାଏ |ସବୁରି ମୁହଁରେ ଶୃତି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ର ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା |କୃତି ହାତରେ ଟଂକା ଦେଣ ନେଣର ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ରହିଥିଲା |କେତେ ଟଂକା ଆସିଲା,କାହାକୁ କେତେ ଟଂକା ଦିଆଗଲା,କିଏ କଣ ବେଭାର ଦେଲା,ସବୁ ସେ ଟିକିନିଖି ଗୋଟିଏ ଡାଇରୀରେ ଲେଖୁଥିଲା |ବର ଆସିବା ବେଳକୁ ସମସ୍ତେ ବରକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ,ବାହାରକୁ ଦୌଡିଗଲେ,କୃତି ମଧ୍ୟ ସେମାନଂକ ସାଂଗରେ ଚାଲିଗଲା |ଜ୍ୱାଇଁ ଅକ୍ଷର ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଥିଲେ |ସମସ୍ତେ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଉଥିଲେ,ଝିଅକୁ ଜ୍ୱାଇଁ ବଢିଆ ମ୍ୟାଚ୍ |ଏକଦମ ହର ପାର୍ବତୀ ଯୋଡି |ସେଇକଥା କହିବା ପାଇଁ ସେ ଶୃତି ପାଖକୁ ଦୌଡି ଆସିଲା |ହେଲେ ଶୃତି ସେଠାରେ ନ ଥିଲା |ଆଖ ପାଖ ରୁମ ,ଗାଧୁଆ ଘର,ପାଇଖାନା ସବୁଆଡେ ଖୋଜିଲା,କେଉଁଠି ତାକୁ ପାଇଲା ନାହିଁ |ଭୟରେ ଛାନିଆ ହୋଇ ସେ ବାପା ସଦାନନ୍ଦଂକୁ ଏ କଥା କହିଲା |ସେ ତଟସ୍ଥ ହୋଇଗଲେ |ଏହା ମାନସମ୍ମାନ ର କଥା ଥିଲା |ତଥାପି ସେ କାହା କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ ନ କରି ନିଜେ ଯାଇ ସବୁ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଖୋଜିଲେ ,କିନ୍ତୁ ସବୁ ବୃଥା ଥିଲା |ଶେଷରେ ଜଣେ ରାନ୍ଧୁଣିଆ ସହଯୋଗୀ କହିଲା,ଝିଅକୁ ଗୋଟିଏ ଯୁବକ ସହିତ କଥା ହୋଇଥିବାର ସେ ଦେଖିଛି |ସଦାନନ୍ଦ ପଚାରିଲେ ,କେତେବେଳେ?ସେ କହିଲା,ଆଜ୍ଞା,ବର ଆସିବା ଠିକ ଆଗରୁ |ସଦାନନ୍ଦ ଉତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ କହିଲେ,କାହିଁକି ତୁ ମତେ କହିଲୁନି,ମୁଁ ଏବେ କଣ କରିବି |କୃତି କୁ କହିଲେ,ତୁ ସବୁବେଳେ ତା ପାଖେ ପାଖେ ଥିଲୁ,ସବୁ ଜାଣିଥିଲୁ,ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ତାକୁ ଖସେଇ ଦେଇ କହୁଚୁ କଣ ନାଁ,ଅପା କୁଆଡେ ଗଲା ମୁଁ ଜାଣିନି |କୃତି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା,ସତ କହୁଛି ବାବା,ଅପା ବିଷୟରେ ମୁଁ କିଛି ଜାଣିନି,ମୁଁ ତ ମୋ ପାଠ ପଢାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି |ସଦାନନ୍ଦଂକ ର ମୁଣ୍ଡ କଣ ହୋଇଗଲା |ସେ ଯାଇଁ ବିଛଣାରେ ଶୋଇ ପଡିଲେ |ଅନୁପମାଂକ ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ତଦୃପ |ସେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟି ବାହୁନି ବାହୁନି କାଂଦୁଥାଆନ୍ତି |ଧୀରେ ଧୀରେ ଖବର ଏ କାନରୁ ସେ କାନ ହୋଇ ବରପିତାଂକ ପାଖରେ ପହଂଚିଲା |ସେ ଘଟଣା କଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସଦାନନ୍ଦଂକୁ ଡକାଇଲେ |ହେଲେ ତାଂକ ପାଖକୁ ଯାଇ ଏ ବିଷୟରେ କଥା ହେବା ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ନ ଥିଲେ |ସଦାନନ୍ଦଂକ ସାନଭାଇ ହୃଦାନନ୍ଦ ତାଂକ ପାଖକୁ ଗଲେ |ବରପିତା ସବୁ ଶୁଣି ତାଂକ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଶୁଣାଇଲେ,'ବର ଫେରିବନି,ଯଦି ବଡ ଝିଅ ନାହିଁ,ତାହେଲେ ଆମେ ସାନ ଝିଅ କୁ ବୋହୁ କରି ନେବୁ'|ହୃଦାନନ୍ଦ ,ଅନୁପମା ଓ ସଦାନନ୍ଦଂକୁ ଏ କଥା ଜଣାଇଲେ |ସଦାନନ୍ଦ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ କୃତି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା,ନାଁ ବାବା,ମୁଁ ଜମା ବାହା ହେବିନି,ମୁଁ ପାଠ ପଢିବି |ସେତେବେଳେ ତାର କାନ୍ଦୁରା ମୁଁହକୁ ଦେଖି ସଦାନନ୍ଦ କହିଲେ,ନାଁ ମା ବଡ ପାଇଁ ମୁଁ ତତେ ବଳି ପକାଇ ପାରିବିନି,ଏବେ ଯାହା କରିବାର କଥା ମୁଁ କରିବି |ତାଂକର ବିବର୍ଣ୍ଣ ମୁଂହକୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲା କୃତି |ବାବା କିଛି ଅଘଟଣ କରିବାକୁ ଯାଉ ନାହାନ୍ତି ତ !ଭୟରେ ସେ ଶିହରି ଉଠିଲା |ସେ ସେଇକ୍ଷଣି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲା,ତା ଜୀବନ ପଛେ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଉ,ବାବା ମା ତାର ସବୁବେଳେ ବଂଚି କରି ଥାଆନ୍ତୁ |ସେ କାନ୍ଦ ବନ୍ଦ କରି ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି କହିଲା,ବାବା,ମା ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ମୁଁ ରାଜି ଅଛି,ତୁମେ ସେମାନଂକୁ କହି ଦିଅ |ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ଭିତରେ ଚାରିଆଡେ ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ଖେଳିଗଲା |ବାଜା ବାଜିଲା,ବେଦୀ ବରଣ ହେଲା,ଯାହା ପରେ ଯାହା ହେବା କଥା,ସବୁ ସୁରୁଖୁରୁରେ ଆଗେଇ ଚାଲିଲା |ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ ନେଇ ,ନିଜର ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ,କୃତି ଗଲା ଶାଶୁଘରକୁ |
କୃତି ଅକ୍ଷର ଠାରୁ ଅନେକ ବର୍ଷ ଛୋଟ ଥିଲା |ଅକ୍ଷର ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଡ ଥିଲା |ତା ତଳ ଭଉଣୀ ଆହୁତି ବାହା ହୋଇ ସାରିଥିଲା,କିନ୍ତୁ ଶାଶୁ ଘରେ କିଛି ମନାନ୍ତର ଯୋଗୁଁ ,ଆସି ବାପଘରେ ରହୁଥିଲା |ତା ତଳେ ଦୁଇ ଭାଇ ଅମିତ ଓ ଅଭିଳାଷ ବିଦେଶ ରେ ରହି ପାଠ ପଢୁଥିଲେ |ସେମାନଂକ ତଳେ ଦୁଇ ଭଉଣୀ,ତାପରେ ଆଉ ଦୁଇ ଭାଇ ଓ ଗୋଟିଏ ଭଉଣୀ |ସବା ସାନ ନଣନ୍ଦ ତାଠାରୁ ବର୍ଷେ ଛୋଟ ଥିଲା |ଶ୍ୱଶୁର ଆଶୁତୋଷ ଓ ଶାଶୁ ଅରୁନ୍ଧତୀ ବହୁତ ଶାନ୍ତ,ସରଳ ଓ ମିଷ୍ଟଭାଷୀ ଥିଲେ |କିନ୍ତୁ ନିଜେ ପସନ୍ଦ କରିଥିବା ଝିଅକୁ ବୋହୂ କରି ପାରି ନ ଥିବାରୁ ତାଂକ ମନ ଅଶାନ୍ତ ଥିଲା |କ୍ରମେ କୃତିର କଥାବାର୍ତ୍ତା,ବ୍ୟବହାର,ଚାଲିଚଳନ ଦେଖିବା ପରେ ସେମାନେ ଅନୁଭବ କଲେ,ଈଶ୍ବରଂକ ଅଶେଷ କୃପା ଯୋଗୁଁ ତାଂକୁ ବୋହୂ ରୂପେ ରତ୍ନ ଟିଏ ମିଳି ଯାଇଛି | ଶାଶୁଘରେ କେବଳ ଆହୁତିକୁ ଛାଡି ସମସ୍ତେ କୃତିକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ |ଆହୁତିର ମନ ଭିତରେ ତା ପ୍ରତି ଇର୍ଷା ଭାବ ଥିଲା,ସବୁବେଳେ ତାର ଦୋଷ ତୃଟି ଦେଖୁଥିଲା,ତାର ବୋଲହାକ ଶୁଣିବାକୁ ତାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିଲା |କୃତି ବୟସରେ ତାଠାରୁ ସାନ ଥିଲେହେଁ ମାନ୍ୟରେ ବଡ ଥିଲା |ତଥାପି ସେ ନିଜ ମନରେ ତା ପ୍ରତି କ୍ରୋଧ ଭାବ ଆଣିବାକୁ ଦେଉ ନ ଥିଲା ଓ ବିନା ପ୍ରତିବାଦରେ ତା ଆଦେଶ ପାଳନ କରୁଥିଲା |
ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଶୃତି ଠାରୁ ଫୋନ ଆସିଲା |ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥିଲା,ମୋର ଭୁଲ ପାଇଁ ମତେ କ୍ଷମା କରିଦେ କିଟି |ମୋ ପାଇଁ ତୁ ଏତେ କଷ୍ଟ ସହିଲୁ,ବାବା ମା ନିନ୍ଦା ଅପମାନ ସହିଲେ |ମୋ ପାଇଁ ଏତିକି କଷ୍ଟ କରିବୁ,କାଲି ଅଧ ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଆମ ଘର, ମାନେ ବାବାଂକ ଘରକୁ ଆସିବୁ | କୃତି ପଚାରିଲା,କଣ ପାଇଁ?ଶୃତି କହିଲା,ବାବା ମତେ ଘରେ ପୁରାଇ ଦେଉ ନାହାନ୍ତି |ତୁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଯେମିତି ହେଲେ ଆସିବୁ |କୃତି କହିଲା,ତୋ ଶାଶୁ ଘର ଲୋକେ କୁଆଡେ ଗଲେ?ଶ୍ରୁତି କହିଲା,କି ଶାଶୁଘର?ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମ ପାଇଁ ତାଂକ ଦୁଆର ବନ୍ଦ |ଦେଖା ହେଲେ ସବୁ କହିବି,ତତେ ମୋ ରାଣ ରହିଲା ,ତୁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଆସିବୁ,ମୁଁ ବାଟରେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବି,ତୁ ଘରକୁ ଗଲେ ମୁଁ ଯିବି |କୃତି କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଫୋନ ରଖିଦେଲା ଶ୍ରୁତି |କୃତି ଭାବି ପାରୁ ନ ଥିଲା,ତାର କଣ କରିବା ଉଚିତ |ଅନେକ ଭାବି ଚିନ୍ତି ସେ ଶାଶୁଂକୁ କହିଲା,ମା',ମୁଁ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଘଣ୍ଟାଏ ପାଇଁ ଆମ ଘରକୁ ଯାଇ ପାରିବି?ଶାଶୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ,କଣ ହେଇଚି ମା?କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଚି?ବାବା ମାଆଂକର ଦେହ ଭଲ ଅଛି ତ ?କୃତି ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ କହିଲା,ସମସ୍ତେ ଭଲ ଅଛନ୍ତି,ମୁଁ ଏମିତି ଟିକେ ବୁଲି ଆସି ଥାନ୍ତି |ଅରୁନ୍ଧତୀ କହିଲେ,କିଛି ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର ନାହିଁ,ଅକ୍ଷର ସେଇପଟେ ଯାଉଛି,ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଗରୁ ଛାଡି ଦେବ,ଫେରିଲା ବେଳକୁ ନେଇ ଆସିବ |
କୃତିକୁ ନେଇ ଅକ୍ଷର ସଦାନନ୍ଦଂକ ଘରେ ଅପରାହ୍ନରେ ଛାଡି ଦେଇ ଆସିଲା,କହିଦେଇ ଗଲା,ଘଣ୍ଟାଏ ପରେ ଆସି ନେଇଯିବ |କୃତିକୁ ଅସମୟରେ ଦେଖି ସଦାନନ୍ଦଂକ ହୋସ ଉଡିଗଲା |ସେ ପଚାରିଲେ,ଏତେ ବେଳେ କିଛି ନ କହି ଚାଲି ଆସିଲୁ,ସବୁ ଭଲ ତ ?କୃତି ପରେ ପରେ ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରୁତି ଆସି ପହଂଚିଲା,ସେତେବେଳେ ସେ ଜାଣି ପାରିଲେ ଘଟଣା ଟା କଣ |ରାଗରେ ପଂଚମ ହୋଇ କହିଲେ,କିଟି,ତାକୁ କହ,ସେ ଅତି ଶୀଘ୍ର ଏ ଘର ଛାଡି ଚାଲିଯିବ,ନ ହେଲେ ମୁଁ କଣ ନାଇଁ କଣ କରି ବସିବି |କୃତି କହିଲା,ବାବା,ସେମିତି କୁହ ନାହିଁ |ପିଲାଦିନେ ତମେ ଅପାକୁ ଏତେ ଭଲ ପାଉ ଥଲ ବୋଲି ତାକୁ ତମ ପାଖରେ ରଖି ମତେ ଗାଁ ରେ ଜେଜେମାଂକ ପାଖରେ ଛାଡିଲ |ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ସିନା ବେଶିଦିନ ପିତୃ ମାତୃ ସୁଖ ଲେଖା ନାହିଁ,ତାକୁ କାହିଁକି ସେ ସୁଖରୁ ବଂଚିତ କରୁଛ ବାବା ?ତା କଥା ଶୁଣି ସଦାନନ୍ଦଂକ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ଆସିଲା |ସେ କହିଲେ,ମା' ତୋ ମନ ଭିତରେ ଏତେ ଦୁଃଖ ଲୁଚାଇ ରଖିଚୁ? ତୁ ଯଦି ସେଦିନ ହଁ କହି ନ ଥାଆନ୍ତୁ,ମୋ ଜୀବନ ପଛେ ଯାଇଥାନ୍ତା,କେବେହେଲେ ତୋ ବାହାଘର କରି ନଥାନ୍ତି |କୃତି ସଦାନନ୍ଦଂକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ କହିଲା,ମୋ କଥା ଧରନି ବାବା,ତମ ମାନଂକ ସ୍ନେହ ପାଇଁ ମୁଁ ସବୁବେଳେ ଝୁରି ହେଉଚି,ସେଇଥିପାଇଁ ସେମିତି କହିଦେଲି |ତମେ ଅପାକୁ ଘରେ ରଖ |ସୁବିଧା ଅସୁବିଧା ବେଳେ ସେ ତମର ସାହାଯ୍ୟରେ ଆସିବ |ଆମ ଦୁଇ ଜଣଂକୁ ଛାଡିଦେଲେ,ତୁମର ଆଉ କିଏ ଅଛି କହିଲ ?ଅପା ଓ ଭାଇନାଂକ ପାଇଁ ଛୋଟ ମୋଟ ଚାକିରୀ ବୁଝି ଦିଅ,ସେମାନେ ଭଲରେ ରହିଲେ,ତୁମ ଚିନ୍ତା ଯିବ |କୃତି ଅନେକ ବୁଝାଇବା ପରେ ସଦାନନ୍ଦ ଓ ଅନୁପମା ଶ୍ରୁତି ଓ ସମର୍ଥଂକୁ ଘରେ ରଖିବା ପାଇଁ ରାଜି ହେଲେ |ଆସିଲା ବେଳେ କୃତି ବହୁତ ରାଣ ନିୟମ ପକାଇ ଶ୍ରୁତିକୁ ଅନୁରୋଧ କଲା,ଘରେ ରହି ବାବା ମାଆଂକର ଯେମିତି କିଛି ଅସୁବିଧା ନ ହୁଏ ସେକଥା ଧ୍ୟାନ ଦେବ |
କୃତି ବାହା ହେବା ବେଳକୁ ସଦାନନ୍ଦଂକ ଚାକିରୀ କାଳ ଆହୁରି ଦଶ ବର୍ଷ ଥିଲା |ଏହି ସମୟ ଭିତରେ କୃତିର ପୁଅଟିଏ ହେଲା |ତାର ସବୁ ଦିଅର,ନଣନ୍ଦ ବିବାହ କଲେ |ଆହୁତି ର ଶାଶୁଘରେ ଥିବା ସମସ୍ୟା ତୁଟିଗଲା,ସେ ଶାଶୁଘରକୁ ଫେରିଗଲା |ସଦାନନ୍ଦଂକ ଚାକିରୀ ଆଉ ଦୁଇ ବର୍ଷ ବାକି ଥିବାବେଳେ ଉଚ୍ଚ ରକ୍ତଚାପ ସମସ୍ୟା ଉତ୍କଟ ଆକାର ଧାରଣ କରି ମସ୍ତିଷ୍କ ରକ୍ତସ୍ରାବ ହୋଇ ତାଂକର ଅକାଳ ବିୟୋଗ ହେଲା |ରିହାବିଲିଟେସନ ସ୍କିମ୍ ରେ ଶ୍ରୁତି ତାଂକ ସ୍ଥାନରେ ସରକାରୀ ଚାକିରୀ ପାଇଲା ବାବାଂକୁ ହରାଇ କୃତି ର ଦୁଃଖ ର ସୀମା ନ ଥାଏ |ତାର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଚିନ୍ତା ଥାଏ ,ଅନୁପମାଂକ ପାଇଁ |ସେ ତାଂକୁ କହିଲା,ମା',ତୁ ଅପା ପାଖରେ ଏତେ ଦିନ ରହିଲୁ,ଏବେ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ରହ |ସେ ଭାବିଥିଲା ମା ରାଜି ହେବ ନାହିଁ |କିନ୍ତୁ ଅନୁପମା କହିଲେ,ମୁଁ ବି ସେଇଆ ଭାବୁଛି |ମତେ ଆଉ ଏଇଠି ଭଲ ଲାଗୁନି |ହେଲେ ବାବାଂକର ବର୍ଷିକିଆ ସରିଯାଉ,ତାପରେ ଯାଇ ତୋ ପାଖରେ ରହିବି,ଆଉ ଆସିବିନି |ତୁ ମତେ ରଖିବୁଟି ?ନାଁ ଏମିତି ମୋ ମନ ରଖିବାକୁ କହୁଛୁ?ଅନୁପମାଂକ କଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା କୃତି |ପ୍ରକୃତରେ ମା ତା ପାଖରେ ରହିବାକୁ ଚାହୁଁଛି,ଅପା ପାଖରେ ରହିବାକୁ ଚାହୁଁନି |ଏ କଥା ଭାବି ତାକୁ ଯେତେ ଖୁସି ଲାଗିଲା,ମା'ର ଅସହାୟତା କଥା ଚିନ୍ତା କରି ସେତିକି ଦୁଃଖ ଲାଗିଲା |ଅପା କଣ ବାବା ,ମାଆଂକର ଯତ୍ନ ନେଉ ନ ଥିଲା?ପରମୂହୁର୍ତ୍ତ ରେ ସେ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମନେକଲା |ଏପରି ଭାବନା ମନକୁ ଆଣିବା ମଧ୍ୟ ପାପ |ଏହି ଘଟଣା ର କିଛି ମାସ ପରେ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ଅନୁପମା କୃତିକୁ ଫୋନ କଲେ |କହିଲେ,କିଟି,ମୋ ଦେହ ଏବେ ଆଉ ଭଲ ରହୁନି ଲୋ ,ସବୁବେଳେ ହାଲିଆ ଲାଗୁଛି |କୃତି ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,ଅପା ଡାକ୍ତରଂକୁ ଦେଖେଇନି ?ଅନୁପମା କହିଲେ,ତାକୁ କହିନି,ଆଜି ସେ ଅଫିସ ରୁ ଆସିଲେ କହିବି |କୃତି କହିଲା,ଠିକ ଅଛି,ଆଜି ଅପାକୁ କହିବୁ,ଅପା ନ ନେଲେ ମୁଁ କାଲି ସକାଳେ ତତେ ଡାକ୍ତରଂକ ପାଖକୁ ନେଇଯିବି |କିନ୍ତୁ ସକାଳେ ଶ୍ରୁତି ଖବର ଦେଲା,ମା' ତାର ଆଉ ଏ ଦୁନିଆଁ ରେ ନାହିଁ |କୃତି ଝଡ ପରି ସେଠାକୁ ଛୁଟି ଗଲା |ସେଠାରେ ଦେଖିଲା,ମା'ବିଛଣା ରେ ଶୋଇଛି,ପାଟିର ଗୋଟିଏ ପଟେ ଲାଳ ଧାରଟିଏ ବୋହି ଯାଇଛି |ଶ୍ରୁତି କହିଲା,ମା କେତେବେଳେ ଯାଇଛି,ମୁଁ ଜାଣିନି |ସକାଳେ ବହୁତ ସମୟ ଧରି ନ ଉଠିବାରୁ,ମୁଁ ଆସି ଦେଖିଲି,ତା ଦେହରେ ଜୀବନ ନାହିଁ |ତା କଥା ଶୁଣି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା କୃତି |କହିଲା,ମା'ର ଦେହ ଭଲ ନ ଥିଲା,ତୁ ତାକୁ ଏକୁଟିଆ ଶୋଇବାକୁ ଛାଡି ଦେଲୁ?ଟିକିଏ ବି ତୋ ମନରେ ଦୟା ଆସିଲା ନାହିଁ?ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ତୁ?ଶ୍ରୁତି କହିଲା,ମା'ଦେହ ଖରାପ ବୋଲି ମୁଁ କେମିତି ଜାଣିବି ?ସେ କେବେହେଲେ ମତେ ସେକଥା କହିନି |ତୁ ମିଛ କହୁଛୁ |ଶ୍ରୁତିକୁ ଉତ୍ତର ଦେବା ପାଇଁ କୃତି ପାଖରେ ଭାଷା ନ ଥିଲା |ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥିଲା,ମା'ତୁ ମୋ ପାଖରେ ଆସି ରହିବୁ ବୋଲି କହୁଥିଲୁ,ଗୋଟିଏ ଦିନ ପାଇଁ ବି ଆସିଲୁନି,ମତେ ଠକି ଦେଇ ଚାଲିଗଲୁ !!!
\
